Willempie en de achtertuin.
Bijna negen maanden alweer. Het is echt ontzettend leuk om hem erbij te hebben, hij en de andere twee vormen echt een leuke en fijne roedel. Ik heb een heerlijk verhaal over Willem en onze achtertuin (
), maar er moet me eerst toch nog iets van het hart. Als je geen zin hebt in een klaagstukje dan sla je het eerstvolgende stuk maar over.
Hij komt steeds losser, durft steeds meer en vertrouwt steeds meer. Ik ben daar erg blij mee en zie ook in dat het vooruit blijft gaan en het er over een paar jaar vast nog weer heel anders uit zal zien. Desondanks vind ik het écht heel jammer dat hij het zo eng vind om in mijn buurt te zijn/komen wanneer hij zelf op de grond staat/loopt/zit/ligt. Zolang hij binnen op de bank is dan is hij op zijn gemak (al super natuurlijk, want dat is ook héél anders geweest) en gaat hij er vaak zelfs al voor liggen om gekroeld te worden als je alleen nog maar naar hem toekomt.
Maar toch vind ik het gewoon zo jammer dat hij verder nog nauwelijks de bank afdurft en binnen en buiten van me wegloopt/ niet in mijn buurt durft te komen. Hij kan op een afstandje dan zo blij zijn (buiten) en we 'spelen' dan ook een beetje (ik maak dan schijnbewegingen en hij huppelt dan vrolijk heen en weer op tien meter afstand), maar o wee als het erop lijkt dat ik in zijn buurt ga komen...
Als ik dan lees hoe ongelofelijk vrij Cody is bij Nikki, hoe hij buiten eigenlijk alleen oog heeft voor haar en hij 'gewoon' lekker bij haar komt en zij bij hem kan komen... jeetje wat een verschil dan. Natuurlijk zijn het twee verschillende honden, maar Cody laat bij andere mensen hetzelfde gedrag zien als Willem bij ons. Het kán dus wel en Cody vertrouwt Nikki schijnbaar helemaal en Willem heeft dat bij ons dus niet... Maar dat zal dan wel het
once in a lifetime-gebeuren zijn, vanuit Cody gezien (alhoewel dat vast ook andersom is).
En ja, het is zoals het is en Willem krijgt echt alle tijd en vrijheid, maar soms vind ik het echt zo jammer dat hij nog zo op zijn hoede is bij ons. Wat dat betreft blijft hij voor ons letterlijk en figuurlijk toch nog op een afstand.
Nou, klaagmodus uit en op naar het genietgedeelte
.
We hebben een fijne omheinde zijtuin, lekker ruim, met wat bomen en struiken en altijd schaduw beschikbaar. Maar we hebben ook nog een veel grotere achtertuin, alleen was die niet geheel omheind (een zijkant maar ook richting de weg was open) en de omheining die er stond bestrond uit stroomdraad. Veilig genoeg om met Mister en Laissah onder toezicht te vertoeven, maar niet geschikt om dat met Willem te doen. Dus een tijdje geleden zijn we in onze vakantie hard aan het werk geweest om dat stuk geheel te omheinen met schapengaas (niet alles is al definitief omheind, een gedeelte nog met schapennet ipv gaas en de hekjes zijn nog provisorisch maar dat komt later wel, voor nu is het goed/veilig genoeg). Dus nu hebben we nog drie keer de grootte van de zijtuin erbij waar we heerlijk met de honden kunnen toeven
.
En heerlijk is het! Als er één geniet van de achtertuin dan is het Willem wel
. Bijna niet onder woorden te brengen hoe leuk hij het er vindt! Als we in de zijtuin zijn en ik loop alleen maar in ríchting het hekje naar de achtertuin (dan ben ik er nog vijftien meter vanaf en ga ik er eigenlijk helemaal niet heen) dan huppelt en stampt hij al wild naar het hekje
. Jemig wat een blij ei dan! Nouja, meestal zwicht ik dan en gaan we toch maar weer naar de achtertuin
.
Willem wil jullie wel even ronleiden door zijn paradijs, ik vertel dan wel wat er te zien en te doen valt
. Achter het huis ligt een terras en daar staat een bank zodanig gepositioneerd dat ik vandaar af een geweldig uitzicht heb. Achter Willem (die al ongeduldig staat te wachten) zie je de verharding waar de paarden op kunnen lopen, daarachter weer gras van de achtertuin.
Rechts van het terras loopt het paadje naar het volgende stuk, een kleine boomgaard, Willem is er al.
De boomgaard. Willem was nog niet klaar met plassen of hij werd alweer omsingeld
. Hij maakte zich maar gauw uit te voeten om de rondleiding voort te zetten.
