Het HondenForum

iones schreef:Want dat is het namelijk, de ander iets ontzeggen wat zo belangrijk voor hem of haar is.

Ik vind dat echt zó eenzeidig gesteld. Alsof iemand je dat alleen maar zou ontzeggen omdat ie het je niet gunt. Maar als een bepaalde hobby of passie, zoals honden, echt een enorme impact op je leven heeft, dan is het zo simpel helemaal niet. Ik wil Marinus ook alle passies gunnen die hij ontwikkelt, ook als ik me er een beetje voor moet aanpassen, maar er zijn echt wel grenzen hoor. Als hij toevallig dol zou zijn op verbouwen bijvoorbeeld, zou ik dat prima vinden, maar niet als ik dan jarenlang achter elkaar in een onaf huis á la Help Mijn Man Is Klusser zou moeten wonen. En als hij een passie ontwikkelt voor horrorachtige schilderijen, dan hangt ie die maar mooi ergens waar ik ze niet zie, anders krijg ik 's nachts nachtmerries, ik ben daar heel gevoelig voor. En een nertsenfokkerij in de woonkamer voel ik ook niet veel voor. Dat heeft niks te maken met de ander iets niet gunnen, maar wel met het feit dat je ook zelf nog een beetje normaal en fijn moet kunnen leven in je eigen huis. Als je samenwoont heb je altijd allebei iets te zeggen over ingrijpende veranderingen. De een moet de ander zijn hobby gunnen, maar de ander moet er ook rekening mee houden dat dat voor de een wellicht wat te veel van het goede is. Het komt van twee kanten hoor.

lucie schreef: nja, ik kan me voorstellen dat iemand ècht niks van dieren moet hebben, er misschien wel vies van is, vanwege geloof of weet ik het wat. Maar als het voor jou echt wèl een must is, dan pas je dus gewoon niet bij elkaar
Als ik de vergelijking mag maken : stel de één wil per se wel kinderen en de ander heeft er niks mee en wil ze gewoon niet. Wat dan? Lijkt me toch ook niet dat een simpelweg 'gunnen' in zo'n geval voldoende is. Daarvoor heeft het te veel impact.

Dat is waar. Maar dit is ook een levensstijl he. Zoals wonen in de stad of het platteland. Als je samen leeft moet je toch een beetje met je neus dezelfde kant op staan. Van buitenleven houden of juist het stadsleven, wel of geen kinderen, wel of geen dieren. Je kunt niet met alles een concessie doen in de vorm van half/half.

mijke schreef:En een nertsenfokkerij in de woonkamer voel ik ook niet veel voor. Dat heeft niks te maken met de ander iets niet gunnen, maar wel met het feit dat je ook zelf nog een beetje normaal en fijn moet kunnen leven in je eigen huis. Als je samenwoont heb je altijd allebei iets te zeggen over ingrijpende veranderingen. De een moet de ander zijn hobby gunnen, maar de ander moet er ook rekening mee houden dat dat voor de een wellicht wat te veel van het goede is. Het komt van twee kanten hoor.

Juist, en dat kan toch met een hond? Tenzij er sprake is van allergie.

Zolang het een passie is en iemand zijn hele ziel en zaligheid erin legt vind ik alles best. Vriend is echt een gamer(zeg maar gewoon game verslaafd). Heeft een heel arsenaal aan gameconsoles en games. Logeerkamer is voor hem en daar staat bijna alles in (en is hij ook altijd te vinden) de rest staat op zolder te verstoffen. Ik heb en weinig last van voor de rest behalve dat ik geen logeer kamer heb maar als hij daar zijn geld aan wil uitgeven gaat hij zijn goddelijke gang maar. Ik geef het uit aan de honden en daar zegt hij ook niks over.

Vriend heeft ook ooit eens bedacht dat hij gekko's wilde. Prima, dus die kwamen er ook. Tot na een maand of 2 de interesse er niet echt meer was en ik volledig voor de zorg opdraaide. Dus ik mocht elke week krekels halen en elke dag voeren en terrarium schoonhouden. Na een paar keer aangegeven te hebben dat dit niet mijn idee van zijn hobby was heeft hij ze dus herplaatst. Ik verwacht van hem ook niet dat hij volledig voor mijn honden opdraait.

