janinca2002 schreef:Carola en ik zijn echt geen vrienden

maar in dit verhaal heeft zo voor een groot gedeelte gelijk. Kijk maar naar de reddingshonden alleen de overheid (USAR) zend de honden uit naar het buitenland. De meeste reddingshondenclubs hanteren hun eigen standaarden en interne examens. Leuk om een keer te doen maar niemand kan de praktische waarde toetsen
Ik heb reddingshonden werk gedaan in de tijd dat de USAR niet bestond en de overheid helemaal niet geïnteresseerd was in reddingshonden.Honden van onze groep (en van twee andere groepen) zijn zelfstandig en op eigen kosten (sponsors) op inzet geweest na twee verschillende aardbevingsrampen.
Ik wil helemaal niet beweren dat we toen der tijd zo goed en zo professioneel waren, reddingshondenwerk stond nog in de kinderschoenen.
Vanaf 1986 is er sprake geweest van interesse door rijksoverheid en in 1992 werd de SIN (Stichting Inzethond Nederland) opgericht, vanaf die tijd moeten alle inzetbare honden een certificering van de SIN hebben. Zo’n tien jaar later werd USAR opgericht vooral omdat de inzet van vrijwilligers op grote logistieke en verzekeringsproblemen stuitte, de inzet uitsluitend openstellen voor overheidspersoneel voorkwam heel wat problemen.
Maar op voorhand zeggen dat de “echte goed getrainde honden” alleen maar bij USAR zitten vind ik te ver gaan.
Zelf heb ik met drie honden reddingshondenwerk gedaan, ik was een echte amateur en mij is ook nooit voorgespiegeld dat ik een inzetbare combinatie zou vormen. Mijn eigen lichamelijke beperkingen zouden dat ook verhinderen.
Eén van mijn honden verwees zowel dood als levend, en dit op een heel kenmerkende verschillende manier. De theorie zei toen nog dat honden nooit “dood mochten verwijzen” enerzijds omdat een reddingshond bij een ramp ingezet wordt om overlevenden te vinden, anderzijds omdat de theorie zei dat een hond depressief werd door het zoeken en verwijzen van dode personen. En dat daardoor de inzetbaarheid van de hond af zou nemen.
Met deze hond is toen zowel door groep als door SIN geëxperimenteerd, mij was meteen verteld dat hierdoor de kennis van trainingsmethoden vergroot zou worden maar de inzetbaarheid van deze hond hiermee tot nul gebracht werd. Banda en ik hebben een tijd lang zowel op levend als op dood gespeurd en gezocht. Ik denk dat onze inzet de kennis van het dood zoeken vergroot heeft.
Ook mijn ander honden zijn gebruikt om de kennis van instructeurs en van het vak te vergroten dwz dat ik dingen gedaan heb die nu niet meer gedaan worden. Methodes gebruikt heb die nu niet meer gebruikt worden. Ik ben er trots op dat ik met mijn inzet de kennis van het zoeken vergroot heb.
Ook speurneus Carola maakt gebruik van kennis die dank zij mij (en vele anderen) vergroot is.
Wordt er voor een reddingshond zoals eerder gesteld alleen maar op levend gezocht?
Ja en nee.
Ja, puinhonden zoeken alleen maar op levend. Dit zijn de honden die naar een aardbevingsgebied gaan. Zij zijn daar om zoveel mogelijk levende slachtoffers te vinden. Een combinatie kan ongeveer vijf dagen zoeken voordat zij oververmoeid raakt. Maar na die vijf dagen is er niet veel kans meer op levende slachtoffers. De doden komen zoals gezegd met het opruimen van het puin wel te voorschijn.
Nee, vlakte en waterhonden zoeken ook op doden, Het is natuurlijk goed mogelijk dat een verdwenen bergwandelaar of zeiler een ongeluk heeft gekregen en dood ligt. Toen ik nog met mijn honden trainde kon/mocht een hond dit niet verwijzen “want een reddingshond verwijst uitsluitend levende slachtoffers”. Inmiddels worden hier ook honden voor opgeleid. De SIN kent dan ook de certificering vlaktezoeken dood/levend. En een reddingshondengroep zou natuurlijk ook gebruik kunnen maken van een gespecialiseerde hond.
Of TS een opleiding doet van voldoende kwaliteit om haar hond zo meteen een echte inzetbare hond te noemen durf ik niet te zeggen, maar ik krijg wel de indruk dat zij traint bij een instructeur met voldoende kennis. De felle aanval op de onschuldige vraag van TS gaat me dan ook veel te ver en doet me denken aan die KNPV hondengeleiders van vijfentwintig jaar geleden. Die wisten te melden dat een slachtoffer onder puin niet door honden gevonden kon worden want deze zou afgeleid worden door andere (huishoud) luchtjes. En een hond die los door het terrein loopt laat zich afleiden door wild en voedsel en speurt niet naar slachtoffers.
O ja. Een kadaverhond bestaat nog niet zo lang. Net zoals een explosieven, drugs, vreemdelingen, schimmel, kanker etc hond. Dertig jaar geleden trainde ik met een KNPV groep met actieve hondengeleiders, toen nog allemaal man, want een hondengeleider moest mannelijk zijn (want een diensthond kon niet tegen de lucht van een ongestelde vrouw, dan kon hij niet werken) De enige speurhonden die toen bestonden waren politie speurhonden. Aan een touwtje, op het spoor van de inbreker.
Het is oa de inzet van amateurs geweest die hun hond allerlei soorten zoek en speur opleidingen gaven die het scala aan inzetbaarheid vergroot heeft. Op en met de amateurs wordt geëxperimenteerd, en de professionals gebruiken het waardevolle. Daar is niets mis mee. Maar een beetje dankbaarheid jegens de mensen zonder wie de kennis een stuk kleiner zou zijn zou de professionals sieren.