Sinds ik een keer een (onrijpe) appel naar Willem gegooid heb is hij erachter dat die appels eetbaar zijn. Hij huppelt er dan schuddend mee weg, het is dan echt zijn prooi/buit. Even verderop gaat hij er dan op liggen knagen en maakt dan allerlei maffe bewegingen met zijn kop.
Achter de fruitbomen staan een paar notenbomen die ontzettend veel schaduw geven. Daar gaat hij vaak lekker liggen uitbuiken, in een zelfgegraven holletje (en dat holletje moet blijkbaar geregeld herrangschikt worden middels graven).
Achter de notenbomen ligt een vijver met hoge begroeiiing eromheen (op de foto zie je rechts de notenboom en de bomen achter Willem staan rond de vijver).
Hier ben ik achterin de achtertuin en kijk ik terug. Links ligt de vijver, vervolgens de notenbomen, de boomgaard en daarachter de zijtuin. Verder de platanen die achter het huis staan en rechts zie je nog een deel van de prachtige eiken. En de honden... tja die vinden het dus echt heerlijk!
Mister slaat even af om jullie de vijver te tonen, Willem had het daar te druk voor
.
Het is allemaal erg dicht begroeid, dus moeilijk te zien waar nu water ligt, Mister staat in elk geval met alle poten in het water
. De vijver zelf staat nogal vol met *hoe het het ook alweer...*, maar daarnaast ligt hij momenteel rondom nogal vol met wilgentenen
. Die liggen daar te wortelen en te leven totdat we ze gaan planten, ondertussen groeien ze tierig (een groot gedeelte van het groen wat je ziet zijn uitlopers).
Ooit wordt het weer iets meer vijver
.
Geregeld hoor ik geplons en dan weet ik dat Willem weer lekker door het water plonst haha, hij vindt dat echt leuk! Beetje jammer dat het een hobby van hem is geworden om éérst door het water te plonzen en daarna bij de notenbomen als een bezetene te gaan graven
. We hadden hem beter Kees kunnen noemen...
Door de begroeiing heb ik wat paadjes gemaaid en daar onttrekken de honden zich dan aan mijn zicht. Mister en Willem gaan jullie even voor.
Hier Mister en Willem in het pad, Lais loopt er ook ergens.
Willem vindt het heerlijk om door die tuin te struinen maar er moet eigenlijk ook altijd wel even gerend worden
. Ik lig dan toch elke keer weer in een deuk om die clown! Hij rent dan namelijk rondjes om één of meer notenbomen, dan neemt hij weer een paadje tussen de struiken door, of weer een ander paadje. Telkens verdwijnt hij dus achter een boom of struiken en dan is het maar raden waar hij weer tevoorschijn komt sjezen
. Meestal daagt hij hierbij ook Laissah uit, maar gek genoeg heeft die niet altijd zin om mee te doen
. Als ze wel meedoet put ze hem eerst uit door hem steeds ergens op te wachten en hem aan te sporen (
) om hem na een paar rondjes echt te onderscheppen en te gaan stoeien.
Maar die Willem die vermaakt zich dus kóstelijk op zijn rondjes, hij sjeest echt als een malloot door de bochten met een blije bek van hier tot Tokyo
. Ik zit er meestal een eindje vanaf, op de bank onder de platanen, flink grijnzend van genot.
*Toch eens kijken voor een filmpje, want het is echt zó leuk om te zien!*
Mister en Laissah genieten natuurlijk mee van de achtertuin, maar zijn er niet zo belachelijk enthousiast over als Willem
. Ze vinden het heerlijk hoor, daar niet van, maar Willem vindt het echt
hors-catégorie.
Met het veilig afzetten van de achtertuin is het voor mij hier nu echt (klein) Zamunda. Al zittend op de bank zie ik (soms, hangt natuurlijk af van waar de dieren lopen/liggen) in één oogopslag honden, katten en paarden. Een kat die onder de schommelbank ligt, een paard die er op twee meter vanaf staat (achter het hek), een hond die tussen paard en kat in ligt... Het uitzicht en de stilte maken het verder af. Genieten.
Ze is ook beschikbaar voor eventuele graaf- en snoeiwerkzaamheden. 
.
. Alhoewel, kikkers zitten er nog wel in deze en onze andere vijver, maar vissen in ieder geval niet meer.
! En die riem zal dan waarschijnlijk geen overbodige luxe zijn, niet al mijn katten zijn helden namelijk dus die gaan dan 'fijn' voor prooi spelen 
.
Ik en de honden zijn vreselijk jaloers op jullie tuin! Wauw!