Het HondenForum

blondie schreef:

bouvierpoedel schreef:
Heb wel 2 x een hond vrijgekocht zeg maar en 1 x via een proces en 1 x gejat.

Een hond gejat

Heb ik ook een keer gedaan met mijn moeder Ze was van de vader van een vriendin en werd verschrikkelijk mishandeld. We hebben haar na een uitbarsting van het erf getrokken en ermee naar de dierenarts gegaan. Toen ze ribben gebroken bleek te hebben, konden we haar niet meer terugbrengen. Met een briefje door de bus dat wij haar hadden.
Hij was eerst een beetje boos enzo, omdat zn trots t niet aankon. Maar eigenlijk was hij blij dat hij van dr af was. Vanaf toen waren wij wel zijn gezworen vijanden maar het was een persoon die vijanden nodig had in zn leven, hij had er genoeg. Zijn vrouw zat half in het complot want die heeft dr papieren en spullen na gebracht.
Naast een paar hardnekkige issues was het een tophond.

Ik heb Manu ook gejat

lekker jatvolk hier gelukkig wel met het hart op de goede plek

Heavy schreef:Mijn ervaring met Jip is dat als een hond zo gestrest/ overprikkeld/ onstabiel is dat je met corrigeren of leren niks bereikt . Jip sliep niet overdag was nooit ontspannen dat gaat gewoon een keer fout. Maar zo'n hond blokkeert . Die kan je niks leren dat kan pas als hij ontspannen is dan pas staat hij daar open voor.

Zet ze eens allebei een maand op suplementen . Wat heb je te verliezen ? Als ze ontspannen zijn zul je zien dat alles zo veel gemakkelijker gaat

heel erg eens. Hier krijgt mijn zenuwpees aminocalm. En ik zou willen dat ik jaren eerder van het bestaan op de hoogte was.

Cleva schreef: Vanuit mijn menselijke ontwikkelingspsychologie zou ik zeggen dat ze een prikkelverwerkingsstoornis heeft.

Overigens is ze wel echt heel erg lief! Een prima hondje dat alles leuk vindt, ze loopt alleen wel vol en een nieuwe baas moet volgens mij de rust gewoon opleggen en niet terugschrikken van bijzonder gedrag tussen het spelen en het slapen gaan.

Lijkt zoals je het omschrijft erg op tibbe. Toen ik er nog wat van vroeg stond hij uren met z'n kopje in een hoek van de kamer gedrukt te verwerken.
Nu is die daarbij ook nog slechtziend, met onbekende bulgaarse herkomst en ongewild van hand tot hand gegaan.
Maar het komt er op neer dat hij hoe dan ook de wereld niet begrijpt.
Heeft heel lang uitgevallen in het donker vanuit z'n slaap. Nu ligt ie in bed met z'n roze piepkip, dus er is heel langzaam aan wel wat verbeterd.
Sowieso sinds charlie dood is en hij dus noodgedwongen op eigen pootjes moet staan.
Voor een goed gesocialiseerd poedeltje vind ik het wel opmerkelijk.

Ik haak even in op de primaire vraag. Taboe mbt herplaatsen. Ik vind herplaatsen wel iets lastig omdat de persoon die de verantwoordelijkheid nam zijn handen eraf trekt. Natuurlijk kan het een super goed idee zijn. Maar je geeft je kind ook niet af. Mensen die kunnen nog zo goed lijken voor je hond maar diezelfde mensen slaan je hond een week later met de riem. Zal de eerste keer niet zijn dat de dat gebeurd. Of ze herplaatsen hem ook weer en hij verdwijnt als wissel bokaal.

Eens dat herplaatsen super goed kan zijn
Maar herplaatsen kan een hond ook verzieken.

Ik vond herplaatsen van Shadow het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan. Natuurlijk had ik geen keuze gezien de situatie, maar ik kan er nog steeds heel erg om janken.
Iemand anders heeft daar helemaal niets van te vinden en als ze dat wel hebben houden ze het maar lekker voor zich.
Waarom het zo'n taboe moet zijn snap ik ook niet, heel veel mensen zijn via herplaatsing aan hele leuke bijzondere en lieve honden gekomen. Het moet gewoon gaan om wat het beste is voor een hond, ze leven maar zo kort dan moet je ze gewoon niets tekort doen.

