Het HondenForum

Ha,

Twee dagen geleden heb ik mij hier geregistreerd en tevens voorgesteld in het voorstel hoekje ( http://www.hondenforum.nl/plaza/viewtop ... 5&t=313314). Naar aanleiding van mijn post kreeg ik van sommigen de vraag of ik het proces van de training van mijn pup tot straks hulphond in een apart topic zou willen bijhouden.

Ik heb een beetje gekeken naar de verschillende subfora en dit leek me de meest geschikte plek om een topic te starten (correct me if I'm wrong).

Mijn voorstel berichtje kunnen jullie in bovenstaande link terug lezen. Zoals ik daar ook heb geschreven heb ik Thyro, mijn kooikerhondje, zelf opgeleid tot mijn eigen ADL / Epilepsie hulphond dmv teamtraining vanuit een hulphonden organisatie. Hij is helaas recent medisch afgekeurd en zo kwam pupje Skylar. Ze is nu 6 dagen hier in huis en we staan dus nog helemaal aan het begin van haar traject. Nu woon ik dus samen met mijn twee (hulp)honden; eentje met pensioen en eentje die het nog moet leren. Iets waar ik aanvankelijk ook wel tegenop zag, want gevoelsmatig voelde het nog steeds alsof ik mijn kooiker aan de kant zette voor een ander (ook al is het voor zijn welzijn absoluut noodzakelijk dat hij niet meer in die mate belast wordt). Ook vond ik het emotioneel lastig om een nieuwe band op te gaan bouwen met een andere hond, en zag er ook wel een beetje tegenop om twee van zulke grote tegenstellingen in huis te hebben. Maar in de praktijk valt het eigenlijk heel mooi samen en houden die twee samen de boel juist heel mooi in balans. Ik neem ze ook elke dag even apart van elkaar mee uit en dan is het aan de ene kant ontzettend leuk om te trainen met de kleine pup, maar is het aan de andere kant voor mij ook heel belangrijk om met de ander naar buiten te gaan omdat mijn kooiker voor mij zo'n stabiele basis is dat ik daarin ook een rustpunt vind tussen al het puppygeweld door

Gister hebben ze met zijn tweeën het dreamteam uitgehangen: mijn kooiker waarschuwde heel netjes een aanval van tevoren en kwam bij me liggen, waardoor ik de zorg op tijd kon oproepen (hoewel hij niet meer werkt en hij door zijn eigen klachten soms niet meer helemaal zuiver is in het signaleren en/of bij me liggen, doet hij het gelukkig met zekere regelmaat ook nog wel). Na de aanval hield hij het een beetje voor gezien en nam de frummel het stokje over. Die wurmde zich tussen mijn armen en bleef bij me tot ik weer ready was. Klein als ze is (gister precies 9 weken) heeft ze vanaf de eerste aanval die ze meemaakte, meteen besloten dat ze ergens tussen mijn armen moet kruipen en er niet vandaan komt tot ik weer ready ben. Nu nog wel met af en toe een hap in mijn neus of oor (haha) maar dat vergeef ik een pup van 9 weken
De zorg vertelde me gisteravond wat Skylar had gedaan tijdens- en na een aanval (omdat ik haar vrij snel had opgeroepen had ze alles gezien) en was onder de indruk van het kleine ding. Skylar lijkt het van zichzelf al in zich te hebben om zich hier verantwoordelijk voor te voelen. Ik zie het ook aan haar, dat ook als ze aan het snoezelen is haar oortjes altijd mijn kant op staan. Ik leg haar bewust nog helemaal niks op wat deze taak betreft omdat ze daar gewoon nog te klein voor is. Het eerste jaar is vooral basis opbouwen: de taakjes komen daarna pas. Maar ik heb met haar wel heel veel hoop voor de toekomst, als ik zie hoe ze dingen nu al oppakt en dingen voor haar als vanzelfsprekend lijken. Het is een bijzondere pup en die opmerking krijg ik ook vaak van anderen.

