Het HondenForum

Ik vraag me af hoe dat bij jullie gegaan is.
Van het denken; "Hee, wat een leuke hond, die wil ik wel! " tot je nieuwe liefde mee naar huis nemen.

Roos zag ik op de website staan, tussen het zien van de foto en het definitieve ophalen zaten exact 10 dagen. In de tussentijd veel bel- en mailcontact gehad met stichting en gastgezin, ook een kennismakingswandeling met Sjon en Roos gedaan.. 3 dagen daarna was ze al bij ons!
Nu scheelt het natuurlijk wel dat Roos al in Nederland was, dat het zo snel gegaan is.
Ben benieuwd hoe dat bij andere baasjes van buitenlandertjes gelopen is.

Bill had - op de plek waar we destijds woonde - heel veel hondencontacten (we woonden aan een singel/uitlaatgebied) maar toch wilde ik graag een tweede hond. Ik wist al een tijdje dat ik graag een volwassen herplaatser uit een buitenlands asiel er bij wilde. Zo veel honden op zoek naar een baas, daar moest gewoon wel een hond bij zitten die bij mij (bij ons) zou passen.
Veel stichtingen bekeken (via Internet) een paar keer contact gehad met mensen die al een hond uit het buitenland hadden en toen zag ik op de site van AAI Silka staan.
AAI leek me een goede stichting, er werden niet alleen honden gehaald maar men steunt ook projecten ter plaatse. Silka zat bijvoorbeeld in het bosasiel van SHKD waar destijds Robert Smith de scepter zwaaide (met zijn neuter and release policy).
Silka sprak me aan omdat ze iets 'oerhonderigs' had en laat dat nu ook het type zijn waar Bill altijd als een blok voor valt. En na wat dingen nagevraagd te hebben (was ze speels, kon ze bij katten, bij andere honden, was ze angstig etc.) bij de dierenbeschermers in Istanbul leek ze echt een geschikte hond voor ons. En wij een geschikt thuis voor haar.
En zo is het allemaal gekomen...

Pippy zat in een gastgezin op Kreta en tot er een vlucht voor haar was geboekt bleef ze daar. Ze zat prima, maar vanaf het moment dat je foto's hebt gezien wil je haar in je armen nemen en knuffelen. Helaas was ze in november langs de kant van de weg gevonden en dan wordt er niet meer rechtstreeks vanuit Kreta naar Nederland gevlogen en ook niet meer zo vaak als in de zomer, dus was het ook moeilijker voor de stichting om een vlucht te boeken.
Gelukkig was het op 8 december 2006 gelukt en konden wij haar op Schiphol ontvangen en knuffelen.

Met Silky lag het anders, die hebben we van vliegveld Groningen opgehaald en ruim 6 maanden in de opvang gehad. Omdat er niet veel belangstelling voor haar was en wij onderhand helemaal verknocht aan haar waren, hebben wij haar zelf geadopteerd.

groetjes, Ingrid

Rami schreef:Bill had - op de plek waar we destijds woonde - heel veel hondencontacten (we woonden aan een singel/uitlaatgebied) maar toch wilde ik graag een tweede hond. Ik wist al een tijdje dat ik graag een volwassen herplaatser uit een buitenlands asiel er bij wilde. Zo veel honden op zoek naar een baas, daar moest gewoon wel een hond bij zitten die bij mij (bij ons) zou passen.
Veel stichtingen bekeken (via Internet) een paar keer contact gehad met mensen die al een hond uit het buitenland hadden en toen zag ik op de site van AAI Silka staan.
AAI leek me een goede stichting, er werden niet alleen honden gehaald maar men steunt ook projecten ter plaatse. Silka zat bijvoorbeeld in het bosasiel van SHKD waar destijds Robert Smith de scepter zwaaide (met zijn neuter and release policy).
Silka sprak me aan omdat ze iets 'oerhonderigs' had en laat dat nu ook het type zijn waar Bill altijd als een blok voor valt. En na wat dingen nagevraagd te hebben (was ze speels, kon ze bij katten, bij andere honden, was ze angstig etc.) bij de dierenbeschermers in Istanbul leek ze echt een geschikte hond voor ons. En wij een geschikt thuis voor haar.
En zo is het allemaal gekomen...

