Het HondenForum

En daarom vroeg ik ernaar.
Als het binnen een uur al weer een heel eibd oke is, dan is het geen dieptepunt maar een #kriebelwoord "leermomentje"

Het feit dat het snel herstelt zegt al wel iets over de basis die dus toch al wel gelegd is, blijkbaar. Dat lijkt me iets om blij mee te zijn.

(hoewel ik snap dat het instant grijze haren en rimpels oplevert...)

Habibi schreef:En daarom vroeg ik ernaar.
Als het binnen een uur al weer een heel eibd oke is, dan is het geen dieptepunt maar een #kriebelwoord "leermomentje"

Het feit dat het snel herstelt zegt al wel iets over de basis die dus toch al wel gelegd is, blijkbaar. Dat lijkt me iets om blij mee te zijn.

(hoewel ik snap dat het instant grijze haren en rimpels oplevert...)

Proest

. Nou ik heb het maar omgedoopt tot 'dikke stress voor mij', dat dekt de lading beter geloof ik. Fouten maken is menselijk, maar deze vond ik toch niet grappig

.

Maar inderdaad, super dat hij zich zo snel hersteld heeft en gewoon weer verder gaat waar hij gebleven was

.

DeDiana schreef:Pfff, ik kan me je wanhoop van dat moment helemaal voorstellen... Maar zoiets kan gebeuren, gelukkig is alles goed afgelopen en is Willem het alweer vergeten.
En niet te vergeten: leuk dat hij al zo loskomt dat hij lekker met Laissah heeft gespeeld!

Ja, dat was echt zo gaaf

!

Perfect opgelost. Jij kunt dat.

Schrikken zeg, gelukkig is het goed afgelopen

*Geeft Zamunda een pot haarverf en antirimpelcreme*

Zamunda schreef:
renee-uk schreef:dat is toch geen dieptepunt, het is een terugval maar niet een waaruit jullie niet weer kunnen opkrabbelen.
je hebt ervan geleerd en dat is ook alleen maar meegenomen.

ik vind trouwens dat je het heel goed opgelost hebt, met zo min mogelijk spanning voor willempie
Ha, daar was ik net over aan het typen. Het was geen dieptepunt van Willem zelf en het is niet eens een terugval en opkrabbelen hoeft ook niet. Maar voor mij persoonlijk was het wel echt een dieptepunt, ik baalde echt gigantisch en voelde me ontzettend machteloos.

Dankjewel trouwens.

nou dat kan ik me dan wel weer voorstellen hoor dat je je machteloos voelde, maar ondanks dat heb je de klus toch maar geklaard!
en heerlijk dat het niet eens een terugval is, count your blessings

renee-uk schreef:dat is toch geen dieptepunt, het is een terugval maar niet een waaruit jullie niet weer kunnen opkrabbelen.
je hebt ervan geleerd en dat is ook alleen maar meegenomen.

ik vind trouwens dat je het heel goed opgelost hebt, met zo min mogelijk spanning voor willempie

Dat inderdaad. Voor Willem was er niet zo heel veel aan de hand, en dat jij tien jaar van je leven kwijt bent dat weet hij niet.

Ik heb iets dergelijks gehad met Lilo, die liep op dag 2 of 3 ofzo de tuin uit, het pleintje op. In mijn onnozelheid dacht ik dat ze dat NOOOOIT zou doen omdat hier haar veilige plekje was, en die tuinpoort kon best even open om een praatje te maken, dacht ik. Nou, mevrouw ging lekker op onderzoek uit, tien jaar van mijn leven plus een kwartier giga stress, en toen liep ze op haar dooie gemakje weer achter Jack de tuin in.

Ik zou een beetje meer gaan trainen op bij je komen bij stress. Dat is misschien makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik beeldde me bijvoorbeeld dan maar in dat ik een moederhond was. Dus bij het eerste teken van stress meteen alert, voor die 'pup' gaan staan, kijken wat er aan de hand was,
en dan met een 'niks aan de hand' en een zucht verder gaan met je bezigheden. Dus niet zozeer tutten met de hond zelf, maar wel reageren met 'Waar is de brand?? Okee, er is geen brand.'

