Het HondenForum

Wat ik me naar aanleiding van een ander topic (waar kies je op) afvraag.
Zijn er mensen die (ooit) spijt van hun keus qua pup/hond hebben gehad terwijl ze zelf echt bewust hebben gekozen ?
En zijn er mensen die niks te kiezen hadden (bv nog maar 1 pup over of bv één van dat geslacht, of fokker die kiest) en later dachten, had ik het maar nooit gedaan ? Of een nestgenoot later veel leuker vinden ?
Ik heb het dus niet over een niet passend ras (dat je je verkeken hebt op raseigenschappen) maar ècht de hond zelf.
Ik heb er geloof ik nog nooit van iemand gehoord en kan me het ook moeilijk voorstellen.
Wel dat er dingetjes zijn die tegenvallen (minpuntjes in een hond) maar niet dat je dan denkt "had ik het zusje maar genomen".
Komt dat wel voor ?

Heb van geen enkele hond spijt gehad. Bij Izzy had ik ook geen keuze, die was met 13 weken de laatste van het nest. Maar heb absoluut geen spijt van de 'keuze' en zou niet willen ruilen. Haar zusje's blik vind ik niet zo karaktervol en haar broertje is een losgeslagen tornado. De andere 2 nestgenootjes zijn 'weg'.

Wat je al zegt.
Ik heb zeker met kibo een aantal karaktereigenschappen waarvan ik af en toe echt denk slik...
Maar nooit gedacht had ik maar... hij heeft ook zoveel goede kanten

Toen deze twee een paar weken/maanden bij ons waren vroeg ik me wel eens af wat ik met ze aan moest en had ik spijt.
Na de zure appel en de goede knopjes weten te vinden zijn ze al een paar jaar hele fijne honden en heb ik geen spatje spijt meer.

nee, ik heb van geen enkele hond ooit spijt gehad.

Ik heb eerder spijt van fouten die ik in de opvoeding heb gemaakt en die ik er vervolgens weer uit moest heropvoeden.

Ik ben in m'n kennismaking met de nestgenootjes van Elco alleen maar bevestigd in m'n keuze. Niet alleen qua karakter, overigens. Ook is hij van de vier reuen de meest geschikte voor de fok en ik ben de enige die daar ook vanaf het begin aan mee heeft willen werken. En dan doet hij het ook nog eens leuk op shows

Wij hadden eerste keus dus ons gevoel klopte maar mijn oma vertelde me laatst een verhaal met haar 2e hond een airedale dat ze die had uitgezocht en een soort kennis had ook een hondje uitgezocht. Toen ze beide met pup buiten liepen naar auto zei die man 'vind jou hondje eigenlijk veel mooier' waarop mijn oma zei wil je ruilen soms? Ja hij wou wel ruilen waar mn oma meteen erge spijt van had maar ze was zo'n type die iedereen de wereld gaf en zichzelf daarin te kort deed. Ze ging met het andere hondje naar huis en dat werd gelukkig een fijne hond die erg oud geworden is. Het oorspronkelijke hondje wat die kennis mee genomen had is veel ziek geweest en dacht nog geen 6 jaar geworden dus ergens heeft het lot ook bepaald en had het misschien zo moeten zijn.

Denk dat laatste keus niet erg is als de klik er maar is met het pupje. Bij twijfel niet oversteken en gewoon wachten op een ander nestje als je wachten kunt. Een half jaar wachten of 1 jaar.. of 10 jaar een hondje waar je niet helemaal achter staat.

Vroeger ratjes gehad waarvan de fokker alle gereserveerde 1 ratje uit het nest liet kiezen en de andere koos zij. Heb met het andere ratje nooit echt wat gehad. Karakter vond ik niks en er was gewoon geen klik. Heb dat altijd jammer gevonden dat ik daar niet zelf de hand in heb gehad. Zou dat dus niet snel weer doen.

Bij de fokker aangegeven dat uiterlijk niet belangrijk was (een GBGV) maar gedrag wel gezien vorige ervaring met een aanschaf van een pup.
Op de show was feedback op haar honden dat ze teveel een werkuiterlijk hadden maar alle puppen ook na een jaar sociaal en daar wilde we.
ruim 1 jaar gewacht en bij aanschaf wilde we perse de uitslag van de gedragstest en oordeel fokker volgen. Uit de gedragstest bleek; Bommel was perfect voor ons.
Iemand anders wilde "onze" hond graag maar de fokker antwoorden "nee, test wijst uit dat deze hond het beste naar dat gezin kan".
Deze persoon kwam later nog vragen en kijken of Bommel echt zo tof was....en ja dat was hij, als hij maar niet zo ontzettend allergisch was geweest en HD had gehad.
De persoon die Bommel graag had willen hebben heeft een ander hond uit datzelfde nest is ook een hele lieve hond die optreed bij diverse reclames en Dr. Deen geloof ik. Als de fokker toen niet zo eerlijk was geweest......dacht ik toen met regelmaat
maar dan hadden we nu onze Bente niet gehad.

