Het HondenForum

Ailena schreef:Ik zou in de toekomst ook graag een grote opvanghond willen... maar zal ik is wat bekennen heel eerlijk...

Ik ben eigenlijk een beetje bang voor grote honden.....
Wij hebben altijd kleine hondjes gehad, en die kan je makkelijk de baas. Ik altans. Heb nooit moeilijk hoeven doen kwa opvoeding etc. Als je al die verhalen hoort over grote honden krijg ik simpelweg de bibbers... en dat terwijl ik sommige grote rassen mooier vind dan mijn kleintjes...
Eigenlijk kreeg ik de tip eens bij mensen met grote honden langs te gaan om dit te proberen overwinnen... maar ik ken helemaal geen mensen met grote honden....

Ik heb ook nooit moeilijk hoeven doen qua opvoeding enzo hoor
Maar als je er onzeker in bent, dan hebben ze het wel vaak zo door. Je bent gerust welkom om hier eens langs te komen (als Kaya tenminste onder een grote hond valt ). Het enige dat ze doet, is je bespringen en aflebberen uit enthousiasme
Alleen geen hondje meenemen :N:

Wij hebben Vegas als puppy genomen, een weldoordachte keus maar ik sluit in de toekomst zeer zeker niet uit dat er een herplaatser bij zou kunnen komen. Eerder een herplaatser dan een pup zelfs, als Vegas er dan gewoon nog is

Inge O schreef:

Natas. schreef:een hond kan helemaal niet 'dankbaar' zijn. Dat maken wij mensen er misshchien van als die hond je lief aankijkt of lekker in z'n mandje ligt te ronken, maar zo werkt het in een hondenkop natuurlijk helemaal niet.

klopt, en dit hoor je toch zooo vaak.

Heel eerlijk gezegd word ik een beetje niet goed van dat soort emo-teksten

Jaap* schreef: Wat waarschijnlijk wordt bedoeld is 'voldaan', een aanvankelijke probleemhond die je ombuigt naar een vrolijke hond die vol vertrouwen in de wereld staat, daar kun je denk ik best een voldaan/trots gevoel aan overhouden

Nou, dat word dus niet altijd bedoeld maar zo is het in mijn beleven wel.

alma2 schreef: Ik denk dat wij allemaal met dankbaar bedoelen dat het voor jezelf dankbaar werk is om een hond die door omstandigheden het vertrouwen in wie en wat dan ook is kwijt geraakt, met veel geduld en liefde weer zien opbloeien tot een (niet altijd maar toch vaak) ongecompliceerde hond die weer vertrouwen heeft en plezier in het leven. Dat een hond dat niet letterlijk denkt in zn koppie is wel duidelijk.

Pcies!

Ikzelf heb heel bewust voor een herplaatser gekozen. Met een herplaatser had ik een hond die al gewend was aan alleen thuis zijn en die meteen al zindelijk was. Bovendien hoef je voor het in huis nemen van een herplaatser geen weken vrij te nemen. Ook kan je van een volwassen hond vrij gemakkelijk zeggen hoe het met zijn gezondheid zit.

Als ik als vrijwilliger in het asiel aan de slag ben ligt mijn zwakte ook bij de volwassen honden. Komt er een puppy binnen dan zie ik daar een hond in die binnen 2 dagen weer weg is. Zit er een volwassen hond, dan zie ik een zielige hond die graag een leuk huis wil.

[quote="Natas."]
Maar ik kick niet op 'dankbaarheid' bij het nemen van een volwassen herplaatser of buitenlander.......... een hond kan helemaal niet 'dankbaar' zijn. Dat maken wij mensen er misshchien van als die hond je lief aankijkt of lekker in z'n mandje ligt te ronken, maar zo werkt het in een hondenkop natuurlijk helemaal niet.
[quote]
Er is niks mis met af en toe menselijke eigenschappen in je hond te zien. Dat maakt nou juist dat mensen honden zo leuk vinden. Wil niet zeggen natuurlijk dat je moet vergeten hoe het werkelijk zit.

