Het HondenForum

Leuk beschreven! En hij hóort gewoon bij jullie, je doet dat arme hondje toch niet nóg een verhuizing aan...? Ik zou het waarschijnlijk niet gekund hebben!

Ik denk dat jij bij uitstek iemand bent om een heel angstige hond weer op de rit te krijgen.
Geweldig, zeg!

Miranda schreef:Ik denk dat jij bij uitstek iemand bent om een heel angstige hond weer op de rit te krijgen.
Geweldig, zeg!

Dankjewel Miran. Ik ben zó benieuwd hoe hij zich gaat ontwikkelen!

Lemuria schreef:Leuk beschreven! En hij hóort gewoon bij jullie, je doet dat arme hondje toch niet nóg een verhuizing aan...? Ik zou het waarschijnlijk niet gekund hebben!

Nouja, er ligt een prima verhuisplan voor hem klaar hoor .

Uh-huh

ontroerend...
en jij gaat dat helemaal in orde brengen bij die mooie, bange man, die zo graag wil maar nog niet durft

Wat mooi zeg, dat koppie in je hand Die zit helemaal goed bij jou (haha, je onderschrift!)!

Zamunda schreef: Ja jij zat ook nog met het tijdstip, het was al donker toen je naar huis ging denk ik?

Wills heeft niet veel problemen met de geluiden in huis. Hij is wel heel oplettend en kijkt wel licht bezorgd op als bijvoorbeeld het kattenluikje gaat. Hij is wel schrikkerig, maar bij geluiden schiet hij dus niet echt weg. Het mooie is ook dat het plekje op de bank waar ik de eerste uren met hem gezeten heb ook echt zijn plekje is, hij voelt zich daar best fijn. Verder mag hij zich op zich wel wat terugtrekken, maar ik geef hem daar niet teveel kans toe. Het is bij ons namelijk zo rustig en stil en ik zie dat hij dit aankan, dus ga ik hem daar niet teveel in toestaan. Hij mag bij ons alleen nog in de huiskamer, dus hij kan zich niet in een ander vertrek terugtrekken. Als we in de keuken bezig zijn staat hij heel nieuwsgierig achter het traphekje te kijken . Met dat scheve koppie van 'm . Dan schrikt ie weleens en neemt ie wat meer afstand, maar ik merk wel dat de huiskamer al steeds veiliger voor hem wordt.
Met wandelen loopt hij voorop en schrikt hij van elk geluidje achter hem (krakend takje, krakende jas, wegschietend steentje...).

Verder is hij heel schichtig tijdens bewegen. Als hij op de bank ligt en je loopt achter hem langs dan gaat hij zitten want dat is toch wel eng. Als ik in huis loop en hij ook houdt hij meters afstand. Mooie is wel dat als ik dan stil ga staan hij vaak even aan mijn hand komt ruiken.

Grappig dat ze dan toch zo anders reageren.
Wij hebben geen deur in ons huis Hij staat soms in de hal, soms in de slaapkamer. En Manu wandelt af en toe er naar toe en gaat naast hem liggen of ze beginnen te spelen.
Gisteravond kwam hij steeds verder de woonkamer in en durfde al snoepjes te gaan zoeken die ik voor hem neer had gelegd terwijl hij me bekeek.

En ja, dat scheve koppie Dat doet Cody inderdaad ook.

Als ik een groter huis had mocht hij blijven Zo leuk.
Ik vind trouwens dat je meer foto's moet maken

wat een mooi verhaal, er spreekt zoveel liefde uit en dat voel je ook als je bij jullie rondloopt Behalve bij Laisa natuurlijk haha, ik ben meer een knuffelhondenmens en ik geloof niet dat ik dat bij Lais kon doen
Maar Mister is een heerlijke vent en het is geweldig om te lezen hoe het met Wills gaat; elke dag een stukje beter

Mooi verhaal! Zo aandoenlijk dat koppie in je hand, hij legde letterlijk zijn vertrouwen in je handen

Wat ben jij toch geweldig met honden. Prachtig verhaal.

Zamunda schreef:Wills is hier om tot rust te komen en vandaaruit verder te habitueren aan het leven van een Nederlandse huishond. Van wat ik gelezen en inmiddels gezien heb heb ik er vertrouwen in dat hij hier verdere stappen kan maken en ik heb er veel zin in om hem te mogen zien ontwikkelen.

