Het HondenForum

Ik heb met Dante veel moeite gehad om hem buiten te leren gehoorzamen vooral natuurlijk bij wildspoortjes en echt wild natuurlijk . Nu loop ik weleens te filosoferen hoe ik het zou doen als ik ooit weer een pup zou hebben. Is het dan wijsheid om zo'n gepassioneerde jachthond langer aan de lijn te houden om hem zodoende 'niet de fout in te laten gaan'. Of juist vroeg los en hem zodoende trainen? Natuurlijk in beide gevallen trainen.
In het laatste geval is dan wel het voordeel dat de hond leert dat hij het wild toch niet kan vangen en er ook geen moeite meer voor hoeft te doen (is bij mijn hond het geval).
Mijn doel is het houden van een huishond; hou dus geen rekening met veldwerk o.i.d.
Ben benieuwd hoe de diverse jachthondeigenaren dit gedaan hebben

Gr. Marijke

De jonge jachthond moet m.i. het loslopen echt leren en verdienen.

De verantwoording van loslopen, in combinatie met z'n passie en onze verwachtingen, kan hij op jonge en onervaren leeftijd meestal niet aan.

Wij moeten hem die verantwoording uit handen nemen en hem er niet mee belasten als je een lekker stabiele hond wilt.
Onthoudt dat het vaak enkele jaren duurt voor de hond enigzins "volwassen" is.
Dus los kan wel, maar in niet prikkelende omgeving tot je "zeker" van hem bent.
Toegeven aan de "passie" klinkt goed, maar meestal wordt de jonge jachthond hyper van te veel vrijheid en heeft hij liever duidelijkheid.

(vind ik)

Ik heb Loddie vanaf dat ze 8 weken is gewoon losgelaten en het hierkomen er heel goed ingetraind. Ze kan nu ook prima los in het bos en het gebeurt echt zelden dat ik nog op haar moet wachten. Alleen in de schemer en het donker, als de konijnen om je oren vliegen ga ik niet naar t bos...

Hoya de opvanger(Sabueso) laat ik ook al los en voor worst wil ze graag weer bij me komen. Dus daar train ik het ook in en die is al 7 jaar.

Jaap* schreef:De jonge jachthond moet m.i. het loslopen echt leren en verdienen.

De verantwoording van loslopen, in combinatie met z'n passie en onze verwachtingen, kan hij op jonge en onervaren leeftijd meestal niet aan.

Wij moeten hem die verantwoording uit handen nemen en hem er niet mee belasten als je een lekker stabiele hond wilt.
Onthoudt dat het vaak enkele jaren duurt voor de hond enigzins "volwassen" is.
Dus los kan wel, maar in niet prikkelende omgeving tot je "zeker" van hem bent.
Toegeven aan de "passie" klinkt goed, maar meestal wordt de jonge jachthond hyper van te veel vrijheid en heeft hij liever duidelijkheid.

(vind ik)

TJA..... dan ben ik bang dat ik geen jachthonden hen....

Nee hoor, in beiden zit veel jachtpassie en er worden ook veldwerk mee getraind. maar...... bij mij lopen ze vanaf het moment dat ik ze had los (Faido vanaf 7,5 week en Thilda vanaf 8 maanden) . Natuurlijk niet op straat als pup zijnde , maar wel in het park, langs de vijvers, in het bos en overal daar waar het is toegestaan.
En die van mij nu ook nog jong,( 2,5 en 1,5 jaar).
En zonder problemen. Zodra ik ze roep of fluit zijn ze bij me terug, ook al zijn ze erg ver weg. Ben nooit bang dat ze eens niet reageren op de fluit.
Ik heb 1x gehad dat onze jongste op een (wrsl zwijnenspoor) zat en blaffend te kennen gaf dat ze het ff druk had.
Ik ben toen stil blijven staan en na de derde keer fluiten kwam ze aangestoven, toen wel even aangelijnd omdat ze erg bezig was met dat spannende iets wat ze tegenkwam....

Maar van het begin af aan aangeleerd dat komen bij mij geweldig is.... met de clicker, naam en de fluit betekende iets lekkers/ kort samen gek doen of een aai over de bol. Dit zowel aangelijnd als los echt ZEER regelmatig gedaan met een super beloning voor de hond. Lijkt heel simpel, maar ik ben er van overtuigd dat ik daardoor wel zulke makkelijke honden heb die top reageren, ook al willen ze hun neus achterna of zijn ze echt ver weg ....