Je hebt in mijn ogen altijd wat te kiezen. Niemand kan je dwingen om het overgebleven pupje te nemen. In ons geval kwamen we na lang zoeken bij een nest uit wat ons wel beviel. 1 teefje was nog over. Ze voldeed echter aan wat wij zochten. Was dat niet het geval geweest dan zouden we gewoon verder gezocht hebben.

Zeker geen spijt want ik ben dolverliefd op mijn hond
Maar ik heb wel eens gebaald omdat zijn nestgenootjes zijn jachtinstinct niet hebben, een stuk rustiger waren en niet allemaal PL hebben.

Ja maar dat was een hond die ik alleen van tevoren op foto's heb gezien dus dat is weer anders..

Ja, met mijn reu Cody. Zorgvuldig de stambomen uitgeplozen en ervoor gekozen omdat de vader van het nest de halfbroer van mijn Kyra was en 0p de wachtlijst gestaan.
Maar man o man, wat heb ik een spijt gehad van deze hond. En na 6 lange jaren vol bloed, zweet en tranen heb ik hem uiteindelijk herplaatst. Wat een enorme opluchting was.

Nee... absoluut geen spijt. Zou als ik t over mocht doen weer dezelfde honden nemen.

Verstuurd vanaf mijn SM-G900F met Tapatalk

Ik heb nooit spijt gehad met de keuze van mijn honden. IK meldde me op tijd aan als er een nestje kwam en had steeds de eerste keus. De laatste jaren is het echter mode geworden dat de fokker de keus bepaald voor de koper. Zo ook toen ik voor een Schnauzer op zoek ging. Fokker een zat in Friesland. Op mijn vraag of ik de eerste was, werd bevestigend geantwoord. Mooi, dan heb ik nog alle keus. Nee, zo werkt dat niet zei ze. Ik maak in samenwerking met een gedragstherapeut de keus welk hondje naar welke koper toe gaat. Oh, werkt dat zo. Ik krijg nu per direct een psychologisch beeld van u mevrouw. Fijn dat u het telefonisch kenbaar maakt, dat bespaart mij een rit naar Friesland. En mijn geld raak ik overal wel kwijt hoor. Dag mevrouw.
Nummer twee was van gelijke strekking. Ook zij wilden de keus bepalen welke pup ik toegewezen zou krijgen.
Fokker nummer drie had nog maar een teefje over. De rest was allemaal al besproken en zouden over twee dagen allemaal opgehaald worden. Ze waren inmiddels al bijna 8 weken dus.
Ik ben er toch naar toe gegaan met weinig hoop op succes. Omdat ik van ver kwam zijn we eerst koffie gaan drinken en werd er wat verteld. Daarna puppen kijken. Prachtige hondjes, ook dat ene teefje wat nog te koop was. De mooiste pup zat echter alleen in de ren. Waarom zit die in de ren. Omdat deze uitgeselecteerd is om ermee te gaan fokken zei ze. De eerste met een nieuwe bloedlijn. Ja, die is uitermate mooi zei ze trots, ze is dan ook niet te koop. Dat hoefde ze mij natuurlijk niet te zeggen want dat had ik ook gelijk in de gaten. Ik had ook gelijk een klik met dat hondje. Uiteindelijk ben ik toch met "haar" pup vertrokken. Ik had goed opgelet tijdens onze gesprekken tijdens het koffie drinken. Ik gaf aan dat ze het toch wel heel erg druk had met haar werk. Persoonlijk zou ik met fokken nog een paar jaartjes wachten in uw situatie. Toen ik ook nog eens bijval van haar man kreeg die dit bevestigde had ik niet veel overredingskracht meer nodig. Ze wist dat het niet mijn eerste hond zou worden en dat ik de ruimte voor een hond had en veel thuis was. Dat was een toevalstreffer van de juiste man die op het juiste moment in de meest unieke situatie binnen kwam vallen. Het kostte de fokster wel wat traantjes voordat we vertrokken maar daardoor ben ik niet minder blij met Lut.

