Het HondenForum

Hoe is het nu met Dante ?

Addy schreef:Hoe is het nu met Dante ?

Goh, wat ontzettend lief dat je daar naar vraagt! Dank je wel!
Het is ook net of je het hebt aangevoeld want het ging al maanden heel goed. We deden weer echt leuke dingen, het gaf weer het gevoel of ik een 'normale' hond had. Maar zondagochtend liep hij weer mank . En hoewel ik dit proces nu al een paar keer heb meegemaakt ben ik er toch weer heel verdrietig en opstandig van . Waarschijnlijk zaterdag in mijn overmoed toch Dante teveel laten doen; we waren een weekend weg.
Dus dat betekent dat we weer aan huis gekluisterd zitten met kleine wandelingetjes aan de lijn..

Ik wilde het niet alwéér melden hier want ik lijk zodoende wel een jojo .
Het ene moment enthousiaste verhalen, het andere moment diep in de put .

Ach... ik kan me voorstellen dat je er verdrietig en moedeloos van wordt. Net als je weer een goed gevoel hebt, donder je weer terug die put in.
Ik hoop dat Dante er toch nog bovenop komt en blijft.
Een knuffel voor Dante én jou!

Het leven bestaat uit pieken en dalen... Nu heb je even een dalletje, maar dat betekent wel, dat je het weekend gepiekt hebt.

Wij hebben een chronisch zieke hond. Hij heeft Erlichia. Het verloop daarvan is niet te voorspellen, maar als IK vind (door veel naar 'm te kijken) dat hij er weer meer last van heeft, gaat hij weer op een ab-kuur.

Ik heb mezelf ook voorgenomen om het kwaliteit van leven te geven, geen kwantiteit. Dat zou egoïstisch zijn.
Voorlopig doet hij het nog prima en is hij zichzelf, maar dat kan op een gegeven moment omslaan. En dan is het moment ook gekomen, dat je als mens je gevoelens opzij moet zetten.

Sterkte met je manneke. Geef 'm maar een dikke knuf.

Ik sluit me aan bij *Eukalipta
Geniet van de goeie dagen Marijke

Eukalipta schreef:Het leven bestaat uit pieken en dalen... Nu heb je even een dalletje, maar dat betekent wel, dat je het weekend gepiekt hebt.

Wij hebben een chronisch zieke hond. Hij heeft Erlichia. Het verloop daarvan is niet te voorspellen, maar als IK vind (door veel naar 'm te kijken) dat hij er weer meer last van heeft, gaat hij weer op een ab-kuur.

Ik heb mezelf ook voorgenomen om het kwaliteit van leven te geven, geen kwantiteit. Dat zou egoïstisch zijn.
Voorlopig doet hij het nog prima en is hij zichzelf, maar dat kan op een gegeven moment omslaan. En dan is het moment ook gekomen, dat je als mens je gevoelens opzij moet zetten.

Sterkte met je manneke. Geef 'm maar een dikke knuf.

De ellende is (of eigenlijk het fijne!) dat het al een hele poos goed gaat. Dan ga je steeds een stapje verder (mag ook) maar dit weekend ben ik echt over de schreef gegaan, blijkt. Hij leek de laatste tijd weer een haast normale hond. Had echt weer lol in het leven. Gisteren had ik weer een hond die de hele dag lijkt af te wachten tot 'het' gebeurt. Dan kan ik spelletjes met hem doen (ook niet teveel want hij moet tenslotte rust houden) maar dat vervangt niet het enige waar echt zijn hartstocht ligt; lekker buiten struinen.
Daar blijf ik moeite mee houden, hoewel ik er onderhand wel aan gewend zou moeten zijn

Bij Dante's ziekte komt er ws. geen omslagpunt. Hij kan er oud mee worden (of zijn epilepsie zou ernstige vormen aan moeten nemen, dat kan, maar hoeft niet altijd).
Bedankt voor de knuf; is doorgegeven! En jij ook sterkte met je hondje!

Maxiem schreef:Ach... ik kan me voorstellen dat je er verdrietig en moedeloos van wordt. Net als je weer een goed gevoel hebt, donder je weer terug die put in.
Ik hoop dat Dante er toch nog bovenop komt en blijft.
Een knuffel voor Dante én jou!

Dank je wel; Dante is gek op knuffels .

ranetje schreef:Ik sluit me aan bij *Eukalipta
Geniet van de goeie dagen Marijke

O, maar dat doen we; met volle teugen . Helaas 'vergeet' ik tijdens die goeie dagen dat er ook slechte kunnen komen (+ het schuldgevoel; had ik maar niet.....).