Josee schreef:
Maar van het begin af aan aangeleerd dat komen bij mij geweldig is.... met de clicker, naam en de fluit betekende iets lekkers/ kort samen gek doen of een aai over de bol. Dit zowel aangelijnd als los echt ZEER regelmatig gedaan met een super beloning voor de hond. Lijkt heel simpel, maar ik ben er van overtuigd dat ik daardoor wel zulke makkelijke honden heb die top reageren, ook al willen ze hun neus achterna of zijn ze echt ver weg ....

Precies hetzelfde heb ik ook gedaan; maar ook tussen de staande jachthonden blijkt toch wel een groot verschil te zitten (had ik me ook niet gerealiseerd). Bij ons was dat dus niet genoeg.. Vandaar dat ik me afvroeg of (misschien pas bij het 'ontwaken' van het jachtinstinct) het niet handiger zou zijn om een pup wat langer aan de lange lijn te trainen. En de meningen lopen uiteen zie ik Dat is trouwens ook in de literatuur zo..

nance schreef:Ik heb Loddie vanaf dat ze 8 weken is gewoon losgelaten en het hierkomen er heel goed ingetraind. Ze kan nu ook prima los in het bos en het gebeurt echt zelden dat ik nog op haar moet wachten. Alleen in de schemer en het donker, als de konijnen om je oren vliegen ga ik niet naar t bos...

Hoya de opvanger(Sabueso) laat ik ook al los en voor worst wil ze graag weer bij me komen. Dus daar train ik het ook in en die is al 7 jaar.

Knap hoor; en dat bij brakken! Een Sabueso is toch ook een brak of is dat een staande hond?

Jaap* schreef:De jonge jachthond moet m.i. het loslopen echt leren en verdienen.

De verantwoording van loslopen, in combinatie met z'n passie en onze verwachtingen, kan hij op jonge en onervaren leeftijd meestal niet aan.

Wij moeten hem die verantwoording uit handen nemen en hem er niet mee belasten als je een lekker stabiele hond wilt.
Onthoudt dat het vaak enkele jaren duurt voor de hond enigzins "volwassen" is.
Dus los kan wel, maar in niet prikkelende omgeving tot je "zeker" van hem bent.
Toegeven aan de "passie" klinkt goed, maar meestal wordt de jonge jachthond hyper van te veel vrijheid en heeft hij liever duidelijkheid.

(vind ik)

Ja, dit vind ik ook heel plausibel klinken. Alleen hebben die slimmerikken het meestal haarfijn in de gaten of ze loslopen of aan een (dunne) lijn. Dus aan de lijn was hij de braafste hond van de klas en los meestal ook maar niet als er iets heerlijks zijn neus binnen komt waaien

Ik heb Bob (zie foto onderschrift)ook vanaf dat hij 8 weken was los laten lopen.
Hij is een kruising Beagle/Basset,en jaagt ook weleens als hij het hert eerder heeft gezien dan ik.
Maar ik kan hem vaak ook goed terug roepen.
Ik ben zelf altijd een beetje bang dat als een jachthond niet van jongs af aan leert los te lopen,dat dat op latere leeftijd moeilijker aan te leren valt omdat hij dan niet echt gewend is terug te komen als hij geroepen word.

Groetjes Petra

petra1 schreef:Ik heb Bob (zie foto onderschrift)ook vanaf dat hij 8 weken was los laten lopen.
Hij is een kruising Beagle/Basset,en jaagt ook weleens als hij het hert eerder heeft gezien dan ik.
Maar ik kan hem vaak ook goed terug roepen.
Ik ben zelf altijd een beetje bang dat als een jachthond niet van jongs af aan leert los te lopen,dat dat op latere leeftijd moeilijker aan te leren valt omdat hij dan niet echt gewend is terug te komen als hij geroepen word.

Groetjes Petra

En hoe heb je het gedaan tijdens de 'moeilijke' periode? Bij Dante stak het jachtinstinct met ong. 7 mnd. de kop op. Achteraf heb ik vaak gedacht dat ik hem toen meer aan banden had moeten leggen.. Nu (hij is haast 5j.) gaat het best goed. Geen 100% zekerheid van terugkomen bij roepen/fluiten (in geval van wild), maar ik denk dat dat een utopie is bij dit soort honden...
Totdat hij drie jaar was heb ik er errrg hard aan moeten 'trekken'.

