Het HondenForum

Is het gemis groter als je hond echt oud is geworden dan  bv als hij maar vier geworden is?
Ik denk namelijk dat dit niks uitmaak en zou eerder denken juist omdat hij oud is geworden heb je er meer vrede mee.
Hoe ervaren jullie dit?

Zazoe is maar 7 geworden. Niet oud en ik had hem ook het liefste nog tot zijn 25ste gehad maar toch heb ik enorm vrede met de keuze die ik destijds heb gemaakt.
Ik heb dat echt uit liefde voor hem gedaan en hij verdiende het niet nog een dag langer te lijden omdat ik hem zo nodig niet kan missen.
Wat maakt een dag misschien een week op al die mooie jaren nog uit.
Ik denk dat altijd liever een week te vroeg dan een dag te laat.

Ik heb er meer vrede mee als mijn hond oud is als hij inslaapt.
Maar als ik hem 14 jaar om me heen hebt gehad mis ik het vertrouwde van "er zijn" wel erger.

Als ik een hond jong verlies (een verloren van 4 jaar oud) ben ik meer verdrieting en gefrustreerd dat hij maar zo kort mocht blijven.

Het ene verdriet is niet groter dan het andere.
Voor zover je dat kunt vergelijken.
Het is - voor mij - wel anders.

Rana is net veertien geworden en is pas geleden overleden. Ik ben er knap kapot van. Ik had verwacht er meer vrede mee te hebben maar die vrede is ver te zoeken.

Ik denk niet dat het erg te vergelijken is, omdat bij een jonge hond het vaak onverwacht is, terwijl je bij een oudere hond echt niet meer weet hoe het zonder die hond was. Hoe je het ook wendt of keert, de dood komt altijd te vroeg en het gemis is er ook altijd

Het is anders.
Yeufke was 14 jaar toen ze ingeslapen werd. Ze was op. Ze was mijn allessie. Ik kon lezen en schrijven met haar.
Ik wist dat het eraan zat te komen, heb zelfs wat te lang gewacht. Maar mis haar nog steeds vreselijk.
Joey was 16 maanden oud en stierf binnen een paar uur. Shock, verdriet, ongeloof en nog steeds denk ik hoe zou het geworden zijn, hoe zou hij geworden zijn.
De pijn van Joey slijt sneller lijkt het maar blijft wel, de pijn van Yeufke, het grote gemis, wordt niet minder.
Het is, althans bij mij, anders.

Het hangt vooral van de hond af en de omstandigheden waarin je met hem hebt geleefd en hoe hij is overleden.
Grote uitschieters bij mij zijn mijn eerste eigen hondje, een tekkel die werd dood gereden door een bus vlak voor zijn vierde verjaardag. En mijn eerste berner die 13 jaar geworden is. Van alle katten die ik heb gehad heb ik het meest verdriet gehad van mijn tweede, een rode pers die 14 en een half geworden is en van mijn blauwe Brit die maar vijf geworden is. Wat voor klik heb je met het dier, maar ook hoe groot was de impact van het overlijden..

siba en quinty waren ruim 14, en met hun overlijden heb ik veel meer vrede dan toen fortuna stierf. zij was pas 5. nog erger was het toen miss piggy stierf, zij was 15 maanden.

Ik weet het nog niet. Pluis was 18 maanden.
Het onverwachte en gevoel dat het niet af was stak zeker.
Maar de band die ik nu na 6 jaar met Charlie heb had ik na 9 maanden niet met hem. Hij was mijn hond, een heel lieve hond waar ik echt een klik mee had.
Charlie is een verlengstuk van mezelf.

Mijn bouvier is 6 jaar geworden, ze was mijn allessie, zo'n hond van once in a lifetime, eigenlijk mis ik haar nog.
Mijn asbakras is 18 jaar geworden daar had ik geen moeite mee, maar onze band was heel anders.

Allebei mijn honden zijn vrij snel en onverwachts overleden en dat was het moeilijkste van alles.
De band die ik met de oudste had heb ik met geen 1 andere hond gehad en dat juist hij binnen een paar uurtjes overleed gaf zo'n groot gemis.
Ik heb nog geen 1 keer een hond verloren door ouderdom dus zou niet weten of dat gevoel anders is.

