Efe, een zwaar verwaarloosde hond uit Göcek/ update pg 3
Geplaatst: 28 jul 2012 22:00
Ik weet dat er overal ter wereld dierenleed voorkomt en dat beesten worden verwaarloosd. Toch wil ik jullie het verhaal van Efe niet onthouden, dat Sina die het asiel in Göcek leidt, mij vorige week stuurde.
De eerste keer dat ik herdershond Efe 7 jaar geleden zag, was hij een klein, schattig pupje. Tot mijn verbazing werd hij regelmatig uitgelaten, de meeste lokale hondenbazen doen dit niet. Na een paar maanden werd Efe een erg knappe jonge vent, groot, trots en sterk. Uiteraard zagen we hem minder en minder uitgelaten worden toen hij ouder werd. Uiteindelijk waarschijnlijk helemaal niet meer, want we zagen hem nooit meer. Ik wist niet waar de bazen van Efe woonden en had hem al erg lang niet gezien.
Tijdens een lange ochtendwandeling met onze eigen hond zag ik Efe en zijn huis uiteindelijk. Maar mijn hemel, zijn toestand was een schok om te zien. Hij was onherkenbaar, de eens zo mooie, gezonde hond leek wel verwisseld met een arm scharminkel, vastgebonden aan een boom zonder schaduw. Zijn mooie lange vacht was verdwenen, het was nu een en al klit en lelijke rauwe rode kale plakken. Het was zo pijnlijk om te zien dat ik er van moest huilen. Ik heb de eigenaar aangesproken en Efe de volgende dag meegenomen voor een behandeling tegen schurft. Toen ik hem terug naar huis bracht, beloofde zijn eigenaar dat hij beter voor Efe zou zorgen en hem weer geregeld uit zou gaan laten. Ik geloofde hem. Ik maakte er een gewoonte van om bij Efe in de buurt te gaan wandelen met onze eigen hond, maar ik zag hem nooit. Ik hoorde hem alleen blaffen als we langs liepen.
Gisteren werd ik gebeld door de vrouw van de eigenaar van Efe, ze kon de toestand van Efe niet langer aanzien. Ze klaagde over haar man die de hond geen eens een blik waardig gunde, laat staan dat hij ervoor zorgde. Ze vertelde me dat Efe ondertussen langzaam opgegeten werd door vlooien en teken. Zo erg, dat de vlooien het huis in kwamen. Ze zei ook dat arme Efe al heel erg lang niet uit gelaten was, al bijna een heel jaar niet! Ik was wederom sprakeloos, bang en geschokt.
Na een lang telefoongesprek met de man is Efe vanochtend naar de dierenarts geweest. Ik weet niet waar ik moet beginnen met beschrijven hoe verschrikkelijk de arme hond eruitzag. Zijn volledig vervilte vacht moest worden afgeschoren en vlooien renden rond als kakkerlakken. Zijn huid zat onder de littekens en vlooienbeten. Er zat geen vlees meer om zijn botten, geen bloed in zijn aderen, geen kracht in zijn poten. Die trotse en sterke hond gaf zich volledig over aan de mensen die hem probeerden te helpen. Het was zo verschrikkelijk zielig om te zien, hij probeerde zijn kop omhoog te houden en af en toe even te grommen om vast te houden aan zijn laatste beetje waardigheid.
Na dit allemaal gezien te hebben en niets kunnen doen, heb ik de dierenarts gevraagd of Efe een paar dagen in de kliniek mocht blijven en daarna naar het pension zou kunnen. Hij heeft extra zorg nodig en verdient het om verwend te worden, rond te rennen en fatsoenlijk te eten te krijgen.
Voor iemand die op zoek is naar een dier dat steun nodig heeft, neem van mij aan dat Efe heel erg hard een liefdevolle en zorgzame hand nodig heeft om een einde te maken aan zijn ellende. Hij gaat zeer zeker niet terug naar zijn eigenaar, als die dat toch zou proberen, zullen we vechten voor Efe. Efe zal langere tijd speciale zorg nodig hebben, goede voeding en sterke medicatie om er fysiek weer helemaal boven op te komen. Hoe hij er mentaal aan toe is, wie zal het zeggen? Misschien zal hij op een dag een liefdevol gezin hebben, dat zijn herinnering aan zijn opsluiting en verwaarlozing door zijn baasjes zal uitwissen en hem zijn waardigheid zal teruggeven.