Moon schreef:

ranetje schreef:Ik sluit me aan bij *Eukalipta
Geniet van de goeie dagen Marijke

O, maar dat doen we; met volle teugen . Helaas 'vergeet' ik tijdens die goeie dagen dat er ook slechte kunnen komen (+ het schuldgevoel; had ik maar niet.....).

Ja, na dat "vergeten"krijg je wel weer een domper.......
Maar dat schuldgevoel moet je toch maar proberen in de vuilnisbak te gooien
Weet je nog dat na de vorige "uitspatting" het een paar dagen duurde voor Dante weer mank ging lopen?

De vraag is dus.............ligt het aan die zgn uitspatting of speelt de SLE hem parten?

Moon schreef:

Addy schreef:Hoe is het nu met Dante ?

Goh, wat ontzettend lief dat je daar naar vraagt! Dank je wel!
Het is ook net of je het hebt aangevoeld want het ging al maanden heel goed. We deden weer echt leuke dingen, het gaf weer het gevoel of ik een 'normale' hond had. Maar zondagochtend liep hij weer mank . En hoewel ik dit proces nu al een paar keer heb meegemaakt ben ik er toch weer heel verdrietig en opstandig van . Waarschijnlijk zaterdag in mijn overmoed toch Dante teveel laten doen; we waren een weekend weg.
Dus dat betekent dat we weer aan huis gekluisterd zitten met kleine wandelingetjes aan de lijn..

Ik wilde het niet alwéér melden hier want ik lijk zodoende wel een jojo .
Het ene moment enthousiaste verhalen, het andere moment diep in de put .

Zo'n 'rollercoaster-gevoel' is voor vele mensen met een hond met een chronische aandoening of een langdurige kwaal wel herkenbaar, denk ik.
Nou ja, ik herken het in ieder geval wel!

Het kan natuurlijk best zo zijn dat Dantes kreupelen van tijdelijke aard is. Puur een reactie op het weekendje weg met wat meer beweging als andere dagen.
Als wij mensen een middagje gaan tennissen of flinke wandeling in de heuvels gaan maken, hebben we ook (spier)pijn.

Probeer vertrouwen te hebben, Marijke. Het is verder immers al die tijd - voor het weekendje weg - hartstikke goed gegaan!
voor Dante en voor jou.

Rami schreef:

Moon schreef:

Addy schreef:Hoe is het nu met Dante ?

Goh, wat ontzettend lief dat je daar naar vraagt! Dank je wel!
Het is ook net of je het hebt aangevoeld want het ging al maanden heel goed. We deden weer echt leuke dingen, het gaf weer het gevoel of ik een 'normale' hond had. Maar zondagochtend liep hij weer mank . En hoewel ik dit proces nu al een paar keer heb meegemaakt ben ik er toch weer heel verdrietig en opstandig van . Waarschijnlijk zaterdag in mijn overmoed toch Dante teveel laten doen; we waren een weekend weg.
Dus dat betekent dat we weer aan huis gekluisterd zitten met kleine wandelingetjes aan de lijn..

Ik wilde het niet alwéér melden hier want ik lijk zodoende wel een jojo .
Het ene moment enthousiaste verhalen, het andere moment diep in de put .

Zo'n 'rollercoaster-gevoel' is voor vele mensen met een hond met een chronische aandoening of een langdurige kwaal wel herkenbaar, denk ik.
Nou ja, ik herken het in ieder geval wel!

Het kan natuurlijk best zo zijn dat Dantes kreupelen van tijdelijke aard is. Puur een reactie op het weekendje weg met wat meer beweging als andere dagen.
Als wij mensen een middagje gaan tennissen of flinke wandeling in de heuvels gaan maken, hebben we ook (spier)pijn.

Probeer vertrouwen te hebben, Marijke. Het is verder immers al die tijd - voor het weekendje weg - hartstikke goed gegaan!
voor Dante en voor jou.

Ja, het ligt ook wel aan mijn karakter hoor om direct het zwartste scenario tevoorschijn te halen ; hoge bergen/ diepe dalen...
Nogmaals ik zou het niet gemeld hebben als Addy er niet naar gevraagd had (wat ik heel aardig vond ), maar ik vond het zo toevallig dat ze het net nú vroeg!
Het heropvoed-programma staat in ieder geval weer op een laag pitje, vrees ik...

Vanmiddag Dante weer in het karretje gehesen en naar de waterkant gefietst. Heel even laten zwemmen en verder daar een tijdje gezeten. Dante scharrelt dan wat rond; beetje grashappen, rollen enz. Niet echt heel opwindend voor hem maar toch voor ons allebei het idee dat we weer wat gedaan hebben. Verder maar weer geduld hebben..

ranetje schreef:
De vraag is dus.............ligt het aan die zgn uitspatting of speelt de SLE hem parten?