Mijn honden hebben mij enorm veel zelfvertrouwen terug gegeven. Thyro heeft hier een hele belangrijke rol in gespeeld, maar ik zie het nu ook terugkomen met het kleine ding. Ik heb heel bewust mijn eigen paden gewandeld wat dit traject betreft: ik wilde zelf mijn hond opleiden, zelf de fokker uitkiezen en uiteindelijk zelf de beslissing maken met welke pup het wordt. Wel in samenspraak met anderen, maar de uiteindelijke keuze lag bij mij. Ik heb het mezelf best lastig gemaakt want bij veel fokkers en nestjes die verwacht werden had ik niet de klik die ik zocht. Tot dit nestje in beeld kwam en toen viel voor mij alles op zijn plek. Zo ging het ook tijdens mijn puppybezoekjes: er was één pupje die mij vanaf het eerste bezoek heel duidelijk had uitgekozen en die in alle opzichten ook het meest geschikt leek te zijn. Uiteraard ga ik met haar ook gewoon alles ontwikkelingsfases door en zullen dingen heus niet altijd zonder slag of stoot gaan. Maar dat ik vaak de opmerking krijg dat ze wel echt een bijzondere pup is kan ik alleen maar beamen en dan voel ik toch wel weer een stukje bevestiging dat ik echt wel op mezelf kan vertrouwen in de keuzes die ik maak. Dat sterkt me.
Beetje zweverig misschien, haha. Maar ik heb gemerkt dat mijn hulphond(en) niet alleen 'handig' zijn, maar mij ook op emotioneel gebied enorm hebben geholpen om mijn leven met mijn beperkingen een plek te geven en mijn eigen koers te gaan varen. Iets wat ik lange tijd heel erg lastig heb gevonden doordat ik op jonge leeftijd (14) al erg ziek werd en ik in plaats van op school eigenlijk alleen maar in het ziekenhuis of andere behandelcentra was. Thyro was hierin mijn steun en toeverlaat en zo heb ik een enorm stuk vrijheid en zelfstandigheid kunnen opbouwen. En die hoop ik straks te kunnen voortzetten met Skylar.

Lange inleiding: ik ga er maar eens een eind aan breien. Maar ik vind het leuk om de verhalen te delen. Ik schrijf trouwens ook altijd het eea over het proces van eerst Thyro en nu Skylar op onze fb 'Dogs With a Mission' (mag ik dat noemen hier??)

En natuurlijk nog een foto van mijn twee kanjers

Knap hoor! vooral voor zo'n jong pupje. Voordeel is wel dat er een voorbeeld al rond loopt.

Een vriendin van me krijgt regelmatig een hond van stichting hulphond in huis. Ze krijgt de honden welke op het randje van afkeuren staan of al afgekeurd zijn om te kijken wat er nog van te maken is. Ze heeft tot nu toe alleen labradors in huis gehad. Zo mooi om te zien wat die honden een verschil doormaken bij haar. Ze hoeven dan eigenlijk nog geen trucjes te leren maar alleen leren stabiel te zijn. Dus niet opspringen, niet reageren naar andere honden, mensen negeren etc. Ze heeft 1 teefje gehad welke ook heel erg bleef scannen en controleren. Deze is weer goedgekeurd geworden en is nu intern voor de opleiding, ben benieuwd wie ze over een paar maanden gelukkig mag maken.

Met mijn kanjer Thyro (de foto's worden verwrongen op dit forum dus ik heb er maar een link van gemaakt)

https://scontent-ams3-1.xx.fbcdn.net/t3 ... 1272_o.jpg

Ik vind het allemaal heel bijzonder en ga je ook zeker volgen.

Ik werk zelf in een revalidatiecentrum en zie daar ook regelmatig hulphonden natuurlijk.
Heel verschillend van ras en heel bijzonder te zien wat een hond met een mens kan doen.

Zoals ik ook lees in jou verhaal!

Jammer dat thyro al met pensioen is en heel bijzonder dat dat kleine witje al zoveel gevoel bij jou heeft.
Ontzettend fijn.

Oh wat interessant!
Ik ga je zeker volgen op je pad samen met je twee honden.

Mooi geschreven en leuk om je verhaal te volgen.
Wat lief dat het kleintje het al zo goed doet

Dit ga ik ook volgen, interessant en hartverwarmend. Bovendien schrijf je leuk Heel veel succes met het kleine ding, en heel fijn dat Thyro lekker bij je kan blijven.

