Het HondenForum

Eigenlijk gaat het bovenverwachting goed met Bommel. Hij is nog er onzeker naar mensen, vooral buiten. Maar uitlaten aan de (lange) lijn gaat goed en hij reageert staats vaker op roepen/fluiten.
Hij is sociaal naar andere honden en lijkt gedrag te kopiëren. Maar omdat hij als hij los is niet meer terug komt, en hij wel veel energie begint te krijgen. Wil ik het rondje wat uit breiden naar een groter bos/heide gebied.
Helaas moet ik daarvoor toch echt de snelweg over. En daar zit het probleem.
Het deel waar het verkeer van ons wegrijd vind hij niet fijn maar loopt hij nog netjes mee. Hij raakt volledig in paniek als ik bij dat gedeelte kom waar het verkeer naar ons toekomt. Dan probeert hij te vluchten. Helaas heeft het viaduct een hek als afzetting en een voetpad van max 3 stoeptegel breed aan 1 kant, langs een redelijke drukke weg.
Mijn vraag is: Hoe ga ik hem over het viaduct krijgen?
Ik probeer zo min mogelijk aandacht aan negatief gedrag te besteden, Maar deze paniek vraagt om geruststelling maar hoe?
Wie heeft een idee?

Stukje angst/vluchtgedrag dus? Mijn opvanger is een paar weken terug vol in schrikdraad geknald en liep vervolgens al krijsend een meter of 10 met de schrikdraad in z'n nek door. Dus elke keer als we bij dat punt kwamen, ging hij in de ankers. Echt niet dat hij daar voorbij ging, moest 'm maar optillen, vond-ie. Dat was ik na 2 dagen ook wel beu en heb een tube smeerkaas voor z'n neus gehouden. En als je hond ballen-gek is, hou je de bal voor z'n snuit.
Gebruik datgene waar ze gevoelig voor zijn.

Ik ben niet tegen geruststelling, maar wel tegen overmátig geruststellen. Voor je het weet is een klein beetje angst uitgegroeid naar een ware fobie omdat ze elke keer de bevestiging krijgen dat het inderdaad heel eng is. Soms moet je maar gewoon even door je angst heen breken (nooit met geweld natuurlijk, maar wel met een beetje kordaat optreden - "Niks aan de hand, als je op je hoeven staat krijg je een dikke beloning"). Na een paar keer liep hij gewoon met de andere 2 mee langs het hek, niks meer aan de hand.

ik heb met mijn rita, die met de snelheid van het licht een brug boven een drukke ringweg over wilde vliegen, gecounterconditioned op de plekken waar ze het bangst was en dat heeft best snel een prima effect gehad.
weet niet of je bekend bent met counter conditioning, maar zo niet is het misschien een idee om je daar eens in te verdiepen?

Ik zou daar rustig aan werken door steeds dichterbij het enge deel te gaan. Hond heeft de keuze: stilstaan of stapje verder. Stapje verder is ontspannen lijn en belonen (stem en voer). En zo rustig verder. Hond bepaalt dus het tempo. Na paar succesjes lekker naar huis. Keer erna gaat het waarschijnlijk sneller en met meer stapjes. Geduld, vriendelijkheid en vasthoudendheid heb je nodig

Dat counterconditioneren lijkt me een goede kans als we kunnen uitvinden waar hij warm voor loopt. En dat niet Af en toe maar altijd.
En dat hebben we nog niet gevonden.

Bommel en een hals band = ontsnappen, hij heeft dus altijd een tuig om. Op tillen is geen optie. Ik ben 160 Bommel 70 cm en 30kg. Als hij naast me staat kan ik mijn hand plat op zijn rug leggen .

Dan lijkt mij op dit moment de beste methode om iedere dag gewoon een stukje viaduct op te lopen en te wachten tot hij over zijn angst heen is.

