Het HondenForum

Marie-Josée schreef:Bij Tomas voelen we af en toe in de ochtend of hij nog leeft zo vast kan hij slapen, met een soort van apnoe die je de stuipen op het lijf kan jagen. Hij slaapt veel, lang, graag en diepdiepdiep.

Maar als hij dan toch wakker wordt is hij net zo blij als wij
Zijn eetlust is nog steeds prima en zijn plezier aan wandelingen ook al moeten we niet langer dan een uur lopen.
Hij hoort en ziet slecht en hij kan niet goed ophouden na het plassen, dus dat is elke dag dweilen en het terras afspuiten maar dat doen we met liefde. Ondanks de vele vetbulten en wratjes wordt hij steeds mooier en dat krijgt hij dan ook vaak te horen. Dan kwispelt zijn staart heel zachtjes als dank en worden die mooie oude ogen nog groter en liever.
Bijna 15 is hij. Ik hoopte begin van dit jaar dat hij in elk geval deze zomer nog mee zou kunnen maken, nog een zomer genieten in zijn eigen bos. En dat lukt met glans en gemak

Marie-Josée schreef:Ja ik hoop ook dat Tomas zo mag gaan, gewoon lekker languit liggend op míjn plekje op de bank waar hij nu eenmaal bij voorkeur ligt, en dan gewoon niet meer wakker worden.
Maar voor nu nemen we elk moment met hem in ons op, ruiken aan zijn vacht( vooral achter de oortjes ) , voelen zijn oude vertrouwde lijf, woelen met onze vingers door zijn hier en daar wat doffe vacht,masseren zijn poten. Net of we alles aan hem in ons hart willen etsen.
Gek is dat, van de puppytijd wil je ook optimaal genieten maar eenmaal volwassen maken ze op een vanzelfsprekende manier deel uit van je leven, of ze nooit weg zullen gaan. Maar ze gaan, en dat gebeurt altijd te vroeg. Je was er nog niet aan toe, wil dat ze jong blijven en samen met jou oud worden.
Als dat besef komt wil je de tijd stilzetten en daarom zijn die laatste jaren zo kostbaar.

mercedes2803 schreef:

Marie-Josée schreef:Ja ik hoop ook dat Tomas zo mag gaan, gewoon lekker languit liggend op míjn plekje op de bank waar hij nu eenmaal bij voorkeur ligt, en dan gewoon niet meer wakker worden.
Maar voor nu nemen we elk moment met hem in ons op, ruiken aan zijn vacht( vooral achter de oortjes ) , voelen zijn oude vertrouwde lijf, woelen met onze vingers door zijn hier en daar wat doffe vacht,masseren zijn poten. Net of we alles aan hem in ons hart willen etsen.
Gek is dat, van de puppytijd wil je ook optimaal genieten maar eenmaal volwassen maken ze op een vanzelfsprekende manier deel uit van je leven, of ze nooit weg zullen gaan. Maar ze gaan, en dat gebeurt altijd te vroeg. Je was er nog niet aan toe, wil dat ze jong blijven en samen met jou oud worden.
Als dat besef komt wil je de tijd stilzetten en daarom zijn die laatste jaren zo kostbaar.

Nou... je schrijft PRECIES zoals ik het ook ervaar....zo waar en het is ook intens; het hebben van een bejaarde hond
Ik zie het ook als onwijs kostbaar en daarom genieten we zo intenssss van Muis... en wat je zegt over dat woelen en voelen en ruiken; jep -herkenbaar...
Alsof je elk haartje, elk plekje in je geheugen gegrift wil hebben staan he ?

M@scha schreef:10/12 denk ik. lola vond ik met 9 echt te jong voor mijn gevoel.