Zat Silka toen je haar op de site zag nog in het buitenland? En hoe lang hebben jullie er toen "over gedaan" tot jullie haar in huis konden nemen?

Gewoon interesse.

Ik heb na een jaar nadat ik van m'n ex afwas en noodgedwongen mijn 4 honden moeten achterlaten, overwogen om weer een hond(je) te nemen.. Het gemis was toch wel erg groot en het kriebelde toch al een hele tijd.. kwam na een half jaar her en der steeds asiels af te struinen Monty zijn foto tegen.. Op de eea manier bleef hij me trekken en heb ik gebeld.. na een week ben ik naar Belgié gereden en heb ik Monty EN henkie meegenomen. Waarom uit Belgié en niet uit Nederland.. gewoon weg omdat ik niet meteen die klik had met overige hond(jes) die ik steeds voorbij zag komen en wel met Monty. Tot op de dag nog steeds geen spijt van mijn 2 herplaatsers uit het "buitenland" en zou ze voor geen goud willen missen

Maylala schreef:
Zat Silka toen je haar op de site zag nog in het buitenland? En hoe lang hebben jullie er toen "over gedaan" tot jullie haar in huis konden nemen?

Gewoon interesse.

Ja, ze zat niet in een gastgezin oid maar in het bosasiel van SHKD. Ze was in juli van dat jaar van straat gehaald (met drie pups die het niet overleefd hebben) en ze heeft tot januari in het bosasiel gezeten.
Dat ze rechtstreeks uit het asiel kwam is misschien wel een risico maar alles wat er over haar verteld werd waren dingen waar ik mee zou kunnen leven. Ook als het wat minder rooskleurig zou uitpakken. Vandaar dat ik het 'risico' wel heb durven lopen.
Er zaten maar iets van twee weken tussen het moment dat ik haar zag (begin januari) en dat ze mee kon met het vliegtuig en we haar konden ophalen op Schiphol (half januari). Vond ik wel een bijzondere ervaring, het moment dat de reisbench open ging en Sil er uit kwam rollen.

Jouw Roos is ook bemiddeld door AAI, toch?

Rami schreef: Ja, ze zat niet in een gastgezin oid maar in het bosasiel van SHKD. Ze was in juli van dat jaar van straat gehaald (met drie pups die het niet overleefd hebben) en ze heeft tot januari in het bosasiel gezeten.
Dat ze rechtstreeks uit het asiel kwam is misschien wel een risico maar alles wat er over haar verteld werd waren dingen waar ik mee zou kunnen leven. Ook als het wat minder rooskleurig zou uitpakken. Vandaar dat ik het 'risico' wel heb durven lopen.
Er zaten maar iets van twee weken tussen het moment dat ik haar zag (begin januari) en dat ze mee kon met het vliegtuig en we haar konden ophalen op Schiphol (half januari). Vond ik wel een bijzondere ervaring, het moment dat de reisbench open ging en Sil er uit kwam rollen.

Jouw Roos is ook bemiddeld door AAI, toch?

Dat lijkt me inderdaad heel ontroerend, zo'n Schiphol-moment, dat er dan zo'n gedesoriënteerd wolletje zit rond te kijken, die dan jouw wolletje wordt.
De eerste keer dat ik Roos zag vond ik ook heel bijzonder, ik was al verliefd op haar foto, maar toen ik haar in het echt zag voelde het zo vanzelfsprekend.. Echt dat gevoel van "Ja! Dit is mijn hond!"