Toen wij samen gingen wonen heb ik meteen geroepen dat er wel een hond moest komen(dat wilde hij niet en schoonmoeder vond het ook maar onzin) en hij wilde 2 katten. Zowel de hond als de katten zijn er toen wel gewoon gekomen. 1 kat heeft zelf een nieuw huis gezocht en de ander heeft hij nog. En ondertussen zijn er 2 katten door mijn toedoen bijgekomen. Als hij ooit weer een kat wil dan ga ik wel mee met uitzoeken en doe ik de eerste opvoeding zelf wel. Aangezien zijn kat niet voor niks de bijnaam Pisvlek heeft, dat wil ik echt nooit meer dus dan doe ik de opvoeding zelf wel. Zoveel werk is dat bij een kitten niet.

iones schreef:

lucie schreef: nja, ik kan me voorstellen dat iemand ècht niks van dieren moet hebben, er misschien wel vies van is, vanwege geloof of weet ik het wat. Maar als het voor jou echt wèl een must is, dan pas je dus gewoon niet bij elkaar
Als ik de vergelijking mag maken : stel de één wil per se wel kinderen en de ander heeft er niks mee en wil ze gewoon niet. Wat dan? Lijkt me toch ook niet dat een simpelweg 'gunnen' in zo'n geval voldoende is. Daarvoor heeft het te veel impact.

Dat is waar. Maar dit is ook een levensstijl he. Zoals wonen in de stad of het platteland. Als je samen leeft moet je toch een beetje met je neus dezelfde kant op staan. Van buitenleven houden of juist het stadsleven, wel of geen kinderen, wel of geen dieren. Je kunt niet met alles een concessie doen in de vorm van half/half.

volledig mee eens. mijn man en ik delen dezelfde levensstijl en -visie en juist daarom houden we het al 28 jaar met elkaar uit. echt belangrijke dingen wil ik geen concessies voor doen. een vent die 'mijn' honden als een last zou ervaren, of gewoon niet leuk, daar kan ik niks mee. Betekent niet dat er geen verschillen in beleving mogen zijn hoor. Wij hebben samen een leven in en met de natuur en dieren, maar hebben daarin wel onze voorkeuren en sterke/zwakke punten. Dàt kan elkaar juist alleen maar aanvullen. Maar een vent die van mij verwacht dat ik er netjes 'verzorgd' bij loop en gaat lopen miepen over poep, haren en andere natuurverschijnselen , dat gaat 'em niet worden.

iones schreef:

mijke schreef:En een nertsenfokkerij in de woonkamer voel ik ook niet veel voor. Dat heeft niks te maken met de ander iets niet gunnen, maar wel met het feit dat je ook zelf nog een beetje normaal en fijn moet kunnen leven in je eigen huis. Als je samenwoont heb je altijd allebei iets te zeggen over ingrijpende veranderingen. De een moet de ander zijn hobby gunnen, maar de ander moet er ook rekening mee houden dat dat voor de een wellicht wat te veel van het goede is. Het komt van twee kanten hoor.

Juist, en dat kan toch met een hond? Tenzij er sprake is van allergie.

Dat vind jij ja. Niet iedereen vindt dat dat kan met een hond. Het is misschien moeilijk voor te stellen maar er zijn echt mensen die helemaal niet van honden houden en er echt niet gelukkig van worden. Die zich er aan storen. Niet om te pesten maar gewoon omdat ze er niet goed tegen kunnen, tegen alle prikkels. Mijn vriend is zo iemand. Nou had ik Oor al toen hij mij leerde kennen dus hij wist waar hij aan begon, en omdat hij Oor heel leuk vindt kan hij zich er overheen zetten. Maar toen we Skittles hier hadden werd het snel duidelijk dat twee honden voor hem écht te veel is. Hij was de hele tijd geprikkeld en chagerijnig omdat er gewoon te veel drukte was in huis. Voor hem ligt de grens dus bij twee honden, maar er bestaan ook mensen voor wie de grens bij een hond ligt. Die dus gewoon niet tegen een hond kunnen, daar gewoon simpelweg ongelukkig van zouden worden. Dan wordt het een dealbreaker, als jij wel per se je hond wilt en daar niet flexibel in kunt zijn. Ik vind het raar om te stellen dat de ander je dan de hond misgunt, dat hij je dan iets zou ontzeggen. Want andersom misgun jij de ander dan blijkbaar ook zijn rust in zijn eigen huis, en wil je hem dat ontzeggen. Het heeft gewoon niks met misgunnen te maken, het heeft te maken met tegenstrijdige behoeftes waar je een compromis in zult moeten vinden.

mijke schreef:

iones schreef:

mijke schreef:En een nertsenfokkerij in de woonkamer voel ik ook niet veel voor. Dat heeft niks te maken met de ander iets niet gunnen, maar wel met het feit dat je ook zelf nog een beetje normaal en fijn moet kunnen leven in je eigen huis. Als je samenwoont heb je altijd allebei iets te zeggen over ingrijpende veranderingen. De een moet de ander zijn hobby gunnen, maar de ander moet er ook rekening mee houden dat dat voor de een wellicht wat te veel van het goede is. Het komt van twee kanten hoor.

