Het HondenForum

Ik kan zo heerlijk knuffelen met Mayke. Ik voel me altijd een beetje schuldig als ik Kiwi weer afpoeier, maar dat komt omdat knuffelen met haar zoiets is als knuffelen met een krokodil.

Ja, ok, het is liefde. Maar ik ontvang liever liefde zonder hersenschudding, blauwe plekken of ooglidruptuur. Eén van haar moves is het maaien met voorpoten. En ze is zo verschrikkelijk snel, dat een reactie van mij om een beschadigd hoornvlies te voorkomen te laat komt. Ik moet haar dus altijd op armlengte houden.
En als ik haar voorpoten vast houdt tijdens het knuffelen, spartelt ze alleen maar wilder waardoor ik dr uit eindelijk toch moet afwijzen.

Is het af te leren? Toen ze hier kwam, dacht ik dat het genoeg zou zijn om dr gewoon af te wijzen als ze te onstuimig zou worden. Maar we zijn twee jaar maar geen moer verder. Ze laat zich overigens heel makkelijk afwijzen maar dat is mijn bedoeling natuurlijk niet.

Ze doet het overigens alleen als zijzelf het initiatief neemt om te knuffelen. Als ze gewoon rustig is, kan ik gewoon naar haar toe komen en haar aanhalen. Maar als ze daarvan geniet en op dreef komt, moet ik weer 'nee' verkopen. En er zijn best wat momenten dat ze niet zo doet, maar het gaat me om de momenten dat ze dat wel doet

Ik vind het best jammer. Ik krijg steeds t gevoel dat ik Mayke voortrek maar een knuffel van Mayke levert me geen fysieke schade op
Is er een plan B?

Kan je haar dan niet even aan de halsband vasthouden, als ze naar je toe komt?
En dan rustig "nee" zeggen als ze onstuimig wordt en gaat maaien met de poten?
En dan niet echt gaan knuffelen, maar kun je haar dan niet lekker even masseren?

Tja, is moeilijk zo vanaf een beeldscherm, als je niet zelf meemaakt hoe een hond doet in die situatie.

Tamara81 schreef:Ik weet een solide plan B voor je: je zet je motorhelm gewoon op wanneer je met Kiwi gaat knuffelen

Dat doe ik wel eens als ik met een helm binnenkom Dan mag ze me lekker ruig bespringen.

Ik zou wat leerknuffelsessies inlassen: beetje bij beetje belonen wanneer ze rustig blijft, en stoppen met knuffelen wanneer ze lomp gaat doen.

Ja al vaak gedaan, maar het kwartje valt niet. Als we knuffelen is mijn gezicht direct t target en het eerste wat mijn gezicht bereikt, zijn die lompe graafklauwen van dr

Emma schreef:Kan je haar dan niet even aan de halsband vasthouden, als ze naar je toe komt?

Ja dat kan wel, maar hoe meer ik haar tegen houdt, hoe meer ze geneigd is om er tegenin te worstelen. Een keer klapte ze op die manier met haar hoofd omhoog tegen mijn oor, heb daar best lang last van gehad.
Ik knuffel haar ook wel op een manier dat ik mn tanden houd hoor, dat gaat best. Maar als ik bijvoorbeeld lekker in het gras lig moet ik dr echt weg sturen (opgeheven vinger is genoeg) want als ze er lekker bij komt liggen doet ze dat op een wijze waar ik stuk van ga
Zo jammer, ik kan zo heerlijk met Mayke rollebollen, stoeien en knuffelen op een enthousiaste manier maar als Kiwi zich ermee gaat bemoeien is de pret weer over.

Onze Ted meende ook altijd als ie voor je zat met zijn voorpoten te moeten graaien, we kregen hem niet aangeleerd die voorpoten bij zich te houden. Gelukkig niet zo erg als Kiwi.
Maar we konden hem wel aanleren dat als ie aandacht wil, dat ie netjes met zijn rug naar je toe moest komen zitten.
Dus dat doet ie tegenwoordig, met zijn rug naar je toe tegen je benen aan, kun je knuffelen, zonder een poot lomp bovenop je te krijgen. Dat werkt voor beide partijen naar tevredenheid

De rest weet als ze lomp gaan doen dat ze kunnen vertrekken, dat doen ze maar ergens anders, niet naar mij toe.
Ben je niet lief naar mij, dan ik ook niet naar jou...ze hebben altijd een keuze in wat ze doen

Ah zo heel erg is het niet hoor, maar het blijft wel opletten en steeds grenzen aangeven en dat vind ik jammer. Het zou leuker zijn voor iedereen als ze gewoon zou snappen dat ze dr poten thuis moet laten. Wat Cleva zegt heb ik ook vaak genoeg gedaan, gewoon uit woede een poeier terug geven als ze me pijn had gedaan. Ze druipt dan piepend en onder de indruk af, durft me een uur niet meer aan te kijken en dan is alles als vanouds Niet iets wat op termijn blijft hangen, geen oorzaak-gevolg koppeling.
Vanmorgen sprong ze even bij me op bed, drukt gelijk dr neus in mn nek en drapeert dr hele lijf tegen me aan. Een goedgemikte por tussen dr ribben was genoeg om wat afstand te geven, maar dan ligt ze dus op mn voeteneind te mokken en dan krijgt ze t nog voor elkaar dat ik me schuldig voel ook