Het HondenForum

Mellow schreef:Ik heb een hele lieve roemeense hond van 1,5 jaar in de opvang maar ze is totaal niet gesocialiseerd.
Ze is in haar puppentijd flink gebeten door andere honden en heeft daarna in een kamertje zonder ramen opgesloten gezeten tot ongeveer een paar weken geleden.
Toen hebben ze haar in een ren gedaan met rustige honden.
Nu heb ik haar hier thuis en ze vindt mijn honden wel leuk en is er niet bang voor.
Ze komt nu zelfs een aai halen als ik de anderen aai.
Buiten in de tuin was de eerste keer een ramp.
Ze schrok zo erg dat ze mij bijna de schutting van 1.80m over vloog.
En zo groot is ze niet eens
Nu heeft ze een halfcheck om en ik laat haar dus aan de flex in mijn tuin.
Dat vindt ze helemaal prima en ze durft daar ook te plassen, poepen en ook durft ze er een brokje aan te pakken.
Ze schrikt alleen nog wel als er gillende kinderen achter de poort rondfietsen..dan heeft ze flinke vluchtgedrag.

Nu vraag ik mij af wanneer ik met haar de straat op moet gaan..
Wat is wijsheid?
Wachten tot ze mij meer vertrouwd en als ze schrikt steun bij mij komt zoeken en dan pas de straat op..
Of nu al doen omdat ze 'het toch moet leren' en je via wandeling ook een band opbouwt..

Geen druk, als in geen.

Half check en flex is wel een heeeel beroerde combi. Koop alsjeblieft zo snel mogelijk een tuig met dubbele buikband, of een goed passend tuig dat je vastzet aan een halsband die met geen mogelijkheid over de kop getrokken kan worden.
Als dit hondje wegloopt ben je zuur.

Eens met Dagmar, een tuig en voor zekerheid een riem erbij. Mijn ervaring is dat ze met een tuig net iets meer steun hebben, als in ze voelen iets over hun lijf.

Ik zou voorzichtig, bijvoorbeeld vroeg in de morgen, even met haar de deur uitgaan, gewoon kijken wat er is en haar laten snuffelen. Misschien een van je honden meenemen, daar leren ze vaak het meest van. Dat kan je rustig uitbreiden naar haar tempo.

Verder geen druk op haar zetten, ze komt echt wel maar mag dat doen op haar eigen tempo. Straks ben jij haar veilige haven en dan komt ze vanzelf steun bij je zoeken.

Een halfcheck en een flex is een foute combi. Doe er dan liever een gewone lange sleeplijn aan als je al aan wilt lijnen. Of een gewone lijn van ca 1,5 meter...?

Suzanne

Mellow schreef:
Mijn vraag was meer bedoeld voor wanneer ik met haar de tuin uit zal gaan..

Heb je zelf een onverstoorbare mij maak je de pis niet lauw hond? Ga het daarmee morgen eens proberen. Mijn ervaring is echt dat ze het meeste van hun eigen soort leren.

Oh lastig. Rani was eerst ook heel erg bang voor een tuig, die kon ik niet normaal omdoen. Ze was en is wel ontzettend gericht op voer dus dat heb ik toen gebruikt. Eerst moest ik het tuig vanaf een afstandje over haar kop gooien omdat ze niet dichtbij durfde te komen. Daarna veel koekjes erin terwijl ik zelf op de grond zat en zodra ze dichterbij kwam het tuig dichtklikken. Ik had dan een lijn aan het tuig en een lijn aan de halsband, zo had ik wat meer controle en kon ik haar wat meer sturen.
Rani had de eerste 24 uur helemaal niet gepoept of geplast, ze durfde gewoon niet, ook niet in de tuin of op het grasje voor het huis. Ik heb haar de volgende dag maar gewoon meegenomen voor een wandeling en doorgezet, wel dubbel aangelijnd dus.

Mellow schreef:Ja, mijn lieve Puck (grote poedel).
Nergens van onder de indruk, trekt niet aan de lijn, reageert nooit (negatief) op andere honden en schrikt nergens van.
Maar hoe doe ik dat dan betreft dat tuig?
Want als ze die om heeft reageert ze nergens meer op, ook niet op Puck.

