Het HondenForum

pepim schreef:Ik wil er ook bij blijven, maar mijn DA vindt dat niet echt een succes heb ik van de assistente begrepen, zelfs liever helemaal niet? Maar zoals ik jullie lees, zou ik er wel (begrijpende DA) bij kunnen blijven?

Afhankelijk van de dierenarts: ja.
De meesten zijn echter (niet onterecht) bang dat eigenaren omvallen of zo nerveus worden dat ze de boel ophouden.
Ik heb ooit eens meegemaakt dat iemand de kat hielp vasthouden toen er een kies uit moest, toen omviel en de kat niet losliet :N:
Vervolgens viel ze ook nog eens heel sierlijk door een kastdeur

Daar zit een DA dus niet op te wachten

Omdat mijn DA weet dat ik dat allemaal niet doe, mag ik er wel bijblijven.
Maar als je maar enigszins twijfelt of je kalm kunt blijven, je tetter kunt houden en overeind kunt blijven staan, moet je het dus niet doen

Ik wil erbij blijven tot de hond onder narcose is...en zodra de operatie klaar is en ze d ehond gaan wakker maken wil ik er ook bij zijn
De operatie zelf hoef ik niet zo nodig tezien

Ik blijf erbij tot ze onder narcose zijn, en word gebeld als ze wakker geworden zijn en ik ze op kan halen.
Met name Moos vond het altijd reuze gezellig bij de da (gelukkig maar met al die onderzoeken later) en werd ook ontspannen wakker daar. Kreeg altijd een complimentje dat het zo'n lieverd was.

Ik blijf altijd bij de narcose en wacht tot ze hem naar de OK brengen. Erg prettig kan ik je vertellen, want zo kwam ik de laatste keer er achter dat 1 van mijn honden in een soort epileptische aanval verkeerde door de narcose! Na de operaties bellen ze altijd en de DA assistente houdt mijn honden altijd extra goed in de gaten, zegt ze. Omdat ze weet dat ik zo bezorgd ben. Ze willen niet dat mensen bij de operaties blijven, maar ik kan de honden wel zo snel mogelijk weer meenemen.

Golden Stanley schreef:Ik blijf altijd bij de narcose en wacht tot ze hem naar de OK brengen. Erg prettig kan ik je vertellen, want zo kwam ik de laatste keer er achter dat 1 van mijn honden in een soort epileptische aanval verkeerde door de narcose! Na de operaties bellen ze altijd en de DA assistente houdt mijn honden altijd extra goed in de gaten, zegt ze. Omdat ze weet dat ik zo bezorgd ben. Ze willen niet dat mensen bij de operaties blijven, maar ik kan de honden wel zo snel mogelijk weer meenemen.

Wat een geluk dat je erbij was Sandra!
God weet wat er had kunnen gebeuren. :N:

Ik blijf erbij tot hij slaapt en ik ben ook de eerste die hij ziet als hij wakker word. Lang geleden vond mijn dierenarts dat ook geen succes, tot hij door kreeg dat het een nog minder groot succes was als ik er niet bij was.

tot nu toe ben ik er helemaal bij gebleven, dus ook tijdens de OP, mijn Da vind dat geen probleem en dat is maar goed ook

Fijn jullie reacties, bedankt

Wel grappig overigens, want als ik de assistente mag geloven, leveren de meeste baasjes hun honden(dieren) af voor de operatie, voordat ze naar hun werk gaan, geen enkel probleem

ladybird schreef:

Nanna schreef:Ik blijf overal bij.
En als het even kan assisteer ik ook.

Hier van hetzelde

Ja maar ik denk dat dat voor de meeste hondenbaasjes niet opgaat toch? Dan heb ik het over het assisteren.

Marjoleine schreef:

pepim schreef:Ik wil er ook bij blijven, maar mijn DA vindt dat niet echt een succes heb ik van de assistente begrepen, zelfs liever helemaal niet? Maar zoals ik jullie lees, zou ik er wel (begrijpende DA) bij kunnen blijven?

Afhankelijk van de dierenarts: ja.
De meesten zijn echter (niet onterecht) bang dat eigenaren omvallen of zo nerveus worden dat ze de boel ophouden.
Ik heb ooit eens meegemaakt dat iemand de kat hielp vasthouden toen er een kies uit moest, toen omviel en de kat niet losliet :N:
Vervolgens viel ze ook nog eens heel sierlijk door een kastdeur

Daar zit een DA dus niet op te wachten

Omdat mijn DA weet dat ik dat allemaal niet doe, mag ik er wel bijblijven.
Maar als je maar enigszins twijfelt of je kalm kunt blijven, je tetter kunt houden en overeind kunt blijven staan, moet je het dus niet doen

Ik ben denk ik niet helemaal goed overgekomen. Ik hoef niet bij de operatie te zijn, ik heb daar wel vertrouwen in anders bracht ik haar daar sowieso niet heen.
Maar ik wil haar niet zo afgeven en dan maar wegwandelen, ik moet er niet aan denken. :N:

pepim schreef:Ik ben denk ik niet helemaal goed overgekomen. Ik hoef niet bij de operatie te zijn, ik heb daar wel vertrouwen in anders bracht ik haar daar sowieso niet heen.
Maar ik wil haar niet zo afgeven en dan maar wegwandelen, ik moet er niet aan denken. :N:

Maar ik kan me niet voorstellen dat ze dat van je verwachten.
En als dat wel zo is, zou ik er acuut tegen protesteren!

Ik moet er ook niet aan denken, 't zijn wel mijn meisjes hoor!
Die laat ik niet zomaar bij engerds (in hun ogen dan) achter

wendy71 schreef:

Golden Stanley schreef:Ik blijf altijd bij de narcose en wacht tot ze hem naar de OK brengen. Erg prettig kan ik je vertellen, want zo kwam ik de laatste keer er achter dat 1 van mijn honden in een soort epileptische aanval verkeerde door de narcose! Na de operaties bellen ze altijd en de DA assistente houdt mijn honden altijd extra goed in de gaten, zegt ze. Omdat ze weet dat ik zo bezorgd ben. Ze willen niet dat mensen bij de operaties blijven, maar ik kan de honden wel zo snel mogelijk weer meenemen.

Wat een geluk dat je erbij was Sandra!
God weet wat er had kunnen gebeuren. :N:

Naja....ik kreeg het ter plekke bijna aan mijn hart, dus daarom is het maar niet goed dat ik bij zo'n gehele operatie aanwezig ben. Die mensen hebben geen leven dan.
Stanley zijn narcoses zijn altijd goed gegaan, op de laatste na.

Als ze klaar zijn, bellen ze en dan kom ik er gelijk aan. Even kijken hoe ze bijkomen en dan als ik zie dat het goed gaat, spreek ik een tijd af dat ik ze wat uitgeslapen mee krijg. Zodat ze in elk geval kunnen staan, want ze zijn nu eenmaal niet te tillen.

Marjoleine schreef: Maar ik kan me niet voorstellen dat ze dat van je verwachten.
En als dat wel zo is, zou ik er acuut tegen protesteren!

Ik moet er ook niet aan denken, 't zijn wel mijn meisjes hoor!
Die laat ik niet zomaar bij engerds (in hun ogen dan) achter

Nou dat verwachtte ze (DA assistente) dus eigenlijk wel onder het mom, dat ik een uitzondering ben?
Vandaar dat ik hier een topic heb geopend, ik had zelf al zo mijn twijfels en ik ga haar dus zeker niet op deze manier wegbrengen, ook al zou het bij de meeste mensen goed gaan!
Maar zou het dat ook, dat vraag ik me wel af.

@Sandra gelukkig is het goed afgelopen, wat schrik je dan enorm, niet te omschrijven!

edit: t bijgeplakt

Ik blijf erbij totdat ze onder zeil zijn en dan, afhankelijk van de operatie, zit ik in de wachtkamer of ga tussendoor naar huis.

En ze zijn er zeker niet altijd blij mee De meeste dierenartsen niet, is mijn ervaring.
Maar dan niet.... dan gaat mijn hond daar dus niet heen en dan gaan ze meestal wel overstag hoor.
Ik laat ze gewoonweg niet uren in een hokje zitten voordat ze aan de beurt zijn, want zo gaat dat in de praktijk.
Dus ik stel het keihard bij de dierenarts en tot nu toe is het me altijd gelukt om erbij te blijven totdat ze onder zeil zijn.

Golden Stanley schreef:

wendy71 schreef:

Golden Stanley schreef:Ik blijf altijd bij de narcose en wacht tot ze hem naar de OK brengen. Erg prettig kan ik je vertellen, want zo kwam ik de laatste keer er achter dat 1 van mijn honden in een soort epileptische aanval verkeerde door de narcose! Na de operaties bellen ze altijd en de DA assistente houdt mijn honden altijd extra goed in de gaten, zegt ze. Omdat ze weet dat ik zo bezorgd ben. Ze willen niet dat mensen bij de operaties blijven, maar ik kan de honden wel zo snel mogelijk weer meenemen.

Wat een geluk dat je erbij was Sandra!
God weet wat er had kunnen gebeuren. :N:

Naja....ik kreeg het ter plekke bijna aan mijn hart, dus daarom is het maar niet goed dat ik bij zo'n gehele operatie aanwezig ben. Die mensen hebben geen leven dan.
Stanley zijn narcoses zijn altijd goed gegaan, op de laatste na.

Als ze klaar zijn, bellen ze en dan kom ik er gelijk aan. Even kijken hoe ze bijkomen en dan als ik zie dat het goed gaat, spreek ik een tijd af dat ik ze wat uitgeslapen mee krijg. Zodat ze in elk geval kunnen staan, want ze zijn nu eenmaal niet te tillen.

ik denk dat mijn bullen zwaarder zijn dan jouw goldens, en die worden ook getild

Caro. schreef:Ik blijf erbij totdat ze onder zeil zijn en dan, afhankelijk van de operatie, zit ik in de wachtkamer of ga tussendoor naar huis.

En ze zijn er zeker niet altijd blij mee De meeste dierenartsen niet, is mijn ervaring.
Maar dan niet.... dan gaat mijn hond daar dus niet heen en dan gaan ze meestal wel overstag hoor.
Ik laat ze gewoonweg niet uren in een hokje zitten voordat ze aan de beurt zijn, want zo gaat dat in de praktijk.
Dus ik stel het keihard bij de dierenarts en tot nu toe is het me altijd gelukt om erbij te blijven totdat ze onder zeil zijn.

Dat is nu precies wat ik bedoel Caro, dat wil ik absoluut niet!

pepim schreef:Fijn jullie reacties, bedankt

Wel grappig overigens, want als ik de assistente mag geloven, leveren de meeste baasjes hun honden(dieren) af voor de operatie, voordat ze naar hun werk gaan, geen enkel probleem

ladybird schreef:

Nanna schreef:Ik blijf overal bij.
En als het even kan assisteer ik ook.

Hier van hetzelde

Ja maar ik denk dat dat voor de meeste hondenbaasjes niet opgaat toch? Dan heb ik het over het assisteren.

Ik ben niet de meeste baasjes

ladybird schreef: Ik ben niet de meeste baasjes

Ja dat begreep ik al

Hutsje schreef:

Golden Stanley schreef:

wendy71 schreef:

Golden Stanley schreef:Ik blijf altijd bij de narcose en wacht tot ze hem naar de OK brengen. Erg prettig kan ik je vertellen, want zo kwam ik de laatste keer er achter dat 1 van mijn honden in een soort epileptische aanval verkeerde door de narcose! Na de operaties bellen ze altijd en de DA assistente houdt mijn honden altijd extra goed in de gaten, zegt ze. Omdat ze weet dat ik zo bezorgd ben. Ze willen niet dat mensen bij de operaties blijven, maar ik kan de honden wel zo snel mogelijk weer meenemen.

Wat een geluk dat je erbij was Sandra!
God weet wat er had kunnen gebeuren. :N:

Naja....ik kreeg het ter plekke bijna aan mijn hart, dus daarom is het maar niet goed dat ik bij zo'n gehele operatie aanwezig ben. Die mensen hebben geen leven dan.
Stanley zijn narcoses zijn altijd goed gegaan, op de laatste na.

Als ze klaar zijn, bellen ze en dan kom ik er gelijk aan. Even kijken hoe ze bijkomen en dan als ik zie dat het goed gaat, spreek ik een tijd af dat ik ze wat uitgeslapen mee krijg. Zodat ze in elk geval kunnen staan, want ze zijn nu eenmaal niet te tillen.

ik denk dat mijn bullen zwaarder zijn dan jouw goldens, en die worden ook getild

Dat is ieder voor zich natuurlijk. Door mijn omstandigheden is dit een prima oplossing. Als ik iemand mee kan krijgen, dan gaan ze zeker weten eerder mee terug.

Ik blijf er bij tot hij slaapt. Ik houd Keeffie dan vast en uiteindelijk gaat hij lekker pitten, daarna snel opereren. Ik bleef gewoon in de wachtkamer wachten, want ik had al gevraagd of ik em meteen mee mocht nemen een paar dagen voor de operatie. Dus na 2 uurtjes wandelden we gewoon weer naar buiten. Ik wil altijd dat mijn beessies als eerste geholpen worden. Ik ga ze niet brengen op een bepaalde tijd (rond 9 uur ofzo) en dat ze dan pas rond 12 uur ofzo geopereerd worden en dat ik ze dan pas rond 18 uur kan ophalen. Nee, we doen het my way. Zowel bij mn honden als bij mn ratjes. Altijd meteen opereren en weer ophalen.

Ok, meteen ophalen kan dus ook? Daar zal ik dan ook rekening mee houden, bedankt allemaal

Als het geen hele zware operatie is blijf ik erbij.
Dus vanaf het in slaap gaan tot wakker worden en weer mee naar huis.
Ik laat mijn honden zowiezo nooit achter.
Ik blijf altijd in de kliniek, al zou het uren duren, geen probleem.
Tijdens het ontwaken wil ik absoluut bij mijn honden zijn.

Ik ben er bij gebleven totdat Sita helemaal weg was. Aangezien ze er erg tegen aan het vechten was, duurde dat wel even. Assistente is drie keer langs gekomen en elke keer was ze nog bij. Ik ben gebeld toen ze weer bij was en heb haar toen meteen opgehaald. Assistente heeft lekker met haar geknuffeld toen ze bij kwam. Voor mij was dit helemaal prima op deze manier

Met Aidan's operatie wilde de orthopeed zelf dat ik bij het ontwaken aanwezig zou zijn. Naar om mee te maken, vanwege zijn knie-operatie was het een diepe narcose geweest denk ik, want hij begon te 'zwemmen'. Ze hadden me daarbij ook in een hoekje uit de weg gelegd, maar met dat zwemmen sloeg zijn pas-gespalkte poot herhaaldelijk tegen de muur aan. Ik ging uit mijn dak! Daarna verschoven ze me meer naar het midden van de behandelkamer en kon ik Aidan tegen me aan op schoot houden.

Ik zou never nooit niet bij de operatie zelf aanwezig willen zijn! De ene ervaring was al dichtbij genoeg...

Bij de castraties van beide heren (Christo + Aidan) wilde ik niet dat vooral Aidan daar een nare herinnering aan over zou houden. Van te voren nagegaan of ik erbij mocht blijven tot ze (ieder apart) onder zeil waren, en in de wachtkamer gewacht met een meegebracht kleed aan mijn voeten tot ze weer bij me neergelegd werden. Dus twee keer met een dik boek in de wachtkamer zitten wachten. Ze deden daar niet moeilijk over, al voelde ik me wel een beetje een uitzondering.

Ik zou die dierartsassistente gewoon zeggen waar het op staat. Het is jouw hond. En zelfs al zou je een uitzondering zijn, wat zou het? Al is het maar tien procent van de klanten (want je bent een klant) die hier op staat, jij hoort tot die tien procent, en daar heeft ze maar een mouw aan te passen!

Ik schrik hier eigenlijk best wel van, want tot nu toe is het bij ons altijd geweest dat je de hond aflevert en in een hokje stopt en weggaat :N: Dat laat ik dus de volgende keer niet nog een keer gebeuren! Maar ik wist dus niet dat het ook anders kon...

Ik ben er altijd van het begin tot het eind bijgeweest. Ook bij de operatie zelf.
Alleen vorig jaar bij mijn nieuwe DA niet. Timo moest geopereerd worden en ik bracht hem. Ik ben er niet bijgeweest met onder narcose brengen. Later bleek dat er een spoedgeval tussendoor kwam en dat timo pas om een uur of een geholpen zou worden. Tot overmaat van ramp is hij tijdens de operatie overleden. Ik ben aan de ene kant blij dat ik er niet bij was ( want hoe reageer je als jij erbij bent en je hond geeft het op) maar ik moet wel eerlijk zeggen dat ik het mezelf nooit vergeef dat ik er niet op gestaan heb om erbij te blijven tot hij onder zeil was. Ik zie dat koppie nog voor me toen ik wegliep en kan iedere keer nog in janken uitbarsten daarom. Het zal mij dus echt nooit meer gebeuren dat ik er niet bij ben.

christo schreef: Ik zou die dierartsassistente gewoon zeggen waar het op staat. Het is jouw hond. En zelfs al zou je een uitzondering zijn, wat zou het? Al is het maar tien procent van de klanten (want je bent een klant) die hier op staat, jij hoort tot die tien procent, en daar heeft ze maar een mouw aan te passen!

Dat is ook zo, maar het is fijn als je andere ervaringen leest, dat maakt je sterker!

Ianthe schreef:Maar ik wist dus niet dat het ook anders kon...

Net als ik dus ...

Moos2007 schreef:Ik ben er altijd van het begin tot het eind bijgeweest. Ook bij de operatie zelf.
Alleen vorig jaar bij mijn nieuwe DA niet. Timo moest geopereerd worden en ik bracht hem. Ik ben er niet bijgeweest met onder narcose brengen. Later bleek dat er een spoedgeval tussendoor kwam en dat timo pas om een uur of een geholpen zou worden. Tot overmaat van ramp is hij tijdens de operatie overleden. Ik ben aan de ene kant blij dat ik er niet bij was ( want hoe reageer je als jij erbij bent en je hond geeft het op) maar ik moet wel eerlijk zeggen dat ik het mezelf nooit vergeef dat ik er niet op gestaan heb om erbij te blijven tot hij onder zeil was. Ik zie dat koppie nog voor me toen ik wegliep en kan iedere keer nog in janken uitbarsten daarom. Het zal mij dus echt nooit meer gebeuren dat ik er niet bij ben.

Wat afschuwelijk om mee te moeten maken en je zou het jezelf wel moeten vergeven, je bedoelde immers het beste met Timo!