Het HondenForum

Het heeft me vaak verbaasd dat Max eigenlijk zo makkelijk was in de eerste weken en daarna pas aggressief werd. Er kon gewoon heel veel: totale vreemden hebben haar geaaid.
Ook is iedereen die ze in, zeg de eerste 2 weken, ontmoet heeft een vriend. Mijn zus die woont bijv. niet hier, maar is in de eerste weken wel vaak langs geweest: die wilde onze nieuwe hond natuurlijk ook zien. En Max accepteert haar gewoon als familie, hoewel ze er bijna nooit is. De vriendjes van mijn broer, hoewel die er veel vaker zijn, worden als vreemden gezien.

Wat is er met die eerste weken aan de hand? Het zou kunnen dat natuurlijk dat de hond dan gewoon nog onzeker is, maar dat zou in de context van Max juist heel vreemd zijn: ze beet immers altijd uit angst of onzekerheid, toen ze ons ging vertrouwen was het over. Dus ik ben er nog steeds niet uit, heeft iemand misschien een verklaring?

Het duurt een tijd voordat een herplaatser zijn rust en vertrouwen weer heeft gevonden en zijn echte karakter laat zien.

Melanie 74 schreef:Het duurt een tijd voordat een herplaatser zijn rust en vertrouwen weer heeft gevonden en zijn echte karakter laat zien.

Ja, dat heb ik natuurlijk vaker gehoord en gelezen. Maar wat ik dan zo gek vind: waarom gaat een angstbijter, dan pas na een paar weken bijten? Je zou juist zeggen dat als ze het nog niet vertrouwt ze juist bijt.

Maxiem schreef:

Melanie 74 schreef:Het duurt een tijd voordat een herplaatser zijn rust en vertrouwen weer heeft gevonden en zijn echte karakter laat zien.

Ja, dat heb ik natuurlijk vaker gehoord en gelezen. Maar wat ik dan zo gek vind: waarom gaat een angstbijter, dan pas na een paar weken bijten? Je zou juist zeggen dat als ze het nog niet vertrouwt ze juist bijt.

Dat is al min of meer gezegd. De eerste weken zijn nog totaal zichzelf niet, hun 'ware' aard komt pas later boven. Ik heb meerdere herplaatsers gehad die allemaal hetzelfde vertoonden Het leek telkens of ik na een paar maanden een totaal andere hond had

na een paar weken heb ik gemerkt dat je langzaam maar zeker steeds meer elkaar leert kennen.. de hond laat meer van zichzelf zien...durft te kijken hoever hij kan gaan met een baas..
Ik ben altijd duidelijk gebleven in wat te accepteren en wat niet.. probeer nog steeds op zijn lichaamstaal te letten.. herplaatser of niet.. het blijft een hond een dier.. ook al denken we te weten wat hij of zij doet.. het kan onvoorspelbaar zijn.. of niet..
Je kan ook een hond zelfverzekerder zien worden door een andere baas.. hoeft geen dominantie te zijn maar gewoon weten wat je aan elkaar hebt en hoever je kan gaan (de hond dan..)
In het begin liet hij alles maar over zich heen komen.. en ontweek groepjes mensen en hengelaars waren eng, bezem was eng..
Ik had contact met oude baas en dit gedrag was totaal niet herkenbaar.. nou is ie in de tussentijd elders twee maanden geweest en ik was dus zogezegd binnen twee maanden baas nummer drie..
na een maand of twee ben ik op bezoek gegaan met hond bij de oude baas in het oude huis.. sommigen zeggen nooit zo snel doen.. ik kreeg toen echter wel de bevestiging dat het goed zat tussen hem en mij.. ik kon niet naar het toillet of hij stond me al na te staren over waar ik heen ging.. en toen ik zei we gaan naar huis.. stond ie al bij de voordeur en vervolgens bij de auto..
Maar heb wel in me achterhoofd gehouden gelukkig..dat alle begin onwennig is en aftasten van elkaar.. hij luisterde perfekt in die eerste weken.. hij was goed opgevoed/afgericht... na een drietal weken ook al lijkt het onschuldig.. normaal wachtte hij tot hij zee in mocht gaan.. dit keer denderde hij eropaf terwijl hij nog niet mocht.. toch rende hij door...
Ik ben erachteraan gegaan.. twee keer commando.. toen twijfelde hij.. stond stil maar kwam niet naar me toe... ik ben toen op m afgelopen en heb m bij de band gepakt en uitgefoeterd en onder appel gezet..
Er waren mensen die dat belachelijk vonden.. laat die hond toch... maar ik had zelf zoiets van als ik dit nu al over me heen laat gaan dan is het eind zoek... hij mag best zee in.. als hij daar toestemming voor heeft...
Ik trok me het commentaar van die mensen in eerste instantie aan... net nieuw in het hondengebeuren.. en gelijk met een 4 jarige herder reu in huis.. achteraf ben ik blij dat ik toen zo gehandeld heb..
Hij is gek op water maar als ik op visite ga en langs een plas loop moet hij weten dat dat op dat moment niet kan.. op strand wacht hij nu nog steeds net zo lang tot ik zeg ga maar zwemmen.. ik laat hem niet expres wachten maar soms vergeet ik het te zeggen en dan blijft ie maar terug naar me rennen.. oh ja denk ik dan... ook even vrijbrief geven om te gaan zwemmen
lang verhaal kort.. herplaatser is onzeker in het begin.. daarna ofwel vervallen ze in oude patroon.. of ze worden zelfverzekerder en genieten van de nieuwe situatie en de nieuwe bazen ook!

