Het HondenForum

Alaskan Malamute
(met dank aan Pia)



Oorsprong
In tegenstelling tot veel andere hondenrassen, is de Alaskan Malamute niet het resultaat van een aantal kruisingen die door de mens zijn bedacht. Integendeel, zijn huidige vorm heeft hij bereikt dankzij een niets ontziende selectie ten gunste van de exemplaren die zich het beste hadden aangepast aan de klimaatomstandigheden in het hoge noorden. Het is een poolhond bij uitstek. Hij heeft zijn rasnaam gekregen van een eskimostam in Alaska, de Mahlemuts. Op zich betekent de naam van deze stam 'mensen die wonen op de plek van de grote golven'. Dit volk woonde rond de Golf van Kotzebue en de Nortonbaai en leefde voornamelijk van de visvangst. Hun honden werden vooral gebruikt om boten langs de oevers te slepen en voor de jacht op kariboes. Amerikaanse en Russische schrijvers uit de 19e eeuw die het leven in dat hoge noorden hebben beschreven waren alle getroffen door de eerbied waarmee de eskimo's hun honden behandelden en door de zorg die aan de honden werd besteed. Maar eigenlijk is dat vanzelfsprekend. De streek waarin deze mensen leefden zijn klimatologisch zo extreem, dat de tweebeners voor hun overleving sterk waren aangewezen op de gezondheid en de kwaliteit van hun viervoeters. Dit verklaart waarom ze voortdurend de beste honden uitkozen om mee te fokken; de honden die het sterkst waren, het beste waren aangepast aan de barre leefomstandigheden en de honden die zich het beste in de sneeuw konden verplaatsen. Een aangename bijkomstigheid was, dat deze honden niet alleen voortreffelijke werkers waren, maar bovendien in hun temperament het nuttige met het aantrekkelijke combineerden. Ze waren heel vriendelijk, zacht en op mensen gericht. Hierdoor werden ze niet alleen als nuttig dier gewaardeerd, maar ook als prettig en warm gezelschapsdier.

Dat is heel goed te zien op de films die in het begin aan de 20e eeuw bij de eskimo's werden gemaakt. Het was de goudkoorts die de Alaskan Malamute bijna het leven heeft gekost. Toen in delen van Alaska goud werd gevonden en de eskimo's meer vaste verblijfplaatsen kregen, ws er minder behoefte aan honden. Tegelijkertijd raakten sledehondenrennen in zwang en werden Malamute’s gekruist met Europese bergrassen. De kwaliteit van de honden verslechterde zo, dat het ras er bijna onderdoor ging. Tegen 1920 verschenen de eerste Alaskan Malamute’s in de Verenigde Staten. De fokkerij ondervond een enorme impuls van enkele zeer enthousiaste liefhebbers, die wisten hoe ze het ras op het oorspronkelijke hoge peil moesten brengen. Dat waren onder andere Arthur Walden, Milton en Eva Seeley van de Chinook kennel, Paul Voelker (M'Loot kennel) en Dick Hinman. Het duurde echter tot 1935 voordat de American Kennel Club het ras officieel erkende. In dat jaar werd ook de Alaskan Malamute Club opgericht. Ook na de Tweede Wereldoorlog ging het met de Malamute bergafwaarts, onder andere vanwege het gebruik als sleehond bij de in de poolstreken gelegerde militaire eenheden. Robert Zoller (Husky-Pak kennel) moest nu het ras redden.
Hoewel de Alaskan Malamute snel is, kan hij het wat dat betreft niet opnemen tegen de andere sleehonden. Hij moet dan ook meer als de spreekwoordelijke 'sneeuwlocomotief worden beschouwd. Hij vertoont een enorme werklust en voelt zich pas prettig bij uitingen van grote kracht en uithoudingsvermogen. Hij is op de Europese renpistes veel minder vaak te zien dan zijn snelle verwant de Siberian Husky, omdat de afstanden van die pistes naar verhouding kort zijn.



