Het HondenForum

Hoe werkt dat uiteindelijk in de praktijk. Vooral als je ook zo'n jonge, bewegingsbehoeftige hond hebt als ik (Bij Dante is een paar weken geleden SLE gediagnostiseerd). Leer je je hond lezen, zodat je niet bij iedere keer dat hij even langzamer loopt, in de stress schiet. Krijg je op een gegeven moment het idee dat het leven toch wel weer leuk wordt voor je hond; went je hond er zelf aan? De levensverwachting van het ras is ongeveer 12 jaar; dat betekent dat hij er nog 7 te gaan heeft..
Ben benieuwd naar ervaringsverhalen!

Hoi Marijke,

Ik heb zelf 3 "sukkelaartjes", 1 kat met FIV (kattenaids), 1 kat met nierfalen en Joy die vanalles mankeert.

Ik denk dat iedereen er anders mee om gaat. Voor mij is het inderdaad zo dat ik heb geleerd mijn dieren te "lezen". Joy heeft bv. HD en artrose en als het eens even niet zo goed gaat dan weet ik inmiddels zelf hoe we dat op moeten lossen. De ene keer krijgt ze extra Sasha's Blend, de andere keer krijgt ze Duivelsklauw en héél soms krijgt ze eenmalig Rimadyl. De lijnrust en eventueel ingekorte wandelingen bepaal ik eigenlijk afgaande op hoe ze zelf reageert.

Het klinkt heel vreemd maar voor mij is het inderdaad een vorm van gewenning. Dat was zeker het geval bij mijn aidskater, bij aids denk je toch heel snel aan ziekzijn en snel doodgaan. Maar het wordt ook al wel redelijk snel "gewoon", ik zie heel snel wanneer het wat minder met hem gaat. Ik raak dan niet in paniek maar ga direkt handelen.

Voor mij persoonlijk is het belangrijk dat ik zelf alle ins en outs ken wat betreft hetgeen mijn dieren mankeren. Dat ik weet bij welke klachten ik wel heel erg op mijn hoede moet zijn en wellicht direkt contact op moet nemen met de DA. Doordat ik redelijk wat kennis heb over hetgeen mijn dieren mankeren schiet ik ook niet zo snel in de stress.

Ik denk dat dieren hun situatie redelijk goed kunnen accepteren, ze vinden zichzelf niet zielig maar roeien meestal met de riemen die ze hebben. Uiteraard zijn er ook uitzonderingen en kunnen sommige dieren niet met hun handicap omgaan, maar ik denk dat je er in 1e instantie van uit moet gaan dat Dante zijn handicap gaat accepteren. Daarnaast is het aan ons als baasjes om creatief te zijn, kijken wat de dieren wél kunnen en dat leuk maken zodat ze hun energie toch kwijt kunnen op een leuke manier.

Zo heeft Joy tijdens haar revalidatie van haar kruisbandoperatie veel gehad aan een Nina Ottenson spel en lag ze heel vaak lekker te kluiven.

Leven met chronisch zieke dieren is dus heel goed mogelijk. Het grappige is eigenlijk dat ik op dit moment gewoon kan zeggen dat het met alle dieren hartstikke goed gaat en dat ik geniet van deze periode zonder zorgen. De dingen die ze mankeren gaan niet weg en ze hebben daar hun medicatie en dieetvoer voor nodig maar ze zijn dankzij de medicatie en het dieetvoer in goede gezondheid en er zijn momenteel geen "rare" dingen aan de hand.

Mijn hond heeft ED en dat is in zekere zin een belemmering. Ik moet toch opletten met de beweging om hem zo lang mogelijk een comfortabel leven te bieden. Aan de andere kant heb ik wel liever dat hij wat korter leeft en gelukkig is dan andersom. En daarom laat ik hem heerlijk ravotten met andere honden want dat is wat hij het liefst doet. Wel ben ik gestopt met het gooien van ballen etc.

Femmel schreef:Hoi Marijke,

Ik heb zelf 3 "sukkelaartjes", 1 kat met FIV (kattenaids), 1 kat met nierfalen en Joy die vanalles mankeert.

Ik denk dat iedereen er anders mee om gaat. Voor mij is het inderdaad zo dat ik heb geleerd mijn dieren te "lezen". Joy heeft bv. HD en artrose en als het eens even niet zo goed gaat dan weet ik inmiddels zelf hoe we dat op moeten lossen. De ene keer krijgt ze extra Sasha's Blend, de andere keer krijgt ze Duivelsklauw en héél soms krijgt ze eenmalig Rimadyl. De lijnrust en eventueel ingekorte wandelingen bepaal ik eigenlijk afgaande op hoe ze zelf reageert.

Het klinkt heel vreemd maar voor mij is het inderdaad een vorm van gewenning. Dat was zeker het geval bij mijn aidskater, bij aids denk je toch heel snel aan ziekzijn en snel doodgaan. Maar het wordt ook al wel redelijk snel "gewoon", ik zie heel snel wanneer het wat minder met hem gaat. Ik raak dan niet in paniek maar ga direkt handelen.

Voor mij persoonlijk is het belangrijk dat ik zelf alle ins en outs ken wat betreft hetgeen mijn dieren mankeren. Dat ik weet bij welke klachten ik wel heel erg op mijn hoede moet zijn en wellicht direkt contact op moet nemen met de DA. Doordat ik redelijk wat kennis heb over hetgeen mijn dieren mankeren schiet ik ook niet zo snel in de stress.

Ik denk dat dieren hun situatie redelijk goed kunnen accepteren, ze vinden zichzelf niet zielig maar roeien meestal met de riemen die ze hebben. Uiteraard zijn er ook uitzonderingen en kunnen sommige dieren niet met hun handicap omgaan, maar ik denk dat je er in 1e instantie van uit moet gaan dat Dante zijn handicap gaat accepteren. Daarnaast is het aan ons als baasjes om creatief te zijn, kijken wat de dieren wél kunnen en dat leuk maken zodat ze hun energie toch kwijt kunnen op een leuke manier.

Zo heeft Joy tijdens haar revalidatie van haar kruisbandoperatie veel gehad aan een Nina Ottenson spel en lag ze heel vaak lekker te kluiven.

Leven met chronisch zieke dieren is dus heel goed mogelijk. Het grappige is eigenlijk dat ik op dit moment gewoon kan zeggen dat het met alle dieren hartstikke goed gaat en dat ik geniet van deze periode zonder zorgen. De dingen die ze mankeren gaan niet weg en ze hebben daar hun medicatie en dieetvoer voor nodig maar ze zijn dankzij de medicatie en het dieetvoer in goede gezondheid en er zijn momenteel geen "rare" dingen aan de hand.