Jack deed dat ook bij Lilo, even die oren omhoog en rondkijken als Lilo ging lopen gillen, en dan zuchten en schouders ophalen. En ik deed dus zo'n beetje hetzelfde, en eigenlijk zocht ze al heel snel die veiligheid en bescherming bij ons. Ik liet een keer (toen ze nog echt niet los kon) de flex uit mijn klauwen schieten op straat. Bange Lilo met stuiterende flex ervandoor, hoek om, uit zicht. En binnen no-time kwam ze terug rennen, nog steeds panisch voor die flex die achter haar aan over straat rolde, maar er blijkbaar van overtuigd dat Jack en ik die enge situatie voor haar konden oplossen.

Lilo was - denk ik - een erger angstgeval dan Willem, dus er is goeie hoop hoor. gewoon lekker gaan werken aan het feit dat jij de allerveiligste plek op aarde bent, en misschien ook wel meegaan in die nieuwsgierigheid, lekker aan die lange lijn buiten je tuin laten kijken, rondjes lopen om je huis, en in plaats van dat hij plekken zoekt waar hij weg kan, die plekken van de andere kant tonen zodat hij weet waar hij terug naar huis kan.

Miranda schreef:Perfect opgelost. Jij kunt dat.

Dankjewel

. Uiteraard vind ik het zelf, als controlfreak zijnde, helemaal niet perfect opgelost. Ik was veel te afhankelijk van externe factoren die ik echt niet in de hand had en alle kanten op konden gaan (en jij weet vast hoe vervelend dat voelt, als lichte controlfreak zijnde

). Het enige wat ik kon doen was daarop inspelen en dat ging uiteindelijk dus goed, maar het moest maar net zo samenkomen. Nee, houknievan

. Geef mij maar wat touwtjes (figuurlijk, maar in dit geval ook letterlijk

).

Nanna schreef:Kan me je hartverzakking voorstellen hoor. Er vliegt dan van alles door je hoofd.
Maar hé, overal leer je van en het is met een vette sisser afgelopen

Dankjewel. Het kostte een paar uur en borrels, maar toen was ik gelukkig weer hersteld van de hartverzakking

. En ja, een leermomentje zoals Habibi het noemt

.

Lunatic schreef:Schrikken zeg, gelukkig is het goed afgelopen
*Geeft Zamunda een pot haarverf en antirimpelcreme*

Hahaha, doe maar een fles drank

.

renee-uk schreef:nou dat kan ik me dan wel weer voorstellen hoor dat je je machteloos voelde, maar ondanks dat heb je de klus toch maar geklaard!
en heerlijk dat het niet eens een terugval is, count your blessings

Dankjewel. En ik tel ze zeker! Heel blij ben ik met die blessings

. Ik heb met het mannetje wel even besproken dat we dit nooit meer gaan doen

.

Hanneke2 schreef:Dat inderdaad. Voor Willem was er niet zo heel veel aan de hand, en dat jij tien jaar van je leven kwijt bent dat weet hij niet.

Klopt, Willem deed gewoon wat ie steeds al deed, alleen kon ik hem alle andere keren eruit halen door op de lijn te gaan staan. Hij had wel stress hoor en was er later ook heel erg moe van, maar voor hem niets vreemds. Voor mij daarentegen

. Maar goed, gelukkig was het achteraf maar van korte duur (had je op dat moment niet tegen me moeten zeggen, dat het maar kort was

), is de stress weer helemaal uit mijn systeem en gaan we hier later vast nog heel hard om lachen

.

Hanneke2 schreef: Ik heb iets dergelijks gehad met Lilo, die liep op dag 2 of 3 ofzo de tuin uit, het pleintje op. In mijn onnozelheid dacht ik dat ze dat NOOOOIT zou doen omdat hier haar veilige plekje was, en die tuinpoort kon best even open om een praatje te maken, dacht ik. Nou, mevrouw ging lekker op onderzoek uit, tien jaar van mijn leven plus een kwartier giga stress, en toen liep ze op haar dooie gemakje weer achter Jack de tuin in.

