Het HondenForum

Onze Yuna blijft ook heel erg in de angst hangen ,bijvoorbeeld we gaan naar het uitlaatveld en ze hoort een knal. Dan gaat ze onrustig rondlopen op het veld en kijken en ruiken ,maar haar behoefte doet ze dan echt niet . Wat dan weer resulteert in het thuis komen en dan moet ze natuurlijk wel . Ik ga dan meestal naar een ander veldje dan wil het nog wel eens lukken maar ze is wel erg alert dan.

kidaed schreef: ↑12 nov 2021 12:34 Onze Yuna blijft ook heel erg in de angst hangen ,bijvoorbeeld we gaan naar het uitlaatveld en ze hoort een knal. Dan gaat ze onrustig rondlopen op het veld en kijken en ruiken ,maar haar behoefte doet ze dan echt niet . Wat dan weer resulteert in het thuis komen en dan moet ze natuurlijk wel . Ik ga dan meestal naar een ander veldje dan wil het nog wel eens lukken maar ze is wel erg alert dan.

Je kunt echt veel hebben aan counter conditioning.
Het is een ouder topic en vrij lang maar zeker de moeite waard (vind ik).
viewtopic.php?f=33&t=271188&

Ik ga met angstige honden juist anders om dan wat algemeen wordt geadviseerd...
Negeren, volledig negeren alsof er niks aan de hand is en gewoon je ding blijven doen. Elke aandacht, hoe klein ook is een bevestiging van gedraging.

Een tijdje terug kwam Ortiga, een Mastín Español dame, in de opvang bij een vrouwtje hier in de buurt. Ortiga was door haar eigenaar sexueel misbruikt waardoor ze alles hebben moeten verwijderen (kapot van binnen ). Omdat ze al langere tijd de badkamer niet durfde uit te komen, daar verstopte ze zich, vroeg de stichting of ik een kijkje wilde gaan nemen.
Ik persoonlijk vond meteen dat er niet veel mis was met haar, ze werd alleen niet begrepen. Mevrouw geadviseerd om dat gedrag van Ortiga volledig te negeren maar ook de deuren dicht zodat ze zich niet kon gaan verstoppen en áltijd in dezelfde ruimte moest verblijven als het gezin. Verder gewoon je dagelijkse dingen doen met alle geluiden die daar bij horen. Ook gewoon meenemen met wandelen net alsof er niks aan de hand is (belangrijk is dat de baas daar zelf ook vast in geloofd anders straal je dat niet uit naar de hond en veranderd er niks).
Schrok ze, gewoon het gedrag blijven negeren... Op gegeven moment gaan ze contact maken/zoeken en op dat moment kun/mag je wel belonen, gewoon met de stem en niet te overdreven, gewoon 'braaf' en een aai over het bolletje. (Ook thuis dien je die houding dan te hanteren..)
Afijn, dit duurde enkele weken totdat we een filmpje van Ortiga kregen:


Dit is Ortiga nu...

Ook Donut, een mix uit Spanje zat al enkele weken bij een collegaatje van de stichting. Kregen haar nauwelijks gevangen en hond bleef alleen maar in de tuin zitten. Omdat ik plek vrij kreeg werd gevraagd of ik Donut kon opnemen.
Dezelfde handelswijze als eerder vermeld en dezelfde dag dat ze aankwam lag ze al bij mij op de voeten. Donut kon vervolgens al binnen 2 weken herplaatst worden (bij een van de dames van de wandelgroep) en liep nog geen 3 weken later al los.
Nu bijna een jaar verder loopt Donut altijd los en is een echte allemansvriend...

In mijn ogen wordt er bij angstige/onzekere honden vaak veel te moeilijk gedaan waardoor je nauwelijks een stap vooruit komt. Tuurlijk kun je er een jaar of nog langer voor uittrekken maar of de/een hond daar vrolijk van wordt... Even door de zure appel heen bespaard de hond(en) meestal een veel langere lijdensweg.

Let wel, er zijn natuurlijk ook ernstig getraumatiseerde honden waar je nauwelijks verbetering bij ziet maar ik vraag mij dan wel af of je dat een hond moet aandoen... (maar dat vind ik wel vaker van mensen die een hond koste wat kost willen 'helpen', vaak meer voor de gesteldheid van de baas dan dat het de hond goed doet.)
Overigens blijven honden naar mijn mening ook niet bewust in het verleden hangen (dat vermogen hebben ze niet) wat de aanpak er ook (relatief) makkelijker op maakt.