Juist, en dat kan toch met een hond? Tenzij er sprake is van allergie.

Dat vind jij ja. Niet iedereen vindt dat dat kan met een hond. Het is misschien moeilijk voor te stellen maar er zijn echt mensen die helemaal niet van honden houden en er echt niet gelukkig van worden. Die zich er aan storen. Niet om te pesten maar gewoon omdat ze er niet goed tegen kunnen, tegen alle prikkels. Mijn vriend is zo iemand. Nou had ik Oor al toen hij mij leerde kennen dus hij wist waar hij aan begon, en omdat hij Oor heel leuk vindt kan hij zich er overheen zetten. Maar toen we Skittles hier hadden werd het snel duidelijk dat twee honden voor hem écht te veel is. Hij was de hele tijd geprikkeld en chagerijnig omdat er gewoon te veel drukte was in huis. Voor hem ligt de grens dus bij twee honden, maar er bestaan ook mensen voor wie de grens bij een hond ligt. Die dus gewoon niet tegen een hond kunnen, daar gewoon simpelweg ongelukkig van zouden worden. Dan wordt het een dealbreaker, als jij wel per se je hond wilt en daar niet flexibel in kunt zijn. Ik vind het raar om te stellen dat de ander je dan de hond misgunt, dat hij je dan iets zou ontzeggen. Want andersom misgun jij de ander dan blijkbaar ook zijn rust in zijn eigen huis, en wil je hem dat ontzeggen. Het heeft gewoon niks met misgunnen te maken, het heeft te maken met tegenstrijdige behoeftes waar je een compromis in zult moeten vinden.

Met zo'n iemand zou ik al nooit een relatie beginnen... er is 0 kans dat t maar iets wordt.

Daarom vind ik het ook zo dom als ik ergens op een forum lees dat mensen samen wonen en nu is één van de twee toe aan kinderen maar de ander wil helemaal niet. Dan denk ik bij mezelf "en daar komen ze nu pas achter??????"

Ik zal niet zeggen dat je zoiets moet bespreken op een eerste date want dat schrikt alleen maar af. Maar in een beginperiode moet toch wel duidelijk zijn dat je daarin hetzelfde staat. Anders krijg je een groot probleem.

Ik las ook op een forum van iemand met een kat die ging met iemand die absoluut niet van katten hield. Hij kwam daarom niet bij haar. Toen begonnen ze over samenwonen, of zij effe die kat weg deed.
Dan zakt mijn broek af! Gelukkig is dat niet doorgegaan en ze heeft op haar strepen gestaan. De kat is gebleven.

mijke schreef:Dat vind jij ja. Niet iedereen vindt dat dat kan met een hond. Het is misschien moeilijk voor te stellen maar er zijn echt mensen die helemaal niet van honden houden en er echt niet gelukkig van worden. Die zich er aan storen. Niet om te pesten maar gewoon omdat ze er niet goed tegen kunnen, tegen alle prikkels. Mijn vriend is zo iemand. Nou had ik Oor al toen hij mij leerde kennen dus hij wist waar hij aan begon, en omdat hij Oor heel leuk vindt kan hij zich er overheen zetten. Maar toen we Skittles hier hadden werd het snel duidelijk dat twee honden voor hem écht te veel is. Hij was de hele tijd geprikkeld en chagerijnig omdat er gewoon te veel drukte was in huis. Voor hem ligt de grens dus bij twee honden, maar er bestaan ook mensen voor wie de grens bij een hond ligt. Die dus gewoon niet tegen een hond kunnen, daar gewoon simpelweg ongelukkig van zouden worden. Dan wordt het een dealbreaker, als jij wel per se je hond wilt en daar niet flexibel in kunt zijn. Ik vind het raar om te stellen dat de ander je dan de hond misgunt, dat hij je dan iets zou ontzeggen. Want andersom misgun jij de ander dan blijkbaar ook zijn rust in zijn eigen huis, en wil je hem dat ontzeggen. Het heeft gewoon niks met misgunnen te maken, het heeft te maken met tegenstrijdige behoeftes waar je een compromis in zult moeten vinden.

Ja dat vind ik ja! Hoe kan iemand nu bepalen dat hij niet van honden houdt als hij niet weet wat een hond is? Maar goed, zoiets komt natuurlijk al vrij snel naar boven want wie mij leert kennen, leert meteen of in ieder geval al snel mijn honden kennen en dan valt hij zo door de mand. En dan is een relatie natuurlijk zo van de baan.
Ik ga mezelf namelijk niet verloochenen.

Ik snap niet dat mensen zichzelf verloochenen omwille van de ander. Je houdt er altijd een gevoel van spijt over of gemis.

malinois schreef:Met zo'n iemand zou ik al nooit een relatie beginnen... er is 0 kans dat t maar iets wordt.

