Het HondenForum

Diesel is helemaal het tegenovergestelde van wat ik wilde. Ik zocht een teef, middelgroot, langhaar, en ik val op herderachtigen en jachthonden. Oorspronkelijk wilde ik me voor een drentse patrijspup op de wachtlijst zetten, maar ik hoorde dat het moeilijke honden zijn en toen durfde ik niet meer. Ik heb bij elk ras wel een drempel, altijd dat idee dat het niet goed gaat of dat het karakter helemaal niet bij me zal passen. Ik was ook al enkele keren bij verschillende asielen geweest, niets gevonden, zelfs een 5 maand oude kruising golden-labrador teef vond ik niet leuk, en dat zou achteraf gezien de perfecte soort hond geweest zijn voor ons. Tot ik nog een keer naar het asiel ging, er zat weer niks, ik wilde al terug naar huis gaan en toen kwam ik bij de laatste kennel aan. En daar zat Diesel, overduidelijke kruising stafford, een reu, meer naar de kleine kant dan naar de grote, kortharig en hij gromde naar mijn vriend. Ik weet nog altijd niet waarom maar ik wist op dat moment al dat ik hem wilde. Ook al beantwoorde hij aan niks wat ik wilde. Hij was alleen super zindelijk. Ik heb meer dan genoeg problemen met hem gehad maar ik heb ook al heel veel van hem geleerd, het is jammer dat hij niet zo goed is in hondentaal, want het is echt een wereldhond met een super karakter.

In onze familie heeft iedereen altijd honden gehad, verschillende soorten en maten, een hele leuke kruising poedel-boerenfox, rottweilers, labradors, goldens, dwergpinchers, yorkshire's, een maltezer, een kleine terrierkruising, langharige teckel, middenslag poedel, weimaraner, shih tzu, etc. En waar ik vroeger altijd het minste moest hebben van de herders, zijn dat nu de honden die mij het meeste aanspreken.

Na actief Duitse Herders te hebben getraind en ook ruim 20 jaar chihuahua's te hebben gehad zijn er nu twee langharige kaninchen teckels hier in huis. Ik wilde nadat ik vorig jaar mijn laatste chihuahua'tje in had laten slapen absoluut geen honden meer. Mijn dochtertje was toen 2.5, wij zijn samen en het leek mij geen goed plan meer om een hond te nemen dus namen wij een parkiet! Stip...aangezien mijn dochterjte net zo gek van dieren is als ik had ze Stip binnen no-time tam. Inmiddels praat hij volop, gaat mee op haar fietsje en als ze 'huizen' bouwt onder de eettafel zit ie op haar schouder. Maar dan gaat het na verloop van tijd toch kriebelen.....maar wat voor hond? Chi's wilde ik niet meer. Dat ras vind ik doorgefokt(ik weet dat er nog best goede fokkers zijn)en zijn met kleine kinderen niet de meest ideale hond. Ik wilde persé een herplaatser zodat ik wist wat ik in huis zou nemen, 'what you see is what you get', daarnaast past het wel bij me om voor een herplaatser te gaan. Wilde een kleine hond, wel een beetje stoer, waar lekker mee gewandeld kon worden maar die niet direct door het raam zou springen als dat eens een dag niet ging. Uiteraard moest de hond met kinderen overweg kunnen. Via een van de sociale netwerk sites was ik in contact gekomen met een vroegere vriendin met wie ik samen Duitse Herder africhtte. Zij bleek inmiddels een teckeltje te hebben en nummer twee was op komst. En ik vond dat zo'n prachtig hondje. Ben er wat over gaan lezen en op zoek gegaan naar een herplaatser. Show bezocht in Rotterdam en daar werd ik voorgesteld aan een fokker die voor een van haar oudere hondjes een plekje in een gezin zocht omdat zij daar beter op haar plaats zou zijn. Afspraak gemaakt en wij mochten gaan kijken en daar was Kontiki.......klaboem verliefd! Ik had gevraagd aan de fokker of ze met kinderen overweg kon want dat was een vereiste waarop zij mij vroeg of mijn kind met honden overweg kon. Wel een goeie! Het klikte meteen. We mochten haar niet direct meenemen en moesten er echt eerst van haar over nadenken zodat het geen impuls aanschaf zou zijn. Een week later zijn we haar op gaan halen, de fokker wilde niets voor haar hebben alleen een goed tehuis waar ze een fijn leven zou krijgen. Stamboom , gezondheidsverklaring van de da, show resultaten alles gaf ze mee. We hebben nog steeds veelvuldig contact en Kontiki hebben we Floor genoemd, echt een geweldig lief en trouw hondje, inmiddels is zij ruim zeven jaar. Tijdje terug kwam het idee voor een tweede hondje, we genoten intens van Floor maar ik mistte een beetje de interactie tussen twee honden. Kwam in contact met degene die mij aan de fokker van Floor had voorgesteld...hij had het volgende....fokker die al meer dan 40 jaar teckels fokt....mensen zijn op leeftijd de man is ernstig ziek en er werden goede baasjes gezocht voor de honden die nog herplaatst konden worden. Was een erg verdrietige situatie. We kwamen daar en kregen zijn allerliefste en meest succesvolle hondje Mausje(7 jaar) mee......'of we goed voor haar wilde zorgen want het is een lief beessie'. Als ik er nu aan denk kan ik nog vol schieten. Inmiddels woont Fiene bijna een maand bij ons. Ik stuur regelmatig een briefje of foto naar deze mensen of ik bel even en ze zijn zó blij dat ze bij ons woont. Maar ook deze keer was het belangrijk hoe ze op mijn dochter en uiteraard ook hoe ze op Floor zou reageren. Vanaf de allereerste seconde zijn mijn dochtertje en Fiene onafscheidelijk en het is bijna magisch hoe die twee op elkaar reageren. Floor is hartstikke gek op mijn dochter maar Fiene adoreert haar echt. Wij zijn geweldig blij met onze twee herplaatsers, we beleven geweldig veel plezier van ze, genieten van de wandelingen en van hun aanwezigheid. Als je me vijf jaar geleden had gezegd dat ik ooit teckels zou hebben had ik je voor gek verklaard......jachthonden en ik vond het niets. Maar nu.....wij hebben gewoon de mooiste en leukste honden van de wereld!

sTefaniA schreef: En daar zat Diesel, overduidelijke kruising stafford, een reu, meer naar de kleine kant dan naar de grote, kortharig en hij gromde naar mijn vriend. Ik weet nog altijd niet waarom maar ik wist op dat moment al dat ik hem wilde. Ook al beantwoorde hij aan niks wat ik wilde. Hij was alleen super zindelijk. Ik heb meer dan genoeg problemen met hem gehad maar ik heb ook al heel veel van hem geleerd, het is jammer dat hij niet zo goed is in hondentaal, want het is echt een wereldhond met een super karakter.

