Het HondenForum

Nell is dood.



Ik ken Nell alleen van foto’s en had geen enkele persoonlijke band met haar, maar van het bericht van Monty krijg ik toch tranen in mijn ogen.

De dood van een hond en het onbeschrijflijke verdriet wat daarop volgt is zo universeel dat het zelfs via een handjevol woorden op een klein schermpje onmiddellijk voelbaar is.

Er zijn meerdere mensen in mijn omgeving die geen hond (of andere dieren) meer hebben omdat ze het verdriet bij het onvermijdelijke afscheid niet meer aandurven.

Mijn Fries is dertien en ik ben al een tijd in de ban van de dag dat ik afscheid van hem moet nemen. En elke dag wordt de vrees voor dat afscheid een beetje zwaarder, en er komt een dag dat die vrees voor het verdriet van zijn verscheiden, de vreugde van zijn aanwezigheid gaat overschaduwen.

Wat is dat voor ongezonde gewoonte?

Ik ben in verder alle aspecten van mijn leven een ijskonijn, maar het verlies van een hond, zelfs al is het die van een ander, vind ik onverdraaglijk treurig. En ik weet uit ervaring dat het overgaat maar de intensiteit van het verdriet is zo buiten proportie groot.

Herkennen jullie dat?

Ja ik ken het verdriet en voel dat ook als een anders zijn viervoeter verliest en zo band met hun dier hebben gehad.
En telkens dacht ik een ander dier kan me dat verdriet vast niet geven, maar het zit diep van binnen je bent zo met ze verweven.

Dat is het leed dat elke hondenbaas zal overkomen
Ik vind het ook ontzettend verdrietig als dat bij een ander gebeurt omdat ik dan het verlies van mijn eigen honden een beetje herbeleef.

Iedere hondenbaas kent dat gevoel van enorm verdriet en gemis.

twinkeltje schreef: ↑23 okt 2023 11:44 Ja ik ken het verdriet en voel dat ook als een anders zijn viervoeter verliest en zo band met hun dier hebben gehad.
En telkens dacht ik een ander dier kan me dat verdriet vast niet geven, maar het zit diep van binnen je bent zo met ze verweven.

Wat mooi gezegd Dees.

Ik merk wel dat ik steeds probeer er nuchter in te staan, en niet te veel stilstaan bij de dag die onvermijdelijk gaat komen weer voor 1 van de dieren.
Merk wel dat ik bij iedere hond/kat een ander soort verdriet heb doorgemaakt.
Soms dacht ik dat ik onterecht meer last had van het verlies van de een of van de ander. Maar ik merk dat de manier waarop het ging daar part aan was.

Toevallig dacht ik er gisteren aan toen ik zo naar het trio honden en duo katten zat te kijken die zo om me heen verzameld lagen.
Ik moet er niet aan denken dat er nu onverwachts afscheid moet worden genomen.. dit is ook weer zo'n geweldig stel beesten bij elkaar..
Dus die gedachte stop ik maar weer weg, even niet aan denken.

Ach, is Nell dood, van Monty. Dat wist ik nog niet.
Kijk graag gardeners world.
Ik dacht dat Nell nog niet eens zo oud was. Al gaat de tijd altijd sneller dan je denkt.
Ik weet nog dat ie als puppy bij Monty rondscharrelen met het tv programma gardeners word. Toen was nigel er ook nog.

Ik bgrijp zó ontzettend goed hoe je dat voelt, mijn Lieffie is nu 9 en ik vind hem soms al zo oude-mannig. Er vliegt me dan direct van alles aan. Ik leef voor mijn honden, hoe sneu dat ook mag klinken maar het is zó waar. Ja het afscheid nemen oh god, de pijn, de tranen, , het ik kan dit niet dragen........mijn honden zijn met mij verweven en ik met hen.God, ik heb er wat weggebracht zeg al, soms op mijn knieen omdat ik de keuze voor hen moest maken en mezelf ertoe heb gedwongen. Ik hoop dat jouw Friesje nog jaren mee mag gaan, moeilijk he, als ze ouder worden....

Nee, ik ben daar totaal niet mee bezig. Het is heel erg verdrietig, zeker als je die beslissing veel te jong moet maken, maar het weegt niet op tegen de vreugde en liefde die je van ze krijgt. Dus voor mij geen reden om niet meer aan een hond te beginnen.