De eerste weken is hij gewoon overdonderd door nieuwe indrukken (nieuw huis, nieuwe baasjes, eventueel andere honden, nieuwe buurt, andere wandelingen...noem maar op). Cetan (toen 7 maanden) had het ook in die eerste weken, hij vond alles wel best.
Later na dacht hij dat hij ons en de andere honden moest intimideren (pure onzekerheid) en na DIE periode begon hij te begrijpen dat hij toch eigelijk maar een pup was en was alles in orde .

Mijn ouders hebben een hond die angstbijter was, maar op een gegeven moment dominante trekjes erbij begon te krijgen. Een gedragstherapeute heeft toen gesuggereerd dat de hond zelfverzekerder begon te worden omdat zijn beten succes hadden, namelijk dat de angstopwekker uit het beeld verdween.

Wanneer een herplaatser na +/- 2 weken vertrouwt raakt met zijn omgeving kan het zijn die zelfverzekerdheid toeneemt ondanks het feit dat het een angstbijter is.

Nou, lekker dan
Ik stond vanmorgen op met allemaal vlindertjes in mijn buik omdat ik Kyra en Pip zo ontzettend lief, leuk en gezellig vind. Lees ik vervolgens hier dat ze misschien volgende week wel grote monsters kunnen zijn

Gelukkig ben ik vanaf volgende week weer lekker het grootste gedeelte van de dag thuis bij de hondjes en gaat m'n vriend weer naar z'n werk. Kan ik i.i.g. de boel een beetje in goede banen leiden

utah was de eerste weken ok een allemans vriendje leek het wel.
na drie a vier weken ontpopte hij zich ineens als ene totaal andere hond.

Nou, lekker dan
Ik stond vanmorgen op met allemaal vlindertjes in mijn buik omdat ik Kyra en Pip zo ontzettend lief, leuk en gezellig vind. Lees ik vervolgens hier dat ze misschien volgende week wel grote monsters kunnen zijn

Dat zal wel meevallen met jouw stel

Megan gedroeg zich ontzettend onderdanig toen ze hier net was, dook weg voor je hand en ging bij de minste stemverheffing in een hoekje zitten en 'luisterde' perfect en buiten slofde ze met je mee.
Ze zocht ook constant bij iedereen bevestiging, ook bij vreemden.