Ja. Ik heb spijt (gehad) van mijn keus voor een moeilijke hond binnen een toch al niet simpel ras. Als vijftienjarige had ik hem helemaal niet moeten krijgen. We hebben ons prima gered en ik ben dól op hem, dankbaar voor alles wat ik heb geleerd van hem. Maar hij was ergens anders wellicht (sneller) gelukkig(er) geweest.

Ergens heb ik spijt van de manier waarop ik Gollum heb uitgezocht. Vrij naïef en overhaast. Maar ik had haar voor geen goud willen missen.

Iris123 schreef:Hilde daarmee doe je jezelf tekort ik weet niet of iemand anders zoveel voor hem had willen doen, hij heeft het, ondanks de moeilijke start maar hoe het nou gaat bevestigd het wel, echt met jou en je inzet getroffen.

Nou inderdaad! Ik heb echt respect voor jou en Beau Hilde!

Ja ik heb zeker spijt gehad van Gimmick.

Nu was dat wel anders aangezien Gimmick een herplaatser was. Maar oh wat heb ik een drama gehad met die hond.
Heb heel vaak gedacht dat die hond ergens anders beter af was dan bij ons.
Maar mijn zus wees me er braaf iedere keer weer op dat niemand die hond wilde hebben en dat ze dan uiteindelijk helemaal weg zou rotten in het asiel tussen de rest van de staffords.
En nu ben ik erg blij met mijn meisje. Ze wordt steeds wat rustiger in haar koppie en wil de gehoorzaamheidstrainingen doet ze heel goed.
Buiten is het nog heel veel werk maar ook dat gaat met hele kleine stapjes steeds beter.

Nu is het echt mijn wijffie.

Helemaal geen spijt maar juist heel erg blij dat ik uiteindelijk toch voor Faye ben gegaan.
Eigenlijk was ik op zoek naar een opvanger en helemaal niet naar een hond voor mezelf. Tot Faye voorbij kwam, het ideale hondje voor mij, een droomplaatje. Veel getwijfeld, getobt en gedaan en uiteindelijk besloten er helemaal voor te gaan. Wel was ik bang dat ik spijt zou krijgen, maar dat is gelukkig zeker niet zo.

Faye is echt het perfecte hondje, past hier naadloos en doet mij erg veel goed. Soms twijfel ik wel even of ik wel de goede keuze heb gemaakt, als ik een slechte dag lichamelijk gezien heb. Dan kost het me erg veel energie om alleen al met haar naar buiten te gaan. Maar Faye vraagt zo weinig en wil ook echt zelf niet veel, is zo makkelijk daarmee, waardoor het alsnog zo ontzettend goed werkt. Sterker nog, ik heb al vaker dagen gehad dat ik een wandeling begon met de gedachte dat die heel kort zou gaan zijn vanwege pijn of vermoeidheid, maar eenmaal buiten heel rustig lopend met een vrolijke Faye begon mijn lichaam wat beter mee te werken en kon ik alsnog een lekkere wandeling van een half uur maken.

Nee absoluut niet je gaat er toch van houden,

Oja hoor. Ben ik mens voor . Teleurstellingen en foute keuzes horen daarbij.

Ja zeker wel, Xavi is geen makkelijke eerste hond. Ik heb me echt wel eens afgevraagd waarom we niet gewoon een golden hadden genomen.
Ik had een ander beeld bij trainen met je hond. Dit ging helaas even anders.
Nu hij ouder is, is het alleen erg vervelend dat hij nog steeds zo aan de lijn trekt. En het feit dat je niet echt opvang voor hem kunt vinden.
Verder is het een hele makkelijke, lieve hond!
Dan denk ik wel.. wie weet had een andere hond erg geblaft, gehapt naar mensen, niet alleen kunnen zijn.. daar zou ik niet aan moeten denken.

Nee absoluut niet. Bruce was misschien wel een wat overhaaste beslissing nadat onze labrador van 13 was overleden. Waren nog 2 reutjes over en we kozen Bruce.
Bij Soof hadden we 4 voorkeurs teefjes en daar heeft de fokker er eentje voor ons uitgekozen. Maar wat een fantastische hond hadden het niet beter kunnen treffen.

Neuh, ik ben blij met mijn keuzes. Heb weleens spijt van mijn keuze voor een tweede hond. Niet vanwee Karel want die zou ik niet meer kunnen en willen missen, maar eentje was toch praktoscher. Maar minder leuk!

