Het HondenForum

Ik ken een hond die sinds een tijdje niet meer kan lopen. Heel moeilijk om te zien, want je hart breekt. Collie is 10 jaar oud.

Laat maar... de vraagstelling was misschien niet 100% duidelijk maar dit was ook niet nodig, ik zal wel sjachie geweest zijn... sorry!

C.

Soms geeft een dier zelf aan dat het genoeg is en soms moet jij al eigenaar die beslissing nemen.
Een dier wat niet meer kan lopen en wat onherstelbaar is vind ik zelf eigenlijk wel genoeg geweest.
Ligt de hond de hele dag op een kleedje dan en bevuilt hij/zij zichzelf?
Slecht kunnen lopen vind ik weer anders is er bijv. pijn mee gemoeid of is het gewoon de hoge leeftijd dat een hond minder goed beweegt zijn dan zaken die meespelen.

ja dat is altijd moeilijk, maar een huisdier houden omdat je hem zelf niet wilt en kunt missen, vind ik geen goede instelling. De kwaliteit van leven voor het dier zelf staat altijd bovenaan!

Als een hond niet mee kan lopen dan is het voor mij wel het einde van het leven. Een hond moet op zijn minst kunnen wandelen.
Maar hoe doen die mensen het verder dan? Hoe doet de hond zijn ontlasting?

wij hebben dit zelf meegemaakt met Inky , die kon opeens niet meer lopen. Ze keek me aan met grote ogen , probeerde steeds op te staan maar het ging niet meer .We hebben toen gelijk de DA gebeld , want het was vreselijk om te zien , een hond die nog zo graag alles wilde doen maar niets meer kon En Inky was met haar 85 kilo niet een hond die je ff kon oppakken en buiten kon neer zetten om te plassen.

dat is bij iedereen verschillend, ik weet wel dat ik het bij mijn vorige hondje zoveel mogelijk heb uitgesteld, en toen het uiteindelijk echt niet meer ging(natuurlijk in het weekend)was de beslissing binnen 1 seconde genoemen-toen wisten we zeker dat het tijd was en konden we het doen zonder achterom te kijken van- was het wel goed

Moeilijk maar er is wel verschil in helemaal niet meer op kunnen staan en lopen of een "kontje" nodig hebben en dan wel weer kunnen lopen.

Wel zeg ik altijd als Tonnie niet meer zelfstandig kan lopen en opstaan dat het over is... maar ik hoop dat dat nog lang weg blijft.

Als een hond echt niet meer kan opstaan en lopen is het voor mij denk ik genoeg geweest.

Queenie heeft maar een hele korte ziekteperiode gehad waarbij haar achterhand het grootste probleem was. De 1ste keer hielp een anabolen-injectie nog goed en heeft ze daar nog een paar leuke maanden op gehad. De 2de keer hielp het niet meer, ze was op.
Dat ging razend snel, in een week tijd zakte ze regelmatig door haar achterhand heen en kon ze nauwelijks meer opstaan.

De dag dat ze tijdelijke verlammingsverschijnselen kreeg heb ik de knoop doorgehakt, dit wilde ik niet voor haar en ik kon het ook niet meer langer aanzien. Het feit dat Queen ook helemaal geen lol meer had in het leven (zielig hulpeloos koppie) maakte dit ook heel duidelijk voor mij.

Tja, dat is zo moeilijk en zo persoonlijk....
Als een hond echt niet meer kan opstaan en hier niets aan te doen is, dan zou ik dus de beslissing maken om hem in te laten slapen.

Maar die beslissing is echt heel moeilijk, of tenminste: de beslissing op zich vond ik persoonlijk niet moeilijk, maar wel om het daarna te verwerken dat júist ík, de persoon waar m'n hond op vertrouwt zijn leven heb ontnomen.