Ik heb veel met beloningen gewerkt,en dan niet alleen beloond als ik hem terugriep omdat hij echt moest komen,maar ook zomaar tussendoor een koekje geven.
En ook voordat ik hem losmaakte van de riem heb ik hem vaak een frolic brokje gegeven,zodat hij wist dat er bij mij iets superlekkers te halen valt.
Hij gaat wel eens zijn neus achterna,maar meestal komt hij meteen terug als hij ziet dat ik mijn hand richting jaszak doe,want dan weet hij dat er wat te halen valt.

Maar ik ben er wel achter dat ik echt niet meer hoef te roepen als hij eenmaal de geur zo goed te pakken heeft dat hij luid op spoor bezig is.
Dan is hij helemaal gefocused bezig,en hoort of ziet niks meer.

Groetjes Petra

Ik heb mijn Basset en mijn Teckel direct los laten lopen. Wel alleen op plekken waar het 'veilig' is, zoals in het park. Kleine Sophietje was nog veeel te puppig om mij in de steek te laten en daar heb ik handig gebruik van gemaakt door haar uitgebreid te belonen als ze aangehobbeld kwam. Toen ze heerlijk ging puberen liet ze me wel eens staan, eigenlijk net zoals ieder ras, ik ben haar altijd los blijven laten. Geduld, geduld...en vertrouwen. Nu kan ik er bijna blind op vertrouwen dat ze me volgt en komt als ik roep. Als ik haar kwijt ben, of zij mij, racet ze naar het begin van het park (of bos, maar daar ben ik haar nooit kwijt) en gaat ze zitten loeien, net zolang tot ik haar kom halen.

Ted was al 7 maanden toen ik haar kreeg en had daarvoor wel veel in de mega tuin van haar vorige baasjes geravot, maar nooit los meegelopen. Ted hebben we ook vrij snel los gelaten en ook dat ging eigenlijk automatisch goed. Maar Ted moet je beter in de gaten houden; als die iets ruikt, of iets interessant vindt, krijgt ze bananen in haar oren. Dan zie je haar wel struinen, ze loopt niet weg, maar kan je roepen wat je wilt, ze komt niet.

petra1 schreef:Ik heb veel met beloningen gewerkt,en dan niet alleen beloond als ik hem terugriep omdat hij echt moest komen,maar ook zomaar tussendoor een koekje geven.
En ook voordat ik hem losmaakte van de riem heb ik hem vaak een frolic brokje gegeven,zodat hij wist dat er bij mij iets superlekkers te halen valt.
Hij gaat wel eens zijn neus achterna,maar meestal komt hij meteen terug als hij ziet dat ik mijn hand richting jaszak doe,want dan weet hij dat er wat te halen valt.

Maar ik ben er wel achter dat ik echt niet meer hoef te roepen als hij eenmaal de geur zo goed te pakken heeft dat hij luid op spoor bezig is.
Dan is hij helemaal gefocused bezig,en hoort of ziet niks meer.

Groetjes Petra

Ja zo werkt het bij ons ook zo ongeveer

Geer schreef:Ik heb mijn Basset en mijn Teckel direct los laten lopen. Wel alleen op plekken waar het 'veilig' is, zoals in het park. Kleine Sophietje was nog veeel te puppig om mij in de steek te laten en daar heb ik handig gebruik van gemaakt door haar uitgebreid te belonen als ze aangehobbeld kwam. Toen ze heerlijk ging puberen liet ze me wel eens staan, eigenlijk net zoals ieder ras, ik ben haar altijd los blijven laten. Geduld, geduld...en vertrouwen. Nu kan ik er bijna blind op vertrouwen dat ze me volgt en komt als ik roep. Als ik haar kwijt ben, of zij mij, racet ze naar het begin van het park (of bos, maar daar ben ik haar nooit kwijt) en gaat ze zitten loeien, net zolang tot ik haar kom halen.

Ted was al 7 maanden toen ik haar kreeg en had daarvoor wel veel in de mega tuin van haar vorige baasjes geravot, maar nooit los meegelopen. Ted hebben we ook vrij snel los gelaten en ook dat ging eigenlijk automatisch goed. Maar Ted moet je beter in de gaten houden; als die iets ruikt, of iets interessant vindt, krijgt ze bananen in haar oren. Dan zie je haar wel struinen, ze loopt niet weg, maar kan je roepen wat je wilt, ze komt niet.