Lobke was vier.
Het is 7,5 jaar geleden en ik ben er tijden kapot van geweest. Ook al was het de juiste keuze.
Akke, mijn allereerste stabijtje, was 14. Dat was erg, maar ze was op. Een mooi, rijk leven had ze gehad en het was goed.

Ja, daar had ik vrede mee. Met Lobkes dood heb ik dat eigenlijk nog steeds niet volledig.

ik heb helaas beide mee gemaakt,oude honden en (veel te) jonge honden verloren,en ik vind jonge honden moeilijker te verwerken als oude honden...

Krissie is overleden op haar twaalfde, zij heeft denk ik precies de helft van mijn leven bij ons gewoond. Ze was oud en op en het is wel goed zo. Ik had in het begin wel heel erg moeilijk mee dat ze er niet meer was. Ze deed niet meer zoveel maar ze wàs er gewoon. Altijd. Sinds mijn elfde is ze er altijd geweest, dat is heel raar als dat ineens weg is. Maar ik denk dat toch anders is dan er echt kapot van zijn.

Jet overleed precies een maand voor ze vier werd. Daar heb ik nog steeds veel moeite mee. Als ze 'gewoon' oud zou zijn geworden, zou ik haar net zo missen als nu, maar ik zou dat beter aanvaarden omdat dat 'normaal' was geweest.

Ik heb er bij een oude hond meer vrede mee. Belle hebben we met bijna 10 jaar laten inslapen, omdat ze opnieuw een tumor in haar poot had. Ik was enorm verdrietig, ik mis haar nog steeds, maar kon al snel met een glimlach terugkijken op de leuke tijd die we samen hebben gehad en was blij met de bijna 2 jaar die ze nog geleefd heeft na haar pootamputatie. Catootje is met 4 jaar doodgegaan aan een maagtorsie. Daar ben ik echt heel lang kapot van geweest. Ten eerste door haar leeftijd, maar ook het plotselinge.

Mijn vorige hond is ingeslapen met 15 jaar, en dat was wel echt op toen. Ik was stiekem een beetje 'opgelucht' dat ik me om haar geen zorgen meer hoefde te maken. Ik miste haar wel heel erg, zo lang je maatje geweest. Was wel erg stil.

Bij een jonge hond zou ik meer moeite hebben om het te accepteren, ik zou denk ik meer boos-verdrietig zijn ipv verdrietig-maar-het-is-beter-zo. Waarom zo jong, waarom zo snel, waarom! Dat zou ik dan hebben denk ik. Ik hoop het nooit mee te maken..

Ik heb eerlijk gezegd ook wel meer moeite met jonge dieren die nog een heel leven voor zich hebben dan met oude dieren die echt op zijn. Niet dat het verdriet minder is maar ik accepteer het makkelijker van een oud dier die al een heel leven heeft gehad dan een jong dier waar je nog allerlei plannen mee hebt. Wat honden betreft zijn al mijn honden altijd stokoud geworden en ik hoop dat de honden die ik nu heb dat ook worden. Maar ik heb ook jongere dieren verloren en ik moet zeggen dat dat toch een stuk minder wil slijten ook al was er geen andere keuze mogelijk.

Ik heb mijn Kyra vorig jaar november op ruim 12-jarige leeftijd laten inslapen. Ik was heel verdrietig maar had er vrede mee. Ze had een mooi rijk leven gehad en het was tijd.
In mei stierf mijn Bonnie onverwacht. Ze was pas vijf en had nog 10 jaar bij me moeten zijn.

Dus ja, ik vind het veel erger van een jonge hond. Veel oneerlijker. Ik ben er nog steeds kapot van.

Pepie schreef:Is het gemis groter als je hond echt oud is geworden dan  bv als hij maar vier geworden is?
Ik denk namelijk dat dit niks uitmaak en zou eerder denken juist omdat hij oud is geworden heb je er meer vrede mee.
Hoe ervaren jullie dit?

