Het HondenForum

Wow... Ik vind het een pracht idee

Ik vind het een goed plan. Maar zou het ok zijn als ik zijn naam rechtsonder neer zou zetten? Heeeel klein?

Schitterend!

Ik denk aan de indiaanse dromenvanger die staat voor de goede dromen. Ik hoop dat nu deze nachtmerrie werkelijkheid is geworden Chinook nog vaak in mooie dromen bij jullie zal langskomen.

Als ik aan Chinook denk herinner ik mij hem als wat verlegen maar wel met lef anders te kiezen. B.v. de Golden Noa die ze hadden omdat Chinook haar leuk vond (Whera en Bob hebben totaal niets met Goldens). Of zijn hanenkam.

Wauw Martijn....wat een prachtig idee en mooi initiatief

Als ik aan Chinook denk... denk ik aan de militaire transporthelicopter..
En behalve denken, hoor ik in mijn hoofd ook meteen het onmiskenbare geluid van deze helicopter.
Ik weet dat Whera en Bob fervent fan zijn van militaire voertuigen en dat ze enkele jaren ook diverse militaire voertuigen hebben (gehad)
Zo zijn ze ook lid van een soort van club/vereniging waar ze mensen ontmoeten met dezelfde passie.
Deze club organiseert door heel het land meetings, weekendjes weg etc waarbij er gezellig gekampeerd wordt en mensen hun souveniers meenemen en tentoonstellen.
Waarom weet ik dat nou zo goed ?
Omdat ik me een weekend herinneren kan, ik denk ergens in 2004/2005 ? Waarbij Whera met de kinderen en honden een weekend aan de oevers van de IJssel bij Olst/Wijhe hebben gestaan met tent en spullen en ik en mijn toenmalige vriend Robin daar een middag en avond op bezoek zijn geweest op uitnodiging van Whera.
Milk, Noa, Kito...waren er ook alle drie bij en we hebben daar een erg leuke middag en avond gehad met een hoop mensen die we helemaal niet kenden...
Ik kijk er met een glimlach op terug en moet bij Whera en haar gezin altijd denken aan legervoertuigen en daarna aan Chinook...Chinook het mooie joch en Chinook de helicopter brrhhmmm brhmmmm brhmmmmmm

Dit is mijn beeld.

Een jongen, een hond
Het strand
Voor altijd vrij

Chinook... ik heb het beeld nog van hem als jong kereltje. Wat verlegen, soms wat boos, maar met een sterke
eigen wil en de grootste hond was als was in zijn handen. Voor de duvel niet bang.

Chinook, Hananne hier nog met Milk en Kito (ik denk Kito?) hondenforumweekend 2006:

Mooi allemaal, bij sommigen krijg ik kippenvel

Ik heb geen foto's van Chinook, maar denk aan hem als een geweldige jongen.
Die soms een echte puber was met streken en je kon hem achter het behang plakken en anderzijds een jongen die voor iedereen klaar stond.
Met ouders die ervoor gezorgd hebben dat hun kinderen zo geweldig zijn.

Als ik aan Chinook denk zie ik dat jongetje voor me op de meeting met zijn mooie wijze ogen, zo lief hoe hij samen met zijn zus en mijn dochter op het gras zat tegen doe enorme grote hond Milk, het is nog veel te vroeg hij is nog veel te jong maar ik denk dat ze nu samen kijken op wat er allemaal gaande is

De warme wind die over de bergen heen over de prairie waait zal nu voor eeuwig ook zijn naam fluisteren.

In èèn woord, pràchtig.

Oh teckeltoos die foto had ik ook in gedachten, wat mooi.

Chinook, een warme droge wind die over de bergen komt, ook op ons stukje continent. Veroorzaker van kenmerkende wolken (zijn aparte haardracht als kind?) Ook bekend als Snow killer.

Dat de gedachten aan het leven van Chinook de sneeuw en koude die zijn verlies veroorzaakt, steeds maar weer een iestjepietsje mag doen verdwijnen, al is het maar voor heel heel heel even......

Wat ik me vooral van Chinook herinner van de keren dat ik hem ontmoet heb:
Zo'n kind dat opvalt... er tussen uitspringt.

Het is jammer dat het nooit gelukt is om dat 'ritje' met de Chinook te regelen... maar deze heli blijft voor mij onlosmakelijk verbonden met zijn naamgenoot!

kind van de zee

N.a.v.de foto in de topic van mercedes2803 wil dit lied niet meer uit mijn hoofd.

Mag ik voorstellen dat we t/m vrijdag het onderstaande als onderschrift gaan gebruiken i.p.v. feestelijke plaatjes ?
Pb maar als je niet weet hoe dat moet

Chinook....

Dat was voor mij zo'n militair helicopter-ding. Toen ik Whera leerde kennen, vond ik dat ze haar kinderen ook bijzondere namen had gegeven. Zag ik een Chinook in de lucht, dan dacht ik "hé, Whera's zoon heet ook zo".
Tot ik Chinook leerde kennen. Meestal op forum-kampeer-weekendjes. Wat een prachtig jochie. Verlegen, maar een dondersteen. Maar 1 blik van zijn moeder was genoeg. En het allermeest genoot ik als Bob ook even langs kwam. Dan genoot ik gewoon stiekem mee van de vader-zoon momentjes. Hout sprokkelen? Oké, Chinook had natuurlijk zijn zakmes mee. En de mannen gingen wel even vuurtje stoken. Chinook in zijn legerbroek samen met zijn vader in stoere outfit, prachtig.
En sindsdien, als ik een Chinook in de lucht zie, dan denk ik aan Chinook. Dat mooie mannetje van Whera.

