Het HondenForum

Misschien een vreemde vraag... maar bij jonge pups wordt altijd vertelt dat ze de eerste paar nachten nogal veel heimwee naar hun moeder en broertjes/zusjes hebben. Wat ook logisch is natuurlijk, maar hoe is het voor mama als haar pups ineens weggaan? En hou je daar als fokker ook rekening mee door niet bijvoorbeeld alle pups tegelijk naar hun nieuwe huisje te doen?

Het ligt een beetje aan de teef , sommigen zijn blij dat ze er van verlost zijn , maar onze Leggy heeft nog dagen lopen zoeken en piepen naar haar puppen , erg triest Enne hier gaan ze bijna nooit allemaal tegelijk weg

Niet dat ik "fokker" ben, maar ik reageer toch maar eventjes. Per moederhond is het verschillend, maar ik heb wel gezien dat als je de pups 1 voor 1 laat weggaan dat dit goed gaat. Dus bijv. 1 pup op dag 1, de 2e op dag 3 enz...dus niet allemaal tegelijk.

Bij ons gaan ze nooit allemaal tegelijk weg, we verspreiden het over een paar dagen, (niet voor de teef, maar meer voor ons zelf). Onze teven zijn blij dat ze eindelijk van de puppy's zijn verlost. He he eindelijk weer rust, lijken ze te denken.

Hier was Zoë ook blij dat de puppen weg waren. Ze heeft ze tot 8 weken laten drinken en dat was niet altijd fijn
Helaas voor haar hebben door omstandigheden weer een pup terug.
Die is 4 weken weggeweest maar de moedergevoelens zijn er niet meer. Ze corrigeert hem als hij te ver gaat en verder negeert ze hem.

Bij on sgaan ze nooit tegelijk weg. Toen vorig jaar de eerste drie wegwaren en er nog een over was, leek kalusha erg opgelucht dat er nog maar een was, maar toen deze ook wegging heeft ze nog wel even lopen zoeken. Gelukkig hadden mijn ouders er ook een genomen en zien ze elkaar alsnog elke dag

Bij ons gaan ze ook nooit allemaal op 1 dag weg. Veel te veel stress voor de moeder (en voor ons) Verspreid over gemiddeld een week genomen vliegen ze uit.
Denk dat onze Diva nu de vlag gaat uithangen als ze weg gaan. Compleet met vaandel en al (maar wij niet)

Eigenlijk kwam het altijd zo uit dat de pups heel verspreid weggingen. Moeders had er geen problemen mee, ze miste ze niet echt geloof ik. Terwijl het een echt moedertje is, ze mochten zelfs met 8 weken nog bij haar drinken (met tandjes en nagels)! Volgens mij vind ze het wel lekker rustig.

Even reageren op dit "oude" topic:
Ik ken (zijdelings) een golden retriever die, ondanks het feit dat haar pups verspreid over meerdere weken (einde zomervakantie, vandaar)het nest hebben verlaten, toch een soort van depressie kreeg. Ze vermagerde sterk, doffe vacht, was futloos...de da kon geen lichamelijke gebreken vast stellen. Het heeft geloof ik wel een half jaar geduurd voordat ze weer een beetje zichzelf werd... De eigenaar was écht bezorgd en probeerde haar veel afleiding te geven, ik weet niet meer of hij ook nog aan de voeding gesleuteld heeft...? Hond was trouwens al 6! bij haar eerste en enige nestje! Zou dat er mee te maken hebben?

Een hond op 6- jarige leeftijd voor het eerst moeder laten worden is niet goed he!

Toen wij pups hadden zijn ze ook een voor een gedaan. We hebben er een gehouden en die was zo druk en gek als van een pup verwacht mag worden en de moeder keek ons dan ook af en toe aan van: Wanneer verkopen jullie die laatste pup nu?

Uhmm zelf ook geen fokkker maar de moeder van Minyo.. die was geloof ik erg blij dat de puppies weggingen. want toen we daar kwamen negeerde ze de puppies hele tijd.. en corigeerde af en toe nog wat.. die eigennaren zeiden dat ook al..

Ik lees over corrigeren alsof dit iets is dat niet goed is? Daar begint het opvoeden mee, dat zou je moeten koesteren!

Hutsje schreef:Ik lees over corrigeren alsof dit iets is dat niet goed is? Daar begint het opvoeden mee, dat zou je moeten koesteren!

Mijn idee