Stang schreef:
Ik heb ook nooit moeilijk hoeven doen qua opvoeding enzo hoor
Maar als je er onzeker in bent, dan hebben ze het wel vaak zo door. Je bent gerust welkom om hier eens langs te komen (als Kaya tenminste onder een grote hond valt ). Het enige dat ze doet, is je bespringen en aflebberen uit enthousiasme
Alleen geen hondje meenemen :N:

Maxiem schreef: Je woont wel in de buurt bij mij, maar ik denk dat Max je niet gaat helpen je angst te overwinnen
Maar in principe kan je grote honden even goed en makkelijk opvoeden als kleine, het hangt alleen van het ras af.

misschien is dat wel een goed idee ja, je moet tenslotte ergens beginnen.

Remco schreef:Ikzelf heb heel bewust voor een herplaatser gekozen. Met een herplaatser had ik een hond die al gewend was aan alleen thuis zijn en die meteen al zindelijk was. Bovendien hoef je voor het in huis nemen van een herplaatser geen weken vrij te nemen.

Ik neem aan dat je het over je eigen hond hebt? Mijn jongste herdertje kwam hier met 14 maanden en was een vreselijk onzeker stresskipje. We hebben er heel veel tijd en energie ingestoken en nu pas na 4 maanden kunnen we zeggen dat ze vertrouwen in ons heeft en haar vrolijke zelfje begint te worden.

alma2 schreef:

Remco schreef:Ikzelf heb heel bewust voor een herplaatser gekozen. Met een herplaatser had ik een hond die al gewend was aan alleen thuis zijn en die meteen al zindelijk was. Bovendien hoef je voor het in huis nemen van een herplaatser geen weken vrij te nemen.

Ik neem aan dat je het over je eigen hond hebt? Mijn jongste herdertje kwam hier met 14 maanden en was een vreselijk onzeker stresskipje. We hebben er heel veel tijd en energie ingestoken en nu pas na 4 maanden kunnen we zeggen dat ze vertrouwen in ons heeft en haar vrolijke zelfje begint te worden.

hhihi zelfde gedachten hier! whaha Ik heb tot nu toe alleen maar honden gehad die niet alleen konden blijven (behalve Jentah) plassen in huis (incl Jentah )
Ik denk dat de meeste herplaatsers juist verlatingsangst hebben, eerder wel als niet.

ik vind het mooi dat je dat doet en kan.een vriendin van mij heeft een hond die langs de weg llag in frankrijk .die is met veel toeters en bellen naar nederland gekomen .zij spreekt ook van een dankbare hond.ik geloof daar zelf niet zo in maar toppie van jouw. ik ga persoonlijk liever voor een pup .ik heb aalledrie mijn honden als pup gekregen de 1 een beetje puder dan de ander .maar ik ben oprecht blij dat er mensen zoals jij zijn.

Jaimy* schreef:

alma2 schreef:

Remco schreef:Ikzelf heb heel bewust voor een herplaatser gekozen. Met een herplaatser had ik een hond die al gewend was aan alleen thuis zijn en die meteen al zindelijk was. Bovendien hoef je voor het in huis nemen van een herplaatser geen weken vrij te nemen.

Ik neem aan dat je het over je eigen hond hebt? Mijn jongste herdertje kwam hier met 14 maanden en was een vreselijk onzeker stresskipje. We hebben er heel veel tijd en energie ingestoken en nu pas na 4 maanden kunnen we zeggen dat ze vertrouwen in ons heeft en haar vrolijke zelfje begint te worden.

hhihi zelfde gedachten hier! whaha Ik heb tot nu toe alleen maar honden gehad die niet alleen konden blijven (behalve Jentah) plassen in huis (incl Jentah )
Ik denk dat de meeste herplaatsers juist verlatingsangst hebben, eerder wel als niet.