Dank je wel voor je uitgebreide antwoord! Ik ben me er van bewust dat er bij mij nog heel wat opstandigheid zit. Dat ik het eigenlijk niet wil accepteren, maar helaas er is geen keus. Het vervelende is dat ik niet weet waar we aan toe zijn wat de toekomst zal zijn. Dante is al een jaar aan het sukkelen en al die spelletjes, lijken nooit genoeg om hem helemaal tevreden te maken. Hij blijft onrustig en verwachtingsvol. Dat maakt het voor mij zo moeilijk.

Sassie schreef:Mijn hond heeft ED en dat is in zekere zin een belemmering. Ik moet toch opletten met de beweging om hem zo lang mogelijk een comfortabel leven te bieden. Aan de andere kant heb ik wel liever dat hij wat korter leeft en gelukkig is dan andersom. En daarom laat ik hem heerlijk ravotten met andere honden want dat is wat hij het liefst doet. Wel ben ik gestopt met het gooien van ballen etc.

Ja, dat korter leven maar wel gelukkig, zo heb ik er ook altijd over gedacht. Maar het is de vraag of ik dat bij Dante waar kan maken. Ik moet bij het volgende bezoek aan de arts dit nog eens precies navragen maar ik heb opgevangen (tussen de grote hoeveelheid info. die ik al gekregen heb) dat ik Dante niet zo maar kan laten gaan. Er zouden dan heel vervelende dingen kunnen gebeuren zoals het breken van banden :N: . En dat risico kan ik niet lopen denk ik. Maar nogmaals; ik moet dat nog heel precies navragen.

Nanna schreef:Ik heb een Deerhound met chronische hartproblemen gehad. De prof in Utrecht had haar anderhalf jaar gegeven, ze is 9 jaar oud geworden Met medicatie, dat wel.
Ik heb haar altijd haar gang laten gaan (natuurlijk nooit overvraagd); ga er van uit dat een hond een leuk leven moet hebben. Hoe láng dat leven is weten wij alleen, de hond niet... Dus heb ik liever dat ze dat stuk dat ze hebben het ook leuk hebben en niet dat ze als een porceleinen popje behandeld worden want stel je voor..
Dán maar dood omvallen, om het cru te stellen.
Kwaliteit gaat voor kwantiteit.

Ik ben het helemaal met je eens!
Maar als dat 'laten gaan' betekent dat hij een (of meer) operatie moet ondergaan.....(zie mijn post boven). Als het zou betekenen dat hij er letterlijk dood bij neer zou vallen vond ik het een heel ander verhaal
Het vervelende is ook dat het een echte 'werkhond' is, die niet zo makkelijk tevreden te stellen is met een zoekspelletje.

hier 2 honden met zeer zware HD.
Wij hebben ervoor gekozen ze dat te laten doen wat ze zelf allemaal willen doen. Ze mogen dus gewoon achter balletjes aanrennen, lekker spelen met de rest, lange wandelingen e.d.
We hadden zoiets van 'liever een paar jaar korter maar wel dat mogen doen wat ze graag willen als 2 jaar langer en altijd ingehouden moeten worden'.
Tot nu toe gaat het met Sam nog steeds super, hij krijgt nog steeds geen pijnstilling o.i.d. En je merkt nog steeds niks aan hem.

Ghaya gaat op het moment erg slecht.
Naast dr HD heeft ze ook chronische oorontstekingen en allergieen, gelukkig met de Carnibest kunnen we dat zo goed als verhelpen.
Maar op dit moment heeft ze dus gigantisch veel last van dr oren (zijn net weer begonnen met Carnibest) waardoor ze dus weinig fut heeft en ook weinig wil.
Ze vind het op het moment alleen nog prachtig om met Egan (de jack van de buuf) achter de bal te rennen.
En ze krijgt toch ook nu wel last van dr heupjes, savonds loopt ze erg moeilijk.
Ik kan gelukkig aan dr ogen heel goed zien of ze ook echt pijn heeft.
Maar goed, ik hoop toch dat ze het nog een tijdje uithoudt, kan dr nog helemaal niet missen.

Cyntha heeft HD. Dat is geconstateerd d.m.v. rontgenfoto's toen ze ongeveer 15 maanden was, hoewel ze toen nog nergens last van had. Ze is nu bijna 4 jaar oud en het laatste jaar ongeveer begonnen we te merken dat ze soms wat moeilijker loopt. Nu krijgt ze iedere dag Glucobest en sindsdien gaat het een stuk beter met haar. Alleen op ongelijke ondergrond (kiezelstenen bijv.) zie je dat ze zichzelf 'corrigeert'. Ze past haar bewegingen dan aan om het minder belastend te maken denk ik.

Toen we pas wisten dat Cyntha HD heeft was ik heel erg alert op iedere stap die ze zette, ik was er echt ontzettend mee bezig. Hartstikke gek maakte ik mezelf. Inmiddels heb ik dat een beetje weten los te laten, hoewel ik als ze 's ochtends eens een keertje wat stijf is nog steeds in de gaten houdt of dat niet te lang aanhoudt etc. wat gelukkig nog nooit het geval is geweest.

Wekelijks een uur behendigheid en doggydance heb ik inmiddels wel opgegeven omdat ik dat uiteindelijk met het oog op de toekomst toch te zwaar voor haar vond, al doe ik thuis nog wel wat oefeningetjes wat ze nog steeds heel erg leuk vindt. Ze doet ook al van jongs af aan speurwerk en dat kan ze altijd wel blijven doen omdat dat op lichamelijk vlak niet zo veel van haar eist. Ze loopt gewoon mee met de wandelingen, ook de lange. Dan rent en vliegt ze alsof haar leven er vanaf hangt, en ik laat haar daarin maar vrij. Ik kan Cyntha wel in alles gaan beperken maar dat lijkt me eerlijk gezegd helemaal niks, hoewel ze voor een border collie absoluut niet veeleisend is En als ze echt pijn zou hebben door die maffe fratsen die ze soms uithaalt dan zou ze dat denk ik niet meer zo vaak doen. Als ze springt enzo merk je helemaal niks aan haar, dus ik heb 't idee dat het tot nu toe nog meevalt. Zwemmen en fietsen vindt Cyntha erg leuk en het is goed voor d'r dus dat proberen we ook regelmatig met haar te ondernemen.