Daar hoopte ik zo op, dat hij gewoon zó achter Mister aan naar binnen zou lopen.
Maar pfff, ik ben blij dat Willem niet de tuin uit was zoals Lilo!

Hanneke2 schreef: Ik zou een beetje meer gaan trainen op bij je komen bij stress. Dat is misschien makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik beeldde me bijvoorbeeld dan maar in dat ik een moederhond was. Dus bij het eerste teken van stress meteen alert, voor die 'pup' gaan staan, kijken wat er aan de hand was,
en dan met een 'niks aan de hand' en een zucht verder gaan met je bezigheden. Dus niet zozeer tutten met de hond zelf, maar wel reageren met 'Waar is de brand?? Okee, er is geen brand.'

Ik vind dat wel een mooie, ik zie alleen nog niet helemaal voor me wanneer ik dat toe kan passen. De meeste dingen waar hij van schrikt zijn namelijk de dingen die wij zelf doen/veroorzaken. Bijvoorbeeld herrie maken doordat ik een stekkerdoos over de vloer schuif. Of dat ik achter hem langsloop. Daar heb ik mijn weg wel in gevonden en inmiddels kan ik gewoon achter de bank langslopen terwijl hij blijft liggen (yeah), maar dat bij me komen bij stress... Ik ga er nog eens goed over nadenken.

Hanneke2 schreef: Lilo was - denk ik - een erger angstgeval dan Willem, dus er is goeie hoop hoor. gewoon lekker gaan werken aan het feit dat jij de allerveiligste plek op aarde bent, en misschien ook wel meegaan in die nieuwsgierigheid, lekker aan die lange lijn buiten je tuin laten kijken, rondjes lopen om je huis, en in plaats van dat hij plekken zoekt waar hij weg kan, die plekken van de andere kant tonen zodat hij weet waar hij terug naar huis kan.

Ja, dat vind ik ook heel belangrijk, dat hij weet waar hij terug naar huis kan

. Ik denk dat hij dat ook wel weet want we lopen ook aan de andere kant van de heg (in ieder geval aan de kant waar hij eruit wilde, naar die honden toe). De crux was alleen dat hij niet benaderbaar was/dichtbij genoeg durfde komen én niet naar binnen durfde ondanks dat hij dat toch echt wel wilde (zijn focus lag veel meer op de deur/het huis dan op de buitenwereld).

Oh kak zeg, ik kan je stress goed voorstellen. Brr. Hartkloppingen all over the place!
Maar wat de rest al zegt: het is gelukkig met een sisser afgelopen en een wijze les voor jou. Dit doe je nooit meer

Ik vind het knap van je dat je de rust hebt weten te bewaren!

Oei, ik kan mij jouw stress zo goed voorstellen

Gelukkig spelen alle rampscenario's zich alleen af in het mensenhoofd en niet in de hondenkop.

Maar vooral heerlijk om te lezen dat hij steeds meer los komt

Spannende update

! Gelukkig goed afgelopen! Die borrel had je wel verdiend:) Mooi om de verhalen over Willem te lezen! Ik heb de broertjes vaak even in gedachten gehad na het oproepje in 'tijdelijke opvang gezocht'. Ben blij op het forum te lezen dat ze beide zo'n fijn opvangadres hebben gekregen en hun ontwikkelingen te volgen. Ik heb er alle vertrouwen in dat je het goede en blije bij Willem naar boven kan halen. De foto's slapend op de bank, het spelen met de andere honden, die nieuwsgierige / intelligente blik

