de zin van het hondenleven

[jelle]

Wat is voor jullie de zin van het hondenleven?

In wat recente topics lees ik van sommige mensen uitspraken als "wat zijn nou een paar maanden extra" en "de hond zelf weet toch niet hoe oud hij wordt." Nu komen deze uitspraken uit topics over specifieke gevallen maar ik wil het eigenlijk even los daarvan trekken - dus een aparte topic.

Ergens klopt het natuurlijk wel dat een hond weinig weet zal hebben van wat hij mist als zijn leven voortijdig beeindigd wordt. Maar als je zo denkt... waarom zou je dan bijvoorbeeld uberhaupt nog een hond met een niet helemaal gunstig verleden een tweede kans geven - afgezien van als je het om puur egoïstische redenen zou doen? Dan kunnen we toch net zo goed alles wat in binnen- en buitenlandse asiels zit te wachten in laten slapen? Ze weten het zelf toch niet...

Voor mij komt dit in essentie neer op een ethische kwestie - wat is de zin van het leven voor een hond?
Bij mij komt het toch vooral neer op dat ik het leven voor de hond zélf, en dan bij voorkeur op een leuke manier, toch hetgeen vind dat de zin geeft. En als de baas daar ook lol aan heeft is dat heel fijn natuurlijk .
En in dat licht vind ik extra tijd ook wel degelijk waardevol - mits goed doorgebracht, natuurlijk. Ik kan het idee dat het geen probleem zou zijn om het leven van alle asielhonden bijvoorbeeld maar te beëindigen ook niet met mezelf verenigen - wat dat betreft is het dus ook puur een keuze om er op deze manier tegen aan te kijken.

Wat is het voor jullie?

[Jaap*]

Ik vraag wat extra bedenktijd

[indiera]

Voor mij persoonlijk ,is een honddenleven een belangrijk leven ,wij sporten met onze honden en willen dat zo lang mogelijk doen ,echter mocht er een hond ziek worden en niet meer beter worden dan houd het op en gaan wij niet door tot het uiterste ,ja dan maar een paar maanden eerder dood om het even cru te zeggen ,wat heb je eraan als je heel veel geld kwijt bent ,er voor moet gaan lenen, als het voor een paar maanden is ,het verdriet is even groot maar als je zoveel geld kwijt bent en na de dood van je hond nog zo in de problemen zit is ook niet alles ,let wel ik heb best veel geld over voor mijn beesten ,maar dan wel als ze iets hebben en ze er boven opkomen.
maar ieder mens is anders gelukkig, en ik zou nooit iemand veroordelen op haar of hem zijn keuze

[jelle]

Voor mij persoonlijk ,is een honddenleven een belangrijk leven ,wij sporten met onze honden en willen dat zo lang mogelijk doen ,echter mocht er een hond ziek worden en niet meer beter worden dan houd het op en gaan wij niet door tot het uiterste ,ja dan maar een paar maanden eerder dood om het even cru te zeggen ,wat heb je eraan als je heel veel geld kwijt bent ,er voor moet gaan lenen, als het voor een paar maanden is ,het verdriet is even groot maar als je zoveel geld kwijt bent en na de dood van je hond nog zo in de problemen zit is ook niet alles ,let wel ik heb best veel geld over voor mijn beesten ,maar dan wel als ze iets hebben en ze er boven opkomen.
maar ieder mens is anders gelukkig, en ik zou nooit iemand veroordelen op haar of hem zijn keuze

en als het geen geldkwestie is?

[M@scha]

zolang je als eigenaar de mogelijkheid hebt een hond een hondwaardig bestaan te geven is dit waardevol. dus ook als je denkt die mishandelde stumper te kunnen helpen.

praktijkvoorbeeld: na 4 jaar vechten voor sams gezondheid en hij alleen maar meer jeuk en stress kreeg was het gewoon klaar. sam was sam niet meer. wilde niet wandelen alleen nog slapen aan alles was duidelijk dat die hond doodongelukkig was. toen was voor ons het moment aangebroken om nog 1 ding te proberen en als dat niet werkte hem te laten gaan.

natuurlijk had ik met alles wat nu bestaat nog 5 jaar door kunnen gaan met probeersels, behandelingen en medicijnen van DA tot paranormaal maar het is een keer klaar en mooi geweest voor de hond.

gelukkig heeft bij sam dat laatste geholpen en is hij zeker geen 100% maar wel weer hondwaardig in zijn leventje. dus is hij er nog.

wel is dit het allerlaatste. hoeveel mogelijkheden er ook zijn, zo'n periode doe ik hem niet meer aan dus mocht hij weer helemaal terugvallen waarvoor wij op opze blote knietjes hopen dat het niet gebeurt, dan laten we hem gaan.

