Het HondenForum

Djazz schreef: De man in questie geeft aan dat het hondje nog volop geniet van zijn leven en geen pijn heeft (wat ik zelf ernstig betwijfel). Ik begrijp dat deze man erg gek is met zijn hond...dus ondanks mijn twijfels begrijp ik de man ergens wel..maar waar ligt voor jullie de grens? Ik bemerk bij mijzelf dat ik het erg moeilijk vind daar een sterke mening over te hebben...

Als de hond pijn heeft of een groot gedeelte van de dag geen plezier in het leven is het over. Ik denk dat het voor mij wat eerder over is dan voor de gemiddelde hondenbezitter.

Voor een jonge hond ga ik ver, voor een oude niet. Daar ga ik niet meer aan sleutelen of het moeten heel kleine dingetjes zijn die het leven nog leefbaar houden. Die zal ik eerder op de pijnstillers zetten dan laten opereren bijvoorbeeld.

Ik kijk naar kosten-baten en dan wel voor de hond. Niet vanuit de hond, helaas kan ik dat niet, maar ik beslis voor hem. Dat betekent geen operatie met pijnlijke revalidatie meer voor een hond van 11, wel voor een van zeven.

Zo'n hiondje als jij beschrijft dat geef ik pijnstillers of ik laat het gaan. Ik laat het beestje niet met pijn rondstrompelen op zijn oude dag, dat vind ik zielig en egoïstisch, dat is geen dierenliefde als zo iemand zegt: ja ik houd zoveel van hem, ik kan hem nog niet missen. Voor een dier is dood niks, die maakt zich geen voorstelling en weet nergens van. Van dagelijks met pijn rondstrompelen of zijn plas niet meer op kunnen houden, heeft hij wel weet. Dat je zelf er nog liever bent in een rolstoel en vrijwel blind, mag je niet op een hond toepassen, die kan niks zelf beslissen en kent geen angst voor de dood, heeft geen moeite met achterlaten.

Anne

Pinkki schreef:Ik ben er vrij streng in; als de hond geholpen moet worden met lopen, of regelmatig pijn heeft (meer dan 50% van de tijd),:

Dat vind ik bijvoorbeeld al veel te veel pijn. Als een hond met heel erg veel pijn in de ochtend een half uur op gang moet komen, dan is het wat mij betreft al echt over, ook al is hij de rest van de dag blij en lijkt de pijn vergeten. Elke dag een half uur ondraaglijke pijn vind ik niet kunnen voor een hond omdat die niet kan denken: Ik zit dit met alle macht halve uur lijden uit en heb daarna een fijne dag weer"

lieke schreef: Zolang ze nog lekker eten, kwispelen als ze je zien (hond) of op je schoot willen liggen om lekker te kroelen (kat), dan is er nog kwaliteit van leven.

Dat zeg jij Op dat moment wel, maar hoe zit het op andere momenten. Voor jou is dat de maatstaf voor jezelf voor kwaliteit van leven, ik denk dat dat voor een hond heel anders ligt aangezien die enkel in het moment leeft. Zoals ik hiervoor al schreef, een half uur ondraaglijke pijn per dag is voor een mens een goede kwaliteit van leven meestal, voor een hond denk ik daar heel anders over.

Nou is dat scherp gesteld, want ik neem aan dat je ook voor een hond heel fikse pijnstilling hebt voor dat halve uurtje, maar ik vind het gevaarlijk om menselijke maatstaven toe te passen op een hond. Ik vind dat veel honden veel te lang lijden omdat de baas zegt dat de hond nog plezier heeft in het leven. Blij zijn om uit te gaan en blij met eten, blij om geaaid te worden dat maakt naar mijn idee geen kwaliteit van leven voor een hond. Die kan de ruil niet zien van wat goede momenten tegen wat rotmomenten, Dan moet het eerder in de rotheid van de rotmomenten liggen of je hem laat gaan of niet dan in de kwaliteit van de goede momenten. Dat wordt te weinig gedaan vind ik. Een mens ruilt het een voor het ander en leidt daar de kwaliteit van leven uit af, een hond niet, die is niet in staat om op die manier te redeneren.