Ik heb de beslissing twee keer moeten nemen. Eén keer bij mijn Nouschka, zij was echter op leeftijd: 12,5 jaar en een forse hond. We hadden er dus al een beetje naartoe geleefd. Hier kon ik gewoon vrede mee hebben.
De tweede keer bij Moritz, hij was pas 5,5 jaar én er was een minieme kans dat hij over een tijd wat beter zou kunnen worden. Echter, die tijd totaan die hele minieme kans (3% kregen we te horen) was absoluut niet hondwaardig meer en niet te doen voor Moritz.
De beslissing op dat moment was overduidelijk en zonder twijfel genomen, maar in de tijd erna, en nog wel, heb ik het toch wel ontzettend moeilijk gehad of ik de juiste beslissing heb genomen..... 'wat als...' 'had ik toch niet nog...' enz. enz.

Maar goed.... kan een hond niet meer opstaan, ligt ie in z'n eigen vuiligheid, en is er niks meer aan te doen wat nog hondwaardig is, ja dan zou ik de beslissing nemen hem/haar in te laten slapen.
Maar ik vind het verrot moeilijke beslissingen om te verwerken naderhand.

Stang schreef: Maar die beslissing is echt heel moeilijk, of tenminste: de beslissing op zich vond ik persoonlijk niet moeilijk, maar wel om het daarna te verwerken dat júist ík, de persoon waar m'n hond op vertrouwt zijn leven heb ontnomen.

<knip>

Maar ik vind het verrot moeilijke beslissingen om te verwerken naderhand.

Chris heeft het hier erg moeilijk mee gehad toen met Queenie.
Het hele fenomeen 'dier in laten slapen' leek wel nieuw voor hem te zijn, hij moest daar erg aan wennen. Hoe zeer ik hem ook had voorbereid in die laatste maanden, hij wilde er gewoon niet aan. Hij voelde zich misdadig tegenover Queen.

Ik had hem gewaarschuwd dat hij van mij alle tijd kon krijgen zolang Queensel die tijd had, maar dat het daarna over zou zijn.
En zo is het ook gebeurd : de dag dat Queen verlammingsverschijnselen kreeg heb ik hem jankend en gierend opgebeld : "nu naar huis, dit gaat zo niet meer, ik wil dit niet meer, de tijd is gekomen". Voornamelijk voor hem hebben we de DA er nog 1x naar laten kijken, hij had die bevestiging nodig. Maar eigenlijk heb ik de beslissing er doorheen geduwd.

Keihard naar hem, maar vóór m'n Pientje.
Het was juist goed voor haar, het was het enige nog wat we voor haar konden doen. Wat mij erg geholpen heeft was het feit dat het zo duidelijk was, in Queen haar lijf én haar gedrag. Dat zou ik denk ik ook met Moritz hebben, want een 3% kans vind ik totaal niet reëel om daar hoop op te vestigen en Moritz nog een hoop ellende mee te laten maken.

Natas. schreef:

Stang schreef: Maar die beslissing is echt heel moeilijk, of tenminste: de beslissing op zich vond ik persoonlijk niet moeilijk, maar wel om het daarna te verwerken dat júist ík, de persoon waar m'n hond op vertrouwt zijn leven heb ontnomen.

<knip>

Maar ik vind het verrot moeilijke beslissingen om te verwerken naderhand.

Chris heeft het hier erg moeilijk mee gehad toen met Queenie.
Het hele fenomeen 'dier in laten slapen' leek wel nieuw voor hem te zijn, hij moest daar erg aan wennen. Hoe zeer ik hem ook had voorbereid in die laatste maanden, hij wilde er gewoon niet aan. Hij voelde zich misdadig tegenover Queen.

Ik had hem gewaarschuwd dat hij van mij alle tijd kon krijgen zolang Queensel die tijd had, maar dat het daarna over zou zijn.
En zo is het ook gebeurd : de dag dat Queen verlammingsverschijnselen kreeg heb ik hem jankend en gierend opgebeld : "nu naar huis, dit gaat zo niet meer, ik wil dit niet meer, de tijd is gekomen". Voornamelijk voor hem hebben we de DA er nog 1x naar laten kijken, hij had die bevestiging nodig. Maar eigenlijk heb ik de beslissing er doorheen geduwd.

Keihard naar hem, maar vóór m'n Pientje.
Het was juist goed voor haar, het was het enige nog wat we voor haar konden doen. Wat mij erg geholpen heeft was het feit dat het zo duidelijk was, in Queen haar lijf én haar gedrag. Dat zou ik denk ik ook met Moritz hebben, want een 3% kans vind ik totaal niet reëel om daar hoop op te vestigen en Moritz nog een hoop ellende mee te laten maken.