Tja... Zoals Cesar een keer gezegd heeft: Soms heb je juist een hond nodig die totaal niet is wat je zoekt, zodat je daarvan kunt leren. Dan kun je zelf groeien als baasje.
Ofzo.

Abby schreef:

sTefaniA schreef: En daar zat Diesel, overduidelijke kruising stafford, een reu, meer naar de kleine kant dan naar de grote, kortharig en hij gromde naar mijn vriend. Ik weet nog altijd niet waarom maar ik wist op dat moment al dat ik hem wilde. Ook al beantwoorde hij aan niks wat ik wilde. Hij was alleen super zindelijk. Ik heb meer dan genoeg problemen met hem gehad maar ik heb ook al heel veel van hem geleerd, het is jammer dat hij niet zo goed is in hondentaal, want het is echt een wereldhond met een super karakter.

Tja... Zoals Cesar een keer gezegd heeft: Soms heb je juist een hond nodig die totaal niet is wat je zoekt, zodat je daarvan kunt leren. Dan kun je zelf groeien als baasje.
Ofzo.

Misschien wel ja. Door Diesel heb ik wel heel wat meer vertrouwen in mezelf gekregen als hondenbaas.
Maar een tweede Diesel hoef ik eerlijk gezegd ook niet meer, ik heb genoeg met 1 zo'n aap

Voor Tirsa was het niet zo moeilijk. Ben opgegroeid met een Franse Bulldog, dus mijn eerste hond moest en zou er ook een worden. Ik blij, rest van de familie ook blij. Hoe vaak ze Tirsa Asita hebben genoemd, wil je niet weten. Maar goed, bij het ouder worden van Tirsa werden de huidige gebreken van de Franse Bulldog meer en meer zichtbaar en was ik er al zeer snel van overtuigd, dat ook al vind ik het qua ras nog steeds het leukste wat er is, voor mij voorlopig geen Franse Bulldog meer. Maar tja, wat dan. Qua grootte in ieder geval hetzelfde, maar moest wel goed kunnen wandelen, want dat miste ik toch wel bij Tirsa, of beter gezegd, merkte ik dat ik meer wilde. En op een gegeven moment wees mij iemand op de Tibetaanse Terrier. We waren toen net op een show waar de Tibetanen ook aanwezig waren, dus ben meteen gaan kijken. Ik heb me toen verder verdiept in het ras, op bezoek gegaan bij een fokker en ervoor gezwicht.

Twee jaar later liep Yentle hier naar binnen.

ArCee schreef:Ik vraag mij af hoe mensen op de keuze van hun hond uitgekomen zijn? Ik bedoel, je kiest op een gegeven moment voor een hond, of je stelt criteria op voor een volgende hond?
Hoe ben je daarop gekomen?
Waaraan moest de hond voldoen?
Wat waren je eisen? Je wensen?
Had je geleerd van je vorige hond?
Hoe ben je, met je gehele pakket, je hele lijstje uitgekomen bij je huidige hond, of bij je toekomstige hond?
Heb je veel info verzameld?
Via boeken, internet, via eigenaren van je hond, misschien via fokkers?

Welk traject heb je afgelegt om tot je keuze te komen maar vooral, ben je bedrogen uitgekomen of juist helemaal in de gloria met je (ras) keuze want of het hier om rashonden of eenn geweldige kruising gaat is mij eender.

Hond = hond = geweldig = onovertroffen!!

Reden waarom ik van kind af aan al een rare aantrekkingskracht had met duitse herders weet ik niet. Toen ik peuter was gebeten door de dh van mijn oom, waar ik me tot op de dag van vandaag niets van kan herinneren, en ik na dat gebeuren als we daar (andere provincie ver weg woonde mijn oom) waren was ik gek met die hond, nooit bang voor geweest. Het was geen lieverdje maar gut ergens onbewust heeft hij misschien de basis gelegd voor mijn voorkeur voor dh's hoe raar ook. Kan ook gewoon in de genen zitten
Later met een mechel grote maatjes geworden, ook nadat ik als 6 jarige totaal ondergeschoffeld werd door die puber toen hij als logee kwam voor twee weken, aantal jaren later was ik nog steeds niet vergeten door hem en heb ik ook opgepast en hem uitgelaten omdat juist die band er was. Op de camping toen ik een jaar of 11 was vriendschap gesloten met een dh, met die hond had ik echt het maatjes gevoel, we gingen samen op pad, we zwommen samen en speelden samen, het was geen makkelijke hond, hij kon niet met andere honden, maar was gewoon samen met mij en wat heb ik leuke weekenden gehad als hij er was en we op de camping waren (vaste standplek stacaravan van mijn wijlen opa)
Altijd dus gezegd dat als er een hond kwam het een duitse herder zou zijn.
De eerste keer dat ik Finn ontmoette was via een vriendin van mij, die had een nieuw vriendje die twee duitse herders had en daar africhting mee trainde. Ik ging op visite en was gewoon helemaal gek van dat beest, er was nog een andere herder maar gut, ik lag op de grond te dollen met Finn.. en paar keer daarna idem, ik had echt een zwak voor dat beest.
Jaar later op mijn verjaardag waar ze op visite kwamen vroeg ik uiteraard naar hem, er werd gedacht aan herplaatsen. Ik stond even verbaasd, een hond wegdoen? Ik zeg geef hem dan maar aan mij!
Zo ging het niet, enfin dat verhaal heb ik al eens verteld. Via een omweg is hij na 2 maanden nadat hij verkocht was toch bij mij terecht gekomen en het heeft gewoon zo moeten zijn.
Criteria had ik niet, het was mijn eerste hond, en verdomd een heel goed luisterende hond ook nog eens. Ik had echt niets te klagen, ook mijn pa kon hem zo meenemen na een aantal keren kennis gemaakt te hebben uiteraard en hij hield degenen die hem uitlieten goed in de gaten en commando's als hier werden zeer goed opgevolgd.
Bluf ook DH kwam ook op mijn pad toen ik door medische klachten van Finn niet met hem verder kon/wilde trainen.
En ook zij is apart op het pad gekomen via internet contacten zonder dat er ooit sprake was van herplaatsen van Bluf door de fokster/eigenaar. Ik was daar al eens op visite geweest en had daar een leuke kerst doorgebracht, nooit met de intentie dat Bluf bij mij zou komen. Ik vond haar wel erg leuk, en Finn kon ook wel overweg met haar.
Pas een jaar later toen ik dus besloten had niet verder te sporten met Finn vanwege medische klachten kwam Bluf ter sprake. Zo is Bluf ook gekomen, om verder te sporten en de papieren te halen en een keer een nest bij de fokster, alles in goed overleg. En geen moment spijt nu meer hoor, het is er 1 tje en ik werd even met de neus op de feiten gedrukt w.b. bepaalde gedragingen die ik van mijn andere hond niet kende, jagen op eenden meerkoeten, konijnen etc. dat kon in de vrijheid van de achterhoek misschien, maar hier in de randstad is dat not done en zeker niet in een park
Ik had geen voorstudies gedaan, ik heb een reu gekregen die heel goed was afgericht, maar wat minder geleerd was wat spelen/interactie met andere honden inhield. Dat vind ik nog steeds jammer, en een teef die wellicht lang leve de lol dacht vanwege de vrijheid blijheid in de wijdse achterhoek. En dat laatste is dus vrij vocaal zijn bij bezoek of mensen die wat komen bezorgen, in het begin de focus vooral op alles wat wegschoot Finn zijn mening was belangrijker dan de mijne. Als ik Hier riep keek ze naar Finn of hij ook zou gaan
Ik leer en heb veel van beide honden geleerd, ik heb ze allebei gelukkig nog, maar er zijn bepaalde dingen die ik met een jonge hond even anders aan ga pakken als ik naar mijn jut en jul kijk. Maar goed ik heb dus nog nooit een echte jonge hond gehad, al blijft zij volgens mij de eeuwige puber