Als ik je vraag nu zo hierboven zet dan heb ik misschien mijn antwoord verkeerd gegeven. Ik interpreteerde het ook deels aan tijd die je met een hond hebt meegemaakt. Afgaande dus van mijn eerste twee honden heb ik de ene gekregen toen hij vier was, en de ander kwam met 2 1/2 jaar oud mijn leven binnen.
Mijn reu kreeg net na zijn vijfde een diagnose die niet zo fijn was. Het had zo maar kunnen zijn dat ik hem binnen dat jaar in had moeten laten slapen. En ik mocht hem wat langer bij me houden, maar ergens was de kameraadschap zo groot binnen een korte tijd dat ik denk dat het gevoel na het laten gaan hetzelfde had geweest. Ik liep namelijk met de gedachte dat het ieder moment over en uit kon zijn. Dat ik hem zo lang nog bij me kon hebben ben ik heel blij om.
Ik had er meer vrede mee omdat ik eigenlijk al vanaf zijn vijfde jaar in mijn kop had dat het snel over kon zijn.
Bij een hond waar je totaal niet van verwacht dat het zo abrupt eindigt is het minder snel te verkroppen, maar als je met 1 jaar bijvoorbeeld weet dat de hond niet lang leeft, dan kun je je daar al op instellen. Maakt het verdriet niet minder, maar de acceptatie wel beter te behappen.

De duur dat een hond bij je is las ik in eerste instantie in je post. Maar dat staat voor mij nu los van alles. Ik geniet intens van de jonge hond en in mijn ogen is hij gezond en moet minstens 15 jaar mee. En wat is ouder.. mijn reu had ik ook graag nog in gezondheid bij me gehad. En Bluf ook.. En acht jaar bij Bluf was te jong, te plots en zonder dat ik er rekening mee had gehouden haar zo snel te moeten verliezen.

Het is ook niet in leeftijd uit te drukken. Oh elf jaar zeiden mensen soms "dat is toch de gemiddelde leeftijd van een herder?!" eh tsja ja.. maar een gezonde kan wel wat ouder worden hoor..
Met Acht jaar van Bluf zeiden sommigen dat ook "ze worden niet zo oud hé", dan moest ik me soms echt wel inhouden. Ze liep alles en iedereen er nog uit verdorie, behalve in die week.. Nee oude honden is misschien wat makkelijker om te accepteren, maar zodra het allemaal plots komt valt het rauw op je dak, en is verdriet niet meer, niet minder, maar anders.

Fotogravinnetje schreef:Ik denk niet dat het erg te vergelijken is, omdat bij een jonge hond het vaak onverwacht is, terwijl je bij een oudere hond echt niet meer weet hoe het zonder die hond was. Hoe je het ook wendt of keert, de dood komt altijd te vroeg en het gemis is er ook altijd

Sorry de verkeerde gequote.

racapuck schreef:Rana is net veertien geworden en is pas geleden overleden. Ik ben er knap kapot van. Ik had verwacht er meer vrede mee te hebben maar die vrede is ver te zoeken.

Hier heeft de vrede ook lang geduurd. Onze hond was 13 geworden. Nu 2 jaar later is die er gelukkig wel hoor.

Niet te vergelijken. Toen onze tweede hond werd doodgereden, was ik gebroken. Heeft ook anderhalf jaar geduurd voor we überhaupt weer aan een hond durfden beginnen. Terwijl de band met Sam (de eerste doodgeredene) veel intenser was, maar na zijn dood liep er binnen 2 weken weer een nieuwe pup rond.

Saar is nu bijna twee jaar dood, en die mis ik nog elke dag. Maar zij was klaar, en op precies het juiste moment hebben we haar laten gaan. En dat voelt helemaal goed, zoals het hoort.