[S@ndr@]

ik sta eigenlijk alle dagen voor die beslising, Baco heeft pijn, ligt en slaapt veel .
krijgt de helft aan pijnstilling van wat hij zou mogen, maar ik wil ook niet dat hij alles forceert, als hij niets voelt.
toch heeft hij ook nog lol, speelt afentoe, is tevreden, eet en drinkt goed, gaat blij mee op een wandeling.

Ik weet dat ik die beslissing moet gaan maken, weet alleen niet wanner, en hij gelukkig ook niet, voor nu genieten we allebei nog, ook van elkaar, want dit is zo`n speciale hond, eentje die je meer een of 2 keer tegen komt in je leven

voor mij is de zin dat hij nog geniet, als hij overal mag snuffelen, geniet van lamsribben, afentoe helemaal uit zijn plaat gaat met spelen
savond lekker tegen me aankruipt en dan zucht omdat ie zo tevreden is, dat heeft zin~.hij is een aanvulling op mijn leven, en ik hopenlijk op de zijne

[M@scha]

moeilijk inderdaad. voor mij is ook het laten zien van tevredenheid erg belangrijk. sam had dat niet meer. en dan is er iets heel belangrijks weg.

het blijft erg moeilijk want sam is ook een van het speciale soort. missc hien wel juist omdat we samen zoveel meegemaakt hebben dat we samen kunnen lezen en schrijven.

[tineke]

Ik vind dat je iedere hond daarin apart zou moeten beoordelen al naar gelang de klachten.
Een hondenleven moet voor de hond dragelijk zijn en dat verschilt van hond tot hond.
Orson bijv. zou ik nooit teveel mee dokteren om zijn leven enkele manden te verlengen als die situatie zich zou voordoen omdat hem dit een mate van stress oplevert die de kwaliteit van zijn leven zeker nadelig zou beinvloeden.
Ik vind dat dus heel moeilijk te beoordelen omdat het per hond zo kan verschillen.

[S@ndr@]

het heeft me al heel wat tranen gekost,
maar juist die emotie, is dat niet leven
dat geeft de zin en de diepgang eraan(denk ik)

[schelsey]

Ik weet van mezelf dat ik te ver ga, Rambo ( terveurse herder)kreeg eerst metacam, dan cortisone en op laatste morfine, en ook dat hielp al niet echt goed meer, hij schoof regelmatig weg en kon dan bijna niet meer zelf recht en toch kon ik het niet, inslapen, op een zondag is hij na een wandeling beginnen weg te schuiven met zijn achterste poten, de ene lingt de andere naar rechts, en gilde van de pijn, elke keer rechtgezet en na paar min lag hij er weer, woog al 50 kilo door al die pillen, na 15 tal keer opnieuw moest ik wel besluiten dat het gedaan was, en toen ik de dierenarts belde kon ik niet praten van het huilen, maar ze wist wie ik was en belde terug, Rambo was mijn aanhangsel, waar ik was was hij, zonder woorden verstonden we elkaar, dus na zijn dood viel ik in een diepe put, net alof er een stukje van me weg was, hij is bijna 12 geworden

Met de honden die ik nu heb is de band niet zo diep, maar ook hier zal ik te ver gaan, dat weet ik van mezelf, alleen erg dure operatie's waar ze erg lang moeten revalideren doe ik niet bij oude honden, dan laat ik ze lopen met de nodige pijnstillers tot ze erbij neervallen, manier van spreken dan toch

Schelsey is niet gezond, slechte heupen en weet dat binnen paar jaar het weer begint, ze is nu bijna 7 en zie ertegen op dat ze slechter gaat worden en ik binnen paar jaar weer zal moeten beslissen, veel te laat waarschijnlijk

[boxersien]

Wat is de zin van een hondenleven?

Moeilijke vraag. Mijn honden zijn hier om mij te plezieren. Ondertussen zorg ik met goede zorg voor hun zodat ze ook een heel leuk, actief leven hebben.
Waarom zoveel moeite doen om honden die het slecht hadden een tweede (derde, vierde) kans te geven? Gewoon omdat ze het verdienen. Een hond kan zelf niet kiezen. Een hond heeft er dus ook niet voor gekozen om slecht behandeld te worden door mensen, maar is wel degene die er de dupe van is terwijl die mensen gewoon vrijuit gaan en vrolijk verder leven met eventueel een andere hond.

