Vorige week kreeg ik de schrik van mijn leven.
Het leek alsof Sam een epileptische aanval weer kreeg. Maar toch, het was anders dan anders. Ik pakte hem op en praatte met hem en hij kwam er toen toch weer bij. Maar 2 dagen later was het weer raak en daarna na 2 dagen weer. Korte momenten van 'raar'. De laatste keer viel me op dat hij dan ook hele snelle oogbewegingen had van links naar rechts, wat anders is dan bij epilepsie, dan draaien de ogen echt weg. Ik vermoedde daarom een geriatrisch vestibulair syndroom.
Buitenshuis was Sam wankel, soms evenwicht verliezen, het leek alsof hij moeite had met hoe hij de poten moest neerzetten.
Na 2 nachten Sam in de onrust, vanmorgen besloten dat het zo niet kon. Ik had a.s. vrijdag weer een afspraak staan ivm de kanker in de poot, maar ik kon op deze manier en onzekerheid niet verder.
Onderzoek gehad van 1,5uur.
Nou, los van de epilepsie of kanker zit er iets in het hoofd van Sam, wat zijn linker hersenhelft aantast. Hierdoor draait Sam steeds rondjes rechtsom, verliest evenwicht etc.
Er is bloed afgenomen, nieren/lever geen afwijkingen. Hart/longen geen afwijkingen.
Het is dus puur iets in het hoofd. Het kan te maken hebben met de geriatrisch vestibulaire aanvallen, die Sam vorige week tot 3x toe had. Vaak heeft een hond het 1x en hersteld dan weer voor een tijdje, maar bij Sam komen ze snel opeenvolgend. Het kan ook zijn dat er toch een tumor zit of bijvoorbeeld een bloeding. Met een MRI scan kan ik evt. hierover helderheid krijgen maar behandeling is er niet. Met een MRI scan moet Sam onder narcose, wat ik niet wil. Daarbij heeft het qua behandeling geen meerwaarde, want wat er ook uitkomt, er is geen behandeling.
Voor nu krijgt Sam Alprazolum, wat hem evt. ondersteuning biedt in de onrust. Verder moet het beeld de komende week verbeteren, anders kan er zo goed als, gesteld worden dat het voor Sam niet meer fijn is te leven.
Ik heb die vraag concreet gesteld en kon toen mijn emoties ook even niet meer onder controle houden, want het afscheid neigt dichterbij te komen, net toen ik even weer ontspande, omdat Sam qua kanker poot het ontzettend goed doet. Werd vanmiddag ook weer bevestigd, hoe mooi de poot er qua kanker uit zag. Maar het ziet er naar uit, dat de euthanasie-indicatie niet de kanker gaat worden, maar iets in het koppie. Weer iets onverwachts.
Sam neemt ook weinig rust, omdat er onrust is. Ik doorbreek dit dan en leg hem min of meer in de rust en dan zie je ook dat hij een diepe zucht slaakt. Alsof hij het dan niet meer weet en blij is, dat ik het dan bepaal. Nu ligt hij dus op de bank naast mij, buiten. We passen op een prachtig huis, met veel tuin en overal zitjes. Ik dacht er onwijs van te gaan genieten en probeer dit ook, maar dit gooit alsnog best weer roet in het eten.
Deze week blijven observeren hoe het gaat en voor mezelf vooral kijken, of ik nog bespeur of Sam het ook leuk/fijn vindt, ja of nee.
Maar dat maakt mij in mij, giga emotioneel, want zonder Sam is ondenkbaar. Hij is gewoon mijn alles.