Dit was de eerste foto die ik vond, en eigenlijk wel heel typerend voor die weekendjes (dit was in 2006). Whera die schijnbaar niets in de gaten heeft, maar alles in de gaten heeft wat haar zoon doet. En zoontje weet het, maar zit heerlijk te donderstralen in zijn moeders rolstoel.

Chinook zag ik voor het eerst (echt) tijdens de strandwandeling voor Kylie in IJmuiden. Whera was de drijvende kracht daarachter en zij had Chinook geregeld als begeleider. Chinook liep een heel stuk voor ons uit, alleen, op weg naar de paal waar we zouden keren. Handen in zijn broekzakken, leunend tegen de wind en de regen. Hij stond vrij lang te wachten tot de meerderheid van de kwekkende dames eindelijk ook bij de strandpaal waren en liep daarna terug. Ik weet nog dat ik het grappig vond dat hij niet meedeed aan de gesprekken maar wel luisterde wat er allemaal gebeurde. Een sterke observant. Volgens mij vond hij ons allemaal een stel kleppende geiten en enorm vermakelijk (of stom, dat kan natuurlijk ook in de ogen van een ongeveer twaalfjarige)

Voor mijn gevoel loopt Chinook nu weer ver voor ons uit alleen wacht hij nu niet meer bij de strandpaal maar loopt hij door, zover vooruit dat we zijn voetstappen niet meer zien in het zand. Passend bij de tekst op de kaart dat Chinook vrijdag naar zijn nieuwe toekomst gaat, eentje die Whera, Bob niet voor ogen hadden.

Reny schreef: Voor mijn gevoel loopt Chinook nu weer ver voor ons uit alleen wacht hij nu niet meer bij de strandpaal maar loopt hij door, zover vooruit dat we zijn voetstappen niet meer zien in het zand. Passend bij de tekst op de kaart dat Chinook vrijdag naar zijn nieuwe toekomst gaat, eentje die Whera, Bob niet voor ogen hadden.

Dat komt wel aan...

Gister lazen wij een aantal reactie maar sloten snel de pagina weer. Vanmorgen loopt ik toch alweer als een kip zonder kop rond dus ik las het en ik moet zeggen dat wij dit heel fijn vinden. Ondanks mijn eeuwige strijd met Martijn wist ik dat hij zijn hart op de goede plek heeft en eigenlijk was ik niet verbaasd dat juist hij dit bedacht. Bob schoot in de lach toen ik je naam noemde als bedenker want hij heeft mijn gevoeter op jou steeds aan moeten horen
Reny, is dit een echte foto van chinook? Dan zou ik die heel graag willen hebben

Iedereen ebdankt om onze zoon zo in gedachte te hebben, echt fijn

Ik ken Chinook niet maar bij zijn naam gaan mijn gedachten ook meteen naar de indianenstam. En het beeld dat dan bij mij opkomt is een beeld met veren. Veren die zo licht zijn dat ze door de wind mee worden gedragen, tot plaatsen waarvan wij het bestaan niet eens kennen. De wereld over, op weg naar de toekomst. Maar waarmee we toch altijd in verbinding blijven omdat we de zachtheid van de veren hebben gevoeld, geaaid en liefgehad en de stevigheid, flexibiliteit en sterkte hebben bewonderd en gerespecteerd.

chrico schreef:Ondanks mijn eeuwige strijd met Martijn wist ik dat hij zijn hart op de goede plek heeft en eigenlijk was ik niet verbaasd dat juist hij dit bedacht. Bob schoot in de lach toen ik je naam noemde als bedenker want hij heeft mijn gevoeter op jou steeds aan moeten horen

Martijn wéét waarom ik hier hard om moet lachen
Wat fijn dat dit een beetje helpt.

Als ik aan chinook denk dan denk ik aan zijn hanenkam. ik vond het zó stoer dat zo'n klein ventje af durfde te wijken van "de rest". en daarnaast herinner ik mij de trots in de berichten van Whera over zijn zorgzaamheid.

helaas wijkt hij nu ook af van de norm door veel te jong afscheid te nemen.

Ik ken Chinook noch zijn familie, ik merk wel dat ik veel bezig ben met dit vreselijke bericht. Wat een groot verdriet.

Dus heb ik het plaatje van Cleva uitgeprint en aan een bankje in het park hier geprikt. Geen idee hoe lang het blijft hangen maar daar gaat het ook niet om. Wie weet kijken een aantal mensen nog een keer, staan ze even stil, glimlachen ze er om. Of niet

M@scha schreef:Als ik aan chinook denk dan denk ik aan zijn hanenkam. ik vond het zó stoer dat zo'n klein ventje af durfde te wijken van "de rest". en daarnaast herinner ik mij de trots in de berichten van Whera over zijn zorgzaamheid.

helaas wijkt hij nu ook af van de norm door veel te jong afscheid te nemen.

Wat mooi gemaakt