Ik wilde als kind altijd al een hond, uit het asiel, maar mocht dat niet, ik mocht helemaal geen hond.
Mijn ouders zeiden altijd ‘je neemt maar een hond wanneer als je op jezelf woont’.
En dat heb ik idd gedaan. Het was in de tijd voor internet dus ik ben op de bonnefooi naar het asiel gegaan en heb daar mijn enige eis op tafel gelegd. De hond moest redelijk goed alleen kunnen zijn.
Ras, uiterlijk, reu of teef en karakter maakte me eigenlijk niet uit, ik wilde gewoon een hond.
Voor zover ik me het kan herinneren had ik keus uit 1.
Een grote bastaard bouvier reu van anderhalf jaar oud die met acht maanden was gevonden op het strand van Hoek van Holland.
Dat hij alleen kon zijn was natuurlijk niet zeker, maar dat zou makkelijk te leren zijn.
Dat was het gelukkig ook en ik heb er een wereldhond aan gehad.
Hij was weliswaar niet de slimste en de vlotste met leren maar had een heerlijk, gezeglijk, karakter ‘moet dat? Nou ja, ok dan’.

Ook voor mijn tweede hond ben ik naar het asiel gegaan (nog steeds geen internet).
Toen had ik wel meer voorkeur dan alleen kunnen blijven: voor grootte, uiterlijk (boeffiesachtig) en voor een reu. Ik kon toen kiezen uit twee.
Een grote Riesenschnauzer reu waar bij werd verteld dat hij wel heel erg dominant was en, jawel, een gevonden hond waar natuurlijk weer niets van bekend was.
De gevonden hond is met mij mee naar huis gegaan en is Joris geworden. Ook dat is super gegaan.
Helaas had hij een chronische huidziekte had (pemphigus foliaceus) waarvoor hij vaak aan de prednison moest en kon hij niet met andere honden, maar voor mij was hij prima, ik heb me daar aan aangepast.

En Kaiou is gekozen vanaf dierenasiels.com, vooral op uiterlijk en deels op zijn omschrijving.
Hij was naar het asiel gebracht omdat hij niet terug zou komen als hij los was.
Dat kwam op mij over als zo’n typische dumpsmoes, vooral ook omdat hij ontzettend baasgericht zou zijn.
Het niet terugkomen als hij los is klopt idd niet.
Hij komt absoluut wel terug, maar hij jaagt (op alles wat beweegt, van vogels tot vrachtwagens) en neemt wel heel veel ruimte, als in honderden meters wanneer hij gaat, dus is het niet veilig om hem los te laten op niet omheind terrein.
En hij was buiten een drukke stresskip met veel blaffen, veel in de riem hangen en trekken dat hij deed.
Ik kon er eigenlijk niets mee.
Twee, in mijn ogen, supertrainers van de hondenvereniging hebben er voor gezorgd dat we met elkaar hebben leren omgaan.
Nu is Kaiou voor mij ook een wereldhond, maar het heeft wel drie jaar geduurd voordat ik dat kon zeggen.

En een volgende hond als het zover is?
Ik ga het precies hetzelfde doen, ik zie wel wat er op mijn pad komt

Ik ben, vanaf mij babytijd, al omringt geweest door honden, Duitse herders. Ik heb er zelf geen weet van uiteraard, maar het schijnt dat ik als kleine jongen al tegen de hond z´n zijkant aan lag te slapen met mijn middagslaapjes. Ook werd ik in de gaten gehouden door de hond op mijn geboorteadres. Daar hadden wij een diepe tuin, en elke keer als ik te dicht bij de straat kwam, dan pakte deze hond de kraag van mijn jasje, en begon mij heel zacht terug de tuin in te trekken terwijl de hond achteruit liep. Ik had dus zomaar honden kunnen haten (laat eens los oud wijf ) maar nee hoor, in plaats daarvan is mijn liefde voor ze ontstaan.
Op jonge leeftijd was dat zo erg, dat ik ooit een Teckel pupje pikte uit een dierenwinkel die ze te hoop aanbood omdat ik hem zo zielig vond. Na 3 dagen werd Droefje opgemerkt door mijn moeder, en gelukkig mocht hij blijven, na een stevige uitbrander.

Tot het moment dat ik het huis uit ging zijn er altijd honden geweest, en de Duitse Herders waren de favoriet van moeder. Daarna kwamen er jaren dat er geen hond wqas omdat ik alleen woonde, veel werkte en stapte dus de tijd was er niet voor, en niet naar.

