Het HondenForum

Out of the bleu is mijn ruim 9 maanden oude labrador angstig op bepaalde stukken weg.
Hij weigert dan te lopen en bij mijn kinderen trekt hij zelfs de andere kant op!

Het was me al wel opgevallen dat hij de laatste tijd wat onrustiger is in huis en veel naar buiten kijkt.
Maar deze angst is sinds vandaag ineens heel erg aanwezig. Mijn kinderen zelfs raakten ervan in de stress omdat ze de hond niet mee kregen.
Ook piept hij meer als een van ons even de kamer uit gaat of de deur uit gaan.

Normaal gaat hij regelmatig eventjes in zijn bench om te slapen maar ook daar is hij wat meer gaan piepen.
Hij is nog niet gecastreerd dus dat lijkt mij geen oorzaak. Heeft iemand hier ook ervaring mee en hoe zijn jullie hier mee om gegaan om de hond over zijn angsten heen te helpen.

Wat ik net gedaan heb, is weer samen met mijn dochter (die overstuur thuis kwam omdat ze de hond nauwelijks mee kreeg)weer dezelfde route lopen en hem bij het stilstaan even de gelegenheid geven om zich te herstellen. Vooral niet getroost maar na een halve minuut weer "kom" gezegd en als hij liep een brokje gegeven. Maar na 1 meter stond hij weer stil. enz enz. Wel steeds hetzelfde herhaald en toen we de "beruchte" straat uit waren, liep hij weer iets beter.
Hij zal vast geschrokken zijn van "iets" (geen idee van wat maar dat doet er denk ik niet meer toe).

Graag tips en/of een verklaring!

Groeten,
Iris

Waarschijnlijk angstfase. Moet je maar eens op googlen. Het gaat weer over.

Alfilillo schreef:Waarschijnlijk angstfase. Moet je maar eens op googlen. Het gaat weer over.

Denk het ook. Niet teveel aandacht aan besteden en "gewoon meenemen".
Ik zou de kinderen tijdelijk niet meer laten wandelen met de hond, omdat ze geen overwicht hebben op hem. Juist in deze fase is het belangrijk om toch door te zetten, omdat je anders een angstige hond houd.

Heavy schreef:Loopse teef ?

Dat denk ik niet.
Het enige teefje in de buurt is begin vorige maand loops geweest en daarna gesteriliseerd.

Angstfases, als ware spuit 11. Alsof alles wat eerst normaal was opeens voor de eerste keer en als bedreigend word ervaren.

(Even) niet meer alleen met de kinderen laten lopen, zelf de touwtjes weer in handen nemen. Wat verder de beste aanpak is, dat kan van alles zijn. Hoe hebben jullie het gedaan toen hij nog jong was en angstig voor dingen was?

Klinkt voor mij ook als hormonen, zelf alleen ervaring met angstfase als ze jonger zijn maar hij kan natuurlijk door alle puberende hormonen best flink van slag zijn.

Net zoals alle andere zou ik je kinderen even niet meer met hem alleen laten lopen maar zelf weer leiding nemen. Hem bij bevriezen / angst even laten kijken en tot zichzelf laten komen vind ik wel heel goed.
Zou geen koekjes geven, want het is verder niets bijzonders en als hij eenmaal doorheeft dat heel angstig stilstaan en daarna weer lopen hem wat lekkers op levert gaat hij het zeker vaker doen...

Karen

Ik zou ook denken dat het de tweede angstfase is. Hier een heel helder artikel daarover: http://dogcommunication.co.uk/wp2/index ... cent-dogs/

Ik las de topictitel.
En gokte op een hond van een maand of 8.

Blijkt 9 maanden te zijn.


Veel (niet alle) honden hebben een periode waarin ze ineens een stuk angstiger zijn.

Dat gaat in principe ook gewoon weer over.

Deze periode gewoon lekker zijn vertrouwde ritme aanhouden, duidelijk zijn in wat wel en niet hoort. Als hij iets heel eng vindt, zelf laten zien dat het meevalt. bijvoorbeeld even voorop lopen, hond gewoon meenemen. En niet "pesten" met extra dicht erlangs.
Eigenlijk soort van gewoon normaal doen, met in je achterhoofd dat het een fase is.
Dus niet te overdreven "koetchiekoetchiekommaar" maar ook niet met grof geweld erlangs sleuren.
Hij heeft nu even iemand nodig die laat zien dat het allemaal wel meevalt.
Om die reden lijkt het mij -nu even- niet verstandig om hem te laten uitlaten door de kinderen, omdat die het zelfvertrouwen gewoon even niet hebben in deze situatie.

Bedankt voor de reacties!

We, alleen mijn man en ik en niet de kinderen zijn het nu in de betreffende straat weer aan het "opbouwen". Het is een (hele) lange straat met zijstraten, dus steeds een zijstraat verder met hem lopen. Goed op zijn lichaamstaal letten dus als het er op lijkt dat hij het volgende stuk misschien toch te eng vind, afslaan in de eerst volgende zijstraat..Lijkt nu weer een stuk beter te gaan en inderdaad niet pamperen of extra streng zijn. Wel vrolijk tegen hem kletsen in de trant van "nix aan het handje (of pootje )"!

Denk inderdaad dat het een angstperiode is. Als pup hebben we er eigenlijk helemaal weinig van gemerkt. Wel vond hij dingen spannend maar echt bevriezen deed hij niet toen.