Wills vind ik niet zo lekker 'bekken', dus ik had bedacht om het om te bouwen naar Willem (Willy was ik niet zo'n voorstander van ). Gek genoeg noemde ik hem tijdens het wandelen een paar keer Jack. Gewoon uit het niets, ik had die naam nog helemaal niet bedacht; maar ik vind hem blijkbaar een Jack. Maar dat vind ik stom, want hij zou al luisteren naar 'Wills' dus wilde ik dat ongeveer zo houden en daarnaast vraag ik me af of het niet gewoon komt door Hanneke's Jack, dat ik daarmee in mijn hoofd zit... Nouja, we zien wel wat het wordt.

Later uitgebreider, maar de introductie is alvast super gegaan, boven verwachting goed. Inmiddels ligt hij naast me op de bank en op moment dat iedereen stilzit en -ligt ligt hij lekker op een rolletje met dichtgevallen oogjes .

Oh, en hij is dus tijdelijk hè. Maar die klojo heeft me wel al ingepakt . Zit ie daar met een gespitst koppie te luisteren naar hoe de katten gevoerd worden en ondertussen gaat dat koppie schuin de ene kant en dan weer schuin de andere kant op ... grrr, ik vinnum nu al veel te leuk . Maar dat maakt niet uit, hij gaat toch echt weer weg . Denk ik.

Foto's mogen natuurlijk niet ontbreken, dus die zal ik zo even posten (ondanks de zeer slechte kwaliteit).

Maak het jezelf nou niet zo moeilijk, wij zien/lezen het al dit is gewoon een blijver. En al schreeuw je nou nog zo hard dat WIM WEER WEG GAAT en meer van dat soort onzin om hoofdzakelijk jezelf te overtuigen. Ga nie lukken nie. WIM weet dat en wij lezen dat dus geef het nou maar gewoon toe.

Zondag: kennismaking met ons en met Lais

Eenmaal binnengekomen bij het gastgezin hebben we Wills en Foxy genegeerd, ze stonden in een hoek maar deden het nog best goed vond ik. Ze durfden niet uit die hoek, maar voelden zich daar wél redelijk veilig. Ik heb de andere hondjes gekroeld, waarop W+F wel interesse toonden en een enkel stapje dichterbij zetten, maar dichter dan drie meter kwamen ze niet. We hebben een kopje thee gedronken en toen de honden meegenomen naar de speelweide. Vervolgens Lais uit de auto gehaald en in de speelweide direct van de riem gelaten. Ze gingen gelijk aan elkaar ruiken en Lais stond daarbij zoals gewoonlijk met een hoge staart en borstelende ridge. Er werd wat gedraaid, geroken, gegromd, gelopen en weer vanvoren af aan. Daarna werd er een beetje gerend waarbij Lais de boel al snel ging uitdagen. De mannen konden het hebben gelukkig (en wat kunnen ze schitterend rennen )! Van lieverlee werd Lais wilder en kwamen er diepe oergeluiden uit :mannn: . Grauwend en potenmaaiend tastte Lais af tot hoever ze kon gaan (je weet maar nooit, misschien gaan ze er wel als angsthaasjes vandoor en dan kun je daar zo schitterend achteraan racen als het vrouwtje daar geen stokje voor steekt ). Beide mannen vonden dat wilde gedoe nou niet je van het en Foxy hield het een beetje voor gezien, hij nam wat meer afstand en negeerde de racende Lais. Wills vond het wel een beetje té, maar rende dan naar het hek waar hij voet bij stuk hield. Hij zette de boel niet op scherp, maar liet ook niet over zich heen denderen. Mooi zo . Dan was het ook weer okee en nam Lais weer afstand. Het allerleukste was dat Wills zelfs nog een paar keer het initiatief nam met speelse gebaren richting Lais. Zo te zien zit dát wel goed.