Ik heb dit jaar al diverse min of meer ernstig bange/onzekere honden opgevangen en deze zijn er zonder uitzondering allemaal drastisch op vooruit gegaan.

Ps. Counterconditionering (gebruik ik zelf ook al jaar in en uit) heb je naar mijn mening niet veel aan bij onzekere/bange honden. Ze durven vaak die eerste stap niet te zetten waardoor het 'zelflerende' gedrag ook achterwege blijft óf onnodig lang duurd, wat voor de hond dus ook weer een 'lijdensweg' is.

Succes met Yuna...

Ben het gedeeltelijk met je eens Tony, zeker bij de voorbeelden die je aanhaalt.
Juist op het gebied van knalwerk (vuurwerk) waar het bij Juna om gaat en waar ik op reageerde, helpt counter conditioning vaak wel erg goed.
Dat is ook wel te zien in de voorgaande reacties.

Of het bij Alfil kan helpen weet ik niet.
Dat kan de bazin zelf wel inschatten.

Ik heb wel een vraag voor je, @Tony.
Wat doe je als de hond buiten niet verder wil lopen omdat hij een knal heeft gehoord?
Negeren is dan niet erg effectief.

Toch weer eens een kijkje genomen op dit forum en ik zag dat dit onderwerp weer actief is. Bijna een jaar geleden alweer.
Toen ik dit topic opende, besefte ik echt nog niet hoeveel invloed die polyradiculoneuritis (Guillain-Barré Syndroom) nog had. Het was nog maar zo kort geleden dat hij weer kon lopen.
Hij is nog steeds niet helemaal de oude. Fysiek wel veel en veel beter. Hij kan weer flinke wandelingen maken (hoewel we nog geen wandeling van een paar uur geprobeerd hebben en ik betwijfel of hij dat zonder uitrusten kan). Hij rent, speelt... Het wandelen heb ik heel rustig op moeten bouwen. Het heeft zeker tot afgelopen juni geduurd voordat hij goed een wandeling van 45 minuten kon lopen. Het type ondergrond maakte ook veel uit en of we tijdens de wandelingen veel moesten klimmen en dalen of niet.

Toch is zijn angst nog niet helemaal weg en ik vermoed dat het gaat om een combinatie van fysiek en mentaal. ´s Ochtends wil hij vaak niet lang wandelen en dan wil hij alleen over asfalt, niet de bergen in. ´s Middags doen we meestal wel een langere wandeling, maar dan kan hij soms het eerste stukje nog blokkeren en dan moet ik hem de eerste 50 meter dragen voordat hij zelf verder gaat. Meestal gaat dat goed, soms geeft hij na een klein stuk aan weer naar huis te willen.
Ik heb een tijdje geleden geprobeerd of pijnstillers iets uitmaakten, maar dat verschil was nihil. Mensen die Guillain-Barré gehad hebben, kunnen nog jaren daarna last hebben van zwakte, tintelingen en gevoelloosheid, dus het zou me niks verbazen als dat regelmatig bij hem speelt.

Negeren van dit gedrag is lastig als de hond gewoon niet verder wil lopen, zoals Ranetje ook al aangeeft. Bovendien denk ik dat het in dit geval ook niet goed zou zijn, omdat er waarschijnlijk een fysiek probleem speelt, naast het mentale deel (onzekerheid).
Toen Alfil net bij ons was, hij was toen 8 maanden, heb ik angstig gedrag wel genegeerd. Hij was bijvoorbeeld heel bang van de bezem, maar ik bleef het huis elke dag gewoon vegen en hij had al heel snel door dat hij van mij met bezem niks te vrezen had.

Alfilillo schreef:Toen Alfil net bij ons was, hij was toen 8 maanden, heb ik angstig gedrag wel genegeerd. Hij was bijvoorbeeld heel bang van de bezem, maar ik bleef het huis elke dag gewoon vegen en hij had al heel snel door dat hij van mij met bezem niks te vrezen had.

Dat lijkt me inderdaad wat Tony ook adviseert als "negeren" van angst (klopt dat Tony?).
Lijkt me ook heel redelijk.
Bij dat soort dingen moeten honden inderdaad zelf ervaren dat het gewoon niet eng is.