Het komt er dus eigenlijk op neer dat we Cyntha wel degelijk extra in de gaten houden maar we haar niet te zeer aan banden willen leggen. Ik bereid me er op voor dat ze wellicht over enkele jaren flink last krijgt van haar heupen. Mocht het gebeuren dat ze zo hard achteruit gaat dat ze veel pijn en geen plezier meer heeft dan moet ik haar laten gaan, dat is wel zo fair vind ik. Tot die tijd probeer ik haar leven zo aangenaam mogelijk te maken en dat betekent dus ook leuke dingen doen, ook als dat soms niet het verstandigste is. Liever een iets korter leven waarin ze gewoon lekker hond kan zijn dan dat ze op een saaie manier oud moet worden. Maarja da's HD, ik heb voor de rest geen ervaring met SLE bij honden. Het lijkt me in ieder geval ontzettend vervelend, voor de hond maar ook voor de baas.

mijn kruising heeft een groot hartprobleem, zou ik het goed willen doen dan moet ik haar aangelijnd laten (ook in huis) of vastleggen in een bench bijvoorbeeld, dan zou ze absoluut niet mogen spelen, alleen heel veel rust hebben en even naar buiten om te poepen en te plassen (uiteraard weer aangelijnd). Aangezien de DA en ik dit geen leven voor de hond vinden heb ik besloten dat ze alles mag doen wat ze zelf wil met het risico dat ze er letterlijk een keer dood bij neervalt. Ik heb liever dat ze dan een jaartje of wat korter leeft maar een gelukkig en leuk hondenleven heeft gehad dan een jaartje langer maar de laatste jaren niks meer mag doen wat ze zo graag deed.

Het verschil tussen veel zaken die ik hier lees over HD,ED enz. met S.L.E is dat S.L.E een systeemziekte is die alles kan aantasten tot aan huid en hersenen aan toe en de dingen die hier genoemd worden zich beperken tot 1 of 2 onderdelen van het lichaam.
Bij de menselijke variant van S.L.E zoals ik die bijvoorbeeld heb komt ook algehele malaise voor en dat bepaalt toch ook voor een groot deel je funktioneren.
Je kunt dus niet zeggen dat als er 1 ding goed gaat alles goed gaat.Één symptoom is bijvoorbeeld zware vermoeidheid(doordat de lever dan niet goed werkt) en die zie je niet Behalve met Dante's poot zal dus met de rest van zijn lichaam zwaar rekening gehouden moeten worden met wat er gedaan wordt met hem.Daarbij kan het ook nog eens zijn dat hij corticosteroiden gaat krijgen;die verhullen een heleboel én hebben bijwerkingen.
S.L.E is een heel complexe ziekte en ik kan je dus alleen maar aanraden om er over te lezen,de dokter de oren van zijn hoofd te vragen(want wie weet zijn er wel grote verschillen tussen de menselijke-en de dierlijke variant) en heel veel lezen over S.L.E in het algemeen.
Ik zou voor Dante bijvoorbeeld niet kiezen voor het bezig houden binnenshuis met snoep in welke vorm dan ook,omdat je dan weer zwaarder in de knoei komt met zijn gewicht en gewrichten.
Maar als allereerste moet je zelf zien te accepteren dat hij het heeft,want pas dan kun je hem goed helpen.....is moeilijk,maar het zal toch moeten

marian* schreef:Het verschil tussen veel zaken die ik hier lees over HD,ED enz. met S.L.E is dat S.L.E een systeemziekte is die alles kan aantasten tot aan huid en hersenen aan toe en de dingen die hier genoemd worden zich beperken tot 1 of 2 onderdelen van het lichaam.
Bij de menselijke variant van S.L.E zoals ik die bijvoorbeeld heb komt ook algehele malaise voor en dat bepaalt toch ook voor een groot deel je funktioneren.
Je kunt dus niet zeggen dat als er 1 ding goed gaat alles goed gaat.Één symptoom is bijvoorbeeld zware vermoeidheid(doordat de lever dan niet goed werkt) en die zie je niet Behalve met Dante's poot zal dus met de rest van zijn lichaam zwaar rekening gehouden moeten worden met wat er gedaan wordt met hem.Daarbij kan het ook nog eens zijn dat hij corticosteroiden gaat krijgen;die verhullen een heleboel én hebben bijwerkingen.
S.L.E is een heel complexe ziekte en ik kan je dus alleen maar aanraden om er over te lezen,de dokter de oren van zijn hoofd te vragen(want wie weet zijn er wel grote verschillen tussen de menselijke-en de dierlijke variant) en heel veel lezen over S.L.E in het algemeen.
Ik zou voor Dante bijvoorbeeld niet kiezen voor het bezig houden binnenshuis met snoep in welke vorm dan ook,omdat je dan weer zwaarder in de knoei komt met zijn gewicht en gewrichten.
Maar als allereerste moet je zelf zien te accepteren dat hij het heeft,want pas dan kun je hem goed helpen.....is moeilijk,maar het zal toch moeten

Ja, Marian, ik weet het van het accepteren. Ik doe mijn best
Heb dit topic ook geopend om enigszins een beeld te krijgen van de toekomst, maar dat blijkt moeilijk omdat het toch wel een apart iets is, die SLE...
Dante heeft een kuur cortico's achter de rug (Moderin) en staat nu nog op twee tabl. om de dag. Dit heeft de zwelling in zijn rug (N. Ischiadicus) doen slinken en daardoor loopt hij niet meer mank. Ik ben weer begonnen met lezen, maar was daar even mee gestopt omdat het me aanvloog hoeveel ellende er kán voorkomen bij deze aandoening. De arts gaat me wat lichamelijk onderzoek leren om te kunnen bepalen of Dante cortico's nodig heeft of niet (voor zover ik het begrepen heb). Verder heb ik heel zware pijnstillers in huis voor zonodig (acute hernia). Zodat ik, volgens de arts, niet met hem hoef te gaan 'slepen' als er zoiets aan de hand zou zijn.
Hij gaat me dus leren om de aandoening zelf te 'managen'.
Verder heeft hij aangegeven dat het genezen van de knie (scheur in de kruisband) niet makkelijk zal zijn ivm 'de soort hond' (gaf hij ook aan in zijn bericht aan mijn eigen dierenarts). Wat ook niet erg meewerkt is dat de spalk drukplekjes geeft (hieltje is een beetje kapot ondanks alle beschermingsmaterialen die er onder de spalk zitten).
Wb. de snoepjes; ik ben mij bewust van de bijwerkingen van de cortico's; maar tot nu toe heb ik Dante zelfs bij moeten voeren omdat hij afgevallen was Niet veel, maar omdat hij altijd al een 'schrale' hond was, werd hij wat 'bottig'. De arts is erg blij met Dante's slanke lijntje
Volgende week moet ik weer op controle met hem en het vragenlijstje ligt al klaar
Bedankt voor je uitgebreide antwoord, ik ben zelf nog niet genoeg thuis in de ziekte om dit te kunnen verwoorden!
Allemaal trouwens bedankt voor de antwoorden. Echt jammer dat het kwaliteit/kwantiteit verhaal voor ons niet zo op lijkt te gaan. Ik zou hem echt dolgraag zo min mogelijk willen beperken. Want dat maakt me het meest verdrietig, niet dat hij misschien niet zo lang meer te leven zou hebben.

