Het HondenForum

Alfil is afgelopen februari gecastreerd, bij was toen 9 maanden. Voor die tijd was hij gek op spelen met andere honden, en daarna nog steeds. Bij sommige honden was hij wat onzeker, maar toch nieuwsgierig, en hij had zijn vaste vrienden met wie het altijd feest was. In juli kwam pup lily bij ons. Vanaf augustus gaat ze mee met wandelingen en sindsdien heeft alfil totaal geen interesse meer in andere honden. Hij reageert zelfs niet meer op die maatjes; is soms zelfs een beetje bang van ze en gaat op zijn rug liggen. Lily daarentegen heeft dikke pret met iedereen. Alfil en lily samen spelen en rennen overigens ontzettend veel samen, zowel thuis als buiten. Thuis is alfil de baas van de twee.
Heeft iemand een idee waar deze verandering vandaan komt? Late reactie op de castratie? Door de komst van lily? Iets anders?

Ik heb het hier ook gehad, maar bij wat latere leeftijd.
Mayke was doldriest met andere honden, ze wilde met alles en iedereen spelen. Toen ze 2 werd, begon dat te veranderen. Ze is nog steeds sociaal en wil altijd wel graag even contact maken, maar speelt nog maar weinig met andere honden. Niet in de laatste plaats omdat ze nu ook genoeg speelt met Kiwi, maar ik denk dat ze ook deze richting op was veranderd als ze nog alleen was geweest.
Kiwi is nu 2,5 en speels nog wel af en toe met andere honden, maar daarbij ben ik ook niet altijd overtuigd dat het echt spelen is, of dat ze haar drijversinstinct ermee kan bevredigen.
Het drijven doet ze nooit op een vervelende manier hoor, andere honden hebben er geen last van, maar ik zie soms weinig joligheid in dr blik maar meer het doelgerichte positie kiezen en om spelende honden heen cirkelen.

Nanna schreef:Hij is geen pup meer. Volwassen honden zijn vaak helemaal niet zo spelerig. Wel met eigen, maar vreemde honden niet.

Dat denk ik ook, hoewel de overgang bij Oor wel veel geleidelijker ging (over de loop van 2 jaar). Nu speelt ze echt vrijwel nooit meer met andere honden, maar met Skittles was het binnenshuis wel altijd feest, die was eigen. Buiten werd er tussen die twee trouwens niet gespeeld. Maar ik kan me wel voorstellen dat de komst van Lilly dit versneld heeft doordat het spelen van die twee onderling Alfil al voldoende bevredigt op dat gebied en hij het simpelweg niet meer bij andere hondjes hoeft te halen.

Elco begon vanaf zo'n anderhalf a twee jaar ook duidelijk minder te spelen. Met Gait wil hij wel spelen, maar met andere honden is het even snuffelen en dan weer door. Eventueel stukje samen rennen en snuffelen. Ook op het hondenstrand doet hij dat. Even kennismaken, even rennen en dan kijken of iemand een stok, bal of flesje voor hem wil gooien

Dat volwassen worden is ook door mijn hoofd geschoten, maar ik vind dat angstige zo vreemd. Laatst legde een beagle teefje, waar hij altijd heel goed mee was en die overigens ook niet meer zo speels is, haar poot op zijn rug en toen ging hij meteen op zijn rug liggen. Ander voorbeeld: vriend van lily, een oversized gos catalán, kwam op hem afrennen, en hop weer lag hij op zijn rug. Die hond snuffelt even aan hem en tot mijn verbijstering tilt hij zijn poot op en pist over alfil heen.
Ik zit er niet echt mee dat hij praktisch alleen nog met lily speelt, maar vind het voor hemzelf sneu. Ik zie andere mensen ook kijken van 'wat is er met alfil gebeurd?'

Het zou me niet verbazen als zijn vroeg castratie daar een rol in speelt.

Brindlecardi schreef:Het zou me niet verbazen als zijn vroeg castratie daar een rol in speelt.