Anne

Goed onderwerp.
Ik ben daar vrij radikaal in. Zal ook niet nog ff doorgaan op een weg die uiteindelijk toch niet begaanbaar is. Zo ook Truus bij mij. Die had misschien nog best een week misschien wel 2 verder gekund. Met de rizico's dat je ineens moet gaan rennen. Dan beslis ik dat er eerder ingegrepen moet worden, omdat ik dan vind dat een hond niet in leven gehouden moet worden voor de baas. Als 't even kan moet een afscheid waardig zijn.

Bij een nichtje van mij(20 jaar). Een poedeltje van 17 jaar, hartproblemen, artrose, kanker in een bal, bijna blind, slecht horend, en dement. En brood mager.
Maar wel een hondje wat 't laatste was wat ze nog van haar overleden moeder over had.
Als 't woord inslapen aan de orde kwam werd ze heel boos en sloot ze zich af. De kanker in z'n bal had enorme proporties aangenomen. waarvoor ze een soort broekje had gemaakt om 't te ondersteunen.Als ik 't beestje zag draaide m'n hart om. Maar ook als ik haar met dit hondje bezig zag kreeg ik een dikke strot. Hoe emotioneel dit alles was, voor haar. Een redelijk gesprek was daar niet te voeren en een DA die toch euthanasie opperde werd niet meer bezocht.
Uiteindelijk heeft ze er een gevonden die haar op geweldige wijze heeft begeleid. Deze man besefte heel goed wat voor emotionele waarde er ook nog aan dit hondje zat. Heeft wel gezorgd voor pijnbestrijding en uiteindelijk met haar de knoop doorgehakt.
Dan kan ik hier m'n eigen erg druk over maken, maar heb daar aan de zijlijn gestaan machteloos.
Wel beseffend dat dit zeker niet mijn weg geweest zou zijn.

starfleet schreef:

Pinkki schreef:Ik ben er vrij streng in; als de hond geholpen moet worden met lopen, of regelmatig pijn heeft (meer dan 50% van de tijd),:

Dat vind ik bijvoorbeeld al veel te veel pijn. Als een hond met heel erg veel pijn in de ochtend een half uur op gang moet komen, dan is het wat mij betreft al echt over, ook al is hij de rest van de dag blij en lijkt de pijn vergeten. Elke dag een half uur ondraaglijke pijn vind ik niet kunnen voor een hond omdat die niet kan denken: Ik zit dit met alle macht halve uur lijden uit en heb daarna een fijne dag weer"

Behalve dat ik denk dat dat volgens mij niet zo werkt, voor een hond, ben ik ervan overtuigd geraakt dat je best dergelijke dingen kunt zeggen maar dat het een brug is die je pas oversteekt als je er werkelijk bent.

Barousse, mijn beauceron van 10 loopt altijd kreupel. Ze heeft artrose in haar elleboog die haar parten speelt. Toen dat 2 jaar geleden bekend werd, sprak ik met mezelf af dat, wanneer ze ook met pijnstilling kreupel zou lopen, ik haar zou laten inslapen. Dat moment is er nu sinds een aantal maanden en ze is er nog.

Het proces van verslechteren gaat stap voor stap, iedere stap is vreselijk en confronterend maar ook (tot nog toe) verzoen ik me er weer mee. Als ik naar mijn hond kijk dan is dat geenszins een zieke hond. Het is een fitte, energieke en blije hond die van erg veel dingen nog ontzettend geniet. Haar beperking zit in de artrosepoot en daar houd ik rekening mee. Wat ze niet meer kan, is kilometers maken en achter ballen aan scheuren, dat zou echt roofbouw plegen zijn. Gelukkig heb ik een nieuwe modus gevonden haar leven de moeite waard te maken (denk ik).