, dat geeft moed. Al zal het voor jullie vast intensief zijn. Het lijkt me moeilijk wanneer je in je eigen huis beweegt, je er tegelijk van bewust bent dat dit de rust uit de hond kan halen (bij een type Willem). Zou dan toch het gevoel hebben 'op je tenen te moeten lopen' en daar erg moe van worden. Kan je Willem makkelijk het tuig om en af doen? Nou ja, wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat ik denk dat jullie er heel veel energie in steken (en dat zit m ook in op een bepaald moment bewust iets niet doen) en dat Willem van jullie de beste kans krijgt die er maar is en dat vind ik geweldig.

lotje&famke schreef:Spannende update ! Gelukkig goed afgelopen! Die borrel had je wel verdiend:) Mooi om de verhalen over Willem te lezen! Ik heb de broertjes vaak even in gedachten gehad na het oproepje in 'tijdelijke opvang gezocht'. Ben blij op het forum te lezen dat ze beide zo'n fijn opvangadres hebben gekregen en hun ontwikkelingen te volgen. Ik heb er alle vertrouwen in dat je het goede en blije bij Willem naar boven kan halen. De foto's slapend op de bank, het spelen met de andere honden, die nieuwsgierige / intelligente blik , dat geeft moed. Al zal het voor jullie vast intensief zijn. Het lijkt me moeilijk wanneer je in je eigen huis beweegt, je er tegelijk van bewust bent dat dit de rust uit de hond kan halen (bij een type Willem). Zou dan toch het gevoel hebben 'op je tenen te moeten lopen' en daar erg moe van worden. Kan je Willem makkelijk het tuig om en af doen? Nou ja, wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat ik denk dat jullie er heel veel energie in steken (en dat zit m ook in op een bepaald moment bewust iets niet doen) en dat Willem van jullie de beste kans krijgt die er maar is en dat vind ik geweldig.

Ik sluit me hierbij aan, je doet het hartstikke goed hoor! En dat in de paniek schieten van een schuivende stoel of een kopje dat uit je handen klettert tijdens het afdrogen of de buren die een gat in de muur gaan boren, Dat soort dingen komt vanzelf goed, duurt effe, maar als een hond 10 of 100 of misschien wel 1000 keer merkt dat er niks vreselijks gebeurt na een eng geluid, dan valt uiteindelijk dat kwartje wel. Ik denk dat Lilo zeker nog vijf jaar met de staart tussen de benen achter de bank schoot als ik ging stofzuigen. Maar nu blijft ze gewoon liggen, doet 1 oog open en gaat weer dutten en alleen als ik heel dicht in de buurt kom wil ze toch wel even verkassen, maar zonder duidelijke angst. Tijd en gewenning doen op de lange duur ook veel.

Ja dat zijn momenten dat je 10 jaar ouder bent in een paar minuten. Gelukkig goed afgelopen voor Willem. Hij boft maar met jullie.

Zeg wat zie ik nu onder je onderschrift staan? JE Gaat hem houden (wat ik al dacht)

Nerazi schreef:Oh kak zeg, ik kan je stress goed voorstellen. Brr. Hartkloppingen all over the place!
Maar wat de rest al zegt: het is gelukkig met een sisser afgelopen en een wijze les voor jou. Dit doe je nooit meer
Ik vind het knap van je dat je de rust hebt weten te bewaren!

Nouhou, van echte rust was geen sprake, maar verder zat er ook gewoon echt niets anders op. Ik wist dat onrust/dwang niet zou gaan werken, maar als ik gedacht had dat het zou werken zou ik hem naar binnen gejaagd hebben

. Maarja, als ik was gaan jagen was ie de tuin uitgegaan, want die deur was te eng, dus dat deed ik maar niet. Maar inwendig kon ik hem wel wurgen (ware het niet dat ik hem daartoe eerst te pakken moest zien te krijgen

)

.

Achi schreef:Oei, ik kan mij jouw stress zo goed voorstellen
Gelukkig spelen alle rampscenario's zich alleen af in het mensenhoofd en niet in de hondenkop.

