bullenmama schreef:Toch is het vreemd dat er zo'n verschil bestaat tussen keurmeesters als het op beoordelen aankomt.
Een keurmeester moet toch een hond beoordelen aan de hand van de rasstandaard, daar hoort een persoonlijke smaak of voorkeur toch niet bij ?
Of is de rasstandaard zo wazig dat de persoonlijke smaak van een keurmeester het verschil kan maken tussen een G en een U ?
Even aan de hand van een voorbeeldje:
Lichaam
De borst moet ruim en diep zijn, de lendenen sterk gespierd en licht gewelfd. De rug is krachtig en recht. De ribben moeten goed gewelfd zijn en de schoft goed gevormd.
Dit komt uit de rasstandaard van een erkend ras in Nederland. Welke doet er in het voorbeeld even niet toe.
Ruim en diep...Hoe ruim is dat en hoe diep? Is dat tot de ellebogen, onder de ellebogen of boven de ellebogen? Wat is ruim?
Lenden sterk gespierd en licht gewelfd. Hoeveel is licht gewelfd? Wat is sterk gespierd? Is een beetje voldoende of moeten er echt dikke hammen op die billen zitten?
Schoft goed gevormd? Wat is goed gevormd?
En zo kun je veel onderdelen uit een standaard onder de loep nemen. Als je het ras erbij hebt dan weet je zo ongeveer wel hoe het eruit moet zien maar dan nog blijft het vrij interpreteerbaar. En ik vind dat dat ook goed is. Er mogen meerdere types binnen een ras zijn, dat houdt het ras spannend en levendig en meestal ook genetisch divers. Maar je ziet dat persoonlijke voorkeur van een keurmeester wel degelijk een grote rol kan spelen. En ook dat mag vind ik.
Feit blijft wel dat een geweldige hond ook bij alle keurmeesters als zodanig beoordeeld hoort te worden. Men wordt uiteindelijk geacht een goede hond te kunnen herkennen als keurmeester zijnde. Wanneer een hond de ene keer een U krijgt en de volgende keer een G zal er ongetwijfeld een goede reden voor zijn of een van de keurmeesters heeft een keer zitten slapen. Ook dat kan.
Ik heb ook wel eens meegemaakt dat een kampioenshond met een M werd beoordeeld. Reden daarvoor was een knobbel in de staart die er niet hoorde. De keurmeester wist niet dat de hond een keer met de staart tussen de deur was gekomen en men kreeg dat ook niet aan de beste man uitgelegd. (was nog in de tijd dat dierenartsverklaringen niet zo in zwang waren).
Maar ook een ervaren handler kan net dat verschil maken tussen de beoordelingen. Een Zeer goede hond die klote wordt geshowd zal vaak tegen een G aan lopen. Als diezelfde hond in goede handler handen komt kan het wel eens zijn dat de hond tijdens een hele goede dag met een U wordt beloond. Het ligt er maar net aan of de fout weggeshowd kan worden. Het is aan de keurmeester om die fout dan toch te herkennen en te ontdekken.