Nee dat geldt voor mij ook, je moet toch in grote lijnen een beetje hetzelfde denken over de belangrijke dingen zoals hoe je wilt wonen, hoe je met geld omgaat, of je kinderen wilt en wat mij betreft dus ook of je dieren wilt. Ik zou ook nooit samen kunnen leven met iemand die katten en honden echt verafschuwt. Maar wel met iemand die er niet zo veel mee heeft of die er een grens in heeft, als we over alle andere dingen wel hetzelfde denken.

Wat mijn punt meer is en waar ik steeds op reageer is dat er gesteld wordt dat de ander je iets zou misgunnen of ontnemen of ontzeggen. Ik vind dat gewoon een verkeerde benadering. Als jij niet zonder hond kunt en je partner niet met dan is dat niet iemands schuld, maar gewoon een verschil in levensstijlen die onoverbrugbaar is.

mijke schreef:

iones schreef:Want dat is het namelijk, de ander iets ontzeggen wat zo belangrijk voor hem of haar is.

Ik vind dat echt zó eenzeidig gesteld. Alsof iemand je dat alleen maar zou ontzeggen omdat ie het je niet gunt. Maar als een bepaalde hobby of passie, zoals honden, echt een enorme impact op je leven heeft, dan is het zo simpel helemaal niet. Ik wil Marinus ook alle passies gunnen die hij ontwikkelt, ook als ik me er een beetje voor moet aanpassen, maar er zijn echt wel grenzen hoor. Als hij toevallig dol zou zijn op verbouwen bijvoorbeeld, zou ik dat prima vinden, maar niet als ik dan jarenlang achter elkaar in een onaf huis á la Help Mijn Man Is Klusser zou moeten wonen. En als hij een passie ontwikkelt voor horrorachtige schilderijen, dan hangt ie die maar mooi ergens waar ik ze niet zie, anders krijg ik 's nachts nachtmerries, ik ben daar heel gevoelig voor. En een nertsenfokkerij in de woonkamer voel ik ook niet veel voor. Dat heeft niks te maken met de ander iets niet gunnen, maar wel met het feit dat je ook zelf nog een beetje normaal en fijn moet kunnen leven in je eigen huis. Als je samenwoont heb je altijd allebei iets te zeggen over ingrijpende veranderingen. De een moet de ander zijn hobby gunnen, maar de ander moet er ook rekening mee houden dat dat voor de een wellicht wat te veel van het goede is. Het komt van twee kanten hoor.

En zo leef je allebei maar voor de helft het leven wat je wil.
Dat is geen veroordeling trouwens, als jullie daar beide okay mee zijn is dat het belangrijkst
Maar exact dit is wat ik dus niet zou kunnen. En ja, dat probleem zit in mij
Dan pas je je aan zodat de ander het ook acceptabel vind, wat logisch is hoor. Maar dan moet je zelf misschien wel heel veel laten. En hij ook, op andere vlakken.
Ik zou er ongelukkig van worden.

En ja, wat de één te veel vindt, is voor de ander niks. Mijn ouders hadden echt een max van 2 honden, want ze vonden het huis echt te klein voor 3. En ze wonen toch behoorlijk ruim! Nu woon ik een heel stuk kleiner en heb er 3, probleemloos. Maar als je referentiekader is dat je geen hond in huis wil zien kom je al eerder aan je max

Maeve schreef:

mijke schreef:

iones schreef:Want dat is het namelijk, de ander iets ontzeggen wat zo belangrijk voor hem of haar is.

Ik vind dat echt zó eenzeidig gesteld. Alsof iemand je dat alleen maar zou ontzeggen omdat ie het je niet gunt. Maar als een bepaalde hobby of passie, zoals honden, echt een enorme impact op je leven heeft, dan is het zo simpel helemaal niet. Ik wil Marinus ook alle passies gunnen die hij ontwikkelt, ook als ik me er een beetje voor moet aanpassen, maar er zijn echt wel grenzen hoor. Als hij toevallig dol zou zijn op verbouwen bijvoorbeeld, zou ik dat prima vinden, maar niet als ik dan jarenlang achter elkaar in een onaf huis á la Help Mijn Man Is Klusser zou moeten wonen. En als hij een passie ontwikkelt voor horrorachtige schilderijen, dan hangt ie die maar mooi ergens waar ik ze niet zie, anders krijg ik 's nachts nachtmerries, ik ben daar heel gevoelig voor. En een nertsenfokkerij in de woonkamer voel ik ook niet veel voor. Dat heeft niks te maken met de ander iets niet gunnen, maar wel met het feit dat je ook zelf nog een beetje normaal en fijn moet kunnen leven in je eigen huis. Als je samenwoont heb je altijd allebei iets te zeggen over ingrijpende veranderingen. De een moet de ander zijn hobby gunnen, maar de ander moet er ook rekening mee houden dat dat voor de een wellicht wat te veel van het goede is. Het komt van twee kanten hoor.