Lief schreef:Ik vond herplaatsen van Shadow het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan. Natuurlijk had ik geen keuze gezien de situatie, maar ik kan er nog steeds heel erg om janken.
Iemand anders heeft daar helemaal niets van te vinden en als ze dat wel hebben houden ze het maar lekker voor zich.
Waarom het zo'n taboe moet zijn snap ik ook niet, heel veel mensen zijn via herplaatsing aan hele leuke bijzondere en lieve honden gekomen. Het moet gewoon gaan om wat het beste is voor een hond, ze leven maar zo kort dan moet je ze gewoon niets tekort doen.

Helemaal waar eens en niks tegenin te brengen. Al mijn honden waren herplaatsers op Eva na. Maar je weet ook net als ik hoeveel honden van hand tot hand gaan en eindigen in benches met verlatingsangst en nog veel meer issues. Wuilus was 5 keer herplaatst in 6 maanden voor ik haar kreeg. Die had enorme tikken opgelopen.

Succesvol herplaatsen is super fijn. Herplaatsen van probleemhonden is het afgeven van je dier aan iemand die er niet van houdt en dat is een enorm risico.

Ik vind herplaatsen op zich geen probleem. Het enige waar ik echt moeite mee hebt is teven herplaatsen die 'uitgefokt' zijn. Dan is een hond een ding ipv een hond. Mijn honden heb ik in principe voor het leven. Of er moet iets gebeuren waardoor dat niet gaat. Enorme ruzie's in de roedel kan ik niet hebben, ik heb honden liever niet de gehele dag gescheiden. Fiji heb ik bijvoorbeeld heel bewust op karakter uitgezocht. En hoewel ik meer een tevenmens ben, denk ik dat ik tussen mijn 2 teefjes geen 3e teef wil zetten, dus de kans is groot dat de volgende een reu wordt.

Cartouche is ook "herplaatst".

Hij woont nu bij mijn ouders die alle tijd voor hem hebben en die 5x per dag lekker met hem gaan wandelen.
Hier was hij continue op zijn hoede met de kindjes in de buurt, is er eten gevallen, hebben ze eten in de handen, gaan we al wandelen?
Daarbij had ik gewoon minder tijd om met hem naar het bos te gaan, helaas. Gelukkig kan ik nog wel heel vaak lekker met hem knuffelen en ga ik ook nog wel met hem wandelen als het zo uitkomt.

Hij heeft het nu prima en kan heerlijk genieten van zijn oude dag.

laeken schreef:Maar je geeft je kind ook niet af.

Waarom altijd dit soort vergelijkingen? Een hond is geen kind dus een hond hetzelfde behandelen als je kind is nergens voor nodig.

laeken schreef:
Succesvol herplaatsen is super fijn. Herplaatsen van probleemhonden is het afgeven van je dier aan iemand die er niet van houdt en dat is een enorm risico.

Een hond die ergens probleem gedrag vertoond kan elders heel anders zijn.
Hoe kom je er dan bij dat een ander daar niet van zou kunnen houden? Misschien is dat lastig in te zien als iemand alleen het probleem gedrag ziet, des te meer rede om de hond te herplaatsen lijkt me!

En ook gaf je aan dat bij het herplaatsen je niet weet waar het terecht komt en vergeleek dat met het afstaan van kinderen. Je weet idd niet of iemand er goed voor zal zijn. Maar je kunt wel goed kijken naar waar de hond terecht komt. Een hond kan ook van pups af aan terecht komen bij de verkeerde Als een hond niet meer op zijn of haar plek zit omdat jij als baas geen tijd, zin of er dingen veranderd zijn waar de hond niet aan kan wennen of wat dan ook. Dan is het voor de hond beter om herplaatst te worden.Dat is het beste wat je op dat moment voor de hond kan doen.