Wat voor mij wel de grens is, dat weet ik niet. Ik doe daarover ook geen uitspraken. Ik denk dat het heel persoonlijk is, wanneer iemand besluit dat het over is, afhankelijk van baas en hond. Ook praktische zaken kunnen daar een rol bij spelen.

lor1_1984 schreef:

LongFields schreef:.... Ik wil hier eigenlijk mee aangeven, dat de eigenaar degene is die nadat de hond ingeslapen is verder moet, en op het moment dat de eigenaar nog niet toe is aan inslapen, dan vind ik niet dat anderen hem moeten proberen te overtuigen van het tegendeel. Als je als eigenaar de beslissing neemt op het moment dat jij er zelf klaar voor bent, kun je er achteraf vrede mee hebben (of krijgen na verloop van tijd). Als de beslissing je opgedrongen is zal je daar misschien achteraf spijt van krijgen.

Maar wat nou als dat niet kan?
Als je hond al bij de dierenarts is en je verteld wordt dat het écht einde verhaal is en ze niets meer voor je kunnen doen?
Bij Wanda en Smokey wisten we het van te voren niet...
Mijn moeder ging met Smoke naar de dierenarts en kwam met een halsband plus riem terug.
Ik ging samen met mijn moeder naar de dierenarts met Wanda en we hebben haar, eenmaal ingeslapen, mee terug genomen en in de tuin begraven (opdat Diesel en mijn stiefvader en zusje ook nog afscheid konden nemen).

Het advies van een dierenarts is natuurlijk heel wat anders dan goedbedoeld advies van omstanders. Als ik bij mijn dierenarts kom en hij geeft me de prognose die jij hierboven beschrijft, dan is er maar 1 ding mogelijk denk ik.
Ik heb die situatie gehad bij mijn paard. Maar toen nog had ik de keus, een dierenarts kan (en zal normaal gesproken) die beslissing ook nooit voor je nemen, dat zal de eigenaar uiteindelijk toch echt zelf moeten doen.

Ik heb twee keer een hond moeten laten inslapen en één keer een kat.

Nouschka was 12,5 jaar oud. Ging in het weekend ineens achteruit en toen ik 's maandags thuis kwam van mijn werk, kwam ze niet meer overeind. Ik ging bij haar zitten en ze legde nog haar pootje op mijn arm....
Al jaren plastte ze bloed, allerlei onderzoeken gaven geen uitsluitsel. Nu uiteindelijk was de bom (de tumor) zeer vermoedelijk gebarsten.
Bij de dierenarts aangekomen zei hij dat ik haar in moest laten slapen, dat het echt over was. Ik vroeg nog of ik haar nog een dag mee mocht nemen naar huis om afscheid te nemen, maar hij zei dat dit niet eerlijk was tegenover de hond. Ze is dus ter plekke ingeslapen.
Ondanks veel verdriet en gemis, was het toch goed zo. Ze had een mooie leeftijd bereikt en ik had er vrede mee.

Bij Moritz was het juist zo dat ik aan hem zag dat het klaar was. Hij was er vreselijk aan toe (epileptische aanvallen door ongeneeslijke ziekte en hij kwam niet meer uit de aanvallen).
Hij is op mijn verzoek, dus mijn beslissing (onze beslissing eigenlijk, van Pieter en mij samen) ingeslapen.
En juist hiermee heb ik het vreselijk moeilijk gehad..... 'had ik niet toch nog??' enz. enz.
Hij was ook pas 5,5 jaar, misschien dat dit ook erg meespeelt.

Bij mij was het dus zo dat in het geval dat de dierenarts eigenlijk de beslissing nam, ik er beter vrede mee kon hebben dan toen ik zelf de beslissing moest nemen (alhoewel de dierenarts het er volkomen mee eens was).

Ik zal altijd het belang van de hond voorop zetten, hoe ontzettend veel moeite ik ook heb met dé beslissing.
Heeft de hond veel pijn, kan hij niet meer, eet hij niet meer, zie ik het aan zijn ogen, is er niets meer aan te doen.... dan houdt het op en ga ik de lange gang naar de dierenarts.
Ik hoop het voorlopig echt niet meer mee te maken, want ik was kapot na Moritz, na al het geknok en dan toch je allerliefste vriendje moeten laten gaan.