Hoe ver ik ga in medische zorg? Tja, helaas bestaat er geld dus daar zal ik sowieso rekening mee houden. Maar als mijn hond met medicatie nog een geweldig verder leven kan hebben dan ga ik ervoor. Weet ik dat ik met honderden euro's zijn leven met een aantal maanden kan verlengen dan mag hij gaan slapen. De hond moet dan vanalles ondergaan en de kwaliteit van zijn leven zal niet meer worden wat ik dan ga verwachten. Een hond met pijn ga ik niet met veel geld helpen om even van de pijn verlost te zijn die even later weer terug gaat komen en dan zo erg gaat worden dat hij alsnog ingeslapen moet worden.

Naast de goede zorgen, zowel medisch als dagelijks en periodiek, ben je ook verplicht aan je dieren om goede besluiten voor hun te maken en ze niet te laten kwakkelen.

Boris heb ik ook jaren geleden bijna laten gaan. Met hetzelfde verhaal als Baco. Niet te opereren en zoveel pijn van zijn HD. Op een gegeven moment een boxer in huis van bijna 5 jaar die met moeite 10 minuten kon lopen en daarna vreselijk last had van stijfheid.
Ik ga dan ook nooit vergeten hoe iemand mij het redelijk nieuwe voedingssuplement sashas blend gaf om een maand te proberen. 3 dagen nadat ik begonnen was had ik een andere hond. Hij had weer veel plezier, bijna geen last meer van pijnen en werd steeds actiever. Nu 3 jaar later, hij loopt zelden mank en is inmiddels 8 jaar geworden. De laatste jaren misschien 3 korte periodes gehad van nog geen week tijd dat hij pijn had. Van een hond die alleen mocht lopen en af en toe ook wel draven, rent en vliegt hij weer als heel vroeger!!
Dus ja, niet te snel opgeven, maar voordat dit middel kwam was ik echt ten einde raad. Niets ergers dan je hond pijn zien lijden.
Mocht de pijn weer zo hevig terug komen dan mag hij gaan. In dat geval heeft hij bij mij nog hele leuke jaren gehad na de slechte jaren bij andere gezinnen/mensen. Hij verdient het niet om weer pijn te lijden.

[boxersien]

ik vind geen hondenleven beter dan een hondonwaardig leven - voor mij is de discussie dan terug te voeren naar wat wel of niet hond(on)waardig is.

in (sommige) asiels verblijven zonder uitzicht op verbetering op de korte termijn vind ik bv. hondonwaardig en dan weegt het leed niet op tegen het stukje leuk leven dat er heel misschien nog zou kunnen komen.

Hier kan ik volledig mee eens zijn!! Voor sommige honden in de asiels vind het het onzettend zielig dat men niet ervoor kiest ze te euthanaseren. Kijk, een periode om te zien of niet iemand misschien zo'n hond zoekt dat moeten ze zeker krijgen, maar zoals sommige honden die er al jaren zitten wegens bijtgedrag en na jaren nog niet herplaatst zijn die zou ik persoonlijk laten gaan.
Het is super dat asiels er zijn en ze doen ontzettend goed werk, zeer zeker!! Maar het is geen instelling waar dieren voor hun plezier verkeren en vaak krijgen ze er ook niet zoveel aandacht als dat ze nodig hebben.

Ik heb met boris ook gezien (zat er een half jaar) dat het ook voor een hond heel moeilijk is om zo'n periode daar door te brengen en daarna weer de samenleving en een huisgezin in gaat.

[S@ndr@]

het probleem met al dit ssort dingenof het nu gaat om gedrag, pijn of iets anders, waar trek je de lijn en zeg je nu is het onwaardig.

Bij Baco is het voor mij heel duidelijk, juist omdat hij zo bijzonder voor me is, mag hij gaan als het niet meer leuk is,ik gun hem alles, maar hij hoeft hier niet te verrekken van de pijn omdat ik hem niet wil laten gaan

probleem is wel hij moet nog 3 jaar worden, en ik tel terug, voorheen had ik zoiets van als hij 6 wordt knijp ik mijn handen dicht, ik denk nu richting 5 of 4 en een half, dus het komt steeds dichterbij, tenzij er een wonder geschied

zijn manie van doen, in combi met de omstandigheden, zullen het besluitbrengen(omdat ik hem ken, en aanvoel) maar wie moet dat doen voor honden in het asiel, met problemen van welke aard dan ook
hoe ga je dan voorkomen dat er honden ten onrechte worden ingeslapen

dit is en blijft lastig

[Rami]