Langzaam aan is ze steeds meer zichzelf geworden; super zelfverzekerd, vrolijk, megamega knuffelig, en heerlijk ondeugend
Moet nu echt veel meer m'n best doen buiten om haar bij me te houden.
In positieve zin dan, ze heeft nu gewoon weer overal aandacht voor en loopt niet meer slaafs achter je aan te hobbelen.
Vreemden geeft ze niets meer om, tenzij ze iets lekkers bij zich hebben natuurlijk

Bij Misty zie ik na 8 maanden nog steeds iedere dag kleine veranderingen.
Ze is wel opgeknapt maar heeft veel meer tijd nodig dan Megan, logisch ook met haar achtergrond.

Gisteren bijvoorbeeld wilde ze niet mee naar buiten dus ik wilde haar optillen maar dat mocht niet zomaar, ik kreeg mooi 'de lip' van haar dus zaten we allebei met zo'n gezicht naar elkaar te kijken.
Maar binnen een minuut is het dan ook over en ging ze alsnog mee.

De eerste weken deed ze dat soort dingen niet, daarna trok ze regelmatig haar lip op en ze heeft ook wel eens gebeten.
De lip wordt steeds minder en bijten heeft ze ook niet meer gedaan.

Verschillend per hond natuurlijk maar mijn ervaring is dat het gemiddeld wel een jaar kan duren voordat je echt aan elkaar gewend bent en weet wat je aan elkaar hebt

Boy komt ook uit het asiel. De eerste weken had hij heel veel moeite om te wennen aan de geluiden uit de stad. Niet zo gek als je drie wintermaanden achter in een tuin hebt gezeten, met weinig eten in een rustig dorpje... Daarna is hij in beslag genomen en heeft twee weekjes in het asiel gezeten, tot ik hem kwam halen. Vond het wel logisch dat hij zo onder de indruk was. Maar hij luisterde goed. Hij bouwde alleen het blaffen naar andere honden toe op, doordat mensen schrokken van zo`n hond als Boy. Boy begon dan met blaffen, omdat hij het niet snapte, waarom de mensen wegliepen met de honden waar hij alleen maar mee wilde spelen. Gevolg: harder blaffen... Nu lopen ze helemaal met een boog om, hahaha. Geeft niet, Boy speelt toch wel met soortgenoten op andere plekken en laat de honden aan de overkant van de weg nu steeds meer met rust.
Boy heeft ook veel moeite gehad om ons ECHT te vertrouwen. Was anderhalf toen en net in zijn tweede puberteit. Veel moeite met rangorde en bijna op het punt gestaan om hem na een half jaar toch ergens anders te gaan plaatsen. We zijn toen een weekend weg geweest en Boy heeft toen in een pensiongedeelte van een asiel gezeten. Na het weekend, is hij totaal gaan omdraaien en heeft het vertrouwen in ons gesteld. En daar ben ik nog zo dankbaar om, want het is echt zo`n gaaf beest, alleen wist hij niet goed te communiceren met ons. Nu gaat het super en hij voelt mij en ik hem feilloos aan. Voorbeeldje: toen ik met lijnen veel trek had, liep hij alleen maar naar zijn etensbak... HAHAHAHA.
Nee, Boy is het gevecht meer dan waard geweest!!!!

Edirfle schreef:Nou, lekker dan
Ik stond vanmorgen op met allemaal vlindertjes in mijn buik omdat ik Kyra en Pip zo ontzettend lief, leuk en gezellig vind. Lees ik vervolgens hier dat ze misschien volgende week wel grote monsters kunnen zijn

Gelukkig ben ik vanaf volgende week weer lekker het grootste gedeelte van de dag thuis bij de hondjes en gaat m'n vriend weer naar z'n werk. Kan ik i.i.g. de boel een beetje in goede banen leiden

