Het HondenForum

Nanna schreef:

Manu schreef:Jep. Dat is het nadeel

Ik weet nog wel een nadeel. Je zult ze ws nooit samen los kunnen laten. Twee honden met een flink jachtinstinct, daganiegoekomenie.

Dat ben ik niet met je eens. Lilo en Jack konden samen prima los, en konden ook los met hun (veel verder weglopende) podencovriendinnen en hun nooit luisterende beagle-vrienden en al die bevriende bracco-dames die echt voor de kill gingen.

Ja, als een van de twee een spannend spoortje vindt of iets in de verte ziet rennen en dan zo gaat lopen jachtkeffen gaan ze er acuut samen vandoor. Maar juist als ze heel goed op elkaar zijn ingespeeld hoef je er eigenlijk maar eentje terug te kunnen roepen, en dan komt die ander ook wel.

En je hebt jachtinstinct en jachtinstinct. Uma is ook niet voor niks in een asiel beland. Superjagers die binnen no-time twintig konijnen binnen brengen komen niet in een asiel. Honden die het na vijf minuten achter een konijn aanrennen wel mooi vinden, of speelbuigingen gaan maken voor een uitgeput konijn, of achter een hondenvriendje aanrennen toch weer effe leuker vinden, of nu weer klaar zijn met rennen en even in een muizenhol moeten graven en dan met een dennenappel gooien en spelen, die komen in asiels terecht.

Wat ik ken aan podenco's, daarvan zijn de 'moeilijkste' als pup gekomen, en de makkelijkste zijn op straat gevonden of bij een asiel afgegeven. En ik gok dat Uma dus ook geen hele beste jager was. En dat zijn de leukste podenco's.

Valerie schreef:Wat een heerlijk stel

Manu schreef: Méér aaien
Ík wil op bed
Schiet eens op met mijn bak
Krab mijn kont
Doe de deur open

Ik moest ineens denken aan mijn herplaatser. Ze kwam binnen als een onzeker en verlegen hondje maar werd een ware diva
Ze dacht niet van oh jij hebt mij gered dus ik moet dankbaar zijn. Het werd meer zo van aanbidt mij!

ow god, dat is hier ook aan de hand!

Hanneke2 schreef:En je hebt jachtinstinct en jachtinstinct. Uma is ook niet voor niks in een asiel beland. Superjagers die binnen no-time twintig konijnen binnen brengen komen niet in een asiel. Honden die het na vijf minuten achter een konijn aanrennen wel mooi vinden, of speelbuigingen gaan maken voor een uitgeput konijn, of achter een hondenvriendje aanrennen toch weer effe leuker vinden, of nu weer klaar zijn met rennen en even in een muizenhol moeten graven en dan met een dennenappel gooien en spelen, die komen in asiels terecht.

Wat ik ken aan podenco's, daarvan zijn de 'moeilijkste' als pup gekomen, en de makkelijkste zijn op straat gevonden of bij een asiel afgegeven. En ik gok dat Uma dus ook geen hele beste jager was. En dat zijn de leukste podenco's.

Vergeet niet dat Uma al als heel jonge hond bij Naomi terecht is gekomen (ik dacht ca. een half jaar) en zwervend is aangetroffen.
Zij was op de vlucht voor een brand die verderop woedde (misschien in een schuur waar podenco's door een jager werden gehouden). Dus zij is niet gedumpt door een jager, maar zelf weggelopen.
Over de omvang van haar jachtinstinct zegt dit dus niets.

Nanna schreef:

Manu schreef:Jep. Dat is het nadeel

Ik weet nog wel een nadeel. Je zult ze ws nooit samen los kunnen laten. Twee honden met een flink jachtinstinct, daganiegoekomenie.

Daar heb ik over nagedacht inderdaad.
Ik heb nu Manu ook zelden los behalve thuis, en als hij los gaat ga ik naar speciaal omheinde gebieden. Bovendien woon ik zo'n 3 meter naast een omheind losloopgebied, waar Manu dan ook dagelijks losloopt.
Verder zou ik dan hopen dat ze zich zo ontwikkelt zoals Hanneke zegt, nu reageert ze niet op snacks en blijft ze dichtbij me omdat ze de omgeving nog wat spannend vindt. Voorlopig zit loslopen er dus niet in.

Heavy schreef: Dat zag ik ook als groot nadeel. En sporten is leuk maar dat kost ook veel tijd en lukt dat wel naast een baan en de tijd die je buiten je baan ook nog aan Manu besteed?

