Het HondenForum

Goedemorgen allemaal,

Ik ben nieuw hier (bedankt voor het warme welkom gisteren!) en kom meteen met de deur in huis vallen met een irritante gevoelenskwestie. Ik verwacht niet dat iemand dit kan oplossen hoor, maar ben benieuwd hoe jullie dit zouden aanpakken, of wellicht iets vergelijkbaars hebben meegemaakt.

De situatie beknopt:
Ik wil al redelijk lang héél graag een puppy. Mijn vriend is 6 weken geleden zijn hond verloren en is hier nog niet klaar voor.

De situatie niet zo beknopt:
Ik heb inmiddels 2 jaar een relatie met mijn lieve vriend. 1,5 jaar geleden is hij bij mij komen wonen (we zijn inmiddels verhuisd naar een koophuis). Hij woonde voorheen bij zijn vader en zorgde daar voor zijn hond. Sinds hij verhuisd is, heeft hij de zorg voor het diertje overgedragen aan zijn vader.

Hij weet ongeveer even lang (1,5 jaar) dat ik niets liever wil dan een hond. Ik vind het opvoeden en de training geweldig, ik wil een reden om naar buiten te gaan (ja, in weer en wind!), en houd gewoon zo ontzettend veel van die dieren. Hij was in de 1,5 jaar dat we samen woonden nooit klaar om samen een hond te nemen, omdat hij voor zijn gevoel al een hond had, al woonde hij er niet meer samen mee. Dus ik heb in die tijd mijn hondenwens aan de kant geschoven.

Helaas is zijn hond 6 weken geleden op een mooie leeftijd van 17,5 overleden. Hij is er begrijpelijk helemaal stuk van, en ik probeer hem voor zover ik dat kan hierin te ondersteunen.

We zijn op een leeftijd dat we inmiddels wel een planning moeten gaan maken over gezinsuitbreiding. Ik wil héél graag een hond voor we dit doen. Ik vind het niet meer dan normaal een puppy alle tijd van de wereld te geven, en die tijd heb ik nu. Natuurlijk blijft er altijd tijd voor wandelingen, maar om een puppy op te voeden en een baby / kleuter / peuter in huis te hebben vind ik zelf best een heftig idee.

We hebben eind dit jaar nog wat dingen op de planning staan, en mij leek het een goed idee om rond januari / februari een puppy in huis te nemen. Zo krijgt hij tijd voor het rouwproces (niet dat dat stopt met een nieuwe hond, en dat hoeft ook niet, het is geen vervanging), en kunnen wij begin volgend jaar de volgende stappen gaan zetten. Maar daar moet hij dus absoluut niet aan denken. En ik zou het heel naar vinden pas een hond te nemen wanneer het toekomstige kind naar school gaat, en het wat rustiger is in huis. Natuurlijk bestaat het asiel, maar je ziet vaak dat die dieren toch een rugzakje hebben, en ik kies het liefst een puppy om vanaf het "begin" op te voeden. Ik wil echt niet de heks zijn die nadat zijn hondje net is overleden opeens een puppy wilt, en dacht dat het een redelijk compromis was om ong. een half jaar tijd te suggereren. Daarnaast wacht ik voor mijn gevoel hiermee al 1,5 jaar op hem.

Hij ziet overal beren op de weg (financiën, vrije tijd, etc) en ik vind als een gek overal oplossingen voor. Ik Google mezelf 3 x in de rondte. Maar hoeveel oplossingen ik ook bedenk, ik mag geen concreet antwoord over "wanneer dan wel" verwachten.

Helaas worden we hier niet geaccepteerd om een hond te fosteren omdat er een kat in huis is, op BorrowMyDoggy krijg ik geen reacties. Ik probeer dan maar met vrienden en hun honden mee te wandelen. Maar die eigen hond.. Tsja.