Daar hoef je geen counter conditioning voor te gebruiken

Alfilillo schreef: ↑21 nov 2021 20:36 Toch weer eens een kijkje genomen op dit forum en ik zag dat dit onderwerp weer actief is. Bijna een jaar geleden alweer.
Toen ik dit topic opende, besefte ik echt nog niet hoeveel invloed die polyradiculoneuritis (Guillain-Barré Syndroom) nog had. Het was nog maar zo kort geleden dat hij weer kon lopen.

Moest even opzoeken wat dat is, had er nog nooit van gehoord. Wel van het Coonhound syndroom maar dat is dus schijnbaar hetzelfde...
Daar las ik een tijdje terug een artikel over dat uit onderzoek is gebleken dat dit ook door het eten van rauwe kippenekken veroorzaakt kan worden. Niet dat je daar iets mee opschiet maar voor anderen misschien handig om te weten.
Even het betreffende artikel erbij gezocht: Klik...

´s Ochtends wil hij vaak niet lang wandelen en dan wil hij alleen over asfalt, niet de bergen in. ´s Middags doen we meestal wel een langere wandeling, maar dan kan hij soms het eerste stukje nog blokkeren en dan moet ik hem de eerste 50 meter dragen voordat hij zelf verder gaat. Meestal gaat dat goed, soms geeft hij na een klein stuk aan weer naar huis te willen.
Ik heb een tijdje geleden geprobeerd of pijnstillers iets uitmaakten, maar dat verschil was nihil.

Vooropgesteld, ik vind het op zich heel interessante materie, zeker als daar bepaald gedrag aan gekoppeld zit. (Dus begrijp mij niet verkeerd, ik wil zeker niet zeggen dat er iets niet zou kloppen of misschien anders in elkaar zit, ik probeer er gewoon over mee te denken...)
Dat 's ochtends niet (lang) willen wandelen, dat blokkeren én dat de pijnmedicatie niet werkt... kan het niet zo zijn dat je nu onbewust elke afwijkende gedraging daaraan koppelt ?
Als voorbeeld, Keetje van mij wil 's ochtend heel vaak gewoon niet mee naar buiten, en daar doe ik dan ook niet moeilijk over en laat haar thuis blijven. (Als ik haar dan het eerste stuk 'dwing' dan loopt ze verder ook gewoon mee al probeert ze ook wel eens om dan eerder om te keren.)
Bartje idem maar dan 's avonds laat, die krijg ik dan ook echt niet op bijv gras. Hij loopt dan ook het liefst via het trottoir mee.
Toch zijn ze allen kerngezond...
Áls dat gewoon een gedraging is die bijv los staat van dat 'Guillain-Barré Syndroom', zou dat dan ook niet heel goed kunnen verklaren waarom pijnmedicatie dan niet werkt ? (Nogmaals, ik probeer gewoon het een en ander te overdenken..)

ranetje schreef: ↑21 nov 2021 21:07 Dat lijkt me inderdaad wat Tony ook adviseert als "negeren" van angst (klopt dat Tony?).
Lijkt me ook heel redelijk.
Bij dat soort dingen moeten honden inderdaad zelf ervaren dat het gewoon niet eng is.

Daar hoef je geen counter conditioning voor te gebruiken

Euhh, ik denk dat je het niet zo bedoeld maar haal het toch even aan. Het is geen advies hoor, meer een uitleg hoe ik daar altijd mee om ga en/of ertegenaan kijk.

Idd, de angst van de hond negeren. Elke aandacht die je er aan besteed is een bevestiging van zijn/haar angst.
Maar het allerbelangrijkste hierbij is wel dat de baas zelf dan volledig zelfzeker is, honden voelen ons namelijk prima aan. Twijfel je zelf ook maar een beetje dan gaat dat (vaak) niet werken.