Wat interessant zeg! En erg mooi om te lezen hoe het nieuwe pupje haar taak al lijkt te begrijpen.
Een vriendin van mij heeft ook een jaar een hond van stichting hulphond in huis gehad, hij wordt inmiddels intern opgeleid en binnenkort wordt er een match voor hem gezocht. Erg bijzonder om te lezen hoe en hond zich zo op z'n baasje kan richten en dat het aller belangrijkste van de wereld voor hem is.
Ik ga jullie volgen en ben benieuwd naar alle verhalen!

Skylar was vanaf dag 1 al zo relaxt en zo vrij dat ik haar eerder dan gepland, even mee naar de winkel heb genomen om te socialiseren. Zo reden we vrijdagmiddag met zijn tweetjes naar de stad in mijn stoere (rolstoel)scooter. De kleine dame lag onderweg lekker te slapen voorin de laadbak, maar in de winkel liep ze heel parmantig rond met haar mooie tuigje. Heel netjes met een slappe riem en netjes zitten als ik even in gesprek was. Ze was nergens van onder de indruk, terwijl het op vrijdagmiddag echt wel druk is in de stad. Ze kreeg veel bekijks en de winkeliers waren onder de indruk dat zo'n kleine pup van 8,5 week al zo rustig, beheerst en oplettend naast de rolstoel liep. Het was een hele belevenis, de rit naar de stad (half uur, met onderweg nog even een kennismaking met een groot witje) en daarna nog de winkel in. Hoewel ik maar een kwartiertje in de winkel ben geweest en de scooter voor de deur stond, was het allemaal zo indrukwekkend dat ze tijdens het afrekenen al languit in de winkel lag te slapen Onderweg naar huis heeft ze ook lekker geslapen.

Zaterdag zijn we ook bij mijn ouders even naar het dorp geweest met Skylar. Even een winkel in en op een terrasje wat drinken. Het eerste stukje lag ze lekker op schoot omdat ze nog niet zo ver mag lopen. Op het terrasje lag ze lekker te slapen en ze heeft ook nog een stukje zelf naast de rolstoel gelopen. Ook dat deed ze weer heel netjes. Hier heb er een filmpje van:

https://youtu.be/qNq1FWVqYEw

Gistermorgen ging de kleine dame mee naar de fysiotherapie, die hier beneden in hetzelfde blok zit. We hebben eerst even alles bekeken wat er in- en uit liep (de apotheek, meerde huisartsen, bloedafname, GGD, diëtisten etc. zitten er ook). Ook daar liep ze heel parmantig mee met haar mooie tuigje en heeft ze lekker liggen slapen terwijl de fysio mijn schouders onder handen nam.

Ik sleep haar nog niet te pas en te onpas overal mee naartoe, maar als ik er een nuttige training in zie en de activiteiten in balans zijn voor zo'n kleine pup, zijn alle ervaringen die ze nu opdoet alleen maar meegenomen. Komende week wil ik haar onder andere even meenemen naar het station en gewoon even op het perron gaan zitten en kijken. Misschien dat ik haar ook nog even 1 of 2 haltes meeneem in de bus, maar dan hou ik haar op schoot want in- en uitstappen vind ik met haar naast de rolstoel en zo veel schuifdingen (zowel de deur als de oprij-plaat) nog te eng. Alle geluiden horen, de treinen zien, de drukte ervaren. Tot nu toe is ze bijna nergens van onder de indruk, en mocht ze iets spannend vinden dan herstelt ze zich snel. Hoewel ze wel als een echte herder van zich laat horen als ze iets niet leuk of eng vindt. Wat dat betreft is ze een echte drama queen

Ze voelt zich inmiddels helemaal thuis en krijgt soms (iets te grote) praatjes. Vorige week was ze nog heel bescheiden, maar nu is het stiekem toch wel heel erg leuk om af en toe bij Thyro in zijn staart of in zijn oren te hangen Ik schoot dan ook een beetje in de lach toen Thyro in de bench was gekropen en Skylar ernaast lag. De bench was voor mevrouw bedoeld, maar die wil er niet in. Thyro doet het al jaren zonder bench maar die vond het nu toch wel een heerlijke veilige plek waar hij in ieder geval niet belaagd wordt door dat kleine witte ding. Heeft hij heel slim bekeken