,
Nouja, daarom wilde ik dus een hond die samen met Manu kan sporten Geen pakwerk e.d. hè, maar steppen, canicross etc.
Uma kan dat opzich ook gewoon mee doen. En ik doe verder niet aan sport dus die tijd en energie stop ik graag in de honden. Nu ben ik ook veel tijd kwijt aan fietsen met hem, als ik dadelijk een step heb hoeft dat niet meer zo.

Ik ben het helemaal met Hanneke eens. Een onzekere hond heeft heel veel baat bij een klik. Iedereen zegt tegen mij altijd, wat is die Bas makkelijk. Je hebt er geen kind aan. Wat luistert ze goed. Wat een sociaal hondje. Ja, dat is ze ook, maar dat is niet geheel vanzelf gegaan. Ze heeft enorm veel behoefte aan beweging. Ik denk dat ze in haar leven altijd heel veel gelopen heeft in Spanje. Ze kan hele dagen lopen. Doe ik dat niet dan wordt ze wel degelijk drammerig. Ze kan wel degelijk grommen naar mensen. Ze kan wel degelijk grommen naar honden. Maar dat begeleiden we allemaal heel secuur en dat sturen we netjes bij.

Ook is ze stik onzeker in haar hart. Dus ze verdraagt geen stemverheffing en voor een onredelijke boze bui van de baas is ze ook niet geschikt. Daar gaat ze al snel helemaal aan onderdoor. Dus mopperen op haar is geen optie.

Dus je moet kijken naar hoe de hond nu is maar niet denken dat zij dit is. Zij kan bij een ander zonder andere hond bv een hele andere hond worden. Bang, onzeker en zonder lol in het leven. Dus vergeet dat maar niet. Mensen die denken dat een hond is zoals hij is vergeten gewoon dat een hond is wat hij mag zijn. Doe je het goed dan gaat het goed met de hond. Begrijp je hem niet goed maar bedoel je het wel goed dan kan je een hond helemaal de vernieling in draaien zonder dat je daar echt voor uit de bocht hoeft te vliegen.

Wat je ook niet moet vergeten is dat je hond vanuit Spanje bij jou kwam. Ze was dus flexibel en stond er gelukkig heel erg voor open. Maar als jij haar nu weg doet, wat vast wel kan hoor, is ze wel weer alles kwijt. En of ze dan weer zo flexibel is? Ik zou in elk geval als je haar gaat herplaatsen haar echt alleen plaatsen bij een zekere reu die dol op haar is. Daar bloeit ze overduidelijk volledig bij op. Ze heeft dat nodig. Logisch ook. Als zij van een jager was leefde ze met honden en niet ALS hond in een gezin. Cleo was ook zo'n hond. Kansloos om als enige hond te houden want dan had je haar echt wat aan gedaan. Als wij weg gingen boeide het Cleo niks. Maar als wij met Dapper weg gingen boeide haar dat wel. Ze had Dapper en Eva echt nodig. Om hond te kunnen zijn. Dat betekende niet dat ze niet dol op ons was, zelfs kon luisteren en helemaal op haar gemak bij ons. Maar ze was wel een hond. Geen mensje op 4 pootjes. Bas is dat wel. Die negeert andere honden in huis en lijkt er geen enkele interactie mee te hoeven. Ja, heel soms even. Maar dat was het wel. Bas kan gewoon een groep honden in lopen en recht op hun baasje af gaan, een aai vragen en dan weer weglopen. Ze kijkt, ruikt en speelt dan totaal niet. Negeert letterlijk die honden. Zij is dus een mensenhondje. Begroet buiten liever een kind dan een hondje.

laeken schreef: Mensen die denken dat een hond is zoals hij is vergeten gewoon dat een hond is wat hij mag zijn.

Dit vind ik wel een hele goeie. Die ga ik onthouden. Het hele stuk vond ik trouwens erg goed Laeken, maar deze zin sprong er echt uit voor mij.

Ik vind het echt heel fijn te lezen dat jullie meedenken en zo veel vertrouwen hebben in mij als baasje. Nouja, huisgenoot
Het is echt wel dankzij dit forum dat ik zoveel geleerd heb en nu dus vaak weet wat ik moet doen.

