Het HondenForum

Fizgig schreef:

bouvierpoedel schreef:Zou het feest gewoon door laten gaan net als het leven zelf. Zou er met de kind/eren over kletsen en een kleine ceremonie houden .En een draai aan het feest geven als eerbetoon aan het leven.

Ja maar wat als dat het kind nou niet lukt om het nog leuk te vinden en toch gaat zitten huilen, wat doe je dan? Kan het hele feest ook verpesten.

wel nee, je kunt een kind dan wel even zijn privacy gunnen, maar t moet ook leren dat de wereld doordraait, hoe hard t ook klinkt, de wereld draait niet om 1 individu, of 2 of 3,.....
ook dat zijn belangrijke lessen, wat je daar als kind ook van mag denken

S@ndr@ schreef:

Fizgig schreef:

bouvierpoedel schreef:Zou het feest gewoon door laten gaan net als het leven zelf. Zou er met de kind/eren over kletsen en een kleine ceremonie houden .En een draai aan het feest geven als eerbetoon aan het leven.

Ja maar wat als dat het kind nou niet lukt om het nog leuk te vinden en toch gaat zitten huilen, wat doe je dan? Kan het hele feest ook verpesten.

wel nee, je kunt een kind dan wel even zijn privacy gunnen, maar t moet ook leren dat de wereld doordraait, hoe hard t ook klinkt, de wereld draait niet om 1 individu, of 2 of 3,.....
ook dat zijn belangrijke lessen, wat je daar als kind ook van mag denken

In de situatie van de boxerpup was deze bij mij ook terug gegaan, of ik nu wel of geen kinderen zou hebben. Om na een week al te weten dat je, als de hond blijft leven met een zieke hond zit, nee, maar ook dat de fokker dit had moeten weten en de aankoper daarover had moeten informeren.

Over het konijntje dat verdwijnt en wordt opgegeten, tja, dat was vroeger heel normaal, bij ons zijn er heel wat konijnen 'verdwenen'. Het konijn voor de kerst moest toch ergens vandaan komen.

Kinderen informeer je over de dood of dood gaan, naar de leeftijd die ze zijn en het karakter. Daar kun je niet één lijn voor trekken. Dat je het moet vertellen ja, maar wel op die manier die past bij het kind waar je het aan gaat vertellen.

Ik zou als ouder zeker mijn kind niet forceren om gezellig mee te doen. Als het kind liever alleen wil zijn, prima.
Feest door laten gaan maar wel vaak naar het kind toe. Dan vermaken de feestgangers zich maar even zonder je.

Fizgig schreef:

bouvierpoedel schreef:Zou het feest gewoon door laten gaan net als het leven zelf. Zou er met de kind/eren over kletsen en een kleine ceremonie houden .En een draai aan het feest geven als eerbetoon aan het leven.

Ja maar wat als dat het kind nou niet lukt om het nog leuk te vinden en toch gaat zitten huilen, wat doe je dan? Kan het hele feest ook verpesten.

Ik denk dat het alle verschil uitmaakt of je het kind aan zijn lot overlaat in zijn verdriet of dat je er voor hem bent.

Het lievelings konijn van mijn oudste ging dood op de dag van de afscheidsmusical. Hij moest dus optreden maar hij wou niet. Hij heeft in mijn armen gejankt om het konijn we hebben het beest een mooie begravenis gegeven en er over gepraat. Toen zijn we richting school vertrokken. Daar is er nog even kort over gepraat en die avond heeft hij opgetreden en zich nog vermaakt ook met zijn vriendjes.

Ik bedoel dus te zeggen dat een kind best wat aan kan als het zich gesteund voelt.

lets have fun schreef:

Fizgig schreef:

bouvierpoedel schreef:Zou het feest gewoon door laten gaan net als het leven zelf. Zou er met de kind/eren over kletsen en een kleine ceremonie houden .En een draai aan het feest geven als eerbetoon aan het leven.