Tja; dat is idd de vraag. Maar ik ben toch nog wel bang voor dat scheurtje in zijn knieband. Dus de komende dagen toch maar weer heel rustig aan, hoe moeilijk ik dat ook vind..

Ik weet niet precies wat Dante heeft, maar als Max last heeft van haar pootje laat ik haar altijd baantjes trekken. Er rust geen gewicht op het pootje, en Max kan wel haar energie kwijt.
Kan dat niet bij Dante?

Maxiem schreef:Ik weet niet precies wat Dante heeft, maar als Max last heeft van haar pootje laat ik haar altijd baantjes trekken. Er rust geen gewicht op het pootje, en Max kan wel haar energie kwijt.
Kan dat niet bij Dante?

Dante mag nu wel zwemmen maar heeft dat een tijd niet gemogen; daarom nu maar even voorzichtig. Het is ook geen hond die baantjes gaat trekken. Hij gaat alleen te water met een balletje oid. De kunst is dan om hem tussendoor rustig te houden, het liefst springt en danst hij dan; gooien!, gooien! . Zodra hij uit het water komt moet hij direct streng 'zit' en 'blijf', dan gooi ik en dan gaat hij redelijk rustig het water in. Dat wil ik nu niet teveel achter elkaar doen .

Moon schreef: Ja, het ligt ook wel aan mijn karakter hoor om direct het zwartste scenario tevoorschijn te halen ; hoge bergen/ diepe dalen...
Nogmaals ik zou het niet gemeld hebben als Addy er niet naar gevraagd had (wat ik heel aardig vond ), maar ik vond het zo toevallig dat ze het net nú vroeg!
Het heropvoed-programma staat in ieder geval weer op een laag pitje, vrees ik...

Vanmiddag Dante weer in het karretje gehesen en naar de waterkant gefietst. Heel even laten zwemmen en verder daar een tijdje gezeten. Dante scharrelt dan wat rond; beetje grashappen, rollen enz. Niet echt heel opwindend voor hem maar toch voor ons allebei het idee dat we weer wat gedaan hebben. Verder maar weer geduld hebben..

Is ook heel toevallig (en idd ook aardig!) dat Addy er nu naar vroeg en natuurlijk vertel je dan hoe het op dit moment gaat.
En dat: Himmelhoch jauchzend bis zu Tode betrübt - nou ja, een wisselend gemoed dus - zit ook wel in mijn kakakter, dus ik begrijp hoe je het bedoelt.

Het aan de waterkant zitten, scharrelen en door het gras rollen klinkt toch heel goed en waardevol. Billy heeft daar altijd enorme lol in maar Dante is natuurlijk een ander type hond, die wil waarschijnlijk gaaaaaan!

Hoop enorm dat het manken van tijdelijke aard is, Marijke. En als je het toch niet vertrouwt, gewoon even bellen met Crama. Je weet dat ze goed zijn in hun nazorg.

Moon schreef:

Addy schreef:Hoe is het nu met Dante ?

Goh, wat ontzettend lief dat je daar naar vraagt! Dank je wel!
Het is ook net of je het hebt aangevoeld want het ging al maanden heel goed. We deden weer echt leuke dingen, het gaf weer het gevoel of ik een 'normale' hond had. Maar zondagochtend liep hij weer mank . En hoewel ik dit proces nu al een paar keer heb meegemaakt ben ik er toch weer heel verdrietig en opstandig van . Waarschijnlijk zaterdag in mijn overmoed toch Dante teveel laten doen; we waren een weekend weg.
Dus dat betekent dat we weer aan huis gekluisterd zitten met kleine wandelingetjes aan de lijn..

Ik wilde het niet alwéér melden hier want ik lijk zodoende wel een jojo .
Het ene moment enthousiaste verhalen, het andere moment diep in de put .

Gewoon wel melden hoor, dat neemt ook een beetje de zorgen van je af.
Hier drie ernstig chronisch zieke honden, twee met leishmania en hartkwaal en eentje met leishmania en erlichia.
In het begin was ik steeds doodsbang dat er eentje dood neer zou vallen tijdens een wandeling. Nu kijk ik er anders tegenaan, ik ga voor kwaliteit en niet voor kwantiteit. Ze hebben een heerlijk leven en we zien wel waar het schip gaat stranden ?
Ook jij gaat er je weg nog in vinden hoor maar dat heeft even tijd nodig.
Jammer dat het nu weer even minder met Dante gaat