Bashira schreef:Helaas zijn niet alle honden die uit Spanje komen als zwervers op straat gevonden. Er zijn wel degelijk een behoorlijk aantal honden die in donkere schuurtjes gehouden worden en nauwelijks gesocialiseerd zijn. Lees bijvoorbeeld maar het verhaal van Donja, van de fam. Venema. Deze hond was ook extreem angstig, kon niet aangeraakt worden en was eigenlijk opgegeven. Haar verhaal laat voor mij niet alleen zien dat honden soms "veerkrachtiger" zijn dan op het eerste gezicht gedacht wordt, maar natuurlijk ook dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn.
Tenslotte heb ik zelf zo'n zwerver uit Spanje, die dan wel wat jonger was dan Charlie waar we het hier over hebben, namelijk 5 maanden, maar die was ook niet bepaald gesocialiseerd op de manier waarop jij het hier beschrijft. Nu is haar verhaal absoluut niet te vergelijken met dat van Charlie of Donja, maar ook zij heeft veel meer bereikt dan in eerste instantie voor mogelijk werd gehouden. Ze is als jonge pup op de "campo" (een soort van verlaten hoogvlakte gebied in Spanje) gevonden toen ze een maand of 4 oud was en vervolgens heeft ze een maand in de tuin van mensen gezeten die haar wat brood gaven en drinken. Ze zat daar met nog een broertje en een zusje, dus ze had wel wat contact met andere honden, zij het alleen van haar eigen leeftijd en mensen die haar dus alleen wat brood en drinken gaven. Ze was nog nooit in huis geweest, was dus ook niet zindelijk, at geen hondenvoer omdat ze dat ook niet kende, had nog nooit aan de riem gelopen, kende absoluut geen verkeer, en andere volwassen honden vond ze eigenlijk ook alleen maar eng in eerste instantie.
Ik ben met haar bij een gedragstherapeut geweest toen ze pas bij ons was en die heeft bij haar ene gedragstest heeft afgenomen en haar bestempelde als een extreem angstige hond, maar gelukkig wel in staat tot het vormen van een binding.
Hoe mooi ook deze twee "succes-storys", want dat zijn het gewoon, petje af hoor voor de mensen die deze honden door hun ellende heen naar een betere wereld hebben weten te helpen, ik persoonlijk put er weinig tot geen hoop uit voor de hond van dit topic. En wel hierom: de Galgos waar het in Bashira´s verhaal om gaat zijn dus wél gesocialiseerd geweest op honden. Zij hebben dus het voordeel gehad van een minieme basis in deze. Tussen sociale omgang met andere honden, alhoewel in bijzonder bedroevende en gelimiteerde omstandigheden, en géén sociaal kontakt met andere wezens zit een wereld van verschil. Kontakt met honden zet n.m.m. de deur op een kier. Géén kontakt zorgt ervoor dat de sleutel gewoon kwijtraakt, en niet meer teruggevonden kan worden.
De honden waar Bashira het over heeft hadden óók nog eens het enorme geluk, vanaf het begin dat ze bij hun huidige baasjes in huis kwamen, het gezelschap van andere honden te hebben gehad. Enorme steunpunten natuurlijk.
Er zijn evengoed ook enorme aantallen honden waar niets mee bereikt is. Vele van deze honden zijn tegen het advies van deskundigen in in leven gehouden, totdat de niet-deskundige en goedbedoelende eigenaars ook door hadden dat verdergaan zinloos was. Vaak pas nadat zich ongelukken hadden voorgedaan.
Inge O schreef:alles wat daar nog een stuk voorbij gaat vind ik idd een vorm van ondraaglijk lijden. mensen kunnen zich soms zo druk maken over een klein lichamelijk akkefietje bij een hond, en hem zo zielig vinden als hij een beetje lichamelijk ongemak heeft.
geestelijk ongemak kan je misschien niet zo goed zien (hoewel), maar vind ik wel véél erger.
Als deze hond bvb. zware HD had gehad was er door iedereen gezegd dat inslapen volkomen terecht was geweest.
Waarom wordt dat in een geval als dit dan niet gezegd? Eén van de redenen kan denk ik zijn dat de wil om te helpen en de hoop op succes het gezonde verstand belemmeren om mee te spreken. Als onwetendheid hier nog aan toegevoegd wordt begrijp ik dat iemand kiest voor het pogen tot...