Uma is een onzeker hondje maar doet alles mee met ons. En ik heb het idee dat ze dat ook heel leuk vindt. Spannend maar wel leuk.
Het kan zomaar zijn dat ze over een paar weken al niet meer te herkennen is.
Ik denk nooit zoveel na, probeer niet maar doe gewoon. Soms is dat niet zo goed Maar ik merk dat ze die vastbeslotenheid bij mij wel prettig vindt. Manu is het gewend dus hij weet dat hij zich maar te gedragen heeft want hij moet het toch wel. Dat is nu een koele kikker.
Ik wil wel eens kijken hoe ze dat fietsen doet, maarja, in haar eentje zal ze wel eng vinden. Wat zal ik doen? Ik weet het Ik bind ze aan elkaar vast en ga gewoon.
Ze stinkt, ik douche haar. Ik moet naar de stad maar wil niet met de auto, dus gaan we met de trein. Bam. Ze vindt vreemde mensen eng, nou dan gaan we naar het centrum en gaan daar 4x door de straat lopen

Ik zit wel vaak alleen 's avonds. Voorheen was dat knuffeltijd en nu gaan ze na het wandelen of fietsen in één rechte lijn naar de slaapkamer om daar te tukken. Samen, op hetzelfde kussen Dan zie ik ze dus niet.

Nu zijn ze bij mijn moeder en zijn vrijwillig zo gaan slapen

Zo te lezen lukt samen fietsen of steppen prima! Ik denk dat dat ook voor een podenco een heel fijne uitlaatklep is om even flink te kunnen rennen, zeker als ze dat samen met haar maatje kan doen.

Ook leuk dat Manu een échte vent is en Uma echt een meisje.

Ze zijn zo leuk die kan je niet meer uit elkaar halen hoor

Ik vind het een super geweldig stel samen en weet zeker dat je vriend gaat winnen.
Deze dame hoort bij jullie

Ze heeft voor het eerst met hem meegespeeld en gelukkig hebben we het op film!
" onclick="window.open(this.href);return false;

Vooral die kwispel aan het einde van het filmpje

Och wat schattig

DeDiana schreef:Zo te lezen lukt samen fietsen of steppen prima! Ik denk dat dat ook voor een podenco een heel fijne uitlaatklep is om even flink te kunnen rennen, zeker als ze dat samen met haar maatje kan doen.

Ook leuk dat Manu een échte vent is en Uma echt een meisje.

Dat vind ik ook zo van de foto's en verhalen af spetteren.

Ik geloof dat ik ook wat gemist heb. Leuk een maatje voor Manu.
Vind het wel een leuk stel zo samen

Wat een leuk stelletje

Fijn om te zien dat ze het zo naar haar zin heeft bij Manu!

Manu schreef:Ik heb alle voordelen opgeschreven. En een nadeel.
Tja. Ik vind het bijna lullig een ander dit hondje niet te gunnen. Ze is zo ontzettend lief en makkelijk.

Je moet natuurlijk zelf beslissen, maar wat je graag wilt is niet altijd beter dan wat je krijgt

Ik wilde graag een kooikerpup, reu, met stamboom om Combisport enzo te doen en lekker (los) te wandelen.
Wat kreeg ik; een rasloze teef van een maand of 9 die voor veel geschikt is, maar niet voor Combisport of loslopen.
Ben nu dankzij haar zelfs aan het hardlopen en vind het tot mijn verbazing nog leuk ook, vooral omdat zij er zoveel plezier in heeft, anders zou ik er nooit mee begonnen zijn. Boomer blijft liever alleen thuis dan mee te gaan, ook al mag hij loslopen En dat zegt veel over Boomer, hij wil normaal altijd mee.
Boomer vind haar veel leuker dan hij een reu gevonden zou hebben en ze is ook dikke maatjes met Elyna.

Wat ik bedoel is denk goed na, maar niet teveel

Jeetje ik had schrik.
Ze begon ineens heel erg te trillen, piepen en begon te braken. Gal. Daarna ging ze heel erg hijgen.
Ik voelde aan haar buik en ik voelde aan een kant duidelijk een verdikking. Shit. Maagtorsie dacht ik.

Ze lag bij de tuindeur en keek me af en toe zo zielig aan terwijl ze flink beroerd was.
Ik had de dierenarts al aan de lijn en ineens dacht ik: ik moet met haar naar buiten. Dus met de dierenarts afgesproken dat ik gelijk zou bellen na een stukje lopen. Volgens hem zou ze niet eens willen lopen als ze een maagtorsie had.
Dus gegaan, ze liep in een rechte lijn meteen naar het gras waar het er werkelijk uit spoot. Diarree.

Daarna schudde ze zich uit en ging in haar elegante huppeltje weer richting Manu.
Nu ligt ze weer op de bank te maffen. Pffft, ik schrok me rot.
Waar de diarree vandaan komt weet ik niet. Ze eet alleen maar Smuldier en snacks hoeft ze niet. Dus dat houden we in de gaten.
Maar man, ik had een half uur nodig om weer bij te komen, ik ben me dood geschrokken.
Als Manu nodig moet gaat hij tegen me aan kletsen met zijn poot op de deur dus dit begreep ik niet zo snel.