Mijn Roos komt inderdaad ook van AAI, maar ze was niet echt een "AAI" hondje. Kwam ook niet uit een AAI asiel. Roos woonde op straat, voor het asiel op Rhodos. Als pup werd ze daar ineens gesignaleerd en is toen in die buurt blijven "wonen". Toen kwam de gemeenteraad met een geweldig plan, alle straatdieren en de helft van alle asieldieren moesten "opgeruimd" worden. De Nederlandse vrijwilligers die in dat asiel werkten hebben toen zoveel mogelijk dieren naar NL gehaald en in gastgezinnen onder gebracht. Daar zat ons Roosje tussen. Ze heeft toen van oktober tot januari in een gastgezin gezeten, en toen kwam ze bij ons. Nu alweer vier maanden ligt ze in haar definitieve mandje.

Ik zag Senna op Marktplaats (jawel) staan, waar ze werd aangeboden door SOSStrays. (mag ik dat hier wel vermelden?). Liefde op het eerste gezicht...meteen op de site gaan kijken en gebeld met de betreffende contactpersoon. Afspraak gemaakt en gaan kijken. En Senna was nog veeeeel leuker in het echt dan op de foto's! Na een lang gesprek met vele vragen van beide kanten is Senna met ons mee naar huis gegaan. Nog steeds heb ik regelmatig contact met haar toenmalige "pleegmoeder" en worden er regelmatig stukjes over Senna geplaatst op de site. Het was gewoon een schot in de roos! We zijn stapeldol op die lieve meid!

Samara....
Ik had een andere hond op het oog...ik had eigenlijk alle honden op het oog behalve Samara.... maar voor 2 andere honden waarvan ik dacht dat het wel zou matchen waren meerdere mensen die hun wilde en 1 hond mocht niet mee op het transport dus ik zou wachten tot het volgende transport en rustig aan zoeken..en toen belde de stichting met de vraag wat ik van Samara vond want zij zou wel heel goed passen in onze situatie... ze zou nog met het transport 2 dagen later meekunnen... dus ik heb gezegt doe maar, laad maar in en we gaan ervoor... dus 5 dagen later kwam ze aan... ze is eerst nog 5 weken in een pleeggezin geweest en we hebben haar daar opgehaald.
Dus tussen beslissing en aankomst zat 5 dagen maar werkelijk bij ons zat bijna 6 weken tussen.

Bowie...
Bowie is als kleine puppekind met broers en zussen en moeders naar nederland gekomen op 5 weken uit...we hebben een aantal pupjes bezocht want die zaten verspreid door nederland, mama kon ze niet meer voeden en ze moesten ( op 1 pup na) weg bij mama anders zou die er aan onderdoor gaan... na de beslissing hebben we gewacht totdat ze 10 weken oud was en toen hebben we haar opgehaald, we zijn overigens wel 2 x op bezoek geweest in de tussentijd.

Met Samara had ik toen ik die zag direkt een klik... de bus ging open en ik zag haar direkt zitten.. ze kwam eruit en omg wat was ze bang ze stond verstijf durfde geen poot teverzetten... maar ze keek me aan met die mooie grote bruine kijkers van haar en ze zat in mijn hart, ik wist vanaf dat moment zeker dat zij de juiste hond was voor ons en hoe moeilijk het ook zou worden we zouden het zeker redden met haar.
Was de eerste keer nog dat ze me vol van angst aankeek met een klein beetje hoop dat ik haar niks zou doen...nu kijkt ze me aan met die prachtige kijkers van haar vol vertrouwen met de hoop dat we gaan wandelen
Wat een geweldige match en wat heeft de stichting dat heel goed gezien!

Bowie was een ander verhaal daar heb ik heel erg aan moeten wennen, ik ben zowiezo geen pupmens maar ik dacht die wordt vanzelf groot .. nou... haha ik ben gestraft hoor.
Ga dara verder niet over uit wijden maar het is nu 2 jaar later en heerlijk dier en zou ook geen dag meer zonder haar kunnen!

jacq1970 schreef:Was de eerste keer nog dat ze me vol van angst aankeek met een klein beetje hoop dat ik haar niks zou doen...nu kijkt ze me aan met die prachtige kijkers van haar vol vertrouwen met de hoop dat we gaan wandelen

Wat zeg je dat mooi.. Dat herken ik idd heel erg. Zo mooi om die verandering te zien in een hond!