In die tijd liep ik wel veel met Naido, een Rottweiler van een achterbuurvrouw (dom mokkel) die hem verwaarloosde, nooit uit liet, en bang was voor haar eigen hond, maar hem alleen had voor de bescherming??
Naido zag alleen de tuin, daar poepte en pistte hij en in de zomer werd alles op een hoop geveegt, want dan ging ze lekker in diezelfde tuin zitten zonnen
Als zij in bed lag, en naar de wc moest, dan lag Naido op de overloop. Als hij echter 1 x gromde, dan sloot ze de deur, ik pies morgen ochrtend wel. Wat een muts.
Omdat ik Naido veel uitliet, en hem tevens heropvoedde begon hij mij als baas te zien, waardoor zij op een gegeven moment echt niets meer met hem kon. Ik mocht hem overnemen, maar omdat ik de hele dag werkte ging dat niet. Ik heb hem gelukkig kunnen herplaatsen op een boerderij waar hij bijna 11 is geworden. Jammer dat ik hem niet kon hebben, echt jammer. Was een wereld Rottweiler.

De liefde en fascinatie voor honden bleef uiteraard. Veel lopen dollen met de hond van mijn baas daarna, een Mechel en later een Vizla.

13 jaar geleden kwam dan toch eindelijk mijn eerste eigen hond, KING. kruising Appenzeller x Border Collie x Akita x Wetterhoun. Achetrgelaten aan een boom op een leeftijd van slechts 7 maanden en zo bij ons beland.
Een droomhond.
Werkelijk alles wat je in een hond hoopt te vinden had King.
Anderhalf jaar daarna namen we Hayleigh erbij, een zwaar verwaarloosde, mishandelde, onderontwikkelde en getraumatiseerde Rottweiler teef als vriendinnetje voor King. Dit omdat King graag buiten was, maar alleen vond hij er weinig aan, dus vriendinnetje erbij. dat werd Hayleigh.
Hayleigh is gelukkig helemaal opgebloeid bij ons en uitgegroeid tot m1 van de liefste en meest stabiele Rottweilers die ik ken. Ik heb door de jaren heen ontzettend veel complimenten over haar mogen ontvangen, en dan met name over haar karakter en haar bouw. Helaas was het wel zo dat het geen oplossing voor King in de tuin bleek te zijn.
Eerst liep King alleen te piepen in mde tuin, later deden ze het samen, lekker dan. Goed plan, slechte uitwerking dus.
Het bleken dus samen echte familiehonden te zijn, Alles was goed, leuk en aardig, zolang ze maar samen met ons waren.

Uiteindelijk hebben wij er de afgelopen (bijna) 11 jaar een paar waanzinnige schatten aan gehad en alleen plezier van ze gehad.
Helaas zij ze beide overleden dit jaar, slechts 3 maanden na elkaar.
King op 13 jarige leeftijd aan een hartaanval.
Hayleigh op 12 jarige leeftijd omdat ze gewoon oud en op was.
Wel heb ik meer als eens gehoord, ALS wij niet zo goed voor ze geweest waren, dan hadden zij deze hoge leeftijden nooit kunnen bereiken.
Dat zal, maar de leegte is er niet minder om.
Het is momenteel nog steeds een nachtmerrie om ze niet meer te hebben, maar ook om momenteel helemaal hondloos door het leven te gaan. Daar ben ik de persoon niet meer naar.
Er word dus al uitgegekeken naar een nieuwe vriend(in). Ik heb wat op het oog, maar daarover later meer als ze er is

Anderhalf jaar daarna kwam Hayleigh.

ik zag een foto van puppy Brio, mijn gevoel zei Dit is hem! en dat was het verhaal alweer.
Beste hond die ik ooit heb gehad en hij is er pas een paar weken. Moet je nagaan:)

Toen wij Loekie kregen waren we eigenlijk helemaal niet bezig met 'we willen een hond'. Mijn vriend had er wel al eens over gehad dat hij graag weer een hond wilde, maar echt actief aan het zoeken waren we niet.
Loekie is letterlijk spontaan ons leven binnengekomen. We gingen op bezoek bij een vriend van ons, en die kwam ons tegemoet met een JR aan de lijn. "Goh, leuk, heb je een hond genomen?" Was onze eerste gedachte.
Het bleek om de hond van de buren te gaan, die hem de avond daarvoor door persoonlijke omstandigheden met een zak voer bij hem op de stoep hadden gezet met de woorden 'we komen hem zo snel mogelijk weer ophalen', om vervolgens bijna 2 weken later nog steeds met de noorderzon vertrokken te zijn.

Die vriend van ons was er op dat moment al helemaal klaar mee, en wilde Loekie naar het asiel brengen. Inmiddels waren wij al helemaal verkocht; Loekie kwam bij ons zitten en met ons spelen alsof ie er altijd al geweest was, en eigenlijk was 1 blik tussen mijn vriend en mij al genoeg; zullen wij het met hem proberen?
Om er niet helemaal een impuls beslissing van te maken hebben we gevraagd of die vriend nog een week langer op Loekie wilde passen, zodat we nog even bedenktijd hadden. Tja, en na die week zat Loekle bij ons in huis, en willen we geen dan meer zonder hem!

Geen bewuste keuze voor een hond of het ras dus, maar gewoon er letterlijk tegenaan gelopen.

Ik wilde in eerste instantie kleine hondjes. Makkelijk op mijn studentenkamer, en makkelijk mee te nemen in het OV. Ook wist ik toen ik aan honden begon niet zo goed of ik een echte wandelaar zou zijn, dus ik wilde geen hele actieve hond in eerste instantie (eigenlijk wilde ik een Cocker namelijk, maar dat wilde ik het beestje niet aandoen als zou blijken dat ik een paar blokjes door het park wel voldoende vond). Zo kwamen Moos en Saar dus.

Na ruim 5 jaar met kleine hondjes rondgelopen te hebben bleek dat ik juist graag actief bezig was met de honden, en ik voelde me met twee kleintjes veel te kwetsbaar in wat drukkere losloopgebieden. Daarnaast was Moos nog wel te porren voor een beetje apporteren (als hij koekies kreeg in ruil ), maar Saartje is helemaal geen activiteiten-hondje. Te lief, te schattig, en te braaf, maar je moet er niet actief mee bezig willen gaan

Toen Moos overleed wist ik al dat ik geen klein hondje meer erbij wilde. In eerste instantie ben ik toen even gaan kijken naar middenmaatjes, maar die hadden vrijwel allemaal als raseigenschap wel "waaks" en dat wilde ik niet in een appartement. Een Golden teef had ik al jaren als "ooooit eens...." in gedachten, maar het formaat hield me wat tegen. Maar tja, het was wel alles wat ik zocht in een hond: makkelijk met andere honden, vriendelijk naar vreemden, actief. En daarnaast was Saar toendertijd nog redelijk angstig voor grote honden, behalve voor Goldens. Toen was de keuze dus gemaakt
Ik heb toen nog wel gezocht naar een type Golden dat mij het meeste aansprak, en toen mocht ik een pupje bij Esther vandaan Vera is voor mij echt een schot in de roos

Ik was 9 en ik wilde graag een pup, maar mijn ouders zagen dit niet zitten. Dus na lang zeuren wilden ze uiteindelijk wel een oudere hond.
Zo op marktplaats (slim) gaan kijken en zagen bonny X duitse herder van +- 3 jaar. Afspraak gemaakt met die man en gaan kijken. We zijn daar een halfuurtje gebleven en gepraat over waarom ze weg moest en dergelijke. En ondanks dat ze voordat ze bij hem kwam mishandeld is geweest hebben we der meegenomen.
Wij hebben er 9 jaar lang een wereld hond aan gehad en missen haar nog steeds.