Maar vooral heerlijk om te lezen dat hij steeds meer los komt

Elke dag weer! Echt een heerlijk dier is het

.

lotje&famke schreef:Spannende update ! Gelukkig goed afgelopen! Die borrel had je wel verdiend:) Mooi om de verhalen over Willem te lezen! Ik heb de broertjes vaak even in gedachten gehad na het oproepje in 'tijdelijke opvang gezocht'. Ben blij op het forum te lezen dat ze beide zo'n fijn opvangadres hebben gekregen en hun ontwikkelingen te volgen. Ik heb er alle vertrouwen in dat je het goede en blije bij Willem naar boven kan halen. De foto's slapend op de bank, het spelen met de andere honden, die nieuwsgierige / intelligente blik , dat geeft moed. Al zal het voor jullie vast intensief zijn. Het lijkt me moeilijk wanneer je in je eigen huis beweegt, je er tegelijk van bewust bent dat dit de rust uit de hond kan halen (bij een type Willem). Zou dan toch het gevoel hebben 'op je tenen te moeten lopen' en daar erg moe van worden. Kan je Willem makkelijk het tuig om en af doen? Nou ja, wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat ik denk dat jullie er heel veel energie in steken (en dat zit m ook in op een bepaald moment bewust iets niet doen) en dat Willem van jullie de beste kans krijgt die er maar is en dat vind ik geweldig.

Enerzijds past hij hier echt naadloos en gaat het wat dat betreft moeiteloos, anderzijds is het stiekum toch wel intensief ja. Gelukkig hoeven we steeds minder bewust te zijn van wat we doen in huis, hij blijft steeds vaker gewoon liggen. Gelukkig ligt hij sowieso veel en zolang hij ligt (op de bank) voelt hij zich ook het veiligst. Maar tijdens het bewegen in huis kan hij ook steeds meer hebben, als zijn we dan wel zelfbewuster.
Tuig en halsband kunnen heel goed om en af (daar heeft hij al een flinke basis in mogen krijgen bij zijn vorige opvang volgens mij). We doen dat nog wel erg rustig en met beleid, maar dan vindt hij het ook echt prima. Hij helpt zelfs geregeld mee door zijn kop richting de opening van band/tuig te bewegen

.

Hanneke2 schreef:Ik sluit me hierbij aan, je doet het hartstikke goed hoor! En dat in de paniek schieten van een schuivende stoel of een kopje dat uit je handen klettert tijdens het afdrogen of de buren die een gat in de muur gaan boren, Dat soort dingen komt vanzelf goed, duurt effe, maar als een hond 10 of 100 of misschien wel 1000 keer merkt dat er niks vreselijks gebeurt na een eng geluid, dan valt uiteindelijk dat kwartje wel. Ik denk dat Lilo zeker nog vijf jaar met de staart tussen de benen achter de bank schoot als ik ging stofzuigen. Maar nu blijft ze gewoon liggen, doet 1 oog open en gaat weer dutten en alleen als ik heel dicht in de buurt kom wil ze toch wel even verkassen, maar zonder duidelijke angst. Tijd en gewenning doen op de lange duur ook veel.

Dat vind ik dus echt bizar hè, dat daar na vijf jaar gewoon nog verandering in kan komen! Je zou denken dat als ze het na pakweg een jaar nog steeds niet gewoon vinden terwijl het een dagelijks/geregeld iets betreft het dan ook wel zo blijft.

Tineke schreef:Ja dat zijn momenten dat je 10 jaar ouder bent in een paar minuten. Gelukkig goed afgelopen voor Willem. Hij boft maar met jullie.

Minuten? Uuuuuuuuren duurde het

. Wij boffen ook best wel met hem moet ik zeggen.

Frolic schreef:Hoe is het gegaan de laatste dagen?

Goed! Ik ga zo maar even een kort verhaaltje neerpennen. Ja echt, een kort verhaaltje

.

Natasja 2005 schreef:Zeg wat zie ik nu onder je onderschrift staan? JE Gaat hem houden (wat ik al dacht)

Nee hoor, dat staat er helemaal niet

.