Algemeen
De Alaskan Malamute is een sterke, goed gebouwde hond met een diepe borst, een (sterk, compact lichaam, niet te korte lendenen en een dikke, grove bovenvacht van voldoende lengte (2,5-5 cm als de hond in volle vacht is) om de dikke, wollige ondervacht te beschermen. Hij staat correct op zijn voeten en maakt een erg actieve indruk. Hij heeft een breed hoofd en als hij attent is staan de wigvormige oren rechtop. Zijn voorsnuit is fors (versmalt slechts weinig tussen de neuswortel en de neusspiegel), is puntig noch lang, maar ook niet kort en gedrongen. De Malamute beweegt zich trots, met het hoofd rechtop en met levendige ogen. De aftekening op het gezicht is kenmerkend: er is een kapje over het hoofd en de rest van het gezicht is in één kleur (meestal grijsachtig wit), of er is een masker; een combinatie van het een en het ander komt niet zelden voor. De dikbehaarde pluimstaart wordt gekruld over de rug gedragen. Malamute’s bestaan in verschillende kleuren, maar zijn meestal wolfsgrijs of zwart-wit. De voeten zijn van het type 'sneeuwschoen', stevig aangesloten en lang, met goed opgevulde zolen. De voorbenen zijn recht en stevig, van een zware beenderstructuur; de achterbenen zijn breed en krachtig, matig gebogen in de kniegewrichten, maar niet koehakkig. De rechte rug verloopt zacht glooiend omlaag van de schouders naar de heupen. De lendenen mogen niet zo kort en nauw zijn dat dit de beweging hindert.
De Alaskan Malamute is aanhankelijk, vriendelijk, geen éénmanshond; een trouwe, toegewijde kameraad, speels op uitnodiging, maar in het algemeen indrukwekkend door zijn waardigheid.



Hoofd
Moet breed en krachtig zijn om een grote mate van intelligentie aan te geven; in verhouding met de grootte van de hond, zodat hij niet plomp of grof lijkt. Schedel breed tussen de oren, naar de ogen toe geleidelijk aan versmallend.

Gebit
De snijtanden scharen; nooit boven- of ondervoorbijtend.

Oren
Middelmatig groot, maar klein in verhouding tot het hoofd; aan de zijkanten op de schedel geplaatst. De bovenste helft is driehoekig, enigszins afgerond op de top. Als ze rechtop staan, zijn ze enigszins naar voren gericht; tijdens het werken zijn ze soms naar achteren gevouwen. Hoog geplaatste oren zijn fout.

Ogen
Bruin, amandelvormig, matig groot voor deze oogvorm, schuin geplaatst.

Lichaam
De borst moet diep en sterk zijn, zo ook het krachtige, compacte lichaam. De rug is recht en loopt geleidelijk af naar de heupen. Gespierde lendenen. Hals: stevig en matig gebogen.
Schouderhoogte: reuen 63,5 cm, teven 58,5 cm.

Benen
Schouders: enigszins schuin. Voorbenen: gespierd en zwaar van bot. Achterbenen: breed en op de dijen krachtig gespierd. Kniegewrichten: licht gebogen en goed laag. De benen van de Malamute moeten sterkte en stuwkracht uitstralen. Elke aanwijzing van gebrek aan kracht en 'unsoundness' in de benen of de voeten als de hond staat of beweegt, is een ernstige fout. Hubertusklauwen aan de achterbenen zijn ongewenst en moeten kort na de geboorte bij de pups worden verwijderd.

VOETEN
Groot en compact, aaneengesloten en goed gebogen; dikke, stevige voetzolen; korte sterke nagels. Beschermende haargroei tussen de tenen.

Staart
Verlengt de lijn van de ruggengraat bij de aanzet; goed behaard en over de rug gedragen of als een vossenstaart; lijkt op een wuivende pluim.

Vacht
Dikke, grove bovenvacht, niet lang, ook niet recht. Ondervacht dicht, vettig en wollig. Malamute’s hebben in het algemeen als ze in de zomermaanden ruien een iets kortere en minder dichte vacht.

Kleur
De gebruikelijke kleuren variëren van lichtgrijs tot zwart, maar bruin bestaat ook; altijd met wit op de buik, een deel op de benen en op een deel van het masker. Gezichtsaftekening moet kap-, hetzij maskerachtig zijn. Geheel wit is de enige andere erkende effen Malamute.