Wij hadden de Cairn van mijn oom en tante te logeren voor vier weken en toen bleek ineens dat een hond prima te combineren was met ons werk, dat hadden we eerder niet gedacht.

Dus toen hebben we besloten dat we in het nieuwe jaar een hond wilden omdat we dan weer vakantie op konden nemen. 1 februari hebben we Toby opgehaald
Ik ben opgegroeid met Cairns en Rottweilers en aangezien Arno een kleine hond wilde leek een Cairn me een goede, veilige keuze, lekker levendig, weinig haarverlies en altijd in voor iets actiefs.

Nu ben ik eigenlijk altijd wel geïnteresseerd in andere rassen dus op shows kijk naar een hele hoop. Zo zat ik in Rdam een keer bij de erering en zag ik Sonja met een koppel Peruanen lopen, práchtig vond ik ze!
Thuis heb ik erover gelezen maar Arno vond het hélemaal niks zo'n kale hond en eigenlijk twijfelde ik zelf ook wel een beetje bij de karakteromschrijving, gevoelig is namelijk niet echt heel erg "mij" en van jagertjes houd ik ook niet echt.
Toevallig kwamen we een hele tijd later op een wandeling van de Cairn Terriër club Sylvia tegen die twee Cairns heeft en (toen nog één) kleine Peruaan. Waarempel vond Arno ze toen ineens ook geweldig en dus moest ik thuis alle info voor hem opzoeken Heel erg veel fokkers zijn er alleen niet en omdat ik eigenlijk geen typje ben dat ellelange verklaringen aan fokkers wil afleggen waarom ik zo'n hond verdien heb ik niet gemaild om meer info te vragen. Bovendien is de populatie erg klein en was ik bang dat wij toch niet goed genoeg waren voor zo'n speciale hond.

Toen stonden we dus eigenlijk op de wachtlijst voor een grote poedelpup want voor Poedels heb ik een enorme zwak Maar toen zocht Sonja voor Kori een ander thuis en het verhaaltje dat ze erbij geschreven had paste perfect in het plaatje dat wij voor ogen hadden, ik dus de link naar Arno gemaild die gelijk belde dat ik zo snel mogelijk moest bellen omdat ze anders misschien al weg was Ik heb toen dus de stoute schoenen aangetrokken en Sonja gemaild. Dat resulteerde in Kori bij ons thuis en een verslaving aan het ras

De Peruaan is voor ons wel echt alles wat we zoeken in een hond, aanhankelijk, rustig in huis maar lekker actief en alert buiten en je kunt er goed mee sporten, ze verharen niet en dat gevoelige blijkt eigenlijk perfect bij ons te passen.

Of er nog een Cairn komt in de toekomst? Misschien wel, voor het "leven" in de brouwerij maar misschien ook niet, een Peruaan zal er echter altijd wel zijn, kan me geen leven meer voorstellen zonder!

Fritz is via Alma en Tineke bij ons gekomen.

In de eerste instantie wilde we een raspupje, omdat het karakter wat voorspelbaarder lijkt dan dat van een mengelmoes, en omdat ik absoluut geen probleem hond wilde.
We zijn toen met een Ridgeback fokker wezen wandelen en de teef was een leuk beest. Toen die niet drachtig bleek, ben ik op internet gaan zoeken naar een herplaatser en kwam toen Fritz tegen.

Jessica is met Fritz op bezoek geweest, wij vonden Fritz leuk en Fritz vond het bij ons ook wel leuk.. Een paar dagen later hebben we hem opgehaald.

Ik werkte als vrijwilliger op een ruiterpension in Roemenie, en toen ik daar aankwam was er een nest van 6 puppies, toen 6 weken oud. Ik verzorgde ze samen met de anderen en ze waren zooooo leuk, dat ik al snel gesmolten was... Ragyo was de grootste van het nest en het haantje de voorste, hij wrong zich in de gekste bochten om maar opgepakt en geknuffeld te worden. Ik vond 'm prachtig met zijn zwarte vachtje en witte sterretje op zijn borst. Dus zo is het gekomen.. ik had nooit eerder een hond gehad, wel allerlei andere dieren en een hond stond nog voor "ooit eens" op het lijstje. Mijn poezen waren elders met een hondje opgegroeid dus die moesten er wel aan kunnen wennen. Ik zou met hond niet terug kunnen in mijn flat in Leiden (was daar niet toegestaan), waarop ik besloot dan maar een ander huis te zoeken mocht ik teruggaan naar Nederland. Ik wilde toch al uit de Randstad weg, dus waarom niet. Dus zo komt het - onder andere - dat ik nu in het oosten des lands woon met een superhondje, heb hem nu al bijna 5 jaar

Voor diegene die mij iets volgen, ik ben nu met een hond bezig uit Bulgarije, BONI. Dit is een kruising herder x rottweiler, teefje van 2 jaar.
Hier heb ik daadwerkelijk naar gezocht.
Ik kijk erg veel naar afleveringen van Animal Cops etc op Animal Planet. Ik ben daar meer dan eens honden tegen gekomen die de black & tan tekening hadden van de Rottweiler, maar een langere vacht, staart en andere bouw. Eerst dacht ik aan Hovawarts, maar bij nakijken via internet bleken het gewoon kruisingen te zijn.