En zo leef je allebei maar voor de helft het leven wat je wil.

Dat is misschien zo als je allebei totaal niet bij elkaar past. Maar als je grotendeels uitstekend bij elkaar past en her en der een compromis moet sluiten dan is dat toch geen probleem als je relatie belangrijk voor je is?

Ik heb eigenlijk altijd medelijden met mensen die zich niet kunnen of willen aanpassen en het gevoel hebben dat ze iets missen of niet totaal leven als ze zich af en toe aan moeten passen aan hun partner. Als je je zo inflexibel opstelt mis je ook een heleboel in het leven. Dan leef je in mijn ogen net zo goed maar voor de helft

lucie schreef:

iones schreef:

lucie schreef: nja, ik kan me voorstellen dat iemand ècht niks van dieren moet hebben, er misschien wel vies van is, vanwege geloof of weet ik het wat. Maar als het voor jou echt wèl een must is, dan pas je dus gewoon niet bij elkaar
Als ik de vergelijking mag maken : stel de één wil per se wel kinderen en de ander heeft er niks mee en wil ze gewoon niet. Wat dan? Lijkt me toch ook niet dat een simpelweg 'gunnen' in zo'n geval voldoende is. Daarvoor heeft het te veel impact.

Dat is waar. Maar dit is ook een levensstijl he. Zoals wonen in de stad of het platteland. Als je samen leeft moet je toch een beetje met je neus dezelfde kant op staan. Van buitenleven houden of juist het stadsleven, wel of geen kinderen, wel of geen dieren. Je kunt niet met alles een concessie doen in de vorm van half/half.

volledig mee eens. mijn man en ik delen dezelfde levensstijl en -visie en juist daarom houden we het al 28 jaar met elkaar uit. echt belangrijke dingen wil ik geen concessies voor doen. een vent die 'mijn' honden als een last zou ervaren, of gewoon niet leuk, daar kan ik niks mee. Betekent niet dat er geen verschillen in beleving mogen zijn hoor. Wij hebben samen een leven in en met de natuur en dieren, maar hebben daarin wel onze voorkeuren en sterke/zwakke punten. Dàt kan elkaar juist alleen maar aanvullen. Maar een vent die van mij verwacht dat ik er netjes 'verzorgd' bij loop en gaat lopen miepen over poep, haren en andere natuurverschijnselen , dat gaat 'em niet worden.

Voor mij en man geldt hetzelfde. Ik zou niet met iemand kunnen/willen leven die dit niet deelt, dat vind ik echt niks. Ten eerste dat ik niet het idee hoef te hebben dat mijn man 'last' heeft van mijn hobby en ten tweede is het delen van de (voor mij) grootste geneugten juist de slagroom op de taart. Of kers op de taart. Of wat het ook alweer is.

mijke schreef:

Maeve schreef:

mijke schreef:

iones schreef:Want dat is het namelijk, de ander iets ontzeggen wat zo belangrijk voor hem of haar is.

Ik vind dat echt zó eenzeidig gesteld. Alsof iemand je dat alleen maar zou ontzeggen omdat ie het je niet gunt. Maar als een bepaalde hobby of passie, zoals honden, echt een enorme impact op je leven heeft, dan is het zo simpel helemaal niet. Ik wil Marinus ook alle passies gunnen die hij ontwikkelt, ook als ik me er een beetje voor moet aanpassen, maar er zijn echt wel grenzen hoor. Als hij toevallig dol zou zijn op verbouwen bijvoorbeeld, zou ik dat prima vinden, maar niet als ik dan jarenlang achter elkaar in een onaf huis á la Help Mijn Man Is Klusser zou moeten wonen. En als hij een passie ontwikkelt voor horrorachtige schilderijen, dan hangt ie die maar mooi ergens waar ik ze niet zie, anders krijg ik 's nachts nachtmerries, ik ben daar heel gevoelig voor. En een nertsenfokkerij in de woonkamer voel ik ook niet veel voor. Dat heeft niks te maken met de ander iets niet gunnen, maar wel met het feit dat je ook zelf nog een beetje normaal en fijn moet kunnen leven in je eigen huis. Als je samenwoont heb je altijd allebei iets te zeggen over ingrijpende veranderingen. De een moet de ander zijn hobby gunnen, maar de ander moet er ook rekening mee houden dat dat voor de een wellicht wat te veel van het goede is. Het komt van twee kanten hoor.