Wat ik zou doen, is je rustig verdiepen in de verschillende rassen en het voorlopig bij een fantasie houden. Over een poosje, als het verdriet over het verlies van z'n oude hond wat is gezakt en verwerkt, zou ik gaan polsen wat er voor hem nodig is om een puppy in huis te verwelkomen. Zijn genoemde praktische redenen lijken meer uitvluchten om niet de werkelijke reden van z'n weerstand te hoeven verwoorden. Probeer dus uit te zoeken wat de kern van de weerstand is. Anders kun je oplossingen boven aandragen, maar hij zal altijd wel nieuwe redenen kunnen bedenken. En neem hem in die weerstand serieus, zonder daarbij je eigen verlangen weg te cijferen. Dit is iets waar je echt samen uit moet zien te komen

Fotogravinnetje schreef: ↑25 jul 2023 13:12 Wat ik zou doen, is je rustig verdiepen in de verschillende rassen en het voorlopig bij een fantasie houden. Over een poosje, als het verdriet over het verlies van z'n oude hond wat is gezakt en verwerkt, zou ik gaan polsen wat er voor hem nodig is om een puppy in huis te verwelkomen. Zijn genoemde praktische redenen lijken meer uitvluchten om niet de werkelijke reden van z'n weerstand te hoeven verwoorden. Probeer dus uit te zoeken wat de kern van de weerstand is. Anders kun je oplossingen boven aandragen, maar hij zal altijd wel nieuwe redenen kunnen bedenken. En neem hem in die weerstand serieus, zonder daarbij je eigen verlangen weg te cijferen. Dit is iets waar je echt samen uit moet zien te komen

Bedankt voor je attente reactie. Dit is waarschijnlijk het correcte antwoord, maar ik vind het ontzettend lastig. Ik ben nl. al 1,5 jaar bezig met me verdiepen in rassen, opvoeding etc, en heb het al die tijd bij een fantasie gehouden. Heb die tijd mijn wens voor een hond aan de kant gezet, en mezelf geprobeerd bezig te houden, terwijl hij zijn hond 1 á 2 x per maand zag, en ons huis wat dit betreft toch een beetje "leeg" voelde. Het voelt nu een beetje alsof het geduld letterlijk op is, en het me niet meer lukt. Ik kan het natuurlijk niet forceren, maar het is lastig dit voor een nog verdere onbepaalde tijd en zonder zekerheid op pauze te zetten, zeker i.v.m. wachtlijsten van fokkers. Als ik een labrador o.i.d. wilde zou dat wat minder een issue zijn, maar helaas haha.
Misschien ben ik wat dramatisch, dat kan hoor. Het is gewoon zo'n grote en sterke wens. Waarom moeten honden nou zo leuk zijn!

Misschien dat jullie samen eens een goed gesprek kunnen hebben over die hond
Ben het wel met Fotogravinnetje eens dat er waarschijnlijk meer/iets anders achter zit waardoor je vriend nu niet aan de hond wil.
Er is weerstand bij hem en daar kan je beter niet zomaar overheen walsen

Ja gewoon een open gesprek ook al krijg je misschien een antwoord die je liever niet hoort. hij vind honden in elk geval leuk, maar heeft misschien toch meer tijd nodig vaak is het ook de angst van de pijn van het verdriet van een hond nog een keer mee te moeten maken, als het nog zo vers en diep zit

Nou eerlijk gezegd vind ik het wel een beetje egoïstisch overkomen. Hondje was 17,5 jaar. Woonde bij zijn vader. En je geeft hem nog een half jaar uitstel terwijl het het liefste is wat je zou willen. Maar hoe je het op zou moeten lossen weet ik natuurlijk ook niet.

Weet je zeker dat je partner wel een nieuwe hond wil? Ik denk dat het goed is om het gesprek open in te gaan en ook jouw wensen te uit te spreken. Geef daarbij ook aan dat er ruimte is voor hem om te rouwen, maar dat je graag duidelijkheid wil over een eventuele hond in de toekomst.

Hi allemaal, ontzettend bedankt voor jullie reacties!

Ik heb dit de afgelopen 1,5 jaar vaak genoeg met hem besproken, en duidelijk gemaakt dat ik héél graag een hond wil. De reactie hierop was altijd dat hij hier nog niet klaar voor was, omdat hij zijn eigen hond had, en die niet wilde verraden. Nu is de reactie dat hij er nog niet klaar voor is, omdat hij aan het rouwen is, en het is pas 6 weken geleden. Hij twijfelt ook of het wel te doen is: een hond, kat, én een kind, omdat we beide wat lagere energieniveaus hebben. Maar als ik dan met oplossingen kom, maakt dat niet zo gek veel verschil op de reactie.