Ik vind het eigenlijk niet helemaal een waterdichte vergelijking: het leven van een ongeneeslijke zieke hond eventueel 'verlengen' of het leven van een hond in een asiel, die weliswaar niet het allerbeste hondenleven heeft wat je maar kunt bedenken, maar zonder pijn of ongemakken, verlengen door 'm in dat asiel of opvang te houden.
Overigens ga ik dan wel uit van een opvang of asiel waar honden wel normaal hond kunnen zijn. Als ik bijv. de foto's en filmpjes van Kimba bekijk zie ik daar honden die 'hondendingen' kunnen doen en geen ongelukkige indruk maken.
In die zin vind ik dus de vergelijking niet helemaal kloppen.

[Ireen]

Ik denk dat er niet veel"zin"is aan een hondenleven. Net zo min als een mensenleven "zin"heeft. Het enige verschil is dat mensen aan zingeving doen, en honden niet.

Een mens kan verder denken....als een mens 5 chemo's (bijv.) moet ondergaan kan een mens zich eraan vastklampen dat hij daarna hopelijk weer beter is en nog jaren meekan. Een hond kan dat niet, die heeft alleen het overlevingsinstinct en die voelt pijn.

Het is dus alleen de "zin"die wij eraan geven. Ik had een tijd terug bijv. een kat van 16 jaar in huis gehaald, die buiten zat en zo graag het huis van zijn baasje in wilde...baasje trapte hem echter naar buiten, want kat was niet zindelijk, beest wat totaal doorweekt van de regen en ik heb hem meegenomen met het idee hem een spuitje te geven...was duidelijk ziek en had het aan de nieren. De dierenarts wilde hem echter nog niet in laten slapen. Misschien de week erop, maar hij wilde de afspraak met mij maken, dat ik kat lekker in een mandje aan de verwarming liet liggen, dan zou hij de medische kosten voor zijn rekening nemen.
Zijn argument: het beestje had een ellendig leven achter de rug, als hij nu nog maar een weekje kon genieten van een warme mand, zonder pijn, dan had hij dat toch maar gehad. Terwijl hij, als het 1 van mijn eigen katten was geweest, zelfs het advies had gegeven het dier in te laten slapen.

Voor de kat maakt het geen verschil, die heeft echt niet gedacht toen hij dood was: goh, wat fijn dat ik nog een weekje lekker in een mand heb kunnen liggen....hoogstens heeft hij op het moment van die momenten genoten. Maar de dierenarts en ik hebben er op dat moment "zin"aan gegeven door onze denkwijze.

En dat is met een hond net zo....het leven van de hond krijgt "zin"doordat er mensen zijn die zich erom bekommeren.

Ik vind het ook heel erg wat er allemaal met dieren gebeurt, hoewel het afspuiten mij dan weer minder raakt, omdat die honden niks meer voelen. Mishandeling e.d. voelen de dieren, van hot naar her gesleept worden ook. Dat zijn dingen die mij veel meer raken, en daarbij dan de verbazing/ verontwaardiging over hij wij met dieren om menen te mogen gaan.

Euhm...even kort proberen nu
Het leven van een hond heeft imo geen zin, net zo min als al het andere leven op aarde. Het is echter wel belangrijk voor mij, omdat ik vind dat een leven, welk leven dan ook waardevol is.
Mocht mijn hond ziek worden dan hoop ik dat ik op het goede moment de beslissing kan nemen hem te laten gaan. Zo lang hij er nog plezier in heeft heeft zijn leven voor mij zin. Zodra de lol er voor hem af is, is het zinloos om hem nog langer hier te houden.

[Rami]

daarom zei ik ook met opzet 'sommige' asiels . kimba had ik daar dan ook niet bij voor ogen, maar wel andere spaanse én belgische/nederlandse asiels (als het gaat om honden die er echt te lang verblijven).

je spreekt dan wel niet van fysieke pijn of ongemakken, maar wel van psychische en die wegen voor mij even zwaar door.

overigens gaf ik dat asiel alleen maar als voorbeeld van wat voor mij hondonwaardig kan zijn, maar ik zou net zo goed voorbeelden van ziekte en pijn kunnen geven .

Oh ja, uitzichtloos psychisch lijden is zeker net zo erg als uitzichtloze pijn en ongemakken, dat ben ik helemaal met je eens. En ook dan kun je je afvragen of zo'n hondenleven nog wel 'zin' heeft.