Wat altijd heel lastig is in een discussie als dit is de mate van 'jachtpassie' bij de hond. Bij mijn ras; de Bracco is dat heel divers. Dus als ik aan andere eigenaren vraag hoe het gaat, luistert de één heel goed en is de ander er vandoor bij lekker luchtjes

Moon schreef:

nance schreef:Ik heb Loddie vanaf dat ze 8 weken is gewoon losgelaten en het hierkomen er heel goed ingetraind. Ze kan nu ook prima los in het bos en het gebeurt echt zelden dat ik nog op haar moet wachten. Alleen in de schemer en het donker, als de konijnen om je oren vliegen ga ik niet naar t bos...

Hoya de opvanger(Sabueso) laat ik ook al los en voor worst wil ze graag weer bij me komen. Dus daar train ik het ook in en die is al 7 jaar.

Knap hoor; en dat bij brakken! Een Sabueso is toch ook een brak of is dat een staande hond?

Ja das een Spaanse brak en heeft het op en top mooie brak karakter! Heerlijke honden

nance schreef:

Moon schreef:

nance schreef:Ik heb Loddie vanaf dat ze 8 weken is gewoon losgelaten en het hierkomen er heel goed ingetraind. Ze kan nu ook prima los in het bos en het gebeurt echt zelden dat ik nog op haar moet wachten. Alleen in de schemer en het donker, als de konijnen om je oren vliegen ga ik niet naar t bos...

Hoya de opvanger(Sabueso) laat ik ook al los en voor worst wil ze graag weer bij me komen. Dus daar train ik het ook in en die is al 7 jaar.

Knap hoor; en dat bij brakken! Een Sabueso is toch ook een brak of is dat een staande hond?

Ja das een Spaanse brak en heeft het op en top mooie brak karakter! Heerlijke honden

Hij/zij is ook erg leuk om te zien

Ik heb Britt van pup af aan los gelaten in veilige gebieden (bos). Ging best goed, hoewel we haar altijd goed in de gaten moesten houden. Punt was namelijk dat het haar niet zoveel uitmaakte met wié ze meeliep, dus het liefste volgde ze andere mensen dan ons
Met een maand of 6 is ze begonnen met pleite gaan. Ben toen ook nog met een groepje gaan wandelen waarvan ik wist dat ze (iig met een van de hondjes) lekker kon spelen en dat eerder ook deed zodat ze wel bij de groep zou blijven. Tjah leuk verzonnen maar binnen no time had ik geen hond meer We waren gelukkig met een grote groep dus hebben ons opgesplitst, terug naar de parkeerplaats, links, rechts, rechdoor
Ik heb haar toen gevonden, het was rondom de Soesterduinen en ze was het bos uitgerend en had de grootste lol op de vlakte
Britt kan zich dan prima in haar eentje vermaken, andere honden, wat mót je ermee, ik wil rennen in mijn eentje ja
Ik ben dus heel bang haar kwijt te raken In het hondenbos is het ook zo dat het goed gaat, ze in de buurt blijft, lekker rent, met takjes aan komt zetten enzo. Maarja dan is ze toch weer pleite. Maar het is niet altijd dat ze op jacht gaat, soms gaat ze op jacht naar een waterpoel bijvoorbeeld Zondag ging ze ook een keer luid op spoor weg, maar toch was ze vrij snel daarna weer terug. Later ging ze stil pleite en bleef ze weg. We zijn toen de afslag ingegaan waar we haar heen zagen rennen en ja hoor, een stuk verderop scheurde ze door de bosjes en toen kwam ze weer braaf mee
Op zich denk ik dus dat het met haar wel goed moet komen maarja ik durf haar gewoon nog niet los te laten verder, omdat ze dus niet komt als het erop aankomt. Is ze in de buurt en bereikbaar dan is ze prima te roepen hoor. En ik heb zo'n ijzeren fluitje (verstelbaar qua toonhoogte) en normaal reageert ze heel goed, maar als ze het in dr kop heeft is ze weg, buiten bereik, weet ik veel waar en komt ze dus niet dus dat moet eerst beter worden al weet ik nog niet hoe

