Het HondenForum

Als een hond iets meemaakt als pupzijnde, of later, hoelang onthoudt een hond hetgeen? Hoe goed is het langetermijngeheugen van een gemiddelde hond? Is er dan nog verschil tussen iets positiefs meemaken, of iets negatiefs?

Ze kunnen lang onthouden.
Positief EN negatief.

MyDoggie2020 schreef: ↑14 dec 2021 14:53 Als een hond iets meemaakt als pupzijnde, of later, hoelang onthoudt een hond hetgeen? Hoe goed is het langetermijngeheugen van een gemiddelde hond? Is er dan nog verschil tussen iets positiefs meemaken, of iets negatiefs?

Heel verschillend per hond ook. Mijn hond had een keer de fokster een jaar of 3 niet gezien (misschien wel langer), maar toen die op een openluchtshow vanaf een meter of 100 "puppiesss" riep speerde Saar er in 1 rechte lijn naar toe. Miep (2 jaar jonger, zelfde fokster) rende vrolijk mee maar had geen flauw idee waar ze heen gingen.
En diezelfde Saar is met 10 maanden oud enorm geschrokken van een luchtballon (heel laag, we waren gewoon met de mensen in het mandje aan het praten), en ook dat is ze haar hele leven blijven onthouden. Zwoele zomeravonden, luchtballonnenweer. En ze vertrok direct naar haar plekje onder de trap. BBQ of niet.

Saar had echt een olifantengeheugen. En Miep was het domme, volgzame blondje die gewoon deed wat grote zus deed. Nee, ook niet waar. Beslist niet dom, maar sluw/slim. Je niet meer moe maken dan nodig is, ofzo.

Soms kunnen ze bepaalde associaties heel lang houden en dus inderdaad op bepaalde dingen heftig blijven reageren, zowel positief als negatief. Maar honden leven heel sterk in het heden. Zolang de associatie niet getriggerd wordt, zullen ze ook niet teruggrijpen naar de herinnering

Waarom wil je dat zo exact weten?

De fokker van Vusi is een politie man, hij loopt dus meestal in uniform.
Vusi is altijd een "beetje" agressief naar mensen maar ziet ze een politie man in uniform dan is ze rustig en doet niks

Als Vusi een een oude schoen vindt en na een tijdje de interesse verliest en laat ´m liggen (zomaar midden op de wandeling) ik kan een paar weken later dezelfde route lopen, ze kan dan ineens verdwijnen en met de schoen terug komen. Hoe heet dat in de jacht wereld? een verlate apport, of zoiets?

mosquito1980 schreef: ↑15 dec 2021 08:51 De fokker van Vusi is een politie man, hij loopt dus meestal in uniform.
Vusi is altijd een "beetje" agressief naar mensen maar ziet ze een politie man in uniform dan is ze rustig en doet niks

Als Vusi een een oude schoen vindt en na een tijdje de interesse verliest en laat ´m liggen (zomaar midden op de wandeling) ik kan een paar weken later dezelfde route lopen, ze kan dan ineens verdwijnen en met de schoen terug komen. Hoe heet dat in de jacht wereld? een verlate apport, of zoiets?

Uitgesteld apport

Dat soort dingen kunnen honden inderdaad perfect onthouden

Een van mijn honden kwam bij een fokker vandaan die een zoon had die met beugels liep.
Dus nogal wat geluid tijdens het lopen.
Hondje had totaal geen problemen met menen met hulpmiddelen.
Terwijl eigenlijk altijd een hond iets moet wennen aan dergelijke dingen.

Marco, de hond van mijn oom vroeger (Duitse herder) was door een man in uniform grootgebracht, waarschijnlijk politieagent die die hond niet zo goed heeft behandeld.
Vroeger liepen ook de postbodes in uniform, mijn oom heeft buitenbrievenbus moeten plaatsen omdat de hond door het raam vloog als de postbode kwam. Ook buiten moesten ze alle zeilen bijzetten als er iemand in Uniform liep, de hond ging dan finaal door het lint en wilde die personen écht aanvallen.