Heeft Puck ook een tuig? Dan laten zien hoe je die bij Puck omdoet en dan proberen om het bij haar ook te doen. Lukt dat echt niet dan proberen met een riem die strak zit en waar ze zeker niet uit kan wurmen en dan samen naar buiten.

Kan de stichting je hierin niet adviseren? Ik ga er vanuit dat die ook ondersteuning bieden als ze zo'n angstige hond bij iemand onderbrengen.

Misschien kun je dat tuig eerst om doen en dan een tijdje zo laten voordat je iets anders doet zodat ze eraan went? Op een gegeven moment moet ze toch weer gaan bewegen lijkt me.

Gollum schreef:Misschien kun je dat tuig eerst om doen en dan een tijdje zo laten voordat je iets anders doet zodat ze eraan went? Op een gegeven moment moet ze toch weer gaan bewegen lijkt me.

Je zou het wel zeggen hé de hond die bij vrienden zit veranderde in een standbeeld, kolere wat kon dat beest goed stilstaan Op een gegeven moment heb ik bij Akira een tuig aangedaan en begon hij wat losser te worden en nu loopt hij ermee alsof hij nooit anders heeft gedaan.

Mellow schreef: @Tiny: Puck draagt geen tuig, die loopt meestal los of heeft anders een jachtlijntje.
De halfcheck zit flink strak bij haar en als die aangetrokken wordt krijgt ze hem met geen mogelijkheid over haar hoofd.

Dan zou ik de stress van een tuig voorlopig maar niet doen, komt later dan wel.
Als je gewoon even in je straat gaat staan met je reu erbij dan kan ze kijken en snuffelen en voelt ze echt wel dat jij aan de ander kant van de lijn zit om dat beetje steun te geven wat ze misschien nodig heeft. Een paar minuten is vaak al genoeg en je wilt haar niet overprikkelen.

Tiny schreef:

Gollum schreef:Misschien kun je dat tuig eerst om doen en dan een tijdje zo laten voordat je iets anders doet zodat ze eraan went? Op een gegeven moment moet ze toch weer gaan bewegen lijkt me.

Je zou het wel zeggen hé de hond die bij vrienden zit veranderde in een standbeeld, kolere wat kon dat beest goed stilstaan Op een gegeven moment heb ik bij Akira een tuig aangedaan en begon hij wat losser te worden en nu loopt hij ermee alsof hij nooit anders heeft gedaan.

Ja voordoen kan goed helpen!

Oh ik was weer eens te laat

Tiny schreef:

Mellow schreef: @Tiny: Puck draagt geen tuig, die loopt meestal los of heeft anders een jachtlijntje.
De halfcheck zit flink strak bij haar en als die aangetrokken wordt krijgt ze hem met geen mogelijkheid over haar hoofd.

Dan zou ik de stress van een tuig voorlopig maar niet doen, komt later dan wel.
Als je gewoon even in je straat gaat staan met je reu erbij dan kan ze kijken en snuffelen en voelt ze echt wel dat jij aan de ander kant van de lijn zit om dat beetje steun te geven wat ze misschien nodig heeft. Een paar minuten is vaak al genoeg en je wilt haar niet overprikkelen.

Dit
en een korte riem zodat ze vlakbij je moet blijven (1 á 1.5 meter). Juist niet ver van jou vandaan laten gaan voor dit moment.

Ik had ook een halfcheck om en een gewone halsband. De halsband aan de korte lijn de andere hing losjes aan een veel langere lijn. Geen flex inderdaad. Tuigje kon ik echt wel vergeten, daar was ze veel te bang voor. en daar schijnen mensen weleens een vals vertrouwen in te kunnen krijgen, daar deze ook niet ontsnappingsvrij zijn. Ik liet haar ook in de tuin uit, wel erbij blijven want ze kunnen door de kleinste gaatjes, ook onder een schutting.