Overigens, met vuurwerk ligt het net iets anders, dat kán traumatisch zijn maar is dat niet dusdanig dat het 'hopeloos' is. Tenslotte zijn er niet elke dag knallen dus de overige dagen heeft de hond een prima leven. Negeren kán daarbij wel helpen maar pas als de hond je volledig vertrouwd en dat doen ze dan juist vaak niet omdat de angst 'alles overstijgt', dus zul je naar iets anders moeten kijken.
Maar, mijn ervaring is wel dat de angst heel vaak niet traumatisch is maar dat het 'gewoon' angst betreft.
Het verschil zit erin dat een hond die gewone angst heeft zich weer hersteld na beëindigen knallen (kan wel een uurtje of zo duren), terwijl een getraumatiseerde hond er echt in kan blijven hangen, soms de hele dag of nog langer en tot het panische toe.
Maar ook voor die laatste geld, dmv negeren kan nooit kwaad dus is altijd de moeite waard om te doen. (Let wel, niet 'proberen' want dan ga je je automatisch afvragen of het wel gaat werken, en dat voelt de hond heel goed aan en dan werkt dat vervolgens ook niet. Gewoon doen met een instelling dat het na enige tijd vanzelf beter gaat (en kan/zal ook enige tijd duren, volhouden is dus wel belangrijk).

Fraggle, het opvangertje van Lotte die dagelijks meewandelt was eerst min of meer panisch als ze maar een knal hoorde. Ze vloog er dan echt meteen vandoor richting parkeerplaats waar ze zich onder de auto verstopte totdat Lotte haar daar weet oppikte. Inmiddels is ze zover dat ze nog wel vreselijk schrikt maar dan niet meer wegrent maar bij Lotte tussen de voeten gaat zitten (en dat is juist het beste want dan vertrouwd de hond op je). Zij negeert (nu) ook en je ziet Fraggle na een paar minuten zich herpakken en ze wandeld dan weer gewoon mee verder (loopt ook áltijd los).

Jip, een Roemeens opvangertje (die maar enkele keren p/wk meewandelt) krijgt juist áltijd aandacht van haar baasje en die kan dus echt rechtsomkeer maken naar huis na slechts een knal, daar is dan niks meer mee aan te vangen. Jammer eigenlijk want ik ben ervan overtuigd dat ook bij haar best nog wel wat winst valt te behalen (waarmee ik zeker niet wil zeggen dat het volledig over gaat). Maar, met een baasje wat geen aandacht geven op zulk moment vreselijk voor haar hond/Jip vind, én ervan overtuigd is dat het nooit beter zal worden (Jip is al 8 of 9 en heeft dit schijnbaar altijd gehad maar baasje heeft dat gewoon geaccepteerd), gaat dat ook helaas nooit werken.

De ellende met vuurwerk is dat honden daar meer last van hebben dan wij mensen, hun gehoor is dan ook 3/4x beter. Niet dat de knallen voor een hond dan heviger zijn maar ze horen wel bijna alles, ook die op verdere afstand waarbij dan weer geen last van hebben.

Ik negeer angst niet, maar ga ook niet lopen pamperen of zelf lopen stressen ofzo. Ik erken dat ze geschrokken zijn, ik erken hetgeen ze van geschrokken zijn en geef dan aan dat er geen gevaar (meer) is. Sommige van de knallen hier schrik ik namelijk ook gewoon van. En dan herstel ik. Dat is het voorbeeld dat ik geef. Meestal schrik ikzelf dus harder van de knallen dan mijn jongens. Ik ga dus niet troosten of geruststellen, maar negeren doe ik het ook niet

Jol had echt een trauma opgelopen met vuurwerk en ook in relatie met een storm. Ze is toen ze jonger was op de vlucht gegaan en heeft een nacht in de storm buiten door gebracht.
Was voor ze bij mij kwam te wonen.

Ze zonderde zich in eerste instantie altijd bevend als een rietje af op de donkerste plekjes en ergens onder.
Later zocht ze haar steun bij mij.
Ik kon ook buiten redelijk doorlopen als ze angstig werd, niet door te negeren, maar juist haar gaf ik wel lijnbevestiging en raakte haar aan of gaf de mogelijkheid dat ze mij aan kon raken als ze dat wilde.
Snoep e.d. was niet aan de orde, haar angst was daarvoor te groot om iets aan te willen nemen.

Ergens ben ik voor haar blij dat ze er nu niet meer is, want het is hier jaarrond tegenwoordig bal met vuurwerk en onverwachtse bommen die afgaan.