Ja maar wat als dat het kind nou niet lukt om het nog leuk te vinden en toch gaat zitten huilen, wat doe je dan? Kan het hele feest ook verpesten.

Ik denk dat het alle verschil uitmaakt of je het kind aan zijn lot overlaat in zijn verdriet of dat je er voor hem bent.

Het lievelings konijn van mijn oudste ging dood op de dag van de afscheidsmusical. Hij moest dus optreden maar hij wou niet. Hij heeft in mijn armen gejankt om het konijn we hebben het beest een mooie begravenis gegeven en er over gepraat. Toen zijn we richting school vertrokken. Daar is er nog even kort over gepraat en die avond heeft hij opgetreden en zich nog vermaakt ook met zijn vriendjes.


Ik bedoel dus te zeggen dat een kind best wat aan kan als het zich gesteund voelt.

Dankje, ik denk dat ik me idd niet gesteund voelde en daarom wilde dat men rekening met mij hield. En dat deed men niet, daarom was het zo'n rotervaring, volgens mij. Ik denk ook dat kinderen best wat aan kunnen maar wel met een beetje steun. Maar ik denk dat mijn ouders al vaker een steek hadden laten vallen op dat gebied en dat ik daarom zo reageerde dat ik niet meer mee wilde doen met het feest.

dood hoort bij het leven en leven hoort bij de dood. ook kinderen zullen moeten leren om met de dood om te gaan.
ellen

Fizgig schreef:

Ik heb zelf geen kinderen dus ik heb geen idee, wat zouden jullie hebben gedaan in zo'n geval, er is een feest of speciale gelegenheid en er gaat een geliefd huisdier dood. Laat je het feest doorgaan? Het leven gaat natuurlijk ook verder. En wat als de kinderen dan op hun kamer willen blijven? Ik denk dus dat ik het feest niet door zou laten gaan, ook als ik kinderen had. En als dat niet afgezegd kon worden, zou ik ze iig wel toestaan om op hun kamer te blijven. Dan zou ik zelf met een lampenkap op mijn hoofd in een hoekje gaan zitten, of gewoon weer onder de tafel, net als vroeger. Dan kunnen ze me iig niet zien huilen.

Ik heb wel kinderen en ik zou dat feest ook gewoon laten doorgaan. Ik heb al verschillende katten en honden gehad die doodgingen, en het leven gaat door, hoe erg dat ook klinkt. De laatste hond ging dood een jaar of 4 terug, heel plots, terwijl wij op vakantie waren 1000 km verder. Heel erg, maar geen reden om naar huis te gaan, hij was toch al dood, en had niet geleden.

Nanna schreef:

Branka schreef:Ik vind dat je geen zieke hond hoeft te accepteren van een fokker omdat dat een levensles voor de kinderen kan zijn. Zeker niet als je binnen een week daarachter komt, het financieel een fikse aderlating wordt én het iets is dat de fokker had moeten voorkomen.

Helemaal mee eens. Ook als ik geen kleine kinderen had, had ik die pup teruggebracht.

Ik ben het hier ook helemaal mee eens.

Maeve schreef:Niet overal maar als je de kans hebt om je kind te ontzien, waarom zou je dat niet doen? Je kan het ook omdraaien: moet je je kind overal maar mee confronteren?

Nee. Naar mijn idee zeer zeker niet. Waarom een kind verdriet doen terwijl dat eigenlijk niet nodig is? Ze krijgen in hun leven vaak genoeg met verdriet en ellende te maken en als ik ze verdriet en ellende kan besparen zal ik dat zeker niet nalaten.

Selene schreef:Wat is ontzien en wat is begeleiden?

Ontzien doe je naar mijn idee door een pup die je net een week in huis hebt terug te brengen als je daar van te voren al van weet dat deze binnen niet al te lange tijd om kan vallen. Begeleiden doe je wanneer je een pup hebt die zomaar ineens patsboem dood neervalt en wat je niet had kunnen voorzien.