Norah was als de dood voor bruggen toen ze kwam bij ons. De vorige eigenaar trok haar er ook gewoon over heen bleek. Tja helaas moesten wij ook over een bruggetje heen om in het bos te komen. Ik zou beginnen met niet de grote bruggen en enge dingen met verkeer. Misschien ook niet het hele viaduct in 1 keer willen nemen. Desnoods een paar stappen en dan weer terug. Dat gaat al een mentale hersenkraker worden, daar kan je geen kilometers tegen lopen hoor. Als je terug loopt mag dat niet vluchtend zijn uiteraard, maar ook gewoon in rust.

Belangrijk is dat de beweging uit hem zelf komt. Je kan soms een met een beetje knedende beweging wel stimuleren om die beweging te maken (beetje aantrekken en meteen druk weer loslaten. Niet gaan lokken en vooral kijken in de richting die je opwilt en niet continue terug kijken richting de hond. Riem niet te lang en dus alleen ruimte vooruit geven.

Klein beginnen en dat er aan de andere kant uiteindelijk iets leuks is. Norah vind bruggetjes soms ineens nog spannend, maar meestal rent ze er zonder benul als een idioot in het zelfde tempo overheen.

Mijn vorige hond Belle moest ooit voor een commercial over een loopplank bij een woonboot. Ik wist dat niet van tevoren en toen we er waren, bleek ze het doodeng te vinden. Met de clicker had ik haar in een kwartiertje zover dat ze de brug leuk vond (https://www.youtube.com/watch?v=3QoUb49z4bI.
Begonnen met kijken naar de loopplank te belonen, dan elk stapje in de richting, eraan snuffelen, een teen erop etc.

Nu was ze niet helemaal panisch, dus bij jouw hond zal het misschien wat meer tijd kosten. Counter conditioning lijkt me ook een goede methode. Bij beide manieren zorg je voor positieve associaties.

Vandaag met Bommel gefietst naar het andere viaduct genomen daar zit een breed fietspad naast.
Ga ik bewust aan zoveel mogelijk bij de railing vandaan lopen, gaat hij er naar toe. Ik volg braaf.
Zijn we de snelweg over en houd de railing op raakt hij volledig in paniek.
Waar hij nou van schrok. Geen idee. Er staat daar alleen een boompje en er was op dat moment alleen verkeer op de snelweg.
Vast de plotselinge stilte.

misschien zou je de touwen zelf eens in handen moeten nemen en niet zoveel aan je hond overlaten?

jouw hond heeft behoefte aan een baas die hem steun geeft en leiding, eentje die met kleine stapjes werkt aan alles wat ie nu nog zo moeilijk vindt.
wat je nu doet is je hond een rol geven die hem helemaal niet past, hij is veel te onzeker om de weg over die brug, waarvan je weet dat hij die hij doodeng vindt, aan hem over te laten.
vandaar de paniek ook natuurlijk als de situatie verandert: er is geen steun voor hem en hij weet niet hoe ie nou verder moet.

hij moet jou volgen, niet jij hem en dat zul je hem moeten leren, net zoals je hem zult moeten leren dat je te vertrouwen bent en dat er niks akeligs gebeurt als jij zegt dat iets kan en hij het eigenlijk doodeng vindt.
zulke dingen leer je een angstige hond niet tussen neus en lippen door, daar gaat een heleboel tijd in zitten omdat je vertrouwen wint door de dagdagelijkse manier van omgaan met je hond en niet alleen in spannende situaties.

ik zou heel hard gaan werken aan een band met je hond, want daar ontbreekt het nogal aan als ik je topics zo lees.

renee-uk schreef:misschien zou je de touwen zelf eens in handen moeten nemen en niet zoveel aan je hond overlaten?

jouw hond heeft behoefte aan een baas die hem steun geeft en leiding, eentje die met kleine stapjes werkt aan alles wat ie nu nog zo moeilijk vindt.
wat je nu doet is je hond een rol geven die hem helemaal niet past, hij is veel te onzeker om de weg over die brug, waarvan je weet dat hij die hij doodeng vindt, aan hem over te laten.
vandaar de paniek ook natuurlijk als de situatie verandert: er is geen steun voor hem en hij weet niet hoe ie nou verder moet.

hij moet jou volgen, niet jij hem en dat zul je hem moeten leren, net zoals je hem zult moeten leren dat je te vertrouwen bent en dat er niks akeligs gebeurt als jij zegt dat iets kan en hij het eigenlijk doodeng vindt.
zulke dingen leer je een angstige hond niet tussen neus en lippen door, daar gaat een heleboel tijd in zitten omdat je vertrouwen wint door de dagdagelijkse manier van omgaan met je hond en niet alleen in spannende situaties.

ik zou heel hard gaan werken aan een band met je hond, want daar ontbreekt het nogal aan als ik je topics zo lees.