Ik probeer het ook zeker zo te bekijken, dat dit het laatste was wat ik voor hem kon doen, juist úit liefde voor hem.
Op die dag, was er ook totaal geen twijfel: dit kon echt niet meer, dit konden we hem niet aandoen.

Maar daarna begon bij mij dus het gevecht tussen gevoel en verstand: verstandelijk wist ik dat we geen keuze hadden, maar heel mijn gevoel ging daar dwars tegenin 'ik had m'n vriendje dood laten gaan en wat als ik toch gewacht had?' (natuurlijk zei m'n verstand dan weer, dat elke minuut teveel voor Moritz was geworden. De dierenarts kon pas een paar uur later thuiskomen, dus wij zijn zelf naar de dierenarts gereden omdat we hem die paar uur zelfs niet meer aan wilden doen).

Ik moest mezelf dus steeds weer terugfluiten uit dat gevoel en het verstandelijk beredeneren.
Pieter snapte me ook niet en zei maar steeds 'we hadden geen keuze', maar voor m'n gevoel maakt dat niet zo gek veel uit. Het was gewoon te oneerlijk allemaal, te gemeen en te hard voor mij om ermee om te kunnen gaan. Dat begint nu de laatste paar weken eigenlijk pas te komen.

Dat had ik bij Nouschka dus totaal niet. Dat was goed zo, er was verdriet, maar wel volkomen vrede met haar dood.
Ik denk misschien het verschil in leeftijd en met Moritz hebben we natuurlijk ook 4 jaar keihard geknokt, hij had zo zijn fijne leventje verdient eindelijk Hij had zijn leven nog niet geleefd, het was nog niet 'goed zo'.

Ik kan het me nog zo goed herinneren...
Als kind woonde ik in een flat en dagelijks kwam ik in de lift een oude vrouw tegen die, samen met haar dochter, hun verlamde hondje in een kinderwagen met dekentjes heen en weer naar buiten zeulden om het beestje zijn behoefte te laten doen.

Ik vond het schokkend om te zien hoe het hondje in het gras werd neergelegd, niet in staat om op te staan, maar de liefde waarmee hij weer in zijn wagentje werd neergelegd en werd toegedekt was voor mij als klein meisje wel heel duidelijk voelbaar; moeder en dochter konden stomweg geen afscheid nemen van hun hondje.

Als buitenstaander kon ik makkelijk zeggen dat ik het hondje zou laten inslapen.... als buitenstaander, ja...

Stang schreef: Dat had ik bij Nouschka dus totaal niet. Dat was goed zo, er was verdriet, maar wel volkomen vrede met haar dood.
Ik denk misschien het verschil in leeftijd en met Moritz hebben we natuurlijk ook 4 jaar keihard geknokt, hij had zo zijn fijne leventje verdient eindelijk Hij had zijn leven nog niet geleefd, het was nog niet 'goed zo'.

Dat is denk ik een heel groot verschil ja, de acceptatie bij een oude hond die een mooi lang leven heeft gehad ligt denk ik een stuk hoger.
En ja, soms gaan verstand en gevoel met elkaar in gevecht. Maar echt, je hebt juist het beste voor Moritz gedaan.

Ik zou direct van alles buiten de reguliere diergeneeskunde gaan proberen. Ik heb heel goede ervaringen met acupunctuur bijvoorbeeld, maar heb ook om me heen gehoord van totaal verlamde honden die weer opknapten met fysio, orthomanuele therapie e.d.
Pas als dat ook niets zou worden, zou het voor mij ophouden, anders zou ik goede hoop blijven houden.

Casey schreef:
en je punt is.......?

C.

