Ons Maltezertje Kim begon moeilijk te lopen toen ze 11 was. Dierenarts kon niks vinden; er was niks aan de hand met de heupen, knieën of anders. We zijn doorgestuurd naar Utrecht. Het waren alleen haar achterpootjes, en ze wilde nog heel graag. Ze kon nog een beetje 'schuiven', en anders liet ze wel merken dat we haar even heel snel op moesten halen, wat dachten we wel
Buiten lieten we haar uit met een band onder haar achterhand, en later ook onder haar voorkant. Zo deed ze haar behoeften, snauwde als vanouds naar voorbijlopende honden, trok sprintjes etc etc. Ze kon haar pootjes dus nog wel bewegen, maar op staan was te veel van het goede.
In Utrecht hebben ze onderzoek na onderzoek gedaan; spierbioptie, neurologische onderzoeken, bloedtesten en t ging maar door. Het was duidelijk dat de spieren in haar pootje gewoon 'oplosten', maar waardoor? Uiteindelijk zeiden ze dat het een auto-imuun-ziekte was. En er was niks aan te doen.
We zijn naar verschillende alternatieve genezers geweest, maar we hadden sterk het gevoel alsof Kim de behandelingen afwees, als het ware. Dit zagen we doordat ze zelfs naar ons uitviel tijdens zo'n behandeling. Deze had iets te maken met magnetisme, geloof ik.
Uiteindelijk gaven we het zo'n beetje op. Op een dag zat mn moeder in de auto met mn tante, Kim achterin. Mn moeder maakte zich nogal kwaad, en zei iets van 'Ik vind het geen stijl dat ze er zomaar tussenuit wil knijpen!' Op de achterbank werd Kim onrustig.
Toen ik op werkweek was in Parijs, belde mn moeder. Terwijl ze naar Kim zat te kijken, keek Kim terug. Toen, alsof het de normaalste zaak van de wereld was, stond Kim op en liep naar haar etensbak om even lekker te eten... Een soort van paniek alom.
Een week later rende ze weer los, zonder hulp. Ze is in totaal bijna 4 maanden 'verlamd' geweest. Ze pakte alles weer op alsof er nooit wat mis was geweest.
Maar toen, twee maanden daarna, begon ze afentoe weer te struikelen. In een paar dagen tijd werd ze compleet anders; liep alleen maar rondjes om de bank omdat ze aanvallen kreeg als ze ging liggen. Ze liep en liep en viel dan in slaap terwijl ik haar omhoog hield, zo uitgeput was ze. Ze probeerde zich in de kleinste hoekjes te wurmen en stond met haar neus in de hoeken van de kamer. We hebben na overleg met de dierenarts homeopatische druppels gegeven tegen de benauwdheid.
Maar de volgende dag maakte ze me omvallend en gillend wakker, zo benauwd was ze. (Ik sliep bij haar op de grond). Dat was 's morgens. We hebben toen de DA gebeld, maar onze eigen DA was op vakantie en we kregen iemand die Kim helemaal niet kende. We hebben toen een afspraak gemaakt om de DA aan huis te laten komn om haar in te laten slapen. Dat kon op zn vroegst om 5 uur 's middags.
Gedurende de dag knapte Kim blijkbaar op. Ze kon rustig liggen en had al een halve dag geen aanvallen meer gehad. Toen belde de DA aan, en ze sloeg zelfs aan. iets wat ze al een tijd niet meer had gedaan. Spontaan kregen wij twijfels, maar de DA heeft het toch min of meer doorgeduwd.
Ik vergeet nooit meer die SCHREEUW die Kim gaf toen ze de eerste injectie kreeg. Ze keek ons aan, in paniek, beschuldigend, haar ogen wild en donker. Wij nog meer overstuur. Toen ze diep sliep kreeg ze de hartprik. Alleen stopte het hartje niet met kloppen. Het hartje, wat zogenaamd veel te zwak was om nog een aanval te overleven, wat zo verschrikkelijk slecht zou zijn. Ze heeft nog 8 minuten een hartslag gehad voordat de da haar nog een spuit gaf. Deze werkte na een minuut of 2.
Ze wilde duidelijk nog leven. We zijn op de symptomen afgegaan en hebben besloten dat het genoeg was. Maar dat was het blijkbaar nog niet. Dat gevoel raak ik nooit meer kwijt. Achteraf denk je 'de homeopatische middeltjes werken niet meteen, misschien begonnen ze net te werken' en we kregen te horen dat ht waarschijnlijk aan haar lever heeft gelegen: een hondje uit de buurt kreeg ook epileptische aanvallen en was benauwd. Met pilletjes voor de lever is hij opgeknapt. Allemaal omdat die inval-DA alleen maar op haar hart heeft gefocussed. Ze had een behoorlijke hartruis, vandaar. Ze heeft niet verder gekeken dan dat, was niet nodig.
Misschien waren we gewoon moe (we hebben nachten bij haar gewaakt) en hebben we zo een uitweg gezocht, we weten het niet. Want achteraf denk je dan 'hoe heb ik het kunnen DOEN? Ik kon nog dat, en dat, en dat hadden we ook nog niet geprobeerd...' Allemaal mosterd na de maaltijd, en misschien ongegrond. Maar het gevoel blijft. Het is nu meer dan anderhalf jaar geleden, en nog steeds huil ik als ik er aan denk.
Sorry voor het superlange verhaal, maar ik had het nog nooit echt van me afgeschreven. *gaat maar even neus snuiten en douchen*