Vorig jaar nog een kat van 18 jaar weggehaald bij mensen die hem een trap verkochten als ie naar binnen wilde, want hij pieste in huis. Dierenarts het verhaal verteld, en gezegd dat ik hem in wilde laten slapen..beestje kon geeneens meer lopen en had zeer ernstig nierfalen (broodmager ook). Dat wilde hij toen niet doen, omdat hij volgens hem niet leed...hij heeft een injectie gekregen waardoor ie even weer meekon, is hier nog een week lang lekker verwend, mandje aan de verwarming met kattenbak eronder, en hij begon zelfs weer te eten....die is uiteindelijk zelf ingeslapen.....als dat mijn kat was geweest had ik hem echt al eerder laten inslapen, en dat wilde de dierenarts dan ook, maar puur om het feit dat het beestje zo'n ellende gehad had wilde hij dat niet doen (hij heeft overigens alle medische kosten op zich genomen)..

en wat ik dus met mijn hond zou doen dat vind ik heel moeilijk. Hij loopt nu bijv. al best moeilijk, maar kleine stukjes gaan prima. Opstaan gaat ook steeds moeilijker, en daar werd ik dus op gewezen door anderen, omdat ik het zelf nieteens merkte (Ging heel geleidelijk), en het emotionele speelt ook mee, en dat vind ik niet zoals pdb het stelt egoïstisch. Ik hou van mijn hond, en denk (hoop) dat er ook anderen zijn die mij er op wijzen als het gewoon niet meer gaat, omdat ik denk dat ik het zelf nieteens goed kan bepalen...

als hij in 1 klap niet meer kan lopen, zijn urine laat lopen en ligt te kermen van de pijn is het heel duidelijk, maar helaas werkt het meestal niet zo, en ben je meestal aan het dokteren (Anabolen erin, vitamines, metacam enz. enz.) totdat er een punt komt waarop het niet meer gaat.

Ik zou alleen niet weten wanneer dat moment is gekomen, en denk dat ik het gewoon intuitief bepaal.

Ik heb het hier al eens eerder geschreven.
Mijn dierenarts zei ooit tegen mij toen ik (zéér wanhopig) om advies vroeg....

"Als de baas over inslapen gaat nadenken is dat vaak het goede moment voor de hond. Dan moet het goede moment voor de baas nog komen."

Die voor mij wijze woorden zal ik me proberen te herinneren als ik ooit weer in die situatie kom. Achteraf heb ik 't mezelf wel eens kwalijk genomen dat ik met mijn vorige hond zo lang aan gemodderd heb. (hij was al 15)

Het blijft vreselijk moeilijk en iedere hond en situatie is anders.

Een paar jaar geleden zat ik bij een kapper waar ook een bouvier in de zaak lag, ineens dragen ze hem met zijn tweeën naar buiten houden hem buiten omhoog zodat hij kan plassen en dragen hem weer naar binnen, ik was verbijsterd wist niet wat ik zag, hij was 13 jaar zag er niet meer uit en lag daar maar.

Ik vroeg toen vinden jullie dit nog een hondswaardig bestaan??? ze zeiden je moet begrijpen dat wij dat doen omdat we zoveel van de hond houden we kunnen hem niet missen, dat vind ik pas triest een hond zo'n onwaardig bestaan geven omdat jij van je hond houd !!!! ik heb juist mijn hond in laten slapen omdat ik zoveel van hem hield, omdat ik niet wilde dat hij een lijdensweg zou hebben omdat ik van hem houd, ik vond het echt diep triest

Ik heb altijd gezegt een hond is een hond als hij erg ziek wordt dan is het voor mij duidelijk, maar nu is mijn eigen hond oud en ziek en kan ik er niet toe komen om hem te laten inslapen.