Met Aki en Chara negeer ik zoveel mogelijk, zowel buiten als binnen. Doe net alsof ik het niet hoor en we gaan gewoon door met wat we aan het doen zijn. Al schrok ik me laatst zelf ook de tandjes, want er gaan hier echt wel bommen af en toe af. En de slop is ook ontdekt.
Vorige keer in de slop en daarna aan de voorkant.
Toen negeerde ik niet meer en ben ik woest naar buiten gevlogen om de daders even aan te spreken. De honden waren meer onder de indruk van mijn woeste reactie dan dat ze zich nog druk maakten om de knallen, gelukkig.

Tony schreef: ↑22 nov 2021 01:59

Alfilillo schreef: ↑21 nov 2021 20:36 Toch weer eens een kijkje genomen op dit forum en ik zag dat dit onderwerp weer actief is. Bijna een jaar geleden alweer.
Toen ik dit topic opende, besefte ik echt nog niet hoeveel invloed die polyradiculoneuritis (Guillain-Barré Syndroom) nog had. Het was nog maar zo kort geleden dat hij weer kon lopen.

Moest even opzoeken wat dat is, had er nog nooit van gehoord. Wel van het Coonhound syndroom maar dat is dus schijnbaar hetzelfde...
Daar las ik een tijdje terug een artikel over dat uit onderzoek is gebleken dat dit ook door het eten van rauwe kippenekken veroorzaakt kan worden. Niet dat je daar iets mee opschiet maar voor anderen misschien handig om te weten.
Even het betreffende artikel erbij gezocht: Klik...

´s Ochtends wil hij vaak niet lang wandelen en dan wil hij alleen over asfalt, niet de bergen in. ´s Middags doen we meestal wel een langere wandeling, maar dan kan hij soms het eerste stukje nog blokkeren en dan moet ik hem de eerste 50 meter dragen voordat hij zelf verder gaat. Meestal gaat dat goed, soms geeft hij na een klein stuk aan weer naar huis te willen.
Ik heb een tijdje geleden geprobeerd of pijnstillers iets uitmaakten, maar dat verschil was nihil.

Vooropgesteld, ik vind het op zich heel interessante materie, zeker als daar bepaald gedrag aan gekoppeld zit. (Dus begrijp mij niet verkeerd, ik wil zeker niet zeggen dat er iets niet zou kloppen of misschien anders in elkaar zit, ik probeer er gewoon over mee te denken...)
Dat 's ochtends niet (lang) willen wandelen, dat blokkeren én dat de pijnmedicatie niet werkt... kan het niet zo zijn dat je nu onbewust elke afwijkende gedraging daaraan koppelt ?
Als voorbeeld, Keetje van mij wil 's ochtend heel vaak gewoon niet mee naar buiten, en daar doe ik dan ook niet moeilijk over en laat haar thuis blijven. (Als ik haar dan het eerste stuk 'dwing' dan loopt ze verder ook gewoon mee al probeert ze ook wel eens om dan eerder om te keren.)
Bartje idem maar dan 's avonds laat, die krijg ik dan ook echt niet op bijv gras. Hij loopt dan ook het liefst via het trottoir mee.
Toch zijn ze allen kerngezond...
Áls dat gewoon een gedraging is die bijv los staat van dat 'Guillain-Barré Syndroom', zou dat dan ook niet heel goed kunnen verklaren waarom pijnmedicatie dan niet werkt ? (Nogmaals, ik probeer gewoon het een en ander te overdenken..)

Dank voor het meedenken Tony. Ik waardeer het zeer.

Ja, het Coonhound syndroom is hetzelfde inderdaad. Bij Alfil was de trigger waarschijnlijk een lichte kennelhoest die hij en Lily een paar weken voor de symptomen begonnen allebei hadden gehad. Kippennekken heb ik ze al jaren niet meer gegeven, maar ik moet zeggen dat ik Alfil sinds dit hele gebeuren nooit meer een stukje rauwe kip geef.