De pup mechel die toen ik zes jaar was bij ons logeerde een weekje, was mij nooit vergeten.
Ik herkende de hond niet een paar jaar later toen hij voor me liep, en de baas raakte geïrriteerd dat zijn hond commando volgen negeerde en maar om bleef kijken.
Toen hij omkeek en aandacht verslapte herkende de baas mij wel, en de hond vloog omhoog mij om de schouders voor begroeting. Pas toen had ik door dat het Tarzan was.
Diezelfde Tarzan kwam trouwens ook eens zonder baas op strand aanzetten ver van zijn huis en herkende mij. Niet meer bij me weg te slaan en ik zag zijn baas niet, dus uiteindelijk maar meegenomen om hem thuis te brengen. Bleek dat hij uit de achtertuin had weten te ontsnappen omdat kinderen de poort open hadden gezet

Finn mijn eerste herplaatser had op een bepaald moment een hele duidelijke boodschap naar zijn eerste baas. Die baas kwam bij mij op visite, en niet gek dat de hond hem uiteraard herkende en hem begroette, ik was ook gaan trainen op die club onder begeleiding van zijn vorige baas.
Toch gaf de hond ineens een grens aan en gromde toen de vorige baas te amicaal wilde doen. Finn weigerde trouwens ook om een oefening die baas voor wilde doen met de hond die hij zelf had opgeleid te doen. Die hond had heel duidelijk voor zichzelf bepaald dat ik nu bazin was, en dat de vorige baas eigenlijk niets meer over hem te vertellen had.

Bluf idem trouwens, die had geen negatieve associaties met fokker en eigenaresse tot haar ruim 2 jaar. Maar ook zij gaf na een bezoekje van fokker met de roedel duidelijk aan dat ze bij mij en Finn wilde blijven. Heel bijzonder om te zien hoe honden daarin toch ook een keuze weten te maken.
En later toen ze behoorlijk lange tijd vanwege een nestje nog verbleef bij de fokster, gaf ze ook weer heel helder aan met mij en Finn mee te willen, ook al was ik er ruim 6 weken niet meer geweest.

Fotogravinnetje schreef: ↑14 dec 2021 16:36 Soms kunnen ze bepaalde associaties heel lang houden en dus inderdaad op bepaalde dingen heftig blijven reageren, zowel positief als negatief. Maar honden leven heel sterk in het heden. Zolang de associatie niet getriggerd wordt, zullen ze ook niet teruggrijpen naar de herinnering

Ik heb dat trouwens met Finn meegemaakt toen hij een negatieve associatie had.
Hij was gevraagd als hond voor examen pakwerk. Hond zelf was wel goed getraind daarin, en ik leerde het "spelletje" net kennen maar was wel geleider.
In verstek ging het mis, omdat hij niet uit verstek te roepen was tijdens aanblaffen pakwerker. Ik liep rustig in om hem op te halen, en Finn werd ineens doodsbang en wierp zich op zijn rug.
Ik hoor nog de verontwaardigde oh en ah's van de toeschouwers, een hond reageert zo omdat hij bang is voor iets, grote kans dat de vorige baas hem op die momenten waarschijnlijk niet zo leuk had behandeld.

Bij Finn moest ik daar dus echt op letten, want buiten had hij het ook een keer dat hij niet luisterde en ik inliep, maar toen was ik met stem en lichaamshouding ook vrij boos. Toen dook hij ook in de struiken en liet zijn tanden zien, uit pure angst eigenlijk.
Heel sneu en zielig om te ervaren vind ik.
Heb dat toen ook rap omgebogen en mijn houding veranderd, er is niets ergers vind ik dat dat een hond zo reageert omdat hij geen vertrouwen in je heeft.
En was overigens een behoorlijke grote krachtige herder, het is echt sneu dat zo'n hond dan ineen duikt om zichzelf te willen beschermen of verdedigen.

Met Yentle heel duidelijk. Als pup is ze samen met een andere pup in de speelruimte bij een dierenwinkel geweest waar ze ook een cd met verschillende geluiden aan hadden gezet. Even niet verteld dat op het einde even keihard vuurwerk kwam. Beide puppen helemaal in paniek en behalve dat Yentle haar, korte, leventje doodsbang is geweest voor vuurwerk, durfde ze ook die winkel niet meer in. Daar heb ik de winkel natuurlijk hartelijk voor bedankt.