Moon schreef: Heb dit topic ook geopend om enigszins een beeld te krijgen van de toekomst, maar dat blijkt moeilijk omdat het toch wel een apart iets is, die SLE...

Ik heb als patient zijnde menig dienstdoend arts moeten vertellen wat s.l.e. is dus ja,het is een apart iets

Ik weet het ook niet zo goed.... Kaya heeft ED, artrose en HD maar dit is volgens mij inderdaad niet te vergelijken met wat Dante heeft. Totaal iets anders, waar volgens mij wel degelijk veel meer rekening mee gehouden moet worden in het dagelijkse doen en laten.
Toen Kaya 7 maanden was, werd mij door Utrecht verteld dat ze een extreem smalle luchtpijp had en veel pijn leed en we haar eigenlijk in moesten laten slapen. Misschien is die periode een beetje te vergelijken met een ernstige chronische ziekte.
Wij hebben toen wel degelijk haar leven aangepast: kortere wandelingen vaker per dag. Geen totale inspanning meer, omdat we doodsbang waren dat ze erbij neer zou vallen door zuurstofgebrek.
Achteraf, maanden later, bleek het een foute diagnose te zijn

Mits het aangepaste leven nog leuk is voor de hond zelf, zou ik dus daarvoor kiezen. Ik pas ook dingen aan op de HD/ED/artrose, iets wat andere mensen weer niet zouden doen omdat ze willen dat de hond volop kan leven.
Echter, met een paar kleine aanpassingen kan Kaya redelijk volop leven en dan zonder pijn en dat is mijn keuze.

Veel heb je hier niet aan denk ik.... misschien alleen het advies om wél rekening te houden met de ziekte, maar het wel zo hondwaardig mogelijk te houden. Niet alles weglaten, het moet een leuk hondenleven blijven. Compromissen sluiten en je heel goed laten informeren en zelf kijken in de komende tijd wat haalbaar is en niet.

Heeft je d.a. ook nog iets verteld over het vaccineren van een hond met SLE. SLE is een auto immuun stoornis.
Heb zelf ook een hond met deze stoornis. Hij heeft meerdere kwaaltjes waarbij ook o.a. een niet goed werkende schildklier waarvoor hij medicatie krijgt. Hij heeft vele ontstekingen aan zijn poten waardoor er al 2 teenkootjes zijn geampteerd.
Maar er zijn vele problemen waar je tegen aan kan lopen. Het loopt bij iedereen weer anders.
Ook krijgt hij prednison, weliswaar een onderhoudsdosis, maar ik ben er niet blij mee.
Sterkte met je hond.
groetjes Marianne

Joep heeft wel geen chronische ziekte maar wel een zeer verkortte levens verwachting. Als pup is hij dus danig mishandeld dat zijn groeischijfjes kapot zijn geschopt. Hij daardoor het radius curves syndroom heeft ontwikkeld, hij heeft een knik in zijn rug en zijn pootjes zijn veel te kort voor zijn veel te brede lijfje. Hij ziet heel slecht en daarnaast is hij vermoedelijk nachtblind.

Bij de aanschaf (hij was 9 maanden en kwam via een tussenpersoon bij een psychiatrisch patiente vandaan) is mij dit er niet bij verteld. Omdat ik vond dat hij zo scheef stond ben ik de dag van de aanschaf nog naar de da gegaan en die zei direct "hij wordt niet oud, levens verwachting van hooguit 5 jaar"

Tuurlijk schrok ik! Maar.........

Ik ben zelf met een handicap geboren en heb mezelf nooit als gehandicapte gezien maar als een volwaardig mens met een beperking. En met die beperking valt goed te leven. Ik kan niet alles maar genoeg om normaal te functioneren in deze maatschappij.

Joep is voor mij geen hond met een handicap. Joep heeft een beperking en in theorie wordt hij niet oud. Maar hoe oud dan wel........dat zien we wel!
Hij is nu 4 jaar en 3 maanden. Ben ik voorzichtiger omdat ik heb gehoord dat zijn levensverwachting maar hooguit 5 jaar zou zijn??? Nee! Absoluut niet! Joep werd vanaf zijn 3e jaar wel duidelijk passieer, had veel stimulans nodig om aktief te zijn. Ik besloot er een 2e hond bij te nemen, voor Joep. En dat heeft heel positief uitgepakt. Joep heeft weer wat om zich aan op te trekken. Ik heb altijd normale afstanden met Joep gelopen. Ok vaak slakkegangetjes omdat hij echt heel langzaam loopt door zijn beperking. Maar hij liep toch een uur achter elkaar en dat ging goed! Nu trekt hij zich aan Paco op. Hij loopt aktiever, is allerter, krijgt daarnaast ook glucosamine wat bij hem werkt als een trein! Joep is voor mij niet anders dan Paco. Alleen kijk ik wat allerter of Joep het nog bij houdt allemaal. Heel soms krijgt Joep een dagje rust. Dat geeft hij dan ook zelf aan. Dan moet je hem echt voort trekken aan de riem. Na een dag rust is hij de volgende dag weer hersteld en loopt de normale afstand gewoon weer mee.

Een dagje mee uit met lange afstanden lopen dat trekt Joep niet nee. Maar dat trek ik ook niet We laten hem dan meestal een half uur lopen en daarna mag hij op schoot op mijn rolstoel of als ik de rolstoel niet mee heb, dan gaat hij in de draagzak.
Sinds kort heb ik ook een wandelwagentje voor hem maar die hebben we na 2 keer gebruiken toch nog maar even op zolder gezet. Joep is namelijk wel zo kien om te bedenken hoe heerlijk dat is en zodra hij de wandelwagen ziet wil hij dus echt niet meer lopen.

Ik zal zo lang mogelijk proberen om Joep mee te laten lopen. Zeker de korte plasrondes. De lange rondes zal hij op den duur steeds moeilijker gaan redden. Zodra de plasrondes een gevecht worden voor zijn pootjes en gewrichtjes en het hetstel van de vermoedheid van het lopen van die rondjes langer gaat duren dan vind het het niet meer Joepwaardig.