Ik heb er geen ervaring mee, gecastreerde reuen, maar ik dacht wel een beetje hetzelfde. Maar goed, dat is nu niet meer terug te draaien.

Ik denk niet dat de pup maakt dat hij zich onderdaniger opstelt naar andere honden, mijn ervaring is juist dat als er een nieuwe hond bij komt dat de andere hond des huizes zich juist wat meer op kan stellen tegenover vreemde honden of oude bekenden met een instelling van "hey denk erom, hoort bij mij dus geen gedoe "
Niet een hond die ineens zich onderdanig gaat gedragen naar andere bekende of vreemde honden.

Ik weet niets van castreren bij honden, ik heb tot nu toe alleen intacte teven en reuen gehad (4 tot nu toe)

9 maanden is nog lang niet volwassen . Plus dat een hond ook anders word in gedrag als je daar een andere hond bijzet.

Dat angstiger, onderdaniger gedrag is iets wat wel door castratie kan komen. Het minder willen spelen lijkt mij meer de leeftijd

Fotogravinnetje schreef:Dat angstiger, onderdaniger gedrag is iets wat wel door castratie kan komen. Het minder willen spelen lijkt mij meer de leeftijd

Minder willen spelen kan ook door onderdanigheid en angst komen.

Reuen die al onzeker zijn, worden vaak nog onzekerder of zelfs angstig door (vroeg)castratie. Zoals BP hierboven ook al zegt: dat kan zeker ook het minder willen spelen met onbekende honden verklaren. Naast dat het ook vaker zo is dat een hond die met andere honden leeft daar zijn ei al genoeg in kwijt kan wat betreft spelen en sociale interactie en minder behoefte heeft aan vreemde honden.
Hoe is Alfil als je hem alleen meeneemt op wandeling zonder Lily erbij? Zie je dan hetzelfde gedrag, of heeft hij dan meer interesse in andere honden?

DeDiana schreef:Reuen die al onzeker zijn, worden vaak nog onzekerder of zelfs angstig door (vroeg)castratie. Zoals BP hierboven ook al zegt: dat kan zeker ook het minder willen spelen met onbekende honden verklaren. Naast dat het ook vaker zo is dat een hond die met andere honden leeft daar zijn ei al genoeg in kwijt kan wat betreft spelen en sociale interactie en minder behoefte heeft aan vreemde honden.
Hoe is Alfil als je hem alleen meeneemt op wandeling zonder Lily erbij? Zie je dan hetzelfde gedrag, of heeft hij dan meer interesse in andere honden?

Ook als je een huisgenoot krijgt krijg je een andere rol in het leven plus daarbij opgeteld een castratie op jonge leeftijd .

Ik laat de honden altijd tegelijk uit, o.a. vanwege de tijd, maar vandaag heb ik de proef op de som genomen en ben aparte van elkaar met ze naar het bos geweest.
Eerste ontmoeting een boxerteefje van 7 maanden en een chiuaua. Alfil en de boxer hebben even gesnuffeld, alfil weliswaar met een onzeker laag kontje. Maar toch. Tweede hond een jonge herdermix, reu. Alfil liet zich besnuffelen, weer met zo'n lage kont, maar daarna hebben ze even samen gerend. Alfil was zo opgetogen dat hij daarna nog een paar rondjes in zijn eentje heeft gerend. Nummer 3: een oude aangelijnde hond en een losse pincher. Even snuffelen en weer verder. Laatste ontmoeting: voormalig maatje otto. Dat was meteen samen rennen. Nou ja, otto achter zijn bal en alfil racet vrolijk mee. Dat ging altijd al zo.
Kortom: alfil is onzeker in het eerste contact, heeft tijd nodig voordat hij los komt, maar daarna vindt hij sommige honden echt leuk. Ik besef nu pas hoe overheersend lily is. Die racet meteen op een hond af, gaat op haar rug liggen, begint als een bezetene te likken, en dan is het rennen geblazen.
Dit was een eye-opener om eens apart van elkaar op pad te gaan.
Ik vermoed, zoals jullie al zeggen, dat de castratie wel meespeelt met het onzekere gedrag. Dit ga ik meenemen mocht ik ooit voor de keus staan wel of niet te castreren.