Hij is doof bijna blind en heeft kwaadaardige gezwellen die ze niet weg kunnen halen. Loopt als een dronken man Maar... hij heeft geen pijn. En is soms nog erg vrolijk en speels.

Ik wist altijd zo goed bij een ander waneer het genoeg was maar nu! Zo blijkt wel afschijt nemen is erg moeilijk en erg persoonlijk (voor mij nu te definitief)

Ik vraag me af of speels zijn een graadmeter is. Van katten is bijv bekend dat ze tot het einde doorgaan, ookal zijn ze op leven na dood. Bij een Westy (ons oudje) is het tevens bekend dat ze tot het einde toe doorspelen....dat is dan blijkbaar het karakter van bepaalde rassen.
Dus hoeveel pijn, of hoe beroerd ze zich ook voelen, ze gaan door...
Blijf het lastig vinden...

faya schreef:ik ben het met jullie eens dat dieren geen pijn moeten lijden, maar dat een hond moeilijk loopt wil nog niet zeggen dat het pijn doet.
dan vind ik ook nog bejaarde en dementen mensen geef je toch ook geen spuitje omdat ze oud, lelijk en het lichaam gebrekkig gaat doen?
waarom een hond of zoiezo een dier dan wel?

Persoonlijk vind ik dat juist het mooie van een huisdier...
Je wil niet weten hoeveel bejaarden op hun dood zitten te wachten, omdat ze niks meer hebben of kunnen (wel of niet met pijn)

Rabecca schreef:

faya schreef:ik ben het met jullie eens dat dieren geen pijn moeten lijden, maar dat een hond moeilijk loopt wil nog niet zeggen dat het pijn doet.
dan vind ik ook nog bejaarde en dementen mensen geef je toch ook geen spuitje omdat ze oud, lelijk en het lichaam gebrekkig gaat doen?
waarom een hond of zoiezo een dier dan wel?

Persoonlijk vind ik dat juist het mooie van een huisdier...
Je wil niet weten hoeveel bejaarden op hun dood zitten te wachten, omdat ze niks meer hebben of kunnen (wel of niet met pijn)

Helemaal eens...
Het is vreselijk om te zien hoe sommige mensen in een verpleegtehuis erbij liggen.. echt mensonterend. Dat vind ik heeeeel erg.. je dier zou je het niet aandoen.

Als een hond eigenlijk 'op' is en pijn heeft, zal hij dat nog niet aan ons laten merken, het instinct verteld hem om door te gaan, ondanks de pijn.
Anders heeft hij de kans (net als de wolf) om uit de roedel verbannen te worden.

Alleen als het echt niet meer kan, zal hij zijn pijn laten zijn,
maar geloof maar dat hij dan al een lange tijd niet goed is.

Mijn mening is, als een hond oud is en pijn heeft, en er is geen kans op herstel, en de hond kan zich niet meer gedragen zoals een hond wil,
MOET jij als baas de beslissing nemen.

DE GROOTSTE DAAD VAN LIEFDE, IS LOSLATEN..........

Rabecca schreef:

faya schreef:ik ben het met jullie eens dat dieren geen pijn moeten lijden, maar dat een hond moeilijk loopt wil nog niet zeggen dat het pijn doet.
dan vind ik ook nog bejaarde en dementen mensen geef je toch ook geen spuitje omdat ze oud, lelijk en het lichaam gebrekkig gaat doen?
waarom een hond of zoiezo een dier dan wel?

Persoonlijk vind ik dat juist het mooie van een huisdier...
Je wil niet weten hoeveel bejaarden op hun dood zitten te wachten, omdat ze niks meer hebben of kunnen (wel of niet met pijn)

Tien jaar lang Tante Riek in het bejaardenhuis.
Tien jaar lang: "dag Tante hoe is het"?
Tien jaar lang: "dag kind, ik wil dood. Kan je me niet iets geven?"

Nee helaas bestaat er de pil van Drion nog steeds niet.
Gelukkig hoeft dat met honden en katten niet, die mag je gewoon helpen.