Het enige wat ik moelijk vind (of wat misschien uberhaupt moeilijk is) wie dat kan bepalen voor een hond. Ik bedoel: vaak is een erge ziekte, pijn, hevige ongemakken wel 'duidelijk': als de hond niet meer beter wordt, hij dagelijks pijn aangeeft en er echt geen remedie is, dan zul je - als baas - wel weten welke beslissing je moet nemen.
Maar een hond in een overvol asiel, waar weinig voedsel/water is, waar honden niet veilig zijn of waar ze jaar en jaar uit in een kleine kennel verblijven, op een harde ondergrond, in de kou, zonder contacten met soortgenoten en/of mensen, ja daar kun je ook van uitgaan dat het dier lijdt. Maar er is geen baas die ziet hoe erg de hond er aan toe is. Er is geen 'baas' die een beslissing kan nemen.

Misschien dat je de 'zin van een hondenleven' niet los kunt zien van wie of wat hem zin geeft.


Argh... het lukt me niet om helder op te schrijven wat ik bedoel...

[indiera]

Voor mij persoonlijk ,is een honddenleven een belangrijk leven ,wij sporten met onze honden en willen dat zo lang mogelijk doen ,echter mocht er een hond ziek worden en niet meer beter worden dan houd het op en gaan wij niet door tot het uiterste ,ja dan maar een paar maanden eerder dood om het even cru te zeggen ,wat heb je eraan als je heel veel geld kwijt bent ,er voor moet gaan lenen, als het voor een paar maanden is ,het verdriet is even groot maar als je zoveel geld kwijt bent en na de dood van je hond nog zo in de problemen zit is ook niet alles ,let wel ik heb best veel geld over voor mijn beesten ,maar dan wel als ze iets hebben en ze er boven opkomen.
maar ieder mens is anders gelukkig, en ik zou nooit iemand veroordelen op haar of hem zijn keuze

en als het geen geldkwestie is?

Dan nog vraag ik me af wat het nut er van is ,let wel als je het over een paar maanden hebt, denk niet dat je de hond er een plezier mee doet, men zegt wel ,ze hebben er geen last van ,de eventuele behandeling dan ,nou daar ben ik het dus niet mee eens ,wat voor behandeling ook ,last hebben ze er altijd van.
Ik laat liever de hond dan gaan , dan is hem en mij verder leed bespaard gebleven,
Maar dat is mijn mening hoor.

[Bullenmama]

Raisa veranderde in drie dagen tijd van een levendige blije hond in een hond die rechtsachter en linksvoor verlamd was. Die haar kop niet meer op kon tillen en veel pijn had. Ze kon alleen nog maar liggen en bewoog niet meer. Haar omrollen op haar andere zij deed haar piepen en kreunen van de pijn.
Wij hebben er-in overleg met de dierenarts-voor gekozen haar niet te laten onderzoeken met contrastvloeistof. Want wat de uitslag ook zou zijn : het was mis.
We hebben haar in laten slapen zonder te weten wat ze precies mankeerde, en dat begrijpen sommige mensen niet.
Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen haar pijn te doen, hoe had ik aan haar uit kunnen leggen dat het "voor haar eigen bestwil is "?
Achteraf maar goed ook, want ze bleek overal bulten te hebben, die had ze nooit gehad.

Ik vind echt dat mensen vaak te lang hun huisdier laten lijden.
Is er een goede kans op herstel, okee, maar een leven rekken terwijl het dier pijn heeft , dat gaat mij te ver.
Liever twee maanden te vroeg in laten slapen dan een week te laat.

[S@ndr@]

maar dan weer de vraag, waar ligt de grens, wie mag blijven leven, en wie niet, wanner besluit je dit is kansloos.
wanneer is een hond kansloos wie beslist wat ,wanneer

[tekkel]

Qua asielhonden denk ik dat het een optie zou kunnen zijn om de honden met een moeilijk/bijterig karakter in te laten slapen. Vaak zijn zij de honden die dan later van hand naar hand gaan en uiteindelijk tóch nog bij de DA belanden voor de finalespuit. En ze maken plaats voor honden die wèl goed kunnen functioneren in een gemiddeld gezin.
Ik meen dat dat in de USA ook zo gebeurd.

Ik weet niet of het in de hele USA zo gebeurt, maar in de streek waar mijn beste vriendinnetje woonde (in Pennsylvania), zaten honden 10 dagen in een asiel en dan werden ze afgemaakt. Allemaal, bijterig of niet

[tekkel]

Wat is voor jullie de zin van het hondenleven?

