Het HondenForum

Maeve schreef:Vandaag de urn opgehaald, ze is weer thuis..Of nouja, voor nu een strooikoker omdat de urnen daar naar mijn mening maar lelijk en deprimerend waren. Ik wil eigenlijk al helemaal geen urn, maar Coda moet bij me blijven. Dus toch een urn, maar dan wel een mooie. Nu gaan we er één laten maken, in de vorm van een tennisbal

Nilo en Bizzy vinden het onwennig. Nilo trekt zich vooral terug, ligt hele dagen in z'n mand, slaat niet aan als de bel gaat etc. Bizzy wisselt tussen teruggetrokken en soms werkelijk losgeslagen. Dat onrustige heeft ze de afgelopen weken al gehad, vraag me nu af of ze onbewust aanvoelde dat het niet goed was met Coda.

En ik..ik weet het niet meer. Ik heb de afgelopen dagen niets anders gedaan dan huilen, schelden, vloeken en afvragen waarom. Vanmiddag weer een huilbui bij het zien van de post en vele lieve kaartjes. Maar eigenlijk ben ik sinds vandaag meer verdoofd dan wat anders. Het knaagt aan me, maar de huilbuien zijn weg. Geen idee waarom dat is, en het zal vast nog wel omslaan..

Kan het gevoel mij heel goed voorstellen. Je huilt je zelf helemaal leeg en dan blijft er alleen nog verslagenheid over ...

Heel veel sterkte.

Ik krijg er echt de rillingen van, hoe je het beschrijft. Het ergste wat je kan overkomen en dan ook nog zo onverwachts.

Wat een afgrijselijke ervaring en enorm gemis. Heel veel sterkte met het verwerken van dit verlies.

Wat een afschuwelijk nieuws, heel veel sterkte.

Afschuwelijk afschuwelijk afschuwelijk. Bah want ontzettend zwaar
voor je.
Heel veel sterkte, je mooie meisje

Heel veel sterkte! Wat vreselijk om mee te maken!

Zo vreselijk... Ik wens je enorm veel sterkte toe met het verlies van Coda...

Wat heftig! Sterkte

Gister was de uitgerekende datum van het Beatles nest..En in plaats van vreugde en blijdschap staat de urn van Coda en haar pups nu op de schouw, omring door kaartjes en mooie foto's op canvas Het contrast kon niet groter zijn, en het is nog steeds niet te bevatten. Ben nog steeds verdoofd voor de meeste tijd. Aan de ene kant fijn, want ik functioneer best aardig. Ga naar m'n werk, lach met collega's en kan me volledig storten op het trainen met Bizzy. En soms dan zo ineens, als ik een bepaald liedje hoor of een andere associatie heb met Coda, kijk ik naar haar urn en grijpt het idee me ineens aan. De uren bij de arts die zaterdag flitsen dan door m'n hoofd, soms kleine fragmenten en soms een complete herbeleving lijkt het wel. Ze is er echt niet meer, en ze komt nooit meer terug. Ze had 6 kerngezonde pups in die buik die tot een paar uur voor het inslapen goed aan het ontwikkelen waren. Pups waarvoor een wachtlijst van heel goede en lieve baasjes was. Het is allemaal kut, voor iedereen en ik kan niks bedenken waar dit nou goed voor was.



En gister was ook de dag dat ik met Bizzy naar Putten ging om haar heupen en ellebogen officieel te laten beoordelen. De officiele beoordeling van de Raad is er nog niet, maar het zag er allemaal prima uit. Dat is zo vreselijk dubbel. Aan de ene kant dolblij dat ik nog een dochter heb van haar, en dat ze tot nu toe kerngezond is en de mogelijkheid geeft om verder te gaan met deze lijn. Of ik het ooit nog durf om haar te laten dekken weet ik niet. Dat zal de tijd moeten uitwijzen.

De eerste weken / maanden en het eerste jaar zijn zo momenten dat het goed lijkt te gaan en momenten dat het even helemaal niet gaat.

Ik kan me voorstellen dat zo'n dag als vandaag, een dag die heel anders had moeten verlopen, je dan extra bij de keel grijpt

Zinnige woorden zijn er niet voor...

En jaren later, een bepaald lied, een herinnering en je schiet weer vol.
Dat heet houden van.
Sterkte

Jemig Wat een bizarre rollercoaster zeg! Heel veel sterkte met het plotselinge verlies van Coda en haar pupjes. Wat een naar einde zo

Gelukkig heeft ze zo'n mooi en hondwaardig leven gehad bij jou!

Sterkte

zo bizar had toch niemand kunnen bedenken, ze zou nu een happy mama moeten zijn, nogmaals heel veel sterkte

ellen

Je gaat gewoon door.

Wij gingen van Lobkes tweede nest een pup houden, een nest dat er niet meer kwam omdat ze dat nooit gehaald heeft.
En toen hielden we van Rinne Roos direct van het eerste nest wat, "want je zal zien dat ze dan op d'r sloffen twaalf wordt". Als een soort bezweren van wat er eerder gebeurde.
En dat tweede nest is er ook nooit gekomen.
Chaconnes eerste nest was bijzonder omdat de vader een zoon van Lobke is, en Chaconne kreeg wel een tweede nest, waar ze bijna het loodje bij legde. Maar ze is er gelukkig nog wel.
En met Jet, kleinkind van Lobke en Rinne Roos in één, ga ik toch weer verder.

Het is gek maar je gaat door. Dat ga jij ook doen, dat weet ik. Ondertussen werkend aan hoe het beter kan in het geheel, en juist daarom, denk ik.
Dat kun je en dat zul je doen, omdat je weet dat dit soms kan. Hoe k*t ook.

Boh meid, het blijft heftig he. Ik zit hier ook weer te janken.

Ik kan me zó voorstellen hoe intens verdrietig dit voor je moet zijn Een hond is geen kind maar een hond kan wel net zo onder je huid kruipen en een verlies is dan gewoon vreselijk. Zeker in zulke bizarre omstandigheden waar je van superblij in een keer naar superverdrietig gaat. Wat je zegt, er is gewoon geen enkele goede reden voor zoiets ellendigs. Toch hoop ik dat je er op termijn vrede mee kunt hebben.... tot die tijd: sterkte

Snap het helemaal ...