Het HondenForum

Afgelopen zomer hebben we afscheid moeten nemen van een van onze twee honden en inmiddels hebben we onze draai gevonden en zit ik af en toe te kijken naar een nieuw hondje erbij. Al heb ik wel mijn twijfels tot nog toe omdat onze andere hond al 11 jaar is. Hij is een rustige hond maar vind het wel leuk om te spelen met andere hondjes. Toch is dst wat anders dan elke dag een pup om je heen natuurlijk.
Moeten we beter wachten of zou het toch wel leuk voor hem zijn?

Onze hond heeft echt een tweede jeugd gehad. Hij was ook 11 toen Yin kwam. Zij was wel al een half jaar dus geen echte kleine pup meer. Hij vond opeens het leven weer leuk, wandelen, spelen met Yin.

Wij hebben geen moment spijt gehad van een tweede hond bij Snoop. Maar ligt natuurlijk wel aan de honden.

Lolala schreef: ↑23 dec 2020 10:43 Moeten we beter wachten of zou het toch wel leuk voor hem zijn?

Dat kunnen wij niet zien. De ene hond van elf is nog een jonge god en de ander een uitgezakte opa.
Het ligt er vooral aan wat jij wilt en dat je dat dan even zelf regelt. Het hoeft niet per se leuk te zijn als ze geen last van elkaar hebben.
Een stabiele hond is voor een pup altijd een plus, ook als de interactie minimaal is.

Ik heb bij mijn geriatrische knurft gewoon een pup gezet. Binnen keek hij er niet naar, buiten was hij het grote voorbeeld van de uk.
Wel een kleintje en van het sociale type, dus geen opdringerige lompe pup bij zo'n oud lijf.
Het duurde niet zo lang als ik gehoopt had, maar het werkte prima.

Bedankt voor de reacties. Het is dus niet zo dat onze oudere hond zich achtergesteld voelt bij een pup? Voordat zij vriendin overleed was hij nog nooit alleen geweest en nu krijgt hij alle aandacht natuurlijk.
Het is een reu, niet slim om daar een jonge reu bij te nemen lijkt me, liever een teefje?

Ligt aan hond en pup. Mijn 8 jarige overziet alles van een afstand. Mijn 7,5 jarige heeft zich ontpopt als stoeimaatje en leeft zich helemaal uit. Mijn 7 jarige moet er niets van hebben en negeert. Mijn 6,5 jarige met een vreselijk ochtendhumeur speelt juist dan vaak met de pup. De 5 jarige is veel te wild met de pup. De 4 jarige leert voor zichzelf opkomen.

Volledig random dus en ik had dit niet van te voren kunnen voorspellen.

Zoals gezegd ligt het aan de combinatie.
Onze ,inmiddels al overleden opa, was dolgelukkig toen er een pup bij kwam.
Hij had er echt lol in ,en zij ook.
Ze deed hem in heel veel zaken na en ze lijkt qua gedrag wel op een kloon van hem.

Hier is het de bedoeling dat als Elco er niet meer is en Gait ook minimaal 11 jaar is (en niet voortijdig overlijdt) er een pup bij komt. Duurt nog heel lang dus, nog minstens 7 jaar. Het wordt dan ook weer een reu. Ze hoeven geen dikke maatjes te worden, al is dat wel heel erg leuk. Het is wel heel fijn om een stabiele volwassen hond te hebben bij een pup. Ook als ze weinig met elkaar doen, leert pup heel veel over de normale gang van zaken van de oudere hond

Hier reageren ze ook allemaal heel verschillend op pups.
Amoz (nu 12, was 11 toen de laatste opvangpup hier was) is heel lief en tolerant voor pups, maar speelt er niet echt mee. Ze mogen wel altijd lekker bij hem komen liggen.
Mila (10 jaar) vindt pups eigenlijk altijd stom, maar zolang de pup haar met rust laat, gaat het prima. Als de pup er wat langer is en er echt bij hoort, vindt ze steeds minder stom en wil ze ook wel af en toe spelen. Maar ze is wel streng en accepteert geen brutaal of opdringerig gedrag.
Amy (7) vindt pups geweldig en moet ik een beetje afremmen, omdat zij letterlijk de hele dag wil spelen (en de pup daar ook gerust wakker voor maakt) en soms te wild is voor kleinere pups.

Reu of teef maakt hier niets uit, mijn honden kunnen allemaal net zo goed met het eigen geslacht opschieten als met het andere geslacht.

Jouw hond is dus lange tijd samen met een andere hond/honden geweest? Dan heb je denk ik wel een indruk of hij beter met teefjes of met reuen kan opschieten en wat hij van pups vindt (en of hij bijvoorbeeld chagrijnig kan reageren als zijn rust verstoord wordt, of juist alles wel prima vindt)?

Ik zou zelf graag weer een pup willen hebben, maar na een logeerpartij van een jonge hond (5 a 6 maanden) besloten daarmee te wachten tot de oudste er niet meer is. Andere hond had de grootste lol met de logee, maar hij 'verdween' helemaal. Toen het hondje weer weg was stond hij dezelfde dag nog te vragen of ik een balletje wilde gooien, dat had hij twee weken niet gedaan

Onze hond is een buitenlandertje, een jachthondachtige, een beetje een lobbes maar als onze kat hem stoort gromt ie wel even. Hij vindt pupjes op straat wel leuk en wordt er wel vrolijk van, corrigeert waar nodig. Verder is het niet echt een bazige hond, zijn vriendin was de baas. Hij trekt zich nu heel erg aan mijn man op.
Ik twijfel nog wel even verder denk ik

En misschien geen pup maar weer een (buitenlandse) herplaatser? Eén die je kan bezoeken met je huidige hond om alvast rustig kennis te maken?

Dushi was 8 toen Lizzie kwam en 15 toen keetje kwam. Zij heeft zich nooit wat aangetrokken van haar medehuisgenoten. Keetje was erg lief voor Dushi maar had natuurlijk ook nog Lizzie om mee te spelen. Overigens is Lizzie buitenshuis en bij bezoekende puppies erg tolerant, maar deed ze enorm flauw tegen Keetje toen ze besefte dat ze bleef. Ik heb haar toen echt een paar keer moeten uitleggen dat ze normaal moet doen. Nu zijn het besties.

Mijn Alex (Lab) was 10 toen Vusi (DH) kwam, hij begon z'n tweede jeugd
Ik had een aparte ren, met speelgoed en een zandbak, voor Vusi waar ze de eerste 6 maanden in zat als ik niet thuis was of als ze even "te veel" was voor Alex.

Cleva schreef: ↑23 dec 2020 22:43 Gewoon lekker je pup nemen. Een set puppypaneeltjes bestellen en gewoon beginnen.
Je hebt er het eerste jaar dubbel zoveel werk aan. Dat wel.
Je moet het sturen.

Je zet een kleuter toch niet aan de klaverjastafel?

Dat zou ik ook doen, een puppyren maken.
Noah was ruim 11 jaar toen Perry erbij kwam. Noah is alleen niet leuk met vreemde honden in huis, laat staan een pup. Het eerste halfjaar hield ik ze dmv puppy panelen apart van elkaar. Daarna langzaam begeleid naar samen in huis leven. Nu gaan ze 95% van de tijd goed, Noah wil nog steeds ruimte om haar heen en Perry is soms wat onhandig daarin. Verder valt er geen woord tussen hun; ze laten elkaar in hun waarde.

Wel raad ik aan om ze vooral apart mee te nemen zodat de jongste leert op eigen benen te staan.