In geval hier zou ik de pup (zeer waarschijnlijk) terug hebben gebracht. En dan zouden de kinderen daar echt nog niet eens de doorslag bij geven. Wél het feit dat ik van "begin" af aan weet een pup te hebben waar ik niet zoveel mee kan en wat zeer waarschijnlijk een grote kostenpost met zich mee zou brengen.

Kan altijd hoor. Tis niet zo dat ik dat geld er niet voor over zou hebben. Maar tis wat anders naar mijn mening als je zoiets "overkomt" dan wanneer je zoiets "weet".

Inderdaad hoort de dood bij het leven en worden kinderen hiermee geconfronteerd. Ook mijn kinderen hadden verdriet om het overlijden van de dieren waar ze mee opgroeiden.
Maar als ik over een pup die ik een week in huis heb krijg te horen, dat hij ernstig ziek is en mogelijk ook ernstige klachten gaat krijgen, dan zal ik mijn kinderen dit willen besparen.

Antonetta schreef:Inderdaad hoort de dood bij het leven en worden kinderen hiermee geconfronteerd. Ook mijn kinderen hadden verdriet om het overlijden van de dieren waar ze mee opgroeiden.
Maar als ik over een pup die ik een week in huis heb krijg te horen, dat hij ernstig ziek is en mogelijk ook ernstige klachten gaat krijgen, dan zal ik mijn kinderen dit willen besparen.

Selene schreef:
Ik ben zelf van mening dat ik mijn kinderen het beter kan uitleggen dat een pup of hond iets mankeert en dat we ons best doen om hem een zo'n leuk mogelijk leven te geven tot het niet meer kan. Ik heb meer de instelling dat het leven nu eenmaal niet maakbaar is.
Uitleggen dat ik een hond terug breng omdat hij mogelijk binnenkort iets gaat mankeren wat fout gaat zou ik aan mijn kinderen niet uit kunnen leggen. Die zouden dat nu, maar ook toen ze klein waren niet snappen sterker nog ze zouden er boos om zijn.

Hoe denken jullie daarover

Eens.
De dood hoort bij het leven en vroeg of laat worden ze er mee geconfronteerd. Je gaat een verantwoordelijkheid aan voor het welzijn van een huisdier en die houdt niet op bij ziekte. En ook dat moet je kinderen bij brengen.
Ik zou een hond daarom ook niet terugbrengen, want dat is een slecht voorbeeld.

DaniBanani schreef:Ik heb precies dit als kind meegemaakt. We hadden een (volwassen) bouvier en ik was helemaal gek met die hond, kon alles met hem. Urenlang speelden we in de tuin. Tot me op een dag verteld werd dat hij terug moest naar de fokker omdat ze hem niet meer vertrouwden, hij had al een paar keer gebeten naar mijn vader en ze durfden het niet meer aan. Ik herinner me vooral dat ik heel verdrietig was, maar volgens mijn ouders was ik ook vréselijk boos. Ik had immers nooit iets gemerkt van zijn gedrag, dus ik kon niet begrijpen waarom hij weg moest. Nog geen week later is hij door de fokker overigens ingeslapen omdat hij 3 mensen had gebeten, en toen ontdekten ze dat hij een enorme hersentumor had.

Maar ik was dus inderdaad heel erg boos. Achteraf begrijp ik mijn ouders heel goed, een onbetrouwbare bouvier met jonge kinderen is echt niet veilig. Met een hond die 'gewoon' ziek is, dus zonder gedragsproblemen, vind ik dat alweer lastiger. Maar goed, ik had wel een hele goede band met die hond en dat is ook heel anders dan bij een pup die je net één week in huis hebt. Dan is terugbrengen wel makkelijker uit te leggen, denk ik.