Martijn schreef:Ik ben liever iets te vlot dan net te laat.
Als een hond of een oud en ziek is en het einde nadert is het genoeg.
Ik vind het te link om te wachten tot het dier duidelijk aangeeft op te zijn.
Natuurlijk kan het zo lopen dat je aan het kopje ziet dat het genoeg is maar het kan ook van het ene op het andere moment crisis zijn met een dier dat op een lelijke manier aan het sterven is.
Niets gedistingeerd "op koppie" maar gillen en tollen.
Meestal midden in de nacht of op zondag....en probeer het dan nog maar netjes te regelen.

Nee hoor, doe mij maar een rustig, waardig afscheid net voor de hond "op" is. Het heeft geen enkele zin die laatste paar weken er uit te melken. Als er dan nog niet genoeg genoten is haal je dat echt niet meer in ofzo.

En daar kan ik eigenlijk niets aan toe voegen.

Ennath schreef:

Martijn schreef:Ik ben liever iets te vlot dan net te laat.
Als een hond of een oud en ziek is en het einde nadert is het genoeg.
Ik vind het te link om te wachten tot het dier duidelijk aangeeft op te zijn.
Natuurlijk kan het zo lopen dat je aan het kopje ziet dat het genoeg is maar het kan ook van het ene op het andere moment crisis zijn met een dier dat op een lelijke manier aan het sterven is.
Niets gedistingeerd "op koppie" maar gillen en tollen.
Meestal midden in de nacht of op zondag....en probeer het dan nog maar netjes te regelen.

Nee hoor, doe mij maar een rustig, waardig afscheid net voor de hond "op" is. Het heeft geen enkele zin die laatste paar weken er uit te melken. Als er dan nog niet genoeg genoten is haal je dat echt niet meer in ofzo.

En daar kan ik eigenlijk niets aan toe voegen.

Natuurlijk is dat het beste, maar zo loopt het niet altijd.

ik persoonlijk ben zo iemand die dan maar (evt anoniem) de dierenbescherming belt.
meestal gaat er dan iemand langs en vertellen zij de baas in kwestie dat de hond helemaal geen waardig bestaan meer heeft.
en als de dierenbescherming bij je langskomt om dat te vertellen, maakt het vaak meer indruk dan wanneer honderden anderen het zeggen.
heb het zelf al een paar keer gedaan, ook honden die doof en blind waren, niet meer konden lopen maar wel uit logeren weggebracht werden, overal tumors op het lijf, maar niet mogen gaan omdat die mensen "zoveel van de hond houden".

ik persoonlijk stuur daar de dierenbescherming op af.
anders kan ik mezélf gewoon niet meer in de spiegel aankijken.

Bea. schreef:

Gaia schreef:Voor mij ligt de grens eigenlijk vrij helder. De hond moet nog honds kunnen wezen. Dat wil zeggen dat ze geen pijn heeft die niet meer te helpen is, nog plezier heeft in het leven.

Als dat er niet is, is het einde verhaal voor mij.

Ook ik denk er zo over, het belangrijkste is dat ze geen pijn hebben.

groetjes yvonne

tís wel heel moeilijk allemaal dat weet ik uit ervaring maar ik denk er eigenlijk net zo over als Anne ,zij heeft het goed verwoordt wij bekijken het vaak veel te veel vanuit ons eigen gevoel terwijl het om de hond gaat natuurlijk en niet om ons.
Wij mensen zijn wat dat betreft onbewust vaak heel egoistisch.