Eline schreef:Iets anders dan...ik lees dat ze hem willen verdoven middels iets in het voer. Als ik het goed begrijp is de hond zwerfende in de buurt. Een half verdoofde hond zwerfend in de buurt lijkt mij op zijn zachts gezegd wel erg gevaarlijk en het risico bestaat dat hij met zijn pillen op nergens meer te vinden is. Een hond, die zich niet goed voelt kruipt weg.Ik hoop dat ze daar rekening mee houden.
Hier zat ik ook al over te denken. Oraal verdoven is niet mogelijk zoals dat met injektie mogelijk is. Van een orale verdoving gaat een hond niet plat. Hoogstens wordt hij wat rustiger, en zeker beweegt hij zich minder geköordineerd. En het duurt een behoorlijke tijd voordat het gewenste effekt bereikt is. Als de hond er in paniek van tussen gaat voordat hij suf genoeg is om hem te proberen te vangen zit de hond dus met een grof probleem.
Ik begrijp dat hij wel de keuken inkomt om te eten. Het zou dan misschien wel mogelijk zijn om, middels een touwtje, terwijl degene die daar aan trekt uit zicht is, de deur te sluiten als de hond binnen is. Grote paniek zal dan het gevolg zijn. Maar er bestaat een kans dat de hond volledig verstart als er eenmaal iemand binnenkomt. Middels een vanglijn kan hij daarna gekontroleerd worden, voldoende om hem te injekteren. Maar mijn god, wat een traumatisch gebeuren zal het voor die hond zijn, willekeurig welke vangpoging dan ook. Maar het opteren voor de voor de hond veiligste manier is denk ik het enige juiste.
Ik vraag me overigens af hoe in het geval van deze hond bekeken zou kunnen worden of hij daadwerkelijk een Kennelsyndroom heeft. Ik vraag me dit af omdat, indien hij dit inderdaad heeft gewoon vast zou staan dat verder sollen zinloos is, en zelfs mishandeling.
Hanneke2 schreef:Zonder enige ervaring met bange honden en de ballen verstand van kennelsyndroom zou ik deze hond een warme zachte slaapplek in de huiskamer geven. Eten en drinken zo dichtbij dat hij niet eens op hoeft te staan, poep en plas zo efficient mogelijk opruimen, en voorlopig gewoon 'gewoon' doen tegen hem. Misschien een kletspraatje als zijn bak wordt gevuld, van een afstandje lieve complimentjes geven als hij oogcontact maakt, en in zijn gezichtsveld de ideale baas uithangen richting een of twee supersociale andere honden (en katten, want die vindt hij leuk!), die het fatsoen hebben om hem lekker met rust te laten. En verder negeren. Niks opdringen. En is er na een week of twee weken geen verbetering, dan in godsnaam maar in laten slapen.
Maar in vredesnaam niet alleen in een schuur.
Voor iemand die op haar gevoel af moet gaan in deze geef je wel een prachtig advies hoor.
Maar indien de hond in kwestie echt een kennelsyndroom heeft kun je doen wat je wilt, daar bereik je niets mee. Dát deze hond een kennelsyndroom heeft staat niet 100% vast. Afgaande op de beschikbare informatie kan slechts gezegd worden dat de kans reëel is dat dit inderdaad het geval is.
En tot slot:
Het zou prettig zijn om wat meer te horen over datgene wat deze topic losmaakt bij de direkt betrokkenen: degenen die een knots van een hok voor hem aan het bouwen zijn, en de mevrouw die hem nu verzorgt. Misschien kunnen deze personen zelfs wel wat meer licht in deze duisternis brengen, want het is erg ongemakkelijk om zo zwaarwegend te praten over iets wat niet helemaal duidelijk is.
maar gelukkig had je dat zelf ook al in de gaten, zoals je zelf schrijft.
Ben blij dit te horen en inderdaad kunnen we het kennelsyndroom dan overboord gooien.
Gaat jullie lukken!
en me ook tientallen keren afgevraagd of hij niet beter af zou zijn met definitieve rust: nooit meer bang zijn, nooit meer paniek.....