Dat is volgens mij een erg religieuze (christelijke?) notie.

Waarom moet een leven zin hebben? Een leven ís er gewoon.
Als mens kan je proberen een zo goed mogelijk leven te hebben door goed te zijn voor andere mensen en je omgeving. Misschien dat je dat 'zin' kunt noemen.

Mijn hond is er voor mij (klinkt erger dan ik het bedoel ). Zij bezorgt mij plezier en lichaamsbeweging, en in ruil daarvoor zorg ik goed voor haar.
Ik ben bang dat het niet méér is

[Rami]

Mijn hond is er voor mij (klinkt erger dan ik het bedoel ). Zij bezorgt mij plezier en lichaamsbeweging, en in ruil daarvoor zorg ik goed voor haar.
Ik ben bang dat het niet méér is

Voor jou (en ook voor mij) is het idd niet veel 'meer'. Hoewel... buiten plezier en lichaamsbeweging ervaar ik wel een verbond met mijn honden. Iets dat dieper gaat. Iets wat ik niet heb met een kat, kip of konijn. Die bezorgen mij ook plezier en in ruil zorg ik goed voor ze, maar dat is echt niet meer dan dat.
En juist omdat dat 'verbond' er is, kun je je afvragen wat een hond betekend (in een mensenleven). Zo ervaar ik de vraag van Jelle. Niet als iets religieus.

[boxersien]

maar dan weer de vraag, waar ligt de grens, wie mag blijven leven, en wie niet, wanner besluit je dit is kansloos.
wanneer is een hond kansloos wie beslist wat ,wanneer

Dat beslissen bij ons de DA voorop, met daarnaast de beheerster, assistent beheerster en vaste verzorger(s). Samen kan je uitstekend tot een goede beslissing komen!
Wanneer? In zeer ernstige medische gevallen zo snel mogelijk en in alle andere gevallen ga je minstens 2 weken bezig zijn om te proberen het dier erbovenop te halen. Is er in die twee weken geen vooruitgang? Dan kan het dier beter uit zijn lijden verlost worden.
Is er vooruitgang? Dan wordt er zeker mee door gegaan!
Is het een hond met (angst) agressie? Die worden standaard een paar dagen/week met rust gelaten. Krijgen alleen voer, water en elke dag een schoon hok. Daarna gaan we langzaam proberen met training de hond te helpen. Soms zie je snel dat het niets wordt, soms kan een hond na 3 á 4 maanden wel herplaatst worden bij mensen die ervaring hebben.

Ieder asiel heeft weer andere redenen, maar bij ons wordt geen dier ingeslapen tenzij het dier medisch gezien niet meer te redden is of zo agressief/angstig is dat het een gevaar is voor de samenleving . Moeilijke probleem gevallen proberen we wat gemakkelijker te maken of bij mensen met ervaring uit te plaatsen. Sommige rassen gaan hier niet snel weg (labradors bijv.) en die worden ook weleens uitgewisseld met andere asiels, maar dat gebeurd zelden.

We hebben vorig jaar 10 labs gehad van een broodfokker. Allen volwassen en niet zindelijk en wel meer dan dat, want nooit gesocialiseerd. Deze zijn allen naar Duitsland herplaatst. Daar is een stichting die labradors met deze problemen opvangt, verzorgt, heropvoed en herplaatst. Daar zijn ze allen met succes geplaatst

[Baily]

In zijn algemeenheid heeft het leven van een hond misschien weinig zin, maar voor de hond zelf, die dat leven leeft, heeft het wel weer zin. Het genieten van dingen, niet dat het elke dag feest is, maar er zijn toch zeker dingen die de moeite waard zijn. Tegen de tijd dat een hond niet meer van zijn leven kan genieten, en het vooral een tijd rekken wordt, dan denk ik inderdaad dat het voor de hond zelf niet uit maakt of zijn leven een paar maanden langer zou kunnen duren.

Aan de andere kant heb ik zelf wel de neiging om voor mijn Desi alles in deze paar jaar te stoppen, wat ze tien jaar lang niet heeft gehad, en voor haar heb ik wel het gevoel dat tijd telt, en dat we alles eruit moeten halen wat er in zit. Misschien dat dat bij jou ook speelt bij Moya. Voor mij bij Desi wel, omdat ze zoveel gemist heeft. Maar ik probeer wel om niet tot het alleruiterste dokteren. Wel is ze tot nu toe op 12 jarige leeftijd zelfs nog 2x geopereerd aan melkklierkanker, en het gaat tot nu toe nog goed. Maar aan bijvoorbeeld chemo zou ik niet meer beginnen voor haar, dat geeft te veel stress om op te wegen tegen de voordelen er van.Ik probeer me wat Desi betreft goed voor ogen te houden dat het gaat om kwaliteit, en niet om kwantiteit.