Ik heb niks tegen herplaatsen als de hond ergens beter af is. Anders had ik Yara ook niet gehad en ik ben toch al 10 jaar heel erg blij met haar. Wij doen zelf nooit beesten weg, maar ik heb wel 1 keer een kat aan mijn moeder gegeven omdat die bij ons alleen maar stress had vanwege de honden. Bij mijn moeder ging het geweldig vanaf dag 1 beestje heeft een heerlijk leventje gehad bij haar zonder stress.
Ik zou zelf nooit een van mijn honden weg kunnen doen, daar ben ik veel te dol op en ik ga liever wat extra dingen doen om ze gelukkig te maken dan dat ik ooit een weg zou doen.

laeken schreef:

Lief schreef:Ik vond herplaatsen van Shadow het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan. Natuurlijk had ik geen keuze gezien de situatie, maar ik kan er nog steeds heel erg om janken.
Iemand anders heeft daar helemaal niets van te vinden en als ze dat wel hebben houden ze het maar lekker voor zich.
Waarom het zo'n taboe moet zijn snap ik ook niet, heel veel mensen zijn via herplaatsing aan hele leuke bijzondere en lieve honden gekomen. Het moet gewoon gaan om wat het beste is voor een hond, ze leven maar zo kort dan moet je ze gewoon niets tekort doen.

Helemaal waar eens en niks tegenin te brengen. Al mijn honden waren herplaatsers op Eva na. Maar je weet ook net als ik hoeveel honden van hand tot hand gaan en eindigen in benches met verlatingsangst en nog veel meer issues. Wuilus was 5 keer herplaatst in 6 maanden voor ik haar kreeg. Die had enorme tikken opgelopen.

Succesvol herplaatsen is super fijn. Herplaatsen van probleemhonden is het afgeven van je dier aan iemand die er niet van houdt en dat is een enorm risico.

Succesvol herplaatsen is ook precies waar je zelf bij bent. Ik heb mijn hond herplaatst via kenners van het ras en nog steeds heb ik contact met de nieuwe bazen. Hij is niet compleet uit mijn leven.
Het gevoel was gelijk goed, en wat dat betreft geen betere indicator dan de hond zelf.

mijke schreef:

laeken schreef:Maar je geeft je kind ook niet af.

Waarom altijd dit soort vergelijkingen? Een hond is geen kind dus een hond hetzelfde behandelen als je kind is nergens voor nodig.

Het gaat erom dat je iets waar je voor wil zorgen graag onder eigen beheer houdt en ik snap niet dat je dit niet snapt eigenlijk. Alsof ik een hond een kind vind..

Lief schreef: Het gevoel was gelijk goed, en wat dat betreft geen betere indicator dan de hond zelf.

Er is altijd een kans dat het mis gaat. Wat je bij het herplaatsen ziet is een momentopname.
Bij pjotr leek het helemaal goed te zitten, tot ik na een tijd mailtjes kreeg die instabiel overkwamen.
Dat was nu precies wat we hadden aangegeven dat voor hem niet de bedoeling was, hij kan daar echt niet tegen.
Dus we zijn op verrassingsbezoek gegaan. Onderweg kwamen we ze tegen terwijl hij vol adoratie naast haar naast de fiets liep Toen hebben we enorm getwijfeld.
Tijdens het gesprek bleek ze inderdaad verward te zijn en heb hem letterlijk afgepakt. Was net het verhaal van dat meisje hier. Met intensieve psychische begeleiding had ze goede momenten, waarop wij haar hebben gezien. Maar het kon ook opeens tot een crisis komen.
Terug tussen de rest ging niet omdat ze elkaar naar het leven stonden.
De beste optie was hem in de woonplaats van het tijdelijke baasje naar het asiel te brengen. Hier in de buurt zit geen goed asiel en in een pension onderbrengen zou op hetzelfde neerkomen. Dan zou hij steeds met ons geconfronteerd worden wanneer er geïnteresseerden zouden komen, ook verre van ideaal.
Met het asiel hebben we vooraf afgesproken dat hij een paar weken tot rust mocht komen, hem dan te "beoordelen" en dat te combineren met onze informatie. De verwarde mevrouw is op de zwarte lijst gezet.
Potentiële baasjes moeten daar eerst een aantal keer kennis maken en met de hond wandelen.
Veel vertrouwen hadden we niet meer in onszelf, des te meer in hun zorgvuldigheid.