Plasjes en poepjes worden steeds vaker naar buiten getransporteerd en dat is toch wel fijn. De eerste drie dagen leek ze er echt geen flauw benul van te hebben dat buiten plassen misschien wel wat handiger is voor het vrouwtje en deed ze consequent alles binnen. Het weekend zijn we bij mijn ouders geweest en die hebben een tuin. Mijn balkon linkte ze waarschijnlijk nog niet helemaal als 'buiten' en echt buiten wandelen was vaak zo leuk en gezellig dat ze alsnog vergat een plasje te doen. Maar de tuin van mijn ouders snapte ze wel en door haar bewust mee naar de tuin te nemen, waar ze dan vaak ook daadwerkelijk wat deed, doet ze het meeste buiten. Vanmorgen heeft ze zelfs met beide wandelingetjes buiten geplast en gepoept. Grote meid.

Ze is ontzettend op mij gericht en dat is voor mij wel fijn om te merken. Mijn ouders doen de avond / nachtdienst (ze slapen nu iedere nacht hier, of ik ben bij hen, om een handje te helpen met de eerste fase). Toen ik gistermorgen weer in de woonkamer kwam was mevrouw he-le-maal door het dolle dat ik er weer was. Ook gisteravond had mijn moeder haar even mee uit genomen, maar nadat ze haar plasje en poepje had gedaan wist ze niet hoe snel ze terug naar huis moest sjezen. De zorg had mij ondertussen al naar bed geholpen, maar zodra mijn moeder met Skylar thuis kwam sjeesde ze meteen door naar mijn slaapkamer en sprong op mijn bed meteen tussen mijn armen (ze was nog geen 10 minuten weg geweest haha). Het commando zit kent ze inmiddels al heel goed en ze heeft ook al heel goed bij Thyro afgekeken hoe ze moet kijken als ze een snoepje wil


In de wachtruimte bij de fysio

Wat een interessant topic! Ik ga je zeker volgen en je schrijft echt heel erg leuk. Dankjewel dat je je ervaringen met ons wilt delen.

Heel erg interessant! Ben heel benieuwd hoe ze zich gaat ontwikkelen

Leuk om te lezen en volgen
En je pup is wel heel erg schattig
Waar komt ze vandaan? En heeft deze fokker vaker pups die hulphond kunnen worden?

Erg interessant en leuk om over jouw traject te lezen en jouw fantastische honden. Wat ik mij afvraag, heb je voor Skylar een ontheffing en/of een speciaal tuig waarmee je haar overal mee naar toe mag nemen?

Wat leuk dat je de ontwikkelingen van je hulphond in wording Skylar met ons wil delen, ik ga dit geïnteresseerd volgen!
Knap dat Skylar al zo veel laat zien aan aanleg tot hulphond, zo te lezen heb je met haar een heel goede keuze gemaakt.

Leuk topic

Ik moest even lachen om je verhaal dat Skylar na het poepen en plassen heel snel weer naar huis wilde.
Bij mij is dat bij elke pup zo geweest.
De eerste tijd bij een nieuw baasje is voor veel pupjes in huis zijn veiliger dan buiten.
Dus wat traag meekomen als je van huis weg gaat (of helemaal niet willen lopen) en in de hoogste versnelling weer terug naar huis.

Veel succes met je nieuwe hulphondje.
Ik zal het heel graag lezen

Jeetje, ongelofelijk hoe verantwoordelijk je pup is met maar 9 weken. En wat een verschil met onze pup. Die kwam met 9 weken bij ons en heeft de eerste 2 maanden alleen maar in de nek en staart gehangwn van onze iets oudere hond. Zij is dan ook een podenca, waarschijnlijk niet de meest geschikte honden voor dit soort werk.

Hou ons op de hoogte!