Helemaal eens

Het is een puber van 1,5 en wij zijn zeker de 5e eigenaar, Ik vind het niet raar dat hij problemen heeft met het vertrouwen in mij en andere mensen. Aan dat vertrouwen word dagelijks gewerkt. Wij hebben hem pas sinds 2 januari 2017. En met zijn achtergrond heeft dat tijd nodig.
En wees niet bang ik heb de leiding maar als hij nieuwsgierig is naar de railing. graag want het viaduct met fietspad ligt een stuk verder op.
Het verbaasde me alleen dat de paniek pas toesloeg toen we het viaduct al over waren, nadat hij gekalmeerd was ging het zonder veel problemen terug.
Natuurlijk is hij angstig, dat mag het is ook eng met al dat verkeer. op het moment dat hij er over is word hij uitgebreid beloond.

ok!
veel succes dan maar!

Heb je al eens met andere, bekende hond erbij geprobeerd het viaduct over te steken?

Johnny Jones schreef:Heb je al eens met andere, bekende hond erbij geprobeerd het viaduct over te steken?

Nog niet gelukt om iets af te spreken

Bij sommige van mijn opvangers zie ik dat ze heel veel dapperder zijn als we op pad gaan samen met onze andere honden. Spannende dingen doen we dan altijd eerst samen. En als het samen niet meer spannend is, gaan we het alleen oefenen.

Johnny Jones schreef:Bij sommige van mijn opvangers zie ik dat ze heel veel dapperder zijn als we op pad gaan samen met onze andere honden. Spannende dingen doen we dan altijd eerst samen. En als het samen niet meer spannend is, gaan we het alleen oefenen.

Precies, dat is ook mijn ervaring. Of ik vermijd bepaalde dingen die niet echt noodzakelijk zijn nog even omdat het nog te moeilijk is. Dat wil niet zeggen dat je alle moeilijke situaties uit de weg moet gaan, hij moet ook leren, maar als het echt uitmondt in paniek, zou ik het zelf nog niet doen. Als het vertrouwen in jou en in zichzelf wat groter is, gaat het waarschijnlijk veel makkelijker.

Johnny Jones schreef:Heb je al eens met andere, bekende hond erbij geprobeerd het viaduct over te steken?

Dit vind ik een goed idee, Jura heeft een angstig hondje ook geleerd om een viaduct over te gaan. Gewoon met geduld, steeds een paar stapjes voor doen, dan liep ze weer terug naar de hond, en dat steeds herhalend. Op den duur liep de hond mee.

Maar eigenlijk zou je dit zelf ook op die manier kunnen doen.

runninggirl schreef:

Johnny Jones schreef:Heb je al eens met andere, bekende hond erbij geprobeerd het viaduct over te steken?

Dit vind ik een goed idee, Jura heeft een angstig hondje ook geleerd om een viaduct over te gaan. Gewoon met geduld, steeds een paar stapjes voor doen, dan liep ze weer terug naar de hond, en dat steeds herhalend. Op den duur liep de hond mee.

Maar eigenlijk zou je dit zelf ook op die manier kunnen doen.

Ja, dat klopt, maar dat werkt alleen als de hond ook een basisvertrouwen in zijn nieuwe baasje heeft.

Ik persoonlijk heb mijn spaanse straathond angstloos gekregen door zelf nergens op te reageren. Kijk, ze durft niet langs die auto met mensen erin. Maar ja, dat gaan we wel doen..... Kijk, ze doet de staart tussen de benen bij een hardloper. Tja....haaaai meneer hardloper....tja....hondje is een beetje bang en doorlopen.