Ik ben meteen begonnen om later op de avond een tien twintig meter over straat te gaan met haar. Telkens als ze stilstond deed ik dat ook, zodat ze niet strak in de halsbandjes kon komen. Dat heb ik langzaam uitgebreid, naar vijftig meter, naar vijf minuutjes. soms wat verder met het pupje van mijn zus erbij dat ze goed kent.

Ze is nu een maand bij mij en vindt naar buiten gaan nu het mooiste wat er is. We zijn elke dag buiten. het tempo is nog steeds heel langzaam, iedere meter moet besnuffeld. inmiddels gaat ze aan een lijn mee, gewone halsband en lange lijn. Loslaten zit er voorlopig niet in. Ze schrikt nog te erg van grote honden en dan wil ze er vandoor. En ze wil graag op watervogels jagen. Daar zou ze maar zo de weg voor over rennen.

Maar we maken nu wel steeds langere wandelingen, steeds verder, steeds vaker.

In de tuin aan de flex lijkt me geen probleem.

Ik ging wel met haar de straat op zodat ze zo snel mogelijk de directe omgeving zou kennen. Voor het geval ze zou ontsnappen. Dan zou ze weten in welk huis ze hoorde.

Samen met je eigen hond, met wie ze al vertrouwd is, een stukje naar buiten is een goede tip.

Lilo is hier ook de eerste weken niet buiten de tuin geweest, was ook panisch voor alles behalve mijn andere hond.

Ze vond het wel alsmaar akeliger als ik dan met Jack ging wandelen, maar het probleem zat hem bij haar ook in het aanlijnen, dat wilde ze pertinent niet.

Uiteindelijk lukte dat - zonder dwang - en daarna ben ik mini-rondjes gaan lopen met haar en Jack. Heel kort, alleen in de wijk, ook om de buurt te leren kennen en vooral alle mogelijke weggetjes om weer thuis te komen.

Al met al heeft het nog best wel even geduurd, maar na een paar maanden liep ze los in het park en speelde ze met andere honden. Inmiddels is het een arrogante dame op leeftijd en er is niet veel meer waar ze nog bang voor is.

Geduld hebben, denk ik. Laat haar eerst maar lekker wennen en een beetje tot rust komen en uiteindelijk komt dat moment wel dat je haar mee kan nemen op een eerste wandelingetje op een stille zondagochtend ofzo.

Cleva schreef:Ik begrijp niet zo goed hoe je zonder confrontatie aan angst kunt werken.
Wat gaat je hond in de tuin over vrachtwagens leren, dan?

Een hond die doodsangsten heeft over dagelijkse zaken als aaien en eten laat ik inslapen. Zo niet, dan ook niet, dan gaan we het er kennelijk over hebben en daar hoort buiten-dingen-doen bij.

Driewerf hop.

Het is veel makkelijker om aan angst te werken als de hond ontspannen is en vertrouwen in jou heeft als baas. In kleine stapjes confronteren met spannende dingen, zodat de hond niet bevriest van angst of in vluchtmodus raakt, werkt vaak veel beter dan hem in het diepe gooien. Wat niet wil zeggen dat ik dat laatste nooit doe, want soms werkt dat ook heus prima, maar dat doe ik pas als ik de hond goed genoeg ken en zeker weet dat het niet in paniek gaat uitmonden.
Ik ga pas met angstige honden echt wandelen als ik merk dat ze steun bij mij zoeken als ze iets spannend vinden en ik weet hoe ze zullen reageren bij angst. Tot die tijd laat ik ze in de tuin of maak ik op heel rustige momenten (bijvoorbeeld 's ochtends heel vroeg) korte wandelingetjes in de straat, waarbij ze alle tijd krijgen om rustig aan de omgeving te wennen. Als ik zie dat het genoeg is geweest voor de hond, lopen we weer lekker terug naar huis.

Amoz kon hier in het begin ook nog geen tuig om, dat gefriemel aan zijn lijf vond hij nog véél te spannend, dus die heb ik een heel stevige halsband omgedaan die goed strak zat, met een gewone 1.20 m lijn. Gelukkig heeft hij een flinke kop, dus hij kon zich absoluut niet uit de halsband trekken.