Ik ben me al 2 jaar aan het voorbereiden op het moment dat ik de beslissing moet nemen Shane wordt dit jaar 14. 2 jaar geleden dacht ik dat zijn einde gekomen was. Maar het bleek suikerziekte te zijn. Alle symptomen, waarvan ik het voorgaande jaar dacht dat ze ouderdom waren, bleken voort te komen uit zijn suikerziekte. De artrose bleek spierverslapping te zijn, wat overduidelijk bleek na zijn eerste insuline injectie. 's Avonds sprong hij weer tegen mijn vriend op, iets wat hij al maanden niet meer gedaan had.
Ik wil niet iemand zijn zoals hier aan het begin van het topic wordt beschreven. En op de dag dat zijn suikerziekte werdt geconstateerd, had ik al afscheid van hem genomen. Het licht in zijn ogen was weg, ik bedoel zijn levenslust.
Maar we zijn nu 2 jaar verder, nog 2 keer heeft hij ons laten schrikken beide keren had hij een hypo/hyper, maar had vreemde symptomen. De eerste keer kon hij niet meer staan. Tranen met tuiten heb ik gehuild, maar bij de da gaf de suikermeting aan dat zijn suiker te hoog was.
De dag erna was het alsof er niets aan de hand geweest was.
Twee weken geleden ging het eten niet. Hij kon zijn bek niet open krijgen. Ik moest hem laten drinken door een met een spuitje water in zijn bek te spuiten. Maar weer krabbelde hij er na een dag weer bovenop.
Hij loopt zonder pijn, eet prima, voert af en toe nog schijngevechten met Cooper, staat als eerste bij de deur als ik zeg dat we naar het bos gaan.
Ik hoop dat ik mezelf kan vertrouwen op tijd de juiste beslissing te nemen. Maar zoals het nu gaat, gaat het nog goed. Pijn is bij mij een grote aanwijzing. Ik weet al dat Shane voor mij door gaat. Zelfs als hij op het randje hangt.
Ik hoop dat ik zijn vertrouwen niet beschaam in het nemen van de beslissing hem te laten gaan. Maar die beslissing is voor veel mensen moeilijk. Ze denken vaak egoïstisch: Ik kan nog niet zonder hem.
Ik hoop anders te denken. Natuurlijk kan ik hem niet missen, maar uit liefde moet ik hem ooit laten gaan. Het liefst voordat hij zo ziek wordt dat hij niks meer kan.

Hoi allemaal,

Ik heb eerder berichten gepost over onze voorbereidingen op Australian Shepherd pup, maar dit bericht gaat over de hond van mijn ouders. Het is een bastaard maltezer. Hij kreeg ongeveer een jaar geleden hartproblemen en werd kortademend. Dit is goed verholpen door medicijnen. Maar nu heeft hij artrose en allerlei kleine bulten (goedaardig) en het is echt heel zielig als ij iedere keer moet opstaan vooral 's ochtends want dat gaat heel erg moeilijk.
's ochtends kijkt hij echt heel ellendig, maar als we dan gaan uitlaten gaat hij wel weer kwispelen. En kijkt hij toch wel weer gelukkig. Maar meer dan 10 minuten kan hij niet buiten lopen en daarbij slepen zijn pootjes over de grond en hij piest ook vaak over zijn eigen pootjes heen. Hij is 16 jaar oud.
Mijn ouders of vooral eigenlijk moeder denkt er nu over om hem in te slapen, maar hoe kun je nu zien dat een hond pijn lijdt, want piepen doet hij niet echt, maar ik denk dat hij mentaal gewoon heel sterk is.
We gaan dadelijk naar de DA om het er met hem over te hebben, maar hij zal ook weer vragen of wij denken dat de hond pijn heeft, maar hoe weet je dat?

Alvast bedankt,
Léonie

Ik vind een dergelijke beslissing best moeilijk.

Bij Danco had ik er vrede mee. Hij was oud, liet zijn urine lopen, viel af en toe om en wilde zijn mand niet meer uit.
Toen mijn moeder mij belde en ik kwam en hij zelfs toen nauwelijks reageerde, was het duidelijk. Hij is op. Danco was echt mijn hond en tot dan toe had hij altijd op me gereageerd, was altijd zijn mand uitgekomen. Nu kwispelde hij en bleef hij liggen, zijn blik op mij gericht.
Ik vond het heel erg moeilijk maar had er wel vrede mee.