Toen was het tijd om te gaan en ben ik dus met Lais en Wills vertrokken. Het was direct goed: de drukte van de kennismaking was voorbij en er hoefde niets meer 'besproken' te worden tijdens het lopen. Het eerste stukje was langs de weg dus daar hield ik ze sowieso kort, maar daarna op het bospad kregen ze allebei meer ruimte en liepen ze samen op alsof het altijd zo ging . Schitterend. Aan het einde van dat eerste bospad stonden manlief en gastvrouw ons op te wachten en Wills die dat een beetje spannend vond kwam tegen me aanstaan. Zo fijn dat hij al steun vond bij me! Daarna nam zijn gastbaasje afscheid en liepen meneer Zamunda en ik verder met beide honden. De wandeling ging de hele weg eigenlijk hetzelfde, het was blijkbaar de normaalste zaak van de wereld dat deze twee honden samen opliepen.
Heel erg opvallend is dus wel Wills' ontzettend schichtige gedrag. Hij loopt aan het einde van de riem omdat hij zover mogelijk van je af wil lopen en schrikt van zo ongeveer elk geluidje onderweg. Dan probeert hij weg te komen maar gelukkig zat hij driedubbel gezekerd vast dus dat ging niet lukken . Ik ben heel erg benieuwd hoe zich dat gaat ontwikkelen, hoever hij dit gedrag kan ontgroeien.

Als hij in huis ergens van schrikt dan schiet hij een stukje weg of hij krimpt in elkaar. Als je wat grotere bewegingen maakt en hij denkt dat je hem gaat aanraken krimpt hij ook in elkaar. Maar vanuit die situatie raak ik hem natuurlijk juist niet aan en ik schenk geen aandacht aan dat gedrag. Wat ik wel doe ik veel praten, niet tegen hem, maar gewoon in mezelf of tegen de honden in het algemeen. En even stil blijven staan zodat hij aan mijn hand kan ruiken. En even door de kniëen want dan komt ie vaak kijken en wil hij toch wel graag een kriebel. Aan- en aflijnen gaat ook altijd vanuit een gehurkte positie en zonder hem vast te houden (dus ik pak niet zijn halsband vast). Alleen als ik een riem aan het tuig moet bevestigen pak ik hem wel even bij zijn tuig, want dan gaat mijn arm meestal te ver langs zijn lichaam voor hem en blijft hij niet staan. Maar dat komt wel.

Ik bouw dingen ook op. Dat klinkt heel algemeen en dat is het ook. Als ik de tv aanzet dan begin ik met het geluid uit en zet ik dat langzaam harder. Als ik opsta doe ik dat heel rustig zodat hij er niet ineens door overvallen wordt. Als ik achter hem langs moet sta ik af en toe even stil om hem even de tijd te geven het te verwerken. Als we beide in de kamer lopen dan maak ik rustige doch gedecideerde bewegingen: hij krijgt de tijd om te zien wat ik ga doen en waar ik heenga zonder dat ik om hem heen probeer te dansen.
Ik geloof direct dat er honderd andere manieren zijn met ieder hun eigen voor- en nadelen, maar voor nu voelt deze goed voor mij en hem. Laat hem maar vertrouwen krijgen en even uit de stress komen ipv zich continu een hoedje te schrikken. De rest komt later wel.

Ah daar zijn je mooie verhalen weer! Super om te lezen, dat gaat vast helemaal goed komen.

Bedankt voor jullie reacties, erg leuk om te lezen.

renee-uk schreef:ontroerend...
en jij gaat dat helemaal in orde brengen bij die mooie, bange man, die zo graag wil maar nog niet durft

Ik vind het zo mooi om te zien dat hij echt graag wil. Dat geeft ook moed en hoop, want een hond die alles maar eng vindt en zover heen is dat hij echt liever in een hoekje blijft zitten heeft wmb weinig tot geen toekomst.

Lieske1977 schreef:Wat mooi zeg, dat koppie in je hand Die zit helemaal goed bij jou (haha, je onderschrift!)!

Bijzonder hè? Hij doet het geregeld trouwens. En dan laat ik heel langzaam mijn hand zakken totdat zijn kop op de bank ligt .

Manuma schreef:Grappig dat ze dan toch zo anders reageren.
Wij hebben geen deur in ons huis Hij staat soms in de hal, soms in de slaapkamer. En Manu wandelt af en toe er naar toe en gaat naast hem liggen of ze beginnen te spelen.
Gisteravond kwam hij steeds verder de woonkamer in en durfde al snoepjes te gaan zoeken die ik voor hem neer had gelegd terwijl hij me bekeek.

En ja, dat scheve koppie Dat doet Cody inderdaad ook.