Ja, ging over mijn eigen hond ja. Laat ik het anders stellen. Als je er naar op zoek bent kan je bij de herplaatsers zindelijke honden vinden die je al snel alleen kunt laten.
En met dat je geen weken vrij hoeft te nemen bedoel ik niet dat de hond meteen perfect is. Ik ben nu bijna een jaar later nog steeds bezig met het uitvallen naar andere honden.
Maar bezig zijn met de hond vind ik wel leuk. Ik zoek graag een uitdaging in een hond (maar niet wat betreft zindelijkheid of alleen thuis blijven) en die uitdagingen zijn wel te vinden in herplaatsers.

Laika is nu de 2e her-plaatser die hier is, de eerste her-plaatser kregen we via de NLV, en Laika heb ik via de "Retriever Rescue" op internet ...

En zou er zo weer voor kiezen voor zo'n her-plaatser, al heeft een pup opvoeden ook wel zo z'n charme's, maar over de dankbaarheid van een her-plaatser, trust me ... die is er echt wel

Felix schreef:Laika is nu de 2e her-plaatser die hier is, de eerste her-plaatser kregen we via de NLV, en Laika heb ik via de "Retriever Rescue" op internet ...

En zou er zo weer voor kiezen voor zo'n her-plaatser, al heeft een pup opvoeden ook wel zo z'n charme's, maar over de dankbaarheid van een her-plaatser, trust me ... die is er echt wel

Die dankbaarheid is er niet in de zin dat de hond denkt: Goh, wat aardig van die man dat hij me in huis heeft genomen en ik daardoor niet meer in het asiel/bij die andere mensen hoef te zitten.
Hij vindt het fijn dat hij een goed leven heeft, alhoewel hij natuurlijk ook niet eens rustig zijn leven gaat overdenken, maar vergelijkt de situatie niet met de eerdere.
Anders zou Max vast niet zo vaak grommen en bijten

Onze twee reuen hebben wij beide van pup af aan. Onze teef is nog maar net bij ons komen wonen op 5-jarige leeftijd.

Toen Joep als eerste pup kwam heb ik daar ontzettend aan moeten wennen. Ja, het is vertederend, zo'n klein ding. Maar het was net alsof ik een baby in huis had (is natuurlijk ook zo), ik moest de hele tijd rekening met hem houden, opletten, opvoeden....het was leuk maar ik heb ook wel dagen gehad dat ik wilde dat ik er nooit aan begonnen was. Maar goed, Joep groeide prettig op en nu kunnen we allebei lezen en schrijven met hem. Idem voor Tjeu. Ik dacht dat ik op het ergste voorbereid was maar bleek toch weer teveel de roze bril op te hebben. Ik geloof dus dat ik geen puppenmens ben: ik vind ze leuk maar ik vind ze leuker als ze groot zijn.

Ik merk nu wel het verschil met Roumba. Dat is maar gewoon een herplaatser zonder naar verleden. Prettig hondje, netjes opgevoed, niks aan de hand. En toch is het van beide kanten erg wennen. Ze is nu 6 weken bij ons en begint nu langzaam maar zeker wat meer vertrouwen in ons te krijgen, komt dichterbij om écht stevig te knuffelen, dat soort dingen. Ze wordt minder afstandelijk. Ik vind het echt heel leuk om dat mee te maken. Om haar leven zo prettig mogelijk te maken. Om de pret in haar ogen te zien als we in de bergen gaan wandelen. Ik vind het fijn dat ze niet meer zindelijk gemaakt hoeft te worden, de borstelprocedures kent, de basiscommando's, rustig aan de lijn loopt, enfin, het scheelt een stuk met een pup. Ik kan (nog) niet met haar lezen schrijven. Aan de jongens kan ik in 1 oogopslag zien of ze lekker in hun vel zitten of niet, en vaak ook nog waar 'm de schoen wringt. Bij haar niet. Maar dat komt wel, dat weet ik zeker.