De eerste keer dat ik herdershond Efe 7 jaar geleden zag, was hij een klein, schattig pupje. Tot mijn verbazing werd hij regelmatig uitgelaten, de meeste lokale hondenbazen doen dit niet. Na een paar maanden werd Efe een erg knappe jonge vent, groot, trots en sterk. Uiteraard zagen we hem minder en minder uitgelaten worden toen hij ouder werd. Uiteindelijk waarschijnlijk helemaal niet meer, want we zagen hem nooit meer. Ik wist niet waar de bazen van Efe woonden en had hem al erg lang niet gezien.
Tijdens een lange ochtendwandeling met onze eigen hond zag ik Efe en zijn huis uiteindelijk. Maar mijn hemel, zijn toestand was een schok om te zien. Hij was onherkenbaar, de eens zo mooie, gezonde hond leek wel verwisseld met een arm scharminkel, vastgebonden aan een boom zonder schaduw. Zijn mooie lange vacht was verdwenen, het was nu een en al klit en lelijke rauwe rode kale plakken. Het was zo pijnlijk om te zien dat ik er van moest huilen. Ik heb de eigenaar aangesproken en Efe de volgende dag meegenomen voor een behandeling tegen schurft. Toen ik hem terug naar huis bracht, beloofde zijn eigenaar dat hij beter voor Efe zou zorgen en hem weer geregeld uit zou gaan laten. Ik geloofde hem. Ik maakte er een gewoonte van om bij Efe in de buurt te gaan wandelen met onze eigen hond, maar ik zag hem nooit. Ik hoorde hem alleen blaffen als we langs liepen.
Gisteren werd ik gebeld door de vrouw van de eigenaar van Efe, ze kon de toestand van Efe niet langer aanzien. Ze klaagde over haar man die de hond geen eens een blik waardig gunde, laat staan dat hij ervoor zorgde. Ze vertelde me dat Efe ondertussen langzaam opgegeten werd door vlooien en teken. Zo erg, dat de vlooien het huis in kwamen. Ze zei ook dat arme Efe al heel erg lang niet uit gelaten was, al bijna een heel jaar niet! Ik was wederom sprakeloos, bang en geschokt.
Na een lang telefoongesprek met de man is Efe vanochtend naar de dierenarts geweest. Ik weet niet waar ik moet beginnen met beschrijven hoe verschrikkelijk de arme hond eruitzag. Zijn volledig vervilte vacht moest worden afgeschoren en vlooien renden rond als kakkerlakken. Zijn huid zat onder de littekens en vlooienbeten. Er zat geen vlees meer om zijn botten, geen bloed in zijn aderen, geen kracht in zijn poten. Die trotse en sterke hond gaf zich volledig over aan de mensen die hem probeerden te helpen. Het was zo verschrikkelijk zielig om te zien, hij probeerde zijn kop omhoog te houden en af en toe even te grommen om vast te houden aan zijn laatste beetje waardigheid.
Na dit allemaal gezien te hebben en niets kunnen doen, heb ik de dierenarts gevraagd of Efe een paar dagen in de kliniek mocht blijven en daarna naar het pension zou kunnen. Hij heeft extra zorg nodig en verdient het om verwend te worden, rond te rennen en fatsoenlijk te eten te krijgen.
Voor iemand die op zoek is naar een dier dat steun nodig heeft, neem van mij aan dat Efe heel erg hard een liefdevolle en zorgzame hand nodig heeft om een einde te maken aan zijn ellende. Hij gaat zeer zeker niet terug naar zijn eigenaar, als die dat toch zou proberen, zullen we vechten voor Efe. Efe zal langere tijd speciale zorg nodig hebben, goede voeding en sterke medicatie om er fysiek weer helemaal boven op te komen. Hoe hij er mentaal aan toe is, wie zal het zeggen? Misschien zal hij op een dag een liefdevol gezin hebben, dat zijn herinnering aan zijn opsluiting en verwaarlozing door zijn baasjes zal uitwissen en hem zijn waardigheid zal teruggeven.
Geen woorden...
OMG, het arme beestje...nooit meer terug naar die dierenbeulen en heel snel een warm mandje voor het ventje!!
voor de "baas"