Als ik een groter huis had mocht hij blijven Zo leuk.
Ik vind trouwens dat je meer foto's moet maken

Manu is echt een gouden hond !
Maar voor Cody erbij hoef je echt niet groot te wonen hoor! Die langpootmug vouwt zich toch heel klein op ?!

alinelaila schreef:Ik zie dat hij in je onderschrift en profiel staat. Gefeliciteerd!
Want bij Tisbee had je er nog 'opvanger' bij staan en nu niet, dus dat is wel duidelijk

Mooi verhaal zeg. Ik vind het bijzonder dat hij je toch al zo snel durft te vertrouwen en zich laat aanraken.

Jij moet niet zo scherp, oplettend en olifantengeheugend zijn !

Frolic schreef:wow, dat klinkt echt al heel veelbelovend. En hartverwarmend. En smeltend.....
Haha, je bent gewoon al om

Hahahaha, zegt zij die er eeuwen over deed om toe te geven dat Pippi zou blijven .

Ingrid48 schreef:wat een mooi verhaal, er spreekt zoveel liefde uit en dat voel je ook als je bij jullie rondloopt Behalve bij Laisa natuurlijk haha, ik ben meer een knuffelhondenmens en ik geloof niet dat ik dat bij Lais kon doen
Maar Mister is een heerlijke vent en het is geweldig om te lezen hoe het met Wills gaat; elke dag een stukje beter

Haha, nee dat is als vreemde geen optie bij Lais. Ze is een heerlijke knuffel en kroelkont, maar alleen voor eigen. In tegenstelling tot Mister, de slettebak in huis .

Lunatic schreef:Mooi verhaal! Zo aandoenlijk dat koppie in je hand, hij legde letterlijk zijn vertrouwen in je handen

Mooie beeldspraak.

Sterre schreef:Wat ben jij toch geweldig met honden. Prachtig verhaal.

Dankjewel voor je compliment, maar ik kies natuurlijk ook wel uit wat bij me past.

Maltezers schreef:Maak het jezelf nou niet zo moeilijk, wij zien/lezen het al dit is gewoon een blijver. En al schreeuw je nou nog zo hard dat WIM WEER WEG GAAT en meer van dat soort onzin om hoofdzakelijk jezelf te overtuigen. Ga nie lukken nie. WIM weet dat en wij lezen dat dus geef het nou maar gewoon toe.

Sanner schreef:Ah daar zijn je mooie verhalen weer! Super om te lezen, dat gaat vast helemaal goed komen.

Dankjewel, erg leuk om te lezen.

Wat doet hij als je hem nieuwsgierig maakt?
Met je rug naar hem toen op de grond zitten ritselen met iets lekkers, bv. En als hij dan om je heen loopt van hem afdraaien?
Zodat hij moet kiezen of hij naar je toe komt (en zijn nieuwsgierigheid de overhand krijgt) of dat hij niet uitvindt wat je aan het doen bent.

Ik vind dat persoonlijk altijd een grote indicator voor toekomstig gedrag en in hoeverre iets bij te buigen is.
Als de nieuwsgierigheid wint, is er grote kans dat het goed komt.
Als de angst wint wordt het veel moeilijker.

Klinkt alsof je supergoed bezig bent.

Uma schoot wel op slot en was niet meer bereikbaar. Maar die is ook ontpopt tot een vrolijke, blije hond met af en toe nog wat bibbers.
Wat ik daarvoor gedaan heb kan ik eigenlijk niet eens voor me halen. Ik denk dat je gewoon samen aan elkaar went en als je beide doet waar je je goed bij voelt komt het vanzelf. Ik vind het wel heel gunstig klinken dat Wils/Wim alles wel wilt bekijken en aftast

Miranda schreef:Wat doet hij als je hem nieuwsgierig maakt?
Met je rug naar hem toen op de grond zitten ritselen met iets lekkers, bv. En als hij dan om je heen loopt van hem afdraaien?
Zodat hij moet kiezen of hij naar je toe komt (en zijn nieuwsgierigheid de overhand krijgt) of dat hij niet uitvindt wat je aan het doen bent.

Ik vind dat persoonlijk altijd een grote indicator voor toekomstig gedrag en in hoeverre iets bij te buigen is.
Als de nieuwsgierigheid wint, is er grote kans dat het goed komt.
Als de angst wint wordt het veel moeilijker.