Alfil doet precies hetzelfde als jouw Keetje, ook op dezelfde momenten van de dag. En je hebt gelijk hoor, misschien is er niks lichamelijks aan de hand. Maar hij heeft dit dus sinds de GBS (niet helemáál waar, want een paar maanden voor het begon was hier het vuurwerkfeest San Juan, waardoor hij al een paar maanden niet ´s avonds naar buiten wilde) en ik merk gewoon dingen aan hem die voor mij wijzen op ´ook´ iets fysieks. Bijvoorbeeld vaak stoppen voor steile hellingen en als hij klimt gaat het veel moeizamer dan voorheen. En als we wat langer dan normaal wandelen, moet hij op een gegeven moment even uitrusten, weer vooral bij stijgende paden.
Momenteel accepteer ik maar gewoon hoe het is en doen we ´s ochtends een korte wandeling over asfalt en ´s middags een langere door berggebied. Het avondrondje door de wijk vindt hij eigenlijk altijd prima op een uitzondering na. Ik vind het alleen een beetje vervelend voor Lily dat ze nu minder los loopt dan voorheen.
Soms zou ik willen dat hij kon praten

blondie schreef: ↑22 nov 2021 11:28Toen negeerde ik niet meer en ben ik woest naar buiten gevlogen om de daders even aan te spreken. De honden waren meer onder de indruk van mijn woeste reactie dan dat ze zich nog druk maakten om de knallen, gelukkig.

Nou, ik vlieg ook geregeld omhoog van de absurde knallen, en dáár schrikken die van mij dan ook weer van...

Alfilillo schreef: ↑22 nov 2021 13:44*knip*
......en ik merk gewoon dingen aan hem die voor mij wijzen op ´ook´ iets fysieks. Bijvoorbeeld vaak stoppen voor steile hellingen en als hij klimt gaat het veel moeizamer dan voorheen. En als we wat langer dan normaal wandelen, moet hij op een gegeven moment even uitrusten, weer vooral bij stijgende paden.....
*Knip*

Oh, maar ze zullen er, volgens mij, ook zeker soms wat aan overhouden (ik zeg wel 'volgens mij' maar meer zoals ik het begrepen heb..)

Momenteel accepteer ik maar gewoon hoe het is en doen we ´s ochtends een korte wandeling over asfalt en ´s middags een langere door berggebied. Het avondrondje door de wijk vindt hij eigenlijk altijd prima op een uitzondering na. Ik vind het alleen een beetje vervelend voor Lily dat ze nu minder los loopt dan voorheen.

Daarom loop ik elke ronde dubbel, de een heeft wat meer nodig dan de ander. (Maar ik heb makkelijk praten, ik ben de hele dag thuis... )

Soms zou ik willen dat hij kon praten

Als ik íets zou willen dan is het dat idd...

ranetje schreef: ↑21 nov 2021 15:42Ik heb wel een vraag voor je, @Tony.
Wat doe je als de hond buiten niet verder wil lopen omdat hij een knal heeft gehoord?
Negeren is dan niet erg effectief.

Sorry, ik had deze gemist...
Want ?
Vooropgesteld, Ik loop met honden die nog niet los kunnen/mogen áltijd met lange lijn. Voordeel ten opzichte van de korte lijn is dat je dan door kunt lopen maar wel altijd kunt voorkomen dat hij er vandoor gaat. (Sowieso ervaart een hond aan de korte lijn sneller 'druk' van de baas dan aan de lange lijn.)
Nog een voordeel is dat je het de hond dan min of meer zelf laat uitzoeken, en meestal komen ze dan toch gauw mee (anders staan ze er alleen voor), desnoods met lichte druk op de lijn net alsof je een pup aan de lijn leert lopen. Mijn idee is dat bij gebruik lange lijn je de honden min of meer het idee geeft dat ze geen steun krijgen dus zullen ze dat (uiteindelijk) komen zoeken bij de baas.
Oftewel, tóch negeer ik zijn/haar angst dan volledig.

Moet ik wel bij opmerken, meteen confronteren met die absurde knallen die ook nog té dichtbij worden afgeschoten, zou ik ook nooit doen.
Proberen dus met lichte knallen op te bouwen (ik heb hiervoor van die, vrij te kopen, kleine rotjes. Tijdens de wandeling laat ik er dan wel eens 1 afgaan om hem/haar eraan te laten wennen).

Tony schreef: ↑22 nov 2021 15:11

ranetje schreef: ↑21 nov 2021 15:42Ik heb wel een vraag voor je, @Tony.
Wat doe je als de hond buiten niet verder wil lopen omdat hij een knal heeft gehoord?
Negeren is dan niet erg effectief.