Alfilillo schreef:Ik laat de honden altijd tegelijk uit, o.a. vanwege de tijd, maar vandaag heb ik de proef op de som genomen en ben aparte van elkaar met ze naar het bos geweest.
Eerste ontmoeting een boxerteefje van 7 maanden en een chiuaua. Alfil en de boxer hebben even gesnuffeld, alfil weliswaar met een onzeker laag kontje. Maar toch. Tweede hond een jonge herdermix, reu. Alfil liet zich besnuffelen, weer met zo'n lage kont, maar daarna hebben ze even samen gerend. Alfil was zo opgetogen dat hij daarna nog een paar rondjes in zijn eentje heeft gerend. Nummer 3: een oude aangelijnde hond en een losse pincher. Even snuffelen en weer verder. Laatste ontmoeting: voormalig maatje otto. Dat was meteen samen rennen. Nou ja, otto achter zijn bal en alfil racet vrolijk mee. Dat ging altijd al zo.
Kortom: alfil is onzeker in het eerste contact, heeft tijd nodig voordat hij los komt, maar daarna vindt hij sommige honden echt leuk. Ik besef nu pas hoe overheersend lily is. Die racet meteen op een hond af, gaat op haar rug liggen, begint als een bezetene te likken, en dan is het rennen geblazen.
Dit was een eye-opener om eens apart van elkaar op pad te gaan.
Ik vermoed, zoals jullie al zeggen, dat de castratie wel meespeelt met het onzekere gedrag. Dit ga ik meenemen mocht ik ooit voor de keus staan wel of niet te castreren.

Die onzekerheid na castratie geldt vooral voor reuen.
Misschien ten overvloede , maar dat wilde ik er wel even bij zeggen.

Castratie bij teven heeft een ander effect.

Kennelijk wordt het gedrag van Alfil ook beïnvloed door Lily

Alfilillo schreef:Dat volwassen worden is ook door mijn hoofd geschoten, maar ik vind dat angstige zo vreemd. Laatst legde een beagle teefje, waar hij altijd heel goed mee was en die overigens ook niet meer zo speels is, haar poot op zijn rug en toen ging hij meteen op zijn rug liggen. Ander voorbeeld: vriend van lily, een oversized gos catalán, kwam op hem afrennen, en hop weer lag hij op zijn rug. Die hond snuffelt even aan hem en tot mijn verbijstering tilt hij zijn poot op en pist over alfil heen.
Ik zit er niet echt mee dat hij praktisch alleen nog met lily speelt, maar vind het voor hemzelf sneu. Ik zie andere mensen ook kijken van 'wat is er met alfil gebeurd?'

Op de rug liggen is niet perse angst. Het kan wel samen gaan met angst, maar het is een deemoed signaal en hij geeft daarmee heel duidelijk het signaal af dat ie geen problemen wil en neemt een lage positie in.
Mayke laat zich ook nog wel eens op dr rug donderen, vooral bij dominante oudere reuen, veel bij poolhonden.
Ze is op zo'n moment dan absoluut onzeker, maar niet angstig. Vaak springt ze een paar seconden later op om uit te nodigen tot spel. Dat is ook afreageren van onzekerheid, maar weer geen angst.

Paisley schreef:

Alfilillo schreef:Dat volwassen worden is ook door mijn hoofd geschoten, maar ik vind dat angstige zo vreemd. Laatst legde een beagle teefje, waar hij altijd heel goed mee was en die overigens ook niet meer zo speels is, haar poot op zijn rug en toen ging hij meteen op zijn rug liggen. Ander voorbeeld: vriend van lily, een oversized gos catalán, kwam op hem afrennen, en hop weer lag hij op zijn rug. Die hond snuffelt even aan hem en tot mijn verbijstering tilt hij zijn poot op en pist over alfil heen.
Ik zit er niet echt mee dat hij praktisch alleen nog met lily speelt, maar vind het voor hemzelf sneu. Ik zie andere mensen ook kijken van 'wat is er met alfil gebeurd?'