Ga er maar vanuit dat dood gaan van alle leeftijden is net als leven.
Met de 1 heb je iets meer moeite ongeacht leeftijd dan de andere gewoon omdat er altijd andere factoren en emotie meespelen.
Ben er vrij snel klaar mee en de vrede dat het zo is . Soms nog even slikken maar meestal wel met een glimlach en blij dat ik dat beest heb gekent.

sbientje schreef:Mijn vorige hond is ingeslapen met 15 jaar, en dat was wel echt op toen. Ik was stiekem een beetje 'opgelucht' dat ik me om haar geen zorgen meer hoefde te maken. Ik miste haar wel heel erg, zo lang je maatje geweest. Was wel erg stil.

Blij dat jij het ook zegt, dacht altijd dat ik de enige was die zo dacht. Nanni was 13,5 jaar oud toen ze op was. Natuurlijk was ik er kapot van, maar ook al snel vond ik het goed zo. Niet meer de angst wanneer het zo ver zou zijn, immers weet je bij een oude hond dat ze een keer dood gaan.

duitse herder schreef:

sbientje schreef:Mijn vorige hond is ingeslapen met 15 jaar, en dat was wel echt op toen. Ik was stiekem een beetje 'opgelucht' dat ik me om haar geen zorgen meer hoefde te maken. Ik miste haar wel heel erg, zo lang je maatje geweest. Was wel erg stil.

Blij dat jij het ook zegt, dacht altijd dat ik de enige was die zo dacht. Nanni was 13,5 jaar oud toen ze op was. Natuurlijk was ik er kapot van, maar ook al snel vond ik het goed zo. Niet meer de angst wanneer het zo ver zou zijn, immers weet je bij een oude hond dat ze een keer dood gaan.

Die angst snap ik dus niet, aangezien je weet dat het eraan komt. Ik denk dat Miep de 14 ook niet gaat halen, maar misschien ook wel. We zullen zien

Marion. schreef:

duitse herder schreef:

sbientje schreef:Mijn vorige hond is ingeslapen met 15 jaar, en dat was wel echt op toen. Ik was stiekem een beetje 'opgelucht' dat ik me om haar geen zorgen meer hoefde te maken. Ik miste haar wel heel erg, zo lang je maatje geweest. Was wel erg stil.

Blij dat jij het ook zegt, dacht altijd dat ik de enige was die zo dacht. Nanni was 13,5 jaar oud toen ze op was. Natuurlijk was ik er kapot van, maar ook al snel vond ik het goed zo. Niet meer de angst wanneer het zo ver zou zijn, immers weet je bij een oude hond dat ze een keer dood gaan.

Die angst snap ik dus niet, aangezien je weet dat het eraan komt. Ik denk dat Miep de 14 ook niet gaat halen, maar misschien ook wel. We zullen zien

Bij een oude hond weet je dat het elke dag zo kan zijn. Natuurlijk ook met een jongere hond, maar die kans is in het algemeen een stuk kleiner. Nu Noah 7 jaar is, merk ik ook dat het weer een beetje begint te komen.

duitse herder schreef:Bij een oude hond weet je dat het elke dag zo kan zijn. Natuurlijk ook met een jongere hond, maar die kans is in het algemeen een stuk kleiner. Nu Noah 7 jaar is, merk ik ook dat het weer een beetje begint te komen.

Ligt dus aan je ervaringen. Zowel bij Saar als bij Miep heb ik in mijzelf een feestje gevierd op de dag dat ze gezond anderhalf werden. Ik was dan ook heel blij dat we Saar zelf naar het einde konden brengen, en dat zal ik bij Miep ook zijn. Bij mij verdwijnt juist met de jaren de angst dat ze overlijden.

Toen Rock op zijn 14e vorig jaar overleed had ik er vrede mee. Ik weet zeker dat hij een fijn leven heeft gehad en 14 is een mooie leeftijd voor een herder. Reina's plotselinge dood dit jaar op haar 9e vind ik nog steeds moeilijk te verteren

Als Ds komt te overlijden, zal ik daar absoluut meer verdriet van hebben dan van Fez.

Ze zal een mooi en gelukkig en bla bla leven gehad hebben, uiteraard. En ja het zal mooi geweest zijn... maar het verdriet en gemis zal zeker weten veel zwaarder doorwegen.