M@rleen schreef: Wat ik bedoel is denk goed na, maar niet teveel

Maar het is ook belangrijk dat je een hond kiest die aan je verwachtingen kan voldoen. De klik met Manu is goed, maar zo te horen is Manu niet zo moeilijk en kan haast iedere teef wel een goede klik vormen

Ikzelf heb ook een hond die het jagen niet vreemd is net als Manu, en mijn tweede hond moet absoluut minder jachtinstinct in zitten. Ook ten behoeve van Mayke, want als ik er een jager naast zet, kan ik er vanuit gaan dat ze de komende tijd niet meer los kan lopen en daarmee zou ik haar een hoop plezier ontnemen.

Je moet met opvanghondjes ook rationeel blijven vind ik, al heb ik makkelijk praten want ik hecht me niet zo gauw aan een hond en heb ze tot nu toe altijd zonder spoor van spijt aan hun nieuwe eigenaar meegegeven en daar zaten heel leuke hondjes tussen.

Ik denk dat Manu ook met een niet jagende vriendin ervandoor gaat
Meerdere keren heb ik al met een groepje honden gelopen die keurig bij de baas bleven en de eerste 10 minuten zijn die honden het allerleukste wat er bestaat Maar daarna is hij evengoed weg.
Hij komt uiteindelijk wel terug hoor, dat deed hij eerst niet. Maar wel pas als hij klaar is met wat op dat moment het allerleukste is.

Dat is ook wel een stukje wat bij mezelf ligt. Ik zou nog meer kunnen proberen qua training. Wie weet krijg ik het beter.
Uma loopt nu in het omheind gebied los met een 10 meter lijn eraan en ze blijft binnen 5 meter. Ze is nu wat onzeker natuurlijk dus dat kan nog best veranderen.
Maar inderdaad, samen los zal waarschijnlijk nooit kunnen.

Wat ontzettend schattig zeg!
En wat is Uma een elegante hond

En en en? Het is bijna volgende week. Blijft ze?

Manu schreef:Jeetje ik had schrik.
Ze begon ineens heel erg te trillen, piepen en begon te braken. Gal. Daarna ging ze heel erg hijgen.
Ik voelde aan haar buik en ik voelde aan een kant duidelijk een verdikking. Shit. Maagtorsie dacht ik.

Ze lag bij de tuindeur en keek me af en toe zo zielig aan terwijl ze flink beroerd was.
Ik had de dierenarts al aan de lijn en ineens dacht ik: ik moet met haar naar buiten. Dus met de dierenarts afgesproken dat ik gelijk zou bellen na een stukje lopen. Volgens hem zou ze niet eens willen lopen als ze een maagtorsie had.
Dus gegaan, ze liep in een rechte lijn meteen naar het gras waar het er werkelijk uit spoot. Diarree.

Daarna schudde ze zich uit en ging in haar elegante huppeltje weer richting Manu.
Nu ligt ze weer op de bank te maffen. Pffft, ik schrok me rot.
Waar de diarree vandaan komt weet ik niet. Ze eet alleen maar Smuldier en snacks hoeft ze niet. Dus dat houden we in de gaten.
Maar man, ik had een half uur nodig om weer bij te komen, ik ben me dood geschrokken.
Als Manu nodig moet gaat hij tegen me aan kletsen met zijn poot op de deur dus dit begreep ik niet zo snel.

Hè bah, dat is schrikken inderdaad Arme Uma.
Die heeft zich zo te lezen even flink beroerd gevoeld. Hopelijk is het gewoon een virusje of iets wat verkeerd gevallen is.
Geef de lieve dame maar een dikke knuffel!

Oei dat is inderdaad schrikken
Gelukkig viel het mee..

Ik ben zo benieuwd wanneer je de knoop doorhakt

Wat een leuk stel zo samen!

Evert heeft een goed ontwikkelt jachtinstinct, maar met een hoop trainen en regels kan hij vaak los. De tweede hond wilde ik niet zoveel jachtinstinct. Freek snapt van het hele jagen niks, maar hierdoor is Evert niet minder gaan jagen. Wel is evert veel evenwichtiger geworden. De vreemde honden worden mooi opgevangen door Freek en voor het bezoek geldt hetzelfde. Mooi is ook om te zien dat Evert nu ook beter om kan gaan met buurtende honden. Freek daarintegen heeft veel aan de onverschrokkenheid van Evert in nieuwe of andere situaties. Freek is dan wat bang, maar loopt stoer achter evert aan.
Weeg voor je zelf goed de voor en tegens af, maar twee heel verschillende honden kunnen dus ook goed samen gaan

Beterschap voor het prinsesje heb je een beetje norrit in huis?