De 5 jaar gaat hij zeker halen en dan hebben we een super mijlpaal bereikt! Daarna is elke maand dat het goed gaat een feestmaand en een maand kado op het leven van mijn Joep

marian* schreef:

Moon schreef: Heb dit topic ook geopend om enigszins een beeld te krijgen van de toekomst, maar dat blijkt moeilijk omdat het toch wel een apart iets is, die SLE...

Ik heb als patient zijnde menig dienstdoend arts moeten vertellen wat s.l.e. is dus ja,het is een apart iets

Nou , daar zijn we mooi klaar mee !

Stang schreef:Ik weet het ook niet zo goed.... Kaya heeft ED, artrose en HD maar dit is volgens mij inderdaad niet te vergelijken met wat Dante heeft. Totaal iets anders, waar volgens mij wel degelijk veel meer rekening mee gehouden moet worden in het dagelijkse doen en laten.
Toen Kaya 7 maanden was, werd mij door Utrecht verteld dat ze een extreem smalle luchtpijp had en veel pijn leed en we haar eigenlijk in moesten laten slapen. Misschien is die periode een beetje te vergelijken met een ernstige chronische ziekte.
Wij hebben toen wel degelijk haar leven aangepast: kortere wandelingen vaker per dag. Geen totale inspanning meer, omdat we doodsbang waren dat ze erbij neer zou vallen door zuurstofgebrek.
Achteraf, maanden later, bleek het een foute diagnose te zijn

Mits het aangepaste leven nog leuk is voor de hond zelf, zou ik dus daarvoor kiezen. Ik pas ook dingen aan op de HD/ED/artrose, iets wat andere mensen weer niet zouden doen omdat ze willen dat de hond volop kan leven.
Echter, met een paar kleine aanpassingen kan Kaya redelijk volop leven en dan zonder pijn en dat is mijn keuze.

Veel heb je hier niet aan denk ik.... misschien alleen het advies om wél rekening te houden met de ziekte, maar het wel zo hondwaardig mogelijk te houden. Niet alles weglaten, het moet een leuk hondenleven blijven. Compromissen sluiten en je heel goed laten informeren en zelf kijken in de komende tijd wat haalbaar is en niet.

Dat 'hondwaardige' verhaal, dat moet ik nog uitvinden; is ook mijn grootste onzekerheid. Ik wíl hem ook niet alles weglaten; moet alleen mijn weg nog vinden. Nogmaals als ik de keus zou hebben tussen 1 jaar 'leve de lol' en zeven 'als een haardkleedje' dan zou ik het wel weten . Ik vrees alleen dat die keus er niet zo duidelijk zal zijn. Bedankt voor je verhaal, alle kleine beetjes helpen

Sisboo schreef:Heeft je d.a. ook nog iets verteld over het vaccineren van een hond met SLE. SLE is een auto immuun stoornis.
Heb zelf ook een hond met deze stoornis. Hij heeft meerdere kwaaltjes waarbij ook o.a. een niet goed werkende schildklier waarvoor hij medicatie krijgt. Hij heeft vele ontstekingen aan zijn poten waardoor er al 2 teenkootjes zijn geampteerd.
Maar er zijn vele problemen waar je tegen aan kan lopen. Het loopt bij iedereen weer anders.
Ook krijgt hij prednison, weliswaar een onderhoudsdosis, maar ik ben er niet blij mee.
Sterkte met je hond.
groetjes Marianne

Bedankt voor de waarschuwing wb. het vaccineren. Had er al over gelezen! Maar omdat we Dante altijd meenemen op vakantie wil ik hem wel laten vaccineren (als dat enigszins verantwoord is). Heb het aan de orthopeed gevraagd. Deze gaf aan dat hij dan een tijd geen cortico's mag (zekere voor het onzekere). Dus ik wacht er nog even mee.
Heeft jou hond ook SLE? Of een andere anti-immuun stoornis?
Zou je wat meer kunnen vertellen over het dagelijkse reilen en zeilen? En of je je hond veel moet ontzeggen? Mijn probleem is vooral dat ik met een zeer energieke werkhond 'zit'. Dat is het nare hè van SLE, dat je niet weet wat je kan verwachten.
De prednison (Moderin in Dante's geval) vind ik niet zo'n probleem, als het helpt (en dat doet het tot nu toe) neem ik de bijwerkingen maar voor lief.

Domie schreef:Joep heeft wel geen chronische ziekte maar wel een zeer verkortte levens verwachting. Als pup is hij dus danig mishandeld dat zijn groeischijfjes kapot zijn geschopt. Hij daardoor het radius curves syndroom heeft ontwikkeld, hij heeft een knik in zijn rug en zijn pootjes zijn veel te kort voor zijn veel te brede lijfje. Hij ziet heel slecht en daarnaast is hij vermoedelijk nachtblind.

Bij de aanschaf (hij was 9 maanden en kwam via een tussenpersoon bij een psychiatrisch patiente vandaan) is mij dit er niet bij verteld. Omdat ik vond dat hij zo scheef stond ben ik de dag van de aanschaf nog naar de da gegaan en die zei direct "hij wordt niet oud, levens verwachting van hooguit 5 jaar"

Tuurlijk schrok ik! Maar.........

Ik ben zelf met een handicap geboren en heb mezelf nooit als gehandicapte gezien maar als een volwaardig mens met een beperking. En met die beperking valt goed te leven. Ik kan niet alles maar genoeg om normaal te functioneren in deze maatschappij.

Joep is voor mij geen hond met een handicap. Joep heeft een beperking en in theorie wordt hij niet oud. Maar hoe oud dan wel........dat zien we wel!
Hij is nu 4 jaar en 3 maanden. Ben ik voorzichtiger omdat ik heb gehoord dat zijn levensverwachting maar hooguit 5 jaar zou zijn??? Nee! Absoluut niet! Joep werd vanaf zijn 3e jaar wel duidelijk passieer, had veel stimulans nodig om aktief te zijn. Ik besloot er een 2e hond bij te nemen, voor Joep. En dat heeft heel positief uitgepakt. Joep heeft weer wat om zich aan op te trekken. Ik heb altijd normale afstanden met Joep gelopen. Ok vaak slakkegangetjes omdat hij echt heel langzaam loopt door zijn beperking. Maar hij liep toch een uur achter elkaar en dat ging goed! Nu trekt hij zich aan Paco op. Hij loopt aktiever, is allerter, krijgt daarnaast ook glucosamine wat bij hem werkt als een trein! Joep is voor mij niet anders dan Paco. Alleen kijk ik wat allerter of Joep het nog bij houdt allemaal. Heel soms krijgt Joep een dagje rust. Dat geeft hij dan ook zelf aan. Dan moet je hem echt voort trekken aan de riem. Na een dag rust is hij de volgende dag weer hersteld en loopt de normale afstand gewoon weer mee.