En zo leef je allebei maar voor de helft het leven wat je wil.

Dat is misschien zo als je allebei totaal niet bij elkaar past. Maar als je grotendeels uitstekend bij elkaar past en her en der een compromis moet sluiten dan is dat toch geen probleem als je relatie belangrijk voor je is?

Ik heb eigenlijk altijd medelijden met mensen die zich niet kunnen of willen aanpassen en het gevoel hebben dat ze iets missen of niet totaal leven als ze zich af en toe aan moeten passen aan hun partner. Als je je zo inflexibel opstelt mis je ook een heleboel in het leven. Dan leef je in mijn ogen net zo goed maar voor de helft

Als die mensen wel een relatie hebben, dan heb ik ook medelijden ja Dat werkt niet.
Maar nee, ik ben daar inderdaad erg inflexibel in maar ik mis niks in het leven hoor Leuke baan, de honden die ik wil hebben, fijne vrienden, hechte familie en een gezondheid die me voldoende steunt in wat ik wil doen in het leven. En mede dankzij de honden kom ik op plekken waar ik anders niet was gekomen en ontmoet ik nog regelmatig nieuwe mensen. Ik zou niet weten wat ik nog meer nodig heb eigenlijk

Maeve schreef:

mijke schreef:Dat is misschien zo als je allebei totaal niet bij elkaar past. Maar als je grotendeels uitstekend bij elkaar past en her en der een compromis moet sluiten dan is dat toch geen probleem als je relatie belangrijk voor je is?

Ik heb eigenlijk altijd medelijden met mensen die zich niet kunnen of willen aanpassen en het gevoel hebben dat ze iets missen of niet totaal leven als ze zich af en toe aan moeten passen aan hun partner. Als je je zo inflexibel opstelt mis je ook een heleboel in het leven. Dan leef je in mijn ogen net zo goed maar voor de helft

Als die mensen wel een relatie hebben, dan heb ik ook medelijden ja Dat werkt niet.
Maar nee, ik ben daar inderdaad erg inflexibel in maar ik mis niks in het leven hoor Leuke baan, de honden die ik wil hebben, fijne vrienden, hechte familie en een gezondheid die me voldoende steunt in wat ik wil doen in het leven. En mede dankzij de honden kom ik op plekken waar ik anders niet was gekomen en ontmoet ik nog regelmatig nieuwe mensen. Ik zou niet weten wat ik nog meer nodig heb eigenlijk

Klinkt niet alsof je nou zo enorm behoefte hebt aan medelijden .

Noah was al in mijn leven toen ik mijn huidige vriend ontmoette. Mijn vriend is dol op honden, maar mistte wel kennis over honden. Gelukkig heeft hij een hoop van Noah geleerd. We zijn nu 5 jaar samen en hij is helemaal wous van Noah, kan niet zonder haar. En andersom ook, volgens mij heeft Noah niet echt meer voorkeur voor mij.

Mn vriend komt wel eens kennissen tegen, die vragen dan of het zijn hond is. Eerst zei hij nog dat ze van mij is, maar nu zegt hij volmondig ja ik heb het echt getroffen met mijn vriend en Noah.

Zamunda schreef:

Maeve schreef:

mijke schreef:Dat is misschien zo als je allebei totaal niet bij elkaar past. Maar als je grotendeels uitstekend bij elkaar past en her en der een compromis moet sluiten dan is dat toch geen probleem als je relatie belangrijk voor je is?

Ik heb eigenlijk altijd medelijden met mensen die zich niet kunnen of willen aanpassen en het gevoel hebben dat ze iets missen of niet totaal leven als ze zich af en toe aan moeten passen aan hun partner. Als je je zo inflexibel opstelt mis je ook een heleboel in het leven. Dan leef je in mijn ogen net zo goed maar voor de helft

Als die mensen wel een relatie hebben, dan heb ik ook medelijden ja Dat werkt niet.
Maar nee, ik ben daar inderdaad erg inflexibel in maar ik mis niks in het leven hoor Leuke baan, de honden die ik wil hebben, fijne vrienden, hechte familie en een gezondheid die me voldoende steunt in wat ik wil doen in het leven. En mede dankzij de honden kom ik op plekken waar ik anders niet was gekomen en ontmoet ik nog regelmatig nieuwe mensen. Ik zou niet weten wat ik nog meer nodig heb eigenlijk

Klinkt niet alsof je nou zo enorm behoefte hebt aan medelijden .