Ik heb niks tegen herplaatsen maar sluit me wel helemaal aan bij Dagmar. Niemand maar dan ook niemand krijgt van ons de zorg voor Bas en Guus. Ik wil dat in eigen beheer houden. Kan ik zelf niet meer voor ze zorgen dat moet ik ze opgeven. Maar dat is nooit gegarandeerd goed. Bij mezelf kan ik die garantie wel geven.

mijke schreef:

laeken schreef:Maar je geeft je kind ook niet af.

Waarom altijd dit soort vergelijkingen? Een hond is geen kind dus een hond hetzelfde behandelen als je kind is nergens voor nodig.

Het gaat erom dat je iets waar je voor wil zorgen graag onder eigen beheer houdt en ik snap niet dat je dit niet snapt eigenlijk. Alsof ik een hond een kind vind..

laeken schreef:

mijke schreef:

laeken schreef:Maar je geeft je kind ook niet af.

Waarom altijd dit soort vergelijkingen? Een hond is geen kind dus een hond hetzelfde behandelen als je kind is nergens voor nodig.

Het gaat erom dat je iets waar je voor wil zorgen graag onder eigen beheer houdt en ik snap niet dat je dit niet snapt eigenlijk. Alsof ik een hond een kind vind..

Nee, waar het om gaat is dat je met die vergelijking zegt "je herplaatst een kind niet 'dus' een hond ook niet'. Ik snap die 'dus' niet zo.

dagmar88 schreef:

Lief schreef: Het gevoel was gelijk goed, en wat dat betreft geen betere indicator dan de hond zelf.

Er is altijd een kans dat het mis gaat. Wat je bij het herplaatsen ziet is een momentopname.
Bij pjotr leek het helemaal goed te zitten, tot ik na een tijd mailtjes kreeg die instabiel overkwamen.
Dat was nu precies wat we hadden aangegeven dat voor hem niet de bedoeling was, hij kan daar echt niet tegen.
Dus we zijn op verrassingsbezoek gegaan. Onderweg kwamen we ze tegen terwijl hij vol adoratie naast haar naast de fiets liep Toen hebben we enorm getwijfeld.
Tijdens het gesprek bleek ze inderdaad verward te zijn en heb hem letterlijk afgepakt. Was net het verhaal van dat meisje hier. Met intensieve psychische begeleiding had ze goede momenten, waarop wij haar hebben gezien. Maar het kon ook opeens tot een crisis komen.
Terug tussen de rest ging niet omdat ze elkaar naar het leven stonden.
De beste optie was hem in de woonplaats van het tijdelijke baasje naar het asiel te brengen. Hier in de buurt zit geen goed asiel en in een pension onderbrengen zou op hetzelfde neerkomen. Dan zou hij steeds met ons geconfronteerd worden wanneer er geïnteresseerden zouden komen, ook verre van ideaal.
Met het asiel hebben we vooraf afgesproken dat hij een paar weken tot rust mocht komen, hem dan te "beoordelen" en dat te combineren met onze informatie. De verwarde mevrouw is op de zwarte lijst gezet.
Potentiële baasjes moeten daar eerst een aantal keer kennis maken en met de hond wandelen.
Veel vertrouwen hadden we niet meer in onszelf, des te meer in hun zorgvuldigheid.

Maar je bent het wel in de gaten blijven houden en dat is dus het verschil tussen een liefdevolle baas die uit nood herplaatst en een baas die de hond simpelweg zat is.
Dat het mis kan gaan is absoluut waar, maar de kans dat het mis gaat is veel groter als je je hond gewoon op marktplaats flikkert en het je niet uitmaakt als de hond maar weg is...

Iemand inschakelen die het vaker doet kan in ieder geval nooit kwaad. Dat heb ik met Shadow ook gedaan. Daar was buiten mijn goede gevoel ook de ervaring die deze persoon al had met de nieuwe bazen positief.

mijke schreef:

laeken schreef:

mijke schreef:

laeken schreef:Maar je geeft je kind ook niet af.

Waarom altijd dit soort vergelijkingen? Een hond is geen kind dus een hond hetzelfde behandelen als je kind is nergens voor nodig.

Het gaat erom dat je iets waar je voor wil zorgen graag onder eigen beheer houdt en ik snap niet dat je dit niet snapt eigenlijk. Alsof ik een hond een kind vind..