Mooi verhaal over je hondjes.

Dina zag ik eerst op de site van een duitse stichting. Na wat over een weer gemail bleek dat ze toevallig binnenkort naar Duitsland zou komen met een transport (ze kwam uit Slowakije). Ze kwam in een opvanggezin waar we naar dr zijn gaan kijken. Ze was een stuk kleiner dan verwacht maar ook een stuk leuker/makkerlijker dan verwacht (ze werd omschreven als een doodsbange hond) Ze kwam gewoon bij ons en wilde gelijk geaait en geknuffeld worden.
Helaas bleek madame zwanger en heeft het nog 10 weken geduurt eer we dr mee konden nemen. Tussendoor zijn we overigens wel nog wezen puppie-knuffelen.
Ze is al een heel stuk bij getrokken qua schuwheid en angst. Zo plaste ze in het begin om het minste geringste en bewoog ze zich eigenlijk uitsluitend kruipend. Nu merk je dat ze langzamerhand losser word.
Ze blafte eerst nooit en nu, zo heel af en toe, als ze heel heel heel enthousiast voor iets wordt dan ontsnapt dr wel eens een bescheiden 'wefje' . Dan zie je dr zelf ook helemaal kijken zo van: deed ik dat?
Soms heeft ze wel terug vallen zoals nu bijvoorbeeld. Ze durft nu om whatever reason niet te gaan eten, ik moet dr nu echt smeken om het alsjeblieft te gaan pakken en nog durft ze dan niet.

Ik heb eerst Nederlandse asiels bekeken, maar geen hondje waarmee ik direct een 'klik' had of die ik uit praktisch oogpunt in huis zou kunnen nemen. Toen op internet diverse buitenlandse sites bezocht tot ik Elliot zag staan die in Fuerteventura uit een dodingsstation was gehaald. Wist meteen hij hij de 'ware' was...
Gereageerd en twee weken later huisbezoek van die Stichting gehad waarbij ze keken hoe mijn woon- en leefsituatie was en of dat een goede match zou zijn voor het desbetreffende hondje.
Omdat Elliot nog niet vliegklaar was gezien zijn leeftijd heb ik na het huisbezoek nog een maand gewacht tot hij alle entingen, chip, gezondheidsverklaring van de dierenarts etc. had gehad.
Daarna is op het vliegtuig gegaan en is hij gratis door mensen van de Stichting bij mij thuis gebracht aangezien ik zelf geen auto heb en ook niemand kon regelen in die periode. Ik heb hiermee een goede ervaring opgedaan bij Stichting Fuertedogs op Fuerteventura.

Bij Mejra heeft het drie weken geduurd, vanaf dat we haar zagen tot we haar ophaalden. Ze zat in Nederland sinds een paar weken in een gastgezin en na een telefonisch gesprek zijn we met Tobi bij haar gaan kennismaken en wandelen. Ze was lekker vrolijk en ongecompliceerd en tussen tussen de beide honden klikte het meteen enorm. Daarna hebben we nog een huisbezoek gehad en toen mochten we haar halen. Ze komt uit Bosnië, waar ze als halfwasje van straat gehaald is en een half jaar in het asiel gewoond heeft. Ze woont inmiddels alweer een jaar bij ons.

Moritz zat bij Wendy, hier toen ook actief op het forum.
Ik zag hem op een foto en was verkocht.

Pieter wilde eigenlijk geen tweede hond, dus ik maakte eerst de afspraak om te komen kijken en toen vertelde ik het tegen Pieter

We zouden elkaar buiten ontmoeten en Moritz was niet echt toenaderbaar omdat hij zo bang was.
Even later hebben we toen bij Wendy (gastgezin dus) thuis afgesproken. Daar ging het iets beter, maar hij was nog erg terughoudend.