Maar ik ben zo eeheenzaam! Okay volgens sommige mensen dan he

Seks Manon! Dat is met zn tweeen echt een stuk leuker dan alleen al hoef je daar echt geen relatie voor te hebben

Machie schreef:Seks Manon! Dat is met zn tweeen echt een stuk leuker dan alleen al hoef je daar echt geen relatie voor te hebben

Nee, een relatie voor de seks is een beetje als werken bij de Mac voor gratis friet

Is jezelf niet kunnen of willen verloochenen inflexibel zijn? Tsja, dan is het dat maar.

Ik geloof oprecht dat mensen zoveel mogelijk bij hun gevoel moeten blijven waar het kan, willen ze de optimale kans krijgen om gelukkig te worden.

Mijn man heeft niks met honden ook nooit gehad. Hij accepteert ze omdat hij weet dat ik ze geweldig vind.
Hij wandelt wel regelmatig met Toya.
Tweede hond hoefde van hem echt niet maar hij wist dat ik dit al 3 jaar uitstelde en dat het voor mij geen discussie punt was.
In augustus is tweede border collie erbij gekomen en merk dat hij haar steeds leuker begint te vinden nu ze ook naar hem wat begint te luisteren.

Cleva schreef:

Maeve schreef:

Machie schreef:Seks Manon! Dat is met zn tweeen echt een stuk leuker dan alleen al hoef je daar echt geen relatie voor te hebben

Nee, een relatie voor de seks is een beetje als werken bij de Mac voor gratis friet

Hahahaha! En weet je hoe chagrijnig je dan wordt als de friet niet goed gebakken is.

Dabedoelik! Mocht het ooit op m'n pad komen, met goede arbeidsvoorwaarden én goed gebakken friet zeg maar Dan is dat prima hoor. Maar ik mis het geen seconde

Nanna schreef:

Wolfsblut schreef:Ik ben al een jaar of twaalf alleen en heb een heerlijk leven met mijn honden. Ik ben niet op zoek naar een partner. Bovendien ben ik erg kritisch. De types waar mijn belangstelling naar uit gaat zijn erg dun gezaaid. Ze moeten in elk geval van dieren houden en een bepaalde levenswijze erop na houden die bij mij past. Hier op het forum zou er, zover ik kan na gaan maar een zijn die daar per direct voor in aanmerking zou kunnen komen. Die springt er in veel door mij gewenste eigenschappen dan ook gelijk uit.

Vertel. Ik gok Marion.

Marion is wel heel erg leuk. Maar ik vind eigenlijk iedereen hier op het forum wel leuk. Al zou ik niet met elk lid van het hondenforum een relatie willen hebben.
Nanna, de persoon die er echt uitspringt is Kruimel. Zij heeft een levenswijze die ik prettig vind. Daar kan ik me helemaal in vinden.

Cleva schreef:

Wolfsblut schreef:

Nanna schreef:

Wolfsblut schreef:Ik ben al een jaar of twaalf alleen en heb een heerlijk leven met mijn honden. Ik ben niet op zoek naar een partner. Bovendien ben ik erg kritisch. De types waar mijn belangstelling naar uit gaat zijn erg dun gezaaid. Ze moeten in elk geval van dieren houden en een bepaalde levenswijze erop na houden die bij mij past. Hier op het forum zou er, zover ik kan na gaan maar een zijn die daar per direct voor in aanmerking zou kunnen komen. Die springt er in veel door mij gewenste eigenschappen dan ook gelijk uit.

Vertel. Ik gok Marion.

Marion is wel heel erg leuk. Maar ik vind eigenlijk iedereen hier op het forum wel leuk. Al zou ik niet met elk lid van het hondenforum een relatie willen hebben.
Nanna, de persoon die er echt uitspringt is Kruimel. Zij heeft een levenswijze die ik prettig vind. Daar kan ik me helemaal in vinden.

En Kruimel... wat is hierop uw antwoord?

Een HF feestje!!!!

Nee ik zei het ook verkeerd. Ik kwam in opstand omdat Maeve zei dat ik maar voor de helft zou leven. Zij ziet dat zo omdat ze inflexibel is, ik zie het juist zo dat ik, door af en toe een compromis te sluiten, juist méér kan hebben in het leven dan als ik me alleen star op 1 ding zou focussen en daar niks aan zou willen aanpassen. Allebei de keuzes zijn prima, de een heeft daarin niet een voller leven dan de ander ofzo. Ik heb dan maar 1 hond in plaats van 2, maar daarentegen heb ik wel een fantastische vriend die dol is op de hond die er wél is, met wie ik hele leuke kindertjes ga krijgen en samen 100 jaar oud ga worden. Ik leef ook echt geen half leven hoor

Edit: oh spuit elf, ik zie dat er inmiddels 100 posts bij zijn Ik reageerde op Maeve en Zamunda dus

Tinus fokte al tollers toen we elkaar leerden kennen. Ik ben er dus ingerold maar thuis hadden we ook honden en ik had destijds ook zelf een hond. Hij doet meestal de dagelijkse verzorging, ik de trainingen en shows. En als we pups hebben, zorgen we daar samen voor.