Ik zou ook in de toekomst zeker weer herplaatsers willen. En soms een puppie. Ik hoef overigens geen dankbaarheid. Dat verwacht ik niet van de honden die we van pup af aan hebben en dat hoef ik ook niet van een herplaatser. Maar ik geniet wel als mijn honden genieten.

Hie rook altijd herplaatsers met problemen gehad. Zeg niet dat er helemaal nooit geen pup zal komen (misschien nog wel eens een goede stamboom reu om mee te showen en proberen mee te helpen met een goed en gezond ras), maar vind het geweldig om honden te nemen die slecht behandeld zijn (nooit uit huis en klein tuintje (Sem), 4 jaar aan ketting (bo), in elkaar geslagen (paco) of al naar vierde eigenaar, maanden buiten aan een riem leven en daarna voor maanden zomaar in een kennel gestopt (boris).

Vind het fantastisch om ze zien op te bloeien tot leuke honden die je door en door vertrouwen en super aanhankelijk naar je zijn omdat jij degene bent die wel lief is voor hun! Opvoeden is een heel karwei mede omdat ze vaak ook bepaalde socialisatie missen en verkeerd aangeleerd gedrag hebben. Meestal ook moeilijk om ze recht te trekken en te maken dat ze goed in de samenleving verder kunnen, maar met veel geduld en moeite lukt dat wel vaak! Heb hier vele harde hoofden gehad om Paco. Was overal bang voor, durfde niets en sloot zich voor alles. Nu loopt hij heerlijk mee ( na 1,5 jaar) , vertrouwd me, loopt niet meer weg (na 2 jaar) en weet dat mensen ook andere dingen doen dan maar op je in hakken . Dit geeft me veel meer voldoening dan een ongeschonden pup kopen en deze op te voeden.

Ik zou ook in de toekomst zeker weer herplaatsers willen. En soms een puppie. Ik hoef overigens geen dankbaarheid. Dat verwacht ik niet van de honden die we van pup af aan hebben en dat hoef ik ook niet van een herplaatser. Maar ik geniet wel als mijn honden genieten.

Dankbaarheid hoef ik ook niet, ik vraag er ook niet om, net zo min als hun vroegen om verwaarloosd te worden. Maar dankbaarheid KRIJG je wel van zo'n hond. Paco is de liefste en aanhankelijkste hond die ik heb/ gehad heb/ tegengekomen ben. Niet omdat ik daarom vraag, maar omdat hij blij is met deze leefomgeving (en misschien toch ook nog wel een stukje angst dat ingeworteld zit, wie zegt het????). Ze zeggen dat honden niet lang onthouden, maar dat weet ik af en toe nog niet.

Maxiem schreef:Die dankbaarheid is er niet in de zin dat de hond denkt: Goh, wat aardig van die man dat hij me in huis heeft genomen en ik daardoor niet meer in het asiel/bij die andere mensen hoef te zitten.
Hij vindt het fijn dat hij een goed leven heeft, alhoewel hij natuurlijk ook niet eens rustig zijn leven gaat overdenken, maar vergelijkt de situatie niet met de eerdere.

Vandaar dat die 2 van mij denken dat ze een hondenleven hebben. Saar die vind dat ze bijna nooit uitgelaten wordt, en Miep die kijkt zo van "moet ik nu alwéér meehobbelen".
Maar nu weet ik waarom. Ik heb ze vanaf pup

Marion. schreef:

Maxiem schreef:Die dankbaarheid is er niet in de zin dat de hond denkt: Goh, wat aardig van die man dat hij me in huis heeft genomen en ik daardoor niet meer in het asiel/bij die andere mensen hoef te zitten.
Hij vindt het fijn dat hij een goed leven heeft, alhoewel hij natuurlijk ook niet eens rustig zijn leven gaat overdenken, maar vergelijkt de situatie niet met de eerdere.

Vandaar dat die 2 van mij denken dat ze een hondenleven hebben. Saar die vind dat ze bijna nooit uitgelaten wordt, en Miep die kijkt zo van "moet ik nu alwéér meehobbelen".
Maar nu weet ik waarom. Ik heb ze vanaf pup

Sorry, hier ontgaat me even de humor.