Leuk en interessant verhaal schrijf je.
Waar ik persoonlijk heel erg benieuwd naar ben, hoe weet Thyro dat hij met pensioen is? Hij signaleert dat er een aanval op komst is begrijp ik, maar dat zal hij dan toch altijd blijven doen? Of heeft hij nog meer taken als hulphond en heb jij naast je epilepsie nog andere beperkingen waarbij je hulp van de honden bij nodig hebt?
Als het te persoonlijke vragen zijn hoef je geen antwoord te geven hoor.
Was gewoon nieuwsgierig hoe zijn pensioen er uit gaat zien.
Werk zelf ook met honden en die liggen na hun pensionering heerlijk op de bank, maar hun taken waren denk ik veel duidelijker afgebakend.

Budkes schreef:Leuk en interessant verhaal schrijf je.
Waar ik persoonlijk heel erg benieuwd naar ben, hoe weet Thyro dat hij met pensioen is? Hij signaleert dat er een aanval op komst is begrijp ik, maar dat zal hij dan toch altijd blijven doen? Of heeft hij nog meer taken als hulphond en heb jij naast je epilepsie nog andere beperkingen waarbij je hulp van de honden bij nodig hebt?

Thyro deed een combi van ADL en Epilepsie (ik heb ook een rolstoel), dus ook helpen met aan/uitkleden, jas uittrekken, dingen brengen en/of aangeven, deuren openen, wasmachine leeghalen, helpen met de boodschappen etc. Die dingen vraag ik hem niet meer te doen. Hij is ook niet meer 24/7 mee omdat hij dit fysiek niet meer kan. Los daarvan geeft hij het zelf ook wel aan. Zeker in de periodes dat hij zich slechter voelt, signaleert hij minder aanvallen en hoeft hij ook niet zo nodig mee of taakjes te doen. Op goede dagen vraag ik hem soms een schoen te brengen bijvoorbeeld, maar dat is meer omdat dit hem dan nog even prikkelt en ik hem dan weer even in zijn enthousiasme zie dan dat hij de taak moet doen. De zorg heeft nu alles wat Thyro deed overgenomen tot Skylar straks hopelijk ready is. Ik doe nu vooral de leuke dingen met hem: lekker mee uit en af en toe een oefeningetje. Simpelweg omdat hij dit gewoon heel leuk vindt. En ik laat hem lekker rustig aan zijn gangetje gaan als hij weer pijn heeft. Thyro was 24/7 bij mij dus ik zou hem nooit kunnen uitleggen dat hij nu ineens 'met pensioen' is. Maar hij heeft eigenlijk zelf heel duidelijk aangegeven dat het niet meer lukte. Taakjes wilde hij niet meer doen, aanvallen mistte hij vaker, hij hoefde niet meer zo nodig 24/7 mee etc. Dus het is eigenlijk als vanzelf gegaan, in die zin.

b0lino schreef:

Budkes schreef:Leuk en interessant verhaal schrijf je.
Waar ik persoonlijk heel erg benieuwd naar ben, hoe weet Thyro dat hij met pensioen is? Hij signaleert dat er een aanval op komst is begrijp ik, maar dat zal hij dan toch altijd blijven doen? Of heeft hij nog meer taken als hulphond en heb jij naast je epilepsie nog andere beperkingen waarbij je hulp van de honden bij nodig hebt?

Thyro deed een combi van ADL en Epilepsie (ik heb ook een rolstoel), dus ook helpen met aan/uitkleden, jas uittrekken, dingen brengen en/of aangeven, deuren openen, wasmachine leeghalen, helpen met de boodschappen etc. Die dingen vraag ik hem niet meer te doen. Hij is ook niet meer 24/7 mee omdat hij dit fysiek niet meer kan. Los daarvan geeft hij het zelf ook wel aan. Zeker in de periodes dat hij zich slechter voelt, signaleert hij minder aanvallen en hoeft hij ook niet zo nodig mee of taakjes te doen. Op goede dagen vraag ik hem soms een schoen te brengen bijvoorbeeld, maar dat is meer omdat dit hem dan nog even prikkelt en ik hem dan weer even in zijn enthousiasme zie dan dat hij de taak moet doen. De zorg heeft nu alles wat Thyro deed overgenomen tot Skylar straks hopelijk ready is. Ik doe nu vooral de leuke dingen met hem: lekker mee uit en af en toe een oefeningetje. Simpelweg omdat hij dit gewoon heel leuk vindt. En ik laat hem lekker rustig aan zijn gangetje gaan als hij weer pijn heeft. Thyro was 24/7 bij mij dus ik zou hem nooit kunnen uitleggen dat hij nu ineens 'met pensioen' is. Maar hij heeft eigenlijk zelf heel duidelijk aangegeven dat het niet meer lukte. Taakjes wilde hij niet meer doen, aanvallen mistte hij vaker, hij hoefde niet meer zo nodig 24/7 mee etc. Dus het is eigenlijk als vanzelf gegaan, in die zin.

