Het HondenForum

Baloe heeft ons gisteren echt de stuipen op het lijf gejaagd zeg!
In de afgelopen maanden heeft hij al aardig wat geleerd en ook het hier komen gaat al erg goed. Gisteren waren we dus ergens aan het wandelen waar hij nog nooit geweest was en opeens, echt vanuit het niets, schiet hij het ruiterpad op en neemt de benen!! Hij rende echt ontzettend hard weg en ik zag al meteen dat roepen geen zin meer had...
Mijn vriend is gaan zoeken op het ruiterpad en ik daar waar we hem kwijt waren geraakt (daar ook mijn vest achtergelaten) en maar roepen.. Maar er kwam niks..
Uiteindelijk zagen we heel in de verte twee mensen aan komen en daar liep Baloe doodgemoedereerd naast. Die mensen zaten ergens op een bankje, zagen hem het bos uit komen stuiven en hadden het idee dat er iets niet in de haak was, dus hebben hem meegelokt in de richting waar hij vandaan kwam, tot ze ons in het oog kregen.
Toen Baloe mij zag en ik hem riep (uiteraard met vrolijke stem), kwam hij meteen aangestoven en ik heb hem uitbundig beloond. Daarna heb ik hem wel aangelijnd, zodat wij de mensen konden bedanken (uit hun verhaal kon ik afleiden dat hij erg ver weg is geweest). Toen heb ik hem aan de riem gehouden tot de auto.
Maar nu vraag ik me af: kan ik hem nu vanmiddag gewoon weer lekker los gooien of heeft hij nu de smaak te pakken en zal hij weer ervan door gaan? Ik heb dit nog nooit meegemaakt.
Ik hoop dat jullie me kunnen helpen!

groetjes,
Nina

Is hij niet geschrokken ofzo?
Het loslaten kun je maar op 1 manier uitproberen en dat is gewoon doen!
Dan wel op en rustige plek natuurlijk.

Succes!!

Ik weet het niet... Ik heb er wel aan gedacht, vooral omdat hij bang is voor paarden, maar dan zou hij m.i. juist weg rennen van dat ruiterpad...
Ik denk eerder dat ie iets rook en zijn neus achterna ging, hoewel ik hem nog nooit zo hard heb zien lopen!
Om eerlijk te zijn vind ik het best eng om het weer te proberen nu, zijn vorige baasjes zeiden dat het een ontzettende wegloper was (1 van hun irritaties), maar wij hebben er tot nu toe weinig van gemerkt en waren dus erg in onze sas, maar nu ben ik toch wel geschrokken!