Het enige nadeel als je een herplaatser zoekt is dat je een beperkte keuze in rassen hebt.

Je moet niet een bijzonder ras zoeken. Die vind je maar heel af en toe in het asiel.

Ik geloof ook niet zo in die dankbaarheid, ik noem het wel zo soms. Het is meer de wetenschap dat je zo'n hondje iets kan geven wat het nooit gekend heeft... Liefde... en buiten dat natuurlijk lekkere wandelingen, leuke piepbeesten e.d. Het zien er vermenselijkt uit als dankbaarheid, maar ze genieten gewoon van iets wat ze nog niet kennen, hetzelfde een pup zou doen. Het is onze wetenschap dat ze zoiets voor het eerst meemaken, en ja, ik zit vaak zat jankend naar Jentah te kijken als ze heel leuk speelt met een piepknuffel, of lekker op een snoepje zit te kauwen, als Dazzle lekker warm tegen me aan kruipt in bed en lekker melig mag en gaat doen. Dat is geen dankbaarheid, menselijk besef, dat andere mensen zo rot met hun hond kunnen omgaan waardoor het zoveel mist.
En het is voor mij een uitdaging, om de hond zo gelukkig en fijn mogelijk te laten voelen.

Remco schreef:Het enige nadeel als je een herplaatser zoekt is dat je een beperkte keuze in rassen hebt.

Je moet niet een bijzonder ras zoeken. Die vind je maar heel af en toe in het asiel.

Je hebt tegenwoordig veel herplaatsingsites van bepaalde rassen, voor het geval je nog eens een hond zoekt

alma2 schreef:

Remco schreef:Het enige nadeel als je een herplaatser zoekt is dat je een beperkte keuze in rassen hebt.

Je moet niet een bijzonder ras zoeken. Die vind je maar heel af en toe in het asiel.

Je hebt tegenwoordig veel herplaatsingsites van bepaalde rassen, voor het geval je nog eens een hond zoekt

Dat weet ik wel. Ik bedoel meer dat je niet een echt bijzonder ras moet willen.

Ik zoek nu niks . Ik woon nog thuis, en nog een hond wordt niet geaccepteerd. Als ik op mezelf woon neem ik er nog een hond bij. Dan ga ik denk ik voor een herplaatser rottweiler, en dat zal geen probleem zijn in het asiel .

Ik heb diezelfde discussie (herplaatser of pup) ook regelmatig gehad hier in de buurt. Abby is een herplaatser uit het asiel, maar hiervoor hebben we, helaas maar een jaar, een hond gehad die we als pup van 10 weken uit een ander asiel hebben gehaald. Ik ken dus beide, maar ik heb wel besloten: Er moet heel wat gebeuren voordat ik weer een pup neem... Het was heel leuk om em te zien opgroeien, maar zoveel gedoe er omheen! Het duurde eeuwig voordat ie 's nachts doorsliep, alleen daarvan ben je op den duur al gebroken. Zindelijkheid ging heel goed gelukkig. Maar overdag constant aandacht geven en spelen en en en... Pfff... Ik weet zeker dat het ook even duurt voordat vriendlief en ik besluiten om een kindje te nemen. Als dat al gebeurt... Hond vind ik stiekem veel leuker, en makkelijker. Sorry, beetje off topic...

Hier ook herplaatser; waarom??

2 redenen denk ik;

1. idd het idee een 'zielige' hond weer gelukkig (proberen) te maken vind ik geweldig
2. Met 2 kleine kinderen is het nogal lastig een kind EN een pup zindelijk te maken...(ik besef dat als je dat ECHT wilt het vast wel zou kunnen hoor )

even punt 2 kort samengevat; zoals ik al eerder ergens las; ik vind puppen leuk, lief en schattig...maar bij een ander -bloos- dat gedoe er om heen s niks voor mij; hoewel een herplaatser natuurlijk ook niet 1 2 3 naar je hand gezet en opgevoed is zoals jij het wilt is het toch anders...