Maar ik zou een pup wel weer van het begin af aan los laten. Maarja gaan ze echt pleite dan durf ik het waarschijnlijk niet meer en wordt het aan de lange lijn oefenen :N:

Benji&Brenda schreef:Ik heb Britt van pup af aan los gelaten in veilige gebieden (bos). Ging best goed, hoewel we haar altijd goed in de gaten moesten houden. Punt was namelijk dat het haar niet zoveel uitmaakte met wié ze meeliep, dus het liefste volgde ze andere mensen dan ons
Met een maand of 6 is ze begonnen met pleite gaan. Ben toen ook nog met een groepje gaan wandelen waarvan ik wist dat ze (iig met een van de hondjes) lekker kon spelen en dat eerder ook deed zodat ze wel bij de groep zou blijven. Tjah leuk verzonnen maar binnen no time had ik geen hond meer We waren gelukkig met een grote groep dus hebben ons opgesplitst, terug naar de parkeerplaats, links, rechts, rechdoor
Ik heb haar toen gevonden, het was rondom de Soesterduinen en ze was het bos uitgerend en had de grootste lol op de vlakte
Britt kan zich dan prima in haar eentje vermaken, andere honden, wat mót je ermee, ik wil rennen in mijn eentje ja
Ik ben dus heel bang haar kwijt te raken In het hondenbos is het ook zo dat het goed gaat, ze in de buurt blijft, lekker rent, met takjes aan komt zetten enzo. Maarja dan is ze toch weer pleite. Maar het is niet altijd dat ze op jacht gaat, soms gaat ze op jacht naar een waterpoel bijvoorbeeld Zondag ging ze ook een keer luid op spoor weg, maar toch was ze vrij snel daarna weer terug. Later ging ze stil pleite en bleef ze weg. We zijn toen de afslag ingegaan waar we haar heen zagen rennen en ja hoor, een stuk verderop scheurde ze door de bosjes en toen kwam ze weer braaf mee
Op zich denk ik dus dat het met haar wel goed moet komen maarja ik durf haar gewoon nog niet los te laten verder, omdat ze dus niet komt als het erop aankomt. Is ze in de buurt en bereikbaar dan is ze prima te roepen hoor. En ik heb zo'n ijzeren fluitje (verstelbaar qua toonhoogte) en normaal reageert ze heel goed, maar als ze het in dr kop heeft is ze weg, buiten bereik, weet ik veel waar en komt ze dus niet dus dat moet eerst beter worden al weet ik nog niet hoe

Maar ik zou een pup wel weer van het begin af aan los laten. Maarja gaan ze echt pleite dan durf ik het waarschijnlijk niet meer en wordt het aan de lange lijn oefenen :N:

Een teckel of een brak is ook weer heel iets anders hè . Bij ons is het grootste probleem het wild en de geurtjes. Zodra Dante 'ontwaakt' uit zijn roes is het enige wat hij wil, míj weer vinden. Lukt dat niet direct dan is er lichtelijke paniek Zo'n zelfstandige teckel gaat dus gewoon zichzelf vermaken.... Lastig hoor!

Moon schreef: Een teckel of een brak is ook weer heel iets anders hè . Bij ons is het grootste probleem het wild en de geurtjes. Zodra Dante 'ontwaakt' uit zijn roes is het enige wat hij wil, míj weer vinden. Lukt dat niet direct dan is er lichtelijke paniek Zo'n zelfstandige teckel gaat dus gewoon zichzelf vermaken.... Lastig hoor!

Tjah het is inderdaad een ander soort jachthond maar het topic ging over jachthonden en een teckel is ook een jachthond

Maar bij teckels zie je ook wel veel verschil hoor. Sommigen blijven keurig bij de baas in de buurt. Anderen gaan los met een baasje die altijd een boek bij zich heeft, of die de ronde alleen doet en de hond vanzelf wel weer een keer ziet bij de parkeerplaats bijvoorbeeld. En anderen peren hem inderdaad alleen even bij het ruiken van een spoor en zoeken daarna snel de baas weer op.

Benji&Brenda schreef:

Moon schreef: Een teckel of een brak is ook weer heel iets anders hè . Bij ons is het grootste probleem het wild en de geurtjes. Zodra Dante 'ontwaakt' uit zijn roes is het enige wat hij wil, míj weer vinden. Lukt dat niet direct dan is er lichtelijke paniek Zo'n zelfstandige teckel gaat dus gewoon zichzelf vermaken.... Lastig hoor!