Nee, waar het om gaat is dat je met die vergelijking zegt "je herplaatst een kind niet 'dus' een hond ook niet'. Ik snap die 'dus' niet zo.

Ik denk dat het misschien moeilijk te snappen is voor iemand die geen kinderen heeft, hoe bizar deze vergelijking is. Alleen juridisch gezien gaan er al andere scripts draaien, om het nog maar niet te hebben over de schade die hiermee bij een 'herplaatst' kind wordt aangericht. Hondenbaasjes zijn inwisselbaar, ouders niet.

Mijn dieren zijn niet mijn bloedverwanten, hoe zeer ik ook aan ze gehecht ben. Als ik een dier herplaats heb ik in sommige gevallen daar lang een schuldgevoel over en in alle gevallen verdriet.

Zou ik mijn kind herplaatsen, dan zou ik nooit meer met mezelf in het reine kunnen komen. Nog nooit gehoord van een hond die bedenkt hoe erg het is dat zijn vorige baas hem niet meer wilde. En dat die dan de rest van zijn leven daardoor het gevoel heeft dattie niet goed genoeg is, of niet om van te houden is.

Ik heb wel een kind, maar ik snap de vergelijking wel.

In sommige gevallen had herplaatsen bij kinderen niet eens een gek idee geweest. Sommige ouders zijn die term niet waard en daar verpest je een jeugd meer mee dan met een succesvolle herplaatsing.
Maar dat terzijde. Als moeder kan ik me onmogelijk voorstellen dat ik mijn kind wil overdragen aan iemand anders, maar als je kind gehandicapt, verslaafd of ontspoord is dragen ouders het ook vaak over aan een instelling. Omwille van de andere kinderen in het gezin, omwille van de gezondheid van het eigen kind en omdat het gewoon teveel is om te handelen.

Je kunt niet alles altijd in eigen hand houden en in soms moet je dat ook niet willen. Want wie heeft er nu baat bij dat jij instort, of vanuit een valse trots je kind iets niet kunt bieden wat er elders wel is?

laeken schreef:

mijke schreef:

laeken schreef:Maar je geeft je kind ook niet af.

Waarom altijd dit soort vergelijkingen? Een hond is geen kind dus een hond hetzelfde behandelen als je kind is nergens voor nodig.

Het gaat erom dat je iets waar je voor wil zorgen graag onder eigen beheer houdt en ik snap niet dat je dit niet snapt eigenlijk. Alsof ik een hond een kind vind..

Voor jou voelt een hond blijkbaar als een kind maar voor veel mensen is het gewoon een huisdier. Zoals schapeneigenaren hun schapen wel eens verkopen. In de paardensport is het heel normaal dat paarden worden verkocht als ze niet meer bij de wensen van de eigenaar passen.

Je kunt ook om een dier geven zonder een 'tot de dood ons scheidt' mentaliteit.

Gelukkig snapt iemand het. Ik ga ook echt niet in discussie met mensen die me woorden in de mond leggen. Het lijkt me duidelijk wat ik ermee wil zeggen en Lief begrijpt me en dat is voor mij ruim voldoende.

Er klopt echt niets van de redenaties die mensen me in de mond leggen over kinderen. Jeetje....ik heb eigenlijk geen woorden om me daar tegen te verweren.

Paisley schreef: Voor jou voelt een hond blijkbaar als een kind maar voor veel mensen is het gewoon een huisdier.

WTF.... Echt....??? Heb ik al die jaren voor de kat z'n k.. hier geschreven en dit beeld geschetst?

Lief schreef:Ik heb wel een kind, maar ik snap de vergelijking wel.

In sommige gevallen had herplaatsen bij kinderen niet eens een gek idee geweest. Sommige ouders zijn die term niet waard en daar verpest je een jeugd meer mee dan met een succesvolle herplaatsing.
Maar dat terzijde. Als moeder kan ik me onmogelijk voorstellen dat ik mijn kind wil overdragen aan iemand anders, maar als je kind gehandicapt, verslaafd of ontspoord is dragen ouders het ook vaak over aan een instelling. Omwille van de andere kinderen in het gezin, omwille van de gezondheid van het eigen kind en omdat het gewoon teveel is om te handelen.