(zo heb ik dat idem met mijn katten btw; kittens; leuk lief en schattig; maar bij een ander...-bloost alweer-)

ik vind beiden geweldig
en ik vind als je een herplaatser neemt en je ziet haar opbloeien dat het zeker erg dankbaar is voor jezelf

Ik heb twee herplaatsers (Tonnie en Tosca) en een pup (Dolina nu 8,5 maand).

Na de twee herplaatsers wilde ik erg graag een pup, om een "normale" hond te hebben die niet iedere andere vreemde hond op de straat opvreet of mensen bijt uit angst omdat het in de socialisatieperiode niet goed is gegaan.

Ik heb de problemen nu wel zo ver dat het te doen is, maar ik vind Dolina opvoeden vele malen eenvoudiger. Misschien was/is ze wel een makkelijke pup/hond.

Ze was na twee plasjes binnen zindelijk, verkauwt niet mijn meubels en alleen (met de andere honden en katten) gaat ook van een leien dakje.
Na de eerste nacht sliep ze gelijk door (snurkt naast mijn bed) alleen netjes aan de lijn lopen gaat soms nog niet goed omdat ze dan licht trekt.
Maar dat is meestal als ze nodig moet plassen of als we richting trainingsveld gaan.
Het leren luisteren gaat ook supergoed, eigenlijk is er niets dat moeilijk verloopt. Ze speelt graag met andere honden en kinderen vind ze zalig.

Dankbaarheid is een misschien wat te absoluut begrip om op honden toe te passen maar er gaat echt meer in een hond om dan alleen het heden en hoe het nu is. Tenminste, dat denk ik zelf dan.

Een hond is zowiezo een vormsel van zijn geschiedenis en niet een blanco blaadje dat steeds alleen in het heden leeft. In mijn ogen zit er dus wel degelijk een verschil tussen herplaatsers uit slechte situaties en honden die vanaf pup bij hun eigenaar zijn.

Een hond met een verleden zonder luxe en liefde reageert immers totaal anders op liefde en geborgenheid. Dat is nieuw, dat is apart en dat is heerlijk. En ook al is het niet meer nieuw na een tijdje, het blijft wel iets wat zo'n hond niet gekend heeft in de socialisatieperiode. Als je bv kijkt naar honden die altijd verwend zijn geweest en het nooit slecht hebben gehad. Neem je zo'n hond van iemand over dan staat hij zeker op zijn strepen als het om de aandacht ed gaat. Hij is moeilijker omdat hij zijn rechten niet af gaat geven en hij neemt meer voor vanzelfsprekend aan.

Als een hond geen dankbaarheid kent en ook niet kan vergelijken met zijn verleden, hoe kan een hond dan na bv 10 jaar op straat leven ineens veranderen in de meest trouwe en makkelijke hond die er is? Dat is dan een staat die veel mensen niet eens kunnen bereiken met hun hond die ze van pup af aan hebben verwend en gegeven wat hij nodig had. Om een pup zo te krijgen moet je veel goed doen en weinig fouten maken in de luxe waarin hij leeft. Om een zwerver zo "trouw als een hond" te maken hoef je in sommige gevallen alleen te laten zien dat jij er voor hem gaat zijn itt alle mensen in zijn eerdere jaren.

Hoe zit dat laatste dan? Bij de pup moet je overal op letten en alles goed doen en de zwerver die niks had transformeert op zijn gemak in de trouwe hond. Cleo is superlief en ontzettend sociaal. Kan met kinderen en iedereen opschieten, is zindelijk, loopt los door Amsterdam en is echt alleen maar lief en makkelijk. Juist zij heeft nooit de Martin Gaus school gedaan en ze heeft op straat geleefd in Spanje en daarna als jonge hond een paar maanden in een Spaans asiel gezeten propvol met andere zwerfhonden.