Nu had ik de mazzel dat ze trouw was vanaf de eerste week en dus ook veel los kon. Zo moest ze wel lopen zelf. Maar ik heb haar ook wel aangelijnd en meegetrokken. Hup, doe normaal! Moet! Want ik stop dus nooit zelf als mijn hond stopt. Dat is kijken naar je hond. En dat is geen enkele vorm van stabiel leiderschap nodig om je hond angsten te leren vergeten.

Een hond die bezig is met jou volgen en op jou letten is vele malen sneller over iets heen dan een hond die een baas heeft die mee stopt en die steeds naar hem kijkt. Zou je hond dus bv los langs de fiets kunnen en waren er geen gevaren dan was hij binnen no time angstloos. Alleen bezig met achter jou aanrennen en op jou letten en dus niet meer bezig met angsten.

Als ik wandel met mijn hondje dan loop ik 5 km en kijk vrijwel niet naar haar. Ze loopt achter me aan dus. En ze was best heel angstig voor vanalles en nog wat. Maar nu is ze echt nergens meer bang voor. Piest met de poten omhoog en markeert alles. Staart recht omhoog en mensen worden genegeerd of als ze haar lokken begroet. Denk echt dat ze dat vertrouwen heeft opgebouwd doordat wij het goede voorbeeld waren en zij slechts kon en moest volgen en genegeerd werd.

Ik heb het precies andersom gedaan

Renee gaf mij 2 jaar geleden ook het advies eerst aan een band met Izzie te werken en ik heb daar veel aan gehad. Izzie was ook bang. Ik heb haar eigenlijk nooit gedwongen, als ze aangaf iets te eng te vinden liepen we om, dan maar even niet. Na een paar maanden liep ze opeens dat enge bruggetje over zonder op of om te kijken.

Het kan ongetwijfeld helpen om haar toch de situatie door te loodsen en door te lopen. Bij Izzie heeft het geholpen haar eerst de tijd te geven aan mij en de nieuwe omgeving te wennen en toen ging het min of meer vanzelf.

DeDiana schreef:

runninggirl schreef:

Johnny Jones schreef:Heb je al eens met andere, bekende hond erbij geprobeerd het viaduct over te steken?

Dit vind ik een goed idee, Jura heeft een angstig hondje ook geleerd om een viaduct over te gaan. Gewoon met geduld, steeds een paar stapjes voor doen, dan liep ze weer terug naar de hond, en dat steeds herhalend. Op den duur liep de hond mee.

Maar eigenlijk zou je dit zelf ook op die manier kunnen doen.

Ja, dat klopt, maar dat werkt alleen als de hond ook een basisvertrouwen in zijn nieuwe baasje heeft.

Het staat er een beetje verwijtend, zo was het niet bedoeld.
Wat ik daarmee wilde zeggen, is dat je in zo'n geval kan kijken hoe een hond het aanpakt om een andere hond te helpen. Het is een mooi voorbeeld vind ik, niet betuttelen, niet dwingen, wél het goede voorbeeld geven en aansporen.

Ik ben meer het type niet zeuren maar lopen. Maar bij de totale paniek van Bommel lijkt me dat niet de juiste methode. Ook omdat we nog niet een ontsnappingsproof passend tuig hebben gevonden.
Gelukkig hoef ik het viaduct niet over om hem uit te laten. En heeft het geen prioriteit, maar het vergroot het wandelgebied wel. En dat is voor mijn conditie ook belangrijk. (ik ga nogal eens met de rugzak en tent op stap).
Het plan was gisteren ook om te kijken tot waar hij wilde lopen en dan terug te gaan als hij weer gerust gesteld was.
Het verbaasde me dat hij zonder problemen het viaduct over liep. Tot het eind. Ik weet niet waar hij zo van schrok maar dat hij ergens van schrok is mij duidelijk.
Dagelijks lopen we onder het viaduct door langs de snelweg. (die zonder fietspad) en soms lopen we er een klein stukje op terwijl ik probeer zijn aandacht te krijgen.