Sorry, ik had deze gemist...
Want ?
Vooropgesteld, Ik loop met honden die nog niet los kunnen/mogen áltijd met lange lijn. Voordeel ten opzichte van de korte lijn is dat je dan door kunt lopen maar wel altijd kunt voorkomen dat hij er vandoor gaat. (Sowieso ervaart een hond aan de korte lijn sneller 'druk' van de baas dan aan de lange lijn.)
Nog een voordeel is dat je het de hond dan min of meer zelf laat uitzoeken, en meestal komen ze dan toch gauw mee (anders staan ze er alleen voor), desnoods met lichte druk op de lijn net alsof je een pup aan de lijn leert lopen. Mijn idee is dat bij gebruik lange lijn je de honden min of meer het idee geeft dat ze geen steun krijgen dus zullen ze dat (uiteindelijk) komen zoeken bij de baas.
Oftewel, tóch negeer ik zijn/haar angst dan volledig.

Moet ik wel bij opmerken, meteen confronteren met die absurde knallen die ook nog té dichtbij worden afgeschoten, zou ik ook nooit doen.
Proberen dus met lichte knallen op te bouwen (ik heb hiervoor van die, vrij te kopen, kleine rotjes. Tijdens de wandeling laat ik er dan wel eens 1 afgaan om hem/haar eraan te laten wennen).

Dus je negeert en je blijft dan ook gewoon wortel schieten?
Die lijn is niet eindeloos.

Ik bekijk het echt per situatie en per oorzaak.
Vuurwerkangst is door velen (ook door ongelovigen ) enorm verbeterd danwel verdwenen, door counter conditioning.
Dat is mijn eigen (beperkte) ervaring ook, dus ik houd het daar toch maar op.

Het ligt er natuurlijk ook wel aan in hoeverre je hond is.
Bij honden waarvan je nog niet weet hoe ze gaan reageren, kun je zelf ook pas zien hoe ze reageren als er onverwachts iets wordt afgestoken.
Je kunt pas een manier inzetten als het je overkomt, of zoals Tony dan doet het zelf eens oefent door zelf iets te laten knallen.

Jol haar angst was al zover ontwikkeld dat geen brokje haar meer kon afleiden (dat is toch vaak wat counter conditioning is, afleiden meestal met veel brokjes of eten strooien?)
Bij Jol kwam ik erachter dat juist het gebruik van een wat kortere vaste lijn haar ondersteuning gaf. Los of met de flex was haar reactie echt terug naar huis of verstarren. Toen ik probeerde een vaste wat kortere lijn te gebruiken zag ik vrij rap verbetering.
Het maakte haar trouwens ook niet uit rond oud en nieuw bijvoorbeeld waar je liep. Op strand heel vroeg in de ochtend hoorde ze in de verte ook een knal en was het direct terug in de angst. Ik was dan wel blij dat ze toen inmiddels wel haar vertrouwen in mij had, want anders had ze domweg in blinde paniek weggerend.

Bij nu Chara en ook bij Aki was ik van het negeren inderdaad, en zien hoe ze reageerden. Uiteraard een reactie op de knal, maar heb toen ook mijn vriend eigenlijk aangegeven het te negeren.
Ook als Jol heel erg angstig reageerde waar Aki bij was, ik deed subtiel bij jol steunen, maar Aki negeerde ik daarin een beetje en deed ik wat ik altijd deed.. beetje jolig ineens zeggen "kijk Aak vangen!" dan wierp ik hem een bal toe of zo.

En soms zijn er dingen die niet echt meer te veranderen zijn. Zo was Bluf schotvast en niet bang voor knallend vuurwerk.
Tijdens examen voor niveau 2 met afleggen met afleiding waarbij je met de rug naar je hond staat werd er voor de volgende hond het schot gelost. En ineens werd mij gewezen dat ik mijn hond op moest gaan halen. Had Bluf ineens gereageerd op het schot, en ook tijdens onze eigen loopoefening reageerde ze ineens. Ben er nooit achter gekomen waar dat door is gekomen, gelukkig bleef ze wel neutraal bij vuurwerk , maar examen heb ik nooit meer kunnen doen omdat ze niet meer schotvast was. We hebben nog een aantal keren getraind, maar ze bleef reageren en de alternatieven die wellicht wel hadden geholpen zag ik niet zitten vond ik niet fair.