Manu schreef:Ik denk dat Manu ook met een niet jagende vriendin ervandoor gaat
...

Dat is ook wel een stukje wat bij mezelf ligt. Ik zou nog meer kunnen proberen qua training. Wie weet krijg ik het beter.

Ik heb ook een hevig jagende hond. Dat is een paar weken geleden uit de hand gelopen en nu ben ik HEEL intensief aan het trainen. Drie keer per dag met de fluit trainen, aan de lange lijn. Mijn hond wordt getriggerd door vogels en zwemt ze achterna, dus voorlopig loopt ze alleen los op plekken waar geen vogels in grote groepen lang het water zitten en daarvoor moet ik soms behoorlijk wat kilometers rijden.

En ik heb direct resultaat; het betaalt zich gelijk terug maar kost heel veel tijd en discipline, want ik mag mezelf niet meer toe staan om te denken "hier kan het wel" om haar weer achter vogels aan te zien stuiven. Ook al heb ik haar binnen een paar minuten weer terug - het is genoeg om weer flink wat stappen terug te doen.

Ik denk dat als je ook intensief gaat trainen en er een ijzeren discipline op na houdt, dat je ook Manu met de tijd betrouwbaar los kunt laten lopen. Misschien niet nu, of misschien zelfs niet over een jaar, maar uit eindelijk wel.
Maar als je twee van dat soort 'projectjes' je op de hals haalt, wordt de uitdaging niet dubbel zo groot maar misschien wel 5x zo groot. Waarschijnlijk zo groot dat je er niet aan wilt beginnen.
En dat vind ik voor mezelf onaanvaardbaar. Maar als je ermee kunt leven om twee honden te hebben en ze niet af te lijnen, dan is dat natuurlijk een keuze. En misschien kom je er wel achter dat ook met Manu en Uma als combinatie het best kan, maar daar gaat wel wat werk in zitten.

Ik heb overigens veel ook zelf veroorzaakt. Op de boerderij van mijn vriend zaten altijd ganzen in het weiland. Iedereen vond het prachtig dat Mayke de weilanden vrij van ganzen hield. Als pup stoof ze al door die weilanden en liet honderden ganzen opvliegen en de boer was daar zo blij mee dat hij Mayke van me wilde kopen En ik, naïeve doos als ik ben, vond dat dat het werk is van een stabij - zelfstandig jagen. En ik zag er geen enkel kwaad is als ze dat kan uitvoeren op een manier dat 'iedereen' er blij mee is. Die hond is er voor gefokt nietwaar. De boer en zijn zoon stonden er met ontzag naar te kijken "Jij hebt een goeie, maar tegenwoordig zijn de stabij's maar lui maar jij hebt een goede" En ik was nog trots ook.
En als 'hondje op boederijtje' haar toekomst is, dan is het prima dat ze zelfstandig doet waar de boer wat aan heeft. Maar ik wil controle over haar hebben tijdens wandelingen en dan is het zelfstandig jagen ineens een probleem.

Maar ze werd ouder en serieuzer en is dat vogels verjagen als haar nieuwe levensmissie gaan zien en langzamerhand ben ik de controle verloren, ik stond erbij en keek ernaar. Als ik nu aan het wandelen ben en ze ziet vogels in een weiland zitten, zwemt ze de sloten over en komt pas terug als het weiland vrij is van vogels
Dat heb ik een jaar lang zoveel mogelijk geprobeerd te voorkomen en dat ging redelijk maar het loste niets op, dus de knop is om en ik we gaan ermee aan het werk. Want vroeg of laat duikt ze een keer een weiland in waar niet alleen vogels maar ook schapen zitten en ik durf mijn hand er niet voor in het vuur te steken dat ze besluit dat het weiland dan ook ineens maar schapenvrij moet zijn.

Nu is het keerpunt gekomen dat ik er wat aan ga doen en ben die kleine vogelverschrikker dankbaar dat ze me direct feedback geeft dat ik op de goede weg zit. Houdt de moed erin al moeten we van ver komen.

Wat heerlijk om deze verhalen te lezen en volgens mij heb je de knoop allang doorgehakt, je weet het alleen zelf nog niet