Hij is supernieuwsgierig, als je met een zakje kraakt gaat dat koppie omhoog en schuin. Als je je hand een beetje uitsteekt komt hij ook, zeker als je op je hurken zit. Als ik me omdraai vindt hij dat juist enger trouwens, dan neemt hij weer meer afstand. Maar ik ga en hoef bijvoorbeeld niet naar hem toe te lopen om hem aan te lijnen: ik nodig hem uit om bij me te komen en dat doet hij (met en zonder snoepje)! Dus ik heb heel goede hoop !

Overigens nam hij tijdens de eerste wandeling (van gastgezin naar onze auto) al worstjes aan uit mijn hand .

Manuma schreef:Klinkt alsof je supergoed bezig bent.

Uma schoot wel op slot en was niet meer bereikbaar. Maar die is ook ontpopt tot een vrolijke, blije hond met af en toe nog wat bibbers.
Wat ik daarvoor gedaan heb kan ik eigenlijk niet eens voor me halen. Ik denk dat je gewoon samen aan elkaar went en als je beide doet waar je je goed bij voelt komt het vanzelf. Ik vind het wel heel gunstig klinken dat Wils/Wim alles wel wilt bekijken en aftast

Dat is inderdaad hoe ik het doe en ik vind het zeker gunstig dat hij echt nieuwsgierig is.

Zamunda schreef: en ik vind het zeker gunstig dat hij echt nieuwsgierig is.

Ik ook

Na het uitlaten vanmorgen ben ik nog met de honden de tuin ingegaan, met Wills aan een lange lijn. De andere twee krijgen hun eten meestal uitgestrooid door het gras (zo ook gisteren) en vandaag had ik het gevoel dat Wills er ook wel bij kon zonder weg te lopen. Dus gevoerd en ja hoor, Wills speurde lekker mee . Ook hier was het weer alsof deze drie honden dit al jaren zo samen doen, genieten om te zien. Toen het eten een beetje op begon te raken kreeg Wills af en toe wat interesse in de wereld achter de haag, dus dat was een mooi moment om weer naar binnen te gaan.

Zo'n mooi gezicht, weer drie van die knapperds in mijn tuin :





Ook speuren naar hetzelfde brokje is niets om een punt van te maken door de heren:

Geweldig, wat gaat het goed.

Wat fijn dat hij zo leuk meedoet al!
Nieuwsgierig én gek op voertjes... dat klinkt ook al veelbelovend

Dag 4. Eng vrouwtje.