Eenmaal in Nederland zat ze direct op de bank en werd ze na even wennen de extreem makkelijke hond die ze nu is. Zo makkelijk krijgen dus veel mensen hun pup niet eens Er moet dus wel echt iets meer zijn. Misschien geen dankbaarheid maar wel iets in die trand dan denk ik.

Misschien is het wel iets om niet zomaar aan te nemen dat wij weten hoe een hond denkt. We zijn immers zelf nog steeds geen hond al proberen we ons nog zo in te leven.

Eigenlijk besef ik nu pas dat mijn allereerste hond ook een herplaatstertje was. Die heeft 9 maanden bij de fokker geleefd en toen zij niet geschikt bleek voor de fok is ze verkocht.
Ik heb nooit een makkelijker hondje gehad als zij. Goed gesocialiseerd, makkelijk in de omgang, noem 't maar op en Loeky was het.

Willow is als winkelpup gekomen en ik ga hier niet beweren dat ik dat allemaal gemakkelijk en op mn sloffen heb gedaan met 'm. Bovendien vind ik 'm nog steeds af en toe om achter het behang te plakken.

Als je het hebt over dankbaarheid bij honden, ja dat bestaat. Manrique is zo dankbaar om vanuit een Spaanse schuur hier op de bank terechtgekomen te zijn. Die dankbaarheid moet hij nog elke dag bewijzen aan ons. Hij is geen gemakkelijke hond. Hij is dominant, maar vind zelf dat hij dat niet tentoon mag spreiden, want stel je voor dat je weg moet. Die bank, bak voer en warme mand is voor hem totaal niet vanzelfsprekend. En ik roep wel eens dingen die mijn honden vermenselijken, maar hier toch totaal niet. Ik lees zijn hondentaal.

MARC_S schreef:Dankbaarheid is een misschien wat te absoluut begrip om op honden toe te passen maar er gaat echt meer in een hond om dan alleen het heden en hoe het nu is. Tenminste, dat denk ik zelf dan.

Een hond is zowiezo een vormsel van zijn geschiedenis en niet een blanco blaadje dat steeds alleen in het heden leeft. In mijn ogen zit er dus wel degelijk een verschil tussen herplaatsers uit slechte situaties en honden die vanaf pup bij hun eigenaar zijn.

Een hond met een verleden zonder luxe en liefde reageert immers totaal anders op liefde en geborgenheid. Dat is nieuw, dat is apart en dat is heerlijk. En ook al is het niet meer nieuw na een tijdje, het blijft wel iets wat zo'n hond niet gekend heeft in de socialisatieperiode. Als je bv kijkt naar honden die altijd verwend zijn geweest en het nooit slecht hebben gehad. Neem je zo'n hond van iemand over dan staat hij zeker op zijn strepen als het om de aandacht ed gaat. Hij is moeilijker omdat hij zijn rechten niet af gaat geven en hij neemt meer voor vanzelfsprekend aan.

Als een hond geen dankbaarheid kent en ook niet kan vergelijken met zijn verleden, hoe kan een hond dan na bv 10 jaar op straat leven ineens veranderen in de meest trouwe en makkelijke hond die er is? Dat is dan een staat die veel mensen niet eens kunnen bereiken met hun hond die ze van pup af aan hebben verwend en gegeven wat hij nodig had. Om een pup zo te krijgen moet je veel goed doen en weinig fouten maken in de luxe waarin hij leeft. Om een zwerver zo "trouw als een hond" te maken hoef je in sommige gevallen alleen te laten zien dat jij er voor hem gaat zijn itt alle mensen in zijn eerdere jaren.

Hoe zit dat laatste dan? Bij de pup moet je overal op letten en alles goed doen en de zwerver die niks had transformeert op zijn gemak in de trouwe hond. Cleo is superlief en ontzettend sociaal. Kan met kinderen en iedereen opschieten, is zindelijk, loopt los door Amsterdam en is echt alleen maar lief en makkelijk. Juist zij heeft nooit de Martin Gaus school gedaan en ze heeft op straat geleefd in Spanje en daarna als jonge hond een paar maanden in een Spaans asiel gezeten propvol met andere zwerfhonden.