Ach wat mooi om te lezen dat jullie band zo goed is dat hij jou dit duidelijk kon maken, en wat ontzettend goed van jou dat je zijn grenzen daarin respecteert.
Dat het vanzelf gaat komt denk ik vooral daardoor. Ik denk dat jullie beiden het erg getroffen hebben met elkaar.
En zo te lezen gaat het met de pup dezelfde kant op. Super

dewiii schreef:Waar komt ze vandaan? En heeft deze fokker vaker pups die hulphond kunnen worden?

dat zou ik ook wel willen weten

Wat een prachtig verhaal al!
Ik lees mee, heel interessant en wat een wijs witje al zo wandelen naast de rolstoel. Mijn honden vlogen op die leeftijd vooral alle kanten op. Zonder rolstoel

fenneke schreef:

dewiii schreef:Waar komt ze vandaan? En heeft deze fokker vaker pups die hulphond kunnen worden?

dat zou ik ook wel willen weten

Het was haar eerste nestje. Laat staan dat ze al eerder hulphonden heeft gefokt. Eigenlijk wilde ik heel graag een pupje van Caely's White Flower met hun teefje Vienna, omdat ik wist dat zij 1,5 jaar geleden ook een pup heeft gehad die het inmiddels als ADL-hulphond erg goed doet. Bovendien sta ik erg achter het fokbeleid dat hij hanteert. Helaas bleek zij na de dekking leeg te zijn. Toen attendeerde Gerard (de fokker) mij erop dat de teef van Angela (From Anoeska's Dream) en tevens de volle nestzus van zijn eigen teef Vienna, gedekt was door zijn eigen reu Dali. Ik heb de fokkers samen ontmoet halverwege de dracht en dus ook beide ouderdieren. Dali is pas 2,5 maar een ontzettend relaxte reu. Gerard en Angela hebben nauw samengewerkt met dit nestje en Gerard weet precies hoe alle lijnen in elkaar zitten, waardoor ik ook 100% vertrouwen had in Angela en haar eerste nestje. Ondanks dat het dus het eerste nestje was. En dat heeft heel goed uitgepakt want ze heeft een prachtig nest laten opgroeien met hele vrije pups. Maar voor haar was het dus ook nieuw dat één van haar puppen hulphond zal gaan worden. Ik zeg niet dat de ene fokker beter is dan de ander, maar voor mij was het een klik met deze 2 mensen en met deze honden en dat vond ik het belangrijkst

ooohhh ik ben helemaal een fan van lux

dus snap heel best dat je voor die lijn bent gegaan
ze is hier ook lid --maar plaatst helaas niet zo vaak meer foto's -- hele mooie honden

Bijzonder verhaal ik ga het zeker volgen! Het klinkt in ieder geval al als een heerlijk puppenkind.

Mooi geschreven
Ik heb respect voor je dat je de uitdaging aangaat om zo'n pup zelf op te leren.
Als ik het verhaal lees heb je inderdaad een goede pup aan Skylar
Veel succes en ik blijf het volgen

Budkes schreef:

b0lino schreef:

Budkes schreef:Leuk en interessant verhaal schrijf je.
Waar ik persoonlijk heel erg benieuwd naar ben, hoe weet Thyro dat hij met pensioen is? Hij signaleert dat er een aanval op komst is begrijp ik, maar dat zal hij dan toch altijd blijven doen? Of heeft hij nog meer taken als hulphond en heb jij naast je epilepsie nog andere beperkingen waarbij je hulp van de honden bij nodig hebt?