Aangezien ik een ongelofelijk zwak heb voor Rottweilers vond ik deze honden waanzinning om te zien. Als er weer eens 1 in een aflevering voor kwam zat ik op het puntje van mijn stoel.
Misschien gek om als Rottweiler gek naar een kruising uit te kijken maar ook dat heeft een reden.
Ten eerste vind ik de Rottweilers in Nederland achteruit gaan qua gezondheid en het risico op erfelijke gebreken te groot vanwege het fokbeleid van de rasvereniging. Ondanks dat onze Rottweiler Hayleigh 12 is geworden, maar dat schijnt uitzonderlijk te zijn.
Als 2e, als ik zo´n kruising zie, dan heb ik vaak het gevoel: Dit HAD een pup KUNNEN zijn van mijn vorige 2 honden, King & Hayleigh, ALS zij de kans hadden gehad. Ik vind het mooi om van beide iets terug te zien in een volgende hond, een volgende vriend(in).
Daarbij had ik dus het plaatje duidelijk in mijn hoofd, dus ik ben dat plaatje gaan zoeken op alle sites in binnen en buitenland waarbij ik wel iets aan consessies wilde doen, maar niet al teveel van mijn plaatje afwijken. Ik heb de consessie gedaan dat het geen reu is geworden maar een teefje, maar gelukkig al geholpen.
En de consessie gedaan dat ze iets ouder is als gehoopt, namelijk 2 jaar, terwijl ik het meeste hoopte op 6 maanden a een jaar. Maar goed, ik zag haar en ze raakte mijn vol in me gezicht, BOINK verlieft!!
Exact de juiste hond, juiste blik, juiste bouw, mij het juiste gevoel gevend.

Ja, dan ben je verloren

Ik vond teckels lelijke honden..
Stomme beesten die niet luisteren..

En toen kwam ik de mama van Diesel tegen ..
Die was dragend... En zo had ik 9 weken later een stomme teckelpup!


We zijn onafscheidelijk.

Maar hierna geen teckel meer voor mij .. Diesel is the one and only

Leuk om al die verhalen te lezen .

Mijn vriend wilde graag een herder, dus zijn wij ons daar in gaan verdiepen. De Border Collie sprak ons aan en toen zijn we fokkers gaan bezoeken. Op Magic's oma werden wij smoorverliefd toen we haar ontmoetten, en een half jaar later werd Magic geboren.
Hoewel ik sommige andere herders ook fantastisch vind (Beauceron, Bouvier, Briard), denk ik niet dat we ooit géén border collie zullen hebben. We zijn verslaafd aan het ras .

Mijn eerste hond kreeg ik 16 jaar geleden. Ze was een kruising wetterhoun x stabij. Ze kwam bij ons toen ze 6 maanden oud was. Eerst was ze van een vriendin die niks anders deed dan mopperen op de onzindelijkheid en de puppystreken Totdat ik in een opwelling zei 'als het zo'n rothond is doe haar mij dan maar'. Dezelfde avond nam ik haar en haar spulletjes mee naar huis en hadden we opeens een hond. Een schatje was het en verschrikkelijk slim. Ze is jammer genoeg niet oud geworden. Verkeersongeluk.

Inmiddels was ik wel besmet met het hondenvirus dus een tweede hond moest er komen. IN de supermarkt hing een briefje met puppy's te koop. Het was een nest echte vuilnisbakkie's allemaal zo verschillend en allemaal even leuk. Ik heb het puppy uitgezocht dat naar mijn smaak de mooiste kleur had. Licht bruin met wit. Alweer was ik niet volgens het boekje aan een hond gekomen, maar het pakte ook dit keer heel goed uit.

Ook de derde hond kreeg ik terwijl ik eigenlijk helemaal niet op zoek was naar een hond. Kennisen hadden een pretnestje kleine kruisingshondjes waarvan het laatste teefje maar niet verkocht werd. Waarom was me een raadsel want het was een snoepje. Ik vond het hondje erg leuk maar ik had al een hond en hoefde er niet persee twee. Toen ze met 12 weken nog bij de moeder was vroeg mijn kennis Waarom neem jij haar niet? Je vindt haar toch leuk en ik wil er graag van af. Ik ging door de knieen en pukkie was van mij.

De vierde hond kwam via via. Het was een bulldog waarvoor de eigenaren niet meer konden zorgen. Een dorpsgenoot wist dat ik op zielige hondjes val En belde mij met een heel verhaal over de bulldog en of de hond niet bij ons kon wonen. Dat kon. Helemaal ongepland hadden wij drie honden Ik was dol op ze, het was een heel leuk roedeltje.

Helemaal onverwacht en op een rot manier zijn wij hond drie en vier verloren. toen had ik dus opeens nog maar 1 hond. Dat voelde heel raar. Er moest weer 1 bij. Ditmaal wist ik het zeker, het moest een golden retriever zijn want ik kende er een paar en die waren léuk. Geen herplaatser. Ik had even geen zin in een probleemhond van een ander. Een pup moest het zijn en van een goede fokker, want ik wist inmiddels dat er heel wat aangekloot wordt met dieren. Verschillende fokkers bezocht, naar shows geweest, op de wachtlijst gestaan en na máánden had ik dan mijn zorgvuldig gefokte golden pupje mét stamboom van een fokker die volgens de regels van de rasvereniging fokt. Helemaal volgens de boekjes dus

Tien maanden later overleed mijn vuilnisbakkie. Weer had ik slecht 1 hond. Al gauw wou ik er weer 1 bij. Niet als vervanging, maar omdat het zo gezellig is. Geen pup, want ik had al een hond die net pup af was. Een volwassen hond moest het zijn. Ik had maar twee eisen: hij/zij moet met honden kunnen en met kinderen. Nou, daar zitten de asiels vol mee! Het was dan ook erg lastig kiezen, maar toen ik de foto zag van een kleine 3-kleur cocker spaniel werd ik verliefd. Gelukkig hoorde er ook een karaktertje bij om verliefd op te worden en zo kwam het dat wij in mei van dit jaar ons zesde hondje in huis namen.

Yaika schreef:Ik vond teckels lelijke honden..
Stomme beesten die niet luisteren..

En toen kwam ik de mama van Diesel tegen ..
Die was dragend... En zo had ik 9 weken later een stomme teckelpup!


We zijn onafscheidelijk.

Maar hierna geen teckel meer voor mij .. Diesel is the one and only

Mijn broer heeft 2 kruising teckels met nog iets.
Als hij s´morgens beneden komt staan ze onder aan de trap te wachten.
Ik vroeg hem al eens: Ga je er nooit op staan omdat je denkt dat het je sloffen zijn??