Na het 'leermomentje' ben ik maar eens extra aandacht gaan geven aan verschillende onderdelen die ervoor nodig zijn om herhaling te voorkomen. Ja, die lange lijn natuurlijk, maar verder hebben we lekker geoefend. Dat hij brokjes uit mijn ene hand eet en ik hem dan bij zijn hals kan betasten en een beetje aan zijn halsband kan rommelen. Dat gaat hartstikke goed nu. Verder oefen ik geregeld met lopen door deuropeningen, ik heb er nu ook een naam aan gegeven en merk dat hij die duidelijkheid wel fijn vindt. Dus als ik 'deur' zeg is het de bedoeling dat hij door de opening gaat en hoeft hij niet meer (zo) in onzekerheid te zitten of het nu wel of niet moet/mag. Nog steeds gaat het gepaard met spanning, maar dat gaat wel goedkomen. Die mafketel kwam vanmorgen met voeren zelfs in een smalle doorgang staan om voertjes te halen

. Knappe jongen!

Vanmorgen was weer zo'n verschrikkelijk mij-om-zijn-grote-poten-windend moment

. Alles was weer blij om me te zien en na wat weifelen kwam die rooie ook van de bank om me te begroeten. Met kwispelend staartje

. Hij stond ook wat te trappelen met zijn voorpoten en ik dacht nog: "Als ik nou op de grond gezeten had was ie al op mijn benen gaan staan". Maar ik vond het ook wel leuk om hem zo staand te blijven begroeten. En ja hoor... zet ie op een gegeven moment een voorpoot tegen mijn bovenbeen aan

!!! Wow (jaja, kinderhand enzo hè

)! Nog wat enthousiasme van mij en de honden later staat die rooie ineens heel voorzichtig tegen me op... *smeeeeeelt*

. Terwijl ik hem aan het kroelen was dacht ik nog: "Ik geloof dat ik hem nu aan het leren ben dat het okee is om tegen me op te springen

", maar het kon me niet schelen, het was echt genieten

.

Maar goed, ik zou het kort houden hè

. Hij gaat echt met sprongen vooruit, we hadden van de week bezoek, we zaten aan de keukentafel en na een tijdje ging meneer vanonder de tafel snollen met het bezoek...
Hij kan binnen ook steeds meer hebben, blijft vaker en rustiger liggen, slaapt dieper en beweegt iets vrijer. Toen ik in de muur aan het boren was bleef meneer er ook gewoon bij liggen, hij volgde het wel, maar legde toch ook geregeld zijn kop weer neer.

Kort gezegd: het gaat goed, hij pakt me rustig aan steeds verder in en hij maakt enorme sprongen.

Wat een heerlijk bericht om te lezen!

Super!

Dat met onzeker zijn bij deuren en smalle/kleine ruimtes herken ik heel erg van Amoz. Die twijfelde in het begin ook bij elke deur heel erg of hij er wel door mocht of durfde. Nu wist ik dat de honden in het asiel leerden dat ze bij de kenneldeuren uit de buurt moesten blijven, dus ik dacht dat het daar vast mee te maken had dat hij zo onzeker was of hij er wel door mocht. En hij raakte sowieso snel in paniek in smalle ruimtes, bijvoorbeeld in de gang moest ik altijd opletten dat ik hem niet per ongeluk in een hoek 'vastzette'. Hij krijgt nu van mij ook altijd een duidelijk commando dat we door de deur gaan en dat heeft hier ook heel goed gewerkt, daar heeft hij nu helemaal geen issues meer mee.

DeDiana schreef:Super!