Het is eigenlijk meer een vraag aan andere hondenbezitters en dat komt, omdat het baasje van de hond dit aan mij vroeg, begrijp je?Ik was niet helemaal duidelijk in mijn openingspost, sorry.

tineke schreef:Soms geeft een dier zelf aan dat het genoeg is en soms moet jij al eigenaar die beslissing nemen.
Een dier wat niet meer kan lopen en wat onherstelbaar is vind ik zelf eigenlijk wel genoeg geweest.
Ligt de hond de hele dag op een kleedje dan en bevuilt hij/zij zichzelf?
Slecht kunnen lopen vind ik weer anders is er bijv. pijn mee gemoeid of is het gewoon de hoge leeftijd dat een hond minder goed beweegt zijn dan zaken die meespelen.

Dit had ik ook wat duidelijker in mijn openingspost moeten aangeven. De hond kan niet meer zelfstandig lopen, want zijn achterhand wil niet meer. Wel kunnen zij hem laten lopen als ze zijn staart vasthouden, wat er niet erg makkelijk uitziet. Als hij het zelf probeert, dan sleept zijn achterkant achter hem aan.
Hij bevuilt overigens zijn nest niet, hij wordt heel vaak vlak bij het huis uitgelaten. Die mogelijkheid is er gelukkig wel.
Ze proberen ook om hem zoveel mogelijk mee te nemen naar bijvoorbeeld een ander vertrek, als ze daar moeten zijn, zodat hij niet alleen is.

Sjalot schreef:Als een hond niet mee kan lopen dan is het voor mij wel het einde van het leven. Een hond moet op zijn minst kunnen wandelen.
Maar hoe doen die mensen het verder dan? Hoe doet de hond zijn ontlasting?

Dan houden ze hem bij zijn staart vast en dan lukt het wel als ik het goed begrepen heb.

Ik rakel merk ik ook wel heel pijnlijke herinneringen op, dat was niet mijn bedoeling, al ben ik heel blij met jullie reacties.

Niet om onderscheid te maken maar Caroline, ik weet dat het heel moeilijk voor je geweest is, ik heb je topic helemaal gelezen.
Ik hoop dat het overkomt zoals ik het bedoel.

Dat geeft niet (voor mij dan) pijnlijke herinneringen op te halen, want ook dat is weer een deel van het verwerken.

Als de hond niets meer kan, is de beslissing makkelijker, maar ik zou het wel 100% zeker willen weten, dus nog wel rontgen, contrast foto's wat maar nodig is om zeker te weten dat het binnen afzienbare tijd niet beter kan worden. Ik zou 'n hond van die leeftijd ook niet te lang kunnen laten lijden of weet ik wat voor hondonterende behandelingen geven.

Ik heb tot nu toe alleen katten en cavia's in laten slapen. Bij de cavia's vond ik het duidelijk minder moeilijk, maar m'n Kiddy, m'n eerste kat na 17 jaar samenzijn, was de beslissing niet moeilijk want het was ineens duidelijk dat ze op was, gelukkig kwam m'n dierenarts naar mij toe en is ze thuis ingeslapen met m'n moeder en beste vriendin erbij, maar het was zooooooooooooo moeilijk daarna. Maar ik wist ook dat het voor haar het beste was.

pepim schreef:Ik rakel merk ik ook wel heel pijnlijke herinneringen op, dat was niet mijn bedoeling, al ben ik heel blij met jullie reacties.

Niet om onderscheid te maken maar Caroline, ik weet dat het heel moeilijk voor je geweest is, ik heb je topic helemaal gelezen.
Ik hoop dat het overkomt zoals ik het bedoel.

Nee joh, dat geeft helemaal niet
Ik ben zelfs 'blij' dat ik er soms over kan praten.

Je kan alleen niet voor een ander beslissen: zoals ik het lees, lijkt het alsof de mensen heel veel om de hond geven en liefdevol verzorgen. Ze zullen de beslissing moeten nemen wanneer ze eraan toe zijn en zien dat de hond echt niet meer wil/kan.

Stang schreef:

pepim schreef:Ik rakel merk ik ook wel heel pijnlijke herinneringen op, dat was niet mijn bedoeling, al ben ik heel blij met jullie reacties.

Niet om onderscheid te maken maar Caroline, ik weet dat het heel moeilijk voor je geweest is, ik heb je topic helemaal gelezen.
Ik hoop dat het overkomt zoals ik het bedoel.

Nee joh, dat geeft helemaal niet
Ik ben zelfs 'blij' dat ik er soms over kan praten.