Toen mijn man en ik gingen samenwonen...hadden we een konijn dat dacht dat ze een hond was ..heel leuk beestje..maar toch we wilde graag een echte hond....Mijn man vond een rottweiler of een bouvier een mooie hond maar ik ben niet zo van de zwarte honden (no offense) en de bouvier in het blond ..die heeft krullen en daar WAS ik ook niet zo van(WAS getuige mijn laekense haha)..ik ging dus op zoek..en de dogachtigen hebben mij altijd aangesproken (ook al ben ik opgegroeid met foxterriers)ik kwam toen (ook via een film ) uit bij de amerikaanse bulldog...internet was toen der tijd nog nauwelijks..en ik heb via via het adres van een liefhebber gekregen en we zijn toen naar een training voor ambulls gaan kijken (het was toen nog een zeer zeldzaam ras) toen we daar aan kwamen zat daar een (wat later bleek) oom van onze Shaggy...ik zag die machine en zei tegen mijn man>> "maar zo een hoef ik niet " ...mijn man loopt naar die machine toe en dat beest snuffelt even en gooit zich op zijn rug om gekroelt te worden...tsjah...verkocht haha...we zijn daarna met een fokker naar huis gegaan en hebben een teef die gedekt zou worden bekeken de vader hebben we ook nog ontmoet..en toen gezegd dat we daar een pup van wilde hebben...en zo kwam een jaar later Shaggy in ons leven...een wereldhond!Echt mijn beste maatje ever!!..helaas worden ze niet zo gek oud en op 9 jarige leeftijd is mijn kereltje ingeslapen...
ondertussen nadat ik met shaggy alle mogelijke gehoorzaamheidscursussen gelopen had..wilde ik graag behendigheid gaan doen..en nou zijn er ambull's die daar geschikt voor zijn maar..shaggy was net zo'n machine als zijn oom (60 kilo) en die ging eerder dooor een schutting als erover heen...dus er kwam een herplaatsertje bij..Nina..na wat gezocht te hebben op internet..bleek zij een schot in de roos..shaggy en haar konden het meteen goed vinden en met haar ben ik in het hondensport wereldje gerolt (agility/flyball)
ik ben ondertussen ook les gaan geven op de hondenschool en toen kwamen we op het punt dat er weer een tweede hond moest komen(nina word ouder en ik wil blijven sporten) ...
Dat er geen (voorlopig) ambull meer zou komen was al snel duidelijk..ik heb nu andere eisen aan een hond. Ik was ondertussen al verliefd op de laekense(kan niet anders bij ons op de club met een laekense fokker als hoofdinstructeur) ..en die bleek helemaal in mijn verwachtingspatroon te passen...Manlief heeft geen keus hier in aangezien ik alles met ze doe...hij vind alles goed als het wel maar groot is.zodoende hebben we Pfaffke nu erbij en is er nu naast GG,agility en flyball ook nog ringtraining en shows bij gekomen
het is even een omslag van een ambull naar een laekense maar wel voon ons in onze levensstijl een goede ...maar ik blijf er een zwak voor hebben hoor

Tja, 2x een asielhondje wel met een bepaald beeld voor ogen en dat ging prima. Herplaatsers (lil is er 1), de eerste toen zat ik op een show bij de ring, een geweldige hond die alsmaar zat te knuffelen naast mij, zegt zijn baas ik zoek een huis voor haar, een week later opgehaald.
Rashonden als pup gekregen, ook leuk...maar ik heb zelf net zolief een bastaard of kruising.
Lille had ik binnen een week, ik had als enigste eis dat ze bij katten moest kunnen, en dat kan ze....wel bewust een Tibetaan.
Ollie komt uit een Lol-nest, echt uitgezocht op wat Lil en ik wilde, geen drukke fik dus, hij is vriendelijk, rustig, luisterd en duidelijk van het Ojaa?type.
De aard van Lil, maar dan een hier opgevoed menneke...ook dol op poezen, beiden

Toen wij gingen samenwonen begonnen we ook over een hond te denken. M'n schoonzusje heeft een duitse herder en dat vonden we ook wel mooi. We hebben het hier ook wel eens met anderen over gehad, maar we zijn nooit echt op zoek geweest ofzo. Tot we gebeld werden door de vriend van een nichtje van m'n vriend. Of wij nog steeds een Duitse herder wilden, want een collega van hem had er eentje waar ze vanaf wilde. Nu werd ik nog niet heel enthousiast van een ongesteriliseerde teef van 8 jaar, maar om de een of andere reden zijn we wel gaan kijken. Saartje was een ontzettend lieve hond en zat daar duidelijk niet goed. Haar leefruimte was beperkt tot de bijkeuken, want haar nagels maakten anders krassen in de woonkamer. Verder zou ze de ideale hond zijn, kon met katten, kinderen en andere honden en was nooit ziek. Uiteindelijk hebben we besloten om haar te nemen, met de afspraak dat we haar terug konden brengen als het niet ging met de katten. Nou dat bleek dus niet te gaan, want ze wilde ze opvreten, maar we konden het niet over ons hart verkrijgen om haar terug te brengen. De overige informatie klopte ook niet, want ook met andere honden kon ze absoluut niet samen en haar patientenkaart die ik had opgevraagd was 4 A4tjes lang en dat was niet omdat de DA zo lang van stof was. We hebben Saartje 3 jaar gehad en toen moesten we haar in laten slapen vanwege lymfeklierkanker.
We besloten geen nieuwe hond meer te nemen.
Maar mijn vriend kon niet zonder hond, dus op dat besluit kwamen we snel terug. We wilden dit keer een kleinere hond, omdat onze woonsituatie vrij onzeker is. Ik had altijd al een zwak voor de welsh corgi, maar daar moest mijn vriend niks van hebben. We zijn toen uit de hondenencyclopedie alle rassen gaan opschrijven die ons aanspraken, en vervolgens gaan wegstrepen wat op wat voor manier dan ook niet aan onze eisen voldeed.
uiteindelijk bleven over: entlebucher, corgi en västgötaspets. Tja de corgi viel af voor mijn vriend en de spets leek ons qua karakter leuker dan de entlebucher, dus die moest het worden. Maarja, op marktplaats waren ze niet te vinden.....
Uiteindelijk kwamen we bij de rasvereniging uit en zijn we ook wezen kijken bij iemand met een paar spetsjes. En we werden op de wachtlijst voor een pup gezet. Helaas waren er dat jaar geen nestjes in Nederland en zo kwamen we uiteindelijk bij een Nederlandse fokker in Frankrijk. En nu is Rico alweer twee jaar en we zijn nog steeds blij met hem!

ArCee schreef:

Yaika schreef:Ik vond teckels lelijke honden..
Stomme beesten die niet luisteren..

En toen kwam ik de mama van Diesel tegen ..
Die was dragend... En zo had ik 9 weken later een stomme teckelpup!


We zijn onafscheidelijk.

Maar hierna geen teckel meer voor mij .. Diesel is the one and only

Mijn broer heeft 2 kruising teckels met nog iets.
Als hij s´morgens beneden komt staan ze onder aan de trap te wachten.
Ik vroeg hem al eens: Ga je er nooit op staan omdat je denkt dat het je sloffen zijn??