Jonge jonge wat is die hond schichtig en wat ben ik blij dat hij zich op zijn plekje van de bank redelijk veilig voelt. Zolang hij op die bank ligt of zit vindt hij de meeste geluiden niet eng, hij is nog steeds wel erg alert, maar probeert niet ergens weg te kruipen want hij zit al goed. Maar staat hij op de grond dat is alles een héél stuk enger. Water drinken doet hij in twee etappes, want tijdens het drinken kan hij niet horen hoe het met de omgeving zit dus moet hij even stoppen om te luisteren.
Vandaag ben ik, met Miranda's vraag in mijn achterhoofd, met het voeren op de grond gaan zitten, met mijn rug naar hem toe. Ik vond het namelijk maandag tijdens het voeren al bijzonder dat hij mij enger vindt als ik met mijn rug naar hem toe stond en nu wilde ik daar weer iets mee. Dus daar zat ik dan, een beetje rommelend in het voerbakje. Al snel kwam hij naar me toe, maar doordat ik van hem wegdraaide (en daarbij dus bewoog ) deinsde hij weer terug. De tweede keer draaide ik weer weg en toen vertrouwde hij het niet meer: hij liep weg en ging achter me op 'zijn' bank staan. Ik besloot dat ik nu niet meer weg zou draaien als hij weer kwam en bleef rustig zitten, af en toe wat rommelend in het bakje. Ik hoorde hem twijfelen achter me, af en toe op de grond dan weer op de bank: hij wilde maar het was héél eng. Het duurde en het duurde, ondertussen ging ik wat van het voer eten (nouja, ik smakte wat ) en dat trok hem nog meer aan. Ik hoorde hem steeds dichterbij komen en dan toch weer wegggaan. Voor mijn gevoel heb ik wel een half uur zo gezeten, maar het zal wel korter geweest zijn. In ieder geval kwam hij uiteindelijk toch echt en vierde ik van binnen een feestje om zijn overwinning.
Maar het voertje nam hij nog niet aan, want elke beweging van mijn kant deed hem weer weggaan. Okee, voertje in de hand en stilhouden. Nee, dat was toch te dichtbij. Okee, voertje van mij afgooien. "Whaaaaa, wat zie en hoor ik daar bewegen ?!". Goed, nadat hij over de eerste schrik heen was liep hij heel voorzichtig naar het voertje, at het op en rende snel weer terug achter mij. Na die eerste ging het makkelijker en twijfelde hij minder, eng was het nog steeds en ook al lager er drie voertjes, hij deinsde toch na elk voertje eerst terug vooraleer de volgende te pakken. Langzamerhand verbeterde dat.
Op een gegeven moment stond hij weer achter me en kwam zijn koppie richting mijn hand, dus ik pak een voertje en ja hoor, dat wilde hij wel . Ook met het uit de hand pakken deinsde hij eerst steeds na elk voertje terug en ging dat langzaam beter.
Wat ik erg mooi vond was hoe op een gegeven moment zelf kwam vragen om het volgende voertje. Ik gaf hem namelijk niet meer gelijk een nieuw voertje, nee ik wachtte totdat hij weer terug was (ik wilde niet lokken, ook omdat ik merkte dat hij die afstand af en toe gewoon even nodig had om het weer even te verwerken). Hij kwam dan weer schuin naast me staan en als ik dan wachtte kwam zijn koppie nog iets naar voren richting het voerbakje en dat was voor mij het teken om het voertje te pakken en mijn hand naar hem toe te bewegen. Daardoor nam hij steeds meer het initiatief, hij had wat meer controle over de situatie want hij kon het op die manier zelf sturen.
Maar oh oh oh, wat is hij schichtig. Als het bakje even verschoof schoot hij weer weg. Als mijn arm bewoog om een voertje weg te schuiven dook hij weg. Bewegen vindt hij heel eng. Maar hij is er nog maar net en hij maakt elke dag stapjes! Tijdens de voersessie ging het ook steeds beter, hij bleef op een gegeven moment 'gewoon' bij me staan als ik een voertje wegschoof om het daarna voorzichtig te gaan pakken. Zo leuk: op zijn terugweg stak ik op een gegeven moment steeds mijn hand een beetje uit met een voertje en hij had inmiddels de rust om die te komen pakken. Later kwam hij erom vragen als ik geen voertje had gepakt . De knapperd .

Vanavond ging ik lekker naast hem op de bank zitten en zat ik niet dichtbij genoeg: steeds als ik stopte met kriebelen schoof hij weer een centimeter dichterbij . Wat een verschil met zijn houding op de grond, maar wat fijn dat hij dit kan en wil!

Oh, nog iets over rituelen. Op vaste momenten krijgen de honden hier bepaalde koekjes. Zo is er een slaapkoekje (driemaal raden wanneer die gegeven wordt ) en een kattenkoekje. Dat laatste koekje krijgen ze tweemaal per dag, nadat we de katten gevoerd hebben. Sinds gisteren weet hij al vrij precies dat na het gerommel bij de katten er een koekje aankomt en komt hij al even een kijkje nemen. Ook vanavond en toen ik eraan kwam met de koekjes liep hij naar zijn bank om daar op zijn kattenkoekje te wachten . Toen ik later het voer pakte voor een kat die eerder nog geen trek had zat hij weer helemaal verwachtingsvol op zijn kattenkoekje te wachten... want dat hoort zo als er gerommeld is bij de katten. Ik vond het wel sneu (want ze kregen niet meer), maar ook wel heel mooi om te zien hoe zo'n hond zo verschrikkelijk snel patronen herkent.

Heavy schreef:Ziet er super ontspannen uit heerlijke tuin ook

Ik sta er elke keer waar van te kijken hoe ontspannen dat gelijk al gaat. Het is inderdaad echt een fijne tuin, ben er erg blij mee.

DeDiana schreef:Wat fijn dat hij zo leuk meedoet al!
Nieuwsgierig én gek op voertjes... dat klinkt ook al veelbelovend

Ja echt leuk joh. Bij Tisbee duurde het echt een tijdje voordat ze mee ging speuren (en kreeg ze dus voornamelijk binnen eten). Zij vond dat het gewoon uit een bak moest haha, als koningin zijnde ga je toch niet je eten bij elkaar en van de grond rapen ?! Later kreeg ze er lol in en sjeesde ze de tuin door met een kronkelende staart, al stofzuigend .