Toen Daantje bij ons kwam was ze een hondje dat niks gewend was en alleen maar bang was....voor alles.
Ik heb haar een paar weken rustig laten wennen, maar ze moest wel mee naar buiten dus gewoon elke keer weer
tuigje om, naar buiten dragen, en een klein stukje mee lopen.

De eerste week werd ze gevoerd uit de hand, daarna de voerbak bij haar zetten en steeds een stukje verder weg.
En zo eigenlijk met alles... even rustig wennen maar je moet er wel doorheen.... geen enge dingen maar de normale
dagelijkse dingen.

Ze is nog steeds een bange poeperd maar gaat wel graag mee wandelen, vertrouwd haar eigen mensen en kan b.v
op de Waalstrandjes of rondje Bisonbaai lekker los lopen en luistert perfect!

Sommige dingen moeten nu eenmaal, succes!

Dan gaat het best snel en dan komt het ook wel goed.

Het niet willen dat het lijfje aangeraakt wordt, herken ik ook. Hondje heeft natuurlijk in het asiel daar veel meegemaakt en de reis hierheen is ook erg heftig. Dan de eerste dagen in een vreemde omgeving. Dat je dan vreselijk bang bent, is normaal en is zeker geen reden voor euthanasie. Als de hond eet en drinkt en plast en poept, dan kun je het best de tijd gunnen om te zien of er sprake is van een positieve ontwikkeling.

In een eigen topic heb ik weleens gezegd: Ik lijk wel Kevin fucking Costner die de wolf probeert te temmen. Al is het hier dan een vosje.

Soms zijn het kleine stapjes, soms reuzensprongen.

Hier gisteren weer een momentje: voor het eerst in de maand dat ze bij me is, kon ze het verdragen om tien minuutjes tegen me aan te liggen slapen. Toen was het genoeg en ging ze een meter verderop liggen.

En ze begint te waken, blaffen bij vreemde geluiden...

Maar wat is de bedoeling, gaat dit hondje blijven of is het alleen een opvanghondje?

Bij Rani mocht ik heel lang haar kont niet aanraken. Ze is hier nu 1,5 jaar en de laatste weken is het me opgevallen dat ze daar helemaal niet moeilijk meer over doet. Ze schrikt ook niet meer zo wanneer we haar onverwacht aanraken. Mijn vriend heeft ze ook heel lang eng gevonden en nu luistert ze dus het beste naar hem en knuffelt ze hem dood

kooi schreef:
En ze begint te waken, blaffen bij vreemde geluiden...

Pas op met het blaffen, voor je het weet heb je een te goede waker...
Emma heeft jarenlang niet geblaft, pas sinds de laatste jaren is ze daarmee begonnen, en nu zit ze steeds vaker op de stoel voor het raam te kijken of er situaties zijn om naar te blaffen.
Dus nu moet ik dat echt weer bijsturen, ik had haar misschien beter vanaf het begin kunnen corrigeren maar ik was zo verbaasd dat er geluid uit die hond kwam dat ik er niet echt aan had gedacht dat ze het leuk zou gaan vonden.

Ik ben trouwens ook voor kleine stapjes, maar ook voor uitdagingen geven. Ik heb Emma af en toe in het diepe moeten gooien (trein, bus en auto bijvoorbeeld) en dat heeft als resultaat dat ze die dingen accepteert, maar ze vindt ze niet bepaald leuk. Ze staat geen doodsangsten uit maar ze is niet op haar gemak. Met de auto gaan we altijd alleen naar leuke dingen dus dat begint ze steeds leuker te vinden, het blijft spannend. En we hebben haar al 7 jaar ofzo. Ik denk dat het beter was geweest als ik dat pas had gedaan als ze wat beter bereikbaar was.. Als ze echt angstig zijn leren ze toch niks, dan nemen ze niks op en klappen ze volledig dicht. Dan kan je ze wel in het diepe gooien maar het duurt echt lang tot ze een beetje ontspannen en misschien leren ze dan uiteindelijk wel uit ervaring dat er niks aan de hand is, maar ik denk dat het veel langer duurt dan wanneer je er iets positiefs van maakt. Die ervaring is veel krachtiger en dan leren ze veel sneller, is mijn ervaring iig.