Ik vind het lastig dat het nu voor hem lijkt alsof ik enkel aan mezelf denk, ik heb toen de hond nog leefde echt mijn best gedaan.

Bij bezoeken naar zijn vader en de hond heb ik altijd geprobeerd mee te helpen: het beestje naar boven en onder te tillen omdat hij niet meer kon traplopen, plasjes in huis opgeruimd, mee geweest naar dierenartsbezoeken, het voorstel gedaan het eten te pureren toen hij niet meer goed kon eten (zijn vader had niet goed door dat de hond pijn had bij het eten) en vervolgens meerdere keren voor een heel weeshuis kip / brokjes prut met de blender gemaakt. De hond was al jaren niet uitgelaten (gezondheidskwestie, waar ik me verder maar niet te veel mee heb bemoeid) en ik heb toen aangeraden hem in een buggy uit te laten, dit hebben we vervolgens gedaan (mooie herinneringen). Ik heb mijn werklaptop meerdere malen meegenomen om daar te werken (en mijn kat thuis achter gelaten) zodat hij vaker / langer bij de hond kon zijn. Sterker nog, toen ik nog geen laptop had, heb ik de hele werk-PC toren en monitor vaak genoeg in een koffer meegesleept toen zijn vader op vakantie ging of wij daar voor wat voor reden dan ook voor de hond nodig waren.

Ik was er bij toen het beestje werd ingeslapen, en was ook bij de begrafenis. Ik troost mijn vriend natuurlijk wanneer hij verdriet heeft, en laat hem zoveel over zijn hondje praten als dat hij wilt / nodig heeft. Ik was degene die het contact met zijn ouders onderhield toen hij helemaal instortte, zodat zij zich niet te veel zorgen hoefden te maken over hem. Ik heb ook een gepersonaliseerd boek gekocht met de naam en geboorte + sterfdatum van de hond op de kaft, en ben in contact met zijn familie / vriendenkring om zo veel mogelijk foto's en herinneringen / anecdotes te verzamelen om een soort van "memory book" voor hem te maken, maar dat weet hij natuurlijk niet.

Het is 100% zeker dat hij ooit (nadruk op ooit) een hond wilt. Hij is een hondenmens, hij is oprecht gelukkig als een vreemde hond op straat naar hem loopt en om aandacht vraagt. Iedere hond die naar hem kijkt op straat, zwaait hij naar. Maar hij is zijn beste maatje van 17,5 jaar verloren, en heeft te veel verdriet om naar aan volgende stappen (puppy) te denken. Hij wilt hier zoveel tijd voor nemen als dat zijn gevoel nodig heeft, en hier zit geen beweging in. Ik verwacht ook echt niet dat het rouwproces stop met een nieuwe hond, dat stopt naar mijn idee nooit.

Er zal niets anders op zitten dan dat ik maar geduld heb, want wat dit betreft kan ik tegen een muur praten, en word ik beschuldigd dat ik zijn rouwproces afneem (ook bij het voorstellen dat de puppy pas in januari / februari komt, omdat we in de tussentijd dan naar fokkers moeten kijken om op een wachtlijst te geraken, dus voor hem is het niet écht 6 maanden). Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Het is een onhandig moment dat ik nu uitkies voor mijn geduld om op te raken. Ik zou even niet weten hoe ik hier geduld mee moet hebben, zonder enige zekerheid, maar ik krijg op geen manier een duidelijk antwoord uit hem. Dan nog maar even wachten.

Ik verwacht echt geen antwoorden hoor (of dat iemand deze lap tekst überhaupt leest), maar het is fijn het even van me af te schrijven.