Zamunda schreef:

Heavy schreef:Ziet er super ontspannen uit heerlijke tuin ook

Ik sta er elke keer waar van te kijken hoe ontspannen dat gelijk al gaat. Het is inderdaad echt een fijne tuin, ben er erg blij mee.

DeDiana schreef:Wat fijn dat hij zo leuk meedoet al!
Nieuwsgierig én gek op voertjes... dat klinkt ook al veelbelovend

Ja echt leuk joh. Bij Tisbee duurde het echt een tijdje voordat ze mee ging speuren (en kreeg ze dus voornamelijk binnen eten). Zij vond dat het gewoon uit een bak moest haha, als koningin zijnde ga je toch niet je eten bij elkaar en van de grond rapen ?! Later kreeg ze er lol in en sjeesde ze de tuin door met een kronkelende staart, al stofzuigend .

Hier nog zo één. Amoz is best gek op eten, maar als hij er moeite voor moet doen... Nee, het liefst gewoon kvv of brokken in een bak, en dat eet hij dan liggend op zijn dooie gemakje. Speuren, barfen, kong, snuffelmat, dat vindt hij allemaal maar moeilijk gedoe

DeDiana schreef:Hier nog zo één. Amoz is best gek op eten, maar als hij er moeite voor moet doen... Nee, het liefst gewoon kvv of brokken in een bak, en dat eet hij dan liggend op zijn dooie gemakje. Speuren, barfen, kong, snuffelmat, dat vindt hij allemaal maar moeilijk gedoe

Hahaha . Dat komt doordat ze veel te veel verwend zijn in die opvang in Spanje hoor, ik zeg het je .

Heavy schreef: Hij moet weg maar je mag hem niet hebben?

Ja . Had je daar wat over te zeggen .

mooie verhalen
dat voer uitstrooien doe ik ook regelmatig. ik heb met geen van de opvangers ooit een grommetje of lipje gezien, zelf niet als ze baknijd hadden. blijkbaar is er geen mijn en dijn en kunnen ze dan veel meer hebben.

prachtig verhaal weer van mooie Wills! Het gaat echt wel een tijdje duren, maar volgens mij gaat het met hem helemaal goedkomen door al de tijd en energie en liefde die jullie erin stoppen

lucie schreef:dat voer uitstrooien doe ik ook regelmatig. ik heb met geen van de opvangers ooit een grommetje of lipje gezien, zelf niet als ze baknijd hadden. blijkbaar is er geen mijn en dijn en kunnen ze dan veel meer hebben.

Nou-ou....Skadi klapt er hier sporadisch sfeervol op als ze samen speuren naar voertjes en ze vindt dat Cayuga zich teveel bemoeit met waar ZIJ bezig is
(Ze heeft een punt, hij kijkt wat zij doet, en doet dat dan na op een ergerlijk opdringerige manier).

Als ik je verhaal zo lees, Zamunda, heeft zijn angst twee 'oorzaken'. Een is een van nature al wat angstig/nerveus karakter, dat ga je er never nooit niet uitkrijgen. Cayuga is ook zo'n type.
Maar ik denk dat omdat hij zo nieuwsgierig is, en voergericht, je er toch een fors deel ('ervaringsangst') wel uit kunt krijgen. Dat is géén kort traject. Heel voorzichtig (zelf)vertrouwen opbouwen.
Maar zoals ik al zei, jij bent bij uitstek de persoon bij wie ik dat goed zie komen.
Ik kan zelf niet zo goed met écht heel angstige honden, door mijn aard. Jij bent een véél kalmer persoon, met een heel rustige energie. En waar jullie wonen, dat is helemaal perfect voor een bange hond. Weinig kans op nieuwe negatieve ervaringen, en véél kans op positieve ervaringen.

Ik zie dat wel goed komen, maar reken erop dat het een verhaal van lange adem gaat worden.
En dat hij altijd nerveus van aard zal blijven, en dus schrikkerig/angstig zal reageren op nieuwe prikkels. Maar goed, dát is gemakkelijk in banen te leiden.

Heerlijk om te lezen dat het tot nu toe al zo goed gaat!