Op zich begrijp ik je ouders ook wel.
Maar
Ik vraag me af waarom je ouders na dat bijten (wat de hond voor die tijd kennelijk niet deed) niet eerst met die hond naar de DA zijn gegaan om hem na te laten kijken.
Dan hadden ze geweten wat er aan de hand was en hadden ze hem zelf in kunnen laten slapen.
Ik neem tenminste even aan dat jullie die hond al langere tijd in huis hadden?
Als jullie hem net hadden ligt het verhaal misschien weer anders.

Dat was misschien ook een iets andere tijd, maar wat jij vertelt gebeurt op dit moment ook nog op precies dezelfde manier.
Terug naar de fokker of naar het asiel.
Blijkt dan achteraf ziek te zijn.
Soms zelfs uitstekend behandelbaar.
Dat lijkt me voor kinderen ook een slecht voorbeeld om een hond dan maar gewoon weg te doen zonder na te gaan wat er aan de hand is.

iones schreef:

Selene schreef:
Ik ben zelf van mening dat ik mijn kinderen het beter kan uitleggen dat een pup of hond iets mankeert en dat we ons best doen om hem een zo'n leuk mogelijk leven te geven tot het niet meer kan. Ik heb meer de instelling dat het leven nu eenmaal niet maakbaar is.
Uitleggen dat ik een hond terug breng omdat hij mogelijk binnenkort iets gaat mankeren wat fout gaat zou ik aan mijn kinderen niet uit kunnen leggen. Die zouden dat nu, maar ook toen ze klein waren niet snappen sterker nog ze zouden er boos om zijn.

Hoe denken jullie daarover

Eens.
De dood hoort bij het leven en vroeg of laat worden ze er mee geconfronteerd. Je gaat een verantwoordelijkheid aan voor het welzijn van een huisdier en die houdt niet op bij ziekte. En ook dat moet je kinderen bij brengen.
Ik zou een hond daarom ook niet terugbrengen, want dat is een slecht voorbeeld.

Zal vast hoor. Maarre als ik een pup een week in huis heb en ik zou tegen mijn oudste zeggen dat ie moest kiezen of de hond terug naar de fokker want hij/zij kan er elk moment mee op houden of zijn gameconsoles dan kiest hij (zeer waarschijnlijk) toch echt voor het laatste

Anders zou dat (zeer waarschijnlijk) zijn als ik hem dezelfde vraag zou stellen maar dan mbt Nell (10 jaar)

Waarmee ik dus maar wil zeggen dat kinderen zich echt wel hechten aan dieren, maar dat het wel degelijk verschil maakt of dat je een dier een week (of langer) in huis hebt of dat het een dier(hond) betreft waarmee ze zijn opgegroeid of in ieder geval al jaren dag en nacht om zich heen hebben.

Gewoon klein beetje bij de realiteit blijven is niks mis mee

Ik vind dat de hele discussie kinderen in dit geval totaal niet van belang is.
De beslissing 'boxerpup terug of niet terug brengen' staat voor mij totaal los van kinderen hebben. Je moet hoe dan ook of die
kinderen uitleggen dat het beestje ziek is en misschien niet lang leeft (of je zegt dat niet, ook een optie) of je moet uitleggen dat
je het beestje terug brengt.
Voor mij zou de laatste optie moeilijker uit te leggen zijn aan kinderen dan de eerste optie overigens, want kinderen betrekken heel
snel dingen op zichzelf; wat als ik dan ziek word bijvoorbeeld.

Dat iemand een pup terugbrengt na een week omdat die ernstig ziek blijkt te zijn en de fokker nagelaten heeft om dit verder te
laten onderzoeken, kan ik me heel goed voorstellen.
Dat iemand de pup houdt, kan ik me ook heel goed voorstellen. Als ik voor mezelf spreek, dan is de pup van mij op de dag dat ik
hem/haar ophaal en is vanaf dat moment alle verantwoordelijkheid voor mij, maar ik snap best dat dit zo'n extreem geval is dat
mensen toch andere beslissingen nemen.
Alleen deze beslissing af laten hangen van het feit dat er kinderen bij zijn betrokken, dat zie ik dus totaal niet. Dit zou in mijn ogen
niets met de beslissing te maken hebben.

