Het HondenForum

Hallo allemaal,

Ik heb al 7 jaar een labrador reu ( op 5 jarige leeftijd gecastreerd ) en deze is altijd mijn enige hond geweest.
Nu heb ik een 4 jarige Rotweiler reu op proef ( pas 2 weken gecastreerd).

De lab gaat altijd mee naar mijn werk, de rot blijft 2x4 uur alleen thuis.

Nu was mijn grote vrees dat de lab de rot niet zou accepteren als meerdere, maar dat gaat best goed. Bij het binnengaan van het huis moeten de honden zitten, de mensen gaan eerst naar binnen en dan roepen we de beide honden waarbij ze zelf maar uitzoek wie het eerst naar binnen mag. De lab laat de rot zonder problemen altijd voor, altijd en overal, ze zoeken beide het conflict niet op.

Maar als ze onverhoopt elkaar niet kunnen ontlopen kan de lab echter wel eens uitvallen. ( Hij is erg op zijn privacy gesteld na 7 jaar alleen, en is door een schildklierprobleem een knorrepotje geworden ) uiteraard pikt de rot dit niet en het is vechten. De lab heeft echter ook het probleem dat hij het princiepe van overgave niet kent, hij zal dus doorgaan, de rot ook. Ik laat ze het dus niet uitvechten.

Nu is de rot in z'n derde proefweek, en de lab beperkt zijn leefruimte tot de route van de deur naar de bench, het liefst verschuilend achter mijn benen en naar de etensbak ( waar hij niet eens naar toe gaat als de rot in de buurt is ) en weer terug naar de bench op de bovenverdieping in zijn kamertje.
De rot heeft alle aandacht ( het is ook een schatje ) en de lab trekt zich terug. De rot hecht zich ook meer aan ons en het blijft een beschermer, als de ouwe brombeer weer eens knorrig is staat hij gelijk paraat om hem weer op zijn donder te geven.

Buiten gaat alles goed uiteraard.

Is dit werkelijk een mission impossible of is er nog hoop?

Alle raad is welkom.

Met vriendelijke groet
hendrik

hendrik_75 schreef:Hallo allemaal,

Ik heb al 7 jaar een labrador reu ( op 5 jarige leeftijd gecastreerd ) en deze is altijd mijn enige hond geweest.
Nu heb ik een 4 jarige Rotweiler reu op proef ( pas 2 weken gecastreerd).

De lab gaat altijd mee naar mijn werk, de rot blijft 2x4 uur alleen thuis.

Nu was mijn grote vrees dat de lab de rot niet zou accepteren als meerdere, maar dat gaat best goed. Bij het binnengaan van het huis moeten de honden zitten, de mensen gaan eerst naar binnen en dan roepen we de beide honden waarbij ze zelf maar uitzoek wie het eerst naar binnen mag. De lab laat de rot zonder problemen altijd voor, altijd en overal, ze zoeken beide het conflict niet op.

Maar als ze onverhoopt elkaar niet kunnen ontlopen kan de lab echter wel eens uitvallen. ( Hij is erg op zijn privacy gesteld na 7 jaar alleen, en is door een schildklierprobleem een knorrepotje geworden ) uiteraard pikt de rot dit niet en het is vechten. De lab heeft echter ook het probleem dat hij het princiepe van overgave niet kent, hij zal dus doorgaan, de rot ook. Ik laat ze het dus niet uitvechten.

Nu is de rot in z'n derde proefweek, en de lab beperkt zijn leefruimte tot de route van de deur naar de bench, het liefst verschuilend achter mijn benen en naar de etensbak ( waar hij niet eens naar toe gaat als de rot in de buurt is ) en weer terug naar de bench op de bovenverdieping in zijn kamertje.
De rot heeft alle aandacht ( het is ook een schatje ) en de lab trekt zich terug. De rot hecht zich ook meer aan ons en het blijft een beschermer, als de ouwe brombeer weer eens knorrig is staat hij gelijk paraat om hem weer op zijn donder te geven.

Buiten gaat alles goed uiteraard.

Is dit werkelijk een mission impossible of is er nog hoop?

Alle raad is welkom.

