Het HondenForum

iones schreef:Gunfactor, dat is het juiste woord in deze context. Maar soms zijn mensen te veel bezig met zichzelf en vergeten ze de gunfactor naar anderen. Ze bestaan. Ik lees wel een van relaties waarvan de een van de ander verwacht dat hij/zij diens hond of kat weg doet.

Ja dan is het over en sluiten. Doeiiiiii

bouvierpoedel schreef:

iones schreef:Gunfactor, dat is het juiste woord in deze context. Maar soms zijn mensen te veel bezig met zichzelf en vergeten ze de gunfactor naar anderen. Ze bestaan. Ik lees wel een van relaties waarvan de een van de ander verwacht dat hij/zij diens hond of kat weg doet.

Ja dan is het over en sluiten. Doeiiiiii

Ja, vind ik ook.

Mijn partner is geen kattenliefhebber ik wel en zonder kat is een huis geen thuis voor mij en dat weet hij en accepteerd hij, inmiddels is onze oudste kat 11 (jongste 7) en kroelt hij ook met haar..
De honden zijn van ons samen, wat betreft ras hebben we wel veel discussies gehad hij wil nog altijd graag terug naar de herders maar dat hoeft voor mij niet meer.. We hebben het al druk zat zo hij is van 05:30 tot 17:30 de deur uit we hebben 2 jonge kinderen 1 van 6jr en 1 van 1jr en die oudste is nogal een zorgenkindje dus brengt genoeg met zich mee en vind dat een herder toch wel meer nodig heeft dan 4x per dag wandelen/spelen mijn man is ook nog eens heel druk met zijn andere hobby vogels dus tijd om 2/3x per week naar een hondenclub te gaan is er gewoon niet of hij moet zijn gezin verwaarlozen.. Onze oudste zoon is ook nog eens heel lang bang geweest voor honden omdat hij gebeten is door de stafford van vrienden. Door behulp van een goede vriendin van mij die fokker is van Old English Bulldogs hebben we hem er grotendeels overheen weten te krijgen en woont de teef die hem van zijn angst heeft geholpen hier in huis en die 2 zijn onafscheidelijk als hij boos, verdrietig of bang is ze staat voor hem klaar soms kunnen wij zelfs als ouders zijnde even niet bij hem binnendringen maar weet zij hem weer totzichzelf te brengen we zien haar echt als ''zijn'' hulphond.. De jongste teef is voor het hele gezin onze malle puber pup het blije ei van de familie hahahaha..

Miss_Liz schreef:Mijn partner is geen kattenliefhebber ik wel en zonder kat is een huis geen thuis voor mij en dat weet hij en accepteerd hij, inmiddels is onze oudste kat 11 (jongste 7) en kroelt hij ook met haar..

de honden zijn hier geen probleem, maar met katten hoef ik echt niet aan te komen door zijn ervaringen uit het verleden. 10+ honden vindt hij prima, maar 10+ katten was het echt niet

Ik vind het hebben van honden verder gaan dan het hebben van een hobby. Als 1 van de partners graag met treintjes speelt, aan auto's sleutelt dan heeft dat doorgaans geen effect op het leven van de ander. Treintjes staan op zolder of in een aparte kamer; auto's in een garage..
Maar een hond (of ander huisdier) .. daar leef je mee samen; daar kun je niet echt omheen zeg maar.

Als 1 van de partners graag een hond wil en de ander wil dat echt niet of zegt "nou toe maar" soort van omwille van de lieve vreden, dan kun je er denk ik donder op zeggen dat dat na verloop van tijd fout gaat, ruzie oplevert of weet ik wat.
Dat de 1 zich meer met de dieren bemoeit dan de ander is prima, maar beide partners moeten het er wel over eens zijn in mijn beleving. Het gaat anders in de praktijk tegen je werken.

Suzanne

Cleva schreef:

dagmar88 schreef: Een huis vol honden is uiteindelijk geen hobby meer, maar een levensstijl

Een inwonende partner hebben is net zozeer een keuze toch?
Je moet niet per se een dank, een bank en een badkamer delen.
Sterker nog, aangezien tweederde van die relaties binnen afzienbare termijn ophouden te bestaan zou ik voor een alternatief willen pleiten.
Dat hij dan daar en ik dan hier woon. Dan hebben we we twee huizen. Hij zijn modeltreintjes en antieke gedichten en ik mijn honden en kanaries.
En dat we het dan oh gods genade niet over het dopje van de tandpasta of de pleebril hoeven te hebben. Of over wat we eten en wie er afwast.

Ik word op staande voet impotent van dat op elkaars lip leven en ik kan zelf ook niet constant charmant zijn.
Nee, laten we nou maar lekker onze eigen hut en onze eigen levens handhaven.