[Rami]

Aan de andere kant heb ik zelf wel de neiging om voor mijn Desi alles in deze paar jaar te stoppen, wat ze tien jaar lang niet heeft gehad, en voor haar heb ik wel het gevoel dat tijd telt, en dat we alles eruit moeten halen wat er in zit. Misschien dat dat bij jou ook speelt bij Moya. Voor mij bij Desi wel, omdat ze zoveel gemist heeft. Maar ik probeer wel om niet tot het alleruiterste dokteren. Ik probeer me voor ogen te houden dat het gaat om kwaliteit, en niet om kwantiteit.

Ik kan me dit gevoel - alles er uit halen wat er in zit - in het geval van jouw Desi (en ook wat betreft Moya) heel goed voorstellen.
Als je ziet hoe je hond geniet van alles wat een 'echt' hondenleven te bieden heeft, dan zou je willen dat het nog heel lang zo doorgaat.
Al zijn die maanden, jaren die honden als Desi en Moya in het hier en nu doorbrengen natuurlijk al goud waard. Ik bedoel: zij leven met de dag, de dag is leuk en goed. Honden kijken niet vooruit, maar ook niet terug.

[boxersien]

Aan de andere kant heb ik zelf wel de neiging om voor mijn Desi alles in deze paar jaar te stoppen, wat ze tien jaar lang niet heeft gehad, en voor haar heb ik wel het gevoel dat tijd telt, en dat we alles eruit moeten halen wat er in zit. Misschien dat dat bij jou ook speelt bij Moya. Voor mij bij Desi wel, omdat ze zoveel gemist heeft. Maar ik probeer wel om niet tot het alleruiterste dokteren. Ik probeer me voor ogen te houden dat het gaat om kwaliteit, en niet om kwantiteit.

Ik kan me dit gevoel - alles er uit halen wat er in zit - in het geval van jouw Desi (en ook wat betreft Moya) heel goed voorstellen.
Als je ziet hoe je hond geniet van alles wat een 'echt' hondenleven te bieden heeft, dan zou je willen dat het nog heel lang zo doorgaat.
Al zijn die maanden, jaren die honden als Desi en Moya in het hier en nu doorbrengen natuurlijk al goud waard. Ik bedoel: zij leven met de dag, de dag is leuk en goed. Honden kijken niet vooruit, maar ook niet terug.

idd leven ze bij de dag, maar de belast van hetgeen wat hun voorheen is aangedaan zullen ze altijd blijven meedragen. Alleen mogen ze nu genieten van het feit dat die dingen er niet meer zijn . Er zullen veel dingen zijn die altijd blijven hangen. Zo hier ook met Bo. Zolang je haar laat doen lijkt ze een normale hond die net als alle andere gemiddelde honden is. Echter als je iets van haar vraagt daar draait ze door van angst en weet ze vaak niet meer te gaan doen dan op haar rug te gaan liggen. Dan zie je toch weer dat het een hond met een verleden is die behoorlijk wat met zich mee blijft dragen

[S@ndr@]

maar dan weer de vraag, waar ligt de grens, wie mag blijven leven, en wie niet, wanner besluit je dit is kansloos.
wanneer is een hond kansloos wie beslist wat ,wanneer

Dat beslissen bij ons de DA voorop, met daarnaast de beheerster, assistent beheerster en vaste verzorger(s). Samen kan je uitstekend tot een goede beslissing komen!
Wanneer? In zeer ernstige medische gevallen zo snel mogelijk en in alle andere gevallen ga je minstens 2 weken bezig zijn om te proberen het dier erbovenop te halen. Is er in die twee weken geen vooruitgang? Dan kan het dier beter uit zijn lijden verlost worden.
Is er vooruitgang? Dan wordt er zeker mee door gegaan!
Is het een hond met (angst) agressie? Die worden standaard een paar dagen/week met rust gelaten. Krijgen alleen voer, water en elke dag een schoon hok. Daarna gaan we langzaam proberen met training de hond te helpen. Soms zie je snel dat het niets wordt, soms kan een hond na 3 á 4 maanden wel herplaatst worden bij mensen die ervaring hebben.