Tjah het is inderdaad een ander soort jachthond maar het topic ging over jachthonden en een teckel is ook een jachthond

Maar bij teckels zie je ook wel veel verschil hoor. Sommigen blijven keurig bij de baas in de buurt. Anderen gaan los met een baasje die altijd een boek bij zich heeft, of die de ronde alleen doet en de hond vanzelf wel weer een keer ziet bij de parkeerplaats bijvoorbeeld. En anderen peren hem inderdaad alleen even bij het ruiken van een spoor en zoeken daarna snel de baas weer op.

Nee, sorry, zo bedoel ik het niet. Ik bedoel alleen maar dat het me nóg moeilijker lijkt! Ik leef dus heel erg mee

Moon schreef:Nee, sorry, zo bedoel ik het niet. Ik bedoel alleen maar dat het me nóg moeilijker lijkt! Ik leef dus heel erg mee

Ik zat maar te plagen

Rosco is onze eerste hond en die durfde ik niet goed los te laten lopen en toen Ros eenmaal 8 maanden was was het hek compleet van de dam en als hij ook maar ergens lucht van kreeg was hij weg. Rosco heeft dus helaas de eerste jaren van z'n leven voornamelijk vast gezeten. Gelukkig gaat het de laatste 2 jaar steeds beter. Hij kan in verschillende parken los en op sommige plaatsen mag hij los speuren (weilanden zonder vee en afgehekt)
En tot m'n zeer grote verbazing merk ik dan dat hij me heel goed in de gaten houdt en niet heel ver bij me weg gaat. En als ik het na ongeveer een of anderhalf uur weer bekeken heb loop ik naar hem toe en kan ik hem zelfs zo weer aan lijnen. Dat had ik toen hij twee was echt niet durven dromen.

Als we ooit weer een jonge brak zouden hebben dan laat ik die los vanaf het moment dat we hem hebben en ga ik er nog meer aan doen om hem bij me te laten komen maar ja je leert altijd weer meer hè.
Het is ook zo dat ik de eerste tijd zei; na Rosco nooit meer een brak maar inmiddels denk ik van voor ons altijd een brak. Soms kom ik mensen tegen met een hond die geen 10 meter bij ze weg loopt dat vind ik ook helemaal niks en als ik Ros zie jagen en speuren dan geniet ik daar zelf ook enorm van.

groetjes Marja

Ik heb alle puppy's vanaf het begin los gehad op veilig terrein (geen wegen met auto's e.d.).
Mijn eerste hond (teckel) kwam àltijd als ik riep. Zelfs een ree die voor ons het pad over kwam, was niet zo interessant als ik.

Dus ik dacht.....twee teckels is ook leuk, en ik kan ze goed gehoorzaam krijgen
Tsja.....als puppy ging het prima, maar toen het kwartje was gevallen wat een wildspoor betekent was ie weg. Trossen bananen!!
Dat viel dus nogal tegen. Ik ben er trouwens vrij zeker van dat hondje nummer twee niet anders was geweest als ik hem als pup vast had gehouden. Het was nou echt wat je noemt een "zelfstandige"hond. Ook een uitbreker eerste klas Hij wist steeds wel weer een manier te vinden om uit de (grondig afgesloten) tuin te komen. Het heeft me ruim een jaar gekost om die omheining "teckelproof" te maken
De derde teckel ging weer een stuk beter. Bij jachtproeven (op vreemd terrein dus) was hij de beste in terugkomen op de fluit na het uitwerken van dichte dekking.
Ik denk dus dat het meer aan het karakter van de honden lag, dan aan het al dan niet loslaten.

Bij Staande Honden zijn de meningen zeer verdeeld.
De veldwerkers zeggen vaak dat je de hond het eerste jaar zo weinig mogelijk met appèl moet lastigvallen. Hij moet vrij kunnen lopen om zijn neus te ontwikkelen. Daarna "breng je het appèl er op". Hoe? IK heb een donkerbruin vermoeden (TT) maar dat weet ik niet zeker, want niemand wil het me vertellen
Rana is meteen los gegaan in het bos (met een dun lijntje slepend over de grond achter haar aan).
Veel geoefend en ze kwam als een speer op de fluit.
Ze is nu bijna 7 en heeft sinds kort ontdekt waar de fazanten hier zitten.
Dan moet ik haar héél kort bij me houden. Een enkel keertje mislukt dat
Als ik haar ogen zie als ze een keer haar gang is gegaan snap ik waarom de fluit op zo'n moment niet bij haar binnenkomt.

