Het HondenForum

laeken schreef:

blondie schreef:

laeken schreef:Bij Tom hebben we ook veel meer gedaan dan ik bij een hele oude hond zou doen. Hij was 1,5 jaar oud dus dan ga je wel wat verder. Wuilus was de dag nadat ze niet meer zelf op kon staan ingeslapen. Prima moment. Dapper kreet kanker en ineens piepte hij als hij omkeek en vond Eva hem helemaal niet meer leuk. Ook viel zijn vacht uit. Dus ingeslapen de dag dat Eva gromde en hij piepte als zijn nek bewoog. Voor elke variatie is een andere overweging te maken. Ik zou een buitenhond met artrose ook eerder laten gaan dan een hondje als Bas met artrose. Of een dog die iets aan zijn poten heeft gaat bij mij ook eerder dan een Yorkshire terriër. Sowieso gaan bij mij grote honden eerder. Een kleine hond kun je makkelijker, beter en veel uitgebreider helpen. Effe de trap af tillen. Even op de bank zetten. Stukje dragen waar het lastig loopt etc. Die kleintjes zijn een stuk handiger als oude besjes en dus geef je ze al snel meer tijd. Ze doen kleine plasjes en alles is te overzien.

Met andere woorden. Inslapen op het juiste moment heeft wel degelijk iets met de last voor de baas te maken. Immers een kleine hond en een grote hond maakt al verschil

Zo sta jij erin.
Ik heb de momenten dat mijn grote hond (38 kilo dus was te overzien) af en toe wat hulp nodig had en me dat liet geven als speciaal ervaren, omdat hij juist een hond was die "zelf" dingen wilde doen.
En schreef in dit topic ook al dat hij gewoonweg niet er klaar mee was. En kleine ondersteuning was nodig op het eind, en hij wilde nog steeds de trap af zoals hij gewend was om naast mijn bed te kunnen slapen, en dan hielp ik hem. En met naar boven gaan idem.
En in huis lagen wat antislip matjes omdat hij soms wat moeite had met opstaan. Plas laten lopen of ontlasting is niet gebeurd. Dat had hij zelf vreselijk gevonden, dus dan had de beslissing eerder zijn gemaakt, maar meer nog omdat hij het dan ook zelf zou hebben aangegeven. Vreselijk onhandig huis ook voor een hond die spierverlies had, we moesten altijd een trap op en af om naar buiten te gaan of naar de tuin te gaan. Maar met wat handige maniertjes lukte het nog gewoon. En die maniertjes vonden we samen uit.
Het maakte dat onze band die al sterk was, in die laatste periode nog sterker is geworden. En uiteraard kan iemand anders daar anders over oordelen, of een andere beslissing maken als ze er zelf voor komen te staan.

Maar weet ook van mijzelf dat ik wel reëel blijf in wat nog gaat en wat niet. Bij Bluf lag de diagnose anders, zij liet niet echt zien dat er wat aan de hand was, maar de resultaten wezen anders uit. Dus moest ik als baas (en de dierenarts vertrouwend) de beslissing maken anders had ze een ellendige dood gestorven. Rekken om ze bij me te houden ten koste van het dier ben ik niet van, maar als het nog gaat en er moeten wat aanpassingen gedaan worden, dan heb ik dat met liefde gedaan, en heb ik daar nog steeds een goed gevoel bij.

Zo sta jij er dus zelf ook in. Stel dat je grote hond niet gedragen wil worden en niet veel meer zelf kan dan houdt het dus op. Ik heb Wuilus altijd de trap op gedragen. 40 kilo hing dan met de poten om mijn nek. Natuurlijk doe ik dat. En ik liep achter haar op de trap als ze zelf omhoog wilde. Hup hup hup om haar mentaal te helpen. Omhoog wilde ze zelf. Omlaag was lastiger vanwege artrose in de schouder.

Dus ik steun een oude hond net als jij. Wat jij zegt doe ik ook al lees jij het anders geloof ik. Met de kleine hondjes kun je alleen nog veel verder gaan. Lange wandelingen en dan in een rugzak indien gewenst. Overal mee naartoe etc. Een grote hond is meer een last bij ouderdom dan een kleine. Dat wilde ik zeggen Ook voor de hond zelf. 35 kilo op een atrosepoot doet echt meer pijn dan 5 kilo. Kleine hondjes kunnen veel gemakkelijker een pootje missen of een slechte rug hebben dan grote.

Nanna schreef:

Caro. schreef:
Ik vind 'nooit te vroeg' een beetje een vreemde uitspraak die ik hier wel vaker lees.

Ik vind het een moeilijk proces, want pijn en ongemak horen soms nu eenmaal bij het leven. Voor ons, maar ook voor honden.