Bijzonderheden
De Alaskan Malamute moet vooral worden beoordeeld op zijn capaciteiten om zware vrachten te trekken. Daarom moet hij compact, krachtig gebouwd zijn, met zware botten, stevige benen en goede voeten, een diepe borst, sterke schouders en een stevig, regelmatig gangwerk tonen. Hij is als trekhond niet bestemd om in snelheidswedstrijden met de kleinere noordelijke rassen te wedijveren. Fouten zijn: spreidvoeten, elke aanwijzing van gebrek aan sterkte of van zwakte in de benen, achterbenen nauw (of koehakkig), zwakke polsen, rechte schouders, stijve gangen, zwakke boekingen, 'unsoundness', te weinig borstdiepte, logheid, lichte beenderstructuur en slechte proporties in het algemeen.

Werkhonden
De Alaskan Malamute is de grootste van de vier poolhondenrassen. Hij werd door de Inuït’s gebruikt voor het trekken van zware vrachten over lange afstanden. De Malamutes zijn minder snel dan Husky’s (vroeger ingezet als koeriershonden). Malamutes worden daarom de “Diesel van het Noordenâ€

Ik hou toch zo van dit ras!
Zelfs als ze volwassen zijn, zijn ze nog pup.

Superras! Maar stel me toch nog altijd de vraag of die intelligentie bij Sanka ook aanwezig is Aangezien ze tijdens de wandelingen regelmatig tegen een paal loopt gewoon omdat ze niet ziet waar ze loopt...

Lichaam
De borst moet diep en sterk zijn, zo ook het krachtige, compacte lichaam. De rug is recht en loopt geleidelijk af naar de heupen. Gespierde lendenen. Hals: stevig en matig gebogen.
Schouderhoogte: reuen 63,5 cm, teven 58,5 cm.

Nou dan hebben we wel een hele grote teef.... Onze meid heeft een schouderhoogte van 67cm. en is nu nog maar 1 jaar en 8 mnd oud.

Maar helaas worden de malamutes steeds kleiner gefokt en dat vindt ik van onze meid weer zo mooi... ze steekt boven de meeste malamutes met kop en schouder bovenuit

Mijn ouders hebben er 11 jaar 1 gehad echt een super lief beest!!

helaas hebben ze toch besloten er geen meer te willen omdat ze zo erg verharen.
Ik vind het prachtige beesten!

Mijn nichtje heeft er nu 1 van 2 en een pup van 12 weken.

Ik vind het prachtige honden. Eerlijk gezegd mooier dan de husky!

Ook leuk om te vermelden:
De Mahlemuts gebruikten hun honden voor de jacht, maar ook om op hun kinderen te passen wanneer ze zelf op jacht gingen.

1 van de allermooiste rassen om te zien in mijn optiek.
Erg jammer dat het, volgens diverse mensen, weglopers zijn en dat je ze zeer slecht los kan laten lopen.

Ik hoorde ooit een verhaal van ene vrouw die toen informeerde over een pup van Hayleigh, dat zij ook een malamute had. Deze hond ontsnapte eens, en vloog het strand op waar ze dichtbij woonde, in Petten.
Ze zijn er met de Jeep achteraan gegaan, en konden hem pas na een kilometer of 30 weer te pakken krijgen??

Daar word je niet happy van, maar ze blijven mooi, sterk, indrukwekkend en zeer zachtmoedig om te zien.
Geef mij een Malamute, met het karakter van een Herder en ik ben om

@Arcee

Een Malamute moet je waarderen om het karakter dat niet lijkt op dat van de herder;)

Maar ze lopen niet allemaal alleen maar weg. Het zijn echter jagers (voor de kill, voor zichzelf) en zelfstandige types, wat maakt dat het leren loslopen en luisteren iets meer voeten in de aarde heeft dan bij andere honden, dat wil niet zeggen dat ze het niet kunnen.

Mijn honden lopen ook los, en het zijn toch echt Malamutes.

O dat geloof ik best. Je moet een Malamute denk ik aanvoelen en begrijpen, meer als bij andere rassen omdat ze nog zo oorspronkelijk zijn??
Iemand moet ook echt een Malamute mens zijn denk ik om tot een werkelijk goede relatie te komen met deze hond. Dingen begrijpen en aanvoelen, maar oom zaken accepteren en waarderen zoals ze zijn vanuit de hond?
Dit soort honden willen veranderen is volgens mij iets wat je niet moet willen, en/of amper kunt winnen?

