Mijn eerste hond heb ik herplaatst, omdat voor elke stap voorwaarts, we er 10 terug deden.
We hadden eerst een paar maanden nodig om elkaar te leren kennen, ze was niet veel gewend, en ze was mijn eerste hond. Het ging eigenlijk net beter, ik kwam er net achter hoe ik haar het beste kon behandelen, en toen werd ze gegrepen door 2 erfhonden, geen grote wonden, wel onder de gaatjes. We schrokken ons kapot, er was niemand in de buurt, heb geschopt, geschreeuwd, kleinere hond (jack russel) aan nekvel van haar af getrokken. Mijn hond probeerde op een bepaald moment steun bij mij te zoeken, maar schrok van mijn brul naar de andere jack russel die ik er net af gegooid had en zich weer wilde gaan vastbijten in haar. Toen beide honden eindelijk afdropen, wilde ik kijken hoe het met mijn hond ging, maar ze kroop van me weg de struiken in. Ik heb haar opgepakt en getild, voor het geval ze terug zouden komen, maar ook als steun voor mezelf; ik stond de trillen en shaken. Ze was 15-20kg. De buren van de honden kwamen toen naar buiten, hand op de borst/keel, vragen hoe het ging, voor mijn gevoel alsof ze dacht dat mijn hond er heel erg aan toe was ofzo... beetje laat :/ Eigenaar kwam daarna ook nog tevoorschijn, vroeg hoe het ging. Ik heb gezegd dat het ging en ben naar huis gelopen.
Sindsdien moest ik weer opnieuw beginnen, maar niet alleen zij had er een klap van gehad, ik ook. Ze viel daarvoor uit maar begon het net een beetje onder controle te krijgen, en nu begon het weer van voor af aan, maar erger, en ik had geen idee hoe en wat. We woonden in het buitenland, hond was nog net geen vee, dus ik kon geen gedragstherapeut regelen. Ze begon ook uit te vallen naar mensen, en als ik hen dan terug zag deinzen schoot ik nog meer in de stress en werd nog verdrietiger.
Weer terug in Nederland voor een paar maanden kon ik bij mijn ouders wonen, en ben een baantje gaan doen. Ik had contact met gedragstherapeuten, maar hun tips en dergelijke hielpen voor mijn gevoel niet veel. Mijn ouders wandelden eigenlijk bijna nooit met de honden toen, ze hadden een grote tuin, wandelingen waren voor in het weekend. Mijn hond viel uit naar de buren, en hun honden begonnen mee te doen. Ook als ik ging wandelen met mijn ouders, ook al was ik al een jaar of langer haar baasje, zodra mijn ouders met hun honden voor ons uit liepen raakte ze helemaal in paniek. Truukjes die een soort van hielpen in het buitenland en als we alleen waren, werkten helemaal niet, ze flipte meerdere keren helemaal, ik jankend aan de andere kant van de lijn. Alleen met haar wandelen wilde ik liever ook niet, mijn ouders wonen afgelegen, dus vond het fijn om samen langs de erfhonden te gaan.
En toen viel ze weer eens uit naar de buren; ik werkte, mijn ouders zaten er ook niet super bovenop, en een van hun honden besloot vanwege mijn honds geblaf in de aanval te gaan, en beet de buurman in zijn hand toen deze het hek tegenhield toen ze er tegenop sprongen of iets dergelijks. Hij zat onder het bloed (aan de bloedverdunners, en ouder en dunnere huid; buurman vond het nog niet eens zo erg, hij vond het deels ook zijn eigen schuld omdat hij het hek vastpakte, maar buurvrouw flipte helemaal, en gaf aan dat de hond die gebeten had weg moest. Ik voelde me zoooo schuldig; mijn hond had hen opgejut, ze waren daarvoor nooit zo. En ik had het al zwaar, we kwamen voor mijn gevoel nergens ondanks hulp, dus besloten haar naar het asiel te brengen, zodat de rust weer terug zou keren en mijn ouders honden weer 'normaal' zouden gaan doen. Mijn hond is in een gezin met kinderen terecht gekomen en zover ik begreep herkende ze bepaalde dingen van haar helemaal niet; ik denk dat we elkaars onzekerheid ook ontzettend gevoed hadden. Mijn ouders hond die gebeten had, ik 'waaks' gebleven en heeft ook andere mensen nog 'gebeten'/gegniept, en moet een muilkorf om met bezoek nog steeds, jaren later, terwijl dat daarvoor nooit hoefde. Hij was soms wel iets onzeker bij visite, maar dat was het. Ik voel me daar nog schuldig over.
En ik met mijn domme hoofd ben toen meteen voor een nieuwe hond gegaan, kleinere hond, omdat gedragstherapeut had aangegeven onder andere dat ik onbewust bescherming had gezocht bij mijn vorige hond en dat ze daarom zo flipte ook; ze kon die verantwoordelijkheid niet aan, had juist zelf steun nodig. Dit gaf ze overigens aan terwijl ik toen nog die andere hond had en werkte aan hoe ik me het beste moest gedragen in bepaalde situaties enzo.