Thyro deed een combi van ADL en Epilepsie (ik heb ook een rolstoel), dus ook helpen met aan/uitkleden, jas uittrekken, dingen brengen en/of aangeven, deuren openen, wasmachine leeghalen, helpen met de boodschappen etc. Die dingen vraag ik hem niet meer te doen. Hij is ook niet meer 24/7 mee omdat hij dit fysiek niet meer kan. Los daarvan geeft hij het zelf ook wel aan. Zeker in de periodes dat hij zich slechter voelt, signaleert hij minder aanvallen en hoeft hij ook niet zo nodig mee of taakjes te doen. Op goede dagen vraag ik hem soms een schoen te brengen bijvoorbeeld, maar dat is meer omdat dit hem dan nog even prikkelt en ik hem dan weer even in zijn enthousiasme zie dan dat hij de taak moet doen. De zorg heeft nu alles wat Thyro deed overgenomen tot Skylar straks hopelijk ready is. Ik doe nu vooral de leuke dingen met hem: lekker mee uit en af en toe een oefeningetje. Simpelweg omdat hij dit gewoon heel leuk vindt. En ik laat hem lekker rustig aan zijn gangetje gaan als hij weer pijn heeft. Thyro was 24/7 bij mij dus ik zou hem nooit kunnen uitleggen dat hij nu ineens 'met pensioen' is. Maar hij heeft eigenlijk zelf heel duidelijk aangegeven dat het niet meer lukte. Taakjes wilde hij niet meer doen, aanvallen mistte hij vaker, hij hoefde niet meer zo nodig 24/7 mee etc. Dus het is eigenlijk als vanzelf gegaan, in die zin.

Ach wat mooi om te lezen dat jullie band zo goed is dat hij jou dit duidelijk kon maken, en wat ontzettend goed van jou dat je zijn grenzen daarin respecteert.
Dat het vanzelf gaat komt denk ik vooral daardoor. Ik denk dat jullie beiden het erg getroffen hebben met elkaar.
En zo te lezen gaat het met de pup dezelfde kant op. Super

Mijn hond is me dierbaar en is voor mij veel meer dan 'gewoon' een hulpmiddel. Ik ken Thyro door en door en ik zie precies aan hem wanneer de ontstekingen etc weer opspelen. In zijn gedrag, in zijn blik.. Ik heb de DA vaak gebeld dat ik aangaf dat thyro niet goed ging ondanks alle medicatie en dat de DA het eigenlijk niet voor mogelijk hield omdat dit zo'n aspecifieke reactie is tov wat de verwachtingen waren. Maar iedere keer bleek ik gelijk te hebben, op geen enkele uitzondering na. Ik wist intuïtief al veel eerder dat Thyro echt niet in orde was en dat dit waarschijnlijk ook niet meer helemaal zou herstellen. Ik heb dit ook continu gezegd maar iedereen bleef zeggen dat het allemaal heus wel weer in orde kwam. Maar ik ken mijn hond als geen ander en ik zie aan hele kleine dingen al hoe het ervoor staat met hem. En die neem ik serieus, want ik vind zijn welzijn belangrijker dan zijn taak. En natuurlijk is het voor mij lastig dat hij die dingen niet meer kan doen, want dat betekent voor mij inleveren op mijn vrijheid en mijn zelfstandigheid. Maar ik hou hem graag in een zo goed mogelijke conditie nog een tijdje bij mij. En de taak hulphond past daar niet meer bij. Dat is nu eenmaal niet anders. Hij heeft zijn taak zo goed op zich genomen dankzij onze band. Nu zie ik wanneer hij aangeeft dat het voor hem te veel is, dankzij onze band. En ook nu hij hulphond-af is, is hij op zijn manier nog steeds een grote steun. Op dit moment door een stabiele basis te vormen en voor mij een soort rustpunt te zijn, tussen al dat puppy-geweld door Want hoewel Skylar het erg goed doet voor haar leeftijd, is ze ook gewoon een kleine pup die alles nog moet leren en die soms wat onstuimig is. En dat mag

Ik heb bewondering voor je realistische kijk op zaken voor wat betreft Thyro en Skylar. Die twee boffen allebei enorm met jou als hun baasje.,

Mooi om te volgen.