Jaap* schreef:Wij moeten hem die verantwoording uit handen nemen en hem er niet mee belasten als je een lekker stabiele hond wilt.
Onthoudt dat het vaak enkele jaren duurt voor de hond enigzins "volwassen" is.
Dus los kan wel, maar in niet prikkelende omgeving tot je "zeker" van hem bent.
Toegeven aan de "passie" klinkt goed, maar meestal wordt de jonge jachthond hyper van te veel vrijheid en heeft hij liever duidelijkheid

In wezen, als ik het zo achteraf na ga, heb ik ook voor prikkelarme terreinen gekozen om haar los te laten, maar we zijn ook wel eens in wildgebieden geweest (met dat loshangende lijntje aan de halsband). Ik heb eigenlijk de afstand tussen de hond en mezelf niet te groot laten worden.
Toch is ze tegenwoordig soms zo hyper als maar kan.
Daarom zat ik me af te vragen of het niet toch beter is om behalve het appèl ook het veldwerk al op jonge leeftijd een beetje te "sturen", zodat de hond al vroeg leert dat veldwerk samen met de baas gaat en niet in je eentje (als hond)?
Dan bedoel ik dus niet het "vrije ontwikkelen van de neus", maar samen al het veld in, misschien met een lange lijn?

Ik heb beide honden(Max is ook een x-jachthond) vanaf dag 1 los gelaten op veilige stukken.Dus in parken,in het bos,op de hei..........
Max heeft een heel moeilijke periode gehad waarin hij ook trossen bananen in zijn oren had plus het feit dat ie als pup zijnde twee keer flink is aangevallen en gebeten en waar hij en ik met heel veel moeite en een castratie uit zijn gekomen.
Vanaf dat het kwartje viel geen problemen meer gehad en Bente hobbelde overal achter hem aan
Nou zijn Drenten over het algemeen geen weglopers en gaan ze hun neus ook lang niet zo achterna als bijv.een Brak maar ze hebben wel degelijk jachtpassie waar je rekening mee moet houden als je er een koopt.
Maar toch zie ik geen reden om een jachthond dan maar heel lang aangelijnd te laten lopen;ik denk dat je dan juist meer gefrustreerde honden kweekt.

[quote
Bij Staande Honden zijn de meningen zeer verdeeld.
De veldwerkers zeggen vaak dat je de hond het eerste jaar zo weinig mogelijk met appèl moet lastigvallen. Hij moet vrij kunnen lopen om zijn neus te ontwikkelen. Daarna "breng je het appèl er op". Hoe? IK heb een donkerbruin vermoeden (TT) maar dat weet ik niet zeker, want niemand wil het me vertellen
quote]


ja, dat vertelden de oude rotten in het vak mij ook.... laten gaan die hond en met een jaar hebben wij hem binnen een week strak onder appel.
Helaas met een herplaatser ook gezien hoe tijdens de jachttraining
Als ik zeg laarzen met metalen neus, een zwiepende tak zodat de hond niet voor je gaat lopen en een TT, weten jullie vast genoeg.

Verder denk ik echt door zeer regelmatig te belonen, je het beste resultaat boekt, dus als je ze roept/fluitmaar ook als ze even komen bij je tijdens de wandeling.
Ook onze jongste vergeet mij weleens, maar voor mijn gevoel lijkt ze zich al snel te herinneren dat als je bij het vrouwtje terug komt er bijna altijd een frolicje volgt....

Josee schreef:Verder denk ik echt door zeer regelmatig te belonen, je het beste resultaat boekt, dus als je ze roept/fluit maar ook als ze even komen bij je tijdens de wandeling.
Ook onze jongste vergeet mij weleens, maar voor mijn gevoel lijkt ze zich al snel te herinneren dat als je bij het vrouwtje terug komt er bijna altijd een frolicje volgt....