Een dagje mee uit met lange afstanden lopen dat trekt Joep niet nee. Maar dat trek ik ook niet We laten hem dan meestal een half uur lopen en daarna mag hij op schoot op mijn rolstoel of als ik de rolstoel niet mee heb, dan gaat hij in de draagzak.
Sinds kort heb ik ook een wandelwagentje voor hem maar die hebben we na 2 keer gebruiken toch nog maar even op zolder gezet. Joep is namelijk wel zo kien om te bedenken hoe heerlijk dat is en zodra hij de wandelwagen ziet wil hij dus echt niet meer lopen.

Ik zal zo lang mogelijk proberen om Joep mee te laten lopen. Zeker de korte plasrondes. De lange rondes zal hij op den duur steeds moeilijker gaan redden. Zodra de plasrondes een gevecht worden voor zijn pootjes en gewrichtjes en het hetstel van de vermoedheid van het lopen van die rondjes langer gaat duren dan vind het het niet meer Joepwaardig.

De 5 jaar gaat hij zeker halen en dan hebben we een super mijlpaal bereikt! Daarna is elke maand dat het goed gaat een feestmaand en een maand kado op het leven van mijn Joep

Ach, wat een verhaal . Dat zo'n hummel zo'n vreselijke start heeft gehad... Bij ons is het verhaal zo ongeveer andersom (als je het zo kan stellen). Misschien maakt dat het zo moeilijk voor mij om te verteren. Ik dwing mezelf om niet achterom te kijken; hoe het was. Maar dat lukt niet altijd. Dante heeft daar ook last van; niet bewust natuurlijk, maar het is te merken aan hem dat hij 'iets mist'. Zijn onrust, aandacht vragen..

Marijke, heb je gelezen over de nieuwe inzichten wat enten betreft?
In feite, als de entingen met Nobivac gebeuren zijn ze drie jaar geldig.
Ik laat Rana voor het buitenland alleen nog de Rabiës enting (Nobivac) geven. Die is dan voor 3 jaar geldig
En misschien de ziekte van Weil jaarlijks (vanwege het vele zwemmen, ook in prutsloten )
Verder niets meer.

Billy's artrose is dan wel chronisch maar toch niet te vergelijken met de situatie van Dante.
Door medicatie en supplementen kan hij dingen doen (loslopen, struinen langs de waterkant, graven, stokkken sjouwen, spelen met Silka) waar 'ie - zo te zien - nog genoeg lol in heeft.
Beter zal 'ie niet meer worden (en heel oud misschien ook niet) maar zolang het gaat zoals het nu gaat, denk ik dat het een prima hondenleven is.
En mocht 'ie zich een keertje vergalopperen dan doen we het een dag weer wat rustiger aan.

Het lastige met Dantes ziekte is dat het fout kan gaan, als hij zich 'vergaloppeert' (dat heb ik goed begrepen, toch?) en dat is natuurlijk een ander verhaal.
Ik snap dat je dat moet zien te voorkomen en ik snap ook dat je je afvraagt of Dante een hondwaardig leven tegemoet gaat.

Als je te weten zou kunnen komen wat wel en wat echt niet kan en wellicht alternatieven kunt verzinnen voor de dingen die Dante leuk vind om te doen (misschien speur/zoek-spelletjes, 'trucjes' e.d.) zou je je dan minder zorgen maken of Dante wel aan zijn trekken komt?

Het gekke is dat toen Billy moeite had met overeind komen en slecht (en dus ook weinig liep) hij - voor mijn idee- verder niet zo heel erg slecht in zijn vel zat...
Het leek wel of ik het erger vond dan hij. Zou het niet zo zijn dat honden zich toch makkelijk bij de situatie neer leggen? (Vraag ik me echt serieus af.)

Bij Coco is nog kort geleden de ziekte van cushings geconstateerd. Een typische ouderdoms ziekte. Ze heeft de hypofysaire vorm en we zijn een paar dagen geleden begonnen met het toedienen van Vetoryl, een medicijn wat ze de rest van haar leve zal moeten blijven gebruiken. Voordeel van cushings is wel dat áls de medicijnen aanslaan en je eenmaal de juiste dosering hebt te pakken, je er, behalve eenmaal daags een pil geven, eigenlijk geen last meer van hebt.

Moon schreef: Dat 'hondwaardige' verhaal, dat moet ik nog uitvinden; is ook mijn grootste onzekerheid. Ik wíl hem ook niet alles weglaten; moet alleen mijn weg nog vinden. Nogmaals als ik de keus zou hebben tussen 1 jaar 'leve de lol' en zeven 'als een haardkleedje' dan zou ik het wel weten . Ik vrees alleen dat die keus er niet zo duidelijk zal zijn. Bedankt voor je verhaal, alle kleine beetjes helpen

Ik heb echt met je te doen, het lijkt me een ontzettend moeilijke situatie.

Ik denk niet dat Dante 'iets mist'. Hij zal misschien onrustig zijn en veel aandacht vragen omdat hij simpelweg zijn energie kwijt moet. Maar honden voegen zich in de regel snel in hun omstandigheden, ook als die minder leuk zijn dan voorheen.

Maar wat je zegt, er moeten nog wel leuke dingen zijn voor Dante. Iemand noemde al speuren. Nou heb ik daar de ballen verstand van, maar het lijkt mij een vrij intensieve bezigheid, die toch lichamelijk geen hoge eisen stelt. Misschien kan je op zoek naar een cursus bij je in de buurt? Een beetje goeie hondenschool is wellicht ook bereid om het programma individueel wat aan te passen aan Dante's beperkingen, en dan zou je weer iets echt leuks hebben wat je lekker samen met Dante kan doen.

Wat de spalk betreft: heb je enig idee hoe lang hij die nog moet gebruiken? Als het *erg* lang is, kan je misschien een orthopedisch instrumentenmaker zoeken die een spalk op maat kan maken. Zal best een paar centen kosten, maar je hebt dan als het goed is geen vervelende drukplekken meer.

IK meen me trouwens te herinneren dat je ergens iets vroeg over wat er het beste onder een spalk kon. Kwam er toen niet toe om te antwoorden en misschien heb je al tips zat gehad, maar voor mijn dochter (had een klompvoetje en heeft jaren een spalk gehad) had ik altijd katoenen sokken / kousen. Katoen veroorzaakt veel minder snel irritatie.

En nogmaals heel veel sterkte joh. Het wordt jullie bepaald niet makkelijk gemaakt.

ranetje schreef:Marijke, heb je gelezen over de nieuwe inzichten wat enten betreft?
In feite, als de entingen met Nobivac gebeuren zijn ze drie jaar geldig.
Ik laat Rana voor het buitenland alleen nog de Rabiës enting (Nobivac) geven. Die is dan voor 3 jaar geldig
En misschien de ziekte van Weil jaarlijks (vanwege het vele zwemmen, ook in prutsloten )
Verder niets meer.