Je kunt niet alles altijd in eigen hand houden en in soms moet je dat ook niet willen. Want wie heeft er nu baat bij dat jij instort, of vanuit een valse trots je kind iets niet kunt bieden wat er elders wel is?

Zelfs om de best mogelijke redenen en zelfs wanneer de de ouders de term niet waard zijn, levert dit voor het kind (neven-) schade op. Omdat die over zijn situatie kan nadenken en dus beseft gezegend te zijn met ouders die die term niet verdienen. Dat kan een dier niet.

Een kind in een instelling plaatsen vanwege ziekte, handicap of verslaving is heel iets anders dan het herplaatsen. Dat soort instanties bestaan niet eens voor dieren.

zijn ook ouders die bewust hun kind bij de ex- partner laten omdat die in de situatie voor dat moment de betere zorgdrager is voor dat kind, feitelijk is dat ook een kind loslaten ..... en natuurlijk heb je dan bezoekregelingen enz..

maar tegen je ex zeggen van ons kind blijft bij jou wonen of gaat met jou mee naar een nieuw leven is ook loslaten - en je kind een andere plek geven. dat kijken naar wat het beste is voor het kind is alleen maar goed toch

Ik heb op zich niets tegen herplaatsen wanneer het voor het dier dan ook echt het beste is. Soms veranderen situaties gewoon enorm waardoor je dus een besluit moet nemen wat voor je dier en voor jezelf het beste is.

Wel vind ik dan je dan wel je uiterste best moet doen om het herplaatsen zo goed mogelijk te laten verlopen en ook al gaat daar dan wat tijd overheen, en alleen herplaatst wanneer je er zeker van bent dat het een goed huis is voor je hond. En wellicht dat dus dan ook nog checken en de eerste periode contact houden.

Ik heb wel iets meer moeite met honden 'wegdoen' naar het asiel. Maar goed, dan nog... het kan zomaar zijn dat een situatie zo drastisch veranderd dat je even geen andere keuze hebt. Herplaatsen is wat mij betreft nooit zwart/wit.

En helaas zullen er veel mensen zijn die een dier net zo makkelijk weg doen als dat ze ze hebben aangeschaft. Maar ik geloof niet dat er daar veel van op dit forum zitten

S@ndr@ schreef:zijn ook ouders die bewust hun kind bij de ex- partner laten omdat die in de situatie voor dat moment de betere zorgdrager is voor dat kind, feitelijk is dat ook een kind loslaten ..... en natuurlijk heb je dan bezoekregelingen enz..

maar tegen je ex zeggen van ons kind blijft bij jou wonen of gaat met jou mee naar een nieuw leven is ook loslaten - en je kind een andere plek geven. dat kijken naar wat het beste is voor het kind is alleen maar goed toch

Je hebt het hier over echtscheiding, wat is het alternatief?
Als je uit elkaar gaat, gaat de hond of kat ook met een van beiden mee, of worden verdeeld. Dat is toch geen herplaatsen? En dan nog overdenkt zo'n dier de situatie niet. Kinderen hebben echt wel last van een scheiding hoor, hoe goed dat ook geregeld is.

laeken schreef:Gelukkig snapt iemand het. Ik ga ook echt niet in discussie met mensen die me woorden in de mond leggen. Het lijkt me duidelijk wat ik ermee wil zeggen en Lief begrijpt me en dat is voor mij ruim voldoende.

Er klopt echt niets van de redenaties die mensen me in de mond leggen over kinderen. Jeetje....ik heb eigenlijk geen woorden om me daar tegen te verweren.

Het is toch echt een vergelijking die je zelf maakte. Inmiddels is me duidelijk dat je het zoals lief ziet. En soms dus moet herplaatsen. Dat is ook houden van. Ik kan me ook niet voorstellen dat ik Dex weg moet doen. Als dat zou moeten enkel naar iemand die ik voor 100 procent vertrouw. En waarbij ik de kans heb hem te zien. Dat voelt dan nog anders dan je hond zo aan de eerste de beste mee geven. Maar hoe je het went of keert dan heb je nog geen zekerheden. En toch is afstaan soms beter.

Er zijn mensen die doen heel makkelijk hun hond weg alsof ze hun spelcomputer verkopen. Maar ook echt mensen die die keuze wel overdacht gemaakt hebben, juist uit liefde voor hun hond.