Maar je moet je niet verbazen je moet t zo normaal vinden dat viaduct over dat je hond dat merkt en meegaat. Jij twijfelt kijkt naar de hond past je dus aan en hoppa...probleem is weer een stap groter. Ik ga ook mee met wat Laeken zegt...

Mijn vorige hond durfde niet in het water, in een meer waar je eind kon lopen (Ijmuiden, denk ik) ben ik gaan staan tijdens praktijkspeuren en Bommel ( ) zag mij en moest mij speuren, ik was namelijk zijn grootste beloning. Bommel durfde niet en het was zo mooi hoe andere honden die hij alleen zag tijdens het speuren hem voor gingen en stimuleerde naar mij toe te gaan. Vooral de laatste meters, de andere honden liepen weg en hij moest het laatste stukkie alleen doen. Dit deed hij Wat was hij trots en ik ook! Dit heb ik trouwens gedaan op aanraden van mijn speurmeester die ook hondengedragswetenschapper is.

laeken schreef:Ik persoonlijk heb mijn spaanse straathond angstloos gekregen door zelf nergens op te reageren. Kijk, ze durft niet langs die auto met mensen erin. Maar ja, dat gaan we wel doen..... Kijk, ze doet de staart tussen de benen bij een hardloper. Tja....haaaai meneer hardloper....tja....hondje is een beetje bang en doorlopen.

Nu had ik de mazzel dat ze trouw was vanaf de eerste week en dus ook veel los kon. Zo moest ze wel lopen zelf. Maar ik heb haar ook wel aangelijnd en meegetrokken. Hup, doe normaal! Moet! Want ik stop dus nooit zelf als mijn hond stopt. Dat is kijken naar je hond. En dat is geen enkele vorm van stabiel leiderschap nodig om je hond angsten te leren vergeten.

Een hond die bezig is met jou volgen en op jou letten is vele malen sneller over iets heen dan een hond die een baas heeft die mee stopt en die steeds naar hem kijkt. Zou je hond dus bv los langs de fiets kunnen en waren er geen gevaren dan was hij binnen no time angstloos. Alleen bezig met achter jou aanrennen en op jou letten en dus niet meer bezig met angsten.

Als ik wandel met mijn hondje dan loop ik 5 km en kijk vrijwel niet naar haar. Ze loopt achter me aan dus. En ze was best heel angstig voor vanalles en nog wat. Maar nu is ze echt nergens meer bang voor. Piest met de poten omhoog en markeert alles. Staart recht omhoog en mensen worden genegeerd of als ze haar lokken begroet. Denk echt dat ze dat vertrouwen heeft opgebouwd doordat wij het goede voorbeeld waren en zij slechts kon en moest volgen en genegeerd werd.

Als er sprake is van lichte angst dan zou dit wel kunnen werken. Ik heb Skittles de eerste dagen als hij dingen wat spannend vond ook met lichte druk op de lijn meegenomen ergens langs af en toe. Maar bij echte blinde paniek zou dat denk ik toch averechts werken. Helemaal als de vertrouwensband tussen baas en hond nog niet heel erg sterk is omdat je elkaar nog maar net kent.

mijke schreef:

laeken schreef:Ik persoonlijk heb mijn spaanse straathond angstloos gekregen door zelf nergens op te reageren. Kijk, ze durft niet langs die auto met mensen erin. Maar ja, dat gaan we wel doen..... Kijk, ze doet de staart tussen de benen bij een hardloper. Tja....haaaai meneer hardloper....tja....hondje is een beetje bang en doorlopen.

Nu had ik de mazzel dat ze trouw was vanaf de eerste week en dus ook veel los kon. Zo moest ze wel lopen zelf. Maar ik heb haar ook wel aangelijnd en meegetrokken. Hup, doe normaal! Moet! Want ik stop dus nooit zelf als mijn hond stopt. Dat is kijken naar je hond. En dat is geen enkele vorm van stabiel leiderschap nodig om je hond angsten te leren vergeten.

Een hond die bezig is met jou volgen en op jou letten is vele malen sneller over iets heen dan een hond die een baas heeft die mee stopt en die steeds naar hem kijkt. Zou je hond dus bv los langs de fiets kunnen en waren er geen gevaren dan was hij binnen no time angstloos. Alleen bezig met achter jou aanrennen en op jou letten en dus niet meer bezig met angsten.