Nee, ik heb absoluut geen spijt van mijn keuze voor Mila, ze past perfect bij mij. Toen ik een aantal van haar nestgenootjes op volwassen leeftijd nogmaals ontmoette, werd ik alleen maar bevestigd in die keuze. Dat gold overigens voor alle andere eigenaren ook, het waren allemaal goede matches.
Ook van mijn twee Spanjaarden die ik niet eens echt heb gekozen, maar die gewoon op mijn pad kwamen (terwijl ik op de wachtlijst stond voor een border collie pup) heb ik totaal geen spijt. Ik heb het wel bij allebei eerst even aangekeken hoe ze zich ontwikkelden en als ze niet zo goed bij mij en Mila hadden gepast, had ik ze alleen tijdelijk opgevangen en waren we op zoek gegaan naar een beter passende plek. Maar ik ben nu heel blij dat het zo gelopen is, het is een fantastisch trio.

Ik heb in het verleden wel een herplaats Groenendaeler reu gehad die niet hondsociaal was en alleen maar in een kennel in de tuin had gezeten. Ik was toen 17 en had geen flauw idee waar ik aan begon. Toch heb ik daar destijds ook nooit spijt van gehad, ik paste me er gewoon op aan en uiteindelijk heb ik aan hem een heel fijne hond gehad en er enorm veel van geleerd. Maar ik realiseerde me daarna wel dat ik me voortaan vooraf beter moest oriënteren en geen hond meer wilde die echt helemaal niet met andere honden kon.

sirene schreef:Zijn er mensen die (ooit) spijt van hun keus qua pup/hond hebben gehad terwijl ze zelf echt bewust hebben gekozen ?

Nou. Spijt niet.

Maar na mijn hele leven lang verklootte herders als herplaatser te hebben genomen, besloot ik vijf jaar geleden dat het tijd was voor 'een leuke, gezellige pup voor mezelf'. Voel je 'm aankomen?
En toen kreeg ik terrorpup Ska

Ik leerde:
*Ik ben GEEN puppenmens.
*Hoe messed up een volwassen hond ook is, het is oneindig veel gemakkelijker dan een terrorpup.

Nee, absoluut nooit spijt gehad.

Wel fouten gemaakt, en soms knaagt het een beetje en zou ik het in ieder geval bij 1 hond over willen doen met de kennis die ik nu heb. (al hebben verschillende mensen met kennis mij verzekerd dat dat waarschijnlijk niets uitgemaakt zou hebben)
en heel vaak sorry zeggen tegen de honden die jaaaaren geleden wel eens geslagen heb uit frustratie

Spijt? Neuh.. Luna was een rasechte angstbijter en doodsbang. Dus dat was een lastig begin.
Sultan kon ook flink bijten en moest niets van mensen weten.

Met beide honden is het begin heel pittig geweest, maar dat heeft wel iets moois. Beide honden zijn uitgegroeid tot dood simpele honden die overal zouden kunnen wonen. Lief naar ieder mens en dier en super betrouwbaar.

Dus nee, ondanks het vreselijke begin geen seconde spijt gehad. Ook toen niet. Het is ontzettend leerzaam om dat soort moeilijke honden in huis te hebben. Als het dan na een jaar een compleet andere hond is, geeft dat je toch wel vertrouwen dat je het dus stiekem best goed doet. Ik ben totaal geen expert hoor, maar het geeft wel wat zelfvertrouwen dat je gevoel klopt en de juiste uitwerking heeft gehad.

Maaaar.. Heb nu met de 3e hond wel gekozen voor een simpele hond.. Ik vind het wel even prima zo, haha

Spijt niet want ik heb enorm veel van Alfy geleerd. Maar makkelijk was het niet... Met Sonic is dat een beetje hetzelfde. Moeizaam begin maar nu is het echt een heerlijk hondje.

Weet nog wel dat ik bij een nestreünie van Oryn's nestje stond, pups waren toen 3-3.5 maand oud. Degene die eerste keus reu had, was voor de enige merle gegaan al voordat er iets van karakter bekend was. Die zei toen letterlijk: "Ik had nooit <naam haar hond> moeten nemen maar ik had voor Oryn moeten gaan." Ook met Kenji's nestje wordt er wel eens gezegd "goh had ik nou toch maar voor Kenji gekozen, die is veel makkelijker". Of dat echt spijt is weet ik niet maar ik vond het wel apart.