Geplaatst: 22 mar 2004 13:24
hallo allemaal
het is nu ruim een maand geleden dat we Moritz terug hebben gebracht naar het asiel en intussen heb ik al veel leuke, bemoedigende reacties gehad waarvoor veel dank! Hoewel het nog steeds moeilijk is om Moritz te vergeten, zijn we er wel van overtuigd dat we het beste hebben gedaan. Blijkens jullie verhalen zijn we niet de enigen met deze nare ervaring en dat steunt ons!
Nog even reageren op de laatste 2 mailtjes.
Manon: wij gaven hem absoluut niet in alles zijn zin. Sterker nog, we zorgden er juist voor dat wij altijd het initiatief tot ieder spel en vorm van aandacht namen. Dus kwam hij voor aandacht: negeren, wilde hij spelen: negeren. Bij het begroeten zorgen we ervoor dat we eerst elkaar uitgebreid begroetten, hem volledig negerend en dan pas kwam hij aan de beurt. Bovendien moest hij veel "verdienen" dus voor eten eerst zit/af/poot enz en voor het spelen eerst trainen. We hebben er zeer scherp op gelet dat wij bepaalden wat er gebeurde en dat was eigenlijk ook nooit een probleem. Daarom is zijn agressie ook gestoord en niet het gevolg van dominantie problemen. Niet dat het nou zo'n onderdanig hondje was, hij had een zeer sterk eigen karakter, maar zolang hij "normaal" was, had ie er geen enkele moeite mee dat wij de spelregels bepaalden. Gelukkig maar dat het in jouw geval goed is afgelopen!
Joe: ik begrijp je reactie en heb mijzelf ook vaak afgevraagd of ik niet te snel heb opgegeven. Zoals je hebt kunnen lezen vindt vrijwel iedereen dat ik het zelfs nog lang heb volgehouden. De situatie was echt onhoudbaar geworden. Hij had wel degelijk gebeten, en stond op het laatst meerdere malen per dag klaar om ons aan te vallen. Geloof me, dit gaat veel verder dan een beetje grommen. Ook de eerste maanden viel hij uit, zij het niet zo vaak als op het laatst. Alleen juist toen we dachten het redelijk onder controle te hebben (dat is wat anders dan dat het helemaal weg is) had ie zichzelf echt niet meer in bedwang. Zoals anderen ook schreven: hij veranderde plotseling in een duiveltje, terwijl het verder een hele normale, lieve, niet onzekere of agressieve hond was. En dat is denk ik ook het verschil met jouw hond. Ben blij dat je het gered hebt. Enne: toch wil ik weer een asielhond hoor; er zitten genoeg leuke honden in die een nieuwe kans verdienen. Met een puppy weet je toch ook niet wat je in huis haalt, ook al is het nog uit zo'n goed nest.
het is nu ruim een maand geleden dat we Moritz terug hebben gebracht naar het asiel en intussen heb ik al veel leuke, bemoedigende reacties gehad waarvoor veel dank! Hoewel het nog steeds moeilijk is om Moritz te vergeten, zijn we er wel van overtuigd dat we het beste hebben gedaan. Blijkens jullie verhalen zijn we niet de enigen met deze nare ervaring en dat steunt ons!
Nog even reageren op de laatste 2 mailtjes.
Manon: wij gaven hem absoluut niet in alles zijn zin. Sterker nog, we zorgden er juist voor dat wij altijd het initiatief tot ieder spel en vorm van aandacht namen. Dus kwam hij voor aandacht: negeren, wilde hij spelen: negeren. Bij het begroeten zorgen we ervoor dat we eerst elkaar uitgebreid begroetten, hem volledig negerend en dan pas kwam hij aan de beurt. Bovendien moest hij veel "verdienen" dus voor eten eerst zit/af/poot enz en voor het spelen eerst trainen. We hebben er zeer scherp op gelet dat wij bepaalden wat er gebeurde en dat was eigenlijk ook nooit een probleem. Daarom is zijn agressie ook gestoord en niet het gevolg van dominantie problemen. Niet dat het nou zo'n onderdanig hondje was, hij had een zeer sterk eigen karakter, maar zolang hij "normaal" was, had ie er geen enkele moeite mee dat wij de spelregels bepaalden. Gelukkig maar dat het in jouw geval goed is afgelopen!
Joe: ik begrijp je reactie en heb mijzelf ook vaak afgevraagd of ik niet te snel heb opgegeven. Zoals je hebt kunnen lezen vindt vrijwel iedereen dat ik het zelfs nog lang heb volgehouden. De situatie was echt onhoudbaar geworden. Hij had wel degelijk gebeten, en stond op het laatst meerdere malen per dag klaar om ons aan te vallen. Geloof me, dit gaat veel verder dan een beetje grommen. Ook de eerste maanden viel hij uit, zij het niet zo vaak als op het laatst. Alleen juist toen we dachten het redelijk onder controle te hebben (dat is wat anders dan dat het helemaal weg is) had ie zichzelf echt niet meer in bedwang. Zoals anderen ook schreven: hij veranderde plotseling in een duiveltje, terwijl het verder een hele normale, lieve, niet onzekere of agressieve hond was. En dat is denk ik ook het verschil met jouw hond. Ben blij dat je het gered hebt. Enne: toch wil ik weer een asielhond hoor; er zitten genoeg leuke honden in die een nieuwe kans verdienen. Met een puppy weet je toch ook niet wat je in huis haalt, ook al is het nog uit zo'n goed nest.