Ja wachten tot je klaar bent kunnen ze goed! Zal er leuk uitzien.. twee teckels onder aan de trap haha!
diesel maakt me meestal wakker.. dan doe je je ogen open .. hangt er ineenkeer een teckel boven je hoofd!

Bowie kwam een paar maanden nadat onze Candy ingeslapen was. Ik was daardoor in een vreselijke dip geraakt (was toen 12 ofzo) en had advies van de huisarts naar mijn moeder: Een andere hond voor dat kind Dus toen kwam ik op een woensdag thuis van school en werd met een smoesje mee naar het asiel genomen. Toen vroeg mijn moeder heel voorzichtig of ik niet een hond uit wilde zoeken (uiteraard met haar erbij, maar het zou echt mijn hond worden). Ik liep een rondje door het asiel, en vond het allemaal maar niks. Tot ik bij de 1 na laatste kennel kwam. Daar zat ie! Mijn droomhond Die MOEST ik hebben. Beschrijving: Kan niet met kleine kinderen, reden van afstand: heeft kind gebeten enz. enz..
Ik mocht toch even met hem op de wei spelen en toen was de keus gemaakt. Mijn mannetje was gekozen.
Hij hoefde eigenlijk aan niks te voldoen, alleen maar een geweldige hond voor mij te zijn. En dat is hij tot aan zijn laaste dag geweest voor me.

Bowie was heel slecht in de omgang met andere honden en omdat ik vond dat hij wel recht had op contact met een andere hond ben ik aan het zeuren gegaan voor een hondje erbij. Mijn moeder had daar zelf ook al aan gedacht en toen zijn we met Bowie samen terug naar het asiel gegaan. Daar zat een mooie dh-reu, maar die vocht uiteraard met Bowie. Toen zagen we Pasha. Verliefd Bowie ook! Dus, mee naar huis. Waren 4 poten op 1 buik.

Toen kwamen er thuis nog Diezel en Zaba bij.

Ik ging samenwonen met Marc en Bowie en Pasha gingen uiteraard met ons mee. Na een jaar overleed Bowie en moest er een nieuw hondenmaatje voor Pasha komen. We hadden ons al wat verdiept in diverse rassen. Marc wilde graag een Argentijnse dog, maar ik wilde graag relaxt kunnen wandelen. Ging dus niet door. Toen hebben we nog heel lang getwijfeld over een Duitse Dog, maar ik heb liever een hond die een grote kans heeft om een hoge leeftijd te bereiken. En toen vonden we een compromis. De Weim Ik wilde al veel langer een weimpje, maar er zijn zoveel rassen die we leuk vinden...
Eigenlijk zat Ushi voor begin 2010 in de planning, maar omdat het met Bowie lichamelijk toen al niet zo best meer ging, ben ik niet egoistisch geweest en heb gewacht. Wel het nestje gevolgd waar Ushi uit kwam. Dat nestje werd op mijn verjaardag geboren, en Pasha is ook op dezelfde dag jarig. Wat een toeval.
Toen overleed Bowie op 26-7-10. Na een maand begon het al wel weer heel erg te kriebelen en wilde we op zoek gaan naar een fokker. Toen ik op de site van Ushi's fokker keek, zag ik dat ze voor 1 van de 2 pups die ze hadden toch een nieuw tehuis zochten. Eigenlijk wilde ik bellen, maar ik kon bij het idee van een ander hondje in huis alleen maar huilen. Na een week toch maar gedaan en we mochten kennis komen maken. Dat was op woensdag. Vrijdag hebben we Ushi voor een proefweekendje opgehaald en ze is niet meer terug gegaan.
Ushi is de eerste hond waar ik wel wat "eisen" aan stelde. Ik zou graag jacht gaan doen, shows lopen en bij gebleken geschiktheid graag een keer een nestje fokken. De eerste 2 zijn tot nu toe aardig gelukt, het laaste moet nog gaan blijken. Maar als dat niet kan, is het niet erg. Het is een erg fijne hond!

Ook ik wilde al heel lang een 'eigen' hond, maar dan kon niet vanwege rommelig leven qua studie, werk, huisvesting, partners.
Maar toen alles een beetje op de rit was ging ik ook zoek naar een hond. Het zou een zwarte Cocker Spaniel moeten worden maar het werd ongeleid projectiel Bill. Omdat 'ie op mijn pad kwam en met zijn rare slungel-lijf op mijn schoot ging zitten op een manier alsof 'ie er nooit meer van af wilde. Ik was meteen verkocht.
Sil is wat zorgvuldiger uitgekozen. Het moest in ieder geval een herplaatser worden, teefje, volwassen, en een fijne match met Bill en uiteraard ook met ons en onze situatie. En dat is helemaal gelukt!
Eigenlijk zou ik wel mijn verdere leven met deze twee willen doen. Ik vind ze helemaal goed. Maar ja, Bill is 13, Sil al weer 9. Gingen honden maar een mensenleven mee.

Tsjah vanaf dat ik kan herinneren heb ik huskys altijd mooi gevonden. Toen ik mijn eerste echte malamute tegenkwam heb ik die man zijn oren van het hoofd gevraagd hoe en wat zo'n hond nu eigenlijk is. Dus vanaf mijn 12e wist ik het zeker.. een malamute zou er komen..
Minyo (was niet slim vanwege omstandigheden) was een half malamute (zeiden ze) en ik moet zeggen dat ik het slimme, zelfstandige en eigenwijze wel kon waarderen.

Een akita stond eigenlijk voor heel lang op nr 2. Maar toen ik door toeval bij een fokker kwam die akitas had is dit eigenlijk omgeslagen. Ik denk dat de akita beter bij mij/ons past en zodoende is Kaiyoumaru er gekomen nu de omstandigheden er wel naar zijn om een hond te hebben.
We genieten dan ook met volle teugen en ik vind hem tot zover ook echt heerlijk.
Ik moet wel zeggen dat ik veel geleerd heb van Minyo waardoor kaiyou ook zo lekker "makkelijk" is in mijn ogen.

Na mijn negatieve ervaring met mijn nogal dominante hond, heb ik besloten, een volwassen hond of een oudere pup, en een wat volgzaam hondje in huis te halen, niet te groot, lief voor alles en iedereen.....Zoals het nu lijkt, is het gelukt......

Ik zit eigenlijk te wachten op de eerste die antwoord:
Omdat Puppytest me dit ras aanrade

Telkens als ik de titel lees denk ik "Hoe kom je ervanaf "