Ieder asiel heeft weer andere redenen, maar bij ons wordt geen dier ingeslapen tenzij het dier medisch gezien niet meer te redden is of zo agressief/angstig is dat het een gevaar is voor de samenleving . Moeilijke probleem gevallen proberen we wat gemakkelijker te maken of bij mensen met ervaring uit te plaatsen. Sommige rassen gaan hier niet snel weg (labradors bijv.) en die worden ook weleens uitgewisseld met andere asiels, maar dat gebeurd zelden.

We hebben vorig jaar 10 labs gehad van een broodfokker. Allen volwassen en niet zindelijk en wel meer dan dat, want nooit gesocialiseerd. Deze zijn allen naar Duitsland herplaatst. Daar is een stichting die labradors met deze problemen opvangt, verzorgt, heropvoed en herplaatst. Daar zijn ze allen met succes geplaatst

Dank je wel

[Rami]

idd leven ze bij de dag, maar de belast van hetgeen wat hun voorheen is aangedaan zullen ze altijd blijven meedragen. Alleen mogen ze nu genieten van het feit dat die dingen er niet meer zijn . Er zullen veel dingen zijn die altijd blijven hangen. Zo hier ook met Bo. Zolang je haar laat doen lijkt ze een normale hond die net als alle andere gemiddelde honden is. Echter als je iets van haar vraagt daar draait ze door van angst en weet ze vaak niet meer te gaan doen dan op haar rug te gaan liggen. Dan zie je toch weer dat het een hond met een verleden is die behoorlijk wat met zich mee blijft dragen

Oh ja, dat wel natuurlijk. Allebei mijn herplaatsers hebben ook van die dingen waarvan je denkt: dat is niet helemaal goed gegaan toentertijd.
Maar ik denk niet dat honden echt kunnen 'bedenken' dat ze het nu zo heel fijn en goed hebben, fijner en beter als vroeger. Wat dat betreft leeft een hond - gelukkig - in het heden.
(Hoop dat je begrijpt wat ik bedoel! ).

[Rami]

En juist omdat dat 'verbond' er is, kun je je afvragen wat een hond betekend (in een mensenleven). Zo ervaar ik de vraag van Jelle. Niet als iets religieus.

ik heb de vraag niet begrepen als 'wat betekent hij in een mensenleven', maar als 'in hoeverre hebben wij het recht te bepalen wanneer een hondenleven niets meer te bieden heeft (voor de hond zelf dan ).

Maar als je die betekenis van een hond in een mensenleven breder ziet (als een soort van ehm... oeroud verbond) , dan hoort dat wat 'de mens' een hond kan bieden en ons 'recht' om te bepalen wanneer het leven goed is en wanneer niet, toch bij die betekenis? Of niet?

[tekkel]

Mijn hond is er voor mij (klinkt erger dan ik het bedoel ). Zij bezorgt mij plezier en lichaamsbeweging, en in ruil daarvoor zorg ik goed voor haar.
Ik ben bang dat het niet méér is

Voor jou (en ook voor mij) is het idd niet veel 'meer'. Hoewel... buiten plezier en lichaamsbeweging ervaar ik wel een verbond met mijn honden. Iets dat dieper gaat. Iets wat ik niet heb met een kat, kip of konijn. Die bezorgen mij ook plezier en in ruil zorg ik goed voor ze, maar dat is echt niet meer dan dat.
En juist omdat dat 'verbond' er is, kun je je afvragen wat een hond betekend (in een mensenleven). Zo ervaar ik de vraag van Jelle. Niet als iets religieus.

Dat bedoel ik ook: mijn hond is ook heel speciaal voor mij en ik zou haar voor geen goud willen missen: noem het 'een verbond'. Dat is dus voor mij de enige 'zin' die haar leven heeft (het mijne heeft ook niet méér zin, hoor ).

ik heb de vraag niet begrepen als 'wat betekent hij in een mensenleven', maar als 'in hoeverre hebben wij het recht te bepalen wanneer een hondenleven niets meer te bieden heeft (voor de hond zelf dan ).

Ik vind dat wij de plicht hebben om te bepalen wanneer het leven van onze eigen hond (aan hem) niets meer te bieden heeft -- en dat beschouw ik als een recht.
En dan kan ik nu een rijtje met criteria neerzetten dat iedereen wel kent: als de lol er af is, als hij lijdt en niet meer zelfstandig functioneert, is het afgelopen