Maak je maar niet zoveel zorgen hoor . Toen mijn Kyra door de fokker bij ons werd gebracht, ging ze direct bij mij zitten. Toen ze weggingen, verroerde ze zich niet eens maar bleef lekker zitten. Na 2 dagen had ik het gevoel dat ze er altijd was geweest en ze is qua gedrag helemaal niet veranderd. We hebben haar nu bijna 3 jaar (en ze was 2,5 toen we haar kregen) en ze is de geweldigste hond van de wereld. Ze luistert beter dan mijn andere 2 honden (en kochten we als pup ) en is ontzettend aanhankelijk.
Mijn man heeft sinds anderhalve maand regelmatig 'blackouts' (ze er wordt nog onderzocht of het epilepsie is). Bij de laatste 2 'aanvallen' kwam Kyra uit gang gescheurd voor er iets te merken was en heeft hem gedwongen op de bank te gaan zitten. Ze is zelfs de eerste keer met haar poten over zijn schoot blijven hangen zodat hij niet meer kon opstaan. Een minuut later was Rico weer weg en Kyra is net zo lang blijven liggen tot hij weer tot zijn positieven kwam. Mijn man weet nu dat als Kyra hem wil laten zitten, dat hij naar haar moet luisteren .
Dus zo zie je maar, neem je een herplaatser en krijg je er een hulphond bij .

lieke schreef: Mijn man heeft sinds anderhalve maand regelmatig 'blackouts' (ze er wordt nog onderzocht of het epilepsie is). Bij de laatste 2 'aanvallen' kwam Kyra uit gang gescheurd voor er iets te merken was en heeft hem gedwongen op de bank te gaan zitten. Ze is zelfs de eerste keer met haar poten over zijn schoot blijven hangen zodat hij niet meer kon opstaan. Een minuut later was Rico weer weg en Kyra is net zo lang blijven liggen tot hij weer tot zijn positieven kwam. Mijn man weet nu dat als Kyra hem wil laten zitten, dat hij naar haar moet luisteren .
Dus zo zie je maar, neem je een herplaatser en krijg je er een hulphond bij .

Wauw... dat is echt bijzonder. Het kan natuurlijk ook gewoon goed gaan en ik heb het ook meer over de eerste paar weken van een zgn. "probleemhond".

Misschien is het inderdaad wel zo, dat Max de eerste paar weken zo bang was dat ze ook niet durfde te bijten.

lieke schreef: Maak je maar niet zoveel zorgen hoor .

Doe ik ook niet hoor, de basis is goed en ze mogen van mij best wel uitzoeken wat wel en niet kan bij ons

lieke schreef: [.......]
Mijn man heeft sinds anderhalve maand regelmatig 'blackouts' (ze er wordt nog onderzocht of het epilepsie is). Bij de laatste 2 'aanvallen' kwam Kyra uit gang gescheurd voor er iets te merken was en heeft hem gedwongen op de bank te gaan zitten. Ze is zelfs de eerste keer met haar poten over zijn schoot blijven hangen zodat hij niet meer kon opstaan. Een minuut later was Rico weer weg en Kyra is net zo lang blijven liggen tot hij weer tot zijn positieven kwam. Mijn man weet nu dat als Kyra hem wil laten zitten, dat hij naar haar moet luisteren .
Dus zo zie je maar, neem je een herplaatser en krijg je er een hulphond bij .

Wow! dat is mooi om mee te maken (niet de blackouts van je man natuurlijk, maar wel de reactie van Kyra)

Honden voelen zo veel aan bij ons mensen!! Dat maakt ze voor mij zo speciaal!!! Prachtig!

Milo, onze herplaatser is nu vandaag 5 weken bij ons. Pas deze week heb ik het idee dat zijn gedrag naar de andere twee honden met sprongen vooruit gaat. Hij heeft zelfs Noddy uitgedaagd om te spelen en dat ging echt goed. Ik laat ze nog steeds apart eten (Noddy en Duffy samen en Milo afzonderlijk) en dat maakt dat er geen gegrauw en gesnauw naar de anderen is. wel naar een al te brutale kat, maar dat is logisch.

De verhalen die ik over hem hoorde in het asiel zijn toch anders, dan hij eigenlijk is. Dat is begrijpelijk, een asielsituatie is nou eenmaal anders dan een thuissituatie.