Heb ik gelezen idd. Ik wilde ook al informeren naar Nobivac (ivm de drie jaar). Als Crama het had afgeraden had ik het ws. helemaal niet meer gedaan, maar onder bepaalde voorwaarden (een maand tussen Rabiës en andere vacc., tijdelijk geen cortico's) kan het volgens hem wel. En ik moet er even niet aan denken dat hij dan ook nog eens niet mee kan op vakantie's!

Rami schreef:Billy's artrose is dan wel chronisch maar toch niet te vergelijken met de situatie van Dante.
Door medicatie en supplementen kan hij dingen doen (loslopen, struinen langs de waterkant, graven, stokkken sjouwen, spelen met Silka) waar 'ie - zo te zien - nog genoeg lol in heeft.
Beter zal 'ie niet meer worden (en heel oud misschien ook niet) maar zolang het gaat zoals het nu gaat, denk ik dat het een prima hondenleven is.
En mocht 'ie zich een keertje vergalopperen dan doen we het een dag weer wat rustiger aan.

Het lastige met Dantes ziekte is dat het fout kan gaan, als hij zich 'vergaloppeert' (dat heb ik goed begrepen, toch?) en dat is natuurlijk een ander verhaal.
Ik snap dat je dat moet zien te voorkomen en ik snap ook dat je je afvraagt of Dante een hondwaardig leven tegemoet gaat.

Als je te weten zou kunnen komen wat wel en wat echt niet kan en wellicht alternatieven kunt verzinnen voor de dingen die Dante leuk vind om te doen (misschien speur/zoek-spelletjes, 'trucjes' e.d.) zou je je dan minder zorgen maken of Dante wel aan zijn trekken komt?

Het gekke is dat toen Billy moeite had met overeind komen en slecht (en dus ook weinig liep) hij - voor mijn idee- verder niet zo heel erg slecht in zijn vel zat...
Het leek wel of ik het erger vond dan hij. Zou het niet zo zijn dat honden zich toch makkelijk bij de situatie neer leggen? (Vraag ik me echt serieus af.)

O, het zal zeker zo zijn dat 'mijn vermenselijking' een grote rol speelt, daar ben ik me van bewust Dante zal niet liggen denken; 'vroeger deden we altijd leuke dingen' Maar helaas kan ík dat wel. En dat moet ik niet doen, dat weet ik natuurlijk wel. Ik heb ook een vreselijk 'klein hartje', ben het tegendeel van een 'nuchter mens' En misschien maak ik het ook erger dan het is, door de 'bril' waarop ik naar Dante kijk.
Het moet allemaal nog wennen en die -poot moet genezen. Dan pas weet ik waar we verder aan toe zijn (én de screening van de nieren :N: ).

Hanneke2 schreef:

Moon schreef: Dat 'hondwaardige' verhaal, dat moet ik nog uitvinden; is ook mijn grootste onzekerheid. Ik wíl hem ook niet alles weglaten; moet alleen mijn weg nog vinden. Nogmaals als ik de keus zou hebben tussen 1 jaar 'leve de lol' en zeven 'als een haardkleedje' dan zou ik het wel weten . Ik vrees alleen dat die keus er niet zo duidelijk zal zijn. Bedankt voor je verhaal, alle kleine beetjes helpen

Ik heb echt met je te doen, het lijkt me een ontzettend moeilijke situatie.

Ik denk niet dat Dante 'iets mist'. Hij zal misschien onrustig zijn en veel aandacht vragen omdat hij simpelweg zijn energie kwijt moet. Maar honden voegen zich in de regel snel in hun omstandigheden, ook als die minder leuk zijn dan voorheen.

Maar wat je zegt, er moeten nog wel leuke dingen zijn voor Dante. Iemand noemde al speuren. Nou heb ik daar de ballen verstand van, maar het lijkt mij een vrij intensieve bezigheid, die toch lichamelijk geen hoge eisen stelt. Misschien kan je op zoek naar een cursus bij je in de buurt? Een beetje goeie hondenschool is wellicht ook bereid om het programma individueel wat aan te passen aan Dante's beperkingen, en dan zou je weer iets echt leuks hebben wat je lekker samen met Dante kan doen.

Wat de spalk betreft: heb je enig idee hoe lang hij die nog moet gebruiken? Als het *erg* lang is, kan je misschien een orthopedisch instrumentenmaker zoeken die een spalk op maat kan maken. Zal best een paar centen kosten, maar je hebt dan als het goed is geen vervelende drukplekken meer.

IK meen me trouwens te herinneren dat je ergens iets vroeg over wat er het beste onder een spalk kon. Kwam er toen niet toe om te antwoorden en misschien heb je al tips zat gehad, maar voor mijn dochter (had een klompvoetje en heeft jaren een spalk gehad) had ik altijd katoenen sokken / kousen. Katoen veroorzaakt veel minder snel irritatie.

En nogmaals heel veel sterkte joh. Het wordt jullie bepaald niet makkelijk gemaakt.

Ja, wat ik boven al schreef, dat die rot-poot gewoon moet genezen! Speuren doe ik al een beetje met hem; in huis dingen verstoppen en soms snoepjes zoeken. Buiten laat ik af en toe mijn sleutels ongemerkt vallen; vindt ie prachtig om die op te zoeken . Wie weet kan dat later weer in clubverband maar dan wel aangepast.

De spalk is van kunststof en als ik die in heet water leg wordt hij slap; kan dan mooi om zijn poot heen gevormd worden (heel bijzonder materiaal en kostte idd een paar centen ). Ik heb bij de apotheek 'een soort sok' gehaald die ik er dubbel omdoe. Maar helaas moest ik gisterenavond de spalk er eerder afhalen omdat hij ging hinken. Zijn hieltje (dat dunne puntje aan zijn poot) was helemaal opgezet en een beetje kapot .
Vandaag probeer ik het wat minder strak te zwachtelen, maar hij moet zijn hak niet kunnen bewegen
Volgens Crama komt het door de SLE dat hij zo reageert op de spalk en het verbandmateriaal.. (was zelfs een extra bevestiging voor hem van de diagnose).

Moon schreef:

ranetje schreef:Marijke, heb je gelezen over de nieuwe inzichten wat enten betreft?
In feite, als de entingen met Nobivac gebeuren zijn ze drie jaar geldig.
Ik laat Rana voor het buitenland alleen nog de Rabiës enting (Nobivac) geven. Die is dan voor 3 jaar geldig
En misschien de ziekte van Weil jaarlijks (vanwege het vele zwemmen, ook in prutsloten )
Verder niets meer.