Ik snap het dat je het beste met ze voor hebt, ik zou ook super ongeduldig worden als ik zo graag een hond zou willen, wachten is ook niet mijn sterkste punt, sterkte met wachten

twinkeltje schreef: ↑26 jul 2023 14:34 Ik snap het dat je het beste met ze voor hebt, ik zou ook super ongeduldig worden als ik zo graag een hond zou willen, wachten is ook niet mijn sterkste punt, sterkte met wachten

Dankje voor de lieve reactie (en het van me af laten schrijven haha). Wachten is idd mijn sterkste punt niet. Misschien is het een leermomentje voor me

beepboop schreef: ↑26 jul 2023 14:58

twinkeltje schreef: ↑26 jul 2023 14:34 Ik snap het dat je het beste met ze voor hebt, ik zou ook super ongeduldig worden als ik zo graag een hond zou willen, wachten is ook niet mijn sterkste punt, sterkte met wachten

Dankje voor de lieve reactie (en het van me af laten schrijven haha). Wachten is idd mijn sterkste punt niet. Misschien is het een leermomentje voor me

Ik zou nog eens gesprek aangaan hierover en allebei een eerlijk lijstje maken van positieve dingen, maar ook de negatieve kanten opschrijven.

Ik ben het ook eens met Fotogravinnetje en anderen, ik proef dat jouw vriend eigenlijk geen hond (meer) wil.

En dit " Hij twijfelt ook of het wel te doen is: een hond, kat, én een kind, omdat we beide wat lagere energieniveaus hebben. Maar als ik dan met oplossingen kom, maakt dat niet zo gek veel verschil op de reactie."

Wat is voor jou nu belangrijker. Toekomst met hem en proberen een kindje samen te krijgen en op te voeden, of is het hebben van een hond voor jou prio.
Een hond kun je altijd wel ergens kopen. Een kind niet.

Klinkt een beetje cru misschien, maar goed ik kreeg op latere leeftijd een vriend en voor mij was belangrijk om te weten of hij kinderwens had of niet. Ik had die namelijk niet, maar wist wel dat ik altijd dieren zou willen hebben, op zeker 1 of 2 honden want die had ik destijds zelf al.
Had hij graag kinderen van zichzelf/ons samen gehad willen hebben, dan had ik daar heel goed over na moeten denken.
Had hij gezegd geen dieren meer te willen, dan hadden we de relatie beëindigd.

En dan hebben we ook nog eens toen we samenwoonden goed moeten overleggen hoe en wat met de opvoeding, en raskeuzes. Ik viel voor andere type honden dan hij gewend was, voor zowel hem als mij een omschakeling destijds want hij had een makkelijke kleinere hond en ik honden die ook makkelijk waren en zijn maar toch wat meer discipline en sturing nodig hebben/hadden om ze ook zo leuk te houden.

Belangrijkst vind ik dat je er samen achter staat, achter veel dingen die impact hebben op je woon/gezinssituatie.

En het hebben en houden van een hond biedt ontzettend veel liefde en mooie momenten, maar wij hebben er nu 1 die sloopt. En als we dus samen weg willen zitten we echt in dubio.. Voorheen kon alles lekker los in huis blijven bijvoorbeeld, maar ondertussen nieuwe stoel aangeschaft, de bank is met pappen en lijmen nog te doen (was ook net nieuw toen we haar kregen) en op vakantie zonder honden gaan we niet.

Dus ga samen even een lijstje maken met voors en tegens en neem ook jullie kinderwens, huidige woonsituatie, en jullie eigen staat van zijn daar in mee. Laag energieniveau in combi met jullie wensen, daar moet je het wel goed met elkaar over hebben.

blondie schreef: ↑26 jul 2023 17:04

beepboop schreef: ↑26 jul 2023 14:58

twinkeltje schreef: ↑26 jul 2023 14:34 Ik snap het dat je het beste met ze voor hebt, ik zou ook super ongeduldig worden als ik zo graag een hond zou willen, wachten is ook niet mijn sterkste punt, sterkte met wachten

Dankje voor de lieve reactie (en het van me af laten schrijven haha). Wachten is idd mijn sterkste punt niet. Misschien is het een leermomentje voor me

Ik zou nog eens gesprek aangaan hierover en allebei een eerlijk lijstje maken van positieve dingen, maar ook de negatieve kanten opschrijven.

Ik ben het ook eens met Fotogravinnetje en anderen, ik proef dat jouw vriend eigenlijk geen hond (meer) wil.

En dit " Hij twijfelt ook of het wel te doen is: een hond, kat, én een kind, omdat we beide wat lagere energieniveaus hebben. Maar als ik dan met oplossingen kom, maakt dat niet zo gek veel verschil op de reactie."

Wat is voor jou nu belangrijker. Toekomst met hem en proberen een kindje samen te krijgen en op te voeden, of is het hebben van een hond voor jou prio.
Een hond kun je altijd wel ergens kopen. Een kind niet.