Nu heb ik Snoepie in huis. Snoepie is 13 jaar. Ze slaapt zowat de hele dag en het uitlaten gaat in een heel laag tempo, ze kan gewoon niet meer zo hard. Toch lijkt het er niet op dat ze pijn heeft. Ze springt nog met gemak op de bank of op bed en wil af en toe nog even lekker spelen.Ze is wel behoorlijk doof aan het worden en ze heeft staar. Ze eet echter nog prima (en Snoepie is altijd een moeilijke eter geweest dus dat is wel een graadmeter vind ik). Hier trekt ze zich veel terug, ze heeft gewoon geen behoefte meer aan die drukte van de andere 3. Ze ligt dus of aan mijn voeten onder het bureau, of op schoot of boven.
Ik zie wel dat het zo geen jaren meer door kan gaan, maar het is hier wel een andere situatie als bij mijn ouders, waar ze de enige hond nog is. Daar heeft ze zowiezo al meer rust.
Ik hoop dat ze de komende 2,5 week gewoon lekker mee blijft hobbelen en ik de beslissing niet in mijn eentje hoef te nemen, aangezien ze nu eenmaal niet van mij is. Mijn ouders hebben wel gezegd dat ik de beslissing mag nemen als het nodig zou zijn, maar ik wil dat liever niet.

Ja het blijft heel moeilijk, waar leg je de grens. De hond van mijn ouders leeft gelukkig nog, heel goed met de dierenarts besproken. Hij krijgt nu flexicam een pijnstiller vooral voor 's ochtends met opstaan en mijn ouders hebben antislipmatje op de vloer gelegd zodat hij niet uitglijd. De DA zijn wel dat het niet lang kon duren. Hij heeft ook een verdikking in de buik, waarschijnlijk tumor. Maar mijn ouders willen de hond niet meer stress aandoen van onderzoek, terecht vind ik. Nu hoop ik eigenlijk gewoon dat hij nog wat daagjes kan slijten zonder pijn en dan gewoon een keer uit zichzelf inslaapt. Ik had niet verwacht dat ik het nog zo zwaar zou vinden, omdat ik niet meer thuis woon, maar ik ken Waldi al zijn hele leven van mijn 10de tot 26st dus echt mee opgegroeid.

Groetjes Léonie

De poedel x maltezer van mijn schoonmoeder is op het moment 17 jaar, maar iedere keer als ik binnenkom raast hij nog de living overhoop en staat hij te trappelen bij de haak waar z'n leiband op hangt (ik ga er graag eens mee gaan wandelen) en hij racet nog met plezier achter de katten aan. Dus alhoewel hij half blind is, nog maar 3 tanden heeft (hij krijgt aangepast voer) en zijn vacht niet meer blinkt zoals vroeger is hij nog lang niet op, dus zien we geen reden om hem te laten inslapen.
Ik persoonlijk denk dat het moment dat hij z'n levendigheid verliest het keerpunt zal zijn. En dat zal een erg verdrietige dag zijn, want onze 'ouwe opa' is moeilijk weg te denken.

Anselmo schreef:De poedel x maltezer van mijn schoonmoeder is op het moment 17 jaar, maar iedere keer als ik binnenkom raast hij nog de living overhoop en staat hij te trappelen bij de haak waar z'n leiband op hangt (ik ga er graag eens mee gaan wandelen) en hij racet nog met plezier achter de katten aan. Dus alhoewel hij half blind is, nog maar 3 tanden heeft (hij krijgt aangepast voer) en zijn vacht niet meer blinkt zoals vroeger is hij nog lang niet op, dus zien we geen reden om hem te laten inslapen.
Ik persoonlijk denk dat het moment dat hij z'n levendigheid verliest het keerpunt zal zijn. En dat zal een erg verdrietige dag zijn, want onze 'ouwe opa' is moeilijk weg te denken.

Dit is echt super, het beestje is gewoon nog gelukkig, zolang hij geen pijn heeft is het toch oke

groetjes yvonne