Heb ik gelezen idd. Ik wilde ook al informeren naar Nobivac (ivm de drie jaar). Als Crama het had afgeraden had ik het ws. helemaal niet meer gedaan, maar onder bepaalde voorwaarden (een maand tussen Rabiës en andere vacc., tijdelijk geen cortico's) kan het volgens hem wel. En ik moet er even niet aan denken dat hij dan ook nog eens niet mee kan op vakantie's!

Voor vakanties binnen Europa heb je alleen de Rabiës enting nodig Marijke

ranetje schreef:

Moon schreef:

ranetje schreef:Marijke, heb je gelezen over de nieuwe inzichten wat enten betreft?
In feite, als de entingen met Nobivac gebeuren zijn ze drie jaar geldig.
Ik laat Rana voor het buitenland alleen nog de Rabiës enting (Nobivac) geven. Die is dan voor 3 jaar geldig
En misschien de ziekte van Weil jaarlijks (vanwege het vele zwemmen, ook in prutsloten )
Verder niets meer.

Heb ik gelezen idd. Ik wilde ook al informeren naar Nobivac (ivm de drie jaar). Als Crama het had afgeraden had ik het ws. helemaal niet meer gedaan, maar onder bepaalde voorwaarden (een maand tussen Rabiës en andere vacc., tijdelijk geen cortico's) kan het volgens hem wel. En ik moet er even niet aan denken dat hij dan ook nog eens niet mee kan op vakantie's!

Voor vakanties binnen Europa heb je alleen de Rabiës enting nodig Marijke

Bedankt! Was er nog niet aan toe gekomen om na te kijken wat echt vereist is. Scheelt weer heel wat 'rommel' in Dante's lijf

Biru heeft spondylose. Het is aangeboren. Wij hebben met haar veel getobt toen ze nog pup was. Altijd manken, toen werd het nog op groeipijnen gegooit. Misschien was dat het ook wel, dus als pup al rustig doen.
Toen ze wat ouder was, ik denk zo'n maand of 18 ging het eindelijk wel beter. We deden wat aan behendigheid en dat ging tot dan toe altijd goed. Toch vond ik dat ze vaak nogal vreemd liep (dat is dus dat lezen wat ik altijd heb gedaan bij mijn honden maar wat ik ook bij mijn kinderen altijd heb gedaan), ze had vaak een vreemd huppeltje en ik vond haar achterhand erg stram voor een jonge hond. Ik ben bij dokter Crama terecht gekomen en de diagnose was spondylose. Toch raadde hij me aan om door te gaan met behendigheid maar dan op aangepast niveau. Ook liep ik met Biru bij de fisio. Die combinatie was goed te doen. Ook ben ik vers gaan voeren en wat suplementen bij gaan geven. Wat glucosamine en spondyVetsem.
Biru is een werkhondje dus ik vind dat ze toch wel bezig moet blijven. Ik heb het in het begin vooral heel moeilijk gehad met wat kan wel en wat kan niet. Maar als ik haar enthousiasme zag met behendigheid en nu met frisbee vind ik het gewoon niet eerlijk om te stoppen.
Wel bespreek ik veel met de trainers wat ze wel en wat ze niet kan doen en gelukkig gaan die helemaal met mij mee. Het lezen van Biru doe ik wel nog steeds heel sterk en dit jaar denk ik dat ze haar laatste frisbee jaar tegemoet gaat. Ze is nu 7 jaar en ik vind dat ze het naar omstandigheden goed doet. Ik vind het af en toe nog steeds moeilijk maar weet wel waar de grenzen liggen. Was ze maar eens wat minder enthousiast

hondeponnetje schreef:Biru heeft spondylose. Het is aangeboren. Wij hebben met haar veel getobt toen ze nog pup was. Altijd manken, toen werd het nog op groeipijnen gegooit. Misschien was dat het ook wel, dus als pup al rustig doen.
Toen ze wat ouder was, ik denk zo'n maand of 18 ging het eindelijk wel beter. We deden wat aan behendigheid en dat ging tot dan toe altijd goed. Toch vond ik dat ze vaak nogal vreemd liep (dat is dus dat lezen wat ik altijd heb gedaan bij mijn honden maar wat ik ook bij mijn kinderen altijd heb gedaan), ze had vaak een vreemd huppeltje en ik vond haar achterhand erg stram voor een jonge hond. Ik ben bij dokter Crama terecht gekomen en de diagnose was spondylose. Toch raadde hij me aan om door te gaan met behendigheid maar dan op aangepast niveau. Ook liep ik met Biru bij de fisio. Die combinatie was goed te doen. Ook ben ik vers gaan voeren en wat suplementen bij gaan geven. Wat glucosamine en spondyVetsem.
Biru is een werkhondje dus ik vind dat ze toch wel bezig moet blijven. Ik heb het in het begin vooral heel moeilijk gehad met wat kan wel en wat kan niet. Maar als ik haar enthousiasme zag met behendigheid en nu met frisbee vind ik het gewoon niet eerlijk om te stoppen.
Wel bespreek ik veel met de trainers wat ze wel en wat ze niet kan doen en gelukkig gaan die helemaal met mij mee. Het lezen van Biru doe ik wel nog steeds heel sterk en dit jaar denk ik dat ze haar laatste frisbee jaar tegemoet gaat. Ze is nu 7 jaar en ik vind dat ze het naar omstandigheden goed doet. Ik vind het af en toe nog steeds moeilijk maar weet wel waar de grenzen liggen. Was ze maar eens wat minder enthousiast

Dante heeft ook spondylose; een grote plek aan het ondereind van zijn rug. Hierdoor werd een zenuw van een spier in zijn dijbeen stilgelegd. Dit heeft er ws. toe geleid dat er een ruptuur in de kruisband is ontstaan. Allemaal als gevolg van SLE.
Dat lezen moet ik nog leren. Ik let nu (misschien veel tè) veel op hem. Ben overbezorgd; dat moet nog 'normaliseren'. Ik vind het nu echt een nadeel dat hij een werkhond is, dat maakt het alleen maar moeilijker. Ik hoop echt dat als zijn poot genezen is, ik een (liefst apporteer-)cursus kan vinden waar hij, voor mijn part heel erg aangepast, nog een beetje zijn ei kwijt kan. En idd. dat enthousiaste (vooral als hij een vriend ziet; hond of mens) . Of een andere hond die met een bal speelt :N:. Dan loop ik maar snel door, want dan staat ie te stuiteren aan de lijn.