Maar er lijkt meer "rust" of acceptatie in hem te komen. Hij blijft een actieve hond ondanks leeftijd en rugproblemen en stijve pootjes, maar op de een of andere manier vormt hij zich naar ons. (of wij naar hem..) Voordeel is, denk ik wel, dat ik tijdelijk gestopt ben met werken zodat ik er alle tijd voor heb en dat ik hem goed kon observeren. En Noddy en Duffy zijn gewoon ontzettend gemakkelijke honden, dat scheelt ook wel. Milo hoeft zijn plaatsje in huis niet echt te bevechten.
Hij heeft veel moeten overschakelen: van een hond die alleen was en alle aandacht kreeg van een bejaarde dame (hij had geen conditie, woog ruim 8 kilo te zwaar, spondylose in zijn onderrug en had gescheurde kniebanden toen hij in het asiel kwam) naar een redelijk grommerige huishond in een gezin met kleine kinderen die hem (vermoedelijk) pijn deden door zich op hem te laten rollen. Die mensen hadden ook niet echt de ruimte en de zin om met hem te lopen, het was echt een dikke, zieke oude hond in het asiel. Daar is hij zoveel afgevallen dat hij graatmager was van het heen en weer springen in zijn kennel doordat hij te weinig beweging kreeg. Echt een traumatisch geval, besefte ikme nadat hij net bij ons was.
En nu moest hij zich leren aanpassen aan een gezin met rustige, oudere kinderen, aan de aandacht delen met de andere honden en de katten. Elke dag lopen, rennen, spelen in het bos met wandelmaatjes, modderbaden nemen, zwemmen. Knuffelen met ons, tegen de andere honden aanliggen, nieuwe commando's leren: zoveel indrukken!!
Hij slaapt nu ook een stuk dieper dan toen hij kwam. Toen heb ik me wel eens afgevraagd of hij uberhaupt langer dan 20 minuten aan een stuk kon slapen.
Hij is snel jaloers als een van de andere honden aandacht krijgt,maar dat is ook rechtstreeks terug te voeren of een gewoontegedrag van 9 jaar!

Ik vind dat het nog snel is gegaan en zou er niet verbaasd van opkijken als er nog een keer een terugvalletje is...hij moet zoveel leren. Maar we hebben alle tijd.
Ik hoop dat het bij jou ook een tijdelijk gedrag is en dat het zich weer herstellen zal.

Nanna schreef:Bij Ierse Wolfshonden komt soms een extreme angst voor. Als iemand hen aait, BEVRIEZEN ze. Ze reageren dus helemaal niet, van buitenaf gezien.
Het kan best dat jouw hond in het begin uit angst ook zo gereageerd heeft maar pas later, toen ze wat meer vertrouwd was, haar ware aard durfde laten zien.

Bij Suus was dit ook een beetje zo. Toen we haar ophaalden zeiden ze dat ze heel lief was. Dat was ook wel zo, maar dat ze alles zo met zich liet doen kwam gewoon omdat ze hartstikke snel bang was. Ik vermoed dat ze geslagen is, want bij alle bewegingen die wij maakte (bijvoorbeeld glas op koffietafel zetten) dook ze ineen.

Ook zij werd na een aantal weken echt een andere hond. Maar zij heeft helemaal niet zo lang in de opvang gezeten. Ik denk dat het ook voor een hond die helemaal niet in de opvang is geweest, heel vreemd is om ineens ergens anders te wonen. Stel je voor dat je als kind bij je ouders weggehaald wordt en zo in een ander gezin geplaatst wordt...zo van: "Dit is nu je familie". Dan ben je de eerste tijd ook flink van slag denk ik! Net of je er langdurig op bezoek bent.

Nanni werd na 6 weken agressief naar mens en andere honden. pas na een jaar was dit gedrag redelijk onder controle

...uhm...en ik maar roepen dat Djazz al zo snel rustiger is geworden (is nu maand bij ons), maar na wat ik begrijp kan dit nog steeds veranderen? Ik kan het me nu niet goed voorstellen, daar zij in de eerste 2 dagen heel veel drukte liet zien, wat wij ook vernomen hadden van vorige eigenaar...en dat na die 2 dagen Djazz langzaam steeds rustiger werd...dus ze kwam anders binnen dan dat ze nu is...ach we zullen zien, ze is nog jong....