Dat hoeft niet nee. Het kan leuk zijn, soms wat korter of langer.
Ben maar wat blij dat ik mijn huis aangehouden heb "voor het geval dat". Heerlijk, geen gedoe.
Charlie heeft drie keer samenwonen overleefd. De honden zijn een constantere factor.
Maar áls dan moet die roedel niet als een hobby gezien worden, dat is voor mij al geen basis.

Het ligt er ook een beetje aan wat je met die 200 koeien doet. Ik vermoed maar zo dat dit zn werk is en niet iets wat op de bank ligt te snurken.
Mijn honden zijn dusdanig met mijn (drukke) leven verbonden dat ik persoonlijk het niet voor elkaar zou krijgen om hond en verkering los van elkaar te zien. Als we de boel uit elkaar gaan trekken, heb ik ineens te weinig tijd.

Mijn vriend heeft een jaar moeten zeuren bij mij voordat Luna kwam. Niet omdat ik geen hond wilde, maar omdat ik beter wist wat het inhield. Ik ben opgegroeid met honden en wist hoeveel werk het is/kan zijn. Sta je daar niet 100% achter dan moet je het niet doen. Een hond moet uit, je moet er altijd rekening mee houden. Je kunt niet iedere avond na werktijd de hort op zonder hond, je kunt niet zomaar spontaan een weekendje weg zonder iets voor je hond geregeld te hebben. Een hond beperkt je gewoon. Niet dat het erg is, ik weet niet beter en vind het niet erg, maar ik wilde er niet alleen voor opdraaien.

Mijn vriend heeft nooit gezeurd dat de hond er alweer uit moest (ik wel soms haha!), maar het hebben van een hond is echt iets wat we samen doen. De katten en konijnen daarentegen... Die waren verhongerd als ik er niet geweest was. Mijn vriend is heus gek op ze hoor, maar de verzorging van die beesten vergeet hij gewoon.

de jongen waar ik een relatie mee had toen we de honden namen vond de dalmaten niks. Lola was zijn hondje en die is dus ook mee gegaan met hem toen we uit elkaar gingen. Al vrij snel daarna kreeg ik een nieuwe relatie hij had al 2 dalmaten en een cocker en later kwam daar nog een bloedhond bij. we woonde niet samen maar waren wel elk weekend samen, dan hadden we dus 7 honden en soms 8 als er weer eens een loge was hahaha.

nu geen relatie dus kan doen en laten wat ik wil

bouvierpoedel schreef:

iones schreef:

bouvierpoedel schreef: Niemand hoeft van mijn honden te houden want dat doe ik al , net als niemand van mijn partner hoef te houden.

Maar iemand die niet van honden houdt, en er wél mee samen moet leven, is sterk geneigd zich er aan te gaan ergeren? Wat dan?

Iedere x een zucht van ergernis, of de ergernis uitspreken, jij en de honden op je tenen lopen..... Erg lollig...

Ken er zat in relatie waarvan 1 van de 2 niet van honden , paarden , katten , vogels of kinderen houden maar ze lopen er wel zonder ergernis omdat je je partner ook iets gunt. Een relatie is geen wedstrijd hoor waar ieder op zich zoveel mogelijk uit proberen te halen .
Het gaat over de gun factor om je partner ook gelukkig te laten zijn .
Beetje ergernis maakt niets uit doe ik af en toe ook aan veel dingen die mij lief zijn.
Leuk hoor een hobby delen maar nog leuker is als je elkaar een eigen hobby gunt.

De eerste Pinscher ben ik samen met mijn moeder wezen halen, Gerard wist wel dat ik een hond wilde maar wilde zelf geen hond.
Hij was gek op Kelly, Kelly was ook wel erg grappig. Stond als een stokstaartje over de weilanden te kijken, en bleef rustig een poos weg in het bos, als je haar ging zoeken, omdat ze niks meer liet horen en je dacht dat ze weg was gelopen, in de bosjes lag ze achter een bint verstopt.

Na Kelly kwam Bijou, daar had ik in het begin best spijt van, want die huilde vaak als ze alleen thuis moest blijven.
Maar dat kwam goed. Van Bijou haar eerste nestje heb ik Tama gehouden en kregen we Nikkie terug, dus toen had ik drie honden. Toen Bijou haar pups een maand oud waren moesten we Kelly in laten slapen, ze had kanker.
Van Bijou haar eerste nestje hebben we Jarah gehouden.

Toen we in 2016 hondloos waren, wilde ik eigenlijk geen honden meer.
Maar goed Gerard wel. Dus toen toch maar weer aan honden begonnen.

Ik denk dat Gerard na de aankoop van Anne, best wel spijt had van een tweede pup.
Af en toe ergerd hij zich aan ze. Vooral als er iets gesloopt is, of als Anne weer eens in zijn kamer gepiest heeft.