Maar voordat je iets positief kan maken heb je wel iets nodig dat voor je hond heel positief is, en dat is voor die van ons jaren een probleem geweest. Ze vond speeltjes stom, koekjes waren meh, ons vond ze ook maar gewoon, er was niks om mee te belonen. Nu is ze een eersteklas cookiemonster trouwens, er is niks dat ze niet vreet en voor een knakworstje doet ze álles. Vanaf dat moment kon ik haar eigenlijk pas echt gaan uitdagen en toen ging het heel snel. Vooral oefeningen als 'touch' en apporteren zijn heel handig geweest, als de zon in de tuin is doen we gewoon een apporteer spelletje of we spelen met de bal. Nu is de tuin niet meer eng als de zon schijnt.

Haha nouja lang verhaal kort, het kost gewoon veel tijd. Een echt angstige hond krijg je niet in een maandje ok (ik niet iig).
Probeer eens knakworst of van die vieze pensstukjes, iets dat goed ruikt..

Ik snap eerlijk gezegd niet goed waarom de stichting ervoor kiest om zó een bang hondje met zo een verleden naar Nederland te halen. Als ik het zo hoor lijkt het me de vraag of ze uberhapt ooit adopteerbaar wordt. Als het niet lukt, wat dan? Dit lijkt me voor het hondje zelf ook drie keer niks trouwens, wat een angst moet dat arme dier voelen de hele dag.

Wat fijn dat het beter gaat! Het is best wel intensief zo'n hond, vind het super dat je haar opvangt. Ook fijn voor haar al die honden maatjes bij jou thuis. Handig dat je een tuin hebt. Super dat je zo'n goed tuig hebt aangeschaft, die zijn best prijzig Soms kunnen rustgevende tabletjes ook nog ondersteuning bieden, ergens aan wennen en iets leren kan dan makkelijker gaan. Bij Medpets / supplementen heb je bijvoorbeeld keuze uit een aantal, maar de dierenarts kan je hier ook over adviseren. Een kennis van mij heeft haar hond de eerste tijd Telizen gegeven en zo'n Adaptil adapter of zoiets (naam weet ik niet precies, maar het is een soort verdamper, doe je in het stopcontact ).
Kleine stapjes vooruit, soms gaat het weer een grote stap achteruit en dan weer vooruit. Het gaat denk ik met ups en downs met angstige honden. Daarom maar extra genieten van de goede momenten.

Veel plezier met je mooie opvanger en houdt moed!

Mellow schreef:Zo extreem bang is ze niet.

Niet? Zo beschrijf je haar namelijk wel. Maargoed, ze is er nu eenmaal, niks meer aan te doen. Voor welke stichting van je op trouwens?

Mellow schreef:Zo extreem bang is ze niet.
Ze gaat met grote stappen vooruit en speelt zelfs al met mijn andere honden.
Ook komt ze uit haarzelf al s'avonds bij ons op de bank liggen.
Ze pakt al koekjes aan van mijn man en ook kan ze al los achter in de tuin.



Als ze nooit adopteerbaar is blijft ze bij mij wonen.

Wat een leukerd zeg!

Top!

Er zullen inderdaad dingetjes zijn waarbij wij niets verwachten, maar die zij opeens erg raar of eng vinden!
Soms lijkt het al zo gewoon dat het hondje bij je is, dat je even vergeet dat het een bang opvangertje was.

Mellow schreef:We hebben al diverse wandelingen gehad.
Vanmiddag met haar het dorp in geweest.
Auto's, fietsers, kinderen, wandelaars, bouwwerkzaamheden etc en het ging zeer goed.
Alleen de winkelwagentjes die in de stalling gezet werden vond ze niets aan.
Ik ben trots op Sara

Wat goed! Rani heeft die rammelwagentjes ook een tijd eng gevonden, dat geluid is ook zo overheersend.