Op de rug liggen is niet perse angst. Het kan wel samen gaan met angst, maar het is een deemoed signaal en hij geeft daarmee heel duidelijk het signaal af dat ie geen problemen wil en neemt een lage positie in.
Mayke laat zich ook nog wel eens op dr rug donderen, vooral bij dominante oudere reuen, veel bij poolhonden.
Ze is op zo'n moment dan absoluut onzeker, maar niet angstig. Vaak springt ze een paar seconden later op om uit te nodigen tot spel. Dat is ook afreageren van onzekerheid, maar weer geen angst.

Ja, heb je helemaal gelijk in, maar ik bedoelde het hele plaatje. Dat komt op mij over als een onzekere, wat angstige hond, maar, blijkt nu, die het ook leuk vindt om te spelen als je hem wat tijd geeft en zijn kleine 'zusje' er niet bij is. Of bedoel je dat als hij angstig zou zijn hij uberhaupt geen contact zou willen en er vandoor zou gaan?

Grappig trouwens zoals je Mayke omschrijft. Dat is precies Lily. Als ze grotere onbekende honden tegen komt gaat ze daar met zo'n lage kop en onderdanige houding naartoe om vervolgens op haar zij te gaan liggen en één achterpoot op te tillen. Visitekaartje! Laat ze die ander even zijn gang gaan en dan staat ze op van 'en nu spelen!'. Dat laatste is wellicht wat onzekerheid, maar ook gewoon speelsheid volgens mij.

Alfilillo schreef: Ja, heb je helemaal gelijk in, maar ik bedoelde het hele plaatje. Dat komt op mij over als een onzekere, wat angstige hond, maar, blijkt nu, die het ook leuk vindt om te spelen als je hem wat tijd geeft en zijn kleine 'zusje' er niet bij is. Of bedoel je dat als hij angstig zou zijn hij uberhaupt geen contact zou willen en er vandoor zou gaan?

Dat laatste bedoel ik niet Angst kan er op vele manieren uit komen. Voor sommige honden is aanval de beste verdediging, anderen gaan er vandoor of ontwijken de hond. Of onderwerpen zich inderdaad met deemoed signalen, dat kan ook.
Het gaat inderdaad om het totaal plaatje. Een hond met staart tussen de poten en een ellendige snoet is inderdaad angstig.
Ikzelf zie dat bij Mayke niet (geen staart tussen de poten) ondanks dat ze zich soms laat omvallen bij kennismaking. Maar andere mensen die ik tegen kom zien dat vaak verkeerd. Dan reageren ze met "ochgos ze is bang!" om 5 seconden later verrast te zijn dat ze opspringt en een potje spelen in gang zet.

Maar wat je beschrijft zou best door de castratie kunnen komen. Testosteron zorgt voor een zelfverzekerd gevoel en wat bravoure. Valt dat weg, dan kan het best dat je daardoor meer onzeker en onderdanig gedrag gaat zien. Maar wees blij dat die onzekerheid er zo uit komt. Voor sommige honden is een onzeker gevoel een reden om uit te vallen. Daar komt weinig goeds van, waardoor ze wel eens problemen krijgen en worden gesterkt in die onzekerheid. Dat lijkt me veel lastiger.

@ranetje: ik weet het, maar goed dat je er nog even op wijst

@paisley: ja zeker fijn dat die onzekerheid er zo uit komt. Tegelijkertijd vind ik alfil op andere momenten en in andere situaties een gecompliceerde hond. Gelukkig gaan we hem steeds beter kennen waardoor we gedoe voor kunnen zijn.