Het is wel iets meer dan brokjes strooien.
viewtopic.php?f=33&t=271188&
Een van de sceptici toen is er ook in geslaagd om tot succes te komen met haar hond.

ranetje schreef: ↑22 nov 2021 16:28 Dus je negeert en je blijft dan ook gewoon wortel schieten?
Die lijn is niet eindeloos.

Ik bekijk het echt per situatie en per oorzaak.
Vuurwerkangst is door velen (ook door ongelovigen ) enorm verbeterd danwel verdwenen, door counter conditioning.
Dat is mijn eigen (beperkte) ervaring ook, dus ik houd het daar toch maar op.

Om verwarring te voorkomen, je denkt dat ik stil blijf staan ?
Met negeren bedoel ik dat ik op dat moment die angst negeer, totaal geen aandacht aan besteed waardoor deze bevestigd wordt.
Het is natuurlijk wel de bedoeling dat je zelf door blijft lopen en de hond uiteindelijk ook meeloopt.
Daarbij, ik geloof heilig in Counter Conditioning en daar maak ik (vooral toen ik nog 'in de sport' zat) veelvuldig gebruik van. Maar, in sommige gevallen vind ik dat een hond beter gebaad is bij een 'no nonsens' aanpak dan dat je er een heel traject van gaat maken of te moeilijk over doet.
En tuurlijk moet je het ook wel van geval tot geval bekijken, wat voor de ene hond werkt kan voor de andere hond juist het tegenovergestelde zijn. "Er zijn tenslotte meerdere wegen die naar Rome leiden."

@blondie, vandaar dat ik ook eigenlijk hanteer dat je het van geval tot geval moet bekijken. Maar voor het overgrote deel van de angstige (niet zwaar getraumatiseerde) honden werkt negeren in mijn ogen het beste.

Ik vermoedde al dat je niet stil zou blijven staan Tony.
Alleen lijkt me dat lastig als een hond blokkeert.
Dan moet je hem meesleuren.
En dat lukt niet altijd en ook niet door iedereen afhankelijk van de maat van de hond.

Dus dan zou ik me toch afvragen .......... hoe dan?

ranetje schreef: ↑22 nov 2021 17:53 Het is wel iets meer dan brokjes strooien.
viewtopic.php?f=33&t=271188&
Een van de sceptici toen is er ook in geslaagd om tot succes te komen met haar hond.

Ik bedoelde het niet sceptisch hoor. En weet van voorheen ook van hier dat met uitvallende honden deze methode ook goed werkte. Ik zal het binnenkort eens lezen.
Het is meer denk ik dat ik me er niet in heb verdiept omdat ik zelf bij de diverse honden met bepaalde methoden/manieren die ik wel al kende heb kunnen bereiken waar ik graag heen wilde.
Idem voor clicker gebruik, dat ik er niet mee bekend ben maakt niet dat ik er negatief tegenover sta.

Tony schreef: ↑23 nov 2021 03:03

@blondie, vandaar dat ik ook eigenlijk hanteer dat je het van geval tot geval moet bekijken. Maar voor het overgrote deel van de angstige (niet zwaar getraumatiseerde) honden werkt negeren in mijn ogen het beste.

Mee eens, ik heb met opgroeien van de pup Aki dan ook mijn vriend aangegeven dingen te negeren. Hij was echt van het willen sussen en kalmeren als hij zag dat een hond reageerde, en ik gok dat daarom Jol ook gewoon te ver in haar angst is gekomen.
Met Aki en nu ook met Chara, proberen we zo normaal mogelijk te blijven doen en dat maakt voor mijn gevoel dat ook Chara gewoon constateert, reageert, maar vervolgens of doorloopt of in huis ook maar gewoon weer gaat liggen omdat we allemaal niet reageren

En ik laat honden onderzoeken. Als ze iets terughoudend benaderen, en wat gespannen houding en laag iets willen besnuffelen geef ik daar ook de gelegenheid toe, en zorg ik dat ik geen spanning op de lijn geef of praat.
Laat het allemaal maar bekijken en onderzoeken is mijn idee (mits het niet gevaarlijk voor ze is uiteraard).

Ik combineer daarin wel en schat in. Als ze dreigen erin te hangen of op gaan kijken naar mij, dan stap ik dichterbij en geef ik wel een mate van zekerheid of indirecte steun. Of ik ga zelf naar het object en raak het aan. Laat dus niet altijd alles op zijn of haar beloop. Klein beetje steun is soms wel nodig.