Je kan alleen niet voor een ander beslissen: zoals ik het lees, lijkt het alsof de mensen heel veel om de hond geven en liefdevol verzorgen. Ze zullen de beslissing moeten nemen wanneer ze eraan toe zijn en zien dat de hond echt niet meer wil/kan.

Nee dat kan ik ook niet hoor, zoals ik al schreef ze vroeg raad aan me en ze houdt zielsveel van haar hond. Ik heb geen raad, ik weet het niet, daarom vroeg ik het hier. Ik hou ook heel veel van deze hond overigens. Is de hond van mijn zus.

Genoeg is nooit, liefst blijf ik altijd mijn hondjes houden, maar per hond en per "ziekte" beslis ik. Ik had een teckel met hernia en epilpsie, maar dat beestje kon met goede medicatie en goede zorg toch lekker zichzelf zijn, die heb ik in laten slapen toen hij last van zijn longen kreeg, 12 jaar oud. Voor mij niet genoeg, maar voor hem wel.

Ik kan me voorstellen dat als Frommel( de grootste hond hier) niet meer kan rennen, zwemmen, door het weiland struinen, eerder ongelukkig is als één van de kleintjes die niet meer kunnen rennen.

Volgens mij ken je je hond en weet je of die nog gelukkig is in een bepaalde situatie. Als voorbeeld:zelf vind ik ontlasting laten lopen geen probleem, maar er zijn honden die daar doodongelukkig van worden.

Mijn dierenarts zei een jaar of 3 geleden tegen mij :

Op het moment dat de baas over inslapen na gaat denken is het vaak al het goede moment voor de hond. Alleen moet de hond dan nog wachten tot de baas het op kan brengen.

Ik denk dat daar wel een kern van waarheid in zit.

In juni 2004 heb ik de beslissing moeten nemen voor mijn 15 jarige hond. Ik heb er nog nachtmerries van en kan er nog steeds heel moeilijk mee dealen.
Hij ging helaas niet rustig heen. En dat maakt het des te moeilijker. Met mijn vestand weet ik wel dat het de goede beslissing was.... maar ja , het gevoel.....

Sterkte met de hond van je zus.

Ben "blij" te lezen hoe jullie allemaal omgaan/omgegaan zijn met het laten inslapen en de verwerking ervan. Twee weken terug heb ik hetzelfde moeten doen, de beslissing zelf was niet moeilijk .... haar zo te zien liggen was vele malen erger.
Mijn d.a. zei altijd "hou in de gaten dat ze een hondwaardig bestaan heeft". Bij Beauty was het in 1 dag "over", had ze eerst "ik wil wel maar ik kan niet" was het ineens "ik kan niet en ik wil niet" ..... je hart breekt op zo'n moment. Was altijd bang dat ik "het" moment niet zou herkennen .... nou dat herken je dus wel.
En op het moment zelf kies je inderdaad voor je hond en niet voor jezelf, maar is zo moeilijk achteraf ...... niet het besluit, maar het gemis!!

dat ik mijn kat moest laten inslapen, vond ik dat heel verdrietig maar de keuze was heel snel gemaakt. kans op genezing was nul en het uitzicht op de te komen lijdensweg vreselijk.
de keuze om te laten inslapen heb ik snel gemaakt, ze mocht nog een nachtje mee naar huis, nog samen in de tuin gespeeld voor zover dat ging. zonder schuldgevoel heb ik haar laten inslapen, heel rustig op mijn schoot. Natuurlijk is het vreselijk verdrietig om afscheid te moeten nemen na een 15 jarige vriendschap. haar ZSM in laten slapen was het meest humane wat ik kon doen.

ik heb het pas met dribbel meegemaakt hij had een tumor aan zijn poot die hebben we weg laten halen toen werd er al gezegd als dit terugkomt heb je een groot probleem want aan zijn poot zit niet genoeg huid meer om het dan dicht te maken en het kwam terug en dan ga je grenzen verleggen hij kreeg metacam en de tumor bleef maar groeien maar hij liep toch nog vond zijn eten lekker en kwispelde toch speelde zelfs af en toe maar eerdat een hond zijn pijn laat zien is het in mijn ogen te laat hij probeert dat te verbergen voor de rest van zijn roedel ik vind dat wij hem eerder hadden moeten laten gaan hij mocht op 3 september inslapen rond half vier banjer is geboren op 3 september om half vier

pepim schreef:Ik rakel merk ik ook wel heel pijnlijke herinneringen op, dat was niet mijn bedoeling, al ben ik heel blij met jullie reacties.