Hij had beloofd dat hij mee zou helpen met uitlaten als er een tweede pup mocht komen, nou in de praktijk doe ik toch het meeste.
Hij gaat dan mee met de wandeling, maar dat hoeft voor mij ook eigenlijk niet, ga liever alleen met de meiden. Hij loopt constant te schreeuwen. Als ik een van de meiden roep, schreeuwt hij keihard naar ze, net alsof hij denkt dat ze niet naar mij luisteren maar wel naar hem. En s’avonds gaat hij ook mee als er een kort rondje wordt gelopen. De laatste ronde gaat hij af en toe mee. Maar meestal doe ik die alleen.

En als ik de hele dag op mijn kleinkinderen moet passen omdat ze ziek zijn, dan moppert hij dat de honden nu niet naar buiten kunnen en dat hij ze de hele dag uit moet laten.
Maar goed hij moppert sowieso als ik eens weg moet en hij voor de honden moet zorgen, maar nu kan ik zeggen dat hij ze wilde hebben. Hahahaha.

Toen ik Martin leerde kennen had hij zelf een hond.Aangeschaft voor zijn ex zoals hij zei maar de hond liet ze bij hem achter en hij was er dol op. Ik heb daar nog een jaartje of wat voor gezorgd maar toen de hond overleed wilden we beiden geen andere, vanwege ons werk. Toen kwamen er kinderen en met kleine kinderen hoefde ik niet ook nog een hond erbij, toen die echter 6 en 8 waren en dus op een leeftijd dat ze met een hond om zouden kunnen gaan begon het bij mij weer te kriebelen en kwam er snel genoeg onze heidewachtel. Mijn keuze, Martin hoefde niet zo nodig en bemoeide zich er ook niet mee.
In het weekend ging hij er wel vaak even alleen mee wandelen, nog veel later konden we ook dat weer samen doen. Een tweede hond was voor mij een logische keuze, voor hem absoluut niet maar waar er een is... Dus ik vond dat ik dat best door kon zetten. Aan ons leven veranderde dat hoe dan ook weinig en ik was immers toch altijd degene op wie de zorg neerkwam. Ik verdenk hem er nog steeds van dat het afwijzen van een hond een manier is om onder die zorg uit te komen maar het is ook wel makkelijk om er alleen voor verantwoordelijk te zijn; nooit gedoe of gezeur.
Voor de tweede hond, de WSL, heb ik twee jaar op een wachtlijst gestaan dus bedenktijd genoeg. Maar hij kwam en pakte Martin compleet in Hij was ook gek met onze knullen, een echte mannenhond Toen we hem na twee jaar in moesten laten slapen had ik er even genoeg van. Het verdriet was te groot en Bruno de heidewachtel vond het eigenlijk wel fijn om verlost te zijn van die druktemaker. Maar na een paar jaar kwam er op een forum een nestje Tomasjes voorbij. En ondanks Martins verzet ging hij hem wel mee ophalen en dat was drie uur rijden enkele reis
Van Tomas moest je wel houden dus die paste gewoon naadloos in het gezin.
Bruno werd echter bejaard en in 2008 overleed die en liet Tomas en mij diep verdrietig achter. Ik had mijn zinnen gezet op een Ierse setter maar het bestelde pupje overleed toen het twee weken oud was. Martin ging met pensioen, we gingen verhuizen en een tweede hond kwam toen dus op het derde plan
Ik besefte toen ook dat we toch een ander leven kregen waarin uren door bossen zwerven met jachthonden niet meer aan de orde zou zijn. Dus toen het weer kriebelde kwam er een Havanezertje bij. Martin is mee gaan kijken en ik zag dat zijn voorkeur niet uitging naar het teefje wat ik in gedachten had maar naar de forsere reu die hij in zijn handen had. Die keuze heb ik hem gegund en zo kwam Sancho in ons leven.
Onze honden zijn er altijd enkel door mijn toedoen gekomen, ik heb kribbige afweer genegeerd in de overtuiging dat ik het goed deed. Jammer dat ik mijn voorpret niet kon delen maar als ik iets in mijn hoofd heb dan ga ik er toch voor. Honden hebben ons leven rijker en mooier gemaakt en dat beseft Martin ook maar al te goed. Hij is er erg lief voor en wandelt elke dag braaf met pijnlijke voeten zijn ronde door de bossen.
Verzorging of opvoeding, daar doet hij niet aan. Hij weet er dan ook totaal niets van.
Ook daar krijgen we dan geen ruzie over al hebben we wel altijd honden die lichtelijk schooien. Vooral bij hem dan
Een heel verhaal maar ik wil alleen laten zien dat het zo enorm gevoelig ligt, zo'n breed grijs vlak is met zoveel mogelijkheden om iets om te buigen dat je dat alleen zelf kunt beoordelen.
Hier is het in elk geval altijd goed gekomen