Een oerhond willen veranderen is vechten tegen de bierkaai. Frustrerend voor mens en dier.

Een relatie met een Malamute is er wel vrij snel. Hij is namelijk wel zeer mensvriendelijk en een erg sociaal wezen. Het gaat er echter om wat je van je hond verwacht.
Kan ik verwachten dat ze bij ieder commando opspringen om mij snel te plezieren? Nee, dat niet. Wel weet ik dat mijn oudste hond als ze mij kwijt is, me opwacht bij de auto en de jongste me goed in de gaten houd en een snelle spurt neemt als ik uit zicht dreig te raken.
Waken doen ze absoluut niet en iedereen wordt vriendelijk bejegend, maar ik denk dat diegene die mij serieus iets wil aandoen twee wolven over zich heen krijgt met blikkerende tandjes.
Ze zijn puur en eerlijk en als je dat zelf ook bent heb je er een wereldhond aan, een echte vriend.
Ze praten ook terug;)

Het is inderdaad de hond appreciëren zoals hij is. Ikzelf vind ze geweldig nét om hun zelfstandige en soms eigenwijze karakter, ik hoef dan weer geen herder die constant aan mn hielen kleeft zodra die nog maar denkt dat ik mij ga verplaatsen...
En zoals Lief ook al zei, ze zijn lief maar probeer het baasje niets aan te doen want dan kun je maar beter een goede conditie hebben! Spreek hier uit ervaring...

Karin_Yerva schreef:

Lichaam
De borst moet diep en sterk zijn, zo ook het krachtige, compacte lichaam. De rug is recht en loopt geleidelijk af naar de heupen. Gespierde lendenen. Hals: stevig en matig gebogen.
Schouderhoogte: reuen 63,5 cm, teven 58,5 cm.

Nou dan hebben we wel een hele grote teef.... Onze meid heeft een schouderhoogte van 67cm. en is nu nog maar 1 jaar en 8 mnd oud.

Maar helaas worden de malamutes steeds kleiner gefokt en dat vindt ik van onze meid weer zo mooi... ze steekt boven de meeste malamutes met kop en schouder bovenuit

Omgekeerd bedoel je, toch? Malamute's worden steeds groter gefokt, helemaal niet kleiner...

ArCee schreef:1 van de allermooiste rassen om te zien in mijn optiek.
Erg jammer dat het, volgens diverse mensen, weglopers zijn en dat je ze zeer slecht los kan laten lopen.

Ik hoorde ooit een verhaal van ene vrouw die toen informeerde over een pup van Hayleigh, dat zij ook een malamute had. Deze hond ontsnapte eens, en vloog het strand op waar ze dichtbij woonde, in Petten.
Ze zijn er met de Jeep achteraan gegaan, en konden hem pas na een kilometer of 30 weer te pakken krijgen??

Daar word je niet happy van, maar ze blijven mooi, sterk, indrukwekkend en zeer zachtmoedig om te zien.
Geef mij een Malamute, met het karakter van een Herder en ik ben om

Mijn twee malamutes ( wat dan ook inderdaad ook echt een uitzondering is ) kunnen wel los, naast de woonwijk hebben wij een dijk en daarachter heb een je een groot hondenveld met bosjes.
In de woonwijk zou ik ze nooit losdoen vanwege de katten, maar op dat veld komen ze prima terug.
Mijn ene malamute ontsnapt wel eens, maar blijft dan gelukkig wel in de woonwijk..

Mwah zo'n uitzondering zijn loslopende malamutes niet. Maar je moet wel goed opletten waar je ze los laat en geen herdergedrag verwachten.
Ik kwam laatst een malamute tegen in ons loslooppark, de bijbehorende baas was ons al aan het zoeken want die had al gehoord dat hij niet de eerste, enige echte loslopende malamute had hier.

Ik had dat met de Huskies ook. Geen centje pijn hoor. Soms luisterden ze wat vertraagd, maar ze luisterden wél.