Met vriendelijke groet
hendrik

Hoi, ik heb ook 2 reuen, eentje van 8 en eentje van 6. Bearded Collies, waarvan ik de oudste als pup heb gekregen en de andere als 1,5 jarige hond. Na het vele vechten heb ik ze op aanraden van de fokker laten castreren. Is ietsje beter geworden, maar regelmatig is er nog een vechtpartij. Net als die van jou wordt mijn Bailey(8 jr.) soms jaloers/chagrijnig en haalt dan uit. Dit laat Ziggy(6jr.) niet op zich zitten en bijt terug. Nu moet je weten dat Z. 30 kg., is en B. 22 kg. De bijtwonden van Z. komen dus wat harder aan de die van B.!
Ik let gewoon op (al jaren). Zorgen dat de etensbakken ver uitelkaar staan, en zodra ik iets merk van heibel, gelijk met flink roepen/schreeuwen!) ze laten stoppen. Lukt soms wel en soms niet. Emmers water lukken ook!
Ook even de achterpoten optillen en dan laten ze wel los. Je moet er mee leren leven!!!!!
Succes, het went vanzelf. Hanny

Begrijp ik dat het de bedoeling is dat je de rottiereu wil houden? Ik zou het niet doen.
Honden moeten klikken en als het niet klikt kom je niet verder dan dat ze elkaar tolereren.
De reuen zijn van bijna gelijke leeftijd en beiden gecastreerd. Onhandig op zijn minst!
Ik begrijp dat je lab uiterst ongelukkig is en ik denk je een kueze zal moeten maken.
Daarbij denk ik dat als je kiest voor een leuke teef je 10 keer blijer bent dan nu.
Dit is voor niemand ontspannen.

Hanarts schreef:Hoi, ik heb ook 2 reuen, eentje van 8 en eentje van 6. Bearded Collies, waarvan ik de oudste als pup heb gekregen en de andere als 1,5 jarige hond. Na het vele vechten heb ik ze op aanraden van de fokker laten castreren. Is ietsje beter geworden, maar regelmatig is er nog een vechtpartij. Net als die van jou wordt mijn Bailey(8 jr.) soms jaloers/chagrijnig en haalt dan uit. Dit laat Ziggy(6jr.) niet op zich zitten en bijt terug. Nu moet je weten dat Z. 30 kg., is en B. 22 kg. De bijtwonden van Z. komen dus wat harder aan de die van B.!
Ik let gewoon op (al jaren). Zorgen dat de etensbakken ver uitelkaar staan, en zodra ik iets merk van heibel, gelijk met flink roepen/schreeuwen!) ze laten stoppen. Lukt soms wel en soms niet. Emmers water lukken ook!
Ook even de achterpoten optillen en dan laten ze wel los. Je moet er mee leren leven!!!!!
Succes, het went vanzelf. Hanny

Niet handig van je fokker. Reuen knokken om rangorde. Het kan zin hebben om de ranglaagste van de reuen te laten castreren omdat je daarmee een groter gat creeert tussen beide honden in de rangorde. Beide reuen castreren is nergens voor nodig en ook niet echt zinvol.

Als je oude hond zo ongelukkig oogt nu, waarom twijfel je dan nog? Die rotweiler wordt zeker weten nog beschermender en zekerder in huis, je lab heeft dan geen leven meer. Geef hem gewoon een leuke jonge teef als maatje, een rotweilerteefje is een prima keuze dan
Hij zal vrolijk zijn, ze zullen spelen en er zullen nauwelijks conflicten van betekenis komen waarschijnlijk, heerlijk toch?

Dit klinkt niet reuze gezellig en het gaat ook niet reuze gezellig worden. Beter om maar niet door te zetten. Bij de weg: is het leven voor je Lab niet leuker te maken of krijgt hij medicijnen tegen de schildklierproblemen?

bram en thijs schreef:Dit klinkt niet reuze gezellig en het gaat ook niet reuze gezellig worden. Beter om maar niet door te zetten. Bij de weg: is het leven voor je Lab niet leuker te maken of krijgt hij medicijnen tegen de schildklierproblemen?

Jouw laatste vraag vroeg ik mij dus ook af. Onze jongste heeft ook een schildklierprobleem (te traag werkende schildklier) en die leefde nadat hij medicijnen kreeg weer enorm op. Was weer de vrolijke blije hond zoals we van hem gewend waren.
Verder kan ik mij alleen aansluiten bij de eerdere reacties. Wij hebben zelf dus 2 Golden reuen. De redenen dat dit goed gaat is dat beiden als puppy bij ons kwamen. Toen de jongste kwam was de oudste 2 jaar. Verder verschillen de karakters. De oudste is dominant, de jongste taalt niet naar de ranghoogste positie. De heren vullen elkaar dus aan en steunen elkaar. Maar dit had dus beslists anders kunnen zijn! Dat heb ik ook gezien, ook bij Goldens.
Ik vraag mij af of je dit werkelijk door moet zetten als zo duidelijk blijkt dat de Lab er onder lijdt.