Geeft niet hoor

flatcoat schreef:Ben "blij" te lezen hoe jullie allemaal omgaan/omgegaan zijn met het laten inslapen en de verwerking ervan. Twee weken terug heb ik hetzelfde moeten doen, de beslissing zelf was niet moeilijk .... haar zo te zien liggen was vele malen erger.
Mijn d.a. zei altijd "hou in de gaten dat ze een hondwaardig bestaan heeft". Bij Beauty was het in 1 dag "over", had ze eerst "ik wil wel maar ik kan niet" was het ineens "ik kan niet en ik wil niet" ..... je hart breekt op zo'n moment. Was altijd bang dat ik "het" moment niet zou herkennen .... nou dat herken je dus wel.
En op het moment zelf kies je inderdaad voor je hond en niet voor jezelf, maar is zo moeilijk achteraf ...... niet het besluit, maar het gemis!!

Ik was ook bang dat ik het niet zou herkennen en te lang zou wachten, maar bij Queenie zag ik het heel goed. Achteraf gezien was ik een paar dagen 'te laat', maar is het tuurlijk wel erg moeilijk precies de dag te timen.
Als je 100% achter je beslissing staat, voor de hond, is de acceptatie daarvan ook veel makkelijker. Het gemis blijft inderdaad net zo erg.

en inderdaad het voelt als verraad naar je hond toe dribbel luisterde tot het laatste moment zit zeggen en weten wat er gaat gebeuren voelt niet goed alsof je een vriend verraad je weet dat jij hem van de pijn afhelpt maar het voelt heel anders ik vond het met de katten makkelijker weet niet waarom

Wij hebben 30 oktober die beslissing moeten nemen voor onze Jelle. Ze liep al een aantal weken wat slechter, moesten haar overeind zetten uit haar mand, ff warm wrijven en dan kon ze nog 1 rondje park.
Een paar dagen voor haar overlijden ging het park niet meer en kon ze alleen nog naar de overkant om te plassen en te poepen. Op een gegeven moment kwam het moment dat ze niet meer at. Tenminste niet meer haar eigen eten uit haar bak. Een uur voor haar overlijden heeft ze een paar stroopwafels weggewerkt. En dan komt het moeilijkste moment: die beslissing nemen..........toen we haar 's avonds wilde laten plassen heeft Martin haar naar het gras getild en toen ze omviel en al liggend haar plas liet lopen was de maat vol. 2 uur later zaten we bij de dierenarts.
Bij Jelle is het heel erg snel gegaan, donderdag liep ze nog in het park en maandagavond is ze ingeslapen. Dat is zo moelijk ondanks dat ze al heel oud was, bijna 15. Een week daarvoor was ik nog bij de dierenarts geweest omdat ze zo moeilijk overeind kwam, toen kreeg ze nog metacam mee en knapte ze in eerste instantie ook wel op. Maar de laatste dagen ging het zo slecht dan moet je die beslissing nemen......

ik vond het zo moeilijk omdat hij alles verder nog gewoon deed maar hij jankte op het laatst alles bij elkaar was verschrikkelijk om te horen vrijdags ging het nog goed de tumor bloedde wel en was heel groot maar hij deed het goed op de metacam en in de nacht begon het wat ik mijzelf kwakijk neem is ik had hem gelijk die zaterdag moeten laten gaan maar hij had toen weer een paar uur niet gehuid en dan gok je daarop de dag erop zondags ging het gehuil verder in de tuin hij ging zich afzonderen toen hebben wij hem laten gaan achteraf vind ikzelf te laat maar het bijzondere is dat banjer is geboren op de zelfde dag en tijdstip dat wij dribbel hebben laten inslapen wist ik niet van te voren kreeg ook rillingen toen ik het hoorde he ik ben blij dat ik het even kwijt