Dat met onzeker zijn bij deuren en smalle/kleine ruimtes herken ik heel erg van Amoz. Die twijfelde in het begin ook bij elke deur heel erg of hij er wel door mocht of durfde. Nu wist ik dat de honden in het asiel leerden dat ze bij de kenneldeuren uit de buurt moesten blijven, dus ik dacht dat het daar vast mee te maken had dat hij zo onzeker was of hij er wel door mocht. En hij raakte sowieso snel in paniek in smalle ruimtes, bijvoorbeeld in de gang moest ik altijd opletten dat ik hem niet per ongeluk in een hoek 'vastzette'. Hij krijgt nu van mij ook altijd een duidelijk commando dat we door de deur gaan en dat heeft hier ook heel goed gewerkt, daar heeft hij nu helemaal geen issues meer mee.

Oja, nu weet ik het weer. Tisbee had dat ook wel ja, maar toch weer heel anders: haar kreeg ik zowat de drempel niet over. Goh dat was al helemaal weggezakt. Zij ging in het begin in de ankers en dan heel weifelend als ik haar met lichte druk overhaalde om toch over de drempel te gaan. Willem schiet er juist als een malle door in lage houding, staart zo ongeveer tegen de borst.

Een deel van de training die ik nu met hem doe bestaat ook uit gewoon in de buurt van de buitendeur zijn, zonder dat die openstaat/gaat. Dus gewoon in die hoek een beetje met brokjes bezig zijn en dat werpt ook al wat kleine vruchten af.

Super om te lezen

Had ik trouwens al laten doorschemeren hoe leuk ik het vind om weer drie honden te hebben

?

Hij durft trouwens meer aanwezig te zijn, wat meer geluid te maken. Hij was zich vanavond even 'luidruchtig' aan het wassen, beetje draaien en proesten. Verder heeft hij de hele avond echt helemaal ontspannen liggen slapen, zo ontspannen heb ik hem nog niet eerder gezien. Heerlijk dat hij zich zo op z'n gemak voelt

.

Zo ligt ie er nu bij:
Afbeelding

O, dat is genieten zeg, als je al die spanning uit het lijf weg ziet vloeien

wat heerlijk dat het zo goed met Willem gaat en hij zich steeds meer op zijn gemak gaat voelen! Moet je nagaan, hij is nog niet eens 2 weken bij jullie en nu al zoveel stappen vooruit!!
Als je bedenkt dat hij samen met zijn broertje Foxy als 2 pupjes zijn gevonden en daarna 4 jaar in de shelter op Kreta hebben gewoond.
Dat geeft duidelijk aan hoeveel vertrouwen hij in jullie heeft en hoe goed jullie bezig zijn, top

Wat ligt hij er heerlijk bij

DeDiana schreef:O, dat is genieten zeg, als je al die spanning uit het lijf weg ziet vloeien

Nou en of

. En als ie dan ook nog eens zachtjes kreunt is het helemaal af

.

Ingrid48 schreef:wat heerlijk dat het zo goed met Willem gaat en hij zich steeds meer op zijn gemak gaat voelen! Moet je nagaan, hij is nog niet eens 2 weken bij jullie en nu al zoveel stappen vooruit!!
Als je bedenkt dat hij samen met zijn broertje Foxy als 2 pupjes zijn gevonden en daarna 4 jaar in de shelter op Kreta hebben gewoond.
Dat geeft duidelijk aan hoeveel vertrouwen hij in jullie heeft en hoe goed jullie bezig zijn, top

Ja, ik sta er vooral van te kijken dat hij, op de gebieden waar hij bij het vorige gastgezin niet (meer) vooruitkwam hier echt enorm vooruitspringt. Alsof het er al in zat, de basis was al gelegd bij de vorige mensen, maar het kon er nog niet uitkomen doordat ze bij hen het grootste deel van de dag vol spanning zaten.

Lunatic schreef:Wat ligt hij er heerlijk bij

Om te zoenen hè

?

Je zou er haast lekker bij kruipen

Pfff, zoveel leuke foto's van het spelen geschoten (ik ben er zelf in ieder geval heel blij mee, vind ze erg gaaf)... lastig om te kiezen. Maarja, als ik niet kies dan komen ze nooit online, dus hier alvast een deelselectie

. Oftwel: fotospam!!!!

Zo, even testen waar de 'aanknop' zit... gevonden

: