Het HondenForum

Ik denk dat socialisatie in het nest het belangrijkste is, als ze van jongs af aan dingen horen en zien, zoals potten en pannen, deksels die vallen (herrie dus) mensen en dus ook kinderen over de vloer, stofzuiger, allemaal van dat soort dingen, dan schrikken ze niet zo snel meer.

Als de pup thuis is, werk ik vooral aan de band samen, zorgen dat de pup weet dat ik te vertrouwen ben, we samen alles aan kunnen en dat ik nog leuk ben ook We lopen dan wel eens langs een school tijdens speelkwartier, het station e.d. Verder leer ik ze vanaf dag 1 dat andere honden en mensen bestaan, maar je er niks mee hoeft, met mij spelen is veeeeeeeel leuker Natuurlijk mogen ze wel eens met een andere hond spelen, maar pas als ik dat zeg, daar heb je je hun hele leven plezier van

samantha! schreef:

Machie schreef:

samantha! schreef:

Machie schreef:Samantha, herkenbaar. Dumas heeft zijn 1e jaar vooral op een boerderij gelopen en is eigenlijk nergens bang voor. Luca heb ik gesocialiseerd met alles en het is en blijft een mietje

Ja, dit soort voorbeelden maakt voor mij inderdaad dat ik denk dat karakter vele malen belangrijker is en socialisatie dus overschat.
DJ is ook echt een mietje, hij is nog wel jong natuurlijk maar ondanks dat hij alle dingen waar hij bang voor is vaak ziet (druk verkeer bijvoorbeeld) en hij een voorbeeld heeft aan wel stabiele honden, blijft hij bangig in dit soort situaties

Luca is panisch voor treinen. Was ie op 10 weken al en is hij altijd gebleven. Ik heb zelfs het idee hoe meer hij in aanraking komt met dingen die hij echt eng vind hoe enger hij het gaat vinden...

Dat idee heb ik dus ook.
DJ heeft het met vrachtwagens.
In het begin ben ik echt vaak met hem vlakbij wegen met vrachtwagens gaan lopen (nieteens naast de weg, maar langzaam dichterbij proberen), doen of er niets aan de hand was en gewoon doorlopen, werkte niet.
Daarna leuke dingen gaan doen op afstand, werkte niet.
Macho mee (die dus niet bang is), werkte niet.
Hoe meer hij er toch mee in aanraking kwam, hoe banger hij werdt naar mijn idee.
Nu zoek ik het niet meer op en als het eens voorkomt is hij dus bang, maar dat zou hij altijd blijven gok ik zo.

Dat had Ita ook.
En ook met auto's in het donker (de koplampen waren eng, fixerend).
Het was dat ze aangelijnd was, maar anders ging ze op de vlucht.

Ik heb het actief met haar getraind.
Hele lekkere worst mee en bij elke vrachtwagen of auto zitten, naar mij kijken en dan een stukje lekkere worst.
Hety kostte even tijd, maar op een gegeven moment ging ze zelf mooi voor me zitten als er een auto of vrachtwagen aan kwam.
Vaak al voor ik het voertuig zelf in de gaten had
Daarna hebben we het zitten langzaam afgebouwd.
Na een paar maanden liep ze overal rustig op de stoep en deed het er niet meer toe of er iets aan kwam rijden

ik kan me niet eens meer herinneren hoe we het gedaan hebben bij Harley en ook Youp daarvoor niet eigenlijk.
Ze kregen gewoon hun wandeling,vertrouwden ons blindelings en waren dus voor niets of niemand bang.
Dieren worden genegeerd door de honden,we lopen er wel langs,laten ze een keer ruiken en lopen weer door,geen spanning erbij,niet te lang blijven hangen maar gewoon laten zien dat het niks bijzonders is.
En nog steeds kijkt Harley dus nergens naar,en youp in het verleden dus ook niet.
Stel dat er nu een pup komt,gaan we straks als Lucas naar school gaat pup ook wel meenemen,gewoon om te laten zien dat gillende kinderen echt niets doen enz.
Maar dat is het dan ook wel denk,de rest maken ze gaandeweg vanzelf wel mee denk ik.

Ik zou het risico niet durven nemen om Taran niet of weinig te socialiseren. Ik merk toch wel echt verschil tussen de saartjes die in het nest (en vaak wat ouder uit het nest) minder gesocialiseerd zijn.

Ik denk wel dat het overschat wordt omdat ik de indruk heb dat sommige mensen denken dat een hond "maakbaar" is. Als ie maar goed gesocialiseerd wordt dan is 'ie tenminste later leuk naar andere honden. Tja, dat werkt zo natuurlijk niet.
Toch probeer ik Taran ook al socialiserend door zijn puberteit te helpen. Ook inderdaad omdat ik denk dat het heel goed is voor onze band.

Naar mijn mening is socialiseren het op verantwoorde wijze laten kennismaken met zaken die een hond in zijn verdere leven tegen kan komen. Drukte, herrie, dieren enzenz. Op welke manier dat is is voor iedereen anders em ook per hond verschillend.

Er wordt van alles door elkaar gebruikt. Je kan een hond niet socialiseren met een ding. Daar moet een hond aan wennen en is niet gebonden aan een directe leeftijd in mijn ogen. Een stabiele volwassen hond kan prima wennen aan verkeer, een tv of stofzuiger. Echt socialiseren in de vorm van leren omgaan met andere hondrn en mensen is wel gebonden aan gevoelige periodes en niet meer in te halen. En dan draait het om interaktie, taal en omgaan met.

Socialisatie, karakter, gewenning, aanleg, staat wat mij betreft allemaal los van elkaar. Met socialisatie verander je de aanleg van een dier niet en met gewenning het karakter niet, evenal alle andere mogelijke combinaties. Waar socialisatie goed voor is met name in de eerste periode voor een dier is leren wie en wat hij is, dat er meer zijn zoals hij en hoe ga je daar mee om. In de tweede periode dat er een wereld om hem en zijn nestgenoten en moeder heen is met allerlei vreemde wezens en dingen die zeker niet van dezelfde soort zijn als hijzelf. Wat kan je daarmee? Is dat te vertrouwen of juist niet?

Gaat er in dat proces iets gruwelijk mis is er dus een grote kans dat je een dier hebt die niet weet hoe hij met soortgenoten om moet gaan, de onderlinge communicatie is hem volstrekt vreemd, of geen flauw idee heeft wat een mens is en niet begrijpt dat een mens geen hond is en hij geen mens, en dat dat een andere vorm van omgang met elkaar vereist. Je kunt daarin een heleboel nog wel trainen en met heel veel geduld bijbrengen denk ik. Maar het zal nooit zo worden als een hond of welk ander dier dan ook die is opgegroeid in een omgeving waar de eerste en tweede socialisatie in orde waren.

Maar meer dan dat moet je er ook niet achter zoeken denk ik. Dat wij ook nog willen dat ie het geluid van een stofzuiger en auto's de normaalste zaak van de wereld vindt, dat valt wat mij betreft meer onder gewenning. Dat kan een hond op elke leeftijd leren. Het is alleen wel zo dat een pup nog een in die zin onbeschreven boek is met een open mind en dus makkelijker is voor een pup om ergens aan te wennen dan voor een al volwassen hond.

Die ene keer met je pups op de arm naar dde intratuin stelt ook geen flikker voor en je slaat maar zo een paar flinke stappen over.
Allereerst moet je met goede karakters fokken anders kun je tot St Juttemis socialiseren.
Socialiseren is de herhaling van en niet even te pas en te onpas iets voor zijn neus houden en hup ,dat hebben we ook weer gehad.
Laat puppenn lekker hun eigen stappen maken in de toekomst in het nest op hun eigen tempo in hun eigen omgeving.
In de dagelijkse dingenn in een huishouden en als die basis goed zit mmet een goed karakter dan komt de rest wel bij het nieuwe gezin.

De andere kant is heel vaak wat ik zie gebeuren is dat zo'n pup overal al mee naar toe word getrokken en er bange schijters van word gemaakt.
Er word veel teveel de nadruk op dat hele socialiseren gelegt waardoor het uit zijn verband word getrokken en het zijn doel voorbij schiet.
Een wolvenwelp gaat ook niet gelijk mee op jacht of de grenzen van het gebied inspecteren , die heeft ook zijn eigen tempo en dat is niet van grote stappen snel thuis.

ik denk dat het ook vooral hondafhankelijk is. Ik heb nu natuurlijk net mijn pup in huis. Ga wel wat doen aan socialisatie, maar gewoon de dagelijkse dingen. Een keertje naar het station, een keertje bij de paarden kijken, dat soort dingen. Wat ik dan dus weer niet ga doen is honderden mensen en honden opzoeken. Had ik een hond die van nature wat terughoudender was, zou ik dat weer wel doen, maar voor een labrador niet zo nodig. Ik wil liever niet zo'n dolenthousiaste stuiterbal creeren

sbientje schreef:ik denk dat het ook vooral hondafhankelijk is. Ik heb nu natuurlijk net mijn pup in huis. Ga wel wat doen aan socialisatie, maar gewoon de dagelijkse dingen. Een keertje naar het station, een keertje bij de paarden kijken, dat soort dingen. Wat ik dan dus weer niet ga doen is honderden mensen en honden opzoeken. Had ik een hond die van nature wat terughoudender was, zou ik dat weer wel doen, maar voor een labrador niet zo nodig. Ik wil liever niet zo'n dolenthousiaste stuiterbal creeren

Naar mijn idee zit de gewenning of socialisatie in de herhaling.
Een keertje heeft weinig tot geen nut.


Het blijft altijd belangrijk dat je goed let op hoe je hond de dingen ervaart.
Ook al kan je het karakter niet veranderen, gewenning is een groot goed als hij daar de rest van zijn leven ook mee te maken krijgt.

Csiva is amper gesocialiseerd. Maar van alle normale dingen vind ze alleen de stofzuiger doodeng. En daar kan ik me wel wat bij voorstellen. Zo'n ding is ook eng

ranetje schreef:

sbientje schreef:ik denk dat het ook vooral hondafhankelijk is. Ik heb nu natuurlijk net mijn pup in huis. Ga wel wat doen aan socialisatie, maar gewoon de dagelijkse dingen. Een keertje naar het station, een keertje bij de paarden kijken, dat soort dingen. Wat ik dan dus weer niet ga doen is honderden mensen en honden opzoeken. Had ik een hond die van nature wat terughoudender was, zou ik dat weer wel doen, maar voor een labrador niet zo nodig. Ik wil liever niet zo'n dolenthousiaste stuiterbal creeren

Naar mijn idee zit de gewenning of socialisatie in de herhaling.
Een keertje heeft weinig tot geen nut.


Het blijft altijd belangrijk dat je goed let op hoe je hond de dingen ervaart.
Ook al kan je het karakter niet veranderen, gewenning is een groot goed als hij daar de rest van zijn leven ook mee te maken krijgt.

ja ik bedoelde niet 1 keertje, maar zo een keertje. Ik kan toch moeilijk 6 weken op het station gaan zitten? Dus ga ik af en toe een keertje naar het station

Browny schreef: Met Yuki moet ik nu omdat ze in opleiding is, waar ze vreemde mensen moet gaan verwijzen, wel vrij maken naar vreemde mensen en dat gaat heel erg goed maar ook dat doe ik niet overdreven en leg ik ook geen druk op, maar dat ze het op een speelse manier leuk vind.

Wat voor opleiding en waarom moet ze vreemde mensen gaan verwijzen?

LongFields schreef:

Browny schreef: Met Yuki moet ik nu omdat ze in opleiding is, waar ze vreemde mensen moet gaan verwijzen, wel vrij maken naar vreemde mensen en dat gaat heel erg goed maar ook dat doe ik niet overdreven en leg ik ook geen druk op, maar dat ze het op een speelse manier leuk vind.

Wat voor opleiding en waarom moet ze vreemde mensen gaan verwijzen?

opleiding tot Reddingshond (duurt ongeveer 2 jaar), ze moet zelfstandig slachtoffers gaan zoeken (dood en levend) en dan verwijzen naar mij dat er iemand ligt, zit of hangt. Dat is een beetje lastig met een hond die of angstig voor mensen is of er gelijk in hangt

afgelopen zaterdag heeft ze kennis gemaakt en vanaf nu mag ze elk weekend aan de bak

sbientje schreef:

ranetje schreef:

sbientje schreef:ik denk dat het ook vooral hondafhankelijk is. Ik heb nu natuurlijk net mijn pup in huis. Ga wel wat doen aan socialisatie, maar gewoon de dagelijkse dingen. Een keertje naar het station, een keertje bij de paarden kijken, dat soort dingen. Wat ik dan dus weer niet ga doen is honderden mensen en honden opzoeken. Had ik een hond die van nature wat terughoudender was, zou ik dat weer wel doen, maar voor een labrador niet zo nodig. Ik wil liever niet zo'n dolenthousiaste stuiterbal creeren

Naar mijn idee zit de gewenning of socialisatie in de herhaling.
Een keertje heeft weinig tot geen nut.


Het blijft altijd belangrijk dat je goed let op hoe je hond de dingen ervaart.
Ook al kan je het karakter niet veranderen, gewenning is een groot goed als hij daar de rest van zijn leven ook mee te maken krijgt.

ja ik bedoelde niet 1 keertje, maar zo een keertje. Ik kan toch moeilijk 6 weken op het station gaan zitten? Dus ga ik af en toe een keertje naar het station

Wel een leuk uitzicht voor de reizigers ................. iemand met een leuke pup

hahah ja dat wel maar in dit weer.. nee bedankt

sbientje schreef:hahah ja dat wel maar in dit weer.. nee bedankt

Gitaartje erbij, Page-pupje ernaast, pet op de grond... mens, je loopt binnen én je hond is gesocialiseerd. Twee vliegen in één klap

lieke schreef:

sbientje schreef:hahah ja dat wel maar in dit weer.. nee bedankt

Gitaartje erbij, Page-pupje ernaast, pet op de grond... mens, je loopt binnen én je hond is gesocialiseerd. Twee vliegen in één klap

hahaha ik heb nog nooti een gitaar vastgehad

eb er hier nog wel een paar voor je staan hoor

Ik vind socialisatie op een bepaalde manier wel overschat, maar ook best wel belangrijk. Ik vind dat het bij de opvoeding hoort.
Ik zie het niet als een afvinklijstje, maar als het een beetje bewust omgaan met indrukken, en het leren dat de deur ook wel eens voor je neus wordt dichtgedaan etc.
Zorgen dat de dagelijkse dingen als normaal worden ervaren.

Dat doe je niet door in een paar middagen een lijst van schuifdeuren, roltrappen, verkeer, bezoek, de deurbel, de auto, etc af te werken, en dan te denken dat je taak erop zit.
Het is een procés, en een proces heeft geen einde

Ik vind dat je een pup, of volwassen zenuwenlijder, echt de tijd moet gunnen om ergens opgewonden of zorgelijk over te worden, en vooral om daarna weer rustig te worden door het besef dat verder niemand er aandacht aan schenkt, en er eigenlijk ook niks spannends gebeurt.
Daar heeft alles wat jong of onervaren is recht op.
Want je gaat er immers in de rest van het leven nogal wat van verwachten

En op dié manier is het ook niet zo erg als je volwassen hond ineens voor het eerst meegetrokken wordt op de roltrap omdat je die "vergeten" was. Het gaat om het idee dat de hond vaker in een vreemde situatie is geweest, en toen de tijd heeft gehad om naar jou te kijken hoe je daarmee omgaat.

Mooi gezegd Jaap.

Tessa was vrij weinig gewend, niet echt gesocialiseerd, bang voor van alles. Maar zolang wij erbij zijn, wil ze best alles proberen. Ze vertrouwt ons en als wij zeggen dat het goed is, dan vindt zij het ook goed. Een vreemde in huis met een pakketje was eerst reden om zich te verstoppen. Nu gaat ze er wel op af, nog steeds niet zeker, maar wij doen het ook, dus gaat ze mee. Post die door de brievenbus gegooid wordt, was reden om zich te verstoppen, nu komt ze mij halen, want ik sta toch altijd op als er post is?

Dus het proces wat Jaap noemt, daar kan ik me in vinden.

Numa heb ik heel bewust gesocialiseerd met andere honden en met mensen. Hij ging iedere dag mee naar mijn werk waar hij (onder toezicht) tussen de kinderen en jongeren mocht lopen, waar zij met hem knuffelden en speelden. Ook gaf ik hem op de club uit handen aan mijn clubgenoten. Ik wilde namelijk proberen te voorkomen dat hij eenkennig werd.
Daarnaast wandelde hij regelmatig in Nanna's achtertuin , liep hij hier tussen de meiden en kwam op de club in aanraking met betrouwbare honden.
Ondanks dit alles moet hij weinig hebben van vreemden en vind ik hem niet betrouwbaar bij honden die hij niet kent.
Biène is ook prima gesocialiseerd maar vertoonde ook lastig gedrag met andere mensen en honden. Dit is pas de laatste jaren veranderd. Nu is ze eigenlijk prima betrouwbaar bij vreemden en ook bij andere honden, Biène zoekt ze niet snel op maar ze accepteert ze wel.
Marouck en Nika waren beide juist heel mensvriendelijk (een beetje té zelfs, iedereen liep er voor hen vonden zij), Marouck ook heel hondvriendelijk. Volgens mij heeft het veel met karakter te maken, kun je hoogstens de "scherpe randjes" door socialisatie eraf krijgen.

bouvierpoedel schreef: Laat puppenn lekker hun eigen stappen maken in de toekomst in het nest op hun eigen tempo in hun eigen omgeving.
In de dagelijkse dingenn in een huishouden en als die basis goed zit mmet een goed karakter dan komt de rest wel bij het nieuwe gezin.

De andere kant is heel vaak wat ik zie gebeuren is dat zo'n pup overal al mee naar toe word getrokken en er bange schijters van word gemaakt.
Er word veel teveel de nadruk op dat hele socialiseren gelegt waardoor het uit zijn verband word getrokken en het zijn doel voorbij schiet.
Een wolvenwelp gaat ook niet gelijk mee op jacht of de grenzen van het gebied inspecteren , die heeft ook zijn eigen tempo en dat is niet van grote stappen snel thuis.

Dit dus. We zijn er zelf ook van teruggekomen en remmen pupkopers nu juist af. Laat zo'n pup lekker wennen aan nieuwe baasjes en nieuwe omgeving en dan heel rustig, met kleine stapjes uitbouwen. Niet gelijk op de eerste dag in het nieuwe gezin naar de Intratuin, de markt, het schoolplein en met een beetje mazzel dezelfde avond nog puppycursus

under the red sky schreef:

bouvierpoedel schreef: Laat puppenn lekker hun eigen stappen maken in de toekomst in het nest op hun eigen tempo in hun eigen omgeving.
In de dagelijkse dingenn in een huishouden en als die basis goed zit mmet een goed karakter dan komt de rest wel bij het nieuwe gezin.

De andere kant is heel vaak wat ik zie gebeuren is dat zo'n pup overal al mee naar toe word getrokken en er bange schijters van word gemaakt.
Er word veel teveel de nadruk op dat hele socialiseren gelegt waardoor het uit zijn verband word getrokken en het zijn doel voorbij schiet.
Een wolvenwelp gaat ook niet gelijk mee op jacht of de grenzen van het gebied inspecteren , die heeft ook zijn eigen tempo en dat is niet van grote stappen snel thuis.

Dit dus. We zijn er zelf ook van teruggekomen en remmen pupkopers nu juist af. Laat zo'n pup lekker wennen aan nieuwe baasjes en nieuwe omgeving en dan heel rustig, met kleine stapjes uitbouwen. Niet gelijk op de eerste dag in het nieuwe gezin naar de Intratuin, de markt, het schoolplein en met een beetje mazzel dezelfde avond nog puppycursus

Dat is geen socialiseren maar over de rooie jagen

ik heb eigenlijk nog weinig aan socialisatie gedaan. Pom is er nu een week. We zijn met de auto geweest, hebben wat vreemde mensen bezocht (nouja, voor Pom waren het nieuwe mensen ) en ik merk dat ze ontzettend moe is van zulke dingetjes.. Dus we doen het gewoon kalm aan

juudjepuudje schreef:ik denk dat het ook erg afhankelijk van het karakter van de hond is.
een wat onzekere hond heeft de socialisatie harder nodig dan een zelfverzekerde hond.
ik vind zelf de socialisatie wel degelijk belangrijk.
onze oudste hond heeft geen socialisatie gehad en is haar hele leven daardoor angstig geweest tegenover vreemde mensen en andere dieren.
dat is bij haar ook niet meer recht te trekken.

Ik zit er altijd bij mijn wat oudere honden tussenin. Beiden zijn prima met van alles gesocialiseerd en bekend gemaakt. Toch had mijn reu toen hij met zijn 4 jaar bij mij kwam ineens wat onzekerheden ingebouwd na twee maanden gescheiden te zijn geweest van zijn eerste baas voor hij bij mij kwam. Dingen waar ik tegenaan liep en die zijn baas totaal niet herkende van hem.
De ander was heel vrij maar wat te vrij in een drukke woonomgeving, en nerrgens bang voor, alles was interessant. Dat had ook nog wel eens wat voeten in de aarde.
Te druk en té vrij wordt ook niet door iedereen gewaardeerd immers, zeker niet van bepaalde rassen .

En dat merkte ik ook vanuit de honden zelf dat ze haar manier van benaderen niet altijd even leuk vonden. Dus dan moet je of gaan leren negeren. Of aan de slag gaan met stabiele honden.
Het samen opwandelen bijvoorbeeld aan een lijn met wat andere honden vind ik dan ook zelf onder het mom van socialisatie gaan.
Met boomer van buuf van me is Bluf toen de hond pup was wel veel in contact geweest, toen ze wat ouder werd Finn met de boomer meer kennis laten maken. Daarna wandelingen met Finn los en Bluf vast omdat die toch wat te druk soms kan zijn en de boomer ook wel duidelijk is in wat ze wel leuk en niet vind. Te drukke honden vindt ze niet leuk dus daarom Bluf wat meer aan de lijn. Focus is ook een tijd geweest, dat Bluf vond dat boomer ons niet voorbij mocht of zo, en the eye gaf. Daarop ingesprongen en meer en meer wandelingen samen gaan doen. Want ergens vindt het drietal (en de eigenaren ) het wel leuk om samen op te lopen. Nu merk ik steeds meer dat het ok is dat samen oplopen, het eyen is er niet meer, ze lopen naast elkaar en Finn al een tijd er los bij. Tegenwoordig laat ik Bluf ook af en toe eens los en speel met de bal en dan is ze totaal niet met de boomer bezig.
Vind dat ook een onderdeel van socialisatie, het leren lopen al dan niet aan de lijn met andere honden en baasjes ook bij wat oudere honden. Bij sommigen gaat het als vanzelf lijk ik soms zo te lezen. Hier ben ik altijd wat voorzichtiger en loop dan liever met bekenden. Maar werk er wel aan om het te kunnen doen. In mijn geval door het zo aan te pakken met een bekende voelt het fijn en zie ik ook echt wel rust erin komen, vanuit mezelf en dat is het belangrijkst. Maar ook dat ik verandering in gedrag op zie treden.
Krijg ik ooit een pup dan zal ik zeker zelf van jongsafaan met zoveel mogelijk stabiele baasjes en hun honden afspreken, dat is altijd wat anders als je met volwassen honden aan de gang moet vind ik, en bepaalde rassen hebt die toch al niet zo lekker liggen vaak.

Kruimel53 schreef:Ik ben het ermee eens dat je niet moet overdrijven qua socialisatie, daar wordt niemand gelukkiger van. Maar helemaal niks aan socialisatie doen vind ik nou ook niet echt handig. Ik heb zelf een hond gehad die de eerste 6 maanden van z'n leven met z'n moeder in een hokje had gezeten en geloof maar dat die daar heel veel last van gehad heeft. En hij niet alleen natuurlijk, voor mij was het ook een hele kluif.

Je hoeft helemaal geen overvol programma op te stellen en af te werken maar kennis maken, en niet meer dan dat, met de dingen des levens op een leeftijd waarop dat nog moeiteloos gaat is toch echt wel heel belangrijk voor later. Wat bv voor Bas z'n hele leven een probleem bleef was omgaan met nieuwe dingen. Hij kon best nog wennen aan zaken en leren, maar hij kon niet, zoals fatsoenlijk gesocialiseerde honden, nieuwe dingen beschouwen als 'geen probleem, doen we ff'. Hij kon niet generaliseren van een bekende situatie naar een onbekende. En alles dat nieuw was was per definitie eng. Een normaal opgegroeide hond ziet sneeuwpop nr. 1, maakt daar kennis mee, ziet sneeuwpop nr. 2 of, bij erg terughoudende honden, nr. 3, en denk 'ah, kennen we, eerder gezien, no problemo'. Bas moest minimaal 20 verschillende sneeuwpoppen zien voordat hij het idee kon krijgen dat hij dat al kende. En dat dus met alle nieuwe dingen, z'n leven lang.

En hij had nog de mazzel dat hij betrekkelijk jong was toen hij bij mij kwam en nog kon leren wennen en generaliseren. Ik heb volwassen honden met kennelsyndroom gezien waarvoor de enige hondwaardige oplossing inslapen was. Een dier dat 99% van de tijd in absolute paniek doorbrengt en waarbij dat ook zo blijft heeft geen leven.

Ja dat is natuurlijk de heel andere kant uit opgesloten worden in een hok waar je niet uitkomt.
Maar ik geloof dat als je het alledaagse leven en je ritme er een beetje op los gooit dat je dan al een heel eind bent.
Kinderen nemen we ook niet mee om ze even bij de supermarkt ,tuincentrum of kinderboerderij te socialiseren.
Wat ik bedoel met ggrote stappen snel thuis is dat puppen overal mee naar toe worden gesleept terwijl het beest zijn eigen huis, erf en omgeving nog geen eens goed kent.
Terwijl dat toch die veilige plek moet zijn om tot rust te komen en zijn prikkels kann verwerken.

Beetje zoiets als mijn kinderen moeten wel wat van de wereld hebben gezien hoor en overal naar ieder plekje in het buitenland worden gesleept .
En dat terwijl ze nog geen eens hun eigen school kunnen vinden of weten waar Groningen ligt.

Een hond niet goed socialiseren is in mijn ogen een vorm van dierenmishandeling. Dan krijg je angstige honden en de vraag is of je dat ooit wegkrijgt.

Ik ben afgelopen week bij een gedumpte broodfokteef van een jaar of 5 uit Polen gaan kijken. Die had geen socialisatie gehad en vond alles eng. Zo sneu om te zien. En ook triest, want de hond zal nooit een ontspannen hond worden. Altijd angstig en dat gun je geen dier. Nu hoeft een hond van mij ook niet ontspannen met mij mee de stad in te gaan, maar een bepaalde basis moet een hond toch meekrijgen. Anders heb je dus nooit een stabiele hond.

Muk schreef:Een hond niet goed socialiseren is in mijn ogen een vorm van dierenmishandeling. Dan krijg je angstige honden en de vraag is of je dat ooit wegkrijgt.

Ik ben afgelopen week bij een gedumpte broodfokteef van een jaar of 5 uit Polen gaan kijken. Die had geen socialisatie gehad en vond alles eng. Zo sneu om te zien. En ook triest, want de hond zal nooit een ontspannen hond worden. Altijd angstig en dat gun je geen dier. Nu hoeft een hond van mij ook niet ontspannen met mij mee de stad in te gaan, maar een bepaalde basis moet een hond toch meekrijgen. Anders heb je dus nooit een stabiele hond.

Maar wat versta jij dan onder socialisatie? Ik kan me voorstellen dat een hond met een kut verleden en waarschijnlijk veel negativiteit angstig wordt voor van alles en nog wat. Een bezoekje aan de supermarkt of in de trein had daar ook echt niets aan verandert gok ik zo. Normaal opgroeien in een gezin echter wel, maar is dat al socialisatie? Ik denk van wel.

Socialisatie is in mijn ogen de pup gewend laten raken aan mensen, honden en leefgeluiden. Zodat de pup niet bang is voor mensen (let op, terughoudend is wat anders!) en goed de hondentaal begrijpt, zodat die mee kan draaien in een huishouden. Natuurlijk speelt erfelijkheid een rol, maar met een goede socialisatie krijg je wel een stabielere hond.

De broodfokteefdie ik heb gezien zal dat dus nooit worden. Ook meedraaien in een gezin (zelfs bij ons in een prikkelarme omgeving) zal niet mogelijk zijn. Denk alleen al aan het steeds moeten wegsluiten van de hond bij bezoek, omdat er anders uit angst gebeten kan worden. Of een simpele autorit zonder dat de auto afgebroken wordt.

Ik heb ook nog een hond gezien in een asiel bij mij in de buurt, ook weer een zonder socialisatie en daardoor weer heel angstig. Deze hond zal eerder vluchten dan uit angst dan dat zij bijt. Ook deze zal niet zomaar mee kunnen draaien in een gezin, veel te druk! Die zal continu verstijfd van angst zijn door alle nieuwe indrukken, zelfs in een rustige omgeving. En dat zal heeeeeel langzaam minder kunnen worden, maar garantie heb je tot de asieldeur helaas.