De honden zijn van mij. Ik doe alles met ze.
Hij vindt ze best leuk en is wel dikke vrienden met de oudste hond. Deze is ook dol op hem.
Verder lopen we als we beiden vrij zijn altijd een lange wandeling samen.

mijke schreef:Nee ik zei het ook verkeerd. Ik kwam in opstand omdat Maeve zei dat ik maar voor de helft zou leven. Zij ziet dat zo omdat ze inflexibel is, ik zie het juist zo dat ik, door af en toe een compromis te sluiten, juist méér kan hebben in het leven dan als ik me alleen star op 1 ding zou focussen en daar niks aan zou willen aanpassen. Allebei de keuzes zijn prima, de een heeft daarin niet een voller leven dan de ander ofzo. Ik heb dan maar 1 hond in plaats van 2, maar daarentegen heb ik wel een fantastische vriend die dol is op de hond die er wél is, met wie ik hele leuke kindertjes ga krijgen en samen 100 jaar oud ga worden. Ik leef ook echt geen half leven hoor

Edit: oh spuit elf, ik zie dat er inmiddels 100 posts bij zijn Ik reageerde op Maeve en Zamunda dus

Oh maar mijn post was ook niet specifiek naar jou bedoeld, dat ik denk dat jij een half leven leidt. Meer in z'n algemeenheid, omdat ik best veel mensen ken die van alles laten voor hun partner, en die partner laat dan ook van alles en dan doen ze samen niks. Ik ken jou en je vriend niet eens dus daar kan ik niet over oordelen Maar bij dat soort stellen bekruipt me dat gevoel altijd. Dat ze beide een half leven leiden. Zonde lijkt me dat. Gun elkaar gewoon wat meer ruimte of neem die ruimte.

Maeve schreef:

mijke schreef:Nee ik zei het ook verkeerd. Ik kwam in opstand omdat Maeve zei dat ik maar voor de helft zou leven. Zij ziet dat zo omdat ze inflexibel is, ik zie het juist zo dat ik, door af en toe een compromis te sluiten, juist méér kan hebben in het leven dan als ik me alleen star op 1 ding zou focussen en daar niks aan zou willen aanpassen. Allebei de keuzes zijn prima, de een heeft daarin niet een voller leven dan de ander ofzo. Ik heb dan maar 1 hond in plaats van 2, maar daarentegen heb ik wel een fantastische vriend die dol is op de hond die er wél is, met wie ik hele leuke kindertjes ga krijgen en samen 100 jaar oud ga worden. Ik leef ook echt geen half leven hoor

Edit: oh spuit elf, ik zie dat er inmiddels 100 posts bij zijn Ik reageerde op Maeve en Zamunda dus

Oh maar mijn post was ook niet specifiek naar jou bedoeld, dat ik denk dat jij een half leven leidt. Meer in z'n algemeenheid, omdat ik best veel mensen ken die van alles laten voor hun partner, en die partner laat dan ook van alles en dan doen ze samen niks. Ik ken jou en je vriend niet eens dus daar kan ik niet over oordelen Maar bij dat soort stellen bekruipt me dat gevoel altijd. Dat ze beide een half leven leiden. Zonde lijkt me dat. Gun elkaar gewoon wat meer ruimte of neem die ruimte.

Oh in dat geval heb ik niks gezegd, ik dacht dat je op mij doelde

Cleva schreef:Dat gelul samen-in-een-huisje past geloof ik niet zo bij me.

Het klinkt vast heel snobistisch maar ik vind het armoe om een huis te delen.
Ik wil niet meer samenwonen. Ik vind het ideaal om tijd voor elkaar te maken als het daar tijd voor is en als het goed is dan wil je dat allebei heel vaak. Maar op de andere momenten heb ik kennelijk geen tijd, zin, behoefte en dan wil ik gewoon mijn poten kunnen strekken en snurken als een nieuwe.

Ik heb veel liever twee woningen dan één villa.

Herkenbaar!
Ik vind het fantastisch om dingen mee te maken met de liefde van mijn leven, om samen hoogte en dieptepunten te delen. Maar tussen hoogtepunten en dieptepunten in zit het eindeloze akkerland, en dat vertaalt zich in relationele zin het beste in "sleur" of "zn gangetje"
En als een relatie 'zn gangetje' gaat zet ik er een punt achter. Helaas heb ik er een enorm boeiende relatie mee verpest, door samen een huis te gaan delen. Ik kan me niet voorstellen dat ik die fout nog een keer ga maken.