Hij zou een dagje op proef bij ons komen, om te kijken of het klikte tussen hem en Kaya en tussen hem en de katten.

Moritz opgehaald, hij zat prima rustig achterin de auto. Eenmaal thuis de achterklep opengedaan en toen ik de riem wilde pakken, was het zoeffffffffffffff en weg was Moritz
Als een speer, ik heb nog nooit een hond zo hard zien rennen.

En weg was hij.... drama!!

Direct Wendy gebeld, alles afgezocht, fietsend, rennend, gillend, huilend.
Flyers gemaakt, enz. enz. Hoe sneller hoe beter, dacht ik.

Een paar uur later ging de telefoon: Moritz was gevonden

Iemand zag hem rennen bij een winkelcentrum 8 kilometer verderop. Het winkelcentrum liep parallel aan de A1 :N: Die persoon zag zijn riem achter hem aan slingeren en dacht meteen 'dat is niet goed' en kon razendsnel op zijn riem gaan staan en heeft de politie gebeld.
Ik heb nooit geweten wie het was, maar ik ben hem eeuwig dankbaar.

En daar was Moritz weer, na 4 á 5 uur weg te zijn geweest. Als een hoopje ellende lag hij op de bank, durfde nauwelijks adem te halen.

Ik had hem direct in mijn hart gesloten en er was geen sprake meer van een 'proef', Moritz bleef.
Eerst dagenlang op de bank en 's nachts poepte hij op de salontafel
Na een paar dagen durfde hij een beetje te lopen in huis en zo hebben we het langzaam uitgebouwd.
Hij heeft maanden buiten gelopen met een tuig en halsband om aan elkaar geknoopt, want hij was net Houdini en was overal bang voor, dus zeer gevaarlijk.

Maar hij wende steeds meer en na ca. een half jaar kon hij los en is hij 4 jaar lang mijn grote vriend en schaduw geweest.

Hij is overleden in september 2006 aan Ehrlichia op 5,5 jarige leeftijd.

Jeetje Caro, wat een verhaal!
Dat zal een heel bijzonder hondje geweest zijn.

Maylala schreef:Jeetje Caro, wat een verhaal!
Dat zal een heel bijzonder hondje geweest zijn.

Ja absoluut.....
http://www.hondenforum.nl/phpBB2/viewto ... 42&start=0

Caro. schreef: Ja absoluut.....
http://www.hondenforum.nl/phpBB2/viewto ... 42&start=0

Wat een liefdevol eerbetoon. En wat een heerlijk bekkie had Moritz, het gedichtje dat je schreef beschrijft exact zijn vriendelijke uitstraling.

Maylala schreef:

Caro. schreef: Ja absoluut.....
http://www.hondenforum.nl/phpBB2/viewto ... 42&start=0

Wat een liefdevol eerbetoon. En wat een heerlijk bekkie had Moritz, het gedichtje dat je schreef beschrijft exact zijn vriendelijke uitstraling.

Dank je wel...

De meeste buitenlandertjes die ik heb, zijn hier gebleven nadat ik ze had opgevangen. Zo niet Fannie, een pointerkruising met een giga scheve bek.
Zij kwam nadat één van mijn allerliefste honden ooit was overleden (Bekkie, een kruising Drentse Patrijs).

Ik wilde na een tijdje een nieuwe hond erbij maar deze mocht a b s o l u u t niet op Bekkie lijken. Heb toen iemand van st. Sphoek in Spanje gevraagd naar een lelijke maar lieve hond. Toen kwam Fannie in beeld met haar grijns als van een haai die dringend een beugel moet....

Het was liefde sinds de eerste foto. Ze werd nog gesteriliseerd en kwam ongeveer 6 weken later aan op Rotterdam Airport. Ik zag die geweldige kop en de klik was er meteen (dat gebeurt me niet vaak!). Fannie is alweer bijna een jaar hier en ze heeft zich heel rustig in de groep gevoegd en ze is een heerlijke hond om erbij te hebben!