Een kennis van mij heeft ook een hulphond in opleiding (koningspoedel van 6 maanden) voor epilepsie en ADL en waarschuwt ook al voor epilepsie. Heel bijzonder om hun band te zien. Haar vorige hond gaf niks aan en vond de wijde wereld veel interessanter.

Skylar is nu precies een week hier, en zo te zien voelt ze zich thuis want ze begint al echte praatjes te krijgen. Bij Thyro is ze wat meer de grenzen aan het opzoeken en soms is ze ook een echte drama queen Ze weet al heel goed wat lekker is en dat laat ze ook goed weten (ze krijgt 2/3 vers vlees en 1/3 brok en ja vers vlees is natuurlijk wel heel lekker ). Zodra haar voerbak in beeld komt en ik wacht net een seconde te lang, stuitert ze als een gillende keukenmeid om me heen. Ze weet al heel goed dat ze voor haar eten in de bench moet, en dat doet ze dan ook al best heel aardig. Maar dat gegil is nergens voor nodig en ze mag best leren dat ze heus echt haar eten krijgt maar wel op mijn tijd en zonder al dat kabaal, dus maakte ik er vandaag maar een lesje zelfbeheersing van (wel nog even met de brokjes en niet met het vlees want dat is natuurlijk nog moeilijker):

https://www.facebook.com/dogswithamissi ... 333773894/

Vanmiddag zijn we even met zijn drietjes naar het bos geweest. Ik heb ze samen voorin de (rolstoel)scooter gezet en dat deden ze hartstikke goed saampjes. Skylar heb ik al twee keer los laten lopen op het dijkje (alleen een voetpad met aan weerszijden water) en dat deed ze uitstekend, dus ik heb vanmiddag toch de gok genomen om haar ook in het bos los mee te nemen. Ook dit deed ze echt uitstekend. Ik heb haar geregeld even bij me geroepen, beloond met een brokje en weer laten gaan. Iedere keer kwam ze netjes naar me toe. We hebben kennisgemaakt met andere honden, waarbij ze de één nog een beetje spannend vond en bij de ander weer grote praatjes had. Maar ze deed het heel netjes. Als ze het eng vond kwam ze even achter mijn rolstoel zitten, maar ze herstelde zich dan ook goed. Dappere meid.

Inmiddels begin ik haar wat beter te leren kennen en begin ik steeds meer zicht te krijgen op hoe ze in elkaar zit. Ze is enorm op mij gericht en zelfs als ze slaapt, staat er altijd één oortje mijn kant op gericht. Met de bench heb ik nog rustig aan gedaan afgelopen week omdat ze echt de hele bench afbrak als ik haar hierin zette, terwijl ze los in de woonkamer wel goed haar rust pakt. Ik geef haar wel consequent altijd haar eten en kluifjes in de bench, maar nog gewoon met deurtje open. Soms als we een stuk weg zijn geweest en ze heel moe is, accepteert ze de bench mits ik ernaast zit.
Tussen de middag heb ik Skylar toch weer even in de bench gezet en ben ik ernaast gaan liggen. Ook Thyro lag erbij en zo hebben we met zijn drietjes even een uurtje geslapen (haha). Na ons wandelingetje in het bos heeft ze ook nog even in de bench geslapen. Enerzijds is het heel fijn en straks voor haar taak ook belangrijk dat ze erg op mij gefocust is. Anderzijds maakt dat wel dat ik echt non-stop naast de bench moet blijven zitten, want hoe lekker ze ook ligt te slapen, zodra ik een paar meter verder ga zitten zit ze meteen rechtop. Dus ik probeer haar nu het vertrouwen te geven dat ik echt in de buurt blijf en dat elke keer dat ze even wakker is in de bench, ik nog steeds naast haar zit. Hopelijk kan ik dat straks wel wat gaan verschuiven. Maar dat komt wel

Morgen de tweede puppyles. De vorige puppyles was alleen theorie voor de baasjes dus ik ben benieuwd hoe de kleine meid het morgen gaat doen!

als ze net zo gek is als buster op water ligt ze straks constant in de sloot