Ik ging voor een kleinere hond zodat ik niet teveel op haar zou kunnen 'hangen', maar ik was zelf nog steeds onzeker, en met een kleinere hond is de schade van een beet al snel veel groter natuurlijk, dus haar iets teveel geïsoleerd (ook omdat in het buitenland we weinig honden tegenkwamen), waardoor ze best onzeker is. Ze is wel ondertussen al bijna 6 jaar, een schat van een hond, ik ben aan de ene kant zooo blij dat ik weer voor een hond ben gegaan. Maar aan de andere kant had ik graag gewild dat ik eerst aan mezelf had gewerkt. Ook omdat ik tot vlak voor de andere hond worstelde met een angststoornis, en Remi heeft ernstige verlatingsangst; waar ze mijn steun en toeverlaat was in het buitenland, tijdens het verhuizen naar een eigen huisje en tijdens corona, merk ik nu dat haar verlatingsangst me erg 'benauwd'. Ik woon in het noorden van het land, geen auto, en daardoor kan ik moeilijk aan opvang komen. Ik ben al sinds voor mijn angststoornis (redelijk) vriendloos, dus dat is ondertussen al bijna 12 jaar. 12 jaar aan beperkte sociale contacten. Ik merk het aan wanneer ik wel met mensen spreek; ben het een beetje verleerd
Ik ben gastouder, werk vanuit huis, speciaal vanwege Remi, maar ik ben de onzekerheid en eigen baas zijn zat. Ik ben een te groot watje, te weinig 'zakelijk', en momenteel een maandloon van 400 euro, geen uitkering of wat dan ook, want fiscaal partner met mijn autistische broertje die mijn huisgenoot is omdat hij anders niet uit huis kon, en ik kon geen hypotheek krijgen als beginnend gastouder. Vanaf 1 april mogelijk een gezin er bij, maar misschien ook niet, begrijp dat (1 van) de ouders zonder werk zitten. Gezin dat ik al heb zag ik op social media dat ze op zoek zijn naar een ander huis... Dus een thuisstudie nu aan het doen, zodat ik in een peuterspeelzaal of kinderdagverblijf kan gaan werken. Thuisstudie vanwege Remi ook al past het minder bij me. Geen uitzendbaan omdat ik geen opvang voor haar kon vinden in de buurt, of werk+opvang wat werkte met mijn werk als gastouder tijdens corona. Maar het moeilijke; ik ga binnenkort stage lopen, en wil uiteindelijk toch wel 4-5 dagen gaan werken. Maar wat doe ik met Remi? Het is niet alleen het niet alleen kunnen zijn, het is ook dat ze aan mij hangt. Wanneer mijn broertje op haar past, piept ze alsnog de hele tijd tot ik terug ben, en wil ze bij hem op schoot piepen en geaaid worden.
Als Remi er niet was geweest had ik nu andere baantjes naast gastouderschap gedaan, en had ik me al meer verdiept in stage. Momenteel heb ik dit nog niet gedaan, omdat ik niet weet welke dagen ik vanaf april (misschien) opvang zal bieden, en ik dan ook nog eens opvang voor Remi zal moeten zien te regelen. Ik zal waarschijnlijk in de stad Groningen moeten gaan werken/stage doen, omdat daar veel meer opvangmogelijkheden zijn. Maar ik zal op de een of andere manier een heel netwerk moeten zien aan te leggen, want wie anders is er zo gek om dan maar 5 dagen in de week aan huis/hond gekluisterd te zijn. Ik ben ergens bang dat Remi me er van zal 'weerhouden' me helemaal te kunnen ontplooien. Tegelijk is ze grotendeels mijn enige 'sociale contact', ik hou ontzettend veel van d'r, kan haar knuffels niet missen.
Komt tijd komt raad. Ik ga er alles aan doen om een opvangnetwerk op te gaan bouwen. Maar mocht dit niet lukken, of ik het niet dekkend genoeg krijgen dat ik te vaak me af zou moeten melden bij werk, en dit in het geding komt... Zal ik mogelijk op zoek moeten naar een nieuw huisje voor haar :'( I love her to the moon and back, maar ik merk dat ik mezelf jaren lang teveel weggecijferd heb voor haar en anderen; ik wil aan mezelf kunnen werken. Al heb ik al zoiets van; zal ik therapie regelen? Maar hoe ga ik opvang regelen? En deze betalen? :') Ik hou maar gewoon vast aan het komt tijd, komt raad.
Sorry voor het lange verhaal. Laatste keer dat ik hier op deze website kwam was ik ook op zoek naar opvang XP En nu dit hele zeurverhaal. Maar lucht wel op. Ook om eens te vertellen over mijn eerste hond. Ik noem haar nu vaak niet op naar anderen (Ik zeg dat Remi mijn eerste hond is), omdat het zo'n heel verhaal is, en omdat ik me schuldig voel over hoe het toen gelopen is.
dus was de balans uitgeslagen naar NEE absoluut niet herplaatsen. 
