ZivaNomi schreef:Ochtend zoals elk andere, we komen met z'n alle naar beneden, tuin deur gaat open, kopje koffie, gezellig. Honden zijn allebei eerst even in de tuin geweest zoals normaal, maar ik moet zeggen dat ik Nomi niet heb zien plasje leggen wat ze normaal altijd doet. Daarna zijn ze nog even op de bank gaan liggen dutten, ook volkomen normaal. Ik heb ze eten gegeven en toen... Ziva was al klaar met eten en ging weer de tuin in. Nomi stond nog te eten en madam draait zich om, kijkt om zich heen en gaat plassen. Gewoon zo.
Ik zou in je ochtendritueel inbouwen dat je erbij blijft tot je gezien hebt dat ze geplast heeft.
En toen keek ik naar buiten, 3 minuten later ging ze de gras op, keek ze een beetje om zich heen, loopt de gras af en
plast nog een beetje op de stoeptegels ernaast.
Wilt ze niet op de gras pissen?? 
Waarom in godsnaam, doet ze buiten ook altijd?
De gras is op het moment niet bepaald hoog, we hebben vorige week gemaaid. Als de gras te hoog is willen ze vaak allebei niet in daar plassen, hoewel ze op een wandeling allebei overal zonder moeite kunnen plassen. Ik weet wel dat ze in het begin
niet zo'n enorme fan was om in de tuin te pissen, vooral s'avonds moesten we haar drie a vier keer zeggen voordat ze plasje ging leggen. Wel heb ik gemerkt dat ze
vaak bij de rand van het gras plast of helemaal achter in de tuin waar de gras nog steeds niet wilt groeien. Dus er is volgens mij wel iets met de gras dat haar stoort...
Mijn (grote) hond wil soms niet op het gras plassen omdat het in de ochtend nat is, de dramaqueen. Ik zou als ik jou was zorgen voor een stukje met zand. Hoe dan ook: altijd erbij blijven tot ze geplast heeft.
ZivaNomi schreef:We kijken haar raar aan,
mijn man zegt: Nomi wat doe je, ga de tuin in!
We waren een beetje verbaast, dus
we sturen haar nogmaals naar buiten, doen de deur dicht en gaan poetsen.
Maar het is wel zo dat we haar ook niet volledig zindelijk in ons handen kregen, wat op zich geen probleem was en binnen 2 weken ook zo goed als opgelost was.
Ze durfde het gewoon niet aan te geven dat ze wat moest, ze dacht altijd dat ze straf zou krijgen.
Nu ontliep ze ons ook voor een half uurtje, met kopje omlaag, denkend wat voor straf ze zou krijgen. Dat dat in dit huis niet gebeurt weet ze inmiddels heel goed, want eten van de aanrecht jatten doet ze heel graag, met zo'n blik in haar ogen: jullie straf is toch niks vergeleken bij wat ik eerder kreeg dus het is het waard
Ze is blijkbaar erg gevoelig voor negativiteit rondom plassen in huis, daar zou ik dan meer rekening mee houden. Dus haar niet naar buiten sturen als ze in huis aan het plassen is.
Jullie hebben negatief gereageerd (ook al was het heel licht, het ligt voor haar blijkbaar heel erg gevoelig), dat zou ik voorlopig echt niet meer doen. Je zegt dat ze wel weet dat ze geen straf hiervoor krijgt: nee dat weet ze niet, anders zou ze niet een half uur zo bedeesd erbij lopen.
Ik heb een herplaatser gehad die een zeer slappe sluitspier had (door spondylose) en die zijn ontlasting daardoor niet goed op kon houden. Als hij in huis gepoept had 's nachts (of soms overdag waar ik bij was) liep hij er vreselijk nerveus, angstig en als een geslagen hond bij. Die hond had vreselijk op zijn falie gehad voor poepen in huis (en voor vele andere dingen). Hij was zó angstig voor de klappen en trappen die hij verwachtte dat ik hem in het begin naar buiten deed als ik het op ging ruimen want hij trok het niet. Op rustige toon kletste ik dan tegen hem dat het vervelend was dat hij moest poepen maar dat het helemaal niet erg was en dat ik het gewoon even ging opruimen en hij even naar buiten mocht. Als ik klaar was en hij naar binnen kwam was hij nog wel gespannen en kletste ik verder tegen hem terwijl hij inspecteerde waar zijn poep gelegen had.
Doordat dit elke keer zo ging kwam de dag dat hij in zijn mand bleef liggen als hij in huis gepoept had: wel met een angstige blik, maar niet meer die enorme angst en onrust. Dan kletste ik weer op rustige toon tegen hem waarbij hem weer vertelde dat het niet erg was, dat ik het ging opruimen en dat we daarna lekker naar buiten zouden gaan. In eerste instantie werd de angst hem dan toch nog teveel zodra ik echt ging opruimen en dan deed ik hem weer naar buiten (met rustige woorden). Later durfde hij te blijven liggen en zelfs als hij dan eens in huis poepte waar ik bij was kon ik wel zien dat hij het weliswaar niet fijn vond, maar helemaal niet meer angstig was voor onze reactie. Wat een overwinning vond ik dat!
En nee, natuurlijk vond ik het geen pretje om weer eens poep te moeten ruimen (grote hond die ook nog eens lopend poepte door de kamer heen) maar wat was ik blij dat hij eindelijk het vertrouwen had dat hij geen straf zou krijgen, dat dat gekut #@%* van vroeger eindelijk uit zijn systeem was!
Moraal van het verhaal: Ziva weet nog niet dat jullie haar niet zullen straffen en doordat jullie haar wegsturen tijdens het plassen en later nog weer een keer zal het langer duren eer ze zich wel veilig zal voelen in dit soort situaties.
Ik zou inzetten op voorkomen (dus wéten dat ze buiten geplast heeft) en áls ze het in huis doet ofwel laten gaan ofwel haar vrolijk meeroepen naar buiten.
wat raar zeg!