iones schreef:

Selene schreef:
Ik ben zelf van mening dat ik mijn kinderen het beter kan uitleggen dat een pup of hond iets mankeert en dat we ons best doen om hem een zo'n leuk mogelijk leven te geven tot het niet meer kan. Ik heb meer de instelling dat het leven nu eenmaal niet maakbaar is.
Uitleggen dat ik een hond terug breng omdat hij mogelijk binnenkort iets gaat mankeren wat fout gaat zou ik aan mijn kinderen niet uit kunnen leggen. Die zouden dat nu, maar ook toen ze klein waren niet snappen sterker nog ze zouden er boos om zijn.

Hoe denken jullie daarover

Eens.
De dood hoort bij het leven en vroeg of laat worden ze er mee geconfronteerd. Je gaat een verantwoordelijkheid aan voor het welzijn van een huisdier en die houdt niet op bij ziekte. En ook dat moet je kinderen bij brengen.
Ik zou een hond daarom ook niet terugbrengen, want dat is een slecht voorbeeld.

Iones dat ben ik met je eens,verantwoordelijk zijn voor een dier hoort ook bij het leven of het nu ziek is of niet.
In dit geval is het pure pech dat je een zieke pup koopt en ik had de fokker er zeker op aangesproken in de hoop een groot deel van het geld terug te krijgen.Maar ik had hem niet terug gebracht ook niet na een week.
Als ik het niet kan betalen had ik daar ook over na moeten denken.Voor het zelfde geld valt hij van de trap of komt hij onder een auto,dat soort (akkefietjes) moeten toch ook betaald worden.
Mij verbaast het dat op een forum met zoveel hondeliefhebbers mensen een hond terug brengen als een kapot horloge

.
kinderen moeten met de dood geconfronteerd worden , dat is het leven !

ik vond het heel erg, dat mijn oma stierf , maar als je oma 83 jaar is , is dat niet te vermijden ..

zo gaat dat ook met huisdieren , de ene is of wordt ziek en sterft , terwijl de ander overleeft je kindertijd .

als je dat erg vindt voor je kinderen , kan je er voor kiezen GEEN huisdieren te nemen !

Lin851 schreef:.
Dus ik snap dat ze de pup terug hebben gebracht, voor de wet is het een product, en als ik een product in een winkel koop en het blijkt kapot te zijn ga ik ook terug naar de winkel om het product te ruilen / terug te brengen.

een pup als een kapot horloge , hoe ver kan je gaan ?..

Pakdebal schreef:.
kinderen moeten met de dood geconfronteerd worden , dat is het leven !

ik vond het heel erg, dat mijn oma stierf , maar als je oma 83 jaar is , is dat niet te vermijden ..

zo gaat dat ook met huisdieren , de ene is of wordt ziek en sterft , terwijl de ander overleeft je kindertijd .

als je dat erg vindt voor je kinderen , kan je er voor kiezen GEEN huisdieren te nemen !

Lin851 schreef:.
Dus ik snap dat ze de pup terug hebben gebracht, voor de wet is het een product, en als ik een product in een winkel koop en het blijkt kapot te zijn ga ik ook terug naar de winkel om het product te ruilen / terug te brengen.

een pup als een kapot horloge , hoe ver kan je gaan ?..

Zo is het wel, ze hebben zelfs een dagwaarde.

De dood hoort bij het leven, ook voor kinderen. Ik houd mijn dochter er niet bij weg, ze weet wat het is, heeft al een opa verloren. In het specifieke geval van de boxerpup weet ik niet wat ik zou doen. De vernauwing was fors, geen idee wat dat betekent voor de hond. Mag hij zich niet inspannen, druk doen of kan hij normaal functioneren. Afhankelijk van de antwoorden zou ik een beslissing nemen. Of de hond na 1 of 10 jaar dood gaat zou niet zo zwaar wegen.