Ik zou voor je oudste hond kiezen. Daar hoort dan ook eigenlijk je loyaliteit te liggen. Een keuze maken met gevolg dat een hond wegkwijnt vind ik persoonlijk een makkelijke keuze.

Wanneer je dan perse 2 honden wil neem dan een teefje. Daar kan inderdaad je lab mee spelen. Als je echt een rott reu wil wacht dan nog een paar jaar totdat je lab er niet meer is.


Veel succes met je keuze

hallo,

De lab krijgt inderdaad medicijnen, het hormoonpeil was niet te meten zo laag, dus 3 pillen per dag en hij is het ventje weer.

Ik ben eigenlijk nooit op zoek geweest naar een 2e hond, de rot was van een vriendin, hij moest daar helaas weg en omdat wij de hond al goed kennen en omdat het bij ontmoetingen buitenshuis zo goed ging heb ik besloten om hem eerst maar bij ons te laten proberen.

Bedankt voor al jullie reacties,

groetjes hendrik

hendrik_75 schreef:hallo,

De lab krijgt inderdaad medicijnen, het hormoonpeil was niet te meten zo laag, dus 3 pillen per dag en hij is het ventje weer.

Ik ben eigenlijk nooit op zoek geweest naar een 2e hond, de rot was van een vriendin, hij moest daar helaas weg en omdat wij de hond al goed kennen en omdat het bij ontmoetingen buitenshuis zo goed ging heb ik besloten om hem eerst maar bij ons te laten proberen.

Bedankt voor al jullie reacties,

groetjes hendrik

Veel succes

hendrik_75 schreef:hallo,

De lab krijgt inderdaad medicijnen, het hormoonpeil was niet te meten zo laag, dus 3 pillen per dag en hij is het ventje weer.

Ik ben eigenlijk nooit op zoek geweest naar een 2e hond, de rot was van een vriendin, hij moest daar helaas weg en omdat wij de hond al goed kennen en omdat het bij ontmoetingen buitenshuis zo goed ging heb ik besloten om hem eerst maar bij ons te laten proberen.

Bedankt voor al jullie reacties,

groetjes hendrik

Hoe zwaar weegt jouw Labrador? Want onze Golden Retriever van 35 kg begon met 4 tabletten L-thyroxine (1 tablet per 10kg lichaamsgewicht naar boven afgerond). Doordat hij niet voldoende reageerde op de tabletten (T-4 waarde steeg niet voldoende) is dat uiteindelijk 6 tabletten geworden.
En een Golden is kwa lichaamsbouw niet veel zwaarder dan een Labrador. In tegendeel. Dus klinkt het aantal van 3 tabletten toch wat weinig.
Is zijn T-4 waarde onlangs nog gecontroleerd? Zo niet, dan adviseer ik je om dat toch nog even te laten doen.

Ik zou daar geen moment over na hoeven denken.
De hond die ik al 7 jaar had, zou bij mij bovenaan staan.
En aan jou verhaal te zien voelt de lab zich hardstikke rottig, wat wil je als je 7 jaar het manneke geweest bent.

Branka schreef:

hendrik_75 schreef:De lab krijgt inderdaad medicijnen, het hormoonpeil was niet te meten zo laag, dus 3 pillen per dag en hij is het ventje weer.

Hoe zwaar weegt jouw Labrador? Want onze Golden Retriever van 35 kg begon met 4 tabletten L-thyroxine (1 tablet per 10kg lichaamsgewicht naar boven afgerond). Doordat hij niet voldoende reageerde op de tabletten (T-4 waarde steeg niet voldoende) is dat uiteindelijk 6 tabletten geworden.
En een Golden is kwa lichaamsbouw niet veel zwaarder dan een Labrador. In tegendeel. Dus klinkt het aantal van 3 tabletten toch wat weinig.
Is zijn T-4 waarde onlangs nog gecontroleerd? Zo niet, dan adviseer ik je om dat toch nog even te laten doen.

Tsja 3 pillen klinkt mij ook als erg weinig. Mijn hond van 29 kilo krijgt totaal 4 pillen op een dag. En het is belangrijk om regelmatig bloed te prikken bij je d.a. om te checken of je nog op het goede aantal pillen zit.

Het klikt heel duidelijk niet tussen beide honden. En vaak gaat het van erger tot erger. Denk je is in hoe het is voor je oudere hond, als hij dag in dag uit gespannen is in zijn eigenlijke veilige omgeving?