Eenmaal in Nederland zat ze direct op de bank en werd ze na even wennen de extreem makkelijke hond die ze nu is. Zo makkelijk krijgen dus veel mensen hun pup niet eens Er moet dus wel echt iets meer zijn. Misschien geen dankbaarheid maar wel iets in die trand dan denk ik.

Misschien is het wel iets om niet zomaar aan te nemen dat wij weten hoe een hond denkt. We zijn immers zelf nog steeds geen hond al proberen we ons nog zo in te leven.

Ik vond tussen Moritz en Kaya ook een verschil hoor
In woorden is dat niet makkelijk uit te leggen, het is het gevoel... en wellicht komt dat nog het meest in de buurt van die 'dankbaarheid'.

Nu was Moritz niet die makkelijke hond die ontspannen op de bank ging liggen en sociaal was naar mensen en kinderen (wél supersociaal naar andere honden), maar hij was zo enorm trouw aan mij, zo gehecht.
Dat maakte het zo speciaal.
Kaya is ook heel erg trouw, maar niet dat alles overheersende, niet die blik van 'jij bent mijn alles'.
Moritz kon dit alleen bij mij doen, niet bij Pieter, niet bij andere mensen (daar moest hij meestal niets van hebben). Maar die blik naar mij toe, die prachtige open vertrouwende ogen ineens.... die vergeet ik nooit meer. Dat is mijn mooiste en tegelijkertijd mijn meest trieste herinnering.

ik geloof ook niet dat een hond dankbaarheid kent zoals wij die kennen. Maar toch vraag ik me af, hoe komt het b.v. dat een hond als sien nog altijd heel enthousiast op Claudia ( en haar roedeltje ) reageert, terwijl ze daar nu toch al lang weg is, en haar nog maar af en toe ziet. Zou ze dat ook gedaan hebben als ze door Claudia was opgevoed en daarna bij mij herplaatst ?

( vergeten om te loggen, jan. )

tineke schreef:
( vergeten om te loggen, jan. )

Haha..die forumkoppeltjes ook !

Inge O schreef:[en dan als tweede : claudia was waarschijnlijk de eerste mens waar ze een heel goed contact kon mee opbouwen, en dat in een zeer cruciale tijd van algemene verwarring en angst. claudia was dan waarschijnlijk haar boei in een woelige zee, zoiets..

ja, dat denk ik ook, en het is dan weer heel menselijk, denk ik, om dat "dankbaarheid " te noemen.

Overigens heb ik er zelf als volgende baas geen last van gehad, al na een paar dagen liep ze met mij mee naar huis, en nu blijkt ze b.v. ook heel goed aan Tineke te kunnen hechten.

Je hebt natuutlijk ook honden die hun oude baas helemaal lijken te vergeten en nauwelijks nog op hem of haar lijken te reageren. Het zou dan logischerwijs ook niet terecht zijn om dan te denken dat ze teleurgesteld zijn in hun oude baas, maar toch denk ik dat het dan wel vaak zo voelt.

tineke schreef:ik geloof ook niet dat een hond dankbaarheid kent zoals wij die kennen. Maar toch vraag ik me af, hoe komt het b.v. dat een hond als sien nog altijd heel enthousiast op Claudia ( en haar roedeltje ) reageert, terwijl ze daar nu toch al lang weg is, en haar nog maar af en toe ziet. Zou ze dat ook gedaan hebben als ze door Claudia was opgevoed en daarna bij mij herplaatst ?

( vergeten om te loggen, jan. )

ja denk het wel, mijn honden kennen hun fokker nog uit duizenden (ook al zijn ze nu 7, 5, 3 en 1).
als die ergens van veraf: puppieeeeeeeeeeeeeee roept dan zie je die oortjes spitsen van jaaaaaaaaaaaa die ken ik
doet een willekeurige vreemde dat zie je ze bijna denken