Het is natuurlijk wel te vroeg wanneer je je pup van acht maanden in laat slapen omdat ie zo lastig is
Maar bij echt oude honden vind ik eigenlijk dat je nooit te vroeg bent. Meestal wordt zo'n hond te laat ingeslapen "omdat ikkum niet ken missen" en moet ie maar doorleven. Ja, hij eet nog. Maar voor de rest van de dag ligt ie maar wat op zijn zij op zijn mat, een beetje dementerig van zich af te loeren en last te hebben van zijn zere poten en stramme rug en als het even tegenzit is ie nog af en toe incontinent ook. Is dat een leuk leven? In het wild was ie al vele jaren dood geweest.
Ik vind dat je de dood niet moet zien als een geniepige etterbak die je je maatje af komt nemen maar als een genadige vriend die er een eind aan breit voordat het écht niet meer leuk is.

Marie-Josée schreef:

Nanna schreef:

Caro. schreef:
Ik vind 'nooit te vroeg' een beetje een vreemde uitspraak die ik hier wel vaker lees.

Ik vind het een moeilijk proces, want pijn en ongemak horen soms nu eenmaal bij het leven. Voor ons, maar ook voor honden.

Het is natuurlijk wel te vroeg wanneer je je pup van acht maanden in laat slapen omdat ie zo lastig is
Maar bij echt oude honden vind ik eigenlijk dat je nooit te vroeg bent. Meestal wordt zo'n hond te laat ingeslapen "omdat ikkum niet ken missen" en moet ie maar doorleven. Ja, hij eet nog. Maar voor de rest van de dag ligt ie maar wat op zijn zij op zijn mat, een beetje dementerig van zich af te loeren en last te hebben van zijn zere poten en stramme rug en als het even tegenzit is ie nog af en toe incontinent ook. Is dat een leuk leven? In het wild was ie al vele jaren dood geweest.
Ik vind dat je de dood niet moet zien als een geniepige etterbak die je je maatje af komt nemen maar als een genadige vriend die er een eind aan breit voordat het écht niet meer leuk is.

Precies, dat bedoelde ik. Ik dacht dat dat toch wel duidelijk was.
Ik had er nog bij gezet; als liefhebbende baas.

crutz schreef:

Tineke schreef:

crutz schreef:Enorm blij eens zo rustig het proces te hebben mogen doorlopen i.p.v.
vergiftiging
Kanker
Acuut hartfalen
Scheuring longslagader door hartworm
Momenten waardoor het afscheid te vroeg kwam, er geen keuze was en er acuut gehandeld moest worden

Ik vond dat ook het naderende afscheid van Rio en Micron en Spok verliep allemaal zo rustig en in de aanloop ernaar hebben we echt nog wel mooie momenten gehad.
En een hond is niet bezig met doodgaan, Rio dacht echt niet bij het eten van een rijsttafel dit is mijn galgenmaal, die dacht gewoon jammie.

Umi was de laatste 24 uur duidelijk bezig met sterven hoor. Die heeft ook niet meer gegeten of gedronken, was echt afscheid aan het nemen.

Tineke schreef:

crutz schreef:

Tineke schreef:

crutz schreef:Enorm blij eens zo rustig het proces te hebben mogen doorlopen i.p.v.
vergiftiging
Kanker
Acuut hartfalen
Scheuring longslagader door hartworm
Momenten waardoor het afscheid te vroeg kwam, er geen keuze was en er acuut gehandeld moest worden

Ik vond dat ook het naderende afscheid van Rio en Micron en Spok verliep allemaal zo rustig en in de aanloop ernaar hebben we echt nog wel mooie momenten gehad.
En een hond is niet bezig met doodgaan, Rio dacht echt niet bij het eten van een rijsttafel dit is mijn galgenmaal, die dacht gewoon jammie.

Umi was de laatste 24 uur duidelijk bezig met sterven hoor. Die heeft ook niet meer gegeten of gedronken, was echt afscheid aan het nemen.

Orson was ook kort maar wel overduidelijk bezig met sterven. Sien ook maar Spok, Micron en Rio niet. Ze hebben alle drie gegeten tot het laatst, en met Rio en Micron hebben we op de laatste dag zelfs nog gewandeld. Daar heb ik echt fijne herinneringen aan. Met Orson en Sien was dat echter, helaas niet meer mogelijk door de snelheid waarmee het ging. Bij hun had ik wel het idee dat ze wisten dat ze dood gingen, bij de andere niet.

laeken schreef:Wat is er mis met oud zijn? Ik word eerlijk gezegd toch een beetje kriegelig hiervan. Een hond is geen kip. En een hond kan veel meer hebben dan je denkt. Ik ben zelf persoonlijk dol op oude honden. Wijsheid, rust en ik vind het heerlijk om ervoor te mogen zorgen. Een oude hond is vaak prima gelukkig als je er maar goed voor zorgt. En pijn is relatief. Mijn oma en opa hadden ook ongemak en soms pijn. Reuma en artrose etc. Dat maakt niet meteen dat ze dood moeten of willen.