Klinkt een beetje cru misschien, maar goed ik kreeg op latere leeftijd een vriend en voor mij was belangrijk om te weten of hij kinderwens had of niet. Ik had die namelijk niet, maar wist wel dat ik altijd dieren zou willen hebben, op zeker 1 of 2 honden want die had ik destijds zelf al.
Had hij graag kinderen van zichzelf/ons samen gehad willen hebben, dan had ik daar heel goed over na moeten denken.
Had hij gezegd geen dieren meer te willen, dan hadden we de relatie beëindigd.

En dan hebben we ook nog eens toen we samenwoonden goed moeten overleggen hoe en wat met de opvoeding, en raskeuzes. Ik viel voor andere type honden dan hij gewend was, voor zowel hem als mij een omschakeling destijds want hij had een makkelijke kleinere hond en ik honden die ook makkelijk waren en zijn maar toch wat meer discipline en sturing nodig hebben/hadden om ze ook zo leuk te houden.

Belangrijkst vind ik dat je er samen achter staat, achter veel dingen die impact hebben op je woon/gezinssituatie.

En het hebben en houden van een hond biedt ontzettend veel liefde en mooie momenten, maar wij hebben er nu 1 die sloopt. En als we dus samen weg willen zitten we echt in dubio.. Voorheen kon alles lekker los in huis blijven bijvoorbeeld, maar ondertussen nieuwe stoel aangeschaft, de bank is met pappen en lijmen nog te doen (was ook net nieuw toen we haar kregen) en op vakantie zonder honden gaan we niet.

Dus ga samen even een lijstje maken met voors en tegens en neem ook jullie kinderwens, huidige woonsituatie, en jullie eigen staat van zijn daar in mee. Laag energieniveau in combi met jullie wensen, daar moet je het wel goed met elkaar over hebben.

Ik heb dit denk ik wel 3x gelezen. Bedankt voor deze reactie, ik heb voorlopig even genoeg om over na te denken, je maakt goede punten.

Fijn te lezen trouwens dat het zo goed is gegaan met jou en je vriend, en dat jullie zo goed hierover hebben gecommuniceerd. Het is niet altijd even simpel, en communicatie is dan inderdaad erg belangrijk.

Hoop dat jullie het slopen opgelost krijgen, het klinkt erg vervelend en is niet altijd even makkelijk te stoppen, zeker niet wanneer ze eenmaal begonnen zijn. Maar het klinkt alsof je wel gewend bent aan honden die net wat meer nodig hebben, dus dat heb je voor. Succes!

Het klinkt mij echt wel als iemand die geen hond wil.
En daar excuses voor verzint. En wel graag een kind wil en misschien wil die dat dus eerst afwachten. Als er een kind is hoe het dan gaat.

Ik zou dus voorlopig niet meer over een hond beginnen. Hij wil geen hond en dat kun je niet iemand door de strot duwen.

Als het hebben van een hond heel belangrijk voor je is dan geeft dat stof tot nadenken.

Wil je zelf ook graag een kind?
Als er een kindje is heb je ook al je handen vol hoor in het begin.

Hallo Beebboop

Ik herken mijzelf heel erg in jouw verhaal
Ik zelf kan absoluut niet zonder 1 hond en als kind wilde ik al heel graag 1 hond maar dat mocht niet van mijn ouders
Toen ging ik trouwen en manlief wist dat ik niet zonder dieren kon maar toch was hij er op tegen om een hond in huis te halen
Wat heb ik gedaan? Ik heb net zolang gevochten voor wat ik wou, werd zelfs boos op hem, had het gevoel dat ik nog thuis bij mijn ouders woonde
Uiteindelijk hebben we toen samen in het asiel onze 1e hond geadopteerd
Dat is echt wel jaren geleden
Ondertussen is het doodnormaal geworden dat ik hier thuis 1 hond heb


Ik persoonlijk vind dat jij nu wel genoeg rekening hebt gehouden met je partner en dat hij nu wel eens rekening mag houden met jouw behoeftes!
Je moet goed voor elkaar zorgen tenslotte

Maar misschien zijn de zaken ondertussen al veranderd?
Dat hoop ik voor jou