Dat denk ik ook
Maar ik moet wel zeggen dat het echt ook per hond (van hetzelfde ras) verschilt.
En soms verandert er nog wat op latere leeftijd

Moon schreef: Een teckel of een brak is ook weer heel iets anders hè . Bij ons is het grootste probleem het wild en de geurtjes. Zodra Dante 'ontwaakt' uit zijn roes is het enige wat hij wil, míj weer vinden. Lukt dat niet direct dan is er lichtelijke paniek Zo'n zelfstandige teckel gaat dus gewoon zichzelf vermaken.... Lastig hoor!

Dat klinkt heel erg als Sophie, mijn Basset. Als die iets ruikt, is ze weg. Althans...ze volgt het spoor, totdat ze doorheeft dat het tot niets leidt en dan komt ze snel weer terug. En dan kan ze soms inderdaad haast paniekerig worden als ze mij niet kan vinden. Bij Ted, mijn Teckel, gaat dat anders. Die weigert om te geloven dat het konijn echt is gevlogen en blijft net zolang speuren in de bosjes tot ik een ons weeg.

Wat ik bij Sophie als pup en puber heel erg heb gemerkt, is - hoe tuttebollig het ook klinkt - ik gewoon moest leren te vertrouwen dat ze terug zou komen. Net zoals zij moest leren dat wat ze ook deed en waar ze ook heenging, IK de baas was en IK gewoon mijn eigen route liep. Ik heb een tijdje wanhopig geprobeerd om haar in de buurt te houden; het leek wel alsof ze het voelde. Telkens nam ze de kuierlatten, want ik rende er toch wel achteraan. Pas toen ik besloot dat ik dat niet meer deed en dat ik gewoon heeel interessant doorliep met lekkere koekjes, een balletje en weet ik wat (ik heb zelfs zelf in de bosjes lopen snuffen), toen pas kreeg ze echt interesse in mij. Nu zie ik haar nog wel in de bosjes verdwijnen, maar ik weet dat ik gewoon door kan lopen, want ik weet dat ze toch wel komt. Ze is 'zelfstandig binnen de marge' zeg maar... Ted loopt ook altijd los, maar bij Ted moet ik opletten op haar manier van lopen. Als die op een bepaalde manier begint te lopen/rennen, dan weet ik dat ik maar beter een sprintje kan trekken om haar even aan te lijnen, anders sta ik een uur te wachten.

Heeeeel herkenbaar *Geer* dat verhaal van die teckel

Prachtig en heel herkenbaar, al die "home made" oplossingen
Er zijn zeker goede mogelijkheden om de hond volledig onaangelijnd te trainen, dat is dan echter meestal dankzij de ervaren eigenaar.

Omdat zoveel mensen van alle ervaringsniveau's lezen op dit forum opteer ik voor de "veilige modus" van veel aanlijnen in het kader van "better safe than sorry".

Ik benader een hond met jachtpassie als volgt:
Je hebt een heel mooi stuk gereedschap meegekregen (neus), en als je zou willen zou je er een atoombom mee kunnen maken,....maar dat doen we niet.
En tot je begrijpt wat de bedoeling is houdt ik het touwtje in handen....

Geer schreef:

Moon schreef: Een teckel of een brak is ook weer heel iets anders hè . Bij ons is het grootste probleem het wild en de geurtjes. Zodra Dante 'ontwaakt' uit zijn roes is het enige wat hij wil, míj weer vinden. Lukt dat niet direct dan is er lichtelijke paniek Zo'n zelfstandige teckel gaat dus gewoon zichzelf vermaken.... Lastig hoor!

Dat klinkt heel erg als Sophie, mijn Basset. Als die iets ruikt, is ze weg. Althans...ze volgt het spoor, totdat ze doorheeft dat het tot niets leidt en dan komt ze snel weer terug. En dan kan ze soms inderdaad haast paniekerig worden als ze mij niet kan vinden. Bij Ted, mijn Teckel, gaat dat anders. Die weigert om te geloven dat het konijn echt is gevlogen en blijft net zolang speuren in de bosjes tot ik een ons weeg.

.

Zo gaat t inderdaad ook bij Loddie en Hoya de brakken, Rambo mn JR heeft dan weer meer weg van een teckel, die komt pas als alle luchies weg zijn en alle konijnenholen bezocht zijn

Maar juist door ze los te laten, leren ze beter luisteren. Ze krijgen ook altijd wat als ze tussendoor even bij me komen.

Ontzettend leuk al die verhalen! Heb nu even geen tijd, ik reageer later