Er is echt niks mis met een doof en half blind Jack Russeltje dat elke dag een half uurtje door de tuin scharrelt en in de avond bij de baas op de bank ligt. Die heeft ook die aangepaste behoefte.

Ik denk dat veel honden sneller ingeslapen worden omdat veel mensen geen zin hebben in een oude hond. Hij komt niet meer mee op de wandelingen. So what? Hij wil misschien niet eens mee. Bas heeft ook soms geen zin. Dan kijkt ze me aan. Moet dat?

Lees hier ook dat niet meer reageren op gaan we wandelen of ga je mee een reden is. Mijn honden zijn natuurlijk deels terriërs dus super eigengereid. Als ik smorgens opsta wordt ik soms niet eens aangekeken en als ik zeg we gaan wandelen dan denken ze ook soms ga lekker zelf.

Ik vind het dus een beetje overdreven dat een hond alleen jong vitaal en gemotiveerd mag zijn om te willen leven. Pijn en ongeneeslijk ziek ok. Maar oud als reden om in te slapen? Nee, niet zo mijn ding geloof ik. Een oude hond is namelijk de consequentie van het kopen van een pup. Met wat geluk wordt die oud. Leuk toch. Een oude hond is geweldig. Wij denken er zelfs over om een soort hospice hond op te gaan vangen uit het asiel. Laatste leuke jaar mag dan hier. Kun je gaan roepen inslapen maar waarom?

schelsey schreef:Heb 5 honden laten inslapen.

Ik rek het altijd redelijk lang want weet uit ervaring dat ze altijd een opflakkeing krijgen en het even beter gaat, elke keer als ik denk, ja nu is het tijd en maak ik een afspraak dan de dag erna gaat het terug iets beter

bv bij kenji heb ik tot 4 keer toe de afspraak afgezegd om in te slapen

Hij had momenten dat hij veel pijn had maar toch kon ik het niet, hoopte altijd dat het terug zou beteren en dat was ook zo elke keer

De dag dat hij ingeslapen werd wilde hij niet meer recht staan, wandelde mee tot aan de voortuin en liet zich op de grond vallen, wilde niet meer verder, wilde ook niet meer binnen, en bibberde weer van de pijn zoals hij daarvoor ook soms had, maar nu was het veel erger, dan was tijd om hem te laten gaan
Heeft na diagnose kanker nog 1 jaar geleefd, ook al zeiden ze 3 maanden, dus ben blij dat ik heb volgehouden
Hij heeft nog paar maanden mee genoten van de pup, heeft nog zen aangepaste wandelingen mogen doen, lekker in de wagen en naar bos, zen ding aten doen en terug naar huis, ook al was dat maar 10 min, alleen zijn lievelingseten, vlees, kon niet meer, hij kon daar niet meer tegen

Zelf vind ik het altijd raar dat ik bv een filmpje zie van een vrolijke wandelende/rennende hond die een uurtje in bos zijn ding heeft gaan doen en de mensen dan schrijven, hij is op, vanmiddag laten we hem gaan

Nanna schreef:

schelsey schreef: De dag dat hij ingeslapen werd wilde hij niet meer recht staan, wandelde mee tot aan de voortuin en liet zich op de grond vallen, wilde niet meer verder, wilde ook niet meer binnen, en bibberde weer van de pijn

En exact dát wil ik mijn hond dus niet aandoen. Als ie een onwaardig leven leidt met veel pijn dan mag ie gaan, ondanks nog wat opflakkeringen.
Die hele oplevingen voegen m.i. namelijk helemaal niets meer toe aan een al afgerond leven.

Caro. schreef:
Daar ben ik het dan ook weer mee eens. Als ik weet dat mijn hond iets heeft waar hij niet beter van wordt en alleen maar (verder) zal aftakelen,
dan is het ook klaar voordat de echte aftakeling begint.

Puchu was al even aan het kwakkelen, soms een hele korte tijd verlamming van de achterpoten en niet lang kunnen lopen. We gingen op zoek
naar de oorzaak, die is voor mij dan wel weer belangrijk zodat ik weet of er wel of niet iets aan te doen is (inslapen zonder dat ik weet wat een
hond mankeert, vind ik erg moeilijk behalve als het echt om ouderdom en normale aftakeling gaat).
Toen we de oorzaak wisten (spierziekte) werd hij de dag daarna ingeslapen. Daar ga ik een hond niet in meeslepen met verlamming en al.