Als ik wandel met mijn hondje dan loop ik 5 km en kijk vrijwel niet naar haar. Ze loopt achter me aan dus. En ze was best heel angstig voor vanalles en nog wat. Maar nu is ze echt nergens meer bang voor. Piest met de poten omhoog en markeert alles. Staart recht omhoog en mensen worden genegeerd of als ze haar lokken begroet. Denk echt dat ze dat vertrouwen heeft opgebouwd doordat wij het goede voorbeeld waren en zij slechts kon en moest volgen en genegeerd werd.

Als er sprake is van lichte angst dan zou dit wel kunnen werken. Ik heb Skittles de eerste dagen als hij dingen wat spannend vond ook met lichte druk op de lijn meegenomen ergens langs af en toe. Maar bij echte blinde paniek zou dat denk ik toch averechts werken. Helemaal als de vertrouwensband tussen baas en hond nog niet heel erg sterk is omdat je elkaar nog maar net kent.

Nou zo licht was die angst niet hoor. Staart tegen de buik, stilstaan, puffend geluid maken en als ik dan doorliep heel lang wachten en er dan met een enorme boog langs sprinten en vervolgens 50 meter verder pas omkijken....en nog zeker een kwartier lang staart laag en achterom kijken of er echt niemand aan kwam. Denk dat ze bekogeld is met stenen of gevangen door mensen uit een auto. Nog steeds ziet ze al op hele grote afstand of een auto die ergens staat leeg is of dat er mensen in zitten. Ze was panisch voor stilstaande auto's met mensen erin....

Maar ik kon dit alleen doen omdat ze super trouw is en heel snel totaal aan ons gehecht was. En ik woon in het buitengebied. Dus Bas liep meteen altijd los. Dus ze moest zich wel over alles heen zetten. Had geen keuze. Zonder die luxe was het lastiger geweest. Dat besef ik heel goed.

O ja. Toevoeging. Voordat mensen zeggen dat het onverantwoord is je buitenlandse hond meteen los te laten. Bas is gehandicapt dus ik kan haar altijd vangen als ze weg rent. Ze kan keihard sprinten maar niet lang en door gras en takken kan ze lastig rennen. Dus als ze hem gesmeerd was kan ik haar inhalen en vangen....

Ik kan me deels vinden in wat laeken schrijft, maar met het andere topic van de TS in mijn achterhoofd zou ik dit voor deze specifieke hond en combi mens/hond niet doen. De band en het vertrouwen ontbreken duidelijk nog.

Ik ben zelf meer van het wèl meegaan in wat de hond aangeeft. Als een angstige hond stopt stop ik ook en mag hij/zij op eigen manier en eigen tempo onderzoeken wat er aan de hand is. Wel met steun van mij en wel alleen wanneer het praktisch en veilig is, maar ik doe niet aan meesleuren en maar 'gewoon' iets moeten. Naboo is hier nu 13 maanden en zeker het eerste half jaar is vrijwel alles op haar tempo en manier gegaan. Ik denk dat ze daar juist het vertrouwen uit heeft gehaald dat ze niets hoeft wat ze echt eng vindt en daardoor nu veel meer durft te onderzoeken. Als ze nu iets spannend vindt (let wel, niet bij echte angst en paniek) pas ik wel de methode van laeken toen, mits ze losloopt. Dus ik loop door (vrijwel altijd is een van onze andere honden er ook bij) en dan kan ze ervaren dat het allemaal wel meevalt. Maar toen ze laatst met het vuurwerk weer echt bang was kreeg zij de touwtjes weer in handen. Ik vind niets zo ineffectief en sneu als een bange hond negeren en over grenzen heen te laten gaan. Niet steunen is echt achterhaald.

Vandaag beide viaducten genomen, zonder een paniek aanval. Wel angstig en hij wilde er zo snel mogelijk overheen. In een rechte lijn.
Er was even verwarring en